Η συγκεκριμένη σκέψη έχει επιβεβαιωθεί σε πλείστες των περιπτώσεων στον ρου της ιστορίας.
Εξ αφορμής αυτών των περιπτώσεων, η συζήτηση για τη συνοχή, τη λειτουργικότητα και τη διατήρηση των συμμαχιών έχει απασχολήσει τη στρατηγική σκέψη στο βαθμό που έχει θεμελιωθεί μια ολόκληρη ομώνυμη θεωρία. Στο παρόν κείμενο δεν υπάρχει η πολυτέλεια να γίνει εκτενής αναφορά, αλλά –για τους ενδιαφερόμενους– στα ελληνικά υπάρχει το θαυμάσιο βιβλίο του Διονύσιου Τσιριγώτη Η ελληνική στρατηγική στη Μικρά Ασία 1919-1922, στο θεωρητικό σκέλος του οποίου ο συγγραφέας συμπυκνώνει εναργώς όλα τα βασικά νοήματα.
Μία παρατήρηση, λοιπόν, είναι ότι η λειτουργική και συνεκτική συμμαχία εμπερικλείει μια εσωτερική ιεράρχηση. Ο Ότο φον Μπίσμαρκ συνήθιζε να λέει ότι «οι πιο λειτουργικές συμμαχίες είναι εκείνες στις οποίες ο ένας σύμμαχος είναι το άλογο και ο άλλος είναι ο αναβάτης – όχι όταν υπάρχουν δύο αναβάτες». Με άλλα λόγια, η σταθερότητα της συμμαχίας δεν επιτυγχάνεται όταν ο βαθμός των αναγκών είναι ίδιος. Επιτυγχάνεται όταν ο ένας έχει μεγαλύτερη την ανάγκη της συμμαχίας, και προς τούτο υποτάσσει τις επιθυμίες του στον άλλον, ο οποίος απλώς αναζητά τη μεγιστοποίηση των κερδών του. Το μέγεθος της χρείας δεν είναι αυτονόητα ανάλογο με τη θέση στην κλίμακα ισχύος.
Ο αδύναμος εταίρος, μέσω μιας συγκροτημένης στρατηγικής πελατειακών σχέσεων, δύναται να καταστήσει τον εαυτό του τόσο πολύτιμο ώστε να γίνει ο ίδιος «ο αναβάτης», στα όρια πάντα των ορθολογικών συνεκτιμήσεων και των δύο μερών.
H συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news