Η ελληνικότητα της Μακεδονίας επαληθεύεται μέσω της γλώσσας, των ηθών, της ιστορίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, με όρους ιστορικής και αρχαιολογικής θέασης, η Μακεδονία είναι ελληνική. Δυστυχώς, όμως, αδυνατούμε να υποστηρίξουμε με θέρμη το ίδιο για την Ανατολική Ρωμυλία, την Κωνσταντινούπολη, τη Μικρά Ασία ή τον Πόντο, παρότι είναι επίσης ελληνικές με ιστορικούς όρους. Γιατί; Στην περίπτωση της Μακεδονίας, η ελληνικότητά της επικυρώθηκε στα πεδία των μαχών και η ενσωμάτωσή της στο ελληνικό κράτος αποτέλεσε πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό επίτευγμα, το οποίο επήλθε ως απόρροια και της αποδυνάμωσης της ισχύος της Υψηλής Πύλης και της διαφαινόμενης διάλυσης του οθωμανικού κράτους.
Τα λόγια του Χαρίλαου Τρικούπη, σε συνέντευξή του το 1889, είναι χαρακτηριστικά:
Ο Τούρκος εκλείπει πολύ ταχέως. Όταν έλθει ο μέγας πόλεμος, όπως αναπόφευκτα θα συμβεί μετά από τρία, πέντε ή οκτώ έτη, η Μακεδονία θα γίνει ελληνική ή βουλγαρική αναλόγως με το ποιος θα νικήσει. Αν την λάβουν οι Βούλγαροι, δεν αμφιβάλλω ότι, εντός ολίγων ετών, θα είναι ικανοί να εκσλαβίσουν τον πληθυσμό μέχρι τα θεσσαλικά σύνορα. Αν τη λάβουμε εμείς, θα τους κάνουμε όλους Έλληνες μέχρι την Ανατολική Ρωμυλία. Το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων δεν είναι διακηρυγμένης εθνικότητος, είναι έτοιμοι να δεχθούν ό,τι τους καλλιεργηθεί.
Τα ανωτέρω σημαίνουν ότι στα τέλη του 19ου αιώνα στον μακεδονικό χώρο είχε δημιουργηθεί ένα κενό ισχύος και επιρροής ή, με άλλα λόγια, ένα πεδίο εξαιρετικά ευεπίφορο στην εξάπλωση εθνικισμών και στην εκδήλωση αναθεωρητισμών. Επαναλαμβάνω ότι δεν υπονοώ θέματα ηθικής-ιστορικής νομιμοποίησης και άρα αδιαμφισβήτητης ελληνικότητας, αλλά στέκομαι αποκλειστικά στην πολιτικοστρατηγική πραγματικότητα, η οποία ενίοτε είναι…
Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news
