Ακολουθήστε μας

Πολιτισμός

Αγγελική Γιαννακίδου: «Στη Θράκη επιβιώνουμε παράγοντας πολιτισμό και όχι πίνοντας καπουτσίνο»

Δημοσιεύτηκε

στις

Η ιδρύτρια του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης μιλά στην parallaxi για την πατρίδα της ενηλικίωσής της, τη λαϊκή παράδοση και τον θρακιώτικο πολιτισμό.

Μόλις η Αγγελική Γιαννακίδου ενηλικιώθηκε, το 1967, άφησε πίσω της τη Θεσσαλονίκη και έφυγε αρραβωνιασμένη για την Αλεξανδρούπολη. Εκεί έμελλε να γνωρίσει έναν κόσμο άγνωστο και απομονωμένο από την υπόλοιπη χώρα, τη Θράκη, που γρήγορα τη μάγεψε και την έκανε να διαπιστώσει, όπως είχε γράψει και ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος τον 10ο αιώνα, πως «αρχήν δε της Ευρώπης εγώ τίθημι την Θράκην, επεί και αυτό το Βυζάντιον της Θράκης εστί μέρος κάλλιστον και τιμιώτατον».

Η ίδια, ως ξενομερίτισσα, από τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής της στο βορειότερο σημείο της Ελλάδας, ξεκίνησε να συλλέγει φιλοτεχνήματα, οικογενειακά κειμήλια, εκκλησιαστικά αντικείμενα, εργαλεία, μουσικά όργανα και φορεσιές, διασώζοντας έτσι, τη συλλογική μνήμη της περιοχής. «Τα αγόραζα όλα, δεν γνωριζόμουν δηλαδή με τους ανθρώπους και τους έπαιρνα τα πράγματα, γιατί έτσι δεν κτίζεται μια σχέση εμπιστοσύνης και επειδή εγώ την είχα μαζί τους, δεν ήθελα να λειτουργήσω με αυτόν τον τρόπο». «Με ενδιέφερε πολύ να γνωρίζω τους ανθρώπους, γιατί ξαφνικά σου μιλούσανε για μια μικρή, ατομική ιστορία η οποία πήγαινε πολύ μακριά·

Στην Ανατολή ή στη βόρεια Θράκη, έξω από τα σύνορα. Έχει ένα ενδιαφέρον να ακολουθήσεις τις διαδρομές αυτές και ακολουθώντας εν τέλει μια προσωπική ιστορία, βγαίνεις σε ιστορικά γεγονότα πάρα πολύ σημαντικά, που άλλαξαν το χρόνο, το χώρο και εννοείται τις ζωές των ανθρώπων. Αυτό βέβαια συνεχώς απαιτούσε περισσότερο διάβασμα και μεγαλύτερη ενασχόληση», μου εξηγεί.

Το 2002, με την παρότρυνση των δύο γιων της, η Αγγελική Γιαννακίδου ανοίγει το Εθνολογικό Μουσείο της Θράκης, ένα καταφύγιο για την κληρονομιά του τόπου. «Είχα κάνει πάρα πολύ ερευνητική δουλειά, γνώριζα καλά το χώρο και είχα στην κατοχή μου αρκετά αντικείμενα. Τα παιδιά μου ήταν αυτά που επέμειναν να κάνω ένα μουσείο, γιατί ήξεραν πως με τη γνώση που είχα θα μπορούσα να προβάλλω την περιοχή». Στο Εθνολογικό Μουσείο της Θράκης υπάρχουν θεματολογίες που αφορούν την ενδυματολογία, τη λατρεία, ενώ είναι το πρώτο μουσείο στη χώρα στο οποίο υπάρχει τμήμα Διατροφής. Χάλκινα, πήλινα, λατρευτικά αντικείμενα, πληροφορίες που εκτίθενται, αλλά και τα βίντεο που προβάλλονται στους χώρους μπορούν να ενημερώσουν περαιτέρω τους επισκέπτες του.

Αυτό που κάνει ξεχωριστό το συγκεκριμένο μουσείο από άλλους αντίστοιχους φορείς είναι πως εδώ προβάλλεται η ιστορία από την καθημερινότητα και τη ζωή των κατοίκων της Θράκης. «Είναι το μόνο μουσείο που έχει στοιχεία, αντικείμενα και τεκμήρια από τη ζωή ανθρώπων διαφορετικής εθνοτικής και πολιτισμικής προέλευσης, όπως Αρμένων και μουσουλμάνων», συμπληρώνει η κ. Γιαννακίδου. «Όλα αυτά απαιτεί η ανθρωπογεωγραφία. Η Θράκη ήταν από πάντα ένας χώρος με ανθρώπους που περνάνε και που έρχονται από διάφορα μέρη και από διάφορες πραγματικότητες», επισημαίνει η ίδια. Το Εθνολογικό Μουσείο Θράκης, επισκέπτεται καθημερινά πλήθος κόσμου από όλη τη χώρα. Παράλληλα, πραγματοποιούνται ορισμένες σπουδαίες δράσεις, όπως αυτή της εκπαίδευσης ενηλίκων, όπου ομάδες των 12 ατόμων ασκούνται, ώστε να μπορούν ως ξεναγοί να ερμηνεύουν τον τόπο τους με μια πολιτιστική ματιά, στο Σουφλί, στο Διδυμότειχο, στη Δαδιά.

«Πρέπει να μάθουμε να διαβάζουμε έναν τόπο, μέσα από τον χάρτη των βιωμάτων και όχι μόνο από την τοπογραφία και τα ιστορικά γεγονότα», τονίζει. UnmuteRemaining Time -0:00 Fullscreen Από την άλλη, στο Δίκτυο Τεχνουργών Riza, που ξεκίνησε το 2020 από τα ορεινά χωριά της Ξάνθης και τους οικισμούς του βόρειου Έβρου, συναντάμε γυναίκες που υφαίνουν, αναβιώνοντας τις παραδοσιακές τέχνες στη σύγχρονη καθημερινότητα. «Έχουμε το δίκτυο των τεχνών, ενώ παράλληλα προσπαθούμε τέσσερις συλλογές που έχουμε καταγράψει να τις στήσουμε μουσειολογικά και να κάνουμε μικρά μουσεία σε τέσσερα χωριά, αλλά σωστά φτιαγμένα». «Τα μουσεία σήμερα έχουν επαναπροσδιορίσει το ρόλο τους, δεν πρέπει να είναι οι χώροι που απλώς μαζεύουν πράγματα και τα “ρίχνουν” για να τα δει ο κόσμος. Σήμερα στα μουσεία ζητάμε προσωπικές ιστορίες, πιο υποκειμενικές ερμηνείες», αναφέρει στη συνέχεια η κ. Γιαννακίδου και προσθέτει:

«Το θέμα είναι πώς θα αξιοποιήσεις την έρευνα στο πεδίο πρακτικά. Εκεί είναι σήμερα το ζητούμενο. Γιατί πληροφόρηση υπάρχει, υπάρχει έρευνα και πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Από εκεί και πέρα είναι πώς θα αξιοποιήσεις αυτά τα πράγματα. Να πηγαίνουμε ένα βήμα παρακάτω και η τεχνολογία, ο τεχνολογικός πολιτισμός που έχει αναπτυχθεί βοηθάει πάρα πολύ και πρέπει να το εκμεταλλευτούμε». Για την ίδια «ένα μουσείο στην επαρχία δεν έχει την ίδια επιφάνεια που θα μπορούσε να έχει στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αλλά όλα αυτά έχουν να κάνουν γενικώς με την αντίληψη που έχουμε περί πολιτισμού. Πολιτισμό μπορεί πλέον να θεωρούμε το να πάμε σε μια γκαλερί και να βγάλουμε μια φωτογραφία για να την αναρτήσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά δεν είναι αυτό. Πολιτισμός είναι ο τρόπος που ζούμε το προϊόν που προκύπτει από τη συμπεριφορά των ανθρώπων και η συμπεριφορά έχει να κάνει με το πως αξιολογούμε τον τόπο μας, την ιστορία μας και όλα αυτά. Είναι ένα δύσκολο, περίπλοκο θέμα». Μιλώντας για τη Θράκη, η κ. Γιαννακίδου μου λέει:

«Εμείς εδώ έχουμε ένα τεράστιο πεδίο έρευνας, αλλά και δράσης, γιατί πρέπει να διαχειριστούμε όλο αυτό το πολιτιστικό απόθεμα, έτσι ώστε να γίνει μια δυναμική για τον τόπο και να ενισχυθούν οι άνθρωποι για να συνεχίσουν. Αν παρουσιάσεις το χώρο σου σαν ένα νεκροταφείο που έχεις κρεμασμένα δέκα πράγματα, δεν το καταφέρνεις αυτό. Πρέπει να βρεις τον τρόπο να εντάσσεις και να συνδέεις το παρελθόν με τη σύγχρονη κοινωνία. Εμείς στη Θράκη συνεχίζουμε να επιβιώνουμε παράγοντας πολιτισμό και όχι πίνοντας μόνο φραπέ και καπουτσίνο».

“Να γίνει ένας εκδημοκρατισμός της κουλτούρας και τους αόρατους να τους κάνουμε ορατούς”

«Την εποχή όπου γίνεται η μεγάλη συζήτηση για τα δικαιώματα και τη συμπερίληψη, δηλαδή το πώς θα συμπεριλάβεις μέσα στο οπτικό σου πεδίο και στο πεδίο των δράσεων, ανθρώπους που δεν είναι ορατούς, που είναι σε απομακρυσμένες περιοχές και δεν πρόκειται να έρθουν, πρέπει να τους βρεις εσύ. Πρέπει να γίνει ένας εκδημοκρατισμός της κουλτούρας και τους αόρατους να τους κάνουμε ορατούς. Το μουσείο έχει ένα σημαντικό ρόλο σε αυτό και πρέπει να το κάνει. Βέβαια, είναι πολύ δύσκολο να γίνει στην πράξη. Υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν να έρθουν σε ένα μουσείο, δεν έχουν πρόσβαση. Υπάρχουν άνθρωποι καθηλωμένοι στις μικρές κοινότητες στα χωριά τους. Ο λαϊκός πολιτισμός έχει μια δυναμική και πρέπει να τους το εξηγήσεις, γιατί οφείλουμε να χρησιμοποιούμε τη τοπικότητα και τη δεξιοτεχνία αυτή που κατέχουμε ως μικρή κοινωνία ως ένα αναπτυξιακό εργαλείο. Πρέπει να πας εσύ να τους βρεις. Δεν είναι εύκολο, γιατί τους κινητοποιείς σε μια άλλη κατεύθυνση που έως τώρα δεν ήταν μαθημένοι».

Η Αγγελική Γιαννακίδου, που έκανε πατρίδα της τη Θράκη, καταλήγει κάνοντας λόγο για τη μνήμη της συμβίωσης του “διαφορετικού”: «Σε εποχές παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, μεγαλύτερη σημασία στον ελλαδικό χώρο έχει η βόρεια πλευρά και η Θράκη, επειδή είναι ο ενδιάμεσος χώρος της ανατολής και της δύσης. Η γεωγραφία είναι αυτή που καθορίζει και την ιστορία και την ανθρωπογεωγραφία και τον πολιτισμό, την πολιτιστική φυσιογνωμία της περιοχής. Είμαστε στα σύνορα κοντά, πρέπει να αυτοπροσδιοριστούμε, να συνεχίσουμε να παράγουμε αυτόν τον πολιτισμό τον οποίο παρήγαγε η Θράκη, ένας πολιτισμός πολύ σημαντικός, ο οποίος μέσα από τόσο μεγάλα ιστορικά γεγονότα , με ένα πολιτιστικό απόθεμα τεράστιο δίνει ένα πολύ σημαντικό μάθημα στην υπόλοιπη Ελλάδα. Αυτό του σεβασμού του άλλου.

Γιατί αυτό είναι το σημαντικό για εμάς. Ότι έχουμε τη μνήμη, τον κώδικα επικοινωνίας με τους άλλους, με ανθρώπους του άλλου δόγματος και όμως συνυπάρχουμε διαχρονικά με όποια προβλήματα μπορεί να προκύψουν, χωρίς να έχουν δημιουργηθεί συμπεριφορές εξτρεμιστικές. Είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά. Και αυτό που λένε οι άλλοι στη θεωρία για τον σεβασμό για τον άλλο και την αλληλεγγύη, εμείς το έχουμε βίωμα και το ζούμε καθημερινά στην πράξη. Ο καθένας ζει με τον δικό του πολιτισμό και την πολιτισμική λαλιά, αλλά με κοινούς δρόμους που όρισε η ανθρώπινη ανάγκη. Το να ζήσουν οι άνθρωποι μονιασμένοι και ειρηνικά σε ένα τόπο. Και αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο μάθημα για την υπόλοιπη Ελλάδα».

ΠΗΓΗ: Parallaximag.gr

Συνέχεια ανάγνωσης

Πολιτισμός

Βαθιά σιωπή! Θλίψη και πένθος – Έφυγε ο σπουδαίος Μίμης Πλέσσας λίγο πριν κλείσει τα 100

Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με μία συγκινητική ανάρτησή της, η σύζυγός του, Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Μίμης Πλέσσας: “Έπεσε βαθιά σιωπή”. Έφυγε από τη ζωή, λίγο πριν συμπληρώσει τα 100, ο σπουδαίος συνθέτης, μουσικός και πιανίστας Μίμης Πλέσσας, βυθίζοντας σε θλίψη τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά και όλους τους Έλληνες.

Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με μία συγκινητική ανάρτησή της, η σύζυγός του, Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα.

 Το συγκινητικό αντίο της συζύγου του

Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με μία συγκινητική ανάρτησή της, η σύζυγός του, Λουκίλα Καρρέρ Πλέσσα. «Και ξαφνικά ‘Επεσε βαθεια σιωπή…’…..’Κι εσύ δεν θα’σαι πλαι μου Αστέρι της Ζωής μου…’ ….θά εισαι πάντα μέσα μου και θα με προστατεύεις από εκεί ψηλά…..μέχρι να ανταμώσουμε και παλι Ψυχή μου. ‘Πέρασαν τόσα καλοκαίρια…βρεξαν τη στράτα μας φωτιές’ σε αυτό το κοινό ταξίδι ΖΩΗΣ που έφτασε στο τέλος του μέχρι να ανταμώσουμε και να το ξανακάνουμε…. Ευγνώμων για όλα…. Σε ευχαριστώ για όλα…. Σε λατρεύω για πάντα…..Γιατί η Αγάπη δεν εχει ημερομηνία λήξης. Καλό ταξίδι Ψυχή μου …..Καλή μας Αντάμωση» έγραψε συγκεκριμένα.

Οι σπουδές, η μουσική και η δημιουργία

Ο Μίμης Πλέσσας είχε γεννηθεί στην Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου 1924. Φοίτησε στο Λεόντειο Λύκειο και στη συνέχεια σπούδασε Χημεία στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ακολούθως έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Χημεία στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, όπου το 1952, σε ηλικία 28 ετών, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο μουσικής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα, ενώ την επόμενη χρονιά κατετάγη πέμπτος πιανίστας στις ΗΠΑ. Το 1952 άρχισε επίσης την ενασχόληση του με τη σύνθεση και από το 1956 ως μαέστρος και συνθέτης. Διακρίθηκε επτά φορές διεθνώς (Βαρκελώνη το 1960, Βαρσοβία το 1962, Βέλγιο το 1963, Ιταλία (Άλτο Μόντε) 1964, ΗΠΑ το 1965, Παρίσι το 1968 και Τόκιο το 1970) και έξι φορές στη χώρα μας (Αθήνα και Θεσσαλονίκη 1959, 1963, 1964 και 1967). Έχει διευθύνει με έργα του μεγάλες ορχήστρες στον κόσμο.

Διέγραψε μεγάλη καλλιτεχνική πορεία στη μουσική, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Από τους πιο σημαντικούς και παραγωγικούς Έλληνες συνθέτες, που διένυε με χαρακτηριστική άνεση το φάσμα από την τζαζ και την ελαφριά μουσική έως το έντεχνο λαϊκό τραγούδι και τις μεγάλες μουσικές φόρμες, ο Μίμης Πλέσσας ξεχώρισε από πολύ νωρίς με το ταλέντο του, μόνο στην Ελλάδα και διεθνώς. Συνεργάστηκε με πληθώρα κορυφαίων τραγουδιστών (Ζωή Κουρούκλη, Νανά Μούσχουρη, Τζένη Βάνου, Γιοβάννα, Μαρινέλα, Ρένα Κουμιώτη, Γιάννης Βογιατζής, Δάκη, Γιάννης Πουλόπουλος, Τόλης Βοσκόπουλος, Στράτος Διονυσίου κ.α.), πολλούς από τους οποίους ανέδειξε μέσα από τα τραγούδια του.

Αξέχαστες επιτυχίες

Αξέχαστες θα μείνουν οι επιτυχίες του “Αν σ’ αρνηθώ αγάπη μου”, “Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά”, “Τι σου ΄κανα και πίνεις”, “Τόσα καλοκαίρια”, “Ποιος το ξέρει”, “Οι χάντρες”, “Μα τώρα αγάπη μου”, “Η Μυρσίνη βάζει τα άσπρα”, “Απόψε σε θέλω”, “Μην του μιλάτε του παιδιού”, “Άμα δείτε το φεγγάρι”, “Η πρώτη μας νύχτα”, “Μεθυσ’ απόψε το κορίτσι μου”, “Πρώτη φορά”, “Τα φιλιά”, “Έπεφτε βαθιά σιωπή”, “Χίλιες βραδιές”, “Του αγοριού η καρδιά”, “Θα πιω απόψε το φεγγάρι”, “Ξημερώνει Κυριακή”, “Κορίτσι στάσου να σου πω”, “Όλα δικά σου”, “Είμαι γυναίκα του κεφιού”, “Πέρα στα παλιά σεράγια”, “Πρώτη φορά”, “Έκλαψα χτες”, “Το κερί μου έλιωσε”, “Μια με θέλεις μια με διώχνεις”, “Οι μέρες του καλοκαιριού”, “Με βρήκε ο ήλιος” και πολλές άλλες.

Τιμήθηκε επανειλημμένα με πλατινένιους και χρυσούς δίσκος, ενώ με το έργο του «Ο Δρόμος» (σε στίχους Λ .Παπαδόπουλου) κατέχει αδιαμφισβήτητα την πρώτη θέση στην ελληνική δισκογραφία.

Ο Μίμης Πλέσσας ασχολήθηκε με τη σύνθεση μουσικής στον κινηματογράφο και στο θέατρο, έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερες από 100 ταινίες και δεκάδες παραστάσεις. Έγραψε επίσης τη μουσική και τα τραγούδια για την τηλεοπτική σειρά “Τα παιδιά της Νιόβης”. Ήταν ο παραγωγός της ιστορικής ραδιοφωνικής εκπομπής “Σε 30 δευτερόλεπτα” που ήταν μια εκπομπή βράβευσης γνώσεων με διάφορα δώρα στις δεκαετίες των 1960 – 1970. Υπήρξε επίσης μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων, της Εταιρίας Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδος, της ΕΡΓΗΜ (σύγχρονης μουσικής) και πολλών άλλων καλλιτεχνικών συλλόγων. Αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών (2010) και διδάκτωρ Χημείας του Πανεπιστημίου Κορνέλ των ΗΠΑ.

Το 1993 έγραψε τη μουσική για παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ «Η φάρμα των Ζώων» που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Δ. Ποταμίτη και το 1998 ολοκλήρωσε την Λαϊκή Όπερα «Ζευς» σε λιμπρέτο Γιάννη Καλαμίτση. Το 1999, σε λιμπρέτο Ιάκωβου Αυλητή, ολοκλήρωσε το ορατόριο «Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος των σκλάβων», που παρουσιάστηκε το 2002 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Το 2007 ηχογραφούνται συνθέσεις του σε ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ολλανδία και Ισπανία, με σημαντικούς ερμηνευτές, σολίστες και σχήματα. Το 2009, στο Βεάκειο Θέατρο, δημιουργεί μια μοναδική συναυλία αφιέρωμα στη «Φωνή», μετά από ανάθεση του Διεθνούς Οργανισμού Λογοθεραπείας και Φωνιατρικής (IALP), με καλλιτέχνες από όλα τα είδη της μουσικής. Το 2010 μεταφράζονται τραγούδια του στα τούρκικα από την Fide Koksal και κυκλοφορεί ο δίσκος «BRIDGES» σε Ελλάδα και Τουρκία.

Το 2011 δίνει δύο συναυλίες ως αφιέρωμα στο σύνολο του έργου του, με τίτλο «Τραγούδια που δεν έχουν εποχές», με 23 ερμηνευτές και ηθοποιούς, μουσικά σύνολα, jazz σχήματα και χορωδίες, στο Badminton Theatre. Το 2012 παρουσιάζει στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και την ίδια χρονιά στο Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής, με τη συμμετοχή σημαντικών ερμηνευτών, ένα “ταξίδι” της διαδρομής του από την τζαζ έως τα τραγούδια του που κόσμησαν τη μεγάλη οθόνη. Το 2016, με αφορμή την επέτειο 50 χρόνων από την εμφάνισή του στη δισκογραφία με τον δίσκο “Ραντεβού στον αέρα” για την ομώνυμη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, παρουσίασε το τελευταίο πλήρες έργο του “Διάφανος Σταυρός” με ερμηνευτή το Θάνο Ολύμπιο. Ο δίσκος τους έγινε πλατινένιος. Το 2022 δημιούργησε την επίσημη ορχήστρα του: την «Ορχήστρα Μίμης Πλέσσας».

Διακρίσεις

Ο Μίμης Πλέσσας τιμήθηκε επανειλημμένα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ είχε λάβει πολλούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Στην Ελλάδα, μεταξύ πολλών άλλων διακρίσεων, τιμήθηκε το 2000 για τα 50 χρόνια προσφοράς του στην ελληνική μουσική και τον πολιτισμό από τον Δήμο της Αθήνας με την απονομή του “Χρυσού Μεταλλίου της πόλης” σε μια μεγάλη συμφωνική συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ενώ το 2001 του απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος του Φοίνικα για την προσφορά του στον πολιτισμό από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου. Επιπλέον, τιμήθηκε το 2002 για τα 50 χρόνια του στην ελληνική μουσική σκηνή στο Ηρώδειο από το Υπουργείο Πολιτισμού, το 2004 ως ο «Άνθρωπος της Χρονιάς» από τον υπουργό πολιτισμού στην τελετή των προσωπικοτήτων για την προσφορά του στον παγκόσμιο πολιτισμό και το 2005 με την ανάθεση από το Φεστιβάλ Αθηνών της εναρκτήριας συναυλίας για τον εορτασμό των 50 χρόνων του θεσμού. Το 2006 η Ακαδημία Προσωπικοτήτων τον τίμησε για τη συνολική προσφορά του στον πολιτισμό και το 2007 ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος με τον Μεγαλόσταυρο του Αγίου Ανδρέου σε ειδική εκδήλωση στο Πατριαρχείο.

Με τη σύζυγό του Λουκίλα Καρρέρ απέκτησαν μια κόρη το 1998. Γιος του από προηγούμενο γάμο του είναι ο επίσης μουσικοσυνθέτης Αντώνης Πλέσσας.

Συνέχεια ανάγνωσης

Πολιτισμός

Τουρκία: Γυναικείο άγαλμα 2.000 ετών ανακαλύφθηκε στην αρχαία Βλαύνδο

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στην ελληνιστική πόλη της αρχαίας Βλαύνδου στη δυτική Τουρκία γυναικείο άγαλμα που χρονολογείται από τη ρωμαϊκή περίοδο.

Το άγαλμα ύψους 1,90 μέτρων, από το οποίο απουσιάζουν η κεφαλή και τα χέριαεκτιμάται ότι είναι περίπου 2.000 ετών και εντοπίστηκε στις ανασκαφές που γίνονται από το 2018 γύρω από το ναό της Δήμητρας στην περιοχή Ουλούμπεϊ, νότια της σύγχρονης πόλης Ουσάκ.

Το άγαλμα, αφού συντηρηθεί, αναμένεται να εκτεθεί έπειτα από περίπου 5-6 μήνες στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Ουσάκ, δήλωσε στο πρακτορείο Anadolu ο Σαμπρί Τζεϊλάν, διευθυντής του τοπικού παραρτήματος του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας.

H αρχαία Βλαύνδος -γνωστή ως Μλαύνδος την εποχή που εγκαταστάθηκαν σε αυτήν Μακεδόνες στρατιώτες των Σελευκιδών- βρίσκεται περίπου 40 χλμ. νότια του Ουσάκ και 200 χλμ. ανατολικά της Σμύρνης. Μολονότι πολλές από τις μεγαλύτερες πόλεις της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας, όπως οι Σάρδεις και η Ιεράπολις, έχουν ανασκαφεί συστηματικά, οι μικρότερες, όπως η Βλαύνδος η οποία σώζεται σε σχετικά καλή κατάσταση, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητες. Η Βλαύνδος κατοικήθηκε από την Ελληνιστική μέχρι τη Βυζαντινή περίοδο. Στο Μεσαίωνα η πόλη φαίνεται να εγκαταλείφθηκε οριστικά.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Συνέχεια ανάγνωσης

Ιστορία

Καθολική επιτυχία για τις εκδηλώσεις “Σταυρίτες 2024” στην Αργυρούπολη

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Η Ένωση Ποντίων Αργυρούπολης Αττικής πιστή στον θεσμό που υπηρετεί προς τιμήν της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού κατά το διάστημα 11-15 Σεπτεμβρίου.
Με καθολική επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι πενθήμερες εκδηλώσεις “Σταυρίτες 2024” που διοργάνωσε για μια ακόμα χρονιά η Ένωση Ποντίων Αργυρούπολης Αττικής προς τιμήν της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού κατά το διάστημα 11-15 Σεπτεμβρίου.
Την Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου στο Α’ΚΑΠΗ Αργυρούπολης δύο εξέχοντες επιστήμονες οι Κώστας Τσάλτας και Ιωακείμ Καρεπίδης παρουσίασαν τις εμβριθείς τους μελέτες από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους και την εφημερίδα ΕΠΟΧΗ του Εθνομάρτυρα Νίκου Καπετανίδη που αφορούσαν την επαρχία Χαλδίας του Πόντου αλλά και την τιτάνια προσπάθεια της πρώτης γενιάς των Ελλήνων του Πόντου στην Αττική για την ίδρυση της Νέας Αργυρούπολης.
Την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου στον ίδιο χώρο παρουσιάστηκαν τα δύο βιβλία του δημοσιογράφου εκδότη της Αργυρούπολης Δημήτρη Πάσσαρη που επί δύο δεκαετίες προσφέρει ενημέρωση με ήθος και αξίες στην τοπική κοινωνία
Την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου παρουσιάστηκε ένα πανόραμα μουσικών και χορευτικών συγκροτημάτων από όλη την Ελληνική Παράδοση στην πλατεία Δημήτρη Ευσταθιάδη που ικανοποίησε απόλυτα τους φίλους και φίλες που προσήλθαν μαζικά στον χώρο με τα συγκροτήματα:
Αδελφότητα Ηπειρωτών Αργυρούπολης.
Σύλλογος Κρητών Αργυρούπολης “Η ΚΡΗΤΗ”
Πολιτιστικός Σύλλογος Αργυρούπολης «Η Χοροέκφραση»
Λαογραφικός Πολιτιστικος Σύλλογος «Χορουράγουδο»
Χορευτική Ομάδα «Χοροαχλιστός»
Μικρασιατικός Σύλλογος Καισαριανής
Το Σάββατο και την Κυριακή ο Ποντιακός Πολιτιστικός κόσμος είχε την τιμητική του με την παρουσία σημαντικών χορευτικών συγκροτημάτων από αδερφά Ποντιακά σωματεία με τα συγκροτήματα:
Ένωση Ποντίων Σαλαμίνας Παναγία Σουμελα
Ένωση Ποντίων Ν Σμύρνης, Αγ Δημητρίου, Παλαιού Φαλήρου “Η Μαύρη Θάλασσα”
Συλλογος Ποντιων Πετρουπολης – Μανουηλ Κομνηνος
Σύλλογος Ποντίων Νέας Φιλαδέλφειας “Δημήτριος Υψηλάντης”
Ένωση Ποντίων Πειραιώς Κερατσινίου-Δραπετσώνας
Καλλιτεχνικός Οργανισμός Ποντίων Αθηνών
Ένωση Ποντίων Αργυρούπολης
Εξαιρετικοί ερμηνευτές της Παράδοσης του Πόντου όπως οι Alexis Parharidis / Αλέξης Παρχαρίδης Babis Ioakimidis / Μπάμπης Ιωακειμίδης έθελξαν το πολυπληθές κοινό που κατέκλυσε κάθε γωνιά της πλατείας ξεσηκώνοντας το με πανάρχαιους ρυθμούς της Πατρίδας μαζί με τους οργανοπαίχτες Νίκος Σοφιανίδης ,Αναστάσιο Πετρόπουλο, Νίκο Τσεπίδη, Χρήστο Μαυρίδη, Ηλία Ρακόπουλο και Γιώργο Κοσμίδη.
Όλες οι εκδηλώσεις ήταν με την αιγίδα και υποστήριξη του Δήμου Ελληνικού Αργυρούπολης με τον Δήμαρχος Ελληνικού-Αργυρουπολης Γιάννης Κωνσταντάτος να δηλώνει παρών σε όλες τις παρεμβάσεις και να τονίζει τις άρρηκτες διαχρονικά σχέσεις της Ένωσης Ποντίων Αργυρούπολης με την τοπική αυτοδιοίκηση υποσχόμενος ότι σύντομα η Ένωση θα έχει το δικό της σπίτι στο νέο Δημαρχείο αποτελώντας τον πυλώνα του Πολιτισμού στην περιοχή που φέρει το όνομα της από την Ιστορική Πατρίδα του Πόντου.
Η Ένωση Ποντίων Αργυρούπολης θέλει να ευχαριστήσει όλα τα μέλη, φίλους, εθελοντές, χορηγούς που βοήθησαν στην ολοκλήρωση με επιτυχία του συνόλου των πενθήμερων εκδηλώσεων δίνοντας ραντεβού για τους «Σταυρίτες 2025» αλλά και στις μεγάλες εκδηλώσεις του Δήμου Ελληνικού Αργυρούπολης για το 2026 όταν θα εορταστεί η επέτειος των 100 ετών από την ίδρυση της Νέας Αργυρούπολης.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή