Των Stewart Patrick, Minh-Thu Pham

Αυτή την εβδομάδα, οι παγκόσμιοι ηγέτες συγκεντρώνονται στη Νέα Υόρκη για μια πολυδιαφημισμένη Σύνοδο Κορυφής του Μέλλοντος, το επίκεντρο της φετινής ετήσιας έναρξης της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών. Η εκδήλωση είναι το πνευματικό τέκνο του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες, ο οποίος τη θεωρεί ως μια ευκαιρία “μια φορά στη γενιά” για τον εκσυγχρονισμό του πολυμερούς συστήματος για την αντιμετώπιση των προκλήσεων του εικοστού πρώτου αιώνα.

Πριν από τέσσερα χρόνια, στα βάθη της πανδημίας, τα κράτη μέλη του ΟΗΕ ζήτησαν από τον γενικό γραμματέα να αναπτύξει κατευθυντήριες γραμμές για την ενίσχυση της παγκόσμιας διακυβέρνησης στην εβδομήκοστή πέμπτη επέτειο του ΟΗΕ. Ο Γκουτέρες απάντησε με το Our Common Agenda, μια σαρωτική έκθεση που καλούσε για μια νέα εποχή “δικτυωμένης και χωρίς αποκλεισμούς πολυμερή προσέγγιση”, ικανή να καλλιεργήσει την παγκόσμια αλληλεγγύη, να μετριάσει τις διεθνικές απειλές και να προσφέρει αποτελέσματα τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τον πλανήτη. Η συγκέντρωση αυτής της εβδομάδας στοχεύει να μετατρέψει αυτό το όραμα σε πραγματικότητα.

Τα καλά νέα είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των κρατών μελών του ΟΗΕ συνεχίζει να υποστηρίζει την πολυμερή συνεργασία, παρά το ανώμαλο γεωπολιτικό πλαίσιο που περιλαμβάνει πολέμους που μαίνεται στην Ουκρανία και τη Γάζα. Τα κακά νέα είναι ότι οι χώρες διαφωνούν σχετικά με τους όρους που πρέπει να τηρήσει η συνεργασία και ποιος θα πρέπει να έχει το γενικό πρόσταγμα.

Το πιο σημαντικό διπλωματικό ρήγμα σε αυτές τις διαπραγματεύσεις δεν εκτείνεται από την ανατολή προς τη δύση (αν και η Ρωσία έχει γίνει ένας σημαντικός παράγοντας αντίδρασης) αλλά από βορρά προς νότο. Αντιμετωπίζει τα πλούσια έθνη που είναι εδώ και καιρό οι “δημιουργοί” της παγκόσμιας τάξης ενάντια στα αναπτυσσόμενα και μετα-αποικιακά έθνη που δεν αρκούνται πλέον στο να είναι παθητικοί “κατακτητές”. Οι πρώτοι προτιμούν μια αποσπασματική προσέγγιση της παγκόσμιας μεταρρύθμισης και τη διατήρηση των προνομίων που απολαμβάνουν στους διεθνείς θεσμούς, ιδιαίτερα της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.

Οι τελευταίοι θέλουν ένα πιο ισότιμο πολυμερές σύστημα που ενισχύει τη φωνή, τη δύναμη και τα συμφέροντά τους και μπορεί να προσφέρει ελάφρυνση χρέους, αναπτυξιακή βοήθεια, εμπορικές ευκαιρίες, χρηματοδότηση για το κλίμα και πρόσβαση σε τεχνολογίες αιχμής όπως η τεχνητή νοημοσύνη. Οι κυβερνήσεις και οι πολίτες στον Παγκόσμιο Νότο έχουν εξοργιστεί από την αντιληπτή αδιαφορία του πλούσιου κόσμου για τα δεινά τους.

Αυτές οι εντάσεις είναι πιο εμφανείς στις επίμαχες, συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις σχετικά με το κείμενο του προτεινόμενου εγγράφου αποτελέσματος της συνόδου κορυφής – που ονομάστηκε Σύμφωνο για το Μέλλον – που προορίζεται να παράσχει ένα σχέδιο για την παγκόσμια θεσμική μεταρρύθμιση. Μέχρι τη σύνταξη αυτού του παρόντος, και με λίγες μόνο μέρες να απομένουν, οι διπλωμάτες εξακολουθούν να συζητούν βασικά ζητήματα σε αυτό το έγγραφο και τα δύο προτεινόμενα παραρτήματά του, το Παγκόσμιο Ψηφιακό Σύμφωνο και τη Διακήρυξη για τις Μελλοντικές Γενιές. Παρόμοια με τη σύνοδο κορυφής του περασμένου έτους για τη βιώσιμη ανάπτυξη, οι διαπραγματεύσεις είναι πιθανό να ολοκληρωθούν.

Σε αυτό το σκηνικό, είναι δελεαστικό να απορρίψουμε τη σύνοδο κορυφής ως αντιπερισπασμό από άμεσες κρίσεις καθώς και υπάρχουσες δεσμεύσεις -όπως η πρόληψη φρικαλεοτήτων, η άμβλυνση της ακραίας φτώχειας ή η μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου- που ο κόσμος δεν έχει ακόμη εκπληρώσει. Αυτή η παρόρμηση είναι κατανοητή αλλά κοντόφθαλμη για τρεις λόγους.

Πρώτον, οι κρίσεις μπορεί να είναι στιγμές για την προσφορά τολμηρών προτάσεων μεταρρυθμίσεων, καθώς τείνουν να χαλαρώνουν την προσκόλληση σε προηγούμενες  πάγιες θέσεις και να παρέχουν ανοίγματα για νέες ιδέες. Παρά το εύρος της ατζέντας που καλύπτει εξαιρετικά πολιτικοποιημένα ζητήματα, οι διαπραγματεύσεις αποκάλυψαν μεγαλύτερη προθυμία από την πλευρά σχεδόν κάθε κυβέρνησης στον κόσμο να συνεργαστεί.

Δεύτερον, το ίδιο το προσχέδιο του συμφώνου προσφέρει μερικές ακτίδες ελπίδας, υπό την προϋπόθεση ότι κάποιος διαχειρίζεται τις προσδοκίες και θυμάται ότι η πολυμερής διπλωματία που βασίζεται στη συναίνεση είναι μια εγγενώς ακατάστατη άσκηση που είναι ευάλωτη στα χαμηλότερα αποτελέσματα κοινού παρονομαστή.

Τέλος, η μακροχρόνια άποψη είναι επιτακτική ανάγκη: η σύνοδος κορυφής δεν προοριζόταν ποτέ να είναι μια υπόθεση μεμονωμένα, αλλά μάλλον ως το πρώτο βήμα σε μια μακροχρόνια μεταρρυθμιστική διαδικασία. Η πρόοδος είναι πάντα σταδιακή και μερικά βήματα μπροστά είναι συχνά καλύτερα από κανένα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι υπάρχει κίνηση.

Ένας οδικός χάρτης για τη μεταρρύθμιση

Το σύμφωνο των τριάντα σελίδων ξεκινά με μια εμπνευσμένη έκκληση για δράση, σημειώνοντας ότι οι σημερινές αλληλένδετες προκλήσεις είναι πέρα από την ικανότητα “οποιουδήποτε μεμονωμένου κράτους” να επιλύσει. Στη συνέχεια, το σχέδιο εγγράφου δεσμεύει τα κράτη μέλη για πενήντα οκτώ συγκεκριμένες δράσεις σε πέντε τομείς: προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης και χρηματοδότησή της. προώθηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας· υποστήριξη της επιστήμης, της τεχνολογίας και της ψηφιακής καινοτομίας· απευθυνόμενος στους νέους και τις μελλοντικές γενιές· και τον μετασχηματισμό της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Το σύμφωνο επικροτεί πολλά σε ρητορικό επίπεδο. Υποστηρίζει την Ατζέντα του 2030 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη και υπόσχεται να κλείσει το χρηματοδοτικό κενό που αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για πολλά κράτη που ελπίζουν να σημειώσουν πρόοδο στους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης. Επιβεβαιώνει τους στόχους της Συμφωνίας του Παρισιού για το κλίμα και δεσμεύεται να εντείνει τις προσπάθειες κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη, της απώλειας βιοποικιλότητας και της υποβάθμισης του περιβάλλοντος. Επιβεβαιώνει τις υποχρεώσεις όλων των εθνών να σέβονται το ένα την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα του άλλου και τα δεσμεύει να επιλύουν τις διαφορές τους ειρηνικά. Επίσης, ωθεί τα κράτη να καταπολεμήσουν την τρομοκρατία, να προστατεύσουν τους αμάχους σε ένοπλες συγκρούσεις, να βελτιώσουν τις ανθρωπιστικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, να βελτιώσουν τις ειρηνευτικές επιχειρήσεις του ΟΗΕ, να τηρήσουν τις υποχρεώσεις αφοπλισμού, να μετριάσουν τους κινδύνους από την τεχνητή νοημοσύνη και τα θανατηφόρα αυτόνομα οπλικά συστήματα, να επιδιώξουν έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα και να συμμορφωθούν με τις αποφάσεις του το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης.

Αυτή η επιφανειακή ομοφωνία όμως κρύβει σημαντικές διαφωνίες που ελλοχεύουν παρακάτω. Εδώ είναι μερικά μόνο από τα σημεία ανάφλεξης που εμφανίστηκαν στις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις.

Διεθνής Χρηματοοικονομική Αρχιτεκτονική (IFA)

Αυτό παραμένει ένα από τα πιο κολλώδη ζητήματα, με σαφείς γραμμές μάχης που αναπτύσσονται ενάντια στις αναπτυσσόμενες χώρες. Ρητορικά, όλες οι κυβερνήσεις υποστηρίζουν τον στόχο ενός πιο περιεκτικού, δίκαιου και αντιπροσωπευτικού συστήματος παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης. Στην πράξη, πλούσια μέλη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, υποστηρίζουν ότι οι ιδιαιτερότητες οποιασδήποτε μεταρρύθμισης της IFA δεν πρέπει να συζητούνται και να καθορίζονται στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ “ένα έθνος-μία ψήφος”. Πιστεύουν ότι η συζήτηση πρέπει να διεξαχθεί σε άλλα πλαίσια με “αρμοδιότητα” για την αντιμετώπιση χρηματοοικονομικών ζητημάτων, ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, όπου τα κράτη του ΟΟΣΑ επωφελούνται από τη σταθμισμένη ψηφοφορία.

Κλιματική Αλλαγή

Το λεγόμενο “μηδενικό σχέδιο” του συμφώνου, που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο, ενέκρινε τον στόχο της μετάβασης από τα ορυκτά καύσιμα. Όμως, κατά τις πρόσφατες διαπραγματεύσεις, η διάταξη αυτή διαγράφηκε ανεπιφύλακτα, χάρη στην αντίθεση των παραγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου. Μετά από δημόσια συνηγορία μιας ομάδας βραβευθέντων με Νόμπελ, η τελευταία αναθεώρηση περιλαμβάνει τη γλώσσα που συμφωνήθηκε στο COP28 στο Ντουμπάι τον περασμένο Δεκέμβριο, επιβεβαιώνοντας την έκκληση προς τα μέρη να απομακρυνθούν από τα ορυκτά καύσιμα με “δίκαιο, τακτικό και δίκαιο τρόπο”, ώστε να επιτευχθεί Ο στόχος των καθαρών μηδενικών παγκόσμιων εκπομπών έως το 2050. Είναι πιθανό, το τελικό κείμενο είναι πιθανό να είναι συνεπές με τη συναίνεση των ΗΑΕ που επιτεύχθηκε στη COP28.

Πυρηνικά όπλα

Το προσχέδιο του συμφώνου περιέχει ισχυρή γλώσσα που υποστηρίζει τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων και τη μη χρήση πυρηνικών όπλων, συμπεριλαμβανομένης μιας ρητής δήλωσης ότι οι πυρηνικοί πόλεμοι δεν μπορούν ποτέ να κερδηθούν και δεν πρέπει ποτέ να διεξαχθούν. Πολλά κράτη μέλη του ΟΗΕ έχουν επίσης πιέσει για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων τα ίδια, σύμφωνα με τη Συνθήκη Απαγόρευσης. Και τα πέντε αναγνωρισμένα κράτη πυρηνικών όπλων (Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο) έχουν αντισταθεί σε αυτές τις πιέσεις, με τη Ρωσία να είναι η πιο ανυποχώρητη στην παρεμπόδιση οποιασδήποτε γλώσσας που θα απειλούσε τα προνόμιά της ως πυρηνικής δύναμης. Πολλές αντιπροσωπείες έχουν προτείνει από κοινού κείμενο γεφύρωσης, με βάση την υπάρχουσα γλώσσα που συμφωνήθηκε σε προηγούμενες συμφωνίες του ΟΗΕ, αλλά σημαντικά κράτη που δεν διαθέτουν πυρηνικά όπλα επιμένουν για πιο φιλόδοξες δεσμεύσεις. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι διατάξεις, η τύχη αυτών των διατάξεων παραμένει αβέβαιη.

Η διαμάχη έχει ξεσπάσει και σε άλλα θέματα. Το ένα είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι αυταρχικές κυβερνήσεις, υποστηριζόμενες από πολλά μέλη της Ομάδας των 77, υποστηρίζουν την απουσία έμφασης στα ανθρώπινα δικαιώματα και την αύξηση του ενδιαφέροντος για τη βιώσιμη ανάπτυξη. Αντίθετα, πολλά δυτικά έθνη -ιδιαίτερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης- θεωρούν το προσχέδιο ως απαράδεκτα αδύναμο και έχουν πιέσει για πολύ ισχυρότερη γλώσσα για τα δικαιώματα.

Για να δανειστούμε από τον Μαρκ Τουέιν, υποψιαζόμαστε ότι οι αναφορές για τον θάνατο της πολυμερούς συνεργασίας είναι πολύ υπερβολικές. Παρά τις απογοητεύσεις για την αποτελεσματικότητα του ΟΗΕ, η προσοχή και η ενέργεια που έχουν αφιερώσει τα κράτη μέλη σε αυτήν την άσκηση αποκαλύπτει την αξία που συνεχίζουν να αποδίδουν στον οργανισμό, καθώς και την προθυμία τους να επενδύσουν στο μέλλον του. Πιστεύουν ότι ο ΟΗΕ παραμένει πολύ ζωντανός -αν δεν είναι καλά- και ότι η αποκατάσταση της υγείας και της ζωτικότητάς του έχει σημασία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έχουν εμπλακεί σε ενεργητικές -και μερικές φορές παθιασμένες- συζητήσεις για μια εκτεταμένη παγκόσμια ατζέντα που ήταν τόσο τεχνικά όσο και πολιτικά περίπλοκη και κάτω από ένα αδυσώπητο χρονοδιάγραμμα. Μακριά από το να εγκαταλείψει τα Ηνωμένα Έθνη, η πλειονότητα των κρατών μελών επιδιώκει να τα αναβιώσει, επομένως είναι σε θέση να αντιμετωπίσει κοινές προκλήσεις.

Διαβάστε το άρθρο στην αρχική του δημοσίευση εδώ.

Απόδοση-Επιμέλεια: Νικόλας Σαπουντζόγλου

Πηγή: Carnegie Europe, capital.gr