Εδώ και πέντε χρόνια στη Γαλλία, αστυνομικοί, δημοσιογράφοι, εκπαιδευτικοί, άνθρωποι που απλώς διασκέδαζαν και πιστοί καθολικοί δολοφονήθηκαν από ισλαμιστές τρομοκράτες.
Για τα αμερικανικά ΜΜΕ αυτή η τόσο προφανής πραγματικότητα, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γίνει αντιληπτή και παρακολουθούμε την αναμετάδοση της μέσα από σημασιολογικές παραμορφώσεις και βιαστικές παρερμηνείες.
260 νεκροί από το 2015, όλοι σκοτώθηκαν για αυτό που είναι, δηλαδή γάλλοι δημοσιογράφοι, γάλλοι εκπαιδευτικοί, γάλλοι που απλώς διασκέδαζαν, γάλλοι καθολικοί. Σε σύγκριση με τις απώλειες από την επιδημία του Covid είνα μικρός αριθμός αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ μεγάλος όταν σκεφτούμε ότι πρόκειται για ολόκληρη σειρά από δολοφονίες με θεολογικο-πολιτικά κίνητρα σε μια χώρα που εγγυάται ωστόσο την ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας.
Αλλά φαίνεται ότι αυτά δεν έχουν σημασία για κάποια αμερικανικά μέσα.
Κάποιοι δημοσιογράφοι προτιμούν να αποκρύπτουν την τζιχαντιστική φύση του φαινομένου και να βλέπουν στην θέση του την επιβεβαίωση ενός δομικού γαλλικού ρατσισμού. Ωσάν να άξιζε η Γαλλία αυτά που παθαίνει. Σκληρή ανταπόδοση από μία χώρα, παλιό μας σύμμαχο, που τόσο του συμπαρασταθήκαμε την επαύριο της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
Δεδομένου ότι πρέπει να υπάρχει ένας υπεύθυνος για όλη αυτήν την μαύρη σειρά θανάτων που θρηνεί η χώρα μας, ορισμένοι αμερικανοί ανταποκριτές τον αναζητούν στον κοσμικό χαρακτήρα του γαλλικού κράτους (laïcité à la française) παρά στην παγκόσμια δυναμική ενός ριζοσπαστικού ισλαμισμού.
Συνήθης ύποπτος, η “προοδευτική” (progressiste) Washington Post, ιδιοκτησία του Jeff Bezos (ιδιοκτήτη της Amazon), δεν δίστασε να παρουσιάσει την ομιλία του Emmanuel Macron σχετικά με την καταπολέμηση του ισλαμιστικού αποσχιστισμού (séparatisme) ως “κριτική της μεγαλύτερης μειονοτικής κοινότητας της Γαλλίας”, προτού υιοθετήσει τη γλώσσα και την φρασεολογία ενός δελτίου τύπου της CCIF ( γαλλική συλλογικότητα για την καταπολέμηση της ισλαμοφοβίας ) καταγγέλλοντας τον “κατασταλτικό χαρακτήρα αυτού του νόμου”.
Στη συνέχεια, το CCIF παρουσιάζεται ως μια “σημαντική συλλογικότητα για την υπεράσπιση των μουσουλμάνων”, χωρίς να αναφέρει τις γνωστές διασυνδέσεις της με θρησκευτικά φονταμενταλιστικά κινήματα και την δεδηλωμένη πρόθεση της γαλλικής κυβέρνησης να την διαλύσει.
Για την Washington Post, εάν ο Γάλλος πρόεδρος τονίζει τον κοσμικό χαρακτήρα (laïcité) γαλλικού κράτος και προσπαθεί να περιορίσει την επιρροή συλλογικοτήτων που επιδιώκουν να μετατρέψουν τους γάλλους μουσουλμάνους σε ισλαμιστές, δεν είναι παρά κυνική πολιτική βούληση για να κερδίσει ψήφους από το ακροδεξιό ακροατήριο… Αγνοεί τον αγώνα των αριστερών φεμινιστριών (μεταξύ τους και μουσουλμάνων, όπως η Zineb El Rhazoui ), που αγωνίζονται θαρραλέα ενάντια στον ισλαμισμό εδώ και δεκαετίες για να διατηρήσουν τα δικαιώματα τους.
Ο ανταποκριτής της Washington Post στο Παρίσι δεν δίστασε να παρουσιάσει τις προεδρικές εκλογές του 2017 ως “δημοψήφισμα για την θέση των μουσουλμάνων στην πιό φοβισμένη πολυπολιτισμική κοινωνία της Ευρώπης”.
Ευτυχώς, δεν είναι όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τυφλωμένα από αυτήν την ιδεολογία και ορισμένες σημαντικές δημοσιεύσεις, όπως αυτή του Foreign Affairs, αναρωτιούνται για την αποτυχία του πολυπολιτισμικού μοντέλου ( Τhe failure of multiculturalism).
Αυτό ισχύει και για τον Economist, ο οποίος, υπερασπιζόμενος μια μειονοτική άποψη στον αγγλοσαξονικό κόσμο, επιβεβαιώνει ότι “η Γαλλία έχει δίκιο να υπερασπίζεται την ελευθερία της έκφρασης”.
Ωστόσο, οι αμερικανοί ανταποκριτές στη Γαλλία αισθάνονται μερικές φορές να διχάζονται μεταξύ του πολιτισμικού μοντέλου στο οποίο μεγάλωσαν και μιας συγκεχυμένης πραγματικότητας: “Δεν είμαι εδώ για να κρίνω, αλλά για να εξηγήσω”, εξηγεί η ανταποκριτής Rachel Donadio από το περιοδικό The Atlantic. “Η Γαλλία είναι μια χώρα που πιστεύει ότι είναι προοδευτική, αλλά βασικά είναι αρκετά συντηρητική. Είναι μια χώρα ιδεών και αντιπαραθέσεων, όπου η επιθυμία υπεράσπισης των οικουμενικών ιδεών είναι πολύ ζωντανή.
Για έναν Αμερικανό δημοσιογράφο, είναι περίπλοκο να εξηγήσουμε τι είναι laïcité Μεταφράζεται ως “κοσμικό κράτος”, αλλά δεν αρκεί.
Χρειάζονται τουλάχιστον 20 λέξεις για να αποδόσουμε ένα άλλο σύμπαν και την πεποίθηση ότι η θρησκεία δεν έχει θέση στη δημόσια ζωή. Μερικές φορές οι Αμερικανοί αναγνώστες δυσκολεύονται να καταλάβουν γιατί στη Γαλλία υπάρχουν συζητήσεις για το δικαίωμα ή όχι να φοράει μία γυναίκα μπούργκα σε δημόσιους χώρους ή άλλα ζητήματα που τους φαίνονται παράλογα.
Ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται οι συζητήσεις εδώ είναι πολύ θεωρητικός και πρακτικός απέναντι σε ζητήματα που θα μπορούσαν να επιλυθούν με αμοιβαίες προσαρμογές”, εξηγεί. Το ίδιο ισχύει για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται λόγος για φυλές (race) στη Γαλλία.
Αναγνωρίζουμε την κοινωνική τάξη και τη φτώχεια, αλλά όχι την εθνoτική προέλευση (ethnie) μας τονίζει.
Ορισμένα αμερικανικά μήντια βλέπουν τα εδώ γεγονότα με τα δικά τους παραμορφωτικά γυαλιά.
“Η γαλλική αστυνομία πυροβολεί άνδρα μετά από θανατηφόρα επίθεση με μαχαίρι στο δρόμο”, έγραψαν οι New York Times μετά τον αποκεφαλισμό του Samuel Paty … Ωστόσο, εκείνη την στιγμή και τα γεγονότα ήταν ήδη γνωστά και ο τρομοκρατικός τους χαρακτήρας.
Αντιμέτωποι με την κατακραυγή στα κοινωνικά δίκτυα, οι New York Times άλλαξαν τον τίτλο σε “Ένας άντρας αποκεφαλίζει έναν δάσκαλο σε δρόμο στη Γαλλία και σκοτώνεται από την αστυνομία”, πιο ακριβής, αλλά αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρόκειται για μία συνηθισμένη δολοφονία.
Η πιο προοδευτική ( progressiste ) αμερικανική εφημερίδα – που έχει αποκηρύξει τα πολιτικά σκίτσα και τις καρικατούρες για να μην προσβάλει – δεν είναι το μόνο μέσο, που θεωρεί ότι η Γαλλία υφίσταται αυτές τις επιθέσεις ως απάντηση στην υπερβολική υπεράσπιση του κοσμικού της μοντέλου, συχνά παρουσιαζόμενου ως μια μορφή θεσμοθετημένου ρατσισμού από τη χώρα με τους περισσότερους μουσουλμάνους, τους περισσότερους Εβραίους και τους περισσότερους άθεους στην Ευρώπη.
Με τρόπο ανησυχητικό, ορισμένα αμερικανικά μέσα αποδεικνύονται ιδιαίτερα πορώδη στον λόγο και την φρασεολογία οργανώσεων που συνδέονται με την Μουσουλμανική Αδελφότητα και προσπαθούν να κάνουν τους αναγνώστες τους να πιστέψουν ότι η Γαλλία …διακατέχεται από δομικό μίσος για τους μουσουλμάνους.
Δεν είναι δύσκολο γι’ αυτές τις οργανώσεις να “περάσουν” τον λόγο τους, αφού η αριστερή πτέρυγα του αμερικανικού “προοδευτισμού” (progressisme) αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές σχέσεις μόνο υπό το πρίσμα της φυλής (race) και της κυριαρχίας (domination). Έτσι, ένα κανάλι όπως το CNN δεν διστάζει να ενεργήσει ως φερέφωνο του Συμβουλίου για τις Αμερικανο-Ισλαμικές Σχέσεις (CAIR) σε ένα άρθρο με τίτλο “Μια ομάδα για την υπεράσπιση των μουσουλμάνων συμβουλεύει τους αμερικανούς μουσουλμάνους να μην πάνε στη Γαλλία εν μέσω εντάσεων”.
Αυτό το άρθρο δίνει έμφαση σε δηλώσεις του αναπληρωτή διευθυντή της CAIR, Edward Ahmed Mitchell, που εξηγεί ότι “οι αμερικανοί μουσουλμάνοι, ειδικά οι εμφανώς μουσουλμάνοι, πρέπει να αποφεύγουν να επισκέπτονται την Γαλλία έως ότου σταματήσει η κυβέρνησή του να τροφοδοτεί την ισλαμοφοβία, να διώκει τις μουσουλμάνες για το θρησκευτικό τους φόρεμα και να τιμωρεί συλλογικά την μουσουλμανική κοινότητα για το ατομικό έγκλημα του εξτρεμιστή”.
Αναπαράγοντας πιστά την επιχειρηματολογία των μικρών γαλλικών μουσουλμανικών θρησκευτικών ομάδων που προσπάθησαν να μετατρέψουν ένα άσχετο γεγονός στο οποίο συμμετείχαν δύο καλυμμένες γυναίκες στον Πύργου του Άιφελ σε μια “ισλαμοφοβική” επίθεση, το CNN αφήνει να εννοηθεί ότι η Γαλλία έχει πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών. “Όπως η Γαλλία δεν έχει τιμωρήσει συλλογικά όλους τους θρησκευτικά ουδέτερους (laics) για την ρατσιστική επίθεση της περασμένης εβδομάδας σε μουσουλμάνες κοντά στον Πύργο του Άιφελ, η Γαλλία πρέπει να σταματήσει να τιμωρεί συλλογικά όλους τους γάλλους μουσουλμάνους για τα εγκλήματα των θρησκευτικών εξτρεμιστών.”
Καταλήγει δε με διατυπώσεις που θα ζήλευε η Μουσουλμανική Αδελφότητα ότι “η γαλλική κυβέρνηση έχει μακρά παράδοση μετατροπής του αντιμουσουλμανικού σεκταρισμού σε κυβερνητική πολιτική¨.
