Απόψεις
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΟΣΛΟ – Το Ισραήλ και τα Εμιράτα υπογράφουν τις “Συμφωνίες του Αβραάμ”
Η συνθήκη Ισραήλ-Εμιράτων ανατρέπει τη ρητορική για τη Μέση Ανατολή και καθιστά δυνατή μια αραβο-ισραηλινή ειρήνη. Διακόπτει το αμείλικτο ροκάνισμα των αραβικών εδαφών από το Ισραήλ και δημιουργεί διπλωματικές σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και του ηγέτη του αραβικού κόσμου. Εάν κάποιος θέλει να εξετάσει χωρίς προκαταλήψεις μια κατάσταση όπου ο φόβος, η βία και το μίσος προκαλούν πρόδηλες αδικίες, είναι σαφές ότι η πρωτοβουλία του προέδρου Τραμπ ξεμπλοκάρει μια τεταμένη σύγκρουση που υφίσταται για 27 χρόνια. Η υποψηφιότητά του τελευταίου για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης υποβλήθηκε αμέσως.
Ηκατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι μπλοκαρισμένη από των Συμφωνιών του Όσλο που υπέγραψαν οι Γιτζιάκ Ραμπίν και Γιασέρ Αραφάτ το 1993. Συμπληρώθηκαν από τη Συμφωνία Jericho-Gaza που αναγνωρίζει ορισμένα προνόμια στην Παλαιστινιακή Αρχή και τις συμφωνίες της Γουάντι Αράμπα για την ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας.
Εκείνη την εποχή, η ισραηλινή κυβέρνηση σκόπευε να χωρίσει οριστικά από τους Παλαιστινίους. Ήταν έτοιμη να δημιουργήσει ένα ψευδο-παλαιστινιακό κράτος, χωρίς μερικά γνωρίσματα της κυριαρχίας, μεταξύ των άλλων χωρίς ανεξάρτητο στρατό και οικονομία. Ο Εργατικός Γιτζιάκ Ραμπίν είχε προηγουμένως πειραματιστεί με τους Μπαντουστάνους στη Νότια Αφρική, όπου το Ισραήλ συμβούλευε το καθεστώς του απαρτχάιντ. Ένα άλλο πείραμα πραγματοποιήθηκε στη Γουατεμάλα σε μια φυλή των Μάγια, υπό τις διαταγές του στρατηγού Efraín Ríos Montt.
.
Ο Γιασέρ Αραφάτ δέχτηκε τις συμφωνίες του Όσλο για να εκτροχιάσει τη διαδικασία της Διάσκεψης της Μαδρίτης (1991). Οι πρόεδροι Τζορτζ Μπους και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ είχαν προσπαθήσει να επιβάλουν ειρήνη στο Ισραήλ απομακρύνοντας τον Αραφάτ από τη διεθνή σκηνή με την υποστήριξη των Αράβων ηγετών.
.
Παρ ’όλα αυτά, πολλοί σχολιαστές πιστεύουν ότι μπορεί να επιβεβαιώσουν ότι οι Συμφωνίες του Όσλο θα μπορούσαν να φέρουν ειρήνη.
.
Εν πάση περιπτώσει, 27 χρόνια αργότερα, τίποτα το θετικό δεν περιόρισε τα δεινά του παλαιστινιακού λαού, αλλά το κράτος του Ισραήλ άλλαξε σταδιακά από μέσα. Σήμερα αυτή η χώρα χωρίζεται σε δύο ανταγωνιστικά στρατόπεδα, όπως αποδεικνύεται από την κυβέρνησή της, η μοναδική στον κόσμο που έχει δύο πρωθυπουργούς ταυτόχρονα. Από τη μία πλευρά οι οπαδοί της βρετανικής αποικιοκρατίας πίσω από τον πρώτο πρωθυπουργό, Benjamin Netanhyahu, από την άλλη, οι οπαδοί της εξομάλυνσης της χώρας και των σχέσεών της με τους γείτονές της, πίσω από τον δεύτερο πρωθυπουργό, Benny Gantz [1]. Αυτό το δικέφαλο σύστημα αντικατοπτρίζει την ασυμβατότητα αυτών των δύο σχεδίων. Κάθε στρατόπεδο παραλύει τον αντίπαλό του. Μόνο ο χρόνος θα βάλει τέρμα στο αποικιακό σχέδιο κατάκτησης του Μεγάλου Ισραήλ από τις όχθες του Νείλου μέχρι εκείνες του Ευφράτη, η ουρά ενός κομήτη από μια ξεπερασμένη εποχή.
.
Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εφαρμόσει τη στρατηγική Rumsfeld / Cebrowski με στόχο την προσαρμογή του στρατού των ΗΠΑ στις ανάγκες μιας νέας μορφής καπιταλισμού που δεν βασίζεται πλέον στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, αλλά στη χρηματοοικονομική μηχανική. Γι ’αυτό, ξεκίνησαν έναν «ατελείωτο πόλεμο» καταστροφής των κρατικών δομών όλης της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής», χωρίς να λάβουν πλέον υπόψη τους φίλους και τους εχθρούς τους. Σε δύο δεκαετίες, η περιοχή έχει καταραστεί για τους κατοίκους της. Το Αφγανιστάν, έπειτα το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία, η Υεμένη είναι το θέατρο πολέμων που παρουσιάστηκαν ότι να διαρκούσαν μερικές εβδομάδες, αλλά που διαρκούν επ ’αόριστον, χωρίς προοπτική.
.
Με την εκλογή του ως πρόεδρο, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε υποσχεθεί να σταματήσει τους «ατελείωτους πολέμους» και να φέρει πίσω τους Αμερικανούς στρατιώτες στο σπίτι τους. Έχοντας αυτό κατά νου, έδωσε λευκό χαρτί στον ειδικό σύμβουλό του και, εντούτοις, γαμπρό του, Jared Kushner. Το γεγονός ότι ο πρόεδρος Τραμπ στηρίζεται στη χώρα του από Σιωνιστές Χριστιανούς και ότι ο Τζάρεντ Κούσνερ είναι Ορθόδοξος Εβραίος έχει οδηγήσει πολλούς σχολιαστές να τους απεικονίσουν ως φίλους του Ισραήλ. Εάν έχουν πράγματι ένα εκλογικό ενδιαφέρον να το προτείνουν, αυτό δεν αποτελεί καθόλου τον τρόπο προσέγγισης τους στη Μέση Ανατολή. Σκοπεύουν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του αμερικανικού λαού και όχι εκείνων των Ισραηλινών, αντικαθιστώντας τον πόλεμο με τις εμπορικές σχέσεις συμφώνα με το μοντέλο του προέδρου Andrew Jackson (1829-37). Ο τελευταίος κατάφερε να αποτρέψει την εξαφάνιση των Ινδιάνων που ο ίδιος είχε πολεμήσει ως στρατηγός, αν και μόνο οι Σιρόκοι (Cherokees) υπέγραψαν τη συμφωνία που πρότεινε. Σήμερα έχουν γίνει η πιο σημαντική φυλή των Αμερικανών ιθαγενών, παρά το περίφημο επεισόδιο του « Μονοπατιού των Δακρύων (Trail of Tears) ».
.
Για τρία χρόνια, ο Jared Kushner ταξίδεψε στην περιοχή. Είδε από μόνο του πόσο μεγάλος φόβος και μίσος είχαν αναπτυχθεί εκεί. Το Ισραήλ επιμένει εδώ και 75 χρόνια να παραβιάζει όλα τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που το αφορούν και συνεχίζει το αργό και αμείλικτο ροκάνισμα της αραβικής γης. Ο διαπραγματευτής κατέληξε σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Το διεθνές δίκαιο είναι ανίσχυρο γιατί σχεδόν κανένας – με την αξιοσημείωτη εξαίρεση των Bush Sr. και Gorbachev – ήθελε πραγματικά να το εφαρμόσει μετά από το σχέδιο διχοτόμησης για την Παλαιστίνη του 1947. Ως αποτέλεσμα της αδράνειας της διεθνούς κοινότητας, η εφαρμογή του, εάν επρόκειτο να συμβεί σήμερα, θα πρόσθεταν αδικία στην αδικία.
.
Ο Kushner εργάστηκε σε πολλές υποθέσεις [2], συμπεριλαμβανομένης της ενοποίησης του παλαιστινιακού λαού γύρω από την Ιορδανία ή εκείνης της επανένωσης της Γάζας με την Αίγυπτο. Τον Ιούνιο του 2019, παρουσίασε προτάσεις για την οικονομική ανάπτυξη των παλαιστινιακών εδαφών σε συνέδριο στο Μπαχρέιν (η «συμφωνία του αιώνα»). Παρά να διαπραγματευτεί τίποτα, επρόκειτο για ποσοτικοποίηση του τι θα κέρδιζε ο καθένας από την ειρήνη. Τελικά, στις 13 Σεπτεμβρίου 2020, κατάφερε να βάλει να υπογραφεί μια μυστική συμφωνία στην Ουάσιγκτον μεταξύ των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Ισραήλ. Επισημοποιήθηκε δύο ημέρες αργότερα, στις 15 Σεπτεμβρίου, σε γλυκύτερη έκδοση [3].
- « The National » (Εμιράτα): «Το Ισραήλ παγώνει την προσάρτηση παλαιστινιακών εδαφών για τη δημιουργία σχέσεων με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα». Ο Τύπος των ΗΑΕ δεν έχει την ίδια εκδοχή των γεγονότων με εκείνη του Ισραήλ. Κανείς δεν έχει συμφέρον να εκφραστεί ειλικρινά.
Όπως πάντα, το πιο σημαντικό βρίσκεται στο μυστικό μέρος: το Ισραήλ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει γραπτώς τα σχέδια προσάρτησής του (συμπεριλαμβανομένων των εδαφών που φέρεται να “προσφέρθηκαν” από τον Ντόναλντ Τραμπ στο σχέδιο της “συμφωνίας του αιώνα”) και να αφήσει την Dubai Ports World (γνωστή ως “DP World”) να αναλαμβάνει το λιμάνι της Χάιφα από το οποίο οι Κινέζοι μόλις εκδιώχθηκαν.
.
Αυτή η συμφωνία πηγαίνει στη κατεύθυνση των ιδεών του δεύτερου πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπένι Γκάντς, αλλά αποτελεί καταστροφή για το στρατόπεδο του πρώτου πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου.
.
Χωρίς να έχω διαβάσει το μυστικό μέρος των συμφωνιών, δεν ξέρω αν προσδιορίζει καθαρά την παραίτηση από την προσάρτηση των συριακών υψωμάτων του Γκολάν, υπό κατοχή από το 1967, και από εκείνη των λιβανέζικων Shebaa Farms, υπό κατοχή από το 1982. Ομοίως δεν γνωρίζω αν έχει προγραμματιστεί αποζημίωση για το λιμάνι της Βηρυτού, καθώς είναι σαφές ότι η επανοικοδόμηση του θα ήταν επιζήμια τόσο για το Ισραήλ όσο και για τις επενδύσεις των ΗΑΕ στη Χάιφα. Ωστόσο, ο πρόεδρος του Λιβάνου, Michel Aoun, έχει ήδη αναφέρει δημόσια ένα σχέδιο κατασκευής ακινήτων στη θέση του λιμανιού της Βηρυτού.
.
Για να γίνει αυτή η συνθήκη αποδεκτή από όλα τα μέρη, ονομάστηκε «Συμφωνίες του Αβραάμ», με το όνομά του κοινού πατέρα του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ. Η πατρότητα του αποδόθηκε, με τη μεγάλη χαρά του Benny Gantz, στο “απλωμένο χέρι” (sic) του Benjamin Netanyahu, του πιο σκληρού αντίπαλού του. Τέλος, το Μπαχρέιν έχει συνεταιριστεί με αυτές τις συμφωνίες.
.
Αυτό το τελευταίο σημείο στοχεύει στην ενίσχυση του νέου περιφερειακού ρόλου που έχει δώσει η Ουάσιγκτον στα Εμιράτα για την αντικατάσταση της Σαουδικής Αραβίας. Όπως είχαμε ανακοινώσει, είναι, από τώρα και στο εξής, το Αμπού Ντάμπι και όχι πλέον το Ριάντ που εκπροσωπεί τα αμερικανικά συμφέροντα στον αραβικό κόσμο [4]. Τα άλλα αραβικά κράτη καλούνται να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Μπαχρέιν.
.
Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς δεν είχε αρκετά σκληρά λόγια κατά της «προδοσίας» των Εμιράτων. Αντηχεί τόσο από εκείνους που παραμένουν εχθρικοί για την ειρήνη (οι Ιρανοί Αγιατολάχιδες) όσο και από εκείνους που παραμένουν δεσμευμένοι στις Συμφωνίες του Όσλο και τη λύση των δύο κρατών. Πράγματι, επισημοποιώντας τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και του νέου Άραβα ηγέτη, των Εμιράτων, οι Συμφωνίες του Αβραάμ γυρίζουν τη σελίδα εκείνων του Όσλο. Το βραβείο υποκρισίας αποδίδεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία επιμένει στην υπεράσπιση του διεθνούς δικαίου θεωρητικά, και στην παράβαση του στην πράξη.
.
Εάν επανεκλεγεί ο πρόεδρος Τραμπ και συνεχίσει τη δράση του ο Τζάρεντ Κούσνερ, οι συμφωνίες Ισραήλ-Εμιράτα θα παραμείνουν στις μνήμες ως τη στιγμή που οι Ισραηλινοί και οι Άραβες ανέκτησαν το δικαίωμα να μιλήσουν μεταξύ τους, όπως η ανατροπή του Τείχους του Βερολίνου σηματοδότησε τη στιγμή που οι Ανατολικοί Γερμανοί είχαν επανακτήσει το δικαίωμα να μιλήσουν με τους συγγενείς τους στη Δύση. Αντίθετα, εάν εκλεγεί ο Τζο Μπάιντεν, το ροκάνισμα της αραβικής γης από το Ισραήλ και ο «ατελείωτος πόλεμος» θα συνεχιστούν σε ολόκληρη την περιοχή.
.
Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Εμιράτων σταθεροποιήθηκαν χωρίς συνθήκη ειρήνης, καθώς δεν υπήρξε ποτέ κήρυξη πολέμου μεταξύ τους. Τα Εμιράτα αγοράζουν όπλα από το εβραϊκό κράτος εδώ και μια δεκαετία [5]. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό το εμπόριο έχει αναπτυχθεί, ιδίως όσον αφορά τις τηλεφωνικές παρεμβολές και την παρακολούθηση του Διαδικτύου. Περαιτέρω, μια ισραηλινή πρεσβεία λειτουργούσε ήδη υπό την κάλυψη αντιπροσωπείας σε ένα σκιώδη οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών στα Εμιράτα. Ωστόσο, οι «Συμφωνίες του Αβραάμ» αμφισβητούν τον κυρίαρχο ισραηλο-αραβικό λόγο και αναταράζουν τις εσωτερικές σχέσεις σε ολόκληρη την περιοχή.
.
[1] “Ξεκίνησε η απο-αποικιοποίηση του Ισραήλ”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 26 mai 2020.
.
[2] “Ο Τζάρεντ Κούσνερ ανασυγκροτεί τη Μέση Ανατολή”, “Ο Τζάρεντ Κούσνερ και το «δικαίωμα στην ευτυχία» των Παλαιστίνιων”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 19 décembre 2017 καi 26 juin 2018.
.
[3] “Abraham Accords Peace Agreement”, Voltaire Network, 15 September 2020. « Le président Donald J. Trump œuvre en faveur de la paix et de la stabilité au Moyen-Orient », États-Unis (White House) , Réseau Voltaire, 15 septembre 2020.
.
[4] “Ο πρώτος πόλεμος του ΝΑΤΟ-ΜΑ ανατρέπει την περιφερειακή τάξη”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 24 mars 2020.
.
[5] « L’Algérie, l’Égypte, les Émirats, le Maroc et le Pakistan auraient acheté des armes à Israël », Réseau Voltaire, 12 juin 2013.
.
ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΠΑΡΙΣΙ (ΓΑΛΛΙΑ) |
.
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Ιράν6 ώρες πριν
Κόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video10 ώρες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Video12 ώρες πριν
Ασταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Αστυνομία2 ημέρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.