Η διπλωματία είναι η πρακτική της διεξαγωγής διαπραγματεύσεων μεταξύ εκπροσώπων ομάδων ή κρατών σε θέματα κυρίως που αφορούν την ειρήνη, το εμπόριο, τον πόλεμο, την οικονομία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και άλλους τομείς. Με τη διπλωματία αποπειράται η εύρεση κοινά αποδεκτών λύσεων μέσω της παράθεσης επιχειρημάτων για να αποφεύγονται κρίσεις που ενδεχομένως να οδηγήσουν σε αιματηρές συρράξεις.

Οι διπλωματικές σχέσεις διέπονται από το Διπλωματικό Δίκαιο, όπως αυτό συνομολογήθηκε με τη Σύμβαση της Βιέννης το 1961 και τέθηκε σε ισχύ από τις 24 Απριλίου του 1964.

Τα τελευταία χρόνια η διπλωματία βρίσκεται σε μια επικίνδυνη καμπή με τη διπλοπροσωπία και την επιβολή του ισχυρού έναντι του αδύναμου να επικρατούν. Η απύθμενη υποκρισία και η επικράτηση των δύο μέτρων και δύο σταθμών οδηγούν τις διπλωματικές σχέσεις όχι μόνο σε αδιέξοδα αλλά και σε μια καταστροφική πορεία συγκρούσεων, με καταστροφικές συνέπειες.

Το Διεθνές Δίκαιο καταβαραθρώνεται, με τα γεωπολιτικά συμφέροντα να υπολογίζονται ως το μέτρο στη ζυγαριά της κρίσης των ισχυρών.

Η σύγκρουση στην Ουκρανία και ο πόλεμος του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων δεν μπορούν να συγκριθούν. Δεν μπορεί να γίνεται μια συγκριτική αναγωγή των δύο περιπτώσεων. Πίσω από τα δύο δράματα βρίσκεται ένας κοινός παρονομαστής, που η υποκρισία των Δυτικών διαρκώς παραβλέπει και αποενοχοποιεί. Σε αντίθεση με τη Ρωσία, το Ισραήλ δεν διεξάγει πόλεμο για την άμυνά του αλλά έναν πόλεμο γενοκτονίας. Η Ρωσία αμύνεται για την επιβίωσή της καθώς τα γεράκια του ΝΑΤΟ έκριναν πως πρέπει να βρίσκονται έξω από τα σύνορά της, κάτι που οι ΗΠΑ δεν θα επέτρεπαν ποτέ να γίνει στην πίσω αυλή τους, όπως είναι οι χώρες της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής .

Όταν χτυπήθηκε νοσοκομείο στην Ουκρανία τα Δυτικά ΜΜΕ είχαν αναγάγει το ζήτημα σε έγκλημα πολέμου. Ηγέτες της Δύσης έβγαλαν φιρμάνι να προσαχθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ο Ρώσος Πρόεδρος ως εγκληματίας πολέμου, διαγράφοντας τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι ίδιοι σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη και αλλού. Τώρα που το Ισραήλ σκοτώνει αδιάκριτα χιλιάδες αμάχους, με τον θλιβερό απολογισμό τα νεκρά παιδιά να ξεπερνούν τις 10.000, ψελλίζουν ανήκουστες δικαιολογίες υπερτονίζοντας το δικαίωμα του Τελ Αβίβ στην αυτοάμυνα.

Η Κύπρος είναι θύμα αυτής της διπλοπρόσωπης πολιτικής των δύο μέτρων και δύο σταθμών. Τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε και εξακολουθεί να διαπράττει η Τουρκία στην Κύπρο (ο εποικισμός και ο σφετερισμός ξένης περιουσίας καθορίζονται ως έγκλημα πολέμου), αντί να τιμωρηθεί, επιβραβεύεται.

Η Κύπρος ως θύμα εισβολής και κατοχής, αντί να ταχθεί με την πλευρά των αδυνάτων και υπέρ του παλαιστινιακού λαού, βρίσκεται στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, ανεξάρτητα από τις ασυναρτησίες που λέγονται από τους κυβερνώντες και τη Δεξιά.

Η υποκρισία στο απόγειό της

Η κυπριακή Κυβέρνηση κατάφερε να αποστείλει την πολυδιαφημιζόμενη ανθρωπιστική βοήθεια «Αμάλθεια» προς τη Γάζα με τη βοήθεια της Βρετανίας. Η Βρετανία, η οποία χρησιμοποιεί τις στρατιωτικές βάσεις της στην Κύπρο για να ενισχύει ποικιλοτρόπως το Ισραήλ, βρέθηκε να συνεργάζεται με τις Αρχές της Δημοκρατίας για να βοηθήσει, τάχα μου, τους Παλαιστινίους.

Η ανθρωπιστική βοήθεια είναι άγνωστο πότε θα φθάσει στους «σκλάβους πολιορκημένους» της Λωρίδας της Γάζας. Το εξοργιστικό, ωστόσο, είναι ότι πριν αποπλεύσει το βρετανικό πλοίο ήρθαν δυο-τρεις φορές Ισραηλινοί των μυστικών υπηρεσιών για να ελέγξουν τα φορτία. Μάλιστα η κυβέρνηση το διατυμπάνιζε ως να μην ήταν προσβολή και απαξίωση προς τις κυπριακές Αρχές.

Δυστυχώς, οι Δυτικές χώρες ενισχύουν με τον τρόπο τους τις φρικαλεότητες των Ισραηλινών, οι οποίοι χρησιμοποιούν όχι μόνο φονικές βόμβες αλλά την πείνα και τη δίψα για να εξοντώνουν τους αμάχους. Όταν βλέπεις μικρά παιδιά και αμάχους να προμηθεύονται νερό από τη θάλασσα για να σβήσουν τη δίψα τους, αντιλαμβάνεσαι την έκταση της βαρβαρότητας της ηγεσίας του εβραϊκού κράτους, το οποίο υποστηρίζεται σθεναρά από τις ΗΠΑ.

Ο γέρο Μπάιντεν ποσώς γνοιάζεται για τα δεινά τού παλαιστινιακού λαού, αλλά επειδή η διεθνής κοινή γνώμη στρέφεται εναντίον του Ισραήλ. Το ομολόγησε, άλλωστε, έμμεσα.

Φωνές λογικής

Ο γνωστός Ισραηλινός και πολιτικός επιστήμονας Ίλαν Παπέ, καθηγητής στο Κολέγιο Κοινωνικών Επιστημών και Διεθνών Σπουδών στο πανεπιστήμιο του Έξετερ στη Βρετανία και διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παλαιστινιακών Σπουδών, είναι ανάμεσα στους Ισραηλινούς διανοούμενους που υψώνουν τη φωνή τους υπέρ του δικαίου και της λογικής.

Γεννήθηκε από Γερμανούς Εβραίους γονείς που διέφυγαν από τους Ναζί τη δεκαετία του 1930 και πολέμησε το 1973 με τον ισραηλινό στρατό. Όπως ο ίδιος είπε σε μια τηλεοπτική συνέντευξή του: «Επειδή οι γονείς μου ήρθαν από τη Γερμανία και επειδή χάσαμε πολλούς ανθρώπους στο Ολοκαύτωμα, ακριβώς λόγω αυτής της κληρονομιάς, ένιωσα ότι δεν μπορούσα να αδιαφορήσω για τα δεινά των Παλαιστινίων, ούτε θα ήθελα να γίνω μέρος της κοινωνίας που προκάλεσε όλη αυτήν τη βία. Επιπλέον, εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτό που αγαπώ ως ανθρώπινα δικαιώματα, ως ανθρώπινη ηθική, είναι η μόνη βάση για καλύτερη ζωή για όλους τους ενδιαφερόμενους, Εβραίους και Παλαιστινίους.

Χωρίς περιστροφές ο Ίλαν Παπέ περιέγραψε τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή ως μια κατάσταση γενοκτονίας, στην οποία στοχοποιούνται άνθρωποι, μικρά παιδιά, μωρά, νοσοκομεία, σχολεία. Μια μαζική επιχείρηση δολοφονίας, εθνοκάθαρσης, ερήμωσης του πληθυσμού.

Ο ίδιος σχολίασε ότι το Ισραήλ χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την εκδίκησή του για ό,τι έκανε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023, τονίζοντας ότι η πραγματική πρόθεση δεν είναι απλώς η εκδίκηση, αλλά η προσπάθεια της κυβέρνησης του Ισραήλ να εκμεταλλευτεί τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου, με σκοπό να δημιουργήσει νέες πραγματικότητες στην Παλαιστίνη.

Ο Παπέ σχολίασε πρόσφατη ομιλία του Νετανιάχου ως μια προσπάθεια να ξεχάσει ο κόσμος τα 15 χρόνια απάνθρωπης πολιορκίας της Γάζας, τα 56 χρόνια της ανελέητης κατοχής και εθνοκάθαρσης στη Δυτική Όχθη και τα 75 χρόνια που δεν επιτρέπουν στους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

Έκανε λόγο για προσπάθεια Ναζισμού των Παλαιστινίων, τονίζοντας ότι πρόκειται για μια τακτική που την χρησιμοποιούν κάθε τόσο οι ισραηλινές κυβερνήσεις. Υπενθύμισε ότι ο Μεναχέμ Μπέγκιν συνέκρινε τον Γιάσερ Αράφατ που κρυβόταν στο καταφύγιο το 1982 με τον Χίτλερ, ο οποίος είχε κρυφτεί σε καταφύγιο το 1945. «Ο Ναζισμός των Παλαιστινίων έχει σκοπό, πρώτα απ’ όλα, να αδειοδοτήσει τις ισραηλινές πολιτικές, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το Διεθνές Δίκαιο ή τα ανθρώπινα δικαιώματα και, δεύτερον, να μας αποτρέψει από το να μιλήσουμε για το πραγματικό ζήτημα εδώ, που δεν είναι η Χαμάς και οι ενέργειές της την 7η Οκτωβρίου, αλλά την κατάσταση που γέννησε αυτού του είδους τη βία. Αντί να μιλάμε για το σύμπτωμα της βίας, θα πρέπει να μιλήσουμε για την πηγή της βίας. Και η πηγή της βίας δεν έχει αλλάξει. Έχουμε εκατομμύρια Παλαιστινίους εδώ και χρόνια που καταπιέζονται, κυβερνώνται και ελέγχονται από το Ισραήλ, και πολεμούν με ό,τι μέσα διαθέτουν…».

Αυτές οι φωνές της λογικής δεν φτάνουν στ’ αφτιά αυτών που θεωρούν τους εαυτούς τους ηγεμόνες του πλανήτη, όπου το Διεθνές Δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ανθρώπινες αξίες βομβαρδίζονται καθημερινά στα πεδία των μαχών.

Πηγή: Σημερινή