Γιάννος Χαραλαμπίδης*

Υπάρχει
τέτοια σύγχυση και τσαπατσουλιά στο θέμα του φυσικού αερίου και στο
Κυπριακό, που ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν μπορούν να πιστέψουν πόσο
χάλια είμαστε. Και τώρα, με τη νέα Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, φτου κι
απ’ την αρχή. Όσο, δε, για τον άξονα με το Ισραήλ, θα δούμε… Μάλλον
μπαίνει στο ψυγείο. Στην ουσία, εκεί ήταν πάντα. Άλλωστε, η αριστερή
ιδεολογία της νέας ελληνική Κυβέρνησης δημιουργεί αμφιβολίες για τις
προθέσεις της για τη συνέχιση μιας τέτοιας πολιτικής. Στο Κυπριακό, επί
του παρόντος, τα πράγματα έχουν ως εξής:


Εάν λάβουμε υπόψη τις θέσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, και
του νέου Υπουργού των Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, διαπιστώνουμε ότι ο
δεύτερος έχει πιο προχωρημένες θέσεις από τον πρώτο. Ο μεν πρώτος ήταν
θιασώτης του σχεδίου Ανάν, πάντως δεν ήταν εναντίον, ο δε δεύτερος
διαφωνεί, όπως ισχυρίζεται, μερικώς με το σχέδιο Ανάν, αλλά υποστηρίζει
φόρμουλες διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, χειρότερες από το σχέδιο
Ανάν!

Η μοντέρνα «βελγική τριχοτόμηση»

Οι εσωτερικές πολιτικές αστάθειες έχουν αντίκτυπο και στην οικονομία
και στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Ο νέος Υπουργός Νίκος Κοτζιάς
είχε υπηρετήσει ως σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου όταν ήταν Υπουργός των
Εξωτερικών και συμμετείχε στη διπλωματία των σεισμών. Είχε και έχει
προωθημένες θέσεις για τη λύση του Κυπριακού, που στηρίζονται στη λογική
μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Απορρίπτει μεν το σχέδιο Ανάν, αλλά εισηγείται μια λύση πολύ χειρότερη.
Με περισσότερες εσωτερικές επαρχίες για κάθε συνιστών κράτος, που
δημιουργούν ένα τρικέφαλο πολυπεριφερειακό πολιτειακό σύστημα. Μεταξύ
άλλων, η πρόταση Κοτζιά, όπως αυτή είναι κατατεθειμένη σε «paper» του St
Antony’s College University of Oxford (Cyprus after Accession: Getting
past ‘No’? Workshop report and responses, May 2007, τίτλος κειμένου
«Contradictions, Conflicts and Paradoxes-A Framework for a Solution»),
αναφέρει τα ακόλουθα:

Δημιουργία διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, η οποία θα στηρίζεται:
«Σε δυο συνιστώντα κράτη – οντότητες, μια για κάθε Κοινότητα, διά των
οποίων θα λειτουργούν οι μηχανισμοί του κεντρικού κράτους και θα
αναγνωρίζεται η ισότητα των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων».

«Πέραν της δημιουργίας των δυο χωριστών κρατών, θα δημιουργηθεί ένα
κοινό ομοσπονδιακό κράτος, το οποίο θα μοιράζονται Έλληνες και Τούρκοι
Κύπριοι – και οποιοσδήποτε άλλος θέλει να συμμετάσχει». Αυτό, τονίζει ο
κ. Κοτζιάς, θα γίνει στη Λευκωσία – κάτι ανάλογο, όπως ισχυρίζεται, με
το καθεστώς των Βρυξελλών. Και προσθέτει: «Οι τοπικές πολιτικές της
οντότητας της Λευκωσίας θα αντικατοπτρίζουν αυξητικά τις πολιτικές και
κοινωνικές ταυτότητες των κατοίκων της, και όχι μόνο τις εθνικές τους
ταυτότητες».

Να και η νέα εθνική ταυτότητα, την οποία προωθεί ο κ. Κοτζιάς: «Οι
κάτοικοι της πρωτεύουσας -του τρίτου δηλαδή κράτους- θα ανέπτυσσαν
ισχυρή διπλή κυπριακή και ευρωπαϊκή ταυτότητα. Η Ε.Ε. και τα Ην. Έθνη
πρέπει να αναγνωρίσουν ότι οι κάτοικοι της Λευκωσίας δεν θα καθορίζονται
αποκλειστικά με τους όρους της εθνικής κοινότητας, στην οποία ανήκουν».
Θα είναι, με άλλα λόγια, η μαγιά του έθνους των Κυπριλλίδων!

Τα δυο συνιστώντα κράτη θα υποδιαιρούνται σε οκτώ με εννέα περιοχές
(regions) συν η Λευκωσία, η οποία θα υποδιαιρείται σε δυο υποσυστήματα.
Αυτές οι επαρχίες «θα διατηρούν το δικαίωμα να αναλαμβάνουν δράση εντός
των συνιστώντων κρατών με σχετική αυτονομία, εφόσον είναι σύμφωνες (οι
δράσεις αυτές) με το ομοσπονδιακό σύνταγμα».

Ο κ. Κοτζιάς εισηγείται τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη
δημιουργία μας Βαβυλωνίας. Πολλά εξ αυτών, τα οποία υποστηρίζει, το 2007
ήταν βασικοί πυλώνες του σχεδίου Ανάν, επί του οποίου εκφράζει σε
κάποια άλλα σημεία τη διαφωνία του. Κάποιες εκ των θέσεών του, συνιστούν
σήμερα στοιχεία για την προδιαγραφόμενη λύση.

Η αντίληψη Κοτζιά περί του Κυπριακού, συγκλίνει με εκείνη των Βρετανών.
Ότι, δηλαδή, η βιωσιμότητα της λύσης σχετίζεται με τη διάβρωση, ακόμη
και την κατάργηση της ελληνικής εθνικής μας ταυτότητας και, γιατί όχι,
με τη δημιουργία του έθνους των Κυπριλλίδων. Αυτός είναι πάγιος
τουρκικός και βρετανικός στόχος με γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές
προεκτάσεις και με βασική επιδίωξη την ανατροπή της ιστορίας και την
αποσύνδεση των συμφερόντων του Ελληνισμού από την Κύπρο και την περιοχή
της Ανατολικής Μεσογείου, καθώς και της Μέσης Ανατολής.

Κάτι που ήθελαν ανέκαθεν να πετύχουν οι Βρετανοί και οι Τούρκοι, για να
έχουν την Κύπρο υπό τον δικό τους έλεγχο και για να μην μπορεί ποτέ η
Ελλάδα να αποδράσει από τη φινλανδοποίηση. Η πρόταση Κοτζιά στηρίζεται
στη φιλοσοφία κυρίως του μοντέρνου, όπως ισχυρίζεται, βελγικού μοντέλου
με τη Λευκωσία να είναι ιδιόμορφο καθεστώς, το οποίο θα λειτουργεί επί
τη βάσει της «ισότητας» σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας και με Κυπριλλίδες
πολίτες.

Το σημαντικό, όμως, είναι άλλο: Το ομοσπονδιακό πολιτειακό μοντέλο του
Βελγίου, με ζώνες και καντόνια (περιοχές), είναι παράδειγμα προς
αποφυγήν. Έχει ρεκόρ ακυβερνησίας και συνεχώς ζει με την απειλή της
διάλυσης, η οποία θα είχε ήδη προκύψει εάν εκεί δεν βρίσκονταν οι έδρες
του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Συνεπώς, ο κ. Κοτζιάς δεν απορρίπτει το σχέδιο
Ανάν μόνο για τις όποιες δυσλειτουργικότητές του, αλλά και για έναν άλλο
λόγο: Μέσα από τα επιστημονικά του επιχειρήματα επιδιώκει να δώσει μια
φόρμουλα αριστερόστροφου διεθνιστικού χαρακτήρα, που συνυπάρχει με τις
νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις των «ππαρραλλήδων».

Ως αποτέλεσμα τούτου είναι η αυτοπαγίδευσή του σε μια πρόταση διζωνικής
ομοσπονδίας, πιο δυσλειτουργικής και πολύ χειρότερης από εκείνην του
σχεδίου Ανάν. Η οποία ομοσπονδία Κοτζιά είναι επίσης κομμένη και
ραμμένη, όπως και το σχέδιο Ανάν, στα μέτρα του Λονδίνου και της
Άγκυρας.

Ανιστόρητο, άστοχο και κάλπικο

Πέραν τούτων, ο κ. Κοτζιάς ισχυρίζεται και το εξής: Εάν δεν γίνει δεκτή
η διζωνική ομοσπονδία με τρία κράτη και πολυπεριφερειακό χαρακτήρα,
όπως την εισηγείται, η άλλη επιλογή είναι αυτή του «βελούδινου
διαζυγίου». Η προσέγγιση αυτή είναι άστοχη, ανιστόρητη και το δίλημμα
που θέτει κάλπικο.

Και εξηγούμε: Η ομοσπονδία, όπως την εισηγείται ο κ. Κοτζιάς, είναι μια
άλλη μορφή διχοτόμησης με χαρακτήρα τριχοτόμησης και πολυτεμαχισμού.
Από την άλλη, εάν δεν υιοθετήσουμε την πρόταση Κοτζιά, ο ίδιος
ισχυρίζεται ότι θα πάμε στη λογική των δυο χωριστών κρατών και στο
«βελούδινο διαζύγιο». Η επιλογή αυτή δεν είναι και τόσο βελούδινη, αφού
θα είναι το αποτέλεσμα της χρήσης των όπλων της Άγκυρας και της
εισβολής. Το ίδιο ισχύει και για την πρόταση του κ. Κοτζιά.

Δηλαδή για το μεταμοντέρνο μοντέλο ομοσπονδίας, όπως το ονομάζει. Το
οποίο δεν στηρίζεται ούτε στο δίκαιο, ούτε στη ρεαλιστική σχολή σκέψης
και στην όποια αλλαγή ισοζυγίων δυνάμεων, αλλά παίρνει ως δεδομένη την
ήττα του ’74, καθώς και ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά
και κάτι άλλο: Ότι θα πρέπει να βρεθεί μια λύση επί τη βάσει ενός
πολιτειακού συστήματος, που δεν θα αλλάζει τα υφιστάμενα γεωπολιτικά και
γεωστρατηγικά δεδομένα.

Δεν θα μας απαλλάσσει από την κηδεμονία της Άγκυρας. Αντιθέτως, θα
νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής. Υπάρχουν ακόμη δυο σημεία, τα
οποία θα ήταν δυνατό να θιγούν: Η περίπτωση του βελούδινου διαζυγίου
μπορεί να προκύψει εάν υιοθετήσουμε το μοντέλο Κοτζιά. Σήμερα, η
Κυπριακή Δημοκρατία είναι ενιαίο κράτος, με το βόρειο τμήμα της να τελεί
υπό κατοχήν. Καμιά σχέση δεν έχει με την περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας, η
οποία ήταν ομοσπονδία με συνομοσπονδιακό χαρακτήρα.

Το βελούδινο διαζύγιο θα συμβεί, εάν συμβεί αυτό που εισηγείται ο κ.
Κοτζιάς. Εάν, δηλαδή, διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και αντικατασταθεί
από τρία κράτη και δέκα με έντεκα περιφέρειες. Όταν θα επέλθει η βέβαιη
δυσλειτουργικότητα ενός τέτοιου πολυδαίδαλου ομοσπονδιακού συστήματος,
όπως το εισηγείται ο κ. Κοτζιάς, τότε το βελούδινο διαζύγιο θα είναι μια
επιλογή. Εάν το δεχτούν οι Τούρκοι. Η αντιφατικότητα του Έλληνα ΥπΕξ
έγκειται στο εξής: Θεωρεί ως δυσλειτουργικό το σχέδιο Ανάν και δεν
θεωρεί δυσλειτουργική τη δική του πρόταση, που είναι πολύ πιο
πολυδαίδαλη και βαβυλωνιακή.

Τουρκικό μανιφέστο για τη Θράκη

Πέραν του Κυπριακού, έχουμε δείγματα γραφής και για τη Θράκη. Δεν είναι
καθόλου τυχαίο γιατί απογειώθηκαν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στον νομό
Ροδόπης. Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήταν γραμμένες σε φυλλάδιο που
μοιραζόταν στους κατοίκους της περιοχής, συνιστούν αντιγραφή περίπου
εκείνων του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών.

Αυτά ανέφερε, μεταξύ άλλων,
στην εκπομπή του Λάζαρου Μαύρου την περασμένη εβδομάδα, ο Σάββας
Καλεντερίδης, ο οποίος ήταν επί τούτου εξόχως διαφωτιστικός όταν διάβαζε
σχεδόν λέξη προς λέξη το φυλλάδιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εν λόγω θέσεις δεν αποτυπώνουν θεματικές δράσης εσωτερικής και μόνο
πολιτικής, αλλά και εξωτερικής, και πιο συγκεκριμένα αφορούν ζητήματα
των σχέσεων Αθηνών – Άγκυρας, για τα οποία υπεύθυνος είναι ο κ. Νίκος
Κοτζιάς. Εάν προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντίληψη περί του αυτοκαθορισμού
των πολιτών της μουσουλμανικής μειονότητας, του διορισμού Μουφτή, της
τουρκικής γλώσσας και άλλα, που οδηγούν στην κατάργηση της Συνθήκης της
Λωζάννης, η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην άνευ όρων παράδοση.

Και η Θράκη θα γίνει τουρκική επαρχία. Τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα
σε πανελλαδικό επίπεδο, εάν δοθούν οι ιθαγένειες αφειδώς. Ειδικά υπό
αυτές τις συνθήκες, δηλαδή οικονομικής κρίσης και πολιτικής αστάθειας,
ενδεχομένως να δούμε μια Χρυσή Αυγή να εκτοξεύεται στα ύψη. Και να
αποτελεί τον κεντρικό αντιπολιτευτικό πυλώνα. Γεγονός που βοηθά
κομματικά τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι του παρέχει νομιμοποίηση.

Βεβαίως, η όποια περιστολή ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να
σκοντάφτει πάνω σε φασιστικές αντιλήψεις. Όμως, από την άλλη, μια
Κυβέρνηση θα πρέπει να λαμβάνει αποφάσεις επί τη βάσει και του δικαίου
αλλά και της κοινωνικής, οικονομικής συνοχής και ηρεμίας. Και κάτι άλλο
επί τη βάσει των διεθνών εξελίξεων.

Μεγάλα δημοκρατικά κράτη δεν είναι τυχαίο που λαμβάνουν μέτρα εναντίον
της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και της παροχής ιθαγένειας για λόγους
συνοχής και ασφάλειας. Τα προβλήματα με τους μετανάστες ήταν ακριβώς
αποτέλεσμα μιας ανάλογης και πιο ήπιας μορφής πολιτικής, η οποία
εφαρμόστηκε επί Σημίτη και στην Κύπρο πρόσφατα επί Χριστόφια και δεν
βοήθησε κανέναν. Και, κυρίως, δεν βοήθησε τους ξένους μετανάστες που
βρίσκονταν στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Οι σχέσεις με το Ισραήλ και το άλλοθι του ΣΥΡΙΖΑ

Επειδή περί εξωτερικής πολιτικής ο λόγος, θα ήταν δύσκολο να πιστέψει
κάποιος ότι η Κυβέρνηση Τσίπρα θα εργαστεί στη βάση των ισοζυγίων
δυνάμεων και της ισχύος, παρότι η ρητορική του νέου Υπουργού Άμυνας
Πάνου Καμμένου είναι προς αυτήν την κατεύθυνση. Εάν θα είναι το άλλοθι
της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ή όχι, θα το δείξει ο χρόνος. Και αυτό παρότι η
Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη στιγμή δείχνει πρόθεση για την εφαρμογή
της πολιτικής στην οποία πιστεύει.

Πάντως, δεν πιστεύει στην πολιτική και τη στρατηγική εκείνη που θέλει
το έθνος να βρίσκεται σε σύζευξη από τη Θράκη ώς την Κύπρο. Και αυτό δεν
το εγείρουμε από συναισθηματική πλευράς, αλλά από την πτυχή της
ρεαλιστικής πολιτικής, η οποία είναι συναφής με τη γεωστρατηγική και τη
γεωπολιτική ως τομείς που καθορίζουν τους συντελεστές ισχύος. Ο ΣΥΡΙΖΑ
δεν πιστεύει σε αυτές τις αντιλήψεις και ας υπάρχουν μονάδες μέσα στις
συνιστώσες του, που μπορούν να σκέφτονται αλλιώς.

Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, τίθεται υπό αμφισβήτηση και η συνεργασία με
το Ισραήλ επί τη βάσει μιας κοινής στρατηγικής και εξυπηρέτησης
συμφερόντων, ειδικώς στο πλαίσιο των ενεργειακών πηγών. Αληθές, βεβαίως,
είναι ότι πρώτη η Λευκωσία, πριν από την Αθήνα, παγώνει ή εγκαταλείπει
αυτήν τη στρατηγική συνεργασία επί τη βάσει της οποίας ενδεχομένως να
ήταν διαφορετική η κατάσταση στην περιοχή, αφού θα ήταν σε ισχύ μια
αξιόπιστη αποτροπή σε βάρος της τουρκικής απειλής.

Το σύνδρομο του ασθενούς

Κάποιος θα μπορούσε να παρομοίαζε και την Κύπρο και την Ελλάδα με
ασθενείς, οι οποίοι δεν παραδέχονται την πραγματικότητα και είτε
αρνούνται να πάρουν θεραπευτική αγωγή είτε δεν παίρνουν την ορθή. Διότι
και οι γιατροί, δηλαδή εταίροι, φίλοι και εχθροί, άλλοι είναι
κομπογιαννίτες, άλλοι επιτήδειοι και άλλοι στυγνοί τυχοδιώκτες. Χωρίς να
σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εξ ημών επίδοξοι κομπογιαννίτες και
τυχοδιώκτες πολιτικοί, που εμφανίζονται κατά καιρούς ως μάγοι του
συστήματος.

Ο καθείς κάνει τη δουλειά του. Τα κορόιδα είναι αυτά που την πατάνε!
Πού, όμως, πατάνε; Πού πατάμε; Σε ένα σκηνικό κινούμενης άμμου, που
ξεκινά από τα οικονομικά ζητήματα της Ελλάδας και της Κύπρου ώς τα
εθνικά θέματα, και δη το Κυπριακό, καθώς και το φυσικό αέριο. Μιας
κινούμενης, λοιπόν, άμμου, που είναι έτοιμη να καταβροχθίσει και την
Κύπρο και την Ελλάδα.

Παρόλ’ αυτά, έχουμε χρέος να λέμε την αλήθεια, επειδή πρέπει να
αγωνιστούμε και να επιβιώσουμε εις πείσμαν όσων, όπως ο κ. Κοτζιάς και
άλλοι, απεργάζονται σε πειραματικά επιστημονικά εργαστήρια τη διάλυση
και εξαφάνισή μας, καθώς και την αντικατάστασή μας από το έθνος των
Κυπριλλίδων ως υποτελών στη νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία του Ταγίπ
Ερντογάν.

Γιάννος Χαραλαμπίδης

Ο Γιάννος Χαραλαμπίδης είναι διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων και Πολιτικός Αναλυτής