Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Αυτό το διάστημα, ο ισλαμιστής ηγέτης της Τουρκίας, παίζει ένα πολιτικο-διπλωματικό πόκερ. Ξεκίνησε η εξάσκησή του την επομένη των αμερικανικών εκλογών, καθώς -όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι σ’ όλα τα μέρη του κόσμου- δεν περίμενε τη νίκη του Ντόναλντ Τράμπ.
Όπως οι περισσότεροι διπλωμάτες, έτσι και οι Τούρκοι που κατοικοεδρεύουν στην Ουάσιγκτον ήταν βέβαιοι για τον θρίαμβο της Χίλαρι Κλίντον, η οποία βεβαίως θα ήταν πολύ θετική ως προς τις τουρκικές ανησυχίες. Οι πάντες γνώριζαν ότι η πρώην υπουργός Εξωτερικών θα συνέχιζε την ίδια πολιτική του Μπάρακ Ομπάμα, υπέρ της Τουρκίας και εις βάρος του Ισραήλ, και βεβαίως είχε τοποθετηθεί επανειλημμένα απέναντι στα ελληνικά και κυπριακά συμφέροντα.
Ο εθνικιστής πρόεδρος της Τουρκίας βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Σχεδίασε την πολιτική του σταδιοδρομία έχοντας ως στόχο να αναδειχθεί στον ηγέτη του μουσουλμανικού κόσμου. Όνειρο απατηλό είναι ο στόχος αυτός, αλλά όλοι έχουμε δικαίωμα σε ένα κόσμο φανταστικό. Την ίδια στιγμή είναι υποχρεωμένος να κάνει συμβιβασμούς. Δέχθηκε την ταπείνωση στη Συρία και την αλλαγή της πολιτικής του αναφορικά με το μέλλον του Προέδρου Άσαντ, διότι είχε εγκλωβιστεί στον συριακό «εμφύλιο» από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος πέτυχε το απόλυτο 10 (στα δέκα) στον οικονομικό πόλεμο που του κήρυξε, μετά την πτώση του ρωσικού αεροπλάνου από τουρκικά πυρά.
Η σχέση του με τον Πρόεδρο της Ρωσίας είναι εντελώς συμφεροντολογική, ειδικά από την πλευρά του τελευταίου, ο οποίος εδραίωσε την επιρροή του στη Συρία στην πλάτη του Ερντογάν. Η σχέση αυτή, δύο αυταρχικών ανθρώπων, είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει. Θα το δούμε σύντομα. Ο Πούτιν αναζητεί την ευκαιρία να εκδικηθεί τον θάνατο του πρέσβη του, ο οποίος έπεσε νεκρός από τα πυρά του Τούρκου εθνικιστή αστυνομικού, και ο Ερντογάν, στο τρικυμισμένο του μυαλό, είναι βέβαιος πως τα ρωσικά μαχητικά δεν έκαναν λάθος κτυπώντας την Παρασκευή τους Τούρκους στρατιώτες. Σκότωσαν τρεις, τραυμάτισαν άλλους 11.
Ο Ταγίπ Ερντογάν αποδείχθηκε ότι είναι ένας δειλός άνθρωπος. Ενώ εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο διαμαρτυρήθηκαν για την συμπεριφορά του Προέδρου Τραμπ εναντίον των μουσουλμάνων, ο ίδιος που σε παρόμοιες περιπτώσεις αστράφτει και βροντά, σιώπησε. Προσέξτε. Πρόκειται για τον πολιτικό που υποτίθεται ότι θα ηγηθεί και θα ενώσει τους μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο. Δεν φώναξε, δεν απείλησε, δεν κούνησε το δακτυλάκι του, διότι παρακαλούσε για το τηλεφώνημα του Αμερικανού Προέδρου. Έβγαλε το θυμό του εναντίον της Άγγελας Μέρκελ όταν αυτή ορθά μίλησε για ισλαμιστική τρομοκρατία.
Ο Λευκός Οίκος διευθέτησε το προεδρικό τηλεφώνημα με τον Ερντογάν να έρθει αργά. Μίλησε με άλλους λιγότερο …σημαντικούς ξένους ηγέτες και τον πρόεδρο της Τουρκίας τον άφησε τελευταίο από το υποτιθέμενο «Κλαμπ των Δυνατών». Πως πήγε η συνομιλία αυτή;
Από την πλευρά του Λευκού Οίκου η πληροφόρηση ήταν λιτή και βασικά επαναλήφθηκε το τετριμμένο περί παραδοσιακών φίλων και συμμάχων. Αν σκεφθεί κανείς ότι απαιτείτο και μετάφραση, η συνομιλία πρέπει να κράτησε κανένα δεκαπεντάλεπτο… Στην ανακοίνωση των τεσσάρων γραμμών δεν αναφέρεται ότι ο Τραμπ κάλεσε τον Ερντογάν στον Λευκό Οίκο.
Από την πλευρά των Τούρκων διπλωματών στην Ουάσιγκτον, η ενημέρωση είχε και χαρακτηριστικά ψευδο-παλληκαρισμού. Του τα είπε, (του Τραμπ εννοείται) για τους Κούρδους της Συρίας, τους οποίους η αμερικανική κυβέρνηση να εξοπλίσει. Και τι απάντησε ο Αμερικανός Πρόεδρος, σύμφωνα με τους Τούρκους διπλωμάτες; Θα το σκεφθεί… Θα το πράξει, όμως; Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι ο Τραμπ θα βαδίσει στα βήματα του Μπάρακ Ομπάμα και θα συνεχίσει τον εξοπλισμό των Κούρδων, οι οποίοι αποδείχθηκαν οι πλέον πιστοί σύμμαχοι των ΗΠΑ στον αγώνα εναντίον των τζιχαντιστών, όταν η Τουρκία τους εξυπηρετούσε και αρνείτο να τους πολεμήσει, μέχρις ότου λάβει οικονομικά και πολιτικά οφέλη.
Στις πρώτες 20 μέρες της διακυβέρνησης Τράμπ, ο ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας επέλεξε την τακτική του καλού παιδιού, ελπίζοντας ότι αυτή θα εκτιμηθεί από τον νέο πλανητάρχη. Ο Τραμπ έχει αποδείξει ότι είναι παίκτης καθαρών λύσεων και πραγματικά εννοεί το δόγμα «αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας».
Οι παροικούντες στην Ουάσιγκτον πιστεύουν ότι αυτοί οι δύο πολύ αυταρχικοί άνθρωποι δεν θα τα πάνε καθόλου καλά. Και δεν βάζουν καν στην κουβέντα το θέμα των θρησκειών και το γεγονός ότι στο νέο Λευκό Οίκο είναι αναγκαία η …πρωινή προσευχή. Και μπορεί μερικοί να το λένε για …πλάκα, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι βασικοί παίκτες του Αμερικανού Προέδρου από τον Ελληνοαμερικανό Πρίμπους μέχρι τον ακροδεξιό Στηβ Μπάνον, πιστεύουν ότι ήταν θέλημα Θεού η εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ. Ορκίζομαι, το άκουσα με τ’ αυτιά μου… Και καλά να είναι κανείς θρήσκος, με γεια του και χαρά του. Αλλά όλοι τούτοι που περιτριγυρίζουν τον νέο Πρόεδρο, εκτός του γαμπρού του και μερικών άλλων, είναι και φανατικοί αντιμουσουλμάνοι. Και το δείχνουν, μερικές φορές, με χυδαίο τρόπο…
Είμαι, λοιπόν, από αυτούς που πιστεύουν ότι ο Πρόεδρος Τραμπ και ο Ταγίπ Ερντογάν μας επιφυλάσσουν πολλά επεισόδια και κρίσεις, που αν μη τι άλλο θα μας διασκεδάσουν…
