Είναι φανερό πως βρήκε την ευκαιρία, με αφορμή τον πόλεμο στη Γάζα, να βγει μπροστά ως ο ηγέτης του σουνιτικού Ισλάμ. Ο αντισημιτισμός – που σχεδόν για ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο αποτελεί ύβρη- είναι για αυτόν τίτλος τιμής. Πολιτισμικό χάος χωρίζει την Τουρκία του Ερντογάν με την Ευρώπη. 

Ο Τ. Ερντογάν με την αντισημιτική στάση του απέναντι στα όσα διαδραματίζονται στη Γάζα –να μη ξεχνάμε πως μίλησε για την καταστροφή του Ισραήλ—έκανε ένα βήμα ασυγκρίτως πιο ριψοκίνδυνο και τυχοδιωκτικό από αυτό που έκανε με την επαμφοτερίζουσα στάση του στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Αυτό το «παράπτωμά» του δημιούργησε σε σημαντικά κέντρα λήψης αποφάσεων το ερώτημα κατά πόσον είναι αξιόπιστος σύμμαχος η Τουρκία. 

Και άλλες φορές στο παρελθόν είχε δώσει αφορμές για παρόμοια ερωτήματα, όμως τώρα η επιθετικότητά της ηγεσίας της αφορά την ασφάλεια ενός στρατηγικού εταίρου της Δύσης και κυρίως των ΗΠΑ. Του Ισραήλ. Η εχθρική στάση της Τουρκίας απέναντι στο Ισραήλ θα κλιμακώνεται όσο θα διαπιστώνει ότι στις μελλοντικές εξελίξεις στην περιοχή δε θα έχει λόγο. Και δε θα έχει λόγο, διότι ο Τ. Ερντογάν προτίμησε, με το αντισημιτικό ντελίριό του, από μέρος της λύσης να γίνει μέρος του προβλήματος. Δεν πρόκειται να υπάρξει ισραηλινή κυβέρνηση που θα τον καταστήσει συν-ρυθμιστή των εξελίξεων ή έναν εκ των βασικών παικτών. 

Συνεπώς, τίθεται το ερώτημα αν είναι σκόπιμο -μέσα σε αυτό το κλίμα- η Ελλάδα να δώσει στην Τουρκία πιστοποιητικό καλής διαγωγής. Γιατί τελικά έτσι θα λειτουργήσει, αντικειμενικά, η επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στην Αθήνα στις 7 Δεκεμβρίου. Προφανώς, και θέλουμε να υπάρχει ένα ήπιο κλίμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις σαν αυτό που επικρατεί εδώ και εννιά μήνες, όμως δε θα πρέπει να χανόμαστε στις αυταπάτες.

Αυτές οι κινήσεις της Τουρκίας είναι τακτικής μορφής και όχι στρατηγικής. Για λόγους διεθνούς συγκυρίας ο Τ. Ερντογάν επέλεξε να χαμηλώσει τους τόνους απέναντι στην πατρίδα μας, διότι δε θέλει να ανοιχτεί σε πολλά μέτωπα. Το Αιγαίο μπορεί να περιμένει, μπροστά στο όραμα της αναβίωσης του χαλιφάτου. Η ρητορική και οι απειλές κατά της Ελλάδας δε συγκινούν τον μουσουλμανικό κόσμο. Ενώ κατά του Ισραήλ…! Εξάλλου αυτή τη στιγμή έχει απέναντί του στις ΗΠΑ δύο πανίσχυρα λόμπι, το εβραϊκό και το αρμενικό. Δε θα ήθελε να έχει και το ελληνικό. 

Είναι πιθανό ο Τούρκος πρόεδρος να έρθει στην Αθήνα με ένα φιλειρηνικό προσωπείο, με χαμηλούς τόνους, χωρίς μαστίγιο, μόνο με καρότο. Το ζητούμενο είναι να μην «τσιμπήσουμε». Μια δύναμη αναθεωρητική, είναι επιθετική και επεκτατική προς πάσα κατεύθυνση. Προς Βορρά, Νότο, Ανατολή και Δύση. Αυτή επιλέγει το πότε. Τουλάχιστον η Ιστορία αυτό δείχνει. 

liberal.gr