Αιγαίο
Ιδού η επιστημονική απόδειξη της απόλυτης ελληνικότητας της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου και της απόλυτης τουρκικής απουσίας
- Συνεχίζουν να δίνουν και να παίρνουν τα άρθρα και οι αναλύσεις με θέμα την υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ του Αιγαίου για μια ενδεχόμενη ελληνική προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως τρόπος και μέσο για την οριστική «λύση» (αυτής) της μοναδικής διαφοράς (σίγουρα υπονοούν: στην ιδιοκτησία!) που οι Έλληνες κυβερνώντες και πολιτικοί λένε πως υπάρχει με την Τουρκία.
Φυσικά όλη αυτή η φιλολογία μόνο υπό την προϋπόθεση ότι και η Τουρκία θα δεχθεί να υπογράψει το σχετικό συνυποσχετικό!
Εν πάση περιπτώσει, όλη αυτή η αρθρογραφία δείχνει καθαρά πως μέσα στο μυαλό των διαφόρων γραφόντων είναι φωλιασμένη η (τελείως λανθασμένη, όπως θα δούμε στη συνέχεια) ιδέα ότι αναφορικά με την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ του Αιγαίου όντως, πραγματικά υπάρχουν θεματικές αντιθέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, υπάρχει μια βασική αντιδικία η οποία άμεσα αφορά μια ούτε λίγο ούτε πολύ ιδιοκτησιακή εκκρεμότητα για όλον αυτό το υποθαλάσσιο χώρο που ταλανίζει τις δύο χώρες που επ’ αυτού δήθεν έχουν αμφότερες δικαιώματα.
Απ’ ό, τι αντιλαμβανόμαστε, η προσφυγή στη Χάγη φαίνεται πως προκρίνεται ως το καλύτερο «βήμα-λύση», ίσως με τους αρθρογράφους βασισμένους στις ανάλογες ευνοϊκές προτροπές των «μεγιστάνων» της κυβερνητικής και παρα-κυβερνητικής πολιτικής Μητσοτάκη, Τσίπρα, Γεραπετρίτη, Βενιζέλο, Παυλόπουλο, Δένδια, Μπακογιάννη, κλπ. και οι λοιποί διάφοροι δορυφόροι μεγαλοσύμβουλοι ελιαμεπιστές φλογεροί θιασώτες μιας υπέρτερης τουρκικής παρουσίας στο Αιγαίο δήθεν σε συνεργασία με μια υποδεέστερη Ελλάδα.
Δεν αποκλείεται βέβαια όλη ετούτη η «φιλολογία της υφαλοκρηπίδας και της Χάγης» που βλέπουμε να κατακλύζει ιντερνετικά σάιτ και TV να είναι μια καλά στημένη κυβερνητική «προετοιμασία» των Ελλήνων πολιτών για την περίπτωση να βρεθεί η Ελλάδα δήθεν σε δυσμενή θέση επί του θέματος και να υποχρεωθεί να «χάσει εδάφη» σαν κάτι το αναπότρεπτο με όλη τη προσπάθεια της κυβέρνησης να αντισταθεί σθεναρά!!
Ή μάλλον είναι σαφή προσχήματα δικαιολογίας μιας θεματολογίας που, ειδικά με την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, δεν υπάρχει, απλά γιατί δεν υπάρχει αντικείμενο αντιδικίας, πώς να το κάνουμε!
Σε άλλα κείμενα, άμεσα προηγούμενα από το παρόν, αναφερθήκαμε εκτενώς και με ακράδαντα στοιχεία στην απόλυτη πραγματικότητα του Αιγαίου είτε ως θαλάσσιος χώρος (ΑΟΖ) είτε ως υποθαλάσσιος χώρος (υφαλοκρηπίδα), μια πραγματικότητα στην οποία η Τουρκία δεν εμφανίζεται πουθενά πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία φυσική δυνατότητα να εμφανιστεί κάπου στο Αιγαίο!!
Κι αυτό γιατί, όπως και να το θεωρήσουμε, η υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου είναι μόνο και αποκλειστικά ελληνική.
Και επειδή η υφαλοκρηπίδα δεν είναι μια έννοια νομική, αλλά ακραιφνώς γεωλογική, και μόνο ως γεωλογική πραγματικότητα μπορεί να γίνει μια σχετική συζήτηση με ανάλογες τοποθετήσεις, προσφεύγουμε στα «φώτα» του σημαντικότερου Έλληνα επιστήμονα επί του θέματος ώστε από εδώ και στο εξής όλοι να γνωρίζουν τα αδιάψευστα επιστημονικά δεδομένα που ορίζουν και καθορίζουν τη φύση και ιδιοκτησία όλης της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου.
Για του λόγου το αληθές, λοιπόν, και για να μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία, παραθέτουμε, μαζί με δικά μας ενδιάμεσα/προσανατολιστικά σχόλια, ευρεία αποσπάσματα – σε γράμματα πλάγια, πλάγια έντονα, κεφαλαία και υπογραμμένα – από το θεμελιώδες, κεφάλαιο 4 του μοναδικού βιβλίου του Μιχάλη Σταυρινού Το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο, που θα φωτίσουν με απόλυτη επιστημονική ενάργεια την αληθινή ιδιοκτησιακή «φυσική», δηλαδή γεωλογική ταυτότητα/κατάσταση όλης της υφαλοκρηπιδικής λεκάνης του Αιγαίου.
Μετά απ’ αυτό, κανείς επίσημος κυβερνητικός λειτουργός (και όχι μόνο) δεν θα μπορεί πια να δηλώνει άγνοια μιλώντας για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα πάνω στο αιγιακό υποθαλάσσιο έδαφος το οποίο παράνομα και καταχρηστικά εποφθαλμιά η Τουρκία
- Όπως γνωρίζουμε, οι ωκεανοί και οι ήπειροι δημιουργήθηκαν από το τεμάχισμα της Πανγαίας πριν από 200 εκατομμύρια χρόνια κι από τις επόμενες συνεχείς μετακινήσεις των ηπείρων. Και Πανγαία είναι το ελληνικό όνομα που ο Alfred Wegener έδωσε σε εκείνον τον πρωτογενή ενιαίο γήινο κορμό που είχε σχηματιστεί 150 εκατομμύρια; χρόνια πριν απ’ την αρχή του τεμαχισμού του και το οποίο άλλωστε αποτελεί ωε τώρα και τον τελευταίο γεωλογικό κύκλο.
Τα έτη 1967-68 έγιναν σημαντικά γεωφυσικά συνέδρια, μια από της σπουδαιότερες ανακοινώσεις των οποίων υπήρξε και εκείνη της Θεωρίας των τεκτονικών φύλλων μου ιδιου του Α. Wegener η ουσία της οποίας βεβαιώνει το βάσιμο των ιδεών αναφορικά με τη λεγόμενη «απομάκρυνση των ηπείρων» και την «διάνοιξη του θαλάσσιου βυθού», τε μεταβαλλόμενα τεκτονικά ρήγματα, την υποχώρηση των «γεωλογικών στρωμάτων» και τη μετακίνηση των μαγνητικών πόλων της Γης.
Η θεωρία των τεκτονικών φύλλων (ή πλακών) – πλήρως αποδεκτή από τους επιστήμονες όλης της Γης – προνοεί την ύπαρξη δώδεκα κυρίων μεγάλων λιθοσφαιρικών συμπαγών φύλλων πάχους 100 χιλιομέτρων περίπου και άλλων μικρότερων τα οποία βρίσκονται σε συνεχή κίνηση μεταξύ τους.
Την ίδια διαίρεση του φλοιού της γης σε τεκτονικά φύλλα (ή πλάκες) βρίσκουμε και σε άλλους επιφανείς συγγραφείς όπως ο Charles.J. Smiley, o Jean Francheteau, o Xavier le Pichon, o Jean Bonnin.
Με βάση αυτή τη θεωρία – επαναλαμβάνουμε: πλήρως αποδεκτή από όλους τους γεωλόγους του κόσμου – «τρία διαφορετικά, αλλά αλληλένδετα μεταξύ τους φαινόμενα, αποδεικνύουν ότι το Αιγαίο Πέλαγος αποτελεί φυσική προέκταση της ελληνικής στεριάς και ότι η συνέχεια της τουρκικής στεριάς σταματά σε μια καμπύλη γραμμή παράλληλη προς τις τουρκικές ακτές του Αιγαίου και στ’ ανατολικά των πιο πάνω ακτών, πάνω στην ηπειρωτική χώρα της Ανατολίας (Μ. Ασίας) και μάλιστα σε απόσταση μερικών μιλίων από τη θάλασσα.
Τα τρία αυτά φαινόμενα, τα οποία αναλύονται στη συνέχεια, είναι:
1) Η διαίρεση του φλοιού της γης από τους γεωλόγους σε λιθοσφαιρικά φύλλα
2) Η οριζόντια μετακίνηση των ηπείρων
3) Η επιστημονική πίστη των γεωλόγων ότι η περιοχή του Αιγαίου μαζί με την ελληνική στεριά και μια λωρίδα της δυτικής ακτής της Τουρκίας αποτέλεσαν, πριν την πρώιμη Πλειόκενο γεωλογική περίοδο, μια συνεχή στεριά που ονομάζονταν Αιγαιίς(Αιγίς) ή Αιγαία».
Ως προς το περίγραμμα του ελληνικού τεκτονικού φύλλου του Αιγαίου, σύμφωνα με τη γνώμη των αξιολογότερων και περισσοτέρων γεωλόγων, τα τέσσερα σύνορά του είναι τα εξής:
«Στα βόρεια, τα σύνορα του «ελληνικού» φύλλου ακολουθούν την ίδια κατεύθυνση με τα γεωγραφικά ελληνικά σύνορα και μάλιστα σε ορισμένα σημεία συμπίπτουν με αυτά.
Στα δυτικά, τα σύνορα περνούν μέσα από το Ιόνιο Πέλαγο και ακολουθούν μια σχεδόν παράλληλη κατεύθυνση με την κατεύθυνση των ελληνικών ακτών και περιλαμβάνουν, στον χώρο του «ελληνικού» φύλλου, και τα νησιά του Ιονίου.
Στα νότια, τα σύνορα περνούν πάνω από τις βόρειες ακτές της Κρήτης, πάνω από την Κάσο και Κάρπαθο και στα δυτικά της Ρόδου.
Τέλος, στα ανατολικά, τα σύνορα βρίσκονται μέσα στις δυτικές ακτές της Τουρκίας και σε βάθος απόσταση μερικών μιλίων από τη θάλασσα του Αιγαίου.
Από αυτά τα ανατολικά όρια του «ελληνικού» φύλλου ξεκινά προς ανατολάς το «τουρκικό» φύλλο το οποίο σχεδόν συμπίπτει με τον γεωγραφικό χώρο της Τουρκίας».
Αντιθέτως, σχετικά με το τουρκικό τεκτονικό φύλλο, ο Michael W. McElhinny, ένας από τους αξιολογότερους σύγχρονους γεωλόγους πάνω στη θεωρία των τεκτονικών φύλλων (“Paleomagnetism and Plate Tectonics”, 1973) «αποδεικνύει ότι η Τουρκία αποτέλεσε μέρος του «αραβικού» τεκτονικού φύλλου και ότι μαζί με αυτό και με το «αφρικανικό» αποτέλεσαν πιο πριν ένα ενιαίο κομμάτι που βρίσκονταν πολύ μακριά από τη σημερινή τους θέση όταν συνέβη το πρώτο τεμάχισμα της «Πανγαίας». Αντίθετα, η Ελλάδα μαζί με το Αιγαίο και ολόκληρη τη Βαλκανική, την Ιταλία και την Ιβηρική χερσόνησο ήταν στην ίδια περίπου θέση, όπως και σήμερα, εδώ και 170 εκατομμύρια χρόνια.
Αργότερα η Τουρκία και η Αραβία κινήθηκαν διαμέσου των γεωλογικών χρόνων και έφτασαν στη σημερινή τους θέση σε σχετικά πρόσφατο γεωλογικό χρόνο, υποχρεώνοντας κάτω από τη πίεση της σύγκρουσης, όταν άγγιξαν τον αιγιακό χώρο, την Αιγαία ή Αιγαιίδα περιοχή να βυθιστεί (από κάτω τους).
Αυτήν ακριβώς την μηχανική γεωλογική διεργασία αναφέρει ο N. C. Flemming στο έργο του (The Undersea, 1977): «όταν τα δύο φύλλα είναι συγκλίνοντα ή συγκρούονται, το ένα πρέπει να πιεσθεί κάτω από το άλλο».
«Στη συνέχεια ο ίδιος ο McElhinny επιβεβαιώνει τα (ως άνω) συμπεράσματά του και βάσει της θεωρίας των μαγνητικών πόλων της γης».
Έτσι, απ’ τη μελέτη αυτού του φαινομένου βγαίνει το συμπέρασμα ότι «η Τουρκία χωρίζεται γεωλογικά από το Αιγαίο και γενικότερα από τον ευρωπαϊκό ηπειρωτικό χώρο. Η ενότητα του τουρκικού χώρου σταματά:
- στα βόρεια, στην Κασπία θάλασσα, στον Καύκασο και μέσα στη Μαύρη Θάλασσα
- στα δυτικά, ανατολικά των τουρκικών ακτών του Αιγαίου όπου (από κάτω)αρχίζει ο ελληνικός αιγιακός γεωλογικός χώρος(με κατεύθυνση προς δυσμάς)
- και στα νότια, περίπου παράλληλα προς τις μεσογειακές ακτές της Τουρκίας, όπου αρχίζει ο αφρικανικός γεωλογικός χώρος».
Όσο αφορά τη «δημιουργία» του Αιγαίου, της υφαλοκρηπίδας του και των νησιών του, ο J. B. Hersey (“Submarine Geology and Geophysics, 1965) αναφέρει ότι: «…ανυψώσεις και καταπτώσεις της Σιαλικής(SIAL) επιφάνειας του φλοιού της γης μπορούν να προέλθουν είτε από οριζόντια επέκταση (σχηματισμός τεκτονικών ρηγμάτων) στην επιφάνεια και αποχώρηση των βαθύτερων επιπέδων του σιαλικού καλύμματος ή από οριζόντια συμπίεση (ορογένεση). Για παράδειγμα, οι ‘Αλπεις έχουν ανυψωθεί πάνω από το ύψος της επιφάνειας της θάλασσας με το να διπλωθούν, ενώ η περιοχή του Αιγαίου βυθίστηκε με τον σχηματισμό τεκτονικών ρηγμάτων μέχρι που μόνο τα νησιά έμειναν πάνω απ’ την επιφάνεια της θάλασσας».
«Αρκετοί γεωλόγοι υποστηρίζουν την ίδια άποψη για την δημιουργία του Αιγαίου. Οι Nairn, Kanes και Stehli(Alan.M. Nairn, William H. Kanes, Francis G. Stehli, “Ocean Basins and Margins”, vol.4, 1977) αναφέρουν ότι: «Βαθμιαία κατάπτωση (κατακρήμνιση) κατά μήκος φυσιολογικών τεκτονικών ρηγμάτων επηρέασε την συνεχή ηπειρωτική περιοχή (Αιγίδα)… Η κατάπτωση έφερε σαν αποτέλεσμα τον σχηματισμό του Αιγαίου Πελάγους με μόνο τις κορυφές των βουνών… να ξεπηδούν για να σχηματίσουν τα σημερινά νησιά του Αιγαίου».
Και η Εγκυκλοπαίδεια Britannica (15η Έκδοση, 1974) ταυτίζεται με την ίδια άποψη.
Έτσι, γεωμορφολογικά «ένα από τα πιο έντονα χαρακτηριστικά του Αιγαίου είναι το ομοιόμορφο βάθος του μέχρι τα 200 μέτρα στο μεγαλύτερο μέρος του. Στα υπόλοιπα σημεία δεν ξεπερνά τα 500 μέτρα, με λίγες εξαιρέσεις σε μερικές περιοχές όπου το βάθος είναι μεγαλύτερο.
Η μεγαλύτερη χαράδρα σε βάθος στο Αιγαίο είναι κάθετη προς τις ελληνικές και τουρκικές ακτές. Η χαράδρα αυτή ξεκινά από τη νοτιότερη άκρη της Πελοποννήσου και τα Κύθηρα και προχωρεί παράλληλα με τη βόρεια ακτή της Κρήτης και τα νησιά της Καρπάθου και Ρόδου και τέλος φτάνει στη νοτιότερη άκρη της ηπειρωτικής ακτής της Ανατολίας στο Αιγαίο»
Ουσιαστικά είναι και το νότιο σύνορο του ίδιου του Αιγαίου, είναι εκεί όπου το Αιγαίο τελειώνει.
«Υπάρχει και μια δεύτερη χαράδρα στο (βόρειο) Αιγαίο, η οποία είναι επίσης κάθετη προς τις ελληνικές και τουρκικές ακτές και που ξεκινά από τα νησιά Σαμοθράκη και Ίμβρο… και προχωρά μέχρι το ακρωτήρι Άθως και τις βόρειες Σποράδες στα νοτιοδυτικά.
Το μεγαλύτερο βάθος του Αιγαίου Πελάγους βρίσκεται στα βόρεια της βορειοδυτικής Κρήτης και στο μέσο περίπου της απόστασης μεταξύ Κρήτης και Μήλου, όπου φτάνει τα 2.658 μέτρα, παρόλο που το μέσο βάθος του Αιγαίου είναι 362,19 μέτρα (1.188 πόδια)… Τα πιο πάνω στοιχεία θεμελιώνουν την άποψη ότι κάποτε ο χώρος του Αιγαίου αποτέλεσε μια συνεχή ξηρά μαζί με το χώρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και με όρια παρόμοια με αυτά του ελληνικού τεκτονικού φύλλου».
- Τελικά συμπεράσματα
«Τα συμπεράσματα τα οποία βγαίνουν από τη γεωλογική μελέτη του χώρου του Αιγαίου είναι τα ακόλουθα:
Πρώτο, η υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου αποτελεί μια αδιάκοπη ενότητα, όπως φαίνεται από τη γεωμορφολογία του χώρου, τη γεωλογία του βυθού, το ομοιόμορφο βάθος στο μεγαλύτερο μέρος του και τέλος από την έλλειψη πραγματικά μεγάλων χαράδρων (τάφρων) που να διακόπτουν τη «φυσική συνέχεια» του βυθού του Αιγαίου.
Δεύτερο, αποδεικνύεται με αδιάσειστα στοιχεία ότι ολόκληρη η περιοχή του Αιγαίου αποτελεί «φυσική προέκταση» της ελληνικής στεριάς και τα ελληνικά, από κυριαρχικής και εθνολογικής πλευράς, νησιά αποτελούν εξογκώματα αυτής της «φυσικής προέκτασης» και όχι της Τουρκίας, όπως οι Τούρκοι υποστηρίζουν.
Αυτή η άποψη είναι γενικά αποδεκτή από τους γεωλόγους και τα τρία πολύ σημαντικά φαινόμενα της θεωρίας των τεκτονικών φύλλων που εξετάστηκαν παραπάνω αποδεικνύουν περίτρανα την ορθότητα της θέσης αυτής».
Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να πούμε πως η «θεωρία» των Τούρκων βάση της οποίας αυτοί λένε ότι ο βυθός του Αιγαίου αποτελεί προέκταση της χερσονήσου της Ανατολίας και τα νησιά δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα αλλά είναι «απλά εξογκώματα» αυτής της προέκτασης, είναι τελείως αβάσιμη και επιστημονικά μη υποστηρίξιμη.
Οι Τούρκοι την βασίζουν σε ένα στοιχείο που οι ίδιοι, λανθασμένα, θεωρούν – τεχνητά και δολερά – καθοριστικό, ενώ ουσιαστικά και πρακτικά δεν είναι, δηλαδή λένε πως ο βυθός του Αιγαίου και η χερσόνησος της Ανατολίας ανήκουν στο ίδιο Αλπικό γεωσυγκλινές (alpine geosyncline) και έτσι η χερσόνησος της Ανατολίας έχει, δήθεν, υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο!
Φανερά είναι μια «εξίσωση» της φαντασίας που δεν «στέκει» πουθενά.
Επ’ αυτού και για τους λόγους που έπονται, η καλύτερη διαφωτιστική απάντηση είναι πάλι εκείνη του Μιχάλη Σταυρινού, με την επιστημονική υποστήριξη πάντα των επιφανέστερων γεωλόγων (ειδικά του D. W Bowett, “The Legal Regime of Islands in International Law, 1979) όταν – και αυτό είναι πρωταρχικό στοιχείο εκ των ουκ άνευ – επισημαίνει πως μολαταύτα (δηλαδή ό, τι δηλώνουν οι Τούρκοι, όπως μόλις είδαμε παραπάνω) «ο τρόπος δημιουργίας του Αλπικού γεωσυγλινούς(γεωλογική ζώνη) και τα γεωλογικά φαινόμενα που μεσολαβούν για τον σχηματισμό του» (δηλαδή: του Αλπικού γεωσυγκλινούς), ήτοι «βύθισμα της ζώνης, υποχωρήσεις στρωμάτων κάτω από πιέσεις και δημιουργία ρωγμών και διπλωμάτων, ανυψώσεις και συγκρούσεις, διαψεύδουν από μόνα τους τους ισχυρισμούς των Τούρκων μιας και τα φαινόμενα αυτά προκαλούν «σπασίματα» του φλοιού της γης και γεωλογικές διακοπές της «φυσικής προέκτασης», παρά ενότητα του «γεωσυγκλινούς χώρου», όπως εμφανώς λανθασμένα ισχυρίζονται οι Τούρκοι.
Και ακόμα: «η ύπαρξη ενός κοινού γεωσυγκλινούς δεν στηρίζει από μόνη της τη γεωλογική συνέχεια μεταξύ εδαφών στις αντίθετές του πλευρές.
Αντίθετα», και εδώ βρίσκεται το κλειδί που ακυρώνει τους τουρκικούς ισχυρισμούς «η ύπαρξη αυτού του γεωσυγκλινούς στηρίζει ΜΑΛΛΟΝ διακοπή της γεωλογικής συνέχειας μεταξύ των δύο πλευρών»,
όπερ σημαίνει πολύ απλά πως καταρρέει έτσι το αφήγημα των Τούρκων για μια δήθεν συνέχεια της χερσονήσου της Ανατολίας στο Αιγαίο!
Και κάτι άλλο εξαιρετικά σημαντικό που ακυρώνει παντελώς τις φαντασιακές τουρκικές απόψεις: «Παραπέρα, το γεγονός ότι η ελληνική στεριά μαζί με το Αιγαίο ανήκουν στο ίδιο (ελληνικό) τεκτονικό φύλλο, ενώ η Τουρκία», δηλαδή η χερσόνησος της Ανατολίας, «σε άλλο, ΔΕΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΠΌ ΤΗ ΥΠΑΡΞΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΓΕΩΣΥΓΚΛΙΝΟΥΣ!!!».
Διότι πρέπει να «σημειωθεί ότι στο ίδιο Αλπικό γεωσυγκλινές ανήκουν πολλές ευρωπαϊκές και ασιατικές χώρες, παρόλο που ανήκουν σε πολλά διαφορετικά φύλλα(!!)
ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΕΩΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ(!!!) ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΓΕΩΣΥΓΚΛΙΝΙΚΗ ΖΏΝΗ(!!!)».
Έτσι, για παράδειγμα: αυτή η ίδια αλπική γεωσυγκλινική ζώνη περνά μέσα από το Ευρασιατικό τεκτονικό φύλλο, το Αδριατικό τεκτονικό φύλλο, το Ιρανικό και σε μέρος του Αραβικού και όχι μόνο μέσα απ’ το Ελληνικό και Τουρκικό!
Κάποιοι θα πουν ότι, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται αδύνατο να ξεχωρίσει κανείς τη «φυσική προέκταση» της Ελλάδας από τη στεριά της Τουρκίας.
«Οπτικά», τρόπος του λέγειν, και μόνο «οπτικά» είναι έτσι, γιατί τα διαφορετικά γεωλογικά στρώματα (ελληνικό και τουρκικό) φαίνονται καθαρά μόνο με την ανάλυση των τριών πιο πάνω τεκτονικών φαινομένων που εκθέσαμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ.
Στην πραγματικότητα, όπως έχε ήδη ειπωθεί, «η συνέχεια του ελληνικού τεκτονικού φύλλου ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚΈΣ (ΑΣΙΑΤΙΚΈΣ) ΑΚΤΕΣ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΜΙΛΙΑ» προς το εσωτερικό της τουρκικής ενδοχώρας.
Και μια τελευταία σημαντικότατη συνέπεια όλων αυτών των αναλύσεων: «Εκείνο που είναι ξεκάθαρο», πάλι κατά τον ίδιο Bowett, «είναι ότι το κριτήριο «φυσική προέκταση» δεν περιορίζεται μόνο στις ηπειρωτικές ακτές, αλλά αναφέρεται και στα νησιά, αφού και αυτά δικαιούνται τη δική τους «φυσική προέκταση» η οποία υπάρχει σαν φυσικό γεγονός», ξεκινώντας από τη πρωταρχική προϋπόθεση, σχεδόν αξίωμα, ότι το θέμα της «απόδοσης υφαλοκρηπίδας (ή όχι) σε μια εδαφική περιοχή» είναι σίγουρο κι αυτονόητο πως «δεν προέρχεται από κάποιο θεσμό ενός νομικού δικαιώματος, αλλά από το αυτό καθεαυτό γεγονός της ύπαρξης της ενότητας (συνέχειας) μεταξύ στεριάς και θαλάσσιου υπεδάφους».
Κατά συνέπεια, «αν υπάρχει γεωλογική συνέχεια μεταξύ ενός νησιού και μιας υφαλοκρηπίδας – σαν εκ φύσης γεγονός – τότε η υφαλοκρηπίδα θεωρείται πως ανήκει στο νησί, το ίδιο όπως θα ανήκε και σε οποιαδήποτε στεριά», πάντα υπό τη κρίση του D. W. Bowett.
Από την απόλυτη ορθότητα αυτών των σκεπτικών και συλλογισμών προέκυψε άλλωστε και, κατά τη διάρκεια της Τρίτης Συνδιάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, η κωδικοποίησή τους στο άρθρο 121 της Σύμβασης με το οποίο όχι μόνο τα νησιά, αλλά υπό ορισμένες προϋποθέσεις και οι βραχονησίδες διαθέτουν τη δική τους υφαλοκρηπίδα.
Όλη η παραπάνω έκθεση αποδεικνύει τελικά ότι ολόκληρο το τουρκικό «επιχείρημα» σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και τα νησιά του Αιγαίου είναι κατ’ ουσία και καθ’ ιδέα τελείως σαθρό και αβάσιμο.
- Εν γνώση όλων αυτών των δεδομένων, μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένας Έλληνας κυβερνήτης ο οποίος θα νόμιζε πως έχει το δικαίωμα να εμπορευματοποιήσει την απολύτως ελληνική ολόκληρη υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου με σκοπό τον διαμοιρασμό της με τη Τουρκία (και όχι μόνο), εκτός και αν μας αποδείξει με ακράδαντα δικαιολογητικά, νόμιμα και καταγραμμένα, ότι είναι αυτός ο νόμιμος ιδιοκτήτης και κάτοχος της υφαλοκρηπίδας και δικαιούται να την κάνει ό, τι θέλει!!
Τώρα, βέβαια, και πάλι με τόσα δεδομένα, αν κάποιος επιμένει να συνεχίζει το «χαβά» του με τη «Χάγη» και δεν έχει καταλάβει τίποτα για την ανοησία της επιμονής, τί να πούμε; Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι;! Ή κάτι πιο «δηλωτικό»;
Last but not least, μας μένει να πούμε δυο λόγια και για την ΑΟΖ που, κι αυτήν οι «ξύπνιοι» την θεωρούν «εκκρεμότητα προς λύση»!
Να «πάμε στη Χάγη» για την ΑΟΖ του Αιγαίου; Άλλη τρέλα.
Σήμερα η Ελλάδα κατέχει το 93% της ΑΟΖ του Αιγαίου, ενώ η Τουρκία το 7%.
Επομένως θα (να) πάμε στη Χάγη για να ζητήσουμε τί; Να μας δώσουν το 100%; Όχι βέβαια. Και να το θέλουμε, ο ίδιος ο γεωγραφικός χώρος δεν το επιτρέπει. Τότε γιατί; Για να πάρει η «Χάγη» απ’ την Ελλάδα 30-40% και να το δώσει στη Τουρκία «επειδή έχει μεγάλη ακτογραμμή στο Αιγαίο»;!
Δηλαδή θα πάμε στη Χάγη με τον ορατό κίνδυνο να δώσουμε κι άλλα στη Τουρκία ακρωτηριάζοντας την Ελλάδα;!
ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΛΟΙΠΟΝ
είναι πασιφανές πως οι θιασώτες της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ (προς εκποίηση!) στη Χάγη – ή σε οποιαδήποτε άλλο Δικαστήριο – δείχνουν να βρίσκονται τελείως και προπαντός επικινδύνως εκτός χώρου και χρόνου με τα ανούσια φληναφήματά τους και καλό θα ήταν ή να μείνουν απομονωμένοι για να μη κάνουν κι άλλη ζημιά στην Ελλάδα ή na καταλάβουν το λάθος τους και να σωπάσουν.
Εάν η ελληνική κυβέρνηση προτίθεται να αποδεχθεί προσφυγή στη Χάγη για επίλυση της μόνης νομικής διαφοράς στο Αιγαίο, της οριοθέτησης της ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας, με βάση μόνο τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου συμπεριλαμβανομένου και του θέματος της γεωλογικής συνέχειας, όπως αναλύεται με επιστημονικά δεδομένα πιο πάνω, τότε μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε δίκαια αποτελέσματα.
Όμως, ποτέ κανένας Έλληνας Πολιτικός ή Διεθνολόγος, πλην του Δρ. Μιχάλη Σταυρινού και του γράφοντος, δεν επικαλέστηκαν την πλήρη ελληνικότητα του Αιγαίου και από γεωλογικής σκοπιάς!
Παράξενο; Ο μόνος τρόπος να αποδείξει η ελληνική Κυβέρνηση ότι δεν αποδέχεται εκπτώσεις ελληνικής κυριαρχίας είναι να επικαλεστεί διεθνώς όσα αναφέρονται πιο πάνω και να αξιοποιήσει την εμπειρογνωμοσύνη Επιστημόνων όπως εκείνη του Δρ Σταυρινού.
Αυτή θα είναι η αναμφισβήτητη αλήθεια της ελληνικής αιγιακής πραγματικότητας erga omnes και omni tempore.
Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Ελληνιστής
…………………………………………………………………………….
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Αιγαίο
Το σύνδρομο της Στοκχόλμης στο ελληνοτουρκικό σύστημα
Του Νίκου Ιγγλέση
26/09/2024
Η συνάντηση Κ. Μητσοτάκη – Ρ.Τ. Ερντογάν στη Ν. Υόρκη, στις 24-9-24, ήταν η έκτη τούς τελευταίους δεκαπέντε μήνες. Πρόκειται για «πολιτικό έρωτα» μεταξύ των δύο ηγετών, ιδιαίτερα μετά τη Διακήρυξη των Αθηνών (Δεκέμβριος ’23) ή για το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» όπου το θύμα μέσω ψυχολογικών και συναισθηματικών διεργασιών καταλήγει να ερωτευθεί το θύτη του;
Σε τί αλήθεια αποσκοπούν όλες αυτές οι συναντήσεις, οι συνομιλίες, τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης», η λεγόμενη θετική ατζέντα κ.α.; Πού είναι το «παράθυρο ευκαιρίας» που βλέπει η Κυβέρνηση; Ένα είναι βέβαιο: Όλα αυτά δεσμεύουν την Ελλάδα να μην επιχειρήσει να ανατρέψει το, δυσμενές γι’ αυτήν, status quo στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο και απενοχοποιούν, στη διεθνή σκηνή, την αναθεωρητική – επεκτατική Τουρκία.
Ποιά είναι τα διαχρονικά ζητήματα της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης που, κατά την Κυβέρνηση, θα προωθήσει τη λύση τους ο διάλογος;
1) Η Ελλάδα δικαιούται να ασκήσει το μονομερές δικαίωμα που της δίνει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας να αυξήσει, δηλαδή, τα χωρικά ύδατά της μέχρι τα 12 ν.μ. στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο και την άρση τού, επ’ αυτού, τουρκικού casus belli; Όχι, υποστηρίζει η Άγκυρα.
2) Τα ελληνικά νησιά που μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη δραστηριότητα διαθέτουν την ίδια ΑΟΖ (μέχρι 200ν.μ.) με αυτήν της ηπειρωτικής χώρας, όπως προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας; Όχι, διαθέτουν μόνο χωρικά ύδατα 6 ν.μ. αντιτείνει η Τουρκία.
3) Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δικαιούνται να είναι στρατιωτικοποιημένα γιατί απειλούνται; Θυμίζουμε το «Θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά». Όχι, πρέπει να είναι αποστρατικοποιημένα σύμφωνα με τις Συνθήκες Λωζάνης-Παρισίων, λέει η Τουρκία.
4) Η Ελλάδα μπορεί να καταθέσει στην ΕΕ τους χάρτες του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού, όπως έχει κάνει η Κυπριακή Δημοκρατία; Μια τέτοια ενέργεια θα σήμαινε ανακήρυξη (όχι οριοθέτηση) της συνολικής ελληνικής ΑΟΖ, χωρίς αυτό να προκαλέσει τη σφοδρή τουρκική αντίδραση;
5) Τα Θαλάσσια Πάρκα, που εξαγγέλθηκαν, θα υλοποιηθούν ή ξεχάστηκαν για να μην χαλάσει το θετικό κλίμα; Η Άγκυρα δήλωσε ότι απαιτείται η συναίνεσή της.
6) Το παράνομο, κατά το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, Τουρκολυβικό Μνημόνιο θα ακυρωθεί ή θα παρεμποδίζει την όποια εκμετάλλευση της οριοθετημένης ελληνικής ΑΟΖ με την Αίγυπτο;
7) Τα αφηγήματα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και των «Γαλάζιων Αιθέρων» αποτελούν ευθεία αμφισβήτηση της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος. Η Τουρκία διεκδικεί το μισό Αιγαίο, ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού και όλη τη θαλάσσια έκταση μεταξύ Ρόδου και Κύπρου (βλέπε χάρτη). Μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει αποδεκτό;
8) Στην Κύπρο η Τουρκία ζητάει τη διεθνή αναγνώριση της κατεχόμενης ζώνης ως ανεξάρτητο κράτος. Παράλληλα διακηρύσσει ότι τα κατοχικά στρατεύματά της θα παραμείνουν εσαεί στη νησί. Ο Ελληνισμός μπορεί να το αποδεχτεί;
9) Η μουσουλμανική μειονότητα της Δ. Θράκης που η Άγκυρα, ενάντια στη Συνθήκη της Λωζάνης, αποκαλεί τουρκική, χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια ως «στρατηγική μειονότητα» για την υβριδική αποσταθεροποίηση της Ελλάδας και επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις της. Η Κυβέρνηση και το υπόλοιπο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν αντιδρούν για να μη θυμώσει η Τουρκία.
Όλα αυτά και άλλα σημαντικά ζητήματα προδιαγράφουν το αποτέλεσμα του ελληνοτουρκικού διαλόγου. Η Τουρκία κερδίζει χρόνο και ισχυροποιείται. Η Διακήρυξη των Αθηνών διευκόλυνε την Άγκυρα στην απόκτηση των αμερικανικών F-16 (40 + 80 αεροσκάφη και άφθονα όπλα). Η συνέχιση του διαλόγου διευκολύνει την Τουρκία για την άρση των αμερικανικών κυρώσεων στην πολεμική βιομηχανία της και ίσως στην απόκτηση των F-35. Η Ελλάδα χάνει χρόνο, δεν ασκεί τα νόμιμα δικαιώματά της και δεν ανατρέπει το status quo, στο οποίο έχει εγκλωβιστεί. Η Τουρκία, από την πλευρά της, επιμένει να προβάλλει συνεχώς τις διεκδικήσεις της, όταν απαιτείται τις επιβάλλει δια του καταναγκασμού (π.χ. πρόσφατα στην Κάσο) και στο τέλος θα επικαλεστεί «τις πραγματικότητες επί του πεδίου» ως ένα είδος «χρησικτησίας» για να τις νομιμοποιήσει στη διεθνή σκηνή.
Το Μεταναστευτικό
Η Κυβέρνηση προβάλλει ως επιτυχία του διαλόγου τη συνεργασία με την Τουρκία για τον περιορισμό των μεταναστευτικών ροών. Πρόκειται για προπαγάνδα εσωτερικής κατανάλωσης. Αλήθεια, πώς φτάνουν οι μετανάστες από την Κεντρική Ασία, το Κέρας ή την υποσαχάρια Αφρική στην Τουρκία; Έρχονται περπατώντας; Όχι βέβαια. Φτάνουν με πτήσεις των τουρκικών αερογραμμών (χωρίς visa) στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί προωθούνται στον Έβρο και στις ακτές του Αιγαίου. Υπάρχει κανείς αφελής που πιστεύει ότι όλο αυτό το traffic γίνεται εν αγνοία των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, της στρατοχωροφυλακής και της αστυνομίας; Οι διακινητές είναι απλώς τα εκτελεστικά όργανα των υβριδικών επιχειρήσεων της Τουρκίας.
Σύμφωνα με στοιχεία της Frontex το πρώτο οκτάμηνο του 2024 οι μεταναστευτικές ροές από την Α. Μεσόγειο προς την Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 39% (πάνω από 37.000 άτομα). Αντίθετα από την Κεντρική Μεσόγειο προς την Ιταλία μειώθηκαν κατά 64%. Ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Ν. Παναγιωτόπουλος, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ανέφερε ότι οι ροές, το πρώτο οκτάμηνο αυξήθηκαν, κατά 60%. Ίσως ξέρει κάτι περισσότερο. Αυτοί οι αριθμοί αφορούν όσους εντοπίζονται και καταγράφονται. Χιλιάδες άλλοι διέρχονται λαθραία από τα σύνορα. Κάθε μέρα στον Έβρο και στην Εγνατία οδό συλλαμβάνονται αλλοδαποί και ημεδαποί διακινητές με κλεμμένα αυτοκίνητα να προωθούν λαθρομετανάστες στο εσωτερικό της χώρας. Εκείνος ο φράκτης στον Έβρο προχωράει με «ρυθμό χελώνας».
Αλήθεια, γιατί η Κυβέρνηση δεν αναστέλλει τη χορήγηση ασύλου για έξι μήνες, όπως έκανε η Κυπριακή Δημοκρατία με αποτέλεσμα την κατακόρυφη μείωση των αφίξεων μεταναστών; Αλλά πώς να το κάνει όταν ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι είναι ευτυχής που η ελληνική κοινωνία μεταλλάσσεται σε πολυπολιτισμική! Όταν οι Έλληνες, δηλαδή, θα γίνουν μια από τις διάφορες μειονότητες που θα διαβιούν στην ελληνική επικράτεια.
Το Κυπριακό
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κράτους διεθνώς αναγνωρισμένου, μέλους του ΟΗΕ, της ΕΕ και άλλων διεθνών οργανισμών παρακαλάει για μια συνάντηση με τον επικεφαλής της αποσχιστικής οντότητας της Βόρειας Κύπρου για να επαναρχίσει ο διάλογος για λύση του Κυπριακού. Μόνο που τη λύση του Κυπριακού δε θα την αποφασίσει ο όποιος Ερσιν Τατάρ αλλά η Άγκυρα. Αν ο Ν. Χριστοδουλίδης ήθελε να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του και ιδιαίτερα το κύρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα έπρεπε να ζητάει διάλογο με τον Ερντογάν. Από κοντά ο Κ. Μητσοτάκης και ο Υπουργός του των Εξωτερικών δηλώνουν ευτυχείς που υπάρχει κινητικότητα στο Κυπριακό. Κινητικότητα για να προκύψει τι; Για να απενοχοποιείται ο εισβολέας και κατακτητής;
Μετά 50 χρόνια κανένα κράτος και κανείς διεθνής οργανισμός δε ζητάει την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο. Όλοι ζητούν διάλογο μεταξύ των δύο κοινοτήτων και αμοιβαίες υποχωρήσεις για την εύρεση της όποιας λύσης. Η Τουρκία είναι στο απυρόβλητο. Εδώ έχουν οδηγήσει τον Ελληνισμό 50 χρόνια κατευναστικής πολιτικής Για αποτροπή, ανάσχεση και απελευθέρωση της κατεχόμενης Κύπρου δε μιλάει ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία.
Ο Ερντογάν ζητάει από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ τη διεθνή αναγνώριση ως ανεξάρτητου κράτους των κατεχομένων εδαφών και οι Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης μια Δικοινοτική –Διζωνική Ομοσπονδία που μπορεί να είναι χειρότερη ακόμη και της διχοτόμησης, αφού θα θέσει και τις ελεύθερες περιοχές υπό τον γεωπολιτικό έλεγχο της Τουρκίας.
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση είτε ο Ελληνισμός θα αποδεχτεί όλους τους τουρκικούς όρους είτε η Τουρκία θα πρέπει να υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τους γεωστρατηγικούς στόχους της. Μέση λύση δεν υπάρχει, γιατί αν δώσουμε μόνο ορισμένα απ’ όσα απαιτεί η Άγκυρα, «για να μην είμαστε καθημερινά με το δάκτυλο στη σκανδάλη» όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης, απλώς θα της ανοίξουμε την όρεξη και για τα υπόλοιπα όντας σε ακόμη πιο αδύναμη θέση. Εκτός αν το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» έχει καταλάβει ολοκληρωτικά το πολιτικό προσωπικό σε Αθήνα και Λευκωσία.
Υ.Γ. 1 Πέρασε ίσως απαρατήρητη η αναφορά του Κ. Μητσοτάκη κατά την ομιλία του στη «Σύνοδο Κορυφής για Το Μέλλον» του ΟΗΕ. Είπε: «Το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών». Ποιος αλήθεια ορίζει το παγκόσμιο συμφέρον; Η παγκοσμιοποίηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, η Σύνοδος του Νταβός ή κάποιος άλλος;
Υ.Γ. 2 Απορεί κανείς με την εμμονή των ελλήνων πολιτικών να μιλούν για ενδεχόμενη οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ με την Τουρκία. Αγνοούν ότι στην ΑΟΖ περιλαμβάνεται και η υφαλοκρηπίδα; Ή εξυπηρετούν την Άγκυρα που δεν έχει επικυρώσει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και θέλει οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας ώστε να ισχυριστεί ότι τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας;
Πηγή: www.ellinikiantistasi.gr
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Αιγαίο
ΕΣΤΙΑ: Το δώρο Μητσοτάκη σε Ερντογάν! «Γκρίζες» ὅλες οἱ βραχονησῖδες καί τά νησιά πού εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση 10 μιλίων ἀπό τά «θαλάσσια σύνορα»
«Ἀπαγόρευση τῆς τουριστικῆς ἀνάπτυξης» προβλέπει νομοσχέδιο τοῦ Ὑπουργείου Ἐνεργείας γιά τό Εἰδικό Χωροταξικό Σχέδιο στόν τουρισμό – «Ἀπαράδεκτη καί ἀναιτιολόγητη» θεωρεῖ τήν ρύθμιση ὁ πρόεδρος τοῦ ΤΕΕ Λέσβου κ. Στρατῆς Μανωλακέλλης – Τό πάγωμα τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητος ἀκυρώνει τήν ΑΟΖ – Τό «δῶρο» Μητσοτάκη σέ Ἐρντογάν
Μικρονήσια τοῦ Αἰγαίου χωρίς ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδα μέ ἑλληνικό νόμο!
Οταν ἐκδιώκονται οἱ κάτοικοι καί ἀναστέλλεται ἡ οἰκονομική δραστηριότητα ἀπό νησί ἤ μικρονησίδα, αὐτομάτως χάνεται καί τό δικαίωμά του σέ ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδα. Αὐτό ὁρίζει τό Διεθνές Δίκαιο τῆς Θαλάσσης. Εἶναι λοιπόν ἐξωφρενικό, εἶναι ἐξοργιστικό, τό γεγονός ὅτι προετοιμάζεται νόμος τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους, ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει τήν τουριστική ἀνάπτυξη σέ μιά ὁλόκληρη κατηγορία νήσων καί νησίδων, καθιστῶντας τις ἔτσι «γκρίζες». Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὀψέποτε γίνουν διαπραγματεύσεις γιά ὁριοθέτηση ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδας στό Αἰγαῖο καί ἐν γένει στό ἑλληνικό ἀρχιπέλαγος, θά εὑρεθεῖ ἡ Τουρκία σέ πλεονεκτική θέση, καθώς θά ὑπάρχει ἑλληνικός νόμος, ὁ ὁποῖος θά δικαιώνει τήν ἀπαίτησή της νά μήν ἔχουν τά νησιά δικαίωμα σέ ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδα.
Πρόκειται, ὅπως ἀποκαλύπτει ἡ «Ἑστία», γιά τό νομοσχέδιο τοῦ Ὑπουργείου Ἐνεργείας πού ὁρίζει τό Εἰδικό Χωροταξικό Σχέδιο γιά τόν τουρισμό, τό ὁποῖο ἤδη εὑρίσκεται σέ δημόσια διαβούλευση. Τό νομοσχέδιο αὐτό περιλαμβάνει συγκεκριμένες διατάξεις πού ἀπαγορεύουν –ναί, χρησιμοποιεῖται ὁ ὄρος «ἀπαγορεύεται»– τήν τουριστική ἀνάπτυξη σέ ἑλληνικά νησιά. Καί ἐνδεχομένως σέ κάποια ἀπό τά νησιά αὐτά νά μήν εἶναι ἐφικτό νά δημιουργηθοῦν τουριστικές ὑποδομές. Ποιός εἶναι ὅμως ὁ λόγος νά ὑπάρχει ρητή ἀπαγόρευσις σέ νόμο τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους;
Ἀκόμη καί νησιά ἤ νησῖδες πού δέν ἔχουν αὐτήν τήν στιγμή ὑποδομές οἰκονομικῆς δραστηριότητος, δυνητικῶς μποροῦν ὁποιαδήποτε στιγμή νά ἀποκτήσουν. Συνεπῶς τό δικαίωμα νά ἔχουν ἐπήρεια στήν ὁριοθέτηση θαλασσίων ζωνῶν ὑφίσταται. Ποιός ὁ λόγος νά καταργηθεῖ αὐτό μέ ἑλληνικό νόμο; Τό ὅλο ζήτημα θυμίζει τήν περίπτωση τῆς νησῖδος Λέβιθα, ἀπό τήν ὁποία ἐξεδιώχθησαν βοσκός καί τό κοπάδι του (δηλαδή ὁ κάτοικος καί ἡ οἰκονομική του δραστηριότης) γιά νά «σωθεῖ» ἕνα σπάνιο εἶδος σαλιγκαριῶν. Ἔχουν ἄραγε τά σαλιγκάρια μεγαλύτερη ἀξία ἀπό τά κυριαρχικά δικαιώματα τῆς χώρας μας στό Αἰγαῖο;
Γιά νά μήν μακρυγοροῦμε, ἰδού τί ἀναφέρει τό ἐπίμαχο νομοσχέδιο:
«Ὁμάδα ΙΙΙ: Ἀκατοίκητα νησιά καί βραχονησῖδες
Ἡ Ὁμάδα ΙΙΙ περιλαμβάνει δύο ὑποομάδες, μέ βάση τά ἰδιαίτερα φυσικά καί ἀνθρωπογενῆ χαρακτηριστικά τους, τό μέγεθος καί τήν ἐγγύτητά τους μέ κατοικημένες περιοχές.
Στήν 1η ὑποομάδα περιλαμβάνονται:
• Βραχονησῖδες
• Νησιά μέ ἔκταση μικρότερη τῶν 300 στρεμμάτων
• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μικρότερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό τά θαλάσσια σύνορα τῆς χώρας
• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μεγαλύτερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό παράκτιες περιοχές τοῦ ἠπειρωτικοῦ τμήματος τῆς χώρας ἤ ἀπό νησιά πού διαθέτουν ἀκτοπλοϊκή πρόσβαση.
Στήν δεύτερη ὑποομάδα περιλαμβάνονται ὅλα τά ἀκατοίκητα νησιά (μηδενικός πληθυσμός κατά τήν ἑκάστοτε τελευταία ἀπογραφή) πού δέν ἀνήκουν στήν 1η ὑποομάδα».
Τό νέο ΕΧΠ‐Τ προτείνει τίς παρακάτω ρυθμίσεις γιά τήν Ὁμάδα ΙΙΙ:
«1. Στά νησιά τῆς πρώτης ὑποομάδας δέν ἐπιτρέπεται κανένα εἶδος τουριστικῆς ἀνάπτυξης.
2. Στά νησιά τῆς δεύτερης ὑποομάδας ἐπιτρέπονται μόνο ΟΥΤΔ «ἤπιας ἀνάπτυξης». Σημειώνεται ὅτι μέ βάση τό ἰσχῦον θεσμικό πλαίσιο, ὁ συντελεστής δόμησης γιά τά σύνθετα τουριστικά καταλύματα (ΣΤΚ) καί τά μεικτά τουριστικά καταλύματα μικρῆς κλίμακας (ΜΤΚΜΚ) περιορίζεται ἀπό 0,2 σέ 0,12 γιά τά κατοικημένα νησιά πλήν τῶν νήσων Κρήτης, Εὔβοιας, Κέρκυρας καί Ρόδου. Στό ἴδιο πνεῦμα κρίνεται σκόπιμο οἱ ὀργανωμένοι ὑποδοχεῖς τουριστικῶν δραστηριοτήτων (ΟΥΤΔ) πού ἐπιτρέπονται στά νησιά αὐτά νά εἶναι ἤπιας ἀνάπτυξης κατά τόν ὁρισμό τοῦ ὑπό μελέτη ΕΧΠ‐Τ».
Πρόεδρος Τεχνικού Επιμελητηρίου Βορειοανατολικού Αιγαίου: Απαράδεκτη η απαγόρευση
Ἡ ἀπαγόρευσις αὐτή, τῆς ἀναπτύξεως τῶν νησίδων τῆς τρίτης ὑποομάδος, χαρακτηρίζεται ἀπαράδεκτη καί ἀναιτιολόγητη καί ἀπό τό Τεχνικό Ἐπιμελητήριο Βορειοανατολικοῦ Αἰγαίου, τό ὁποῖο σέ ἔγγραφο πρός τό ὑπουργεῖο ἐνεργείας, τό ὁποῖο ὑπογράφει ὁ πρόεδρός του Στρατῆς Μανωλακέλλης, μεταξύ ἄλλων ὑπογραμμίζει:
«Καταγράφονται στήν Ὁμάδα ΙΙΙ:
“Ἀκατοίκητα νησιά καί βραχονησῖδες” ὡς 1η ὑποομάδα
• Οἱ βραχονησῖδες
• Νησιά μέ ἔκταση μικρότερη τῶν 300 στρεμμάτων.
• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μικρότερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό τά θαλάσσια σύνορα τῆς χώρας.
• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μεγαλύτερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό παράκτιες περιοχές τοῦ ἠπειρωτικοῦ τμήματος τῆς χώρας ἤ ἀπό νησιά πού διαθέτουν ἀκτοπλοϊκή πρόσβαση καί ἐπιβάλλεται ἀπαγόρευση ὁποιασδήποτε μορφῆς τουριστικῆς ἀνάπτυξης!
Συγκεκριμένα ἀναφέρεται: “Στά νησιά τῆς πρώτης ὑποομάδας δέν ἐπιτρέπεται κανένα εἶδος τουριστικῆς ἀνάπτυξης. Στά νησιά τῆς δεύτερης ὑποομάδας ἐπιτρέπονται μόνο ΟΥΤΔ ἤπιας ἀνάπτυξης.
Ὡς κάτοικοι ἀκριτικῶν νησιῶν θεωροῦμε ἀπαράδεκτη καί ἀναιτιολόγητη μιά τέτοια ἀπαγόρευση καί ζητοῦμε τήν διαγραφή της ἤ τροποποίησή της μέ ρυθμίσεις ἀνάλογες τῆς 2ης ὑποομάδας».
Ἐρώτησις: Μήπως ὁ νόμος τοῦ κ. Σκυλακάκη εἶναι τό «δῶρο» τοῦ Πρωθυπουργοῦ στόν Πρόεδρο Ἐρντογάν κατά τήν σημερινή τους συνάντηση; Αὐτή εἶναι ἡ «συναντίληψη γιά τίς θαλάσσιες ζῶνες»;
ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Αιγαίο
Δημήτρης Τσαϊλάς: Από τον εξαναγκασμό στη συνθηκολόγηση
Η πολλαπλότητα και η πολυπλοκότητα των προκλήσεων εθνικής κυριαρχίας, που αντιμετωπίζουμε δεν αφήνουν περιθώρια για διπλωματικούς ελιγμούς, λόγω των εκφρασμένων απειλών από την Τουρκία. Αυτό το πολύπλοκο σύνολο αλληλένδετων ζητημάτων (ΑΟΖ, Υφαλοκρηπίδα, Δικαίωμα επέκτασης χωρικών υδάτων, Δικαίωμα προάσπισης νησιών ανατολικού Αιγαίου, Δικαίωμα έρευνας διάσωσης στο FIR, Δυτική Θράκη, Κύπρος) είναι πολύ πολύπλοκο για ακόμη και για πολύ εξειδικευμένους διπλωμάτες να φαντάζονται εύκολες λύσεις. Η κυβέρνηση μας αποφάσισε με μυστική διπλωματία ουσιαστικά, να δώσει προτεραιότητα σε δύο ζητήματα: τον κατευνασμό της Τουρκίας και την ενίσχυση από τους συμμάχους και εταίρους. Δυστυχώς θα μάθουμε πολύ σύντομα, εάν αυτά τα ζητήματα είναι πιθανό να επιλυθούν.
Η Τουρκία ακολουθεί μια ολοένα και πιο αυτόνομη εξωτερική πολιτική, ενώ εδραιώνει το αυταρχικό σύστημα διακυβέρνησής της. Εν μέσω μιας μεταβαλλόμενης παγκόσμιας τάξης, η Άγκυρα χρειάζεται την Ελλάδα μόνο για να ισορροπήσει τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες με τα βασικά οικονομικά της συμφέροντα και τις σχέσεις της με τη Δύση και όχι για να υπάρξει οποιαδήποτε επίλυση για τις θαλάσσιες ζώνες.
Ο κόσμος γίνεται μάρτυρας κοσμοϊστορικών γεωπολιτικών αλλαγών στην ηπειρωτική Ευρώπη. Παράλληλα, η μόνιμη απειλή για τον Ελληνισμό, η Τουρκία αναπροσανατολίζει την εξωτερική της πολιτική και επεκτείνει τον περιφερειακό ρόλο της. Η Τουρκία είναι προφανώς ελεύθερη να ακολουθήσει τη δική της πορεία. Αυτό που μένει να δούμε είναι πώς ο Ελληνισμός θα εξισορροπήσει τις περιφερειακές γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Τουρκίας με την ευρωπαϊκή γειτονιά της και τα βασικά οικονομικά συμφέροντα και περιορισμούς της.
Εν μέσω μιας μαζικής αναταραχής στην παγκόσμια γεωπολιτική, έχει καταστεί ζωτικής σημασίας για όλους μας στην Ελλάδα να κάνουμε μια λειτουργική αξιολόγηση της διεθνούς πραγματικότητας με σκοπό να μην επιτρέψουμε να εγείρονται ζητήματα κυριαρχίας. Ο εν εξελίξει αφοπλισμός των νησιών του Αιγαίου, και η επί θύραις θεσμοποίησή του σε αποστρατιωτικοποίηση/ουδετερότητα, (με άλλοθι το σχεδιαζόμενο Ελληνο-Τουρκικό Σύμφωνο Φιλίας και μη -Επίθεσης) πρέπει να σταματήσει!! Κάθε μέσο νόμιμης δράσης είναι καλό και πρόσφορο για τον σκοπό αυτό. Προέχει η ενημέρωση των πολιτών για τις συνέπειες που θα έχει ο σχεδιασμός της αποστρατιωτικοποίησης και συναφούς ουδετερότητας στην ασφάλειά τους, στην ίδια τους την ζωή και στο μέλλον των παιδιών τους. Είναι απαραίτητη η διαμόρφωση και οργάνωση του πλαισίου, που θα επιτρέψει στους πολίτες ν` αναλάβουν, με συγκροτημένη δράση, την ευθύνη κάθε ενός και κάθε μίας για την άμυνα της χώρας και των επαπειλούμενων περιοχών της.
Πώς η Τουρκία μπορεί να κερδίσει χωρίς πόλεμο
Υπάρχει ένας εύλογος δρόμος για την Τουρκία να χρησιμοποιήσει εξαναγκασμό σε μαζική κλίμακα για να αναγκάσει την Ελλάδα να αποδεχθεί τις απαιτήσεις της Άγκυρας χωρίς να πυροδοτήσει μεγάλο περιφερειακό πόλεμο και χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τους περιφερειακούς υψηλούς-στρατηγικούς στόχους της Τουρκίας.
Πολύ λίγη προσοχή δίνεται στις δυνατότητες εξαναγκασμού της Τουρκίας, ενώ η στρατιωτική ικανότητα της παραμένει στο επίκεντρο των στρατηγικών.
Μια βραχυπρόθεσμη εκστρατεία εξαναγκασμού μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες για να παράσχει στη Τουρκία διάφορες οδούς που θα μπορούσαν να μετατρέψουν τις καταναγκαστικές δραστηριότητες της σε πολιτικά αποτελέσματα που θα της επιτρέψουν να αποκτήσει πολιτικό έλεγχο στη γεωπολιτική περιφέρεια.
Ο Ελληνισμός είναι πλήρως ικανός να αναπτύξει επαρκή αντίμετρα για να αποτρέψει και να νικήσει μια εκστρατεία εξαναγκασμού της Τουρκίας που στοχεύει την κυριαρχία μας μέσω άμεσης δράσης και στενού συντονισμό;
Ο φόβος ότι η Τουρκία θα προκαλέσει κρίση στην Ελλάδα και θα μας παρασύρει σε έναν μαζικό πόλεμο στο Αιγαίο ώθησε εδώ και πολλά χρόνια την αυξανόμενη εστίαση στην προετοιμασία για σύγκρουση. Η επέκταση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Τουρκίας και οι απειλές της Τουρκίας για ορόσημα όπως του αιώνα της Τουρκίας έχουν εντείνει αυτούς τους φόβους και έχουν πυροδοτήσει έντονες συζητήσεις σχετικά με τον πιθανό ρόλο και την ετοιμότητα του Ελληνισμού να αποτρέψει και να νικήσει σε μια κρίση.
Οι ανησυχίες σχετικά με την ικανότητα του Ελληνισμού να υπερασπιστεί ολιστικά στις θάλασσες του Αιγαίου και της Μεσογείου είναι έγκυρες και σημαντικές επειδή τα ελληνικά συμφέροντα θα πλήττονταν σοβαρά από την ενεργή αμφισβήτηση νήσων. Η θάλασσα είναι στρατηγικά ζωτικής σημασίας για την επιβίωση μας.
Ωστόσο, ο Ελληνισμός εξακολουθεί να στερείται μιας σαφούς υψηλής στρατηγικής για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση διατυπώνει όλο και περισσότερο τη σημασία της διατήρησης αυτών. Ακόμη χειρότερα, οι συζητήσεις για την άμυνα της Ελλάδας έχουν επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην αποτροπή ή την ήττα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σε μια πιθανή σύγκρουση ενώ έχουν αγνοήσει σε μεγάλο βαθμό το πιθανότερο σενάριο, στοιχεία του οποίου βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Μια εκστρατεία εξαναγκασμού της Τουρκίας που απέχει πολύ από την εισβολή, αλλά φέρνει ωστόσο τον Ελληνισμό υπό τον έλεγχο της Άγκυρας. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να πείσει την ηγέτιδα δύναμη της βορειοατλαντικής συμμαχίας ΗΠΑ και τους εταίρους στην ΕΕ να αποχωρήσουν από τη στενότερη εστίαση σε ένα μόνο επικίνδυνο σενάριο για να επανεκτιμήσουν την πλήρη απειλή που θέτει η Τουρκία και να αναπτύξουν ένα συνεκτικό σύνολο στρατηγικών για να νικήσουν όλες τις πτυχές αυτής της απειλής.
Οι στρατηγικές συζητήσεις στα διάφορα φόρα σχετικά με την άμυνα του Ελληνισμού επικεντρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό στον τρόπο αποτροπής της σύγκρουσης. Αυτές οι συζητήσεις έχουν γίνει ιδιαίτερα εμφανείς καθώς η τουρκικές διεκδικήσεις αυξάνονται και γίνονται όλο και πιο εμφανής. Η αποφασιστικότητα των πολιτών του Ελληνισμού να διατηρήσει την κυριαρχία του ενθαρρύνει τους ηγέτες της Άγκυρας να επιλέξουν όλο και πιο καταναγκαστικά μονοπάτια για να αποκτήσουν τον έλεγχο, μέχρι και τη σύγκρουση. Σε αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει πρέπει σίγουρα να προετοιμαστούμε για την πιθανότητα σύγκρουσης, αλλά πρέπει επίσης να προετοιμαστούμε για εναλλακτικές στρατηγικές υβριδικού πολέμου και εξαναγκασμού της Τουρκίας.
Η στρατηγική σχεδίαση της Τουρκίας, εδώ και καιρό, αναγνώρισε αυτό το σημαντικό κενό στη στρατηγική σκέψη του Ελληνισμού και προσπάθησε να εξετάσει εάν τέτοιες εξαναγκαστικές προσεγγίσεις ακόμη και βραχυπρόθεσμου πολέμου θα μπορούσαν να αναγκάσουν την Ελλάδα να υποχωρήσει στις απαιτήσεις της χωρίς σύγκρουση ή στρατιωτικό αποκλεισμό κάποιων νησιών. Έχουνε αναπτύξει μια ρεαλιστική προσέγγιση που θα μπορούσε να μας εξαναγκάσει σε μια πολιτική διευθέτηση ευνοϊκή για την Τουρκία χωρίς να εισβάλει και να καταλάβει ένα νησί. Αναφέρομαι σε αυτή την ολοκληρωμένη πολιτικο-στρατιωτική εκστρατεία ως τη βραχυπρόθεσμη πορεία εξαναγκασμού.
Η επιτυχία της πορείας δράσεως εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αποτυχία των στόχων της να αναγνωρίσουν την ύπαρξή της ως συνεκτικό εγχείρημα. Αυξάνοντας συνεχώς την πίεση και εντείνοντας τη βασική καταναγκαστική δραστηριότητα, η Τουρκία στοχεύει να αναβαθμίζει όλο και περισσότερο τις απαιτήσεις έως ότου οι κρίσιμοι τομείς της πολιτικής της Ελλάδας αποδεχτούν μια «ειρηνευτική διαδικασία» που προτείνει η Τουρκία ως προτιμότερη από τη συνεχιζόμενη αντίσταση.
Η πορεία δράσης τους επιτίθεται σε τρία κέντρα βάρους, που παρέχουν επί του παρόντος στην κυβέρνηση της Ελλάδας και στον λαό της τη δύναμη να αντισταθούν στον εξαναγκασμό της Τουρκίας.
Το πρώτο είναι η στρατηγική σχέση ΗΠΑ-Ελλάδας, η οποία περιλαμβάνει ολοκληρωμένη διμερή συνεργασία. Εκτελούν, επιχειρήσεις παραπληροφόρησης και απειλή για στρατιωτική κλιμάκωση για να πείσει τις ΗΠΑ ότι η συνεργασία τους με την Ελλάδα δημιουργεί περαιτέρω κλιμάκωση, ενώ η ειρήνη και η ευημερία είναι προ των πυλών εάν αυτή η εταιρική σχέση σταματήσει.
Το δεύτερο κέντρο βάρους είναι η ικανότητα της Ελληνικής κυβέρνησης να λειτουργεί και να παρέχει βασικές υπηρεσίες. Οικονομικός πόλεμος, κυβερνοπόλεμος, δολιοφθορά, αυστηρές (και ψευδο-νόμιμες) απαιτήσεις της Άγκυρας, ηλεκτρονικός πόλεμος και προπαγάνδα επικριτική για την κακοδιαχείριση της κυβέρνησης επιδιώκουν να μειώσουν δραστικά την αξιοπιστία και να διαβρώσουν τη νομιμότητα της Ελληνικής κυβέρνησης στα μάτια των δικών της ανθρώπων.
Τρίτον, οι εκτεταμένες και επίμονες μελέτες ινστιτούτων στρατηγικής (πχ ΕΛΙΑΜΕΠ) διαμορφώνουν γνωστικές και ψυχολογικές εκστρατείες στοχεύοντας να σπάσουν τη βούληση των Ελλήνων για αντίσταση εκφοβίζοντας τους υποστηρικτές της αντίστασης, σπέρνοντας αμφιβολίες και φόβο στον πληθυσμό και δημιουργώντας αιτήματα για ανταλλαγή πολιτικών παραχωρήσεων για ειρήνη.
Εάν η Άγκυρα επιτεθεί επιτυχώς σε καθένα από αυτά τα κέντρα βάρους, η αίσθηση της εγκατάλειψης μεταξύ του Ελληνικού λαού θα ήταν συντριπτική και η κυβέρνηση θα αναγκαζόταν να εξετάσει ένα νέο παράδειγμα για τις θαλάσσιες ζώνες ως εναλλακτική λύση.
Πηγή: Militaire
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
-
Ιράν17 ώρες πρινKίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Εξωτερική Πολιτική17 ώρες πρινΣτο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Γενικά θέματα16 ώρες πρινΜία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Αναλύσεις - Γνώμες14 ώρες πρινQuo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Πολιτισμός17 ώρες πρινΒαθιά σιωπή! Θλίψη και πένθος – Έφυγε ο σπουδαίος Μίμης Πλέσσας λίγο πριν κλείσει τα 100
-
Αστυνομία13 ώρες πρινΑποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ
-
Ελαιοπαραγωγή13 ώρες πρινΠροσδοκίες για μειωμένη τιμή στο ελαιόλαδο λόγω της βελτίωσης της παραγωγής⁸
-
Λάζαρος Καμπουρίδης14 ώρες πρινΈτσι λειτουργεί ο μηχανισμός προπαγάνδας της Άγκυρας εναντίον της Ελλάδας