Ώστε φταίει ο Βλαδίμηρος;
Το ρωσοτουρκικό ειδύλλιο που κορυφώνεται αυτές τις μέρες έχει παγώσει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, ενώ επιδαψιλεύει έναν μνησίκακο ενθουσιασμό στους ψιττακούς των δυτικών συμφερόντων. Ευεξήγητο, βεβαίως, αφού ο ηγέτης του «ξανθού γένους» μέχρι χθες αναμενόταν να έρθει ως από μηχανής θεός και να μας απαλλάξει από την τουρκοϊσλαμική απειλή, στον ρόλο που τον ήθελαν οι προαιώνιες «προφητείες» (με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν το γνωρίζω). Ήρθε όμως το Κουρδικό ζήτημα με τον αμερικανικό υποστηρικτικό σχεδιασμό να μετατοπίσει την Ερντογανική Τουρκία στην άλλη πλευρά, φέρνοντας θριαμβευτικά τον Βλαδίμηρο ως φίλο στην Άγκυρα για πάσης φύσεως δουλειές: προμήθεια φυσικού αερίου, κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα, πώληση αντιαεροπορικών συστημάτων S-400… Τώρα πρέπει να υποστούμε και τα μαθήματα γεωπολιτικής από τους λούστρους της ΝΑΤΟϊκής συμμορίας, που επιχαίρουν για την διάψευση των – μεταφυσικών, είναι αλήθεια – ελπίδων των νεοελλήνων.
Εμείς ανήκουμε σε εκείνους που (ακόμα) προσβλέπουν στη Ρωσία του Πούτιν για πολλά, χωρίς ωστόσο να μπερδεύουμε την πραγματικότητα με τις φαντασιώσεις. Σήμερα αυτή η χώρα είναι το μοναδικό ανάχωμα – σε επίπεδο κρατικής υπόστασης – στην αποδόμηση των κοινωνιών και του ανθρώπινου προσώπου. Η Νέα Τάξη της (αντι)φασιστικής πολιτικής ορθότητας, της επιβεβλημένης «πολυπολιτισμικότητας», της καθιερωμένης μαζικής λαθρομετανάστευσης, της αποχαλινωμένης ιδιωτικοποίησης στο οικονομικό πεδίο, της δημοκρατικοφανούς ολιγαρχίας των παρασκηνίων, της απηνούς δίωξης των παραδοσιακών αξιών του πολιτισμού βρίσκει από χρόνια στον Βλαδίμηρο και στο καθεστώς του την πιο συγκροτημένη αντίσταση. Βεβαίως δεν αγνοούμε τις αδυναμίες της σημερινής Ρωσίας και τους συμβιβασμούς του Πούτιν με ποικίλα ισχυρά συμφέροντα αλλά αυτά είναι αναμενόμενα σε μια διακυβέρνηση που πήρε μια γιγάντια χώρα από το κατώφλι της εξαφάνισης και της ξανάδωσε την παλιά της αίγλη. Η λύσσα των καθεστωτικών κατά οτιδήποτε ρωσικού δείχνει ότι μάλλον ο χρόνος δεν δουλεύει για αυτούς.

Κι ας έρθουμε στην ελληνοτουρκική πτυχή. Τι άλλο θα περιμέναμε να κάνει η Ρωσία από αυτό που κάνει σήμερα με την Τουρκία; Όταν της προσφέρεται μια τέτοια ευκαιρία να διασπάσει το ΝΑΤΟ, έπρεπε να την αγνοήσει εν ονόματι της …ορθόδοξης πίστης των Ρώσων; Όταν της ανοίγεται τέτοια αγορά για την χειμαζόμενη από τετραετίας οικονομία της, μπορούσε να απαντήσει αρνητικά; Μόνο ένας τρελλός θα ισχυριζόταν κάτι τέτοιο σε συζήτηση εκτός καφενείου.

Για το δε άλλο σκέλος, τις σχέσεις Μόσχας – Αθήνας, ποιος ευθύνεται που βρίσκονται σε νηπιακό στάδιο; Εμείς βλέπουμε μιαν Ελλάδα που στην καταστατική της δυτική ένταξη έχει τα τελευταία χρόνια προσθέσει και έναν παθιασμένο εναγκαλισμό με τα υπερατλαντικά αφεντικά και με όλο το καθεστωτικό μπλοκ, του σιωναζιστικού Ισραήλ συμπεριλαμβανομένου. Ο αγωγός Turkish Stream προσφέρθηκε να φέρει μέχρι τον Έβρο το φυσικό αέριο της Ρωσίας κι εμείς κάναμε ότι δεν καταλάβαμε, τους κυπραίικους S-300 τους αποθηκεύσαμε επί δύο δεκαετίες στην Κρήτη χωρίς μια βολή, την πυρηνική ενέργεια ούτε καν την συζητάμε ως χώρα βλέποντάς την ως ταμπού…Ακόμα και η Λευκωσία, που παραδοσιακά στηρίχθηκε στις ρώσικες διπλωματικές και οικονομικές πλάτες, βάζει όλο και περισσότερα αυγά της στο καλάθι των άσπονδων φίλων της. Λοιπόν, τι ακριβώς θέλουμε; Όντως η πολιτική μοίρα του Κώστα Καραμανλή μετά την προσέγγισή του με τη Μόσχα είναι αποθαρρυντική για νέα ανάλογα εγχειρήματα, αλλά αν έχουμε αποδεχθεί την μπανανιακή φύση του ελληνικού κράτους ως τετελεσμένη και δεν κάνουμε τίποτε για την μεταβολή της, δεν έχουμε και κανένα δικαίωμα να μιλάμε. Ας μείνουμε στην αγκάλη της μητριάς Δύσης, και να είμαστε κι ευχαριστημένοι όσο «απλώς» μας απομυζά, γιατί υπάρχει πάντα – ιδίως στις μέρες μας – κι ο θανάσιμος κίνδυνος να μας ρίξει με ψευτοπατριωτικά προσχήματα εναντίον του ΝΑΤΟϊκού αποστάτη. Και τότε…