Από την πρωτεύουσα της σύγχρονης Ελλάδας και τα σκαλοπάτια του Καπιτωλίου των ΗΠΑ, μέχρι την Ισλαμική «Δημοκρατία» του Ιράν και την Λαϊκή «Δημοκρατία» της Κίνας, οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων επικαλούνται το δημοκρατικό ιδεώδες.

Τι σημαίνει όμως πραγματικά η δημοκρατία; Ποιες δυνάμεις ευθυγραμμίστηκαν ώστε να γεννηθεί στην αρχαία Αθήνα; Πώς λειτούργησε και ποιοι υπήρξαν οι ιδρυτές της;

Ποιες είναι οι σύγχρονες εφαρμογές της δημοκρατίας και ποιο το μέλλον της;

Από την εποχή των Θεών και των Τιτάνων μέχρι το σήμερα, το βιβλίο απαντά σε όλα αυτά τα ερωτήματα και εξηγεί πώς η ανθρωπότητα κατέληξε σήμερα να αποκαλεί «δημοκρατία» το πολίτευμα που στην ουσία αποτελεί εκδοχή της ολιγαρχίας της αρχαίας Ρώμης (Roman Republic).

Στην πραγματικότητα, η δημοκρατία άνθισε σε δεκάδες πόλεις-κράτη της αρχαιότητας, πέραν τη Αθήνας, φέρνοντας ισχύ, ανάπτυξη και πολιτισμό.

Με κινητήριο δύναμη την Θαλασσοκρατία των Αθηνών και την δημοκρατική ιδεολογία που προώθησε ο Αλέξανδρος Γ΄ ο Μέγας, από τον Τρωικό πόλεμο έως την Τουρκοκρατία, οι Έλληνες υπήρξαν οι διαχρονικοί υπερασπιστές της δημοκρατίας — ενός πολιτεύματος που σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να ξαναγεννηθεί.

Για να παραγγείλετε το βιβλίο πατήστε εδώ

Βιογραφικό συγγραφέα:

Ο Σταύρος Καλεντερίδης, είναι διεθνολόγος και επικοινωνιολόγος με σπουδές σε Ελλάδα και Η.Π.Α., και διδάκτωρ ιστορίας. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος δύο κοινωφελών οργανισμών, του δέλτα – πολιτική επανάσταση (πολιτικός οργανισμός) και της Λεοντίδας (ίδρυμα προώθησης θεμάτων ιστορίας, πολιτισμού και Δημοκρατίας). Ζει και διδάσκει στην Αθήνα ενώ ασχολείται με διάφορα εγχειρήματα πολιτικής διπλωματίας, αρθρογραφεί, και συνεχίζει την προσωπική του μελέτη στην ιστορία και την πολιτική φιλοσοφία. Από τις εκδόσεις Ινφογνώμων κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του: “Δημοκρατία, το πολίτευμα που περιμέναμε” (Αθήνα, 2013), “Σκέψεις και προτάσεις. Η ανάγκη για ένα σύγχρονο ελληνικό όραμα” (Αθήνα, 2015), “Το ντόμινο των υποχωρήσεων στο Αιγαίο. Η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας κατά τις κρίσεις του 1976, 1987 και 1996” (Αθήνα, 2023), “Η ώρα των λύκων” (Αθήνα, 2023), “Gods of Democracy” (Ιούλιος, 2025).

Ο Αυστραλός vlogger Ράσελ είναι ένας από τους πρώτους Δυτικούς που εξασφάλισε την αποκαλούμενη «Βίζα Κοινών Αξιών» – ένα νέο ρωσικό πρόγραμμα εισδοχής αλλοδαπών που απευθύνεται σε όσους απορρίπτουν τις φιλελεύθερες κοινωνικές αξίες των δυτικών χωρών. Μέσω του καναλιού του στο YouTube «Travelling with Russell», καταγράφει τη διαδικασία αίτησης και δηλώνει ενθουσιασμένος που έχει πλέον «τρία χρόνια για να ζήσει, να δουλέψει και να εγκατασταθεί» στη Ρωσία.

Δεν είναι ο μόνος. Τα social media κατακλύζονται από περιεχόμενο Δυτικών που είτε ζουν ήδη στη Ρωσία είτε σχεδιάζουν να μετακομίσουν, αναζητώντας –όπως λένε– ένα πιο συντηρητικό και θρησκευτικά ευθυγραμμισμένο κοινωνικό πλαίσιο. Το πρόγραμμα, που άτυπα ονομάζεται «Anti-Woke Visa», ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2024 με πρωτοβουλία του Βλαντίμιρ Πούτιν και προβλέπει την παροχή ανθρωπιστικής υποστήριξης σε όσους «συμμερίζονται τις παραδοσιακές ρωσικές πνευματικές και ηθικές αξίες».

Σύμφωνα με το προεδρικό διάταγμα, μπορούν να υποβάλουν αίτηση πολίτες ή μόνιμοι κάτοικοι χωρών όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Αυστραλία. Οι αιτούντες δεν χρειάζεται να γνωρίζουν ρωσικά ή τον ρωσικό πολιτισμό, αλλά καλούνται να δηλώσουν ρητά τη διαφωνία τους με την πολιτική της χώρας προέλευσής τους. Η βίζα έχει διάρκεια τριών ετών και μπορεί να ανανεωθεί.

Για τη Ρωσία, πρόκειται για ένα πρόγραμμα με πολλαπλές στοχεύσεις. Όπως σημειώνει η κοινωνιολόγος Καταρίνα Μπλουμ, πρόκειται κατ’ αρχάς για ένα πολιτικό σήμα: «Η κυβέρνηση θέλει να δείξει στο εσωτερικό πως υπάρχουν άνθρωποι που εγκαταλείπουν τη Δύση για να έρθουν στη Ρωσία, επειδή θεωρούν πως εκεί βρήκαν αξίες που λείπουν από τις πατρίδες τους». Ταυτόχρονα, λειτουργεί ως εργαλείο soft power έναντι της Δύσης, προβάλλοντας τη Ρωσία ως το καταφύγιο μιας «παραδοσιακής Ευρώπης», βασισμένης στον πατριωτισμό, τη χριστιανική ηθική και τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων.

Πίσω από τον συμβολισμό, όμως, κρύβεται και μια πρακτική ανάγκη: η Ρωσία αντιμετωπίζει σοβαρές δημογραφικές προκλήσεις, με συνεχιζόμενη μείωση του πληθυσμού και μαζική φυγή νέων μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Το πρόγραμμα στοχεύει –εν μέρει– στην αναχαίτιση αυτής της τάσης.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η καναδική οικογένεια Φέενστρα με τα οκτώ παιδιά, που εγκαταστάθηκε πρόσφατα στη Ρωσία. Σε βίντεο που ανεβάζει στα social media, ο πατέρας Άρεντ παρουσιάζει τη χώρα ως ιδανικό περιβάλλον για μεγάλες, παραδοσιακές, χριστιανικές οικογένειες, ενώ υποστηρίζει ότι το κόστος ζωής είναι σημαντικά χαμηλότερο από τον Καναδά.

Ανάλογα μηνύματα αναπαράγονται και από ιστοσελίδες όπως η russianresidency.org, που προωθούν τη Ρωσία ως οικονομικά προσιτή χώρα με χαμηλή φορολογία, δωρεάν εκπαίδευση και καλά δημόσια νοσοκομεία.

Ωστόσο, η εικόνα αυτή προβάλλεται εντατικά και από το ρωσικό κράτος. Σύμφωνα με το ανεξάρτητο περιοδικό Important Stories, ο κρατικός σταθμός RT, που τελεί υπό κυρώσεις σε πολλές δυτικές χώρες, χρηματοδοτεί βίντεο Δυτικών μεταναστών που εξυμνούν τη ρωσική καθημερινότητα και ασκούν κριτική στη Δύση. Πηγές αναφέρουν μάλιστα πως εργαζόμενοι του RT φέρονται να διαχειρίζονται και κανάλια στο YouTube με παρόμοιο περιεχόμενο, όπως το «Russian Road».

Για την Καταρίνα Μπλουμ, το πρόγραμμα της «Βίζας Κοινών Αξιών» εντάσσεται ξεκάθαρα στο πλαίσιο της ρωσικής στρατηγικής προπαγάνδας: «Ακόμα κι αν οι αριθμοί είναι μικροί –μόλις 1.156 αιτήσεις σε εννέα μήνες, με τη Γερμανία να καταγράφει τις περισσότερες– η πολιτική σημασία του προγράμματος είναι μεγάλη. Πρόκειται για έναν ύμνο στη “Ρωσία των αξιών”, απέναντι στη “Δύση της παρακμής”».

Europe’s most successful historical cycle, which began with the Marshall Plan in 1947 and the start of European integration in the 1950s, is now at its most critical point, according to Metlen’s president and CEO, Evangelos Mytilineos, while emphasizing that “all signs indicate that this cycle is rapidly approaching its end, and the biggest question is: where is a united Europe heading?”

In a post on LinkedIn, Mytilineos noted, among other things, that “the first thing Europe must do immediately is to urgently and effectively negotiate a new trade agreement with the United States, with which it maintains a serious trade surplus, avoiding escalation.”

“Today, we face the threat of 30% across-the-board tariffs from the U.S., while the Euro has appreciated nearly 15% against the dollar since the beginning of the year. At the same time, European industry is called upon to become more “competitive,” despite bearing triple the energy costs (natural gas and electricity) compared to the U.S.
How does the European Commission address these combined challenges, which threaten to cause permanent damage to the economy in general and to the highly valuable export sector in particular? By planning to impose a horizontal tax (of unknown amount) on businesses and an additional 14 billion euros in taxes on tobacco products to boost its budget! Unfortunately, it is becoming increasingly clear that the leaders of European policy no longer seem to recognize reality.

Today, President Trump’s tariff announcements against the EU coincides with the overall rearmament of NATO member states—a choice aimed primarily on definitive abandonment of the fiscal austerity defined by the Stability Pact. The reactions—or rather the lack thereof—to Trump’s aggressive barrage of tariffs, which are announced, multiplied, and then reduced, are themselves seeds of destabilization. Now almost exclusively focused on ballooning defense spending—which will remain a paper plan or it will dramatically downgrade the welfare state, unless accompanied by broader development initiatives—the European Commission appears to be “negotiating” for months with the U.S. on a mutually beneficial trade agreement. Yet there is no tangible outcome, only growing frustration on the other side.

Meanwhile, grandiose statements and often aggressive “leaks,” lacking real substance, attempt to distract from the harsh reality.
Through crises, the EU has always moved forward—it was the embodiment of Europe’s willpower. However, today, integration has lost its propulsive dynamic. Europe’s growing geopolitical absence risks being paired with economic and business disintegration. Not because the objective capabilities are lacking, but because they are being stifled by unrealistic bureaucratic policies and one-dimensional ideological obsessions.

Ultimately, this reveals one thing: a failure to understand the real geopolitical and economic conditions in Europe, in relation to the U.S. and the rest of the world—even as major events continue to unfold, exposing the transformations underway. The first thing Europe must do immediately is to urgently and effectively negotiate a new trade agreement with the U.S., with which it maintains a significant trade surplus—avoiding escalation and empty threats.

The second is to adopt the Draghi-Letta proposals to boost competitiveness and establish a truly common and effective market, instead of inventing new ways to burden businesses.
Let’s not delude ourselves: the long- awaited existential crisis of the European Union is already here. It is a multi-layered crisis—affecting economic competitiveness, geopolitical influence, and social cohesion—bringing significant political consequences that are dangerous for its future.”
It will not be tackled with wishful thinking or knee-jerk reactions.