Δημοσίευση
από το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Παναγιώτης Κονδύλης: Μια
διαδρομή, που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις
Κομβικό ρόλο
σε αυτή τη νέα περίοδο της συγγραφικής δραστηριότητας και της προσωπικής
εξέλιξης του Παναγιώτη Κονδύλη θα παίξει το κείμενό του,
«Ελληνοτουρκικός πόλεμος», επίμετρο στο βιβλίο του Θεωρία του Πολέμου, [1], κείμενο
γραμμένο αμέσως μετά την εθνική ταπείνωση των Ιμίων, το 1996, που θα τον κάνει
ευρύτερα γνωστό και θα προκαλέσει σκληρές δημόσιες διαμάχες και αντιπαραθέσεις.
Για τον Κονδύλη ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθεί η
κατάρρευση είναι η αλλαγή του παραγωγικού, του εκπαιδευτικού και του
κοινωνικού/δημογραφικού μοντέλου, δηλαδή ένας ενδογενής εκσυγχρονισμός,
διαφορετικά θα ακολουθήσει η αδήριτη νέμεση της κατάρρευσης:
«Αν ο Ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ως διακεκριμένη
ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάμει θα ήταν να παράγει όσα τρώει. Δεν
εννοώ διόλου κάποιαν οικονομική «αυτάρκεια» με την παλαιά έννοια, αλλά την
απαλλαγή από την πολιτική και την πρακτική του παρασιτικού καταναλωτισμού.
[…] Ειδάλλως είναι αναπόφευκτη η πτώση στα κατώτερα σκαλιά του διεθνούς
καταμερισμού της εργασίας, η καταχρέωση και η πολιτικοστρατιωτική εξάρτηση. [ ]
Η αναστροφή της απαιτεί γενναία παραγωγική προσπάθεια, προηγμένη τεχνογνωσία
και ριζική θεσμική εξυγίανση, καθώς και ένα εκπαιδευτικό σύστημα εντελώς
διαφορετικού επιπέδου «(2).
Και προφανώς καμιά εσωτερική ανασυγκρότηση δεν είναι δυνατό να ευοδωθεί όσο
διαιωνίζονται οι μηχανισμοί της δημογραφικής συρρίκνωσης:
«…Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από δεκαετίες ο
Ελληνισμός βρίσκεται σε διαδικασία γεωπολιτικής συρρίκνωσης και γνωρίζουμε από
τώρα με βεβαιότητα ότι μία τουλάχιστον συνιστώσα της συρρίκνωσης αυτής θα
προεκταθεί περίπου ευθύγραμμα: η δημογραφική. Αυτό δεν μπορεί να μην έχει
ορισμένες συνέπειες μετά από μία ή δύο γενεές, όταν οι αλβανικοί πληθυσμοί θα
υπερτερούν αριθμητικά του ελληνικού, ενώ η Τουρκία θα αριθμεί δεκαπλάσιους κατοίκους
από την Ελλάδα…» (3)
Βασισμένος στην αντικειμενική, κατά το δυνατόν, θεώρηση των μηχανισμών την
παρακμής του ελλαδικού κράτους, καταλήγει στο προφανές συμπέρασμα πως η Ελλάδα
απειλείται με εθνικό ακρωτηριασμό:
«Δεν είμαι «εθνικιστής», και δεν θα στενοχωριόμουν
καθόλου αν με τη συναίνεση όλων καταλύονταν τα εθνικά σύνορα και οι εθνικοί
στρατοί. Όμως είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα η κατάργηση ενός εθνικού κράτους
μαζί με όλα τα άλλα και η διάλυση ή ο ακρωτηριασμός του γιατί ένα γειτονικό
κράτος είναι ισχυρότερο και επιθετικότερο» (4).
Σε ό,τι αφορά στο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ένταξη σε αυτήν δεν είναι
ικανή να αποτρέψει την εθνική μας παρακμή και τους κινδύνους που αυτή
συνεπάγεται· αντίθετα, η Ε.Ε. είναι ικανή για την πιο ανάλγητη κερδοσκοπική
συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα – την οποία είχε προβλέψει με εκπληκτική
ευστοχία.
«Ιδιαίτερα βαρύνουσες θα ήσαν οι συνέπειες, αν αυτή τη
φορά σε τέτοιους αντιπάλους μεταβάλλονταν μερικοί από τους σημαντικότερους
εταίρους, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, οι οποίοι θα έκαναν (όπως
είναι πιθανότατο ότι θα κάνουν) δύο πράγματα: αφ’ ενός θα αγνοούσαν ό,τι οι
Έλληνες θεωρούν ως εθνικά τους δίκαια, υιοθετώντας στα αντίστοιχα ζητήματα είτε
τη θέση των αντιπάλων της Ελλάδας είτε εν πάση περιπτώσει θέση σύμφωνη με τα
δικά τους περιφερειακά συμφέροντα· και αφ’ ετέρου θα αρνούνταν να
χρηματοδοτήσουν περαιτέρω τον ελληνικό παρασιτικό καταναλωτισμό, επιβάλλοντας
στην ελληνική οικονομία αυστηρή δίαιτα εξυγιάνσεως και επαναφέροντας το
ελληνικό βιοτικό επίπεδο στο ύψος που επιτρέπουν οι δυνατότητές της (5).»
«Βεβαίως, μία τέτοια νηφάλια διαπίστωση κάθε άλλο παρά
πρέπει να οδηγήσει σε μία –διόλου νηφάλια– διάθεση αποκοπής από κάθε συμμαχία
και κάθε είδους ένταξη σε υπερεθνικούς οργανισμούς. Αλλά…, μόνο μία ισχυρή (και
στην ανάγκη αυτάρκης) Ελλάδα θα προσδώσει πολιτικό βάρος στην ευρωπαϊκή ένταξη,
όντας σεβαστή στους εταίρους της… ακριβώς για να μπορεί μία κραταιωμένη
Ελλάδα να μην είναι εξάρτημα ή μπαίγνιο της «Ευρώπης», για να είναι σε θέση, αν
χρειασθεί, να τραβήξει τον δρόμο που θα της υπαγορεύσουν τα δικά της
συμφέροντα, όταν αυτά συγκρουσθούν με εκείνα των Ευρωπαίων εταίρων της (6).»
Στο τέλος
της ζωής του, ο Κονδύλης συγκρούεται και με το «προοδευτικό» δημοσιογραφικό
κατεστημένο και τις κυρίαρχες ελίτ, που δεν μπορούσαν να ανεχθούν το γεγονός
πως με το κύρος του ήλθε να «προσφέρει επιστημονική και μάλιστα (σύμφωνα με τις
φήμες) προοδευτική κάλυψη σε όλους τους ελληνόψυχους καλαμαράδες της καθ’ ημάς
Ανατολής», όπως γράφει ο Ριχάρδος Σωμερίτης στο Βήμα (7).
Σε τρία
διαδοχικά άρθρα, στο Βήμα, με αφορμή τη προδημοσίευση ενός αποσπάσματος
από το Επίμετρο στη Θεωρία του Πολέμου,
ο τελευταίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου· όχι βέβαια απέναντι στην τουρκική
επιθετικότητα, που είχε μόλις υποχρεώσει την Ελλάδα σε μια ταπεινωτική ήττα στα
Ίμια, αλλά απέναντι στον κίνδυνο να… αφυπνισθεί ο πατριωτισμός των Ελλήνων!
Στο τρίτο
άρθρο του, με τον εύγλωττο τίτλο «Τι θα θυσιάσουμε στον βωμό της πολεμικής μηχανής;»
(8), αφού έχουν μάλλον κονιορτοποιηθεί τα επιχειρήματά του στην ανταλλαγή των
άρθρων με τον Κονδύλη, καταφεύγει στο έσχατο επιχείρημα: Οι απόψεις του Κονδύλη
για αντιμετώπιση της τουρκικής επιβουλής προϋποθέτουν και συνεπάγονται την
εγκατάλειψη του μοντέλου του παρασιτικού καταναλωτισμού. Και έτσι, παρότι
«έχασε» στο επίπεδο των επιχειρημάτων, ο Σωμερίτης «κέρδισε» από την άποψη της
ουσίας!. Διότι ποιος θα υιοθετούσε την εγκατάλειψη της καταναλωτικής ευωχίας
για να ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ανάταξης του ελληνισμού, προφανώς και
στο αμυντικό πεδίο;
Θα
χρειαζόταν να περάσουν είκοσι χρόνια, να καταρρεύσει το παρασιτικό
εκσυγχρονιστικό μοντέλο, και η Τουρκία να έχει μεταβληθεί σε έναν ανεξέλεγκτο
επιθετικό μηχανισμό, για να αρχίσουν να ακούγονται οι φωνές, οι οποίες ήδη πριν
από το Νταβός, το 1988, επέμεναν στην ανάγκη μετασχηματισμού ολόκληρου του
μοντέλου της ελληνικής κοινωνίας εάν αυτή αξιολογούσε την ανεξαρτησία της
περισσότερο από την παρασιτική της κατανάλωση. Και προφανώς η ελληνική κοινωνία,
υπό τη σοφή καθοδήγηση του συνόλου των ελίτ –προεξόχως των προοδευτικών–, έδινε
προτεραιότητα στο δεύτερο.
Παραπομπές
- Π. Κονδύλης, «Γεωπολιτικές και
στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου», επίμετρο στην
ελληνική έκδοση του Θεωρία του πολέμου, Θεμέλιο, 1997, σ. 384.
- Απαντήσεις σε δέκα ερωτήματα
του Σπύρου Κουτρούλη, στο Π. Κονδύλης, Το αόρατο χρονολόγιο της σκέψης,
εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1998, σσ. 143-144.
- Π. Κονδύλης, «Γεωπολιτικές και
στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου», επίμετρο στην
ελληνική έκδοση του Θεωρία του πολέμου, Θεμέλιο, 1997, σ. 385.
- Γεωπολιτικές και σταρτηγικές
παράμετροι … ό.π. σ. 385
- Π. Κονδύλης, Πλανητική…,
ό.π., σσ. 163-164.
- Π. Κονδύλης, Πλανητική…,
ό.π., σσ. 174-175.
- Ριχάρδος Σωμερίτης, «Παιχνίδια
πολέμου», Το Βήμα, 23/11/1997.
- Ριχάρδος Σωμερίτης, «Τι θα
θυσιάσουμε στον βωμό της πολεμικής μηχανής;», Το Βήμα, 21/12/ 1997.
/image%2F0994860%2F20220124%2Fob_f1c377_aya-triada-greek-orthodox-church-in-is.jpg)
