Γράφει ο αντιναύαρχος ε.α. Δημήτρης Τσαϊλάς

Αν επιτρέψουμε μια περαιτέρω πτώση στη ναυτική ισχύ μας επ’ ωφελεία της ασπίδας του Αχιλλέα, κινδυνεύουμε να επαναλάβουμε την εμπειρία των χρόνων του Βυζαντίου που είχε αποδυναμωθεί ο στόλος στηριζόμενοι στην τεχνολογία της εποχής «το υγρό Πυρ».

Από τον 7ο μΧ. αιώνα που οι Άραβες δημιούργησαν ναυτική δύναμη ικανή να επιδιώξουν την κυριαρχία των θαλασσών της Ανατολικής Μεσογείου ανάγκασαν το βυζαντινό ναυτικό να περάσει στην άμυνα. Τον 13ο αιώνα, το Βυζάντιο έχασε σημαντική δύναμη και επιρροή από τις ιταλικές πόλεις και η ελληνική ναυτική ισχύς είχε φτάσει σε ένα πολύ χαμηλό σημείο στην ιστορία της, αν και Έλληνες ναυτικοί συνέχιζαν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο με την εξυπηρέτηση των ξένων πλοίων.

Έτσι κινούμενο παρακμιακά το βυζαντινό ναυτικό, θα φτάσουμε στο 1453 όπου είχε χάσει παντοιοτρόπως την ικανότητά του να διατηρεί ανοικτές γραμμές ανεφοδιασμού της Κωνσταντινούπολης, και αυτό υπήρξε ο κύριος παράγοντας της οθωμανικής νίκης. Βέβαια πολύ πριν από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου είχαν εγκλωβιστεί από την ισχύ των ιταλικών δημοκρατιών, της Γένοβα και της Βενετίας. Με το εμπόριο της αυτοκρατορίας κατεστραμμένο ολοσχερώς, δύσκολα θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια θαλάσσια ισχύ. Ότι θαλάσσια δραστηριότητα ήταν ακόμα σε ελληνικά χέρια, ήταν τοπικού χαρακτήρα και οικονομικά ασήμαντη.

Λόγω αυτής της πτώσης της βυζαντινής θαλάσσιας ισχύος, οι Βενετοί και οι Οθωμανοί ήταν αυτοί που αξιοποιούσαν ή καλύτερα εκμεταλλευόντουσαν τις δεξιότητες των Ελλήνων ναυτικών και τεχνιτών των παράκτιων περιοχών του Αιγαίου και της Μαύρης Θάλασσας. Έχοντας χάσει την οικονομική ζωτικότητα της, η Κωνσταντινούπολη δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει τη ναυτική παράδοση της. Εμπόριο και ναυπηγική βιομηχανία είχε πλέον περάσει σε ξένα χέρια.

Κάποιος πρέπει να μάθει στους λήπτες αποφάσεων ότι άλλο είναι η Άμυνα και άλλο η αποτροπή, και πως η θαλάσσια κυριαρχία θέλει ισχυρό Πολεμικό Ναυτικό!!!

Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραμένει διχασμένη όσον αφορά τη διαχείριση της μετανάστευσης, με αρκετές χώρες-μέλη να προχωρούν σε προσωρινούς ελέγχους στα εσωτερικά σύνορα, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας.

Ωστόσο, ο διευθυντής του Frontex, Χανς Λέιτενς, εκφράζει σκεπτικισμό για την αποτελεσματικότητα αυτών των ελέγχων, υποστηρίζοντας ότι η προστασία πρέπει να εστιάζεται στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ.

Σε συνέντευξή του στο “Spiegel“, ο Λέιτενς τόνισε ότι οι εσωτερικοί έλεγχοι δεν μπορούν να αποδώσουν χωρίς σοβαρούς περιορισμούς για τους πολίτες. Αντί αυτού, προτείνει την ενίσχυση της πίεσης στις χώρες καταγωγής των μεταναστών που αρνούνται να δεχτούν πίσω πολίτες τους, των οποίων οι αιτήσεις ασύλου έχουν απορριφθεί. Μεταξύ των μέτρων που προτείνει είναι ο έλεγχος της χορήγησης βίζας, η εκπαίδευση συνοριοφυλάκων σε τρίτες χώρες και οι ακαδημαϊκές ανταλλαγές, ώστε να δημιουργηθεί μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία.

Ο επικεφαλής του Frontex απέφυγε να σχολιάσει τα σχέδια του αρχηγού του CDU, Φρίντριχ Μερτς, για απόρριψη αιτούντων άσυλο στα γερμανικά σύνορα, τονίζοντας ότι τέτοιες αποφάσεις ανήκουν στα κράτη-μέλη.

Αυξανόμενη πίεση στην Ελλάδα

Την ίδια ώρα, η Frontex εντείνει την πίεση στην ελληνική ακτοφυλακή, η οποία κατηγορείται εδώ και χρόνια για απωθήσεις μεταναστών στο Αιγαίο. Οι καταγγελίες αυτές είχαν οδηγήσει στην παραίτηση του πρώην διευθυντή του Frontex, Φαμπρίς Λεζερί. Ο Λέιτενς υπογραμμίζει ότι η υπηρεσία του δεν μπορεί να συνεργάζεται με χώρες που δεν τηρούν το ευρωπαϊκό δίκαιο.

Σε περίπτωση που συνεχιστούν οι αναφορές για παραβιάσεις, η Frontex εξετάζει το ενδεχόμενο διακοπής της χρηματοδότησης της ελληνικής ακτοφυλακής. “Εξακολουθώ να λαμβάνω αναφορές για παρατυπίες σε ορισμένα κράτη-μέλη”, σημείωσε, προσθέτοντας ότι τα κράτη πρέπει να διερευνούν σοβαρά τις καταγγελίες και να λαμβάνουν πειθαρχικά μέτρα, εάν απαιτείται.

Ο Λέιτενς επιδιώκει να ενισχύσει την προστασία των μεταναστών στις κοινές επιχειρήσεις Frontex και εθνικών αρχών, θέτοντας σαφέστερους όρους για την τήρηση των δικαιωμάτων τους. Η Frontex χρηματοδοτεί σε μεγάλο βαθμό τις επιχειρήσεις φύλαξης των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ, κάτι που δίνει στον οργανισμό διαπραγματευτική ισχύ για την εφαρμογή των ευρωπαϊκών κανόνων.

Στις δηλώσεις του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή σχετικά με το δωδεκαετές εξοπλιστικό πρόγραμμα ύψους 25 δισεκατομμυρίων ευρώ ​αναφέρεται ο αμυντικός συντάκτης Γιώργος Σιδέρης με άρθρο στη Hellas Journal του Μιχάλη Ιγνατίου με τίτλο “Ισραηλινός αντιαεροπορικός ‘θόλος’ επί ελληνικού εδάφους κατά των τουρκικών Bayraktar: Η φράση Μητσοτάκη που ‘φωτογράφισε’ τα αντιαεροπορικά από Ιερουσαλήμ προς Αθήνα”. Ο Πρωθυπουργός υπογράμμισε τη σημασία ενίσχυσης της αντιαεροπορικής και αντιβαλλιστικής άμυνας της Ελλάδας, κάνοντας έμμεση αναφορά σε ισραηλινά συστήματα, όπως το Iron Dome, τα οποία έχουν δοκιμαστεί στη Μέση Ανατολή. Τόνισε επίσης τη δυνατότητα ταχείας προμήθειας τέτοιων συστημάτων από το Ισραήλ, σε σύγκριση με τις χρονοβόρες διαδικασίες απόκτησης άλλων συστημάτων, όπως τα αμερικανικά Patriot. Επιπλέον, αναφέρθηκε στη σημασία της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας και στη δυνατότητα συμπαραγωγής, που θα ενίσχυε την ελληνική οικονομία και θα παρείχε ευκαιρίες εξαγωγών σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Ισραήλ και οι συναντήσεις του με αξιωματούχους του υπουργείου Άμυνας και αμυντικών εταιρειών υποδηλώνουν την πρόθεση για στενότερη συνεργασία στον αμυντικό τομέα μεταξύ των δύο χωρών. ​

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο:

Ο κος. Μητσοτάκης κατά την ομιλία του στην Βουλή για το δωδεκαετές εξοπλιστικό πρόγραμμα ύψους 25 δισεκατομμυρίων € (σ.σ. 2,08 δις ανά έτος) , επικεντρώθηκε στα όσα έχει κάνει η κυβέρνηση από το 2019 ως το 2025 αλλά απέφυγε τις αναφορές για το μέλλον και την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων.

Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η «φωτογραφικού» τύπου αναφορά στα ισραηλινά αντιαεροπορικά- αντιβαλλιστικά συστήματα και τους αισθητήρες έγκαιρης προειδοποίησης εισερχόμενων απειλών.

Η Hellasjournal έχει γράψει αρκετές φορές για τις συνομιλίες και διαπραγματεύσεις που εξελίσσονται ανάμεσα στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ σχετικά με τα βήματα που πρέπει να γίνουν ώστε να χτιστεί σταδιακά, αλλά σύντομα, ο αποτρεπτικός «θόλος» για αέρα, ξηράς, θάλασσας και κάτω από αυτήν.

Ο κος. Μητσοτάκης μίλησε για ένα μέρος της «Ασπίδας του Αχιλλέα», υποστηρίζοντας ότι υπάρχουν συγκεκριμένες, γρήγορες λύσεις:

«Αν, παραδείγματος χάρη, θέλουμε να μιλήσουμε για αντιπυραυλική προστασία, η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες που διαθέτει αμερικανικά συστήματα Patriot, αλλά αν θέλουμε να πάμε να αγοράσουμε νέα συστήματα Patriot, πιστεύω -θα με διορθώσει ο Υπουργός- ότι θα χρειαστούμε τέσσερα με πέντε χρόνια για να μπορέσουμε να προμηθευτούμε ένα τέτοιο σύστημα, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει η παραγωγική δυνατότητα. Οι ευρωπαϊκές δυνατότητες είναι περιορισμένες, το Ισραήλ είναι μία χώρα με την οποία έχουμε μία στρατηγική συμμαχία και ενδεχομένως μπορεί πιο γρήγορα να μας παρέχει τέτοιες δυνατότητες. Αν, όμως, τα συστήματα αυτά κατασκευάζονται και στην Ελλάδα, αυτό μας δίνει άλλες δυνατότητες να μπορούν οι ελληνικές εταιρείες να διεκδικήσουν τέτοιου είδους προμήθειες και από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μιλάμε, λοιπόν, για μία τελείως διαφορετική φιλοσοφία στον τρόπο με τον οποίον θέλουμε να αναπτύξουμε την ελληνική αμυντική βιομηχανία.»

Η παραπάνω πρόταση από τις λέξεις που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός αναδεικνύει ότι η αντιαεροπορική- αντιβαλλιστική άμυνα θα είναι δοκιμασμένη σ’ ένα δύσκολο πεδίο, αυτό της Μ. Ανατολής το οποίο αντί να κοπάσει, ανοίγει διαρκώς.

Οι συναντήσεις Μητσοτάκη στην Ιερουσαλήμ κι ένα ερωτηματικό

Θυμίζουμε ότι προηγήθηκε η επίσκεψη του κου. Μητσοτάκη στο Ισραήλ όπου πέραν των συναντήσεων με τον πρόεδρο και τον πρωθυπουργό του κράτους, είχε τετ α τετ με εκπροσώπους του υπουργείου άμυνας και αμυντικών εταιρειών.

Από την ελληνική πλευρά εξακολουθεί να είναι ερωτηματικό αν υπήρχε κάτι ανάλογο, διότι ουδείς ήταν μαζί με τον Έλληνα πρωθυπουργό από το υπουργείο Εθνικής άμυνας, ενώ άγνωστο παραμένει αν στην ελληνική αποστολή υπήρχε εκπρόσωπος που ν’ ανήκει στην σφαίρα της αμυντικής βιομηχανίας.

Και το καταδεικνύουμε αυτό διότι ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε πολλές φορές στην αμυντική βιομηχανία, την απαίτηση της ελληνικής πλευράς σε συμπαραγωγή συστημάτων ή την λήψη υποκατασκευαστικού έργου.

Το μέλλον της εξοπλιστικής φαρέτρας παραπέμπεται στην αρμόδια επιτροπή εξοπλισμών της Βουλής, πίσω από κλειστές πόρτες σε μια άκρως απόρρητη συνεδρίαση. Και εκεί οι Αρχηγοί θα κληθούν να εξηγήσουν γιατί είναι κορυφαία προτεραιότητα ο «θόλος», ο οποίος μαζί με ακόμη δυο προγράμματα άμεσης απόκτησης φέρονται να προέρχονται από την ίδια βιομηχανική «μήτρα».

Ισραηλινά «βέλη» κατά των τουρκικών Bayraktar

Ηard kill συστήματα παρόμοια με το γνωστό πλέον από το πεδίο της Μ. Ανατολής Iron Dome, θα βρεθούν στο ελληνικό έδαφος και σε επιχειρησιακή ετοιμότητα προστασίας έναντι οποιασδήποτε απειλής.

Το ίδιο ισχύει και soft kill συστήματα, όπως το Iron Beam, το οποίο κι εκείνο με την σειρά του βρίσκεται στις προτάσεις που έχουν κατατεθεί από την ισραηλινή προς την ελληνική πλευρά.

Και επειδή ακριβώς το Ισραήλ «βλέπει» το Iron Beam ως το μέσο καταστροφής των Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών, οι Έλληνες επιτελείς δείχνουν την «σιδερένια δέσμη» ως κατάλληλο όπλο για τα νησιά στο Αν. Αιγαίο, απέναντι δηλαδή από τα τουρκικά Bayraktar ή άλλα UAV’s που έχει αναπτύξει για επιθετικούς σκοπούς η γείτονα.

Τα συστήματα Barak MX & Iron Beam σε συνδυασμό με το Drone Dome ως σύστημα μη κινητικής παρεμβολής εξουδετέρωσης ηλεκτρομαγνητικού πολέμου, πρόκειται ν’ αποτελέσουν τους σύγχρονους θώρακες αεράμυνας και αποτροπής από την Σαμοθράκη ως το Καστελόριζο και την Γαύδο.