Ο πιο επιτυχημένος ιστορικός κύκλος της Ευρώπης που ξεκίνησε με το σχέδιο Μάρσαλ το 1947 και την έναρξη της Ευρωπαϊκής ενοποίησης την δεκαετία του 1950, βρίσκεται πλέον στο πιο κρίσιμο σημείο του, αναφέρει ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Metlen, Ευάγγελος Μυτιληναίος, ενώ τονίζει πως «όλα δείχνουν ότι ο κύκλος αυτός βαδίζει γρήγορα προς το τέλος του και το πιο μεγάλο ερώτημα είναι, πού βαδίζει η Ενωμένη Ευρώπη».

Σε ανάρτησή του στο LinkedIn, ο κ. Μυτιληναίος σημειώνει μεταξύ άλλων πως «το πρώτο που πρέπει να κάνει άμεσα η Ευρώπη, είναι να διαπραγματευτεί επειγόντως και αποτελεσματικά μια νέα εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ, με τις οποίες διατηρεί σοβαρό εμπορικό πλεόνασμα, αποφεύγοντας την κλιμάκωση και τις κούφιες απειλές».

«Το δεύτερο, να υιοθετήσει τις προτάσεις Ντράγκι-Λέτα, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την εγκαθίδρυση μιας πραγματικά κοινής αποτελεσματικής αγοράς, αντί να εφευρίσκει νέους τρόπους για να επιβαρύνει τις επιχειρήσεις» προσθέτει ο κ. Μυτιληναίος.

«Ας μην γελιόμαστε, η από πολλού χρόνου αναμενόμενη υπαρξιακή κρίση της Ενωμένης Ευρώπης είναι ήδη εδώ. Είναι κρίση πολυεπίπεδη, που αφορά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την γεωπολιτική επιδραστικότητα, την κοινωνική συνοχή, επιφέροντας σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα, επικίνδυνα για το μέλλον της. Δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί με ευχολόγια, ούτε με σπασμωδικές αντιδράσεις» σημειώνει.

Ολόκληρη η ανάρτηση

Ακολουθεί ολόκληρη η ανάρτηση του κ. Μυτιληναίου:

Ο πιο επιτυχημένος ιστορικός κύκλος της Ευρώπης που ξεκίνησε με το σχέδιο Μάρσαλ το 1947 και την έναρξη της Ευρωπαϊκής ενοποίησης την δεκαετία του 1950, βρίσκεται πλέον στο πιο κρίσιμο σημείο του. Όλα δείχνουν ότι ο κύκλος αυτός βαδίζει γρήγορα προς το τέλος του και το πιο μεγάλο ερώτημα είναι, πού βαδίζει η Ενωμένη Ευρώπη.

Σήμερα, βιώνουμε απειλή για οριζόντιους δασμούς 30% από τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα ανατίμηση σχεδόν 15% του ευρώ έναντι του δολαρίου σε σχέση με την αρχή του έτους. Την ίδια ώρα η ευρωπαϊκή βιομηχανία καλείται να γίνει πιο «ανταγωνιστική», όταν επιβαρύνεται με τριπλάσια τιμή ενέργειας (φυσικό αέριο και ρεύμα), σε σύγκριση με την Αμερική.

Πώς αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τα συνδυαστικά προβλήματα, που απειλούν να προκαλέσουν μόνιμη βλάβη στην οικονομία γενικώς και στον υπερ-πολύτιμο εξαγώγιμο τομέα ειδικώς;

Με σχέδιο επιβολής οριζόντιου φόρου (με άγνωστο ύψος) στις επιχειρήσεις και η επιβάρυνση με 14 δισ. ευρώ επιπλέον φόρου, στα καπνικά προϊόντα, προκειμένου να ενισχυθεί ο προϋπολογισμός της!

Δυστυχώς, γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο ότι οι τιμονιέρηδες της ευρωπαϊκής πολιτικής μοιάζουν να μην αναγνωρίζουν πλέον την πραγματικότητα.

Σήμερα ο πόλεμος των δασμών που ανακοίνωσε ο Πρόεδρος Τραμπ απέναντι στην Ε.Ε συμπίπτει με τον συνολικό επα-νεξοπλισμό των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ μια επιλογή που έχει ως κύριο στόχο την οριστική εγκατάλειψη της μόνιμης δημοσιονομικής λιτότητας, όπως την ορίζει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Οι αντιδράσεις ή μάλλον η απουσία τους στο επιθετικό μπαράζ του Τραμπ με δασμούς που ανακοινώνονται πολλαπλασιάζονται και στην συνέχεια μειώνονται αποτελούν από μόνα τους υποθήκες αποσταθεροποίησης.

Αφοσιωμένη σχεδόν αποκλειστικά πλέον στη γιγάντωση των αμυντικών δαπανών- που ή θα μείνει σχέδιο επί χάρτου, ή θα υποβαθμίσει δραματικά το κοινωνικό κράτος, εάν δεν συνοδευτεί από ευρύτερη αναπτυξιακή δράση- η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εμφανίζεται να «διαπραγματεύεται» επί μήνες με τις ΗΠΑ μια αμοιβαία επωφελή εμπορική συμφωνία. Χωρίς όμως οποιοδήποτε απτό αποτέλεσμα, πέρα από την οργή που προκαλεί η καθυστέρηση στην άλλη πλευρά.

Στο μεταξύ, βαρύγδουπες δηλώσεις και συχνά επιθετικές «διαρροές», χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, προσπαθούν να διασκεδάσουν την σκληρή πραγματικότητα.

Μέσα από τις κρίσεις η Ε.Ε προχωρούσε πάντα προς τα εμπρός, ήταν η συμπύκνωση του βολονταρισμού της Ευρώπης. Ωστόσο, σήμερα η ενοποίηση έχει χάση την προωθητική της δυναμική. Η εντεινόμενη γεωπολιτική ανυπαρξία της Ευρώπης, κινδυνεύει να γίνει ζευγάρι με την οικονομική και επιχειρηματική αποσάθρωση. Όχι γιατί δεν υπάρχουν οι αντικειμενικές δυνατότητες, αλλά επειδή καταπνίγονται από ανεδαφικές γραφειοκρατικές πολιτικές και μονοδιάστατες ιδεοληπτικές εμμονές.

Που τελικά φανερώνουν ένα πράγμα: Αδυναμία κατανόησης των πραγματικών γεωπολιτικών και οικονομικών συνθηκών στην Ευρώπη, σε σχέση με τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο, παρότι σημειώνονται συνεχώς σοβαρά γεγονότα, αποκαλύπτοντας τις ανατροπές που συντελούνται.

Το πρώτο που πρέπει να κάνει άμεσα η Ευρώπη, είναι να διαπραγματευτεί επειγόντως και αποτελεσματικά μια νέα εμπορική συμφωνία με τις ΗΠΑ, με τις οποίες διατηρεί σοβαρό εμπορικό πλεόνασμα, αποφεύγοντας την κλιμάκωση και τις κούφιες απειλές.

Το δεύτερο, να υιοθετήσει τις προτάσεις Ντράγκι-Λέτα, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την εγκαθίδρυση μιας πραγματικά κοινής αποτελεσματικής αγοράς, αντί να εφευρίσκει νέους τρόπους για να επιβαρύνει τις επιχειρήσεις.

Ας μην γελιόμαστε, η από πολλού χρόνου αναμενόμενη υπαρξιακή κρίση της Ενωμένης Ευρώπης είναι ήδη εδώ. Είναι κρίση πολυεπίπεδη, που αφορά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, την γεωπολιτική επιδραστικότητα, την κοινωνική συνοχή, επιφέροντας σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα, επικίνδυνα για το μέλλον της.

Δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί με ευχολόγια, ούτε με σπασμωδικές αντιδράσεις.

Του Αλέξανδρου Χρυσανθακόπουλου τέως Βουλευτή

Οι διαπιστώσεις του κειμένου που δημοσιεύτηκε είναι κοινές για όλους τους Δημοκράτες Πατριώτες. Ποιες ακόμη θα μπορούσαμε να προσθέσουμε;

Πρώτον ότι το πολιτικό σύστημα δεν πάσχει από σωτήρες , αλλά από σχέδιο εξόδου από την πολλαπλή κρίση του ελληνικού έθνους. Μια κρίση που επιβάλλει η ηγεμονεύουσα μεταπρατική οικονομικά και πολιτικά αστική τάξη. Καμία λύση δεν μπορούν να δώσουν οι πολιτικοί υπάλληλοι επιχειρηματικών κύκλων και ξένων Πρεσβειών.

Δεύτερον η παγκόσμια σύγκρουση διεξάγεται αφενός ανάμεσα στην Παγκοσμιοποίηση (Παγκόσμια Δικτατορική Διακυβέρνηση) με άξονα τη διάλυση των εθνών-κρατών που επιχειρεί το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ και οι δορυφορικές του αιχμές Σόρος ΜΚΟ και από την άλλη, την αντίσταση των λαών που δεν εκχωρούν την κυριαρχία τους και επιμένουν να διατηρούν την ιδιοταυτότητα τους. Η βίαιη κατάλυση των συνόρων με οργανωμένη και κατευθυνόμενη λαθρομετανάστευση, για την δημιουργία πολυπολιτισμικών κοινωνιών με κυβερνήτες τους τοκογλύφους τραπεζίτες, είναι η τελική επιδίωξη των παγκοσμιοποιητών.

Απέναντι στην τεχνητή διάλυση του κοινωνικού ιστού με παραχάραξη ιστορίας, κατάργηση γλώσσας, επιβολής πολυεθνικών και πολυθρησκευτικών συστημάτων, το ιδιότυπο μίσος στην Ορθοδοξία, την νομιμοποίηση της χρήσης ναρκωτικών, την επιβολή του τρίτου φύλλου και την χρησιμοποίηση των μειονοτήτων για αποσταθεροποίηση, η απάντηση δεν μπορεί να είναι μόνο αμυντικά συντηρητική, οφείλει να έχει ξεκάθαρες ευαισθησίες με αξιακό μέτρο την Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Τρίτο το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα έχει εξαγοραστεί μεταξύ άλλων από τον Ερντογάν που μοιράζει μέρος των χρημάτων του Κατάρ, ως προκαταβολή για την συνεκμετάλλευση των ελληνικών υδρογονανθράκων αξίας 15 τρις δολαρίων. Όλοι όσοι κόπτονται για την συνεκμετάλλευση είναι ύποπτοι χρηματισμού.

Τέταρτο προτείνουμε μια πλατειά συμμαχία παλαιών Καραμανλικών Ανδρεοπαπανδρεϊκών και ανέντακτων για την συγκρότηση μιας σύγχρονης Εθνικής Λαϊκής Ενότητας (Παραγωγικής, καταναλωτικής, πολιτισμικής, πολιτικής), ώστε να υπάρξει μια ισότιμη Δημοκρατική Πατριωτική Συμπαράταξη διάσωσης του ελληνισμού και αποτροπής νέων εθνικών συμφορών.

Πέμπτο δεν ανήκωμεν εις την Δύση, προτιμούμε να ανήκωμεν εις τους Έλληνες. Άρα εξωτερική πολιτική με ανοικτούς ορίζοντες λαμβάνοντας υπόψη μας, ότι η Ασφάλεια του Κράτους του Ισραήλ είναι στρατηγικό δόγμα όλων των κυβερνήσεων των ΗΠΑ.

Έκτο η αντιμετώπιση των παθογενειών του ελληνικού συστήματος απαιτεί δημόσια Προγραμματική Συμφωνία όσων δυνάμεων θα συμπορευτούν.

Έβδομον και καθοριστικό δεν έχουμε ανάγκη ενός μεμονωμένου αρχηγού. Εξ άλλου ο ένας εύκολα συκοφαντείται, διαβάλλεται και εξοντώνεται. Αυτή η προσέγγιση είναι φεουδαρχικό κατάλοιπο.

Προτείνουμε μια πλατειά Συλλογική Ηγεσία με Πρόεδρο ισότιμο μέλος τον ικανότερο να συνθέσει και να συναποφασίσει δημοκρατικά για όλα χρειαζόμαστε. Ποιος θα είναι αυτός ; Είναι ζήτημα που εύκολα θα λυθεί, αν ενωθούν οι δυνάμεις!

Διαδικαστικά χρειάζεται λιγότερο παρασκήνιο και περισσότερη ενοποιητική πολιτική υπέρβαση. Εκ μέρους του δικτύου των Ανδρεοπαπανδρεϊκών σας δημοσιοποιώ αυτά που διαχρονικά έχουμε προτείνει. Μια ανοικτή κοινή Ιδρυτική Συνδιάσκεψη θα δώσει τη λύση. Από το υγιές του παλιού θα αναδειχθεί το νέο, τίποτε δεν γίνεται δίχως ρήξη και ανατροπή.

Από τη Μεταπολίτευση μέχρι τον ΟΠΕΚΕΠΕ: Οι παθογένειες του ελληνικού κράτους που επιμένουν.

Αν υπάρχει ένας θεσμός πιο ισχυρός και πιο διαχρονικός από κάθε κυβέρνηση στην Ελλάδα, αυτός είναι το ρουσφέτι. Από το γραφείο του πολιτευτή μέχρι τα υπόγεια των υπουργείων, η πολιτική πελατεία έχει χτίσει τις ρίζες της βαθιά μέσα στον κρατικό μηχανισμό. Δεν είναι απλώς μια παθογένεια. Είναι συστατικό στοιχείο του πολιτικού μας DNA, μια νοοτροπία που καθηλώνει τη χώρα στην ανωριμότητα και την αναξιοκρατία.

Από τη Μεταπολίτευση με αγάπη… για το ρουσφέτι

Η Μεταπολίτευση του 1974 αποτέλεσε μια ιστορική τομή. Έφερε πολιτική σταθερότητα, αποκατάσταση της Δημοκρατίας και ελπίδα για εκσυγχρονισμό. Ωστόσο, αντί να οικοδομηθεί ένα σύγχρονο κράτος δικαίου, εγκαθιδρύθηκε μια νέα πελατειακή συναίνεση, αυτή τη φορά με «προοδευτικό» μανδύα. Από τη δεκαετία του ’80, το ρουσφέτι επανήλθε με πιο θεσμική μορφή: προσλήψεις στο Δημόσιο, κρατικές επιχορηγήσεις, συμβάσεις έργων και διορισμοί όχι με βάση την αξιοκρατία αλλά τη συνδικαλιστική, κομματική ή συγγενική σχέση.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που εξέφρασε όσο κανείς το λαϊκό αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη, τελικά νομιμοποίησε τις πελατειακές σχέσεις, μετατρέποντας το κράτος σε εργοδότη και προστάτη των «δικών μας παιδιών». Στην ουσία, η κρατική μηχανή έγινε λάφυρο κάθε επόμενης κυβέρνησης. Κάθε κόμμα που ερχόταν στην εξουσία «ξερίζωνε» τους προηγούμενους και φύτευε τους δικούς του.

Ο κρατισμός ως άλλοθι

Η Ελλάδα δεν απέτυχε μόνο λόγω ρουσφετιών. Απέτυχε επειδή επέλεξε τον κρατισμό χωρίς κράτος. Δημιουργήσαμε έναν διογκωμένο, πολυδαίδαλο δημόσιο τομέα χωρίς λειτουργικότητα, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς λογοδοσία. Τα νοσοκομεία, τα πανεπιστήμια, οι ΔΕΚΟ έγιναν χώροι εξυπηρέτησης συμφερόντων και όχι πολιτών. Η γραφειοκρατία φούντωσε. Οι «υπεύθυνοι» δεν υπήρχαν ποτέ και πουθενά. Κανείς δεν απολυόταν, κανείς δεν τιμωρούταν. Μόνο μετατίθετο.

Το πολιτικό προσωπικό και οι ευθύνες του

Οι πολιτικοί, στην πλειοψηφία τους, δεν λειτούργησαν ως μεταρρυθμιστές αλλά ως διαχειριστές της παρακμής. Ακόμα κι όταν υπήρχαν ευκαιρίες για ρήξεις, προτιμήθηκαν οι ευκολίες του συμβιβασμού. Ποιος πολιτικός στην Ελλάδα εξελέγη λέγοντας ότι «δεν θα διορίσω»; Ποιος τολμά να πει ευθέως ότι το Δημόσιο δεν είναι κοινωνικό ταμείο ανεργίας αλλά εργαλείο παροχής υπηρεσιών;

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πρόσφατο σκάνδαλο στον ΟΠΕΚΕΠΕ, έναν φορέα κρίσιμο για την αγροτική ανάπτυξη και τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Οι καταγγελίες για φωτογραφικές προκηρύξεις και κομματική μοριοδότηση δεν προκαλούν ούτε έκπληξη ούτε οργή. Προκαλούν αδιαφορία, γιατί οι πολίτες έχουν πια εθιστεί στην ιδέα ότι «όλα γίνονται με μέσον».

Ο Μητσοτάκης και η ειλικρίνεια που σοκάρει

Μέσα σε αυτό το κλίμα, το βίντεο που κυκλοφορεί με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να δηλώνει πως «το 1950 έκανα τα περισσότερα ρουσφέτια» δεν προκαλεί αντιδράσεις. Αντίθετα, αντιμετωπίζεται σχεδόν με συμπάθεια. Αυτή η ειλικρίνεια, που θα έπρεπε να σοκάρει, λειτουργεί καθησυχαστικά: «Αφού όλοι το έκαναν, γιατί όχι και τώρα;»

Υπάρχει διέξοδος;

Η απάντηση είναι δύσκολη αλλά όχι αδύνατη. Το κράτος δεν θα αλλάξει από μόνο του. Χρειάζεται πολιτική βούληση, κοινωνική πίεση και θεσμικές εγγυήσεις. Οι Ανεξάρτητες Αρχές, η διαφάνεια στους διορισμούς, οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες προσλήψεων (όπως το ΑΣΕΠ), η πραγματική αξιολόγηση των δημόσιων υπαλλήλων, η κατάργηση της ατιμωρησίας: όλα είναι εργαλεία. Αλλά το σημαντικότερο είναι να αλλάξει η συνείδηση των πολιτών.

Όσο θεωρούμε το ρουσφέτι «δικαίωμά μας» και όχι ντροπή, όσο πιστεύουμε πως η πολιτική είναι ένας μηχανισμός εξυπηρέτησης και όχι κοινωνικής ευθύνης, τότε τίποτα δεν θα αλλάξει.

ΥΓ: Και έτσι θα παραμένουμε, με λίγη αυτοειρωνεία, αλλά και πολύ απελπισία, η χώρα με το ρουσφέτι.

e-enimerosi.com