Πώς μπορεί να συνδεθεί νομικά και πολιτικά ο οιονεί εποικισμός του νότου με τον εποικισμό στον βορρά και τη Συμφωνία Επανεισδοχής Τουρκίας – ΕΕ

• Πώς η Άγκυρα οπλίζει το βέτο της Κύπρου, αλλά…
• Οι ευθύνες της Επιτροπής και της Κυβέρνησης
• Η σχέση της Τελωνειακής Ένωσης και της Συμφωνίας Επανεισδοχής

Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική συνοχή της Κύπρου, ενός κράτους υπό κατοχή και θύματος εποικισμού, καθώς και των λοιπών κρατών της ΕΕ απειλούνται από το μεταναστευτικό. Ειδικά στη δική μας περίπτωση, είναι ζήτημα άμεσα συνδεδεμένο με την Τουρκία, από την οποία προέρχεται, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, το 75% των μεταναστευτικών ροών και δη μέσω κατεχομένων ή διά θαλάσσης, καλύπτοντας το 5,6% του πληθυσμού. Εν ολίγοις, η Κύπρος έχει το οξύτερο πρόβλημα στην ΕΕ, το οποίο, μάλιστα, προκαλείται από την Άγκυρα διά της χρήσης της κατοχής και της μετατροπής αθώων ανθρώπων, δηλαδή μεταναστών, σε εργαλεία εξυπηρέτησης των δικών της συμφερόντων.  

Η πηγή του «κακού» και τα χρήματα της ΕΕ

Το ερώτημα που απασχολεί την κοινή γνώμη είναι το εξής: Πέραν των μέτρων που λαμβάνει η Κυβέρνηση και εκείνων που θα ληφθούν όταν θα τεθεί σε ισχύ το νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, μπορεί η Κυπριακή Δημοκρατία εντός της ΕΕ να βάλει φρένο στον νέο οιονεί εποικισμό που διενεργεί η Τουρκία; Υπάρχουν τα εξής κλειδιά, που θα ήταν δυνατό να ανοίξουν τις πύλες της απάντησης επί του εν λόγω ερωτήματος. Το ένα αφορά στην Τουρκία και τη Συμφωνία Επανεισδοχής με την ΕΕ και το άλλο είναι οι πολιτικές προθέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Ας γίνουμε, λοιπόν, συγκεκριμένοι: Πρώτο, η πηγή του «κακού» είναι η Τουρκία, για την οποία  από το 2015 έχουν εγκριθεί κονδύλια από την ΕΕ και τα κράτη-μέλη για το μεταναστευτικό, που φτάνουν τα 9,5 δις ευρώ. Εξ αυτών έχει ήδη εισπράξει 4,9 δις και λίαν προσφάτως, δηλαδή στα μέσα Δεκεμβρίου, το ποσό του 1,2 δις ευρώ με την ψήφο της Κυπριακής Κυβέρνησης. Χωρίς κανένα αντίδωρο! Τα χρήματα αυτά παρέχονται στην Τουρκία για να καλύψει τις ανάγκες 3,6 περίπου εκατομμυρίων προσφύγων από τη Συρία και 330 χιλιάδων από άλλες χώρες.  Η συμφωνία είχε κλείσει, εκτός των άλλων, με την προϋπόθεση ότι η Άγκυρα θα σταματήσει να στέλνει ξένους στην ΕΕ και δη στην Ελλάδα. Κουβέντα δεν γίνεται, όμως, για την Κύπρο. Δεύτερο, από την 1η Οκτωβρίου  του 2017 τέθηκε σε ισχύ το σκέλος εκείνο της Συμφωνίας Επανεισδοχής, επί τη βάσει του οποίου η Τουρκία όφειλε να δέχεται την επιστροφή πολιτών από τρίτες χώρες. Έκτοτε, η Άγκυρα, όχι μόνο δεν εφαρμόζει την εν λόγω Συμφωνία με την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά χρησιμοποιεί τα κατεχόμενα για να στέλνει παράτυπους και πάσης φύσεως μετανάστες, ακόμη και ύποπτους για πρακτορεία, στις ελεύθερες περιοχές, διογκώνοντας τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα του τόπου. Υπό αυτές τις συνθήκες, το πρόβλημα δεν είναι οι αθώοι μετανάστες, αλλά: Α) Η τουρκική πολιτική. Β) Η αδυναμία από πλευράς Κυβέρνησης, τόσο της υφιστάμενης όσο και της προηγούμενης, για να δράσει αποτελεσματικά εντός της ΕΕ. Τα όσα, δε, προνοεί το νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο δεν δίνουν -και δη στην Κύπρο- επαρκή λύση, διότι η αρχή της αναλογικότητας και η αλληλεγγύη εξαγοράζονται από τους εταίρους. Ως γνωστόν, αντί να γίνεται η προβλεπόμενη μετεγκατάσταση από την Κύπρο σε μιαν άλλη χώρα της ΕΕ, η τελευταία θα μπορεί να αγοράζει τον «μπελά» με 20 χιλιάδες ευρώ το κεφάλι.  

Συμφωνία Επανεισδοχής και οι πύλες της κατοχής…

Γιατί είναι σημαντική η Συμφωνία Επανεισδοχής και η εφαρμογή της από την Τουρκία με την Κυπριακή Δημοκρατία; Καταγράφονται σχετικά οι λόγοι επί τη βάσει των οποίων μπορεί να ζητηθεί η επανεισδοχή στην Τουρκία πολιτών τρίτων χωρών από κράτος μέλος της ΕΕ, εφόσον οι πολίτες αυτοί είτε έχουν «πατρίδα» είτε είναι «απάτριδες» – «ανιθαγενείς»: Α) Να διαθέτουν θεώρηση παραμονής από την Τουρκία και να έχουν περάσει σε κράτος μέλος της ΕΕ. Β) Να διαθέτουν άδεια παραμονής στην Τουρκία και να έχουν περάσει σε κράτος μέλος της ΕΕ. Γ) Να εισήλθαν παράνομα και απευθείας στην επικράτεια κράτους μέλους της ΕΕ από την Τουρκία: i) Όπου διέμεναν. ii) Εκ της οποίας διήλθαν, για να φτάσουν σε κράτος μέλος της ΕΕ.

Η Συμφωνία αυτή είναι τμήμα του κοινοτικού κεκτημένου και έχει τη νομική της βάση στη Συμφωνία Σύνδεσης του 1963 μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ και περιλαμβάνει μια σειρά άλλων τμημάτων της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, την οποία η Άγκυρα δεσμεύτηκε να εφαρμόζει. Η Τουρκία, όμως, δεν εφαρμόζει τη Συμφωνία Επανεισδοχής με την Κύπρο, διότι, όπως ισχυρίζεται, δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, παρά μόνο το ψευδοκράτος. Ως εκ τούτου, θεωρεί ότι πρώτη χώρα από την οποία περνούν μετανάστες στις ελεύθερες περιοχές δεν είναι η ίδια αλλά το ψευδοκράτος. Υπό αυτές συνθήκες, παρατηρούμε τα εξής:

Πρώτο, η Τουρκία παραβιάζει Συμφωνία, αυτήν της Επανεισδοχής, εφόσον δεν την εφαρμόζει με την Κυπριακή Δημοκρατία. Αρμόδια για την επίβλεψη των Συμφωνιών και της εφαρμογής τους, εφόσον συνιστούν τμήμα του κοινοτικού κεκτημένου, είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία, όμως, ουδέν πράττει. Δεύτερο, εφόσον η Κυπριακή Δημοκρατία έχει έννομο συμφέρον μπορεί: Α) Να στραφεί προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να πράξει τα δέοντα, ώστε να εφαρμοστεί η Συμφωνία. Β) Να συνδέσει την εφαρμογή της Συμφωνίας Επανεισδοχής: 1) Mε τα κονδύλια  του προσφυγικού που δίνονται προς την Τουρκία. Επειδή είναι ζητήματα του προϋπολογισμού, η Κυβέρνηση διατηρεί το δικαίωμα του βέτο. 2) Mε το θέμα της αναβαθμισμένης τελωνειακής ένωσης. Διότι πώς μπορεί η Τουρκία να ζητά τη σύμφωνη γνώμη της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν αφενός δεν την αναγνωρίζει και, αφετέρου, όχι μόνο δεν εφαρμόζει τη Συμφωνία Επανεισδοχής, αλλά οξύνει με την πολιτική της το μεταναστευτικό πρόβλημα στις ελεύθερες περιοχές, την ίδια στιγμή κατά την οποία οργιάζει ο εποικισμός στα κατεχόμενα. Ταυτοχρόνως, πώς θα δοθεί το πράσινο φως για την αναβαθμισμένη τελωνειακή ένωση, όταν η Άγκυρα, εκτός της Συμφωνίας Επανεισδοχής, δεν εφαρμόζει με την Κυπριακή Δημοκρατία ούτε την υφιστάμενη τελωνειακή ένωση; Άρα η Άγκυρα οπλίζει το πιστόλι ακόμη και αυτού του βέτο σε κάθε επίπεδο εκεί και όπου το διαθέτει η Κυπριακή Δημοκρατία, καθότι είναι θέμα επιβίωσης. Η δε νομική πηγή αυτής της πολιτικής βρίσκεται στο Πρωτόκολλο 10, επί τη βάσει του οποίου εντάχθηκε ολόκληρη η Κυπριακή Δημοκρατία στην ΕΕ με αναστολή του κεκτημένου στο βόρειο τμήμα της λόγω κατοχής, καθώς και στην αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005. Η τελευταία αποτελεί σαφή απάντηση στην Τουρκία όταν η χώρα αυτή άρχιζε τις ενταξιακές της διαδικασίες ότι στη νήσο Κύπρο, η ΕΕ αναγνωρίζει μόνο το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατία. Και θέτει την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από  την Τουρκία ως προϋπόθεση των ενταξιακών διαδικασιών της Άγκυρας. Είναι, μάλιστα, οι αποφάσεις αυτές συναφείς με τα ψηφίσματα 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας, που τονίζει ότι δεν μπορεί να αναγνωριστεί το ψευδοκράτος, διότι είναι προϊόν της βίας και της χρήσης των όπλων.        

Η βιωσιμότητα και το Κυπριακό…

Υπάρχουν, λοιπόν, πολιτικές και νομικές επιλογές εντός της ΕΕ για την άσκηση πιέσεων επί της Τουρκίας. Το βέτο δεν είναι καθόλου παράλογο να ασκηθεί εκεί και όταν επιβάλλεται για λόγους εθνικού συμφέροντος, καθότι σχετίζεται: 1. Με την ίδια την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. 2. Με την κρατική εθνική και κοινωνική, ακόμη και την πολιτιστική μας βιωσιμότητα και την αποτροπή της πληθυσμιακής αλλαγής που συντελείται, αφού η Κύπρος είναι θύμα εποικισμού στο βορρά και οιονεί εποικισμού στον νότο, που οργανώνεται και εκτελείται από την Τουρκία ως συνέχεια της εισβολής και της κατοχής. Διότι, αφενός η Άγκυρα χρησιμοποιεί τα κατεχόμενα για να στέλνει στις ελεύθερες περιοχές μετανάστες, οι οποίοι είναι και αυτοί δικά της πολιτικά θύματα, και αφετέρου αρνείται την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διότι, εάν την αναγνωρίσει, βάζει τέλος στην κατοχή, καθώς και στον εποικισμό και τον οιονεί εποικισμό. Βεβαίως, η Κυβέρνηση και η πλειοψηφία των κομμάτων υιοθετούν την εξευμενιστική πολιτική. Συνεπώς, δεν έχουν την πρόθεση να θέσουν σε εφαρμογή μια πολιτική πιέσεων προς την Τουρκία, ειδικώς τώρα που αναμένουν την «Κολομβιανή Μεσσία» του ΓΓ του ΟΗΕ ως απεσταλμένη του στο Κυπριακό, για να βρει «κοινή βάση» με σκοπό να επαναρχίσουν οι συνομιλίες για λύση μεταξύ των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών με πολιτική ισότητα και των δύο κρατών με ισότιμη κυριαρχία. Στον βωμό, λοιπόν, άλλης μιας ψευδαίσθησης, θα αφεθεί και το μεταναστευτικό, και ο εποικισμός και το Κυπριακό στο σύνολό τους άλυτα. Εκτός και αν υπάρχει πρόθεση για αποδοχή των τουρκικών θέσεων. Αλλιώς, γιατί η Άγκυρα να υποχωρήσει αφούδεν έχει κόστος…