Ο μαθητευόμενος μάγος Μακρόν/Μικρόν τα έκανε θάλασσα, έτσι όπως όλοι θυμόμαστε να συμβαίνει στην ομώνυμη ταινία του Ντίζνεϊ και βέβαια έτσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση στη Γαλλία. Με μια μεγάλη διαφορά όμως: στη ταινία τα «κατορθώματα» του άνου μικρού μάγου συνοδεύει η καταπληκτική μουσική του Paul Ducas, ενώ στο γαλλικό θέατρο του μικρού εκκολαπτόμενου πολιτικού μάγου η μουσική που το συνοδεύει είναι μια αβάσταχτη εκκωφαντική παραφωνία/δυναμίτιδα.
Σε ένα προηγούμενο σημείωμα μας είχαμε πάρει το κουράγιο να πούμε πως ο Μακρόν μπορεί και να ήξερε, ευθύς εξαρχής, πώς θα εξελισσόταν οι εκλογές που απερίσκεπτα, για να σωθεί, είχε προκηρύξει και πως θα μπορούσε, με τα κατάλληλα ακροβατικά πολιτικά τερτίπια, να βρει τον τρόπο από χαμένος που ήταν να καταστεί διαιτητής της κατάστασης και να μη καταποντιστεί στα νερά που είχε φουρτουνιάσει ο ίδιος, πάντα με τις εικόνες της γνωστής ταινίας.
Ως τώρα όμως φαίνεται πως το παιχνίδι που έπαιξε ο Γάλλος Πρόεδρος ήταν απλά για τα μικροκομματικά του συμφέροντα με άμεσο κίνδυνο (και αποτέλεσμα) να καταλύσει την 5η Δημοκρατία, να διαλύσει την κοινοβουλευτική αξιοπρέπεια και να ρίξει τη Γαλλία, πρώτος και μόνος ιστορικά κυβερνήτης της, στα βράχια μιας άνευ προηγουμένου ανυποληψίας και μιας ακυβερνησίας με αφάνταστα σοβαρές συνέπειες, όχι μόνο για την ίδια τη χώρα που ξαναέπεσε μέσα στη δίνη νέων κομματικών διλημμάτων, και προπαντός ιδεολογικών εχθροτήτων, αλλά και σε διεθνές επίπεδο, με μια ασαφή ετοιμόρροπη πολεμική κατάσταση γεμάτη πολλαπλές αδυναμίες αντιμετώπισής της.
Τα έκανε λοιπόν τραγικά θάλασσα ο Γάλλος πολιτικός μαθητευόμενος μάγος που λαχταρούσε να μοιάσει τους μεγάλους προκατόχους του, αλλά με τις τόσες ανοησίες που κατάφερε να συγκεντρώσει, το μόνο που του έμενε ήταν το πώς θα μπορούσε να σώσει το τομάρι του και να μείνει κάπως στην επιφάνεια, δυστυχώς σαν μια κινούμενη βόμβα.
Χρησιμοποίησε λοιπόν τον Μελανσόν – ποιος ξέρει τί του είχε «τάξει»! – για να ρίξει την Λεπέν. Βεβαίως πρέπει να υποθέσουμε πως και ο Μελανσόν είχε τον ίδιο στόχο. Το εκ των πραγμάτων αποτέλεσμα όμως; Αμφότεροι και τα κόμματά τους να ταλαντεύονται μεταξύ ζωής και θανάτου μέσα σε βολικούς μεν, πλην παράταιρους κατ΄ εξοχήν δε «συνασπισμούς», την συνάφεια, συνοχή και διάρκεια των οποίων κανένας τους δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί πως γνώριζε και ακόμη περισσότερο να εγγυηθεί.
Και του Μελανσόν και του Μακρόν οι εκλογικές ενέργειες υπήρξαν ό, τι πιο βλακώδες πολιτικά και παραπλανητικό ιδεολογικά. Μόνο ένας μωρός θα μπορούσε να μην το καταλάβει και να το δεχθεί.
Αλλά είπαμε. Σήμερα δεν υπάρχουν, στον δυτικό κόσμο (Ευρώπη/Βόρεια Αμερική) πολιτικοί. Βασιλεύουν, με ανερμάτιστους ή φιμωμένους ή «παραπληγικούς» πολίτες, που «δουλεύουν» όχι με το δικό τους μυαλό, αλλά ως αντιγραφείς των αφειδώς προσφερόμενων από «εξημερωμένα|» ΜΜΕ «αληθειών», διαπλεκόμενοι πολιτικάντιδες του κακού καιρού που κατάντησαν να οδηγήσουν τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής, και δεν το αντιλαμβάνονται οι εγκληματίες!
Πασιφανής ο τρόπος με τον οποίο ο Μακρόν ξεγέλασε τον Μελανσόν. Και ειλικρινά: ο ίδιος ο «αρραβώνας» τους μετά από τον α’ γύρω των εκλογών αυτομάτως δεν μπορούσε να μην οδηγήσει σε βαθιές υποψίες πριν ακόμα αρχίσει ο β’ γύρος.
Τώρα, ενώ καταλαβαίνουμε το γιατί και το πώς ο Μακρόν «ξέχασε» όλα τα παλιά, όχι όμως και τόσο, απαξιωτικά και υβριστικά με τα οποία «στόλιζε» τον Μελανσόν, έπαψε να ξινίζει τα μούτρα του με το όνομα αυτού και ξαφνικά παρίστανε τον φίλο και συνεργάτη του, εκείνο που κάνει τεράστια εντύπωση και φαντάζει ακατανόητο είναι το γιατί και το πώς ο Μελανσόν δέχτηκε να «βοηθήσει» τον Μακρόν, να τον «ξελασπώσει» από τον βάλτο όπου είχε χωθεί, δέχθηκε εντέλει να συστρατευτεί με τον χειρότερο εχθρό του.
Δεν του ήρθε ποτέ η υποψία ότι ο Μακρόν πήγαινε να τον κάνει πιόνι του και, μετά που θα τον «χρησιμοποιούσε», θα συμμαχούσε με άλλους προκειμένου να επιβληθεί, έστω και εκλογικά ηττημένος, τοποθετώντας έναν «δικό» του νέο πρωθυπουργό;
Ή μήπως, επαρμένος από την ιδέα επιτέλους της νίκης, μιας αναπάντεχης νίκης με την προοπτική μελλοντικής εξουσίας, υποτίμησε ή έκρυψε κάτω απ’ το χαλί την υποδόρια απειλή Μακρόν, φαντάστηκε ίσως ότι τα εκλογικά πρωτεία του θα τον καθιστούσαν αυτομάτως αμετακίνητο υποψήφιο πρωθυπουργίας στα μάτια του Προέδρου της Δημοκρατίας, μη υπολογίζοντας όμως ότι αυτός στην ορισμένη περίπτωση διεκπεραιώνει καθήκοντα στυγνού κομματάρχη στην πιο στενή του έννοια.
Μία παλιά «καραβάνα» σαν τον Μελανσόν πώς φέρθηκε με τόση αφέλεια και ακόμη περισσότερη απερισκεψία, κάποιος θα πρέπει κάποτε να μας το εξηγήσει.
Όλες η (ενδεχόμενες) προεκλογικές ή μετά τον α’ γύρο προσδοκίες του πήγαν χαμένες, ο πονηρός Μακρόν «του την έφερε», πήρε ό, τι ήθελε επωφελούμενος από το τρικ της «απόσυρσης» – πολύ «δημοκρατικά» – των τρίτων υποψηφίων στον β’ γύρο και το παράλληλο τρικ «βολικών» νόμων, έριξε την Λεπέν στην άκυρη τρίτη θέση της εκλογικής αναμέτρησης και για λίγο καιρό ακόμη έσωσε την ωραία του ζωή στην εξουσία.
Έτσι σήμερα ο μόνος που κέρδισε κάτι, έστω και λίγο, εν όψει του μέλλοντος, είναι ο Μακρόν, εκείνος που έχασε στις εκλογές μαζεύοντας τους λιγότερους ψηφοφόρους! Όλοι οι άλλοι της παρέας του έχασαν και σαν χαμένοι βρέθηκαν όλοι τους σαν κοκόρια σε ένα μεγάλο δύσοσμο κοτέτσι μαλώνοντας μεταξύ τους, ενώ οι Γάλλοι πολίτες – που διαρρήδην έδωσαν το στίγμα των προτιμήσεων τους με πάνω από 10 εκατομμύρια ψήφους και πλειοψηφία στη Λεπέν, λοιδορήθηκαν βάναυσα, απαξιώθηκαν βαθιά και παντελώς αγνοήθηκαν στα δικαιώματά τους – περιμένουν πότε και εάν το ετερόκλητο τσούρμο υποψηφίων που βγήκε ψευδεπίγραφα νικητής θα «ξεδιαλύνει» τις αντικρουόμενες ανυπέρβλητες αυταπάτες του και θα θέσει σε ενέργεια έναν, έστω και προσωρινό, κυβερνητικό σχηματισμό που πρόσκαιρα θα σώσει πάλι τον μάγο Μακρόν στο “Palais de l’Élysèe” του και, το βασικό, την ύπαρξη του γαλλικού κράτους.
Η Λεπέν θα περιμένει για άλλη μια φορά τις προσεχείς εκλογές, κανονικές ή πρόωρες, και θα εμπεδώσει για τα καλά το πώς σήμερα στη Γαλλία εκφράζεται νόμιμα (!) το «δημοκρατικό φρόνημα» των «δημοκρατικών» κομμάτων που υποστηρίζονται από «δημοκρατικούς νόμους» και «δημοκρατικές διαδικασίες».
Εις υγεία λοιπόν της Δημοκρατίας!
Εντωμεταξύ η φαγωμάρα μέσα στον ίδιο τον νικητή «συνασπισμό» μεταξύ Σοσιαλιστών και μελανσονικών καλά κρατεί, με τους πρώτους να «θεωρούν ότι το κόμμα που κέρδισε τις ευρωεκλογές στα αριστερά είναι το σοσιαλιστικό» και όχι ο Μελανσόν και αυτός ο τελευταίος να αδυνατεί να προτείνει υποψήφιο πρωθυπουργό, ενώ ταυτόχρονα ο πρόεδρος των Σοσιαλιστών Faure αυτεπαγγέλτως αυτοπροτείνεται ως μελλοντικός πρωθυπουργός! Η τέλεια κωμωδία του παραλόγου. Ο Ιονέσκο θα είχε «ψωμί» για τα δόντια του!
Απ’ την άλλη είναι και το βαρύ «επεισόδιο» των πέντε βουλευτών της France Insoumise που αυτομόλησαν και «πέρασαν» στους Οικολόγους.
Έτσι τώρα, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, τεχνηέντως όλα είναι «σταματημένα» στις διεργασίες για την ανάδειξη του πρωθυπουργού, μάλλον ως το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, και μετά «βλέπουμε». Όλοι ασχολούνται, καλώς ή κακώς, με την εκλογή του Προέδρου της Εθνοσυνέλευσης που ο Μακρόν βιάζεται να «στήσει», μάλλον με πιθανό υπονοούμενο σκοπό, να διατηρήσει τη θέση του ο νυν πρόεδρος Yaël Braun–Pivet, χρήσιμος πωρωμένος μακρονιστής.
Κατά τα άλλα, τα οικονομικά της Γαλλίας πάνε κατά διαόλου με το δημόσιο χρέος να έχει επιδεινωθεί και μια διαδικασία περί υπερβολικού ελλείμματος – αν και, κατά τη γνώμη μας, αμφιλεγόμενης ηθικο-νομικής αξίας δοθείσης της γενικής οικονομικής κατάστασης όπου ολόκληρη η ΕΕ πελαγοδρομεί λόγω της άφρονης υποστήριξης στην Ουκρανία – να έχει αρχίσει στην ΕΕ εις βάρος της χώρας (αλλά και μερικών άλλων «άτακτων συναδέλφων»).
Και πάλι λοιπόν, εις υγεία της γαλλικής «Δημοκρατίας»!
Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Ελληνιστής
………………………………………………………………………………………………………………………
