Ακολουθήστε μας

Ιστορία

The Autonomous Hellenic Republic of Pontus – A Historical Perspective

Δημοσιεύτηκε

5 μήνες πριν

στις

By Georgios Gialtouridis (*)

On January 8, 1918 President Woodrow Wilson presented his ‘Fourteen Points’ to a joint session of the United States Congress. President Wilson’s ‘Fourteen Points’ was a blueprint designed to convince the Germans to cease World War I hostilities and that leniency would be assured in the subsequent peace treaties, thus bringing an end to the Great War. The decaying Ottoman Empire had sided with Germany and the Central Powers during WWI and Wilson’s Point Twelve addressed the Ottomans’ fate:

XII. The Turkish portion of the present Ottoman Empire should be assured a secure sovereignty, but the other nationalities which are now under Turkish rule should be assured an undoubted security of life and an absolutely unmolested opportunity of autonomous development, and the Dardanelles should be permanently opened as a free passage to the ships and commerce of all nations under international guarantees.

http://wwi.lib.byu.edu/index.php/President_Wilson%27s_Fourteen_Points

President Wilson had called for the right to self-determination and autonomy for the various ethnic groups of the Ottoman Empire, including Greeks, Armenians, Assyrians, and others. Inspired by Wilson’s Point Twelve, Pontian Greeks of the Diaspora who had already organized a Pontian Movement assembled in Marseilles, France, in February of the same year for the First World Pan-Pontian Convention. There, they promoted their vision of an Autonomous Hellenic Republic of Pontus.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/5a/Map_of_Pontus.jpg
In January of the following year, the Paris Peace Conference took place to ratify treaties ending World War I. Many dignitaries, including President Wilson, were present.
Stephen Bonsal, a New York Times correspondent, was President Wilson’s private translator during the Peace Conference. In his memoir “Suitors and Suppliants: The Little Nations at Versailles” (1946), Bonsal reflects on the day the Pontian-Greek delegation visited the office of President Wilson:
Page 216:
March 8, 1919
Three of the strangest-looking men wandered into my office yesterday
morning. Their dark, mysterious faces and their stealthy tread excited
the suspicions of our guardian sailors, but soon, they produced a letter
from (Eleftherios) Venizelos, which authenticated their mission. The Greek 
Premier said they were the properly accredited representatives of the 
Overseas Greeks, as yet “unredeemed,” of the Euxine Pontus (better 
known in the Western world as the Black Sea).
Bonsal continues:
But on closer inspection of the letter from the Cretan mountaineer and 
guerilla fighter who, in the last ten years, has developed into the smoothest 
of diplomats, it appeared that it was couched in more reserved terms than 
was usual in his writings.  “Down to the present,” he said, “our Council of State 
has not decided to include the colonies or settlements which these gentlemen 
so worthily represent in the picture of Greater Hellas, which we are about to
present to the Conference. Yet these, our noble kinsmen, are in great
need of supplies, indeed of even the bare necessities of life, and I am
writing in the knowledge that their unfortunate plight will excite sympathy 
in America, from where alone help can come.”
It was obvious that as late as March of 2019, Pontus was not included in Eleftherios Venizelos’ Megali Idea, his vision of a Greater Hellas.
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/84/Map_of_Great_Greece_%28Megali_Hellas%29_Venizelos_c1920.jpg
A few hours after the three Pontian Greeks left the American delegation, Venizelos came by and thanked the Americans warmly for welcoming the three Pontians. Venizelos continued:
Page 219:
“But I have told them that I cannot claim the south shore of the Black Sea, as my hands are quite full with Thrace and Anatolia. I told them to ‘go home, make all the money you can, and send it back to the mother country. If you do that, we shall always cherish you’ and they went away well pleased.” Then, as an afterthought, the Greek Premier said: “Often it seems to me wiser, and certainly more helpful, to have commercial marts rather than political colonies beyond the seas. However, for the contributions that came from them in a steady stream, we could never have faced the financial strain of this cruel and costly war. It was our merchants in Cairo and Constantinople, in Liverpool and Norfolk, 
Virginia, who kept us afloat.”
bonsal.pdf (hungarianhistory.com) pp 216-219
Two months later, on May 16, 1919, at 3:00 p.m., Archbishop Chrysanthos of Trapezous and President Wilson scheduled a meeting at the Paris Peace Conference.
What Wilson Did at Paris – Ray Stannard Baker – Google Books
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/64/Chrysanthos.jpg/800px-Chrysanthos.jpg
There, the Archbishop presented the case for an Autonomous Republic of Pontus, to which President Wilson not only did not object but also concurred. Besides, such an idea echoed his twelfth Point. But only three days later, on May 19, 1919, Mustafa Kemal landed in Sampsun and ordered Topal Osman and his militia forces to eradicate the Greek element from Pontus.
On March 10, 1920, a delegation of Pontian-Greeks headed by Chrysanthos and the wealthy merchant Konstantinos Konstantinidis presented to British Prime Minister Lloyd George at the Peace Conference a Memorandum bringing to his attention the plight of the Greeks living in Pontus and detailing their aspirations for an independent Republic on the southern shores of the Black Sea:
Memorandum Submitted to the Peace Conference on March 10, 1920
pontusquestion.pdf (enosipodiondrosias.gr)https://pontosworld.com/images/History/biographies/kkonstantinidis.jpg

The two major treaties ratified as a result of the Paris Peace Conference were the Treaty of Versailles and the Treaty of Sevres, which punished the Germans and Turks, respectively, for their hostilities during the War.

The Treaty of Sevres, signed on August 10, 1920 but never ratified, is considered a diplomatic triumph in modern Greek history. Greek Premier Eleftherios Venizelos secured Greek sovereignty over Smyrna and Eastern Thrace. But the treaty was abandoned six months later, on February 25, 1921.  Despite countless pleas from the Pontian Greeks, Pontus was not in Venizelos’ vision of the Megali Idea. As the Premier’s remarks reflected on p. 219 of Bonsal’s memoir (above) may shed some light as to his position regarding Pontus, to his credit Venizelos secured a large portion of Thrace, despite Bulgarian efforts in Versailles to take Thrace and access to the Aegean.

Image 3 of Memorandum addressed to the Peace conference by J. E. Gueshoff, former Bulgarian prime minister, and D. Tsokoff, former Bulgarian minister in London. | Library of Congress (loc.gov)
In addition to the Bulgarian efforts to take Thrace, there was also an Armenian effort to control Pontus. Venizelos was more inclined to support either a Ponto-Armenian federation or the territory of Pontus under Armenian jurisdiction. Pontian Greeks at the time, including members of Venizelos’ cabinet, were vehemently opposed to such an idea. Without discounting the Armenian sacrifices, which actually started with the Hamidian massacres in 1894, there was animosity between the Pontian Greeks and the Armenians both in Anatolia and in Versailles.  Below is the map that the Armenian delegation proposed in Versailles, encompassing the eastern half of Hellenic Pontus:

In addition to opposing the creation of an Autonomous Hellenic Republic of Pontus, the Armenians were actively collaborating with the Bulgarians after suffering half a million deaths at the hands of the Ottomans in the Hamidian massacres. Armenian-American academic Garabet K. Moumdjian, in his study titled Rebels with a Cause: Armenian-Macedonian (sic) Relations and Their Bulgarian Connection, 1895-1913, Dr. Moumdjian analyzes the collaboration’s conception in Bulgaria, where sizable Armenian communities existed in Sofia, Varna, and Philippoupolis. The Bulgarians, using a pseudo-Macedonian identity, were trying to take over the Macedonian territory from the Ottomans while the Armenian Revolutionary Federation (ARF) advocated a reformist agenda in the eastern provinces of the empire.

(47) Rebels with a Cause: Armenian-Macedonian Relations and Their Bulgarian Connection, 1895-1913 | Garabet K Moumdjian, Ph.D. – Academia.edu
From a geostrategic perspective, Pontus was just as important to Greece as Thrace, if not more important, and Venizelos’ reluctance to include Pontus in his Greater Hellas proved catastrophic within just a couple of years. If Pontus were either included within Greece’s sovereignty or if the Autonomous Hellenic Republic of Pontus were created, there would have been a land barrier between Turkey and Russia, the Black Sea would have been patrolled by Greek ships as the Hellenic Republic of Pontus, and by extension mainland Greece would have had access through the Bosporus and Dardanelles straits, and Kemal would not have been supplied by the Bolsheviks with the arms that the Young Turks used not only to conduct Genocide against the Pontian Greeks, but Kemal would not have had the ammunition to fight the Greek armed forces in Anatolia in 1921-1922. History would have been very different in the eastern Mediterranean. 
According to S. Kuznetsova, “During 1921 in the disposition of the Turkish government, there were sent 6,5 million golden rubbles, 33,275 riffles, 57 986 cartridges, 327 machine guns, 54 artillery guns, 129,479 shells, 1,500 swords, 20 thousand gas masks and a huge amount of other military equipment.”  According to a 1958 interview with Gen. Ali Fuat Cebesoy, aid for the Turks from the Bolsheviks was as follows: ten million golden rubles, 30,000 Russian rifles with 1,000 rounds of ammunition for each rifle, 30,000 bayonets, from 250 to 300 machine guns with 10,000 cartridges for each gun, some cavalry swords, from 20 to 25 mountain cannons and a large number of hand grenades. According to Gen. Cebesoy, these were enough to equip three Turkish divisions. The Soviet government deposited one million Russian rubles in Berlin to the credit of the Turks, who were thereby enabled to secure replacements for German weapons obtained before and during the First World War. This significant support was considered to have had a crucial role in the success of the war against the Greeks in their Asia Minor campaign.  In December 1921, the arrival of Gen. Mihail Frunze in Ankara, commander-in-chief of the Soviet Forces in Ukraine, and later the appointment of the Soviet envoy to Turkey, Semyon Aralov, on 26 January 1922, strengthened the trust in Russia’s moral and material support in the final period of the Greco-Turkish War, also called the Turkish War of Independence which is celebrated in Turkey.
In his book Soviet Russia and Asia, 1917-1927: A Study of Soviet Policy towards Turkey, Iran, and Afghanistan, Harish Kapur gives further details on the military aid given to a desperate Kemal by the Soviets:
Page 114:
The Soviet envoy in Ankara, Semyon Aralov, realizing the general situation, sent an urgent message to his government on 19 April 1922, recommending material assistance.  He wrote:
 
“The Turkish Government’s financial situation is desperate. All its hopes are pinned on Russian assistance. We must consider that the Entente is aware of Turkish difficulties and is exerting intense political and economic pressure. The Turkish government’s reply largely depends on us. In the absence of our material and moral assistance, it may not be able to resist and may retreat.”
The developments of all these events probably removed all the hesitations that Moscow may have had in regard to the delicate and risky question of military assistance to Turkey. Thus on 29 April, 1922 the Soviet authorities handed over to the Turkish consul in Novorossiisk, a port city on the Black Sea in southern Russia, important quantities of arms and ammunition. Four days later (3 May), the Soviet envoy gave the Turkish Government 3,500,000 gold rubles – the balance of the credit of the aforementioned ten million gold rubles.
As a result, Kemal began to advance rapidly during the summer of 1922. As each victory became known, Moscow sent a congratulatory telegram.
https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/6551
Please allow me a few paragraphs to connect three vital Greek issues: The Macedonian Question, the Pontus Question, and the Cyprus Question. These three crucial issues are intertwined.
MACEDONIA
Let’s examine two significant events that occurred in the Balkan peninsula, one in 1870 and the other in 1878.

In the 19th century, the entire region of Macedonia was still under Ottoman occupation. Numerous demographic studies, covering the entire Macedonian region and beyond, had been conducted in the vilayets of Monastir and Thessaloniki as late as the 19th century by both Ottoman authorities and European institutions. Not even one of these ethnic surveys references the existence of a Macedonian ethnicity.

Through the Firman (decree) of 1870, Sultan Abdulaziz allowed the Bulgarian Exarchate to separate from the ecclesiastical authority of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople. From a Turkish point of view, the decree was designed to divide the Christian populations of the decaying Ottoman Empire and define ethnicity in the Balkans by church affiliation. From a much more well-conceived Bulgarian perspective, the new autocephalous status of the Church would encourage Bulgarian nationalism.
The Russo-Turkish War of 1877-1878 ended with the Treaty of San Stefano signed on March 3, 1878. Russian forces had halted their advance at San Stefano (now Yesilkoy), a village on the Sea of Marmara seven miles west of Constantinople. The Treaty of San Stefano forced Ottoman Turkey to cede most of the region of Macedonia to Bulgaria and created a ‘Greater Bulgaria,’ a Bulgaria spanning from the Romanian border to the north all the way to the foothills of Mt. Olympus to the south, including the port city of Kavala to the east. This allowed Russia to have a Slav satellite in the Balkans where her influence could extend down to the Aegean Sea.
The European Great Powers, fearing this increased Russian influence in southeastern Europe and a possible threat to the trade-congested Bosporus and Dardanelles Straits, objected to the terms of the Treaty. Four months following San Stefano, after lengthy negotiations at the Berlin Conference mediated by Chancellor Otto von Bismarck of Germany and de facto mediator Prime Minister Benjamin Disraeli of Great Britain, the Treaty of Berlin revised the terms, giving the Macedonian region back to the Ottomans and allowing for a smaller Bulgaria.
CYPRUS
One significant side note here: Shortly before the Berlin Conference, a secret agreement to be disclosed later as the Cyprus Convention was reached between the British and Ottomans whereby control of Cyprus was granted to Great Britain in exchange for their support of the Ottomans in Berlin.
PONTUS
The Germans also conducted bazaars with the Ottomans for their own support. In exchange, the Germans would now co-exploit the natural wealth of Anatolia. This Turco-German agreement later expanded to military cooperation as German General Otto Liman von Sanders headed the Turkish armed forces in World War I, and he was the architect of the Genocide of the Christians of the Ottoman Empire.
A treaty involving Macedonian territory secretly gave the British control of Cyprus and, at the same time, allowed Germany to set foot in the Ottoman Empire. Subsequently, German General Otto Liman von Sanders orchestrated the first Final Solution of the 20th century.

Just as the Treaty of Versailles infuriated a young Adolf Hitler as he perceived the terms of the Treaty unjust, so did the Treaty of Sevres infuriate Mustafa Kemal Pasha and his nationalist movement. Despite valiant efforts from the heroic Pontian Resistance fighters, an ethno-catharsis perpetuated years earlier was now spreading all over Asia Minor and Thrace with such unimaginable savagery and brutal force it could only be described by one word – Genocide: slaughter, deportations, slave labor, death marches. Death chambers disguised as work battalions.  Humanity is in a wasteland of inhumanity.Kemal managed something that Hitler could not: to overturn his respective Treaty. The subsequent Treaty of Lausanne signed, sealed, and delivered modern Turkey’s birth certificate, and at the same time, the treaty’s population exchange clause clinched the demise of three thousand years of Greek presence in Anatolia.

One of the original visionaries of the Autonomous Hellenic Republic of Pontus was Philon Ktenidis.

https://pontosworld.com/images/History/biographies/filon-ktenidis.jpg

He wrote what was then considered the Pontian Greek Hymn to Liberty. It was presented to the National Delegation of the Euxinus Pontus in 1918, which recognized it as the anthem of the future Hellenic Republic of Pontus.
Greek lyrics:
Ήρθ΄η μέρα, ήρθ’ η ώρα
που προσμέναμε με χρόνια
στα δεσμά, στην καταφρόνια
και στην τούρκικη σκλαβιά.
Εις του Πόντου τ’ακροβούνια
καριοφίλια μαυρισμένα
φέρουν το Εικοσιένα
ύμνουν την Ελευθεριά.
Της Ανάστασης σημαίνει
η καμπάνα η μεγάλη
Και ο καθένας μας ας βάλει
την λαμπρότερη στολή.
Και μπροστά εις την εικόνα
της Πατρίδας την Αγία
ας προσφέρει για θυσία,
νιάτα, πλούτη και ζωή.
Εις του Πόντου μας το χώμα
άνοιξε σε κάθε βήμα
των μαρτύρων ένα μνήμα
του τυράννου η μαχαιριά.
Μας καλούν εκδικητάδες
ζωντανοί και πεθαμένοι,
η Πατρίδα, ερημωμένη
μας καλεί εμπρός παιδιά.
English translation:
The day and hour have come
that we waited for years
in bondage, in contempt
and in Turkish slavery
In the Pontus mountain peaks
blackened rifles
bring the age of ’21
hymn of Lyberty.
The Resurrection sounds
the big bell
let each one of us
put on our brightest uniforms.
And in front of the icon
of our holy Homeland
offer the sacrifice
of youth, riches and life.
In the soil of our Pontus
at every step a martyr’s
Tomb was opened
By the tyrant’s knife.
They are calling us avengers
alive and dead
our Homeland, deserted
is calling on us.

H Σημαία του Πόντου – The Flag of Pontus

Georgios Gialtouridis

(*) President (2018-2023)
Pontian Society Panagia Soumela of Boston
ΠΗΓΗ: Helleniscope

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Σχετικά θέματα
Συνέχεια ανάγνωσης

Ιστορία

Σαν σήμερα η Δίκη της Νυρεμβέργης: 6 ξεχασμένα γεγονότα – Μια Σοβιετική στην αγκαλιά του Γκέρινγκ – Ο στρατάρχης της Βέρμαχτ που έκαψε τους Ναζί

Δημοσιεύτηκε

5 ημέρες πριν

στις

1 Οκτωβρίου 2024

από τον

copyright Ap Photos

Είναι η σπουδαιότερη δίκη του 20ου αιώνα: η Δίκη της Νυρεμβέργης. Έξι ξεχασμένα γεγονότα που χαϊδεύουν τη σκόνη του χρόνου από το… σαλόνι της Ιστορίας.

Ήταν Τρίτη, μια μέρα σαν σήμερα, 1η Οκτωβρίου του 1946, όταν οι δικαστές ανακοινώνουν την ετυμηγορία τους· οι κατηγορούμενοι θα ακούσουν ανέκφραστοί τις ποινές που τους επιβάλλονται για τα απεχθή εγκλήματά τους.

Για να εκδώσει το δικαστήριο την απόφαση άκουσε 240 μάρτυρες, έλαβε υπόψη του 300.000 ένορκες καταθέσεις, διάβασε τα 2.360 αποδεικτικά έγγραφα που προσκόμισε η κατηγορούσα αρχή και τα 2.700 της υπεράσπισης, οι στενογράφοι γέμισαν 16.000 σελίδες με 4 εκατομμύρια λέξεις. Η Δίκη της Νυρεμβέργης κράτησε 218 και ήταν η πιο μεγάλη δική της Ιστορίας!

Ακόμα και σήμερα, 78 χρόνια μετά, κάποια γεγονότα που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της Δίκης ακούγονται με έκπληξη· ας διαβάσουμε 6 από αυτά.1. Η έδρα του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου ήταν στο Βερολίνο, όχι στη Νυρεμβέργη: Η σοβιετική ηγεσία επέμενε να διεξαχθεί η δίκη στο Βερολίνο όπου οι νικήτριες δυνάμεις είχαν ιδρύσει το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου- την ανώτατη διοικητική αρχή των νικητών στο έδαφος της ηττημένης Γερμανίας.
Όμως οι Δυτικοί Σύμμαχοι επέμεναν για τη Νυρεμβέργη που βρισκόταν στην αμερικανική ζώνη κατοχής. Το Μέγαρο της Δικαιοσύνης ήταν άθικτο και συνδεόταν μέσω υπόγειας διάβασης με μια φυλακή, κάτι που δεν είχε το Βερολίνο. Ο χώρος θεωρήθηκε επίσης συμβολικός: στη Νυρεμβέργη είχαν πραγματοποιηθεί όλα τα συνέδρια του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος από το 1927. Στο τέλος επιλέχθηκε το Βερολίνο ως έδρα του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου και στις αρχές Οκτωβρίου του 1945 πραγματοποιήθηκαν εκεί- στο κτίριο του Συμμαχικού Συμβουλίου Ελέγχου- αρκετές συναντήσεις με οργανωτικά θέματα. Η πρώτη συνεδρίαση του δικαστηρίου πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο της Δικαιοσύνης στη Νυρεμβέργη στις 20 Νοεμβρίου 1945.

Κάποιοι γλύτωσαν την αγχόνη! /copyright Ap Photos
Κάποιοι γλύτωσαν την αγχόνη! /copyright Ap Photos

2. Επτά κατηγορούμενοι απέφυγαν την τιμωρία: Απαγγέλθηκαν κατηγορίες εναντίον 24 από τους πιο διαβόητους εγκληματίες των Ναζί. Από αυτούς 12 κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε θάνατο, όμως δύο κατάφεραν να αποφύγουν την εκτέλεση.
Ο Χέρμαν Γκέρινγκ, ο ανώτατος ηγέτης των SA, στρατηγός των στρατευμάτων των SS, υπουργός Αεροπορίας του Ράιχ και διάδοχος του Χίτλερ, καταδικάστηκε σε θάνατο. Πριν από την εκτέλεσή του, όμως, αυτοκτόνησε καταπίνοντας υδροκυάνιο.

Ο Μάρτιν Μπόρμαν, επικεφαλής της Καγκελαρίας του Ναζιστικού Κόμματος και ο προσωπικός γραμματέας του Φίρερ, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο αφού δεν βρέθηκε για να δικαστεί. Ο Μπόρμαν φέρεται να σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια σοβιετικού βομβαρδισμού του Βερολίνου. Ωστόσο, το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Το 1972 ανακαλύφθηκαν λείψανα που φέρεται ότι ανήκουν στον Μάρτιν Μπόρμαν και το 1998 ένα τεστ DNA το απέδειξε.

Ο Ρόμπερτ Λέι, πρόεδρος του Γερμανικού Εργατικού Μετώπου, απαγχονίστηκε στο κελί του πριν από την έναρξη της δίκης στις 25 Οκτωβρίου 1945, λίγες μέρες μετά την παραλαβή του κλητηρίου θεσπίσματος.
Ο Γκούσταβ Κρουπ φον Μπόλεν, επικεφαλής του βιομηχανικού ομίλου «Krupp» που χρηματοδότησε και κατασκεύασε την πολεμική μηχανή των Ναζί, επικαλέστηκε ανίατη ασθένεια. Κατά τη διάρκεια μιας προκαταρκτικής ακροαματικής διαδικασίας στις 15 Νοεμβρίου 1945, πριν καν ξεκινήσει η δίκη, οι κατηγορίες εναντίον του πολυεκατομμυριούχου επιχειρηματία αποσύρθηκαν!
Τρεις άλλοι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν – ο αντικαγκελάριος Φραντς φον Πάπεν, ο Χανς Φρίτσε, επικεφαλής του Τμήματος Ραδιοφώνου του Υπουργείου Δημόσιας Διαφώτισης και Προπαγάνδας του Ράιχ και ο Ζάλμαρ Σαχτ υπουργός Οικονομικών του Ράιχ.

Τους ενοχλούσε το... φως. /copyright Ap Photos
Τους ενοχλούσε το… φως. /copyright Ap Photos

3. Κατηγορούμενοι κάθονταν στα εδώλια φορώντας γυαλιά ηλίου: Φωτογραφίες και βίντεο αρχείου από το δικαστήριο δείχνουν πολλούς συμμετέχοντες να φορούν γυαλιά ηλίου. Ο λόγος ήταν ότι ο φωτισμός στην αίθουσα του δικαστηρίου ήταν έντονος. Έτσι περιέγραψε τον φωτισμό ο Μπόρις Πολεβόι, ειδικός ανταποκριτής της εφημερίδας Pravda στο δικαστήριο, στο βιβλίο του «The Final Reckoning: Nuremberg Diaries»: «Ένα, κάπως απρόσωπο και καταπιεστικό φως, στο οποίο τα πάντα γύρω αποκτούσαν μια πρασινωπή, θανατηφόρα απόχρωση». Οι κουρτίνες σε όλα τα παράθυρα ήταν τραβηγμένες. Σύμφωνα με τον Πολεβόι, ο διοικητής της φυλακής των ΗΠΑ, συνταγματάρχης Μπάρτον Άντρους, είπε κάποτε στους δημοσιογράφους: «Θα φροντίσω να μην δει ποτέ ξανά κανένας από αυτούς τον ήλιο»! Το φως εκείνο στην αίθουσα του δικαστηρίου, προκάλεσε πόνους στα μάτια σε πολλούς, έτσι οι παρευρισκόμενοι, συμπεριλαμβανομένων των κατηγορουμένων, φορούσαν μερικές φορές σκούρα γυαλιά.

Ο Ρόμαν Ρουντένκο δεν σκότωσε τον Γκέρινγκ...
Ο Ρόμαν Ρουντένκο δεν σκότωσε τον Γκέρινγκ…

4. Ο αμερικανικός Τύπος έγραψε ότι ο σοβιετικός εισαγγελέας πυροβόλησε τον Γκέρινγκ: Στις 10 Απριλίου 1946, η εφημερίδα του αμερικανικού στρατού Stars and Stripes δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ που έγραφε ότι ο σοβιετικός εισαγγελέας Ρόμαν Ρουντένκο είχε εξοργιστεί τόσο πολύ από τη συμπεριφορά του Γκέρινγκ σε μια από τις συνεδριάσεις που τράβηξε το υπηρεσιακό του περίστροφο και πυροβόλησε τον πρώην Reichsmarschall. Ωστόσο, η εφημερίδα δημοσίευσε στη συνέχεια μια διάψευση: «Η αναφορά ότι ο σοβιετικός γενικός εισαγγελέας στη δίκη πυροβόλησε τον Γκέρινγκ σε μια κρίση οργής αποδείχθηκε ότι δεν ισχύει. Σύμφωνα με έναν ανταποκριτή από τη Νυρεμβέργη, ο Γκέρινγκ είναι ζωντανός και πρόθυμος να απαντήσει στις ερωτήσεις του εισαγγελέα»! Η παρανόηση ότι ο Γκέρινγκ είχε πυροβοληθεί προήλθε από λανθασμένη ερμηνεία μιας φράσης που χρησιμοποίησε ο σοβιετικός ανταποκριτής, ο οποίος είχε αναφέρει ότι ο στρατηγός Ρουντένκο είχε «πυροβολήσει ηθικά» τον Γκέρινγκ.

Η Τατιάνα Στουπνίκοβα.
Η Τατιάνα Στουπνίκοβα.

5. Μια σοβιετική διερμηνέας ήταν η «τελευταία γυναίκα που έπεσε στην αγκαλιά του Γκέρινγκ»: Μια μέρα κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, η 24χρονη διερμηνέας Τατιάνα Στουπνίκοβα πήγαινε βιαστικά στη θέση της στην αίθουσα του δικαστηρίου. Ενώ έτρεχε στον διάδρομο, κατά λάθος γλίστρησε και κόντεψε να πέσει.
«Όταν ανέκτησα την ψυχραιμία μου και κοίταξα τον διασώστη μου, ήρθα αντιμέτωπος με το χαμογελαστό πρόσωπο του Χέρμαν Γκέρινγκ ακριβώς μπροστά μου. Κατάφερε να μου ψιθυρίσει στο αυτί: “Vorsicht, mein Kind!” («Να προσέχεις, παιδί μου!»), αφηγείται η Στούπνικοβα στα απομνημονεύματά της. Όταν η Τατιάνα μπήκε στην αίθουσα του δικαστηρίου, ένας γάλλος ανταποκριτής ήρθε κοντά της και της είπε στα γερμανικά: «Ήσουν η τελευταία γυναίκα που κράτησε στην αγκαλιά του ο Γκέρινγκ»!

Ο Πάουλους καταθέτει στη δίκη της Νυρεμβέργης.
Ο Πάουλους καταθέτει στη δίκη της Νυρεμβέργης.

6. Στρατάρχης της Βέρμαχτ κατέθεσε ως μάρτυς της Σοβιετικής Ένωσης: Το φθινόπωρο του 1946 οι δικαστικές διαδικασίες είχαν βαλτώσει. Άρχισαν να ακούγονται ισχυρισμοί από την υπεράσπιση και τους ίδιους τους κατηγορούμενους ότι η επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας στην ΕΣΣΔ ήταν προληπτικό μέτρο. Η σοβιετική αντιπροσωπεία έπρεπε να παράσχει ισχυρά επιχειρήματα ότι η επίθεση από το Γ’ Ράιχ είχε σχεδιαστεί πολύ καιρό πριν.
Ο άνθρωπος που έδωσε την κατάθεση που χρειάζονταν οι Σοβιετικοί ήταν ο στρατάρχης Φρίντριχ Πάουλους, ο οποίος είχε παραδωθεί στο Στάλινγκραντ στις 31 Ιανουαρίου του 1943. Η σοβιετική ηγεσία έφερε με κάθε μυστικότητα τον Πάουλους στο Μέγαρο της Δικαιοσύνης για να καταθέσει. Κατά τη διάρκεια της κατάθεσής του, ο Γερμανός πρώην στρατάρχης δήλωσε: «Όλες οι προετοιμασίες για την επίθεση στην Σοβιετική Ένωση που έλαβε χώρα στις 22 Ιουνίου είχαν στην πραγματικότητα σχεδιαστεί από το φθινόπωρο του 1940»!

Το απόφθεγμα που έμεινε από τη Δίκη της Νυρεμβέργης ήταν η φράση του δικαστή Robert H. Jackson: «The Grave Responsibility of Justice» (Η βαριά ευθύνη της δικαιοσύνης) και δικαιοσύνη είχε αποδοθεί. Όσο για την τιμωρία; Ο Ευριπίδης το είχε ξεκαθαρίσει χρόνια πολλά πριν: «Σχέτλια μεν έπαθες, ανόσια δ’ ειργάσω.» (Έπαθες φρικτά, αλλά έκανες απαίσια)…

Πηγή: Έθνος

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Video

1η Οκτωβρίου 1960: Ημέρα Ανεξαρτησίας της Κύπρου

Δημοσιεύτηκε

5 ημέρες πριν

στις

1 Οκτωβρίου 2024

από τον

Η 1η Οκτωβρίου 1960 έχει καθιερωθεί και γιορτάζεται στην Κύπρο ως η ημέρα ανακήρυξης της Ανεξαρτησίας της Κύπρου. Η Κύπρος ανακηρύσσεται ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος τον Αύγουστο του 1960 με βάση τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου του 1959 και ύστερα από τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959) ενάντια στη βρετανική αποικιοκρατία. Στις 16  Αυγούστου 1960, η Μεγάλη Βρετανία εγκαταλείπει την κυριαρχία της στο νησί, και εγκαθιδρύεται επισήμως η Κυπριακή Δημοκρατία. Το Αρχείο της ΕΡΤ  με αφορμή την εθνική επέτειο της ανεξαρτησίας της Κύπρου προτείνει το ντοκιμαντέρ παραγωγής 1995:

ΚΥΠΡΟΣ Η ΦΕΝΑΚΗ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ

(video)


Στην εθνική επέτειο της Κύπρου, που τιμάται κάθε χρόνο την 1η Οκτωβρίου, είναι αφιερωμένη η εκπομπή που ετοίμασαν ο Κώστας Χριστοφιλόπουλος και ο Δημήτρης Πανταζόπουλος. Στην προσπάθεια να αποδοθεί η σειρά των ιστορικών γεγονότων όπως αυτά οδήγησαν από τη βρετανική κυριαρχία στην ανεξαρτησία και από την περιπετειώδη συμβίωση των κυβερνήσεων της Αθήνας με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στο πραξικόπημα του Αττίλα, τις απόψεις τους καταθέτουν: ο στενός συνεργάτης του Μακαρίου Νίκος Κρανιδιώτης, οι πανεπιστημιακοί Νεοκλής Σαρρής και Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, ο πρέσβης ε.τ. Θέμος Στοφορόπουλος, ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης, ο Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας Μιχαήλ Δεκλερής και ο Ευρωβουλευτής Γιάννος Κρανιδιώτης. Σχολιάζονται και αναλύονται το διπλωματικό παρασκήνιο και οι διεργασίες που οδήγησαν στις συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου και το σύνταγμα που προέβλεπαν, οι συνθήκες και η εκτέλεση του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου από την χούντα των συνταγματαρχών και ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο σε δύο φάσεις με την ονομασία Αττίλας Ι και Αττίλας ΙΙ. Η εκπομπή πλαισιώνεται από πλούσιο οπτικοακουστικό αρχειακό υλικό το οποίο καλύπτει το σύνολο των γεγονότων στα οποία αναφέρεται η αφήγηση.

ΠΗΓΗ: ΕΡΤ

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Video

Μανώλης Κοττάκης: Αυτά περιμένατε να ακούσετε από Έλληνα πρωθυπουργό;

Δημοσιεύτηκε

6 ημέρες πριν

στις

30 Σεπτεμβρίου 2024

από τον

Μανώλης Κοττάκης: Το τι σημαίνει γενναιότητα και σοφία μπορεί να το εξηγήσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Το δίκαιο της θάλασσας είναι μέρος του διεθνούς δικαίου. Αυτό που έχει να παρατηρήσει κανείς, είναι, ότι είναι η πρώτη φορά που Έλληνας πρωθυπουργός ανέβηκε σε βήμα και είπε, ότι το παγκόσμιο συμφέρον προηγείται του εθνικού. Ίσως να θέλει να λάβει θέση γενικού γραμματέα του ΟΗΕ. Αν το παγκόσμιο συμφέρον υπερέχει του εθνικού, γιατί δεν κάθονται οι ηγέτες της Ευρώπης σε ένα τραπέζι, για να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, αφού το πιστεύει τόσο πολύ; Επειδή δεν είπε τίποτα για την Κύπρο με αποτέλεσμα να πάει σε συνάντηση με Ερντογάν και να χαμογελά και να κάνει αστειάκια για τη γραβάτα του Φιντάν. Για τα ελληνοτουρκικά δεν είπε τίποτα, προφανώς γιατί δεν ήθελε να αποκαλύψει τι συζητάει. Βγήκε σε δεύτερη ομιλία και μίλησε για την Κύπρο, κάνοντας στην ουσία κριτική στον εαυτό του.

Αυτό που πρέπει να κάνει κάθε Έλληνας ηγέτης, όταν αναφέρεται για την Ουκρανία, είναι να τη συνδέει άμεσα με το Κυπριακό και να διαμαρτύρεται, ότι δεν υπάρχει η ίδια ευαισθησία για τη μεγαλόνησο. Εμείς έχουμε Κύπρο. Αν δεν συνδέουμε τα δύο προβλήματα, τότε τί νόημα έχει; Για να είναι στρατηγικό σταυροδρόμι η Αλεξανδρούπολη; Η Αλεξανδρούπολη ενισχύει τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, όχι της Ελλάδας. Ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει πως θεωρεί την Ελλάδα δεδομένο σύμμαχο του ΝΑΤΟ.

Το άρθρο στην ΕΣΤΙΑ

Οὔτε λέξη γιά τό Αἰγαῖο καί τήν μαύρη ἐπέτειο τοῦ Ἀττίλα στήν δεκαπεντάλεπτη παρέμβαση-ἔκθεση ἰδεῶν τοῦ «παγκοσμίου πολίτη» Κυριάκου Μητσοτάκη ἀπό τό βῆμα τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν! – Ἀντιθέτως ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος ἀνέπτυξε ὅλη τήν ἀτζέντα τῶν διεκδικήσεών του στήν ἀνατολική Μεσόγειο ζητῶντας ὁριοθέτηση μέ κριτήριο «τήν ἀσφάλεια τῆς ναυσιπλοΐας καί τοῦ ἐμπορίου»

Aκούγοντας κάποιος τόν κ. Μητσοτάκη, τήν περασμένη Κυριακή, νά ὁμιλεῖ στήν Γενική Συνέλευση τοῦ ΟΗΕ, ἐνόμιζε ὅτι ἀκούει κάποιον ἀξιωματοῦχο τοῦ διεθνοῦς ὀργανισμοῦ. Ὄχι τόν ἡγέτη μιᾶς χώρας ἡ ὁποία εὑρίσκεται στό ἐπίκεντρο μιᾶς τεταραγμένης περιοχῆς πού μαστίζεται ἀπό κρίσεις καί πολέμους, ἐνῶ ἀντιμετωπίζει καθημερινή ἀμφισβήτηση τῆς ἐθνικῆς της κυριαρχίας καί τῶν κυριαρχικῶν της δικαιωμάτων. Ἀντιθέτως, χθές, ὁ Ταγίπ Ἐρντογάν ἔθεσε πρό τοῦ διεθνοῦς ἀκροατηρίου ὅλα τά ζητήματα πού ἀπασχολοῦν τήν Τουρκία. Ἀπό τό Κυπριακό μέχρι τίς φιλοδοξίες του γιά ἐπέκταση σέ ὁλόκληρη τήν ἀνατολική Μεσόγειο.

Ὁ κ. Μητσοτάκης ἀναφέρθηκε σέ θέματα τά ὁποία οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τά ἐθνικά μας συμφέροντα. Ἄλλωστε εὐθέως τά ἔθεσε σέ δεύτερη μοῖρα, ἀναφέροντας ἐπί λέξει ὅτι «τό παγκόσμιο συμφέρον διαπερνᾶ τό μεμονωμένο συμφέρον τῶν κρατῶν». Ἴσως νά ἦταν αὐτή μιά καλή ὁμιλία, ἄν ὁ κ. Μητσοτάκης εἶχε ἱκανοποιήσει τήν φιλοδοξία νά καταλάβει κάποια θέση σέ ἕναν διεθνῆ ὀργανισμό, δέν ἦταν ὅμως αὐτό πού περίμενε κανείς νά ἀκούσει ἀπό τόν Πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδος. Θυμίζουμε λοιπόν ὅτι ἀναφέρθηκε στά ζητήματα τοῦ περιβάλλοντος λέγοντας μεταξύ ἄλλων:

«Τό ἔργο δέν εἶναι εὔκολο, ἐνῶ καί τό διακύβευμα εἶναι πολύ μεγάλο. Σήμερα», συνέχισε, «φτάσαμε στήν ἑπομένη μεγάλη κρίση. Τό Σύμφωνο, γιά τήν ὁποῖο γίνεται αὐτή ἡ Σύνοδος, ἀντιπροσωπεύει τήν παγκόσμια συναίνεση γιά τό ζήτημα», εἶπε ὁ Πρωθυπουργός καί ἐπισήμανε ὅτι χρειάζεται δράση σέ ἐθνικό καί συλλογικό ἐπίπεδο καθώς «τό παγκόσμιο συμφέρον διαπερνᾶ τό μεμονωμένο συμφέρον τῶν κρατῶν», ἐνῶ ὁμίλησε γιά «ἀποκατάσταση τῆς ἐμπιστοσύνης στήν παγκόσμια διακυβέρνηση»!

Οὔτε λέξη γιά τήν Ἑλλάδα. Οὔτε λέξη γιά τήν Κύπρο. Οὔτε λέξη γιά τό Αἰγαῖο. Ἀπεναντίας ὁ Ταγίπ Ἐρντογάν ἀνέπτυξε ὅλη του τήν ἀτζέντα. Ἔθεσε προκλητικά ὅλα τά ζητήματα πού ἀπασχολοῦν τήν Τουρκία ἀρχίζοντας ἀπό τήν ἀπαίτηση γιά ἀναγνώριση τοῦ ψευδοκράτους γιά νά φθάσει μέχρι τήν ὁριοθέτηση θαλασσίων ζωνῶν, ὅπου ἔθεσε ζητήματα ξένα πρός τίς προβλέψεις τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, ὅπως αὐτά τῆς ἀσφαλείας τῆς ναυσιπλοΐας καί τοῦ ἐμπορίου.

Ἄρχισε μέ τήν Κύπρο λέγοντας τά ἑξῆς ἀσύστολα ψέματα, ἐπί τῶν ὁποίων δέν ὑπῆρξε ἀντίκρουσις: «Ἔχουν περάσει 50 χρόνια ἀπό τήν “εἰρηνευτική ἐπιχείρηση” τῆς Κύπρου καί 61 χρόνια ἀπό τότε πού προέκυψε τό Κυπριακό ζήτημα. Ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα μέχρι σήμερα, στό νησί ἐπικρατεῖ εἰρήνη καί γαλήνη. Πλέον τό μοντέλο τῆς ὁμοσπονδίας ἔχει χάσει τελείως τήν ἰσχύ του. Στό νησί ὑπάρχουν δύο ξεχωριστά κράτη καί δύο ξεχωριστοί λαοί. Πρέπει νά καταγραφεῖ ἐκ νέου ἡ κυριαρχική ἰσότητα καί τό ἰσότιμο διεθνές καθεστώς τῶν Τουρκοκυπρίων, πού ἀποτελοῦν τά κεκτημένα δικαιώματά τους, καί νά τερματιστεῖ ἡ ἀπομόνωση. Σήμερα, καλῶ καί πάλι τή διεθνῆ κοινότητα νά ἀναγνωρίσει τήν Τουρκική Δημοκρατία τῆς Βόρειας Κύπρου (ΤΒΔΚ) καί νά συνάψει διπλωματικές, πολιτικές καί οἰκονομικές σχέσεις».

Καί συνέχισε μέ τήν τουρκική πρόθεση ἐπεκτάσεως τῆς ἐπιρροῆς της στήν ἀνατολική Μεσόγειο: «Θέλουμε νά δοῦμε τό Αἰγαῖο Πέλαγος καί τήν ἀνατολική Μεσόγειο ὡς μιά περιοχή σταθερότητας καί εὐημερίας, ὅπου τά νόμιμα συμφέροντα ὅλων τῶν ἐνδιαφερομένων μερῶν (σ. «Ἑστίας»: παραπομπή στήν συμφωνία τῆς Μαδρίτης) γίνονται σεβαστά. Εἶναι πρός τό κοινό συμφέρον ὁλόκληρης τῆς περιοχῆς νά ἀναπτυχθεῖ συνεργασία, ἰδίως ὅσον ἀφορᾶ τήν ὁριοθέτηση τῶν θαλάσσιων δικαιοδοσιῶν σύμφωνα μέ τό Διεθνές Δίκαιο, τήν ἐλευθερία καί τήν ἀσφάλεια τῆς ναυσιπλοΐας καί τοῦ θαλάσσιου ἐμπορίου. Ἡ Τουρκία εἶναι ἕτοιμη γιά ἐποικοδομητική συνεργασία σέ ὅλα τά θέματα, ἰδίως στόν τομέα τῆς ἐνέργειας καί τοῦ περιβάλλοντος. Περιμένουμε τήν ἴδια προσέγγιση ἀπό τούς γείτονές μας. Ὡς ἡ χώρα μέ τή μεγαλύτερη ακτογραμμή στήν ἀνατολική Μεσόγειο, ὁ ρόλος-κλειδί τῆς Τουρκίας δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητηθεῖ. Ἡ Τουρκία ἔχει δικαιώματα στήν ὑφαλοκρηπῖδα πού ἔχει ἀνακηρυχθεῖ στά βόρεια καί δυτικά τοῦ νησιοῦ τῆς Κύπρου καί οἱ Τουρκοκύπριοι ἔχουν δικαιώματα γύρω ἀπό ὁλόκληρο τό νησί».

Καί μετά τήν ὁμιλία αὐτή, προσῆλθε ὁ κ. Ἐρντογάν στήν προγραμματισμένη συνάντηση μέ τόν κ. Μητσοτάκη. Μόλις μισή ὥρα διήρκεσε ἡ συνάντησις αὐτή καί οἱ πληροφορίες πού ὑπῆρξαν ἀμέσως μετά ἀνέφεραν ὅτι συνεφωνήθη νά ἐντατικοποιηθεῖ συνεργασία γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ μεταναστευτικοῦ καί νά ὑπάρξει σύγκλησις τοῦ ἀνωτάτου συμβουλίου συνεργασίας τῶν δύο χωρῶν τόν Ἰανουάριο. Ἐν τῷ μεταξύ θά ἔλθει στήν Ἀθήνα ὁ Τοῦρκος ὑπουργός Χακάν Φιντάν γιά νά συναντηθεῖ μέ τόν Ἕλληνα ὁμόλογό του Γιῶργο Γεραπετρίτη. Ἐπαναβεβαιώθηκε ἡ ἐντολή πού ἔχει δοθεῖ στούς δύο ὑπουργούς γιά διερεύνηση κοινοῦ ἐδάφους ὡς πρός τό ἐάν μπορεῖ νά ξεκινήσει συζήτησις γιά τήν ὁριοθέτηση ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδος καθώς καί γενικώτερα τῶν θαλασσίων δικαιοδοσιῶν ἐπί τῇ βάσει τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου. Αὐτό τοὐλάχιστον ἀνέφεραν πηγές προσκείμενες στήν ἑλληνική πλευρά.

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή