• Ποια είναι η εξωτερική πολιτική της Γερμανίδας Καγκελαρίου –
  Πώς και γιατί η «κυρία Ευρώπη» μετατράπηκε σε «κυρία Γερμανία»; Τα
  γερμανικά συμφέροντα και η διεκδίκηση ηγετικού ρόλου στην Ευρώπη και
  στον κόσμο
  
• Η ΔΙΑΣΩΣΗ της Κύπρου, με γερμανική σιδηράν πυγμή, θα είναι και ένα ηχηρό μήνυμα προς τη Ρωσία, ότι εδώ βρίσκεται και η Γερμανία

Πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, ο πατέρας του ρεαλισμού, Θουκυδίδης,
είχε διασαλπίσει πως, ο ισχυρότερος κρίκος μεταξύ πόλεων (σήμερα,
κρατών), είναι το συμφέρον. Από αυτόν τον κανόνα δεν αφίσταται κανένα
σοβαρό κράτος, καμία υπεύθυνη κυβέρνηση και κανένας προσγειωμένος και
νούσιμος πολιτικός. Με αφορμή τις δυσκολίες της Κύπρου, εξαιτίας της
παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και του υπερμεγέθους των κυπριακών
τραπεζών, κατά καιρούς διατυπώθηκαν εναντίον της Λευκωσίας αναπόδεικτες
κατηγορίες. Πρώτα βρετανικά και αμερικανικά Μέσα ισχυρίστηκαν ότι η
νήσος μετατράπηκε σε «ρωσική αποικία», εξαιτίας της παρουσίας και
δραστηριοποίησης στο νησί δεκάδων χιλιάδων Ρώσων. Ύστερα, ισχυρίστηκαν
ότι το κυπριακό τραπεζικό σύστημα εξαρτάται και στηρίζεται από Ρώσους
καταθέτες. Αργότερα υποστήριξαν ότι εδώ ξεπλένεται βρόμικο, κυρίως
ρωσικό, χρήμα. Στο τέλος, απαίτησαν η Κύπρος να αυξήσει τον εταιρικό
φόρο επειδή ελκύει πολλές ξένες εταιρείες.

Τις τελευταίες ημέρες πάλι ανασύρθηκε στην επιφάνεια ο ισχυρισμός
ότι η Κύπρος ξεπλένει βρόμικο χρήμα. Γερμανικά Μέσα και πολιτικοί,
κυρίως της αντιπολίτευσης ή συνεργαζόμενοι με την Καγκελάριο Μέρκελ,
επανέλαβαν αναπόδεικτους ισχυρισμούς ότι το νησί είναι πλυντήριο
βρόμικου χρήματος. Γερμανοί πολιτικοί δήλωσαν ότι στην Μπούντεσταγκ δεν
θα ψηφίσουν την παραχώρηση χρημάτων των Γερμανών φορολογουμένων για να
δοθούν σε κυπριακές τράπεζες και δι’ αυτών σε Ρώσους ολιγάρχες. Οι πλέον
έντονοι είναι οι Γερμανοί Σοσιαλιστές-Δημοκράτες, χωρίς τους οποίους η
Μέρκελ δεν θα μπορέσει να περάσει έγκριση της βοήθειας προς την Κύπρο.
Όπως προβλέπει το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας, ο εκπρόσωπος
της χώρας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας δεν μπορεί να ψηφίσει
υπέρ της παραχώρησης δανείου στην Κύπρο χωρίς την έγκριση της
Μπούντεσταγκ (γερμανικό Κοινοβούλιο).

Κίνδυνοι για την Ε.Ε.

ΤΙ θα συμβεί αν η Μπούντεσταγκ αρνηθεί να επικυρώσει μια συμφωνία τής
Κύπρου με την Τρόικα (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο); Προς το παρόν δεν φαίνεται να
παρουσιάζεται μια τέτοια πιθανότητα. Κανονικά, οι Υπουργοί Οικονομικών
της Ευρωζώνης θα συναντηθούν στις 10 Φεβρουαρίου. Ήδη, όμως, η Κύπρος
έχασε την προθεσμία τής 21ης Ιανουαρίου, κατά την οποία θα συνέλθει το
Γιούρογκρουπ. Ακόμα να ετοιμασθεί η έκθεση της Pimco, ακόμα η BlackRock
να ξεσκονίσει τις διαδικασίες και τη μεθοδολογία που ακολουθεί η Pimco,
ακόμα να ετοιμαστεί η συμφωνία για τη δανειακή σύμβαση.

Άρα, θεωρητικά, η Καγκελάριος Μέρκελ έχει ακόμα λίγο χρόνο για να
επιχειρήσει να πείσει τους εταίρους της στην κυβέρνηση, Φιλελεύθερους
όπως και τους Πράσινος και τους Σοσιαλιστές-Δημοκράτες. Δεν θα είναι
εύκολη δουλειά επειδή η Γερμανία βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο και η
Μέρκελ έχει ανάγκη την ψήφο των συνεταίρων της. Με άλλα λόγια, χωρίς την
υποστήριξη της Κεντρο-αριστεράς, το αίτημα της Κύπρου μπορεί να παγώσει
στην Μπούντεσταγκ. Με καταστροφικά αποτελέσματα για το νησιωτικό
κράτος. Μια κατάρρευση της Κύπρου θα είχε, όμως, και σοβαρές επιπτώσεις
στην Ευρωζώνη, ενώ θα δημιουργούσε προηγούμενο, που θα αναζωπύρωνε τις
αμφιβολίες για τη συνοχή τής Ε.Ε και τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης. Μια
κατάρρευση της Ευρωζώνης δεν συμφέρει ούτε στη Γερμανία.

Η «Ευρωπαία Γερμανία» που μετατρέπεται σε «Γερμανική Ευρώπη»

ΟΛΑ αυτά, βέβαια, είναι παρωνυχίδες μπροστά στο μεγάλο παιγνίδι, που η
Καγκελάριος Μέρκελ άρχισε να παίζει την τελευταία, κυρίως, διετία. Καλόν
θα ήταν αν οι Κύπριοι πολιτικοί και κόμματα, πέραν φλύαρων,
επιφανειακών και κωμικών αντιδράσεων για γερμανικά δημοσιεύματα και
πολιτικές θέσεις, μελετούσαν και ανέλυαν περισσότερο τις εκφάνσεις της
γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, όπως αυτή αρχίζει να μορφοποιείται τα
τελευταία χρόνια. Στο τέλος του Μάρτη του 2010, το γνωστό έγκυρο
περιοδικό «Der Spiegel», με αφορμή την ελληνική κρίση και τους
χειρισμούς της Μέρκελ, διερωτάτο:

«Μέχρι ποιου σημείου η Άγκελα Μέρκελ είναι Ευρωπαία; Η
Καγκελάριος εγκαταλείπει την κοινοτική πολιτική που ακολουθείται μετά
τον (Β΄Παγκόσμιο) πόλεμο». Αφού εκθείαζε την πολιτική των «μεγάλων
καγκελαρίων» -δύο συντηρητικών, του Αντενάουερ και του Κολ και ενός
σοσιαλιστή-δημοκράτη, του Σμιτ- το περιοδικό χαρακτήριζε την προσέγγιση
της Μέρκελ στην ελληνική κρίση ως «αλλαγή παραδείγματος» στην γερμανική
εξωτερική πολιτική, που ακολουθείτο μέχρι τότε.

Η νέα εξωτερική πολιτική συνιστούσε μια καθαρή και ευθεία ρήξη με
την προηγούμενη. Ενώ, δηλαδή, μέχρι την εκδήλωση της ελληνικής κρίσης, η
γερμανική εξωτερική πολιτική, έγραφε το περιοδικό, «διεκδικούσε ήσυχα
και σταθερά τα γερμανικά συμφέροντα στις Βρυξέλλες, η Καγκελάριος
εγκατέλειψε αυτήν την αρχή σε ένα σημαντικό ζήτημα. Έδειξε καθαρά ότι
υπάρχουν γερμανικά συμφέροντα και ευρωπαϊκά συμφέροντα, τα οποία δεν
είναι υποχρεωτικά τα ίδια». Τις ίδιες ημέρες, ο Γιόσκα Φίσερ, πρώην
Υπουργός Εξωτερικών της χώρας και αντικαγκελάριος από το 1998 μέχρι το
2005, σε άρθρο του στην εφημερίδα «S?ddeutsche Zeitung», με τίτλο:
«Κυρία Γερμανία», διερωτάτο επίσης:

«Τι συμβαίνει με την Άγκελα Μέρκελ; Πριν από λίγο καιρό η
Γερμανίδα καγκελάριος αναγνωριζόταν ως “Κυρία Ευρώπη”, τώρα δίνει την
εντύπωση όλο και περισσότερο ότι είναι “Κυρία Γερμανία”. Αντί να παίξει
ένα ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομική κρίση, η μεγαλύτερη
οικονομική δύναμη της Ευρώπης κλείνεται στον εαυτό της». Ο Φίσερ
υποστήριζε ότι η Γερμανία, ανέκαθεν ήταν το μοτέρ της ευρωπαϊκής
ενσωμάτωσης, διά της οποίας εξυπηρετούνταν τα οικονομικά και πολιτικά
συμφέροντά της. «Η ιδέα», έγραφε ο Φίσερ, «ήταν απλή: Η Γερμανία δίνει
και κερδίζει».

Ο πρώην υπουργός επέκρινε τη Μέρκελ για τη σκληρή στάση της
έναντι άλλων εταίρων και ειδικά της Ελλάδας και υποστήριξε ότι την κύρια
ευθύνη για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνη είχαν η Γερμανία
και η Γαλλία. Όμως, αντί να ιππεύσουν και να τιθασεύσουν την κρίση,
βρίσκονταν συνεχώς στα μαχαίρια. Ενώ, δηλ., η διαμάχη αφορούσε ποιος θα
πληρώσει για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας, στην ουσία η κυριότερη αιτία
της μη αντιμετώπισης της κρίσης βρισκόταν στην υφέρπουσα έλλειψη
εμπιστοσύνης μεταξύ Γαλλίας-Γερμανίας, παρά τις εκατέρωθεν διακηρύξεις
στενής συνεργασίας και συναντίληψης. Στο βάθος, Γαλλία και Γερμανία
φρόντιζαν να εξυπηρετήσουν πρώτα τα εθνικά συμφέροντά τους.

Γαλλογερμανικός άξονας

ΣΤΙΣ 9 Νοεμβρίου 1989, το τείχος του αίσχους, στο Βερολίνο,
καταρρέει. Είναι η αρχή της ενοποίησης της Γερμανίας. Στις 8 Δεκεμβρίου
1991, ο Πρόεδρος Γέλτσιν και οι ομόλογοί του της Ουκρανίας και της
Λευκορωσίας, υπογράφουν τον θάνατο της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Οι
ΗΠΑ εξέρχονται νικήτριες του Ψυχρού Πολέμου και ως η μόνη υπερδύναμη
στον κόσμο. Στα επόμενα 20 χρόνια, η Γερμανία ανασυγκροτείται και
προσπαθεί να εντάξει την πρώην Αν. Γερμανία στη νέα τάξη γερμανικών
πραγμάτων. Για τέσσερις και πλέον δεκαετίες, η Γερμανία είναι υπό τον
διπλό έλεγχο, των Δυτικών (ΗΠΑ, Γαλλίας, Βρετανίας) και των Σοβιετικών. Η
κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου και η συνακόλουθη κατάρρευση της
ΕΣΣΔ και των κομμουνιστικών καθεστώτων, σηματοδοτεί μια νέα περίοδο στις
γερμανικές φιλοδοξίες.

Πέρα από την οικονομική και βιομηχανική παντοδυναμία, τα
τελευταία χρόνια η άρχουσα πολιτική και οικονομική ελίτ αναζητεί τρόπους
πώς η Γερμανία μπορεί να καλύψει το κενό, που έχει δημιουργηθεί, πρώτα
με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και, σήμερα, με τη μείωση της αμερικανικής
παντοδυναμίας. Ο Γιόσκα Φίσερ, σε ομιλία του, το 2007, στο Πανεπιστήμιο
Humbolt του Βερολίνου, παραπονιόταν για την «αυξανόμενη ασημαντότητα της
Ευρώπης στον κόσμο», παρά το γεγονός ότι «οι Ην. Πολιτείες εξασθενούσαν
εξαιτίας της πολιτικής τους». Το 2008, ο Φίσερ εισηγήθηκε τη δημιουργία
«μιας ευρωπαϊκής πρωτοπορίας, που θα προωθούσε τα συμφέροντα του
γερμανικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού, έναντι των εντεινόμενων
εμπορικών διαμαχών μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας και ασιατικών χωρών». Το μοτέρ
αυτής της προσπάθειας έπρεπε να ήταν ο γαλλογερμανικός άξονας. Παρά τις
προθέσεις, όμως, φαίνεται πως η Γερμανία σήμερα προωθεί μονομερώς τα
δικά της εθνικά συμφέροντα.

Ένα νέο γερμανικό «imperium»

Ο στόχος της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι, μεταξύ άλλων, να καταστήσει
τους πολίτες των χωρών, που συναποτελούν την Ευρωπαϊκή Ένωση, πρώτα
Ευρωπαίους και ύστερα Γερμανούς, Γάλλους, Ιταλούς, Έλληνες, Ολλανδούς,
κτλ. Η οικονομική κρίση σταμάτησε αυτήν τη διαδικασία. Οι κυβερνήσεις
των κρατών-μελών της Ε.Ε. πρώτα σκέφτονται εθνικά και ύστερα ευρωπαϊκά.
Το ίδιο, φυσικά, και οι Γερμανοί, που είναι η μεγαλύτερη οικονομική
δύναμη στην Ευρώπη. Αυτό έδωσε αφορμή σε διάφορους Αμερικανούς και
Βρετανούς ακαδημαϊκούς, νομπελίστες και αναλυτές να ισχυριστούν, με
μεγάλη δόση ευσεβών πόθων, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποσυντίθεται και η
Ευρωζώνη διαλύεται. Τίποτε από αυτά, φυσικά, δεν θα συμβεί, επειδή τα
εθνικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα είναι ισχυρότερα και διαρκέστερα από
τέτοιες αμερικανο-βρετανικές μυθοπλασίες.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει, συνεπώς, θα αναλυθεί η «αλλαγή
παραδείγματος» στη γερμανική εξωτερική πολιτική όπως την προωθεί η
Μέρκελ τα τελευταία χρόνια. Ας προσεχθεί το άνοιγμά της προς Ανατολάς
και ειδικά προς πρώην κομμουνιστικές χώρες και ειδικά τη Ρωσία. Επίσης,
ας μελετηθεί η προσπάθειά της να οργανώσει την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη με
βάση γερμανικά πρότυπα.

Και, φυσικά, ας προσεχθεί η δήλωση ότι οι
Γερμανοί φορολογούμενοι δεν θα πληρώνουν για τα λάθη των άλλων χωρών,
που αρνούνται να υιοθετήσουν τη γερμανική πειθαρχία και μεθοδικότητα.

Η Μέρκελ κτίζει σιγά αλλά σταθερά ένα νέο γερμανικό «imperium»,
με εκτυλίξεις προς Ανατολάς, προς τη Μεσόγειο, προς τη Μέση Ανατολή,
προς την Ασία και προς τη Λατινική Αμερική. Το Βερολίνο αξιώνει έναν
νέο, αναβαθμισμένο ρόλο όχι μόνο στα ευρωπαϊκά πράγματα αλλά και στον
κόσμο. Τα εργαλεία του είναι η Ε.Ε. και η ευρωζώνη και, φυσικά, η
οικονομική και βιομηχανική παντοδυναμία του. Η Γερμανία δεν πρόκειται να
αφήσει την Ευρωζώνη να καταρρεύσει επειδή δεν την συμφέρει καθόλου. Γι’
αυτό να αναμένεται ότι η καγκελάριος Μέρκελ θα πείσει στο τέλος τους
συνεταίρους της στην κυβέρνηση και την Κεντρο-αριστερά, όπως η Γερμανία
συμβάλει στη διάσωση της μικρής κυπριακής οικονομίας. Όμως, με υψηλό και
ακριβό τίμημα για την Κύπρο και τους Κυπρίους, άσχετο αν οι σχέσεις
μεταξύ Γερμανίας και Κύπρου είναι άριστες και αποδοτικές σε πάρα πολλούς
τομείς. Η περίπτωση και η διάσωση της Κύπρου, με γερμανική σιδηράν
πυγμή, θα είναι και ένα ηχηρό μήνυμα προς τη Ρωσία ότι εδώ βρίσκεται και
η Γερμανία και θα είναι παίκτης, ακόμα και στο ενεργειακό.