Ακολουθήστε μας

Αιγαίο

Σκέψεις γύρω από τις ΑΟΖ, τους υδρογονάνθρακες και τον ορυκτό πλούτο

Δημοσιεύτηκε

12 έτη πριν

στις

Της Έφης Κωτσάκη

Όταν έπρεπε να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και να εκμεταλλευθεί τον εθνικό πλούτο, το 1990-2000-2005, και να μην καταχρεώσει τη χώρα, έπραττε τα ακριβώς αντίθετα. Τώρα πάλι, όταν πριν απ’ όλα πρέπει να διαπραγματευθεί το σημαντικό “κούρεμα” του χρέους και μετά να προχωρήσει σε είσπραξη πόρων, πράττει ακριβώς το αντίθετο

Στα τέλη του 2009 ο Γ. Παπανδρέου, και λίγο αργότερα, στις αρχές του 2010, ο Θ. Πάγκαλος διαβεβαίωναν ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε πετρέλαιο, ή, εν πάση περιπτώσει, αν υπάρχει, είναι ανάξιο λόγου. Δύο χρόνια μετά, ολόκληρη η χώρα παραδόθηκε στο νέο εθνικό σπορ της ΑΟΖολογίας, όπου η εκμετάλλευση των πρώην ανύπαρκτων ή ασήμαντων, στο μεταξύ μετουσιωμένων σε υπερβέβαιων και σημαντικότατων κοιτασμάτων, θεωρείται πως αποτελεί λύση για κάθε νόσο της οικονομικής και πολιτικής ζωής μας. Παρακάτω αναλύουμε μια σειρά ζητημάτων: Ποιος και πώς εξυπηρετείται από τη συζήτηση περί ΑΟΖ; Προσθέτει κάτι επιπλέον η ΑΟΖ στις δυνατότητες της υφαλοκρηπίδας; Είναι απαλλαγμένη από κινδύνους (και αν όχι, τι είδους) η πρόσφατη μεγάλη φούρια μας; κ.λπ.
Ξεκινάμε με μια διαπίστωση: Σε αντίθεση με την απόλυτη και απολύτως ύποπτη αδιαφορία που επί δεκαετίες έδειξε η άρχουσα πολιτική τάξη της χώρας για τον ορυκτό πλούτο μας, που οδήγησε σε πλήρη αδράνεια αναζήτησης και σε κατεδάφιση κάθε σχετικού κρατικού φορέα, ξαφνικά τα 1-2 τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε: στη μισή περίπου επικράτεια της χώρας, δυτικά και νότια, ξεκίνησαν γοργές διαδικασίες αναζήτησης και, στην υπόλοιπη, κυρίως στην ανατολική, δημιουργείται πολιτικό κλίμα ισχυρής πίεσης για έρευνες, που σύντομα θα είναι δύσκολα αναστρέψιμο.

Η παραπάνω διαίρεση σε δυτικά, νότια και ανατολικά δεν είναι γεωγραφικής, αλλά πολιτικής τάξης, και σχετίζεται άμεσα με τα προβλήματα με την Τουρκία, αλλά ακουμπά και κρίσιμα ζητήματα σχέσεων με Ισραήλ και Κύπρο. Ακολουθώντας αυτή τη διαίρεση θα αρχίσουμε από Δύση – Νότο. Αλλά πριν, θα πούμε δυο λόγια για την ΑΟΖ γενικότερα:

1. Τι πρόσθετο πλεονέκτημα προσφέρει η ΑΟΖ που δεν περιέχεται στην υφαλοκρηπίδα σε σχέση με τους υδρογονάνθρακες; Μάλλον τίποτα. Η υφαλοκρηπίδα επιτρέπει την έρευνα και εκμετάλλευση έως τα 200 ναυτικά μίλια από τα χωρικά ύδατα (Ν. 2321/1995 ΦΕΚ Α 136, Περί Κύρωσης Σύμβασης ΟΗΕ περί Δικαίου Θαλάσσης κ.λπ., δες ιδίως άρθρο 76 και μετά) χοντρικά. Η ΑΟΖ δεν επεκτείνεται περισσότερο. Φυσικά καλύπτει και τη θάλασσα πάνω από το υποθαλάσσιο έδαφος-υπέδαφος, αλλά δεν ενδιαφέρει για τους υδρογονάνθρακες. Μήπως, τουλάχιστον, διασφαλίζει τα δικαιώματά μας καλύτερα;
Ως γνωστόν, η συζήτηση και οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία έχει κολλήσει τριάντα ή και παραπάνω χρόνια, γεγονός που εμποδίζει βεβαίως τις έρευνες σε ανατολικό Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο μεταξύ Κρήτης και Κύπρου. Μήπως η ΑΟΖ επιτρέψει να ξεκολλήσουμε από τις αέναες διενέξεις με την Τουρκία; Όχι. Άλλο είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ, δικαίωμα μονομερές κάθε χώρας, και άλλο η οριοθέτηση που προκύπτει μέσω διαπραγματεύσεων με τις όμορες χώρες και πιθανή προσφυγή στο αρμόδιο Διεθνές Δικαστήριο σε περίπτωση διαφωνιών.
Λέγεται συχνά πως η Κύπρος ωφελήθηκε από την ανακήρυξη ΑΟΖ, ενώ στην πραγματικότητα ωφελήθηκε από την οριοθέτησή της με Ισραήλ, Αίγυπτο, Λίβανο. Σε τι την ωφέλησε η ανακήρυξη ως προς την Τουρκία; Μήπως εξορύσσει έξω από την Κυρήνεια ή ανοικτά της Αμμοχώστου; Όχι, και ούτε πρόκειται. Συνεπώς τα ίδια οφέλη και προβλήματα που έχουμε μέσω ΑΟΖ θα είχαμε και μέσω υφαλοκρηπίδας.
2. Αν τα παραπάνω είναι σωστά, σε τι αποσκοπεί όλη η φασαρία περί ΑΟΖ; Επιτελεί ένα τετραπλό αρνητικό έργο:
α) Αποπροσανατολίζει τους πολίτες από τα δραματικά προβλήματά τους υποσχόμενη λαγούς με πετραχήλια. Χαρακτηριστικά, τα πιθανολογούμενα οφέλη των υδρογονανθράκων αρχίζουν από τα 200-300 δισ. (ο κ. Κονοφάγος στις 18.12.2012, στην εκπομπή “Φάκελοι” του Σκάι, εννόησε ότι είναι το πιθανότερο ποσό) και καταλήγουν ξεπερνώντας το 1 τρισ. Η διαφορά είναι κολοσσιαία. Το μικρότερο εύρος, με αρχή εκμετάλλευσης σε 10-15 χρόνια και απλωμένο σε 20 περίπου ακόμη χρόνια, προσφέρει ανύπαρκτη ανακούφιση στα τωρινά βάσανά μας και πολύ αμυδρή στα μελλοντικά. Το μεγαλύτερο εύρος, πάλι, θυμίζει Κατάρ ή Κουβέιτ, αλλά μάλλον πρόκειται για υποκινούμενο όνειρο θερινής νυκτός. Αν όλα τα πιθανολογούμενα οφέλη προσφέρονταν σε συσκευασία υφαλοκρηπίδας, ίσως δεν θα έβρισκαν πρόθυμους “αγοραστές”, μιας και όλοι γνωρίζουμε τις αντικειμενικές δυσκολίες που τη συνοδεύουν. Η ΑΟΖ, αντιθέτως, ιδίως αρχικά, πριν αρχίσουν να ακούγονται προειδοποιητικές φωνές ότι δεν περικλείει σημαντικά πλεονεκτήματα, παρουσιάστηκε ως πασπαρτού που θα άνοιγε τις πόρτες του εθνικού μας πλούτου και έτσι βρήκε ευρύ ακροατήριο, διψασμένο για κάποια καλή είδηση επιτέλους.
β) Διευκολύνει τους δανειστές μας με ισχυρά επιχειρήματα για μη περικοπή του χρέους, ως μη βιώσιμο, αλλά εξυπηρετήσιμο σε βάθος χρόνου, λόγω των πιθανολογούμενων υδρογονανθράκων.
γ) Επιτρέπει να γίνουν οι διαπραγματεύσεις για το όποια κοιτάσματά μας με όμορες χώρες και εταιρείες με τους χειρότερους δυνατόν όρους για εμάς, λόγω εξαιρετικής πίεσης και αποδυναμωμένης θέσης μας, και
δ) Μας εμπλέκει στα εκρηκτικά προβλήματα της Μέσης Ανατολής στο πλευρό του Ισραήλ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θα επανέλθουμε παρακάτω αναλυτικότερα. Προς στιγμήν επιστρέφουμε στην ήδη συμβαίνουσα διαίρεση του εθνικού χώρου μας για έρευνες.
1) Υποθέτουμε ότι δυτικά και νότια η ανακήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ ή υφαλοκρηπίδας μπορεί να γίνει χωρίς προβλήματα ή με λιγότερα, εν σχέσει με ανατολικά, μιας και Αλβανία και Λιβύη δεν φαίνεται να συμφωνούν τόσο εύκολα όσο παλαιότερα υπετίθετο. Απορία: πώς το διεφθαρμένο, εξαρτημένο και ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα της χώρας, που στάθηκε παροιμιωδώς αδιάφορο για τον ορυκτό μας πλούτο για δεκαετίες, τρέχει και δεν φτάνει προσφάτως; Δυστυχώς δεν ενεργεί αθώα και με καλή βούληση. Σκοπός της ξαφνικής βιασύνης είναι η αποφυγή ειλικρινούς αντιμετώπισης της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και των συμπερασμάτων που έπονται.
Η πρόσφατη έκθεση της Ντόιτσε Μπανκ περί ύπαρξης πλούτου άνω των 200 δισ. προετοιμάζει το κλίμα. Εξηγούμαστε: είτε υπάρχουν τα αποθέματα (υπάρχουν αξιόλογες ενδείξεις περί αυτού, αν και δεν μπορεί να εκτιμηθεί σοβαρά το ύψος τους στην παρούσα φάση) είτε όχι, η αιφνίδια πρόσφατη ανακίνιση του θέματος εξυπηρετεί στο να δοθεί στον ξένο παράγοντα επαρκής δικαιολογία να μην “κουρευτεί” το άλλως μη εξυπηρετήσιμο χρέος. Από εδώ κι εμπρός, κάθε συζήτηση περί “κουρέματος” μπορεί να αποπέμπεται με αναφορά στον υπό ανακάλυψη πλούτο της χώρας. Επομένως, το πολύ που μπορούμε να περιμένουμε είναι και νέες “διευκολύνσεις”, ιδίως χρονικού περιεχομένου, που θα καλύψουν το κενό μέχρι την έναρξη εκμετάλλευσης, μετά από 10 και πλέον χρόνια (ή, στη λιγότερο πιθανή περίπτωση που δεν υπάρχουν άξια λόγου αποθέματα, μεταφορά της συζήτησης περί “κουρέματος”, παρά την οξύτατη αναγκαιότητά της, μετά από 3-5 χρόνια, όταν θα τεκμηριωθούν τα φτωχά ευρήματα, άρα διατήρηση της χώρας στο μεταξύ στην κατάψυξη υπέρ της γερμανικής ιδίως ελίτ).
Το 10-15ετές χρονικό διάστημα μπορεί να συντμηθεί από τη στιγμή που θα βεβαιωθεί ο πλούτος, με τιτλοποίηση εσόδων, εις βάρος όμως των τελικών εισπράξεων και συνεπώς του μέλλοντός μας. Θα γίνουμε κυνικοί: τόσο η συζήτηση περί φοροδιαφυγής όσο και η αντίστοιχη περί ορυκτού πλούτου καθυστέρησε πολύ ή ήρθε πολύ πρόωρα και όχι τυχαία. Εξυπηρέτησαν το άθλιο πολιτικό μας σύστημα να διατηρήσει τον έλεγχο της χώρας, παραμένοντας ευχάριστο στους μεν εκλογείς ανεχόμενο τη σκανδαλώδη διαχρονικά φοροδιαφυγή, στους δε πάτρωνές του μη εκμεταλλευόμενο τον πλούτο της χώρας, αλλά διαρκώς υπερδανειζόμενο από τις ξένες τράπεζες και υπονομεύοντας το μέλλον μας.
Σήμερα κάνει το οριστικό βήμα: υπερφορολογεί, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να εμφανίσει το χρέος βιώσιμο, βυθίζοντας τη χώρα σε βαθύτατη κρίση, και σπεύδει να αξιοποιήσει ξεχασμένους επί δεκαετίες εθνικούς πόρους ώστε να διευκολύνει τους δανειστές μας να κηρύξουν το χρέος μας εξυπηρετήσιμο. Όταν έπρεπε να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και να εκμεταλλευθεί τον εθνικό πλούτο, το 1990-2000-2005, και να μην καταχρεώσει τη χώρα, έπραττε τα ακριβώς αντίθετα. Τώρα, πάλι, όταν πριν απ’ όλα πρέπει να διαπραγματευθεί το σημαντικό “κούρεμα” του χρέους και μετά να προχωρήσει σε είσπραξη πόρων, πράττει ακριβώς το αντίθετο: συνεπώς διαχρονικά διατηρεί την εξαρτημένη και αντεθνική λειτουργία του, αν και πλέον με αλλαγμένα πρόσημα. Πολλούς, η αλλαγή προσήμου τους αποπροσανατολίζει και νομίζουν καλοπροαίρετα ότι το πολιτικό κατεστημένο της χώρας άλλαξε: ότι θέλει να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και να εκμεταλλευθεί τον εθνικό πλούτο. Λίγη σκέψη όμως πείθει πως συνεχίζει να εξυπηρετεί, με γνώση ή όχι, όπως πάντα, ξένα τραπεζικά και εθνικά συμφέροντα.
Συνοψίζουμε: δυτικά και νότια, το θέμα μας δεν είναι ΑΟΖ ή υφαλοκρηπίδα. Και οι δύο κάνουν τη δουλειά τους. Είναι το γιατί τώρα, γιατί όχι επομένως τα προηγούμενα 10 ή 20 χρόνια, που και πληροφορίες υπήρχαν ένα σωρό και τα έσοδα θα πήγαιναν σ’ εμάς καθιστώντας μας πλούσιους και ανεξάρτητους, με καλύτερες δυνατότητες διαπραγμάτευσης; Γιατί όχι σε 5-6 χρόνια, όπου και πάλι τα έσοδα θα έλθουν σε εμάς, αφού αναγκαία ενδιαμέσως θα “κουρευόταν” το χρέος μας; Είναι τυχαία η επιλογή αυτού του χρονοδιαστήματος; “Όχι βέβαια”, που θα έλεγε και κάποιος υπουργός… Έτσι καταλήγουμε ότι η βιασύνη που πολλοί δείχνουν τελευταία, ενώ φαινομενικά μάς ευνοεί, μας βλάπτει, επί της ουσίας. Τα οικονομικά πάρεργα της πιθανής ανακάλυψης υδρογονανθράκων δεν περιορίζονται στα παραπάνω προβλήματα: στη διεθνή οικονομολογική βιβλιογραφία υπάρχουν δύο όροι: η “ολλανδική νόσος” και η “κατάρα των πόρων”, αναφερόμενοι σε σημαντικές παραγωγικές διαστρεβλώσεις και αναπτυξιακή καχεξία που η ανακάλυψη φυσικών πόρων μπορεί να προκαλέσει στη χώρα όπου βρέθηκαν. Δυστυχώς, ο χώρος εδώ δεν επαρκεί για περαιτέρω ανάλυση.
2) Στα ανατολικά, τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα, μιας και υπεισέρχονται δύο τουλάχιστον κρίσιμοι και δραστήριοι παράγοντες: η Τουρκία και το Ισραήλ και φυσικά πίσω τους οι ΗΠΑ, με φόντο τις αραβικές χώρες, που σύντομα θα πάψουν να παίζουν αυτόν τον ρόλο. Εδώ οι λόγοι δεν είναι πλέον μόνο, ή κυρίως, οικονομικοί, αλλά τουλάχιστον εξίσου γεωπολιτικοί. Είναι δύσκολο να διευκρινίσουμε ικανοποιητικά το θέμα, το οποίο άλλωστε δεν κατανοούμε και πλήρως. Τα οικονομικά μειονεκτήματα τού να προχωρήσουμε σε διαπραγματεύσεις και σε διεθνή δικαστήρια με την Τουρκία, την Αίγυπτο του ισλαμιστή Μούρσι, ακόμη και με τη Λιβύη των Αμερικανών αχυρανθρώπων, είναι σαφή. Η χώρα προσέρχεται στη διαπραγμάτευση σε κατάστασης έσχατης ανάγκης και ένδειας. Τι βάρος διαθέτει; Συνδυασμένα και με τα μνημονιακά χρέη μας, για τα οποία μιλήσαμε παραπάνω, δεν κατανοούμε τους λόγους της παρούσας βιασύνης.
Για τα γεωπολιτικά παιχνίδια, τα πράγματα είναι πολύ σκοτεινότερα: Μήπως ΗΠΑ και Ισραήλ, σπρώχνοντάς μας σε ανακήρυξη της άγνωστης σχετικά ΑΟΖ στα ανατολικά, με τα δήθεν πλεονεκτήματά της έναντι της γνωστής και δοκιμασμένης υφαλοκρηπίδας, με τα δοκιμασμένα υπαρκτά μειονεκτήματά της, μας ωθούν σε σύγκρουση με την Τουρκία (όχι κατ’ ανάγκην ή το πιθανότερο πολεμική) ώστε να της προσφέρουν κάποια ανταλλάγματα εις βάρος μας, έναντι της στάσης της σε Συρία, Ιράν, Λίβανο, Λιβύη κ.λπ.; Ή ακόμη να τη διευκολύνουν να αποδεχθεί ένα, α λα Ιράκ, ημιανεξάρτητο κουρδικό κρατίδιο στη βόρεια Συρία; Είναι γνωστό βέβαια ότι τη διαπερνούν ρίγη μόνο στη σκέψη του, αφού αποτελεί το πιθανότερο μεσοστάδιο ανακήρυξης αντίστοιχης οντότητας στα δικά της νοτιοανατολικά εδάφη.
Και δεν γνωρίζουμε τίποτα για την Κύπρο, τα σχέδια για ένα νέο Ανάν εκεί και τον ρόλο που θα παίξουν τα φυσικά αέρια, ώστε να πέσει στην παγίδα η πιεζόμενη στο μεταξύ από τη μνημονιακή κατοχή Κύπρος. Οι επισπεύδοντες ΑΟΖολογούντες ξεκαθαρίζουν ότι οποιαδήποτε κίνησή μας στα ανατολικά δεν έχει κανένα νόημα αν δεν συμφωνηθεί εκ των προτέρων με Ισραήλ – ΗΠΑ. Από πού αντλούν τη βεβαιότητα για τις προθέσεις των ανωτέρω; Τους θυμίζουμε εδώ την Κύπρο το 1974 και τη Γεωργία πρόσφατα.
Αλλά ας δεχτούμε προς στιγμήν την απόλυτη καλή πρόθεσή τους. Αυτή έρχεται με ένα ξεκάθαρο αντάλλαγμα, το οποίο δεν κρύβουν οι ΑΟΖολόγοι: τη μόνιμη, στρατηγική σύνδεσή μας με το Ισραήλ, σε βάθος μίας ή δύο γενεών, όπου θα κληθούμε να προσφέρουμε στρατηγικό βάθος στην αντιπαράθεσή του με τα αραβικά και μουσουλμανικά κράτη. Συνειδητοποιούμε, άραγε, έστω και κατ’ ελάχιστον, τι σημαίνει αυτό; Αντιλαμβανόμαστε, άραγε, πού οδηγούμε τη χώρα εμπλεκόμενοι στα γεωπολιτικά και πολεμικά παίγνια μιας περιοχής που απειλεί να αναφλέξει ολόκληρο τον πλανήτη; Έχουμε, στοιχειωδώς έστω, συζητήσει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, αλλά και δυνατότητες χειρισμού του όλου πράγματος, πριν διαβούμε τον Ρουβίκωνα; Και όλα αυτά γιατί; Για ποια αβέβαια οφέλη θέτουμε τη χώρα στο επίκεντρο της πυριτιδαποθήκης του κόσμου;
Χρόνια πριν, ο Χουάν Αλφόνσο, Βενεζουελάνος υπουργός στα δύο μικρά, προ Τσάβες, δημοκρατικά ιντερλούδια της χώρας, και εκ των ιδρυτών του ΟΠΕΚ, έλεγε: “Δέκα, είκοσι χρόνια από σήμερα, θα το δείτε: τα πετρέλαια θα μας ρημάξουν, είναι τα σκατά του διαβόλου”.
Στη χώρα μας σήμερα κινδυνεύουμε να πάθουμε τα ίδια, όχι τόσο από τα πετρέλαια, αλλά από τον λόγο περί αυτών. Σύνεση, επομένως, και πάλι σύνεση χρειάζεται, προσοχή μεγάλη στην πιθανή φάκα πίσω από το κάθε καινούργιο τυρί (ή μάλλον λόγο περί τυριού) που τόσο ξαφνικά γέμισε το πιάτο μας…
Αυγή

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Σχετικά θέματα
Συνέχεια ανάγνωσης

Αιγαίο

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης στο ελληνοτουρκικό σύστημα

Δημοσιεύτηκε

4 ημέρες πριν

στις

3 Οκτωβρίου 2024

από τον

Του Νίκου Ιγγλέση
26/09/2024 

Η συνάντηση Κ. Μητσοτάκη – Ρ.Τ. Ερντογάν στη Ν. Υόρκη, στις 24-9-24, ήταν η έκτη τούς τελευταίους δεκαπέντε μήνες. Πρόκειται για «πολιτικό έρωτα» μεταξύ των δύο ηγετών, ιδιαίτερα μετά τη Διακήρυξη των Αθηνών (Δεκέμβριος ’23) ή για το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» όπου το θύμα μέσω ψυχολογικών και συναισθηματικών διεργασιών καταλήγει να ερωτευθεί το θύτη του;

Σε τί αλήθεια αποσκοπούν όλες αυτές οι συναντήσεις, οι συνομιλίες, τα «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης», η λεγόμενη θετική ατζέντα κ.α.; Πού είναι το «παράθυρο ευκαιρίας» που βλέπει η Κυβέρνηση;  Ένα είναι βέβαιο: Όλα αυτά δεσμεύουν την Ελλάδα να μην επιχειρήσει να ανατρέψει το, δυσμενές γι’ αυτήν, status quo στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο και απενοχοποιούν, στη διεθνή σκηνή, την αναθεωρητική – επεκτατική Τουρκία.

Ποιά είναι τα διαχρονικά ζητήματα της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης που, κατά την Κυβέρνηση, θα προωθήσει τη λύση τους ο διάλογος;

1) Η Ελλάδα δικαιούται να ασκήσει το μονομερές δικαίωμα που της δίνει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας να αυξήσει, δηλαδή, τα χωρικά ύδατά της μέχρι τα 12 ν.μ. στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο και την άρση τού, επ’ αυτού, τουρκικού casus belli; Όχι, υποστηρίζει η Άγκυρα.

2) Τα ελληνικά νησιά που μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη δραστηριότητα διαθέτουν την ίδια ΑΟΖ (μέχρι 200ν.μ.) με αυτήν της ηπειρωτικής χώρας, όπως προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας; Όχι, διαθέτουν μόνο χωρικά ύδατα 6 ν.μ. αντιτείνει η Τουρκία.

3) Τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δικαιούνται να είναι στρατιωτικοποιημένα γιατί απειλούνται; Θυμίζουμε το «Θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά». Όχι, πρέπει να είναι αποστρατικοποιημένα σύμφωνα με τις Συνθήκες Λωζάνης-Παρισίων, λέει η Τουρκία.

4) Η Ελλάδα μπορεί να καταθέσει στην ΕΕ τους χάρτες του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού, όπως έχει κάνει η Κυπριακή Δημοκρατία; Μια τέτοια ενέργεια θα σήμαινε ανακήρυξη (όχι οριοθέτηση) της συνολικής ελληνικής ΑΟΖ, χωρίς αυτό να προκαλέσει τη σφοδρή τουρκική αντίδραση;

5) Τα Θαλάσσια Πάρκα, που εξαγγέλθηκαν, θα υλοποιηθούν ή ξεχάστηκαν για να μην χαλάσει το θετικό κλίμα; Η Άγκυρα δήλωσε ότι απαιτείται η συναίνεσή της.

6) Το παράνομο, κατά το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, Τουρκολυβικό Μνημόνιο θα ακυρωθεί ή θα παρεμποδίζει την όποια εκμετάλλευση της οριοθετημένης ελληνικής ΑΟΖ με την Αίγυπτο;

7) Τα αφηγήματα της «Γαλάζιας Πατρίδας» και των «Γαλάζιων Αιθέρων» αποτελούν ευθεία αμφισβήτηση της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος. Η Τουρκία διεκδικεί το μισό Αιγαίο, ανατολικά του 25ου Μεσημβρινού και όλη τη θαλάσσια έκταση μεταξύ Ρόδου και Κύπρου (βλέπε χάρτη). Μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει αποδεκτό;

8) Στην Κύπρο η Τουρκία ζητάει τη διεθνή αναγνώριση της κατεχόμενης ζώνης ως ανεξάρτητο κράτος. Παράλληλα διακηρύσσει ότι τα κατοχικά στρατεύματά της θα παραμείνουν εσαεί στη νησί. Ο Ελληνισμός μπορεί να το αποδεχτεί;

9) Η μουσουλμανική μειονότητα της Δ. Θράκης που η Άγκυρα, ενάντια στη Συνθήκη της Λωζάνης, αποκαλεί τουρκική, χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια ως «στρατηγική μειονότητα» για την υβριδική αποσταθεροποίηση της Ελλάδας και επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις της. Η Κυβέρνηση και το υπόλοιπο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν αντιδρούν για να μη θυμώσει η Τουρκία.

Όλα αυτά και άλλα σημαντικά ζητήματα προδιαγράφουν το αποτέλεσμα του ελληνοτουρκικού διαλόγου. Η Τουρκία κερδίζει χρόνο και ισχυροποιείται. Η Διακήρυξη των Αθηνών διευκόλυνε την Άγκυρα στην απόκτηση των αμερικανικών F-16 (40 + 80 αεροσκάφη και άφθονα όπλα). Η συνέχιση του διαλόγου διευκολύνει την Τουρκία για την άρση των αμερικανικών κυρώσεων στην πολεμική βιομηχανία της και ίσως στην απόκτηση των F-35. Η Ελλάδα χάνει χρόνο, δεν ασκεί τα νόμιμα δικαιώματά της και δεν ανατρέπει το status quo, στο οποίο έχει εγκλωβιστεί. Η Τουρκία, από την πλευρά της, επιμένει να προβάλλει συνεχώς τις διεκδικήσεις της, όταν απαιτείται τις επιβάλλει δια του καταναγκασμού (π.χ. πρόσφατα στην Κάσο) και στο τέλος θα επικαλεστεί «τις πραγματικότητες επί του πεδίου»  ως ένα είδος «χρησικτησίας» για να τις νομιμοποιήσει στη διεθνή σκηνή.

Το Μεταναστευτικό  

Η Κυβέρνηση προβάλλει ως επιτυχία του διαλόγου τη συνεργασία με την Τουρκία για τον περιορισμό των μεταναστευτικών ροών. Πρόκειται για προπαγάνδα εσωτερικής κατανάλωσης. Αλήθεια, πώς φτάνουν οι μετανάστες από την Κεντρική Ασία, το Κέρας ή την υποσαχάρια Αφρική στην Τουρκία; Έρχονται περπατώντας; Όχι βέβαια. Φτάνουν με πτήσεις των τουρκικών αερογραμμών (χωρίς visa) στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί προωθούνται στον Έβρο και στις ακτές του Αιγαίου. Υπάρχει κανείς αφελής που πιστεύει ότι όλο αυτό το traffic γίνεται εν αγνοία των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, της στρατοχωροφυλακής και της αστυνομίας; Οι διακινητές είναι απλώς τα εκτελεστικά όργανα των υβριδικών επιχειρήσεων της Τουρκίας.

Σύμφωνα με στοιχεία της Frontex το πρώτο οκτάμηνο του 2024 οι μεταναστευτικές ροές από την Α. Μεσόγειο προς την Ελλάδα  αυξήθηκαν κατά 39% (πάνω από 37.000 άτομα). Αντίθετα από την Κεντρική Μεσόγειο προς την Ιταλία μειώθηκαν κατά 64%. Ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Ν. Παναγιωτόπουλος, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ανέφερε ότι οι ροές, το πρώτο οκτάμηνο αυξήθηκαν, κατά 60%. Ίσως ξέρει κάτι περισσότερο. Αυτοί οι αριθμοί αφορούν όσους εντοπίζονται και καταγράφονται. Χιλιάδες άλλοι διέρχονται λαθραία από τα σύνορα. Κάθε μέρα στον Έβρο και στην Εγνατία οδό συλλαμβάνονται αλλοδαποί και ημεδαποί διακινητές με κλεμμένα αυτοκίνητα να προωθούν λαθρομετανάστες στο εσωτερικό της χώρας. Εκείνος ο φράκτης στον Έβρο προχωράει με «ρυθμό χελώνας».

Αλήθεια, γιατί η Κυβέρνηση δεν αναστέλλει τη χορήγηση ασύλου για έξι μήνες, όπως έκανε η Κυπριακή Δημοκρατία με αποτέλεσμα την κατακόρυφη μείωση των αφίξεων μεταναστών; Αλλά πώς να το κάνει όταν ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι είναι ευτυχής που η ελληνική κοινωνία μεταλλάσσεται σε πολυπολιτισμική! Όταν οι Έλληνες, δηλαδή, θα γίνουν μια από τις διάφορες μειονότητες που θα διαβιούν στην ελληνική επικράτεια.

Το Κυπριακό

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κράτους διεθνώς αναγνωρισμένου, μέλους του ΟΗΕ, της ΕΕ και άλλων διεθνών οργανισμών παρακαλάει για μια συνάντηση με τον επικεφαλής της αποσχιστικής οντότητας της Βόρειας Κύπρου για να επαναρχίσει ο διάλογος για λύση του Κυπριακού. Μόνο που τη λύση του Κυπριακού δε θα την αποφασίσει ο όποιος Ερσιν Τατάρ αλλά η Άγκυρα. Αν ο Ν. Χριστοδουλίδης ήθελε να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του και ιδιαίτερα το κύρος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα έπρεπε να ζητάει διάλογο με τον Ερντογάν. Από κοντά ο Κ. Μητσοτάκης και ο Υπουργός του των Εξωτερικών δηλώνουν ευτυχείς που υπάρχει κινητικότητα στο Κυπριακό. Κινητικότητα για να προκύψει τι; Για να απενοχοποιείται ο εισβολέας και κατακτητής;

Μετά 50 χρόνια κανένα κράτος και κανείς διεθνής οργανισμός δε ζητάει την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο. Όλοι ζητούν διάλογο μεταξύ των δύο κοινοτήτων και αμοιβαίες υποχωρήσεις για την εύρεση της όποιας λύσης. Η Τουρκία είναι στο απυρόβλητο. Εδώ έχουν οδηγήσει τον Ελληνισμό 50 χρόνια κατευναστικής πολιτικής  Για αποτροπή, ανάσχεση και απελευθέρωση της κατεχόμενης Κύπρου δε μιλάει ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία.

 Ο Ερντογάν ζητάει από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ τη διεθνή αναγνώριση ως ανεξάρτητου κράτους των κατεχομένων εδαφών και οι Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης μια Δικοινοτική –Διζωνική Ομοσπονδία που μπορεί να είναι χειρότερη ακόμη και της διχοτόμησης, αφού θα θέσει και τις ελεύθερες περιοχές υπό τον γεωπολιτικό έλεγχο της Τουρκίας.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση είτε ο Ελληνισμός θα αποδεχτεί όλους τους τουρκικούς όρους είτε η Τουρκία θα πρέπει να υποχρεωθεί να εγκαταλείψει τους γεωστρατηγικούς στόχους της. Μέση λύση δεν υπάρχει, γιατί αν δώσουμε μόνο ορισμένα απ’ όσα απαιτεί η Άγκυρα, «για να μην είμαστε καθημερινά με το δάκτυλο στη σκανδάλη» όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης, απλώς θα της ανοίξουμε την όρεξη και για τα υπόλοιπα όντας σε ακόμη πιο αδύναμη θέση. Εκτός αν το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» έχει καταλάβει ολοκληρωτικά το πολιτικό προσωπικό σε Αθήνα και Λευκωσία.

Υ.Γ. 1 Πέρασε ίσως απαρατήρητη η αναφορά του Κ. Μητσοτάκη κατά την ομιλία του στη «Σύνοδο Κορυφής για Το Μέλλον» του ΟΗΕ. Είπε: «Το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών». Ποιος αλήθεια ορίζει το παγκόσμιο συμφέρον; Η παγκοσμιοποίηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, η Σύνοδος του Νταβός ή κάποιος άλλος;

Υ.Γ. 2 Απορεί κανείς με την εμμονή των ελλήνων πολιτικών να μιλούν για ενδεχόμενη οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ με την Τουρκία. Αγνοούν ότι στην ΑΟΖ περιλαμβάνεται και η υφαλοκρηπίδα; Ή εξυπηρετούν την Άγκυρα που δεν έχει επικυρώσει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και θέλει οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας ώστε να ισχυριστεί ότι τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας;

 

Πηγή: www.ellinikiantistasi.gr

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αιγαίο

ΕΣΤΙΑ: Το δώρο Μητσοτάκη σε Ερντογάν! «Γκρίζες» ὅλες οἱ βραχονησῖδες καί τά νησιά πού εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση 10 μιλίων ἀπό τά «θαλάσσια σύνορα»

Δημοσιεύτηκε

2 εβδομάδες πριν

στις

25 Σεπτεμβρίου 2024

από τον

«Ἀπαγόρευση τῆς τουριστικῆς ἀνάπτυξης» προβλέπει νομοσχέδιο τοῦ Ὑπουργείου Ἐνεργείας γιά τό Εἰδικό Χωροταξικό Σχέδιο στόν τουρισμό – «Ἀπαράδεκτη καί ἀναιτιολόγητη» θεωρεῖ τήν ρύθμιση ὁ πρόεδρος τοῦ ΤΕΕ Λέσβου κ. Στρατῆς Μανωλακέλλης – Τό πάγωμα τῆς οἰκονομικῆς δραστηριότητος ἀκυρώνει τήν ΑΟΖ – Τό «δῶρο» Μητσοτάκη σέ Ἐρντογάν

Μικρονήσια τοῦ Αἰγαίου χωρίς ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδα μέ ἑλληνικό νόμο!

Οταν ἐκδιώκονται οἱ κάτοικοι καί ἀναστέλλεται ἡ οἰκονομική δραστηριότητα ἀπό νησί ἤ μικρονησίδα, αὐτομάτως χάνεται καί τό δικαίωμά του σέ ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδα. Αὐτό ὁρίζει τό Διεθνές Δίκαιο τῆς Θαλάσσης. Εἶναι λοιπόν ἐξωφρενικό, εἶναι ἐξοργιστικό, τό γεγονός ὅτι προετοιμάζεται νόμος τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους, ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει τήν τουριστική ἀνάπτυξη σέ μιά ὁλόκληρη κατηγορία νήσων καί νησίδων, καθιστῶντας τις ἔτσι «γκρίζες». Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὀψέποτε γίνουν διαπραγματεύσεις γιά ὁριοθέτηση ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδας στό Αἰγαῖο καί ἐν γένει στό ἑλληνικό ἀρχιπέλαγος, θά εὑρεθεῖ ἡ Τουρκία σέ πλεονεκτική θέση, καθώς θά ὑπάρχει ἑλληνικός νόμος, ὁ ὁποῖος θά δικαιώνει τήν ἀπαίτησή της νά μήν ἔχουν τά νησιά δικαίωμα σέ ΑΟΖ καί ὑφαλοκρηπῖδα.

Πρόκειται, ὅπως ἀποκαλύπτει ἡ «Ἑστία», γιά τό νομοσχέδιο τοῦ Ὑπουργείου Ἐνεργείας πού ὁρίζει τό Εἰδικό Χωροταξικό Σχέδιο γιά τόν τουρισμό, τό ὁποῖο ἤδη εὑρίσκεται σέ δημόσια διαβούλευση. Τό νομοσχέδιο αὐτό περιλαμβάνει συγκεκριμένες διατάξεις πού ἀπαγορεύουν –ναί, χρησιμοποιεῖται ὁ ὄρος «ἀπαγορεύεται»– τήν τουριστική ἀνάπτυξη σέ ἑλληνικά νησιά. Καί ἐνδεχομένως σέ κάποια ἀπό τά νησιά αὐτά νά μήν εἶναι ἐφικτό νά δημιουργηθοῦν τουριστικές ὑποδομές. Ποιός εἶναι ὅμως ὁ λόγος νά ὑπάρχει ρητή ἀπαγόρευσις σέ νόμο τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους;

Ἀκόμη καί νησιά ἤ νησῖδες πού δέν ἔχουν αὐτήν τήν στιγμή ὑποδομές οἰκονομικῆς δραστηριότητος, δυνητικῶς μποροῦν ὁποιαδήποτε στιγμή νά ἀποκτήσουν. Συνεπῶς τό δικαίωμα νά ἔχουν ἐπήρεια στήν ὁριοθέτηση θαλασσίων ζωνῶν ὑφίσταται. Ποιός ὁ λόγος νά καταργηθεῖ αὐτό μέ ἑλληνικό νόμο; Τό ὅλο ζήτημα θυμίζει τήν περίπτωση τῆς νησῖδος Λέβιθα, ἀπό τήν ὁποία ἐξεδιώχθησαν βοσκός καί τό κοπάδι του (δηλαδή ὁ κάτοικος καί ἡ οἰκονομική του δραστηριότης) γιά νά «σωθεῖ» ἕνα σπάνιο εἶδος σαλιγκαριῶν. Ἔχουν ἄραγε τά σαλιγκάρια μεγαλύτερη ἀξία ἀπό τά κυριαρχικά δικαιώματα τῆς χώρας μας στό Αἰγαῖο;

Γιά νά μήν μακρυγοροῦμε, ἰδού τί ἀναφέρει τό ἐπίμαχο νομοσχέδιο:

«Ὁμάδα ΙΙΙ: Ἀκατοίκητα νησιά καί βραχονησῖδες

Ἡ Ὁμάδα ΙΙΙ περιλαμβάνει δύο ὑποομάδες, μέ βάση τά ἰδιαίτερα φυσικά καί ἀνθρωπογενῆ χαρακτηριστικά τους, τό μέγεθος καί τήν ἐγγύτητά τους μέ κατοικημένες περιοχές.

Στήν 1η ὑποομάδα περιλαμβάνονται:

• Βραχονησῖδες

• Νησιά μέ ἔκταση μικρότερη τῶν 300 στρεμμάτων

• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μικρότερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό τά θαλάσσια σύνορα τῆς χώρας

• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μεγαλύτερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό παράκτιες περιοχές τοῦ ἠπειρωτικοῦ τμήματος τῆς χώρας ἤ ἀπό νησιά πού διαθέτουν ἀκτοπλοϊκή πρόσβαση.

Στήν δεύτερη ὑποομάδα περιλαμβάνονται ὅλα τά ἀκατοίκητα νησιά (μηδενικός πληθυσμός κατά τήν ἑκάστοτε τελευταία ἀπογραφή) πού δέν ἀνήκουν στήν 1η ὑποομάδα».

Τό νέο ΕΧΠ‐Τ προτείνει τίς παρακάτω ρυθμίσεις γιά τήν Ὁμάδα ΙΙΙ:

«1. Στά νησιά τῆς πρώτης ὑποομάδας δέν ἐπιτρέπεται κανένα εἶδος τουριστικῆς ἀνάπτυξης.

2. Στά νησιά τῆς δεύτερης ὑποομάδας ἐπιτρέπονται μόνο ΟΥΤΔ «ἤπιας ἀνάπτυξης». Σημειώνεται ὅτι μέ βάση τό ἰσχῦον θεσμικό πλαίσιο, ὁ συντελεστής δόμησης γιά τά σύνθετα τουριστικά καταλύματα (ΣΤΚ) καί τά μεικτά τουριστικά καταλύματα μικρῆς κλίμακας (ΜΤΚΜΚ) περιορίζεται ἀπό 0,2 σέ 0,12 γιά τά κατοικημένα νησιά πλήν τῶν νήσων Κρήτης, Εὔβοιας, Κέρκυρας καί Ρόδου. Στό ἴδιο πνεῦμα κρίνεται σκόπιμο οἱ ὀργανωμένοι ὑποδοχεῖς τουριστικῶν δραστηριοτήτων (ΟΥΤΔ) πού ἐπιτρέπονται στά νησιά αὐτά νά εἶναι ἤπιας ἀνάπτυξης κατά τόν ὁρισμό τοῦ ὑπό μελέτη ΕΧΠ‐Τ».

Πρόεδρος Τεχνικού Επιμελητηρίου Βορειοανατολικού Αιγαίου: Απαράδεκτη η απαγόρευση

Ἡ ἀπαγόρευσις αὐτή, τῆς ἀναπτύξεως τῶν νησίδων τῆς τρίτης ὑποομάδος, χαρακτηρίζεται ἀπαράδεκτη καί ἀναιτιολόγητη καί ἀπό τό Τεχνικό Ἐπιμελητήριο Βορειοανατολικοῦ Αἰγαίου, τό ὁποῖο σέ ἔγγραφο πρός τό ὑπουργεῖο ἐνεργείας, τό ὁποῖο ὑπογράφει ὁ πρόεδρός του Στρατῆς Μανωλακέλλης, μεταξύ ἄλλων ὑπογραμμίζει:

«Καταγράφονται στήν Ὁμάδα ΙΙΙ:

“Ἀκατοίκητα νησιά καί βραχονησῖδες” ὡς 1η ὑποομάδα

• Οἱ βραχονησῖδες

• Νησιά μέ ἔκταση μικρότερη τῶν 300 στρεμμάτων.

• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μικρότερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό τά θαλάσσια σύνορα τῆς χώρας.

• Νησιά τά ὁποῖα εὑρίσκονται σέ ἀπόσταση μεγαλύτερη τῶν 10 ναυτικῶν μιλίων ἀπό παράκτιες περιοχές τοῦ ἠπειρωτικοῦ τμήματος τῆς χώρας ἤ ἀπό νησιά πού διαθέτουν ἀκτοπλοϊκή πρόσβαση καί ἐπιβάλλεται ἀπαγόρευση ὁποιασδήποτε μορφῆς τουριστικῆς ἀνάπτυξης!

Συγκεκριμένα ἀναφέρεται: “Στά νησιά τῆς πρώτης ὑποομάδας δέν ἐπιτρέπεται κανένα εἶδος τουριστικῆς ἀνάπτυξης. Στά νησιά τῆς δεύτερης ὑποομάδας ἐπιτρέπονται μόνο ΟΥΤΔ ἤπιας ἀνάπτυξης.

Ὡς κάτοικοι ἀκριτικῶν νησιῶν θεωροῦμε ἀπαράδεκτη καί ἀναιτιολόγητη μιά τέτοια ἀπαγόρευση καί ζητοῦμε τήν διαγραφή της ἤ τροποποίησή της μέ ρυθμίσεις ἀνάλογες τῆς 2ης ὑποομάδας».

Ἐρώτησις: Μήπως ὁ νόμος τοῦ κ. Σκυλακάκη εἶναι τό «δῶρο» τοῦ Πρωθυπουργοῦ στόν Πρόεδρο Ἐρντογάν κατά τήν σημερινή τους συνάντηση; Αὐτή εἶναι ἡ «συναντίληψη γιά τίς θαλάσσιες ζῶνες»;

ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αιγαίο

Δημήτρης Τσαϊλάς: Από τον εξαναγκασμό στη συνθηκολόγηση

Δημοσιεύτηκε

5 μήνες πριν

στις

22 Μαΐου 2024

από τον

Η πολλαπλότητα και η πολυπλοκότητα των προκλήσεων εθνικής κυριαρχίας, που αντιμετωπίζουμε δεν αφήνουν περιθώρια για διπλωματικούς ελιγμούς, λόγω των εκφρασμένων απειλών από την Τουρκία. Αυτό το πολύπλοκο σύνολο αλληλένδετων ζητημάτων (ΑΟΖ, Υφαλοκρηπίδα, Δικαίωμα επέκτασης χωρικών υδάτων, Δικαίωμα προάσπισης νησιών ανατολικού Αιγαίου, Δικαίωμα έρευνας διάσωσης στο FIR, Δυτική Θράκη, Κύπρος) είναι πολύ πολύπλοκο για ακόμη και για πολύ εξειδικευμένους διπλωμάτες να φαντάζονται εύκολες λύσεις. Η κυβέρνηση μας αποφάσισε με μυστική διπλωματία ουσιαστικά, να δώσει προτεραιότητα σε δύο ζητήματα: τον κατευνασμό της Τουρκίας και την ενίσχυση από τους συμμάχους και εταίρους. Δυστυχώς θα μάθουμε πολύ σύντομα, εάν αυτά τα ζητήματα είναι πιθανό να επιλυθούν. 

Η Τουρκία ακολουθεί μια ολοένα και πιο αυτόνομη εξωτερική πολιτική, ενώ εδραιώνει το αυταρχικό σύστημα διακυβέρνησής της. Εν μέσω μιας μεταβαλλόμενης παγκόσμιας τάξης, η Άγκυρα χρειάζεται την Ελλάδα μόνο για να ισορροπήσει τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες με τα βασικά οικονομικά της συμφέροντα και τις σχέσεις της με τη Δύση και όχι για να υπάρξει οποιαδήποτε επίλυση για τις θαλάσσιες ζώνες. 

Ο κόσμος γίνεται μάρτυρας κοσμοϊστορικών γεωπολιτικών αλλαγών στην ηπειρωτική Ευρώπη. Παράλληλα, η μόνιμη απειλή για τον Ελληνισμό, η Τουρκία αναπροσανατολίζει την εξωτερική της πολιτική και επεκτείνει τον περιφερειακό ρόλο της. Η Τουρκία είναι προφανώς ελεύθερη να ακολουθήσει τη δική της πορεία. Αυτό που μένει να δούμε είναι πώς ο Ελληνισμός θα εξισορροπήσει τις περιφερειακές γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Τουρκίας με την ευρωπαϊκή γειτονιά της και τα βασικά οικονομικά συμφέροντα και περιορισμούς της. 

Εν μέσω μιας μαζικής αναταραχής στην παγκόσμια γεωπολιτική, έχει καταστεί ζωτικής σημασίας για όλους μας στην Ελλάδα να κάνουμε μια λειτουργική αξιολόγηση της διεθνούς πραγματικότητας με σκοπό να μην επιτρέψουμε να εγείρονται ζητήματα κυριαρχίας. Ο εν εξελίξει αφοπλισμός των νησιών του Αιγαίου, και η επί θύραις θεσμοποίησή του σε αποστρατιωτικοποίηση/ουδετερότητα, (με άλλοθι το σχεδιαζόμενο Ελληνο-Τουρκικό Σύμφωνο Φιλίας και μη -Επίθεσης) πρέπει να σταματήσει!!  Κάθε μέσο νόμιμης δράσης είναι καλό και πρόσφορο για τον σκοπό αυτό. Προέχει η  ενημέρωση των πολιτών για τις συνέπειες που θα έχει ο σχεδιασμός της αποστρατιωτικοποίησης και συναφούς ουδετερότητας στην ασφάλειά τους, στην ίδια τους την ζωή και στο μέλλον των παιδιών τους. Είναι απαραίτητη η διαμόρφωση και οργάνωση του πλαισίου, που θα επιτρέψει στους πολίτες ν` αναλάβουν, με συγκροτημένη δράση, την ευθύνη κάθε ενός και κάθε μίας για την άμυνα της χώρας και των επαπειλούμενων περιοχών της.

Πώς η Τουρκία μπορεί να κερδίσει χωρίς πόλεμο

Υπάρχει ένας εύλογος δρόμος για την Τουρκία να χρησιμοποιήσει εξαναγκασμό σε μαζική κλίμακα για να αναγκάσει την Ελλάδα να αποδεχθεί τις απαιτήσεις της Άγκυρας χωρίς να πυροδοτήσει μεγάλο περιφερειακό πόλεμο και χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τους περιφερειακούς υψηλούς-στρατηγικούς στόχους της Τουρκίας.

Πολύ λίγη προσοχή δίνεται στις δυνατότητες εξαναγκασμού της Τουρκίας, ενώ η στρατιωτική ικανότητα της παραμένει στο επίκεντρο των στρατηγικών.

Μια βραχυπρόθεσμη εκστρατεία εξαναγκασμού μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες για να παράσχει στη Τουρκία διάφορες οδούς που θα μπορούσαν να μετατρέψουν τις καταναγκαστικές δραστηριότητες της σε πολιτικά αποτελέσματα που θα της επιτρέψουν να αποκτήσει πολιτικό έλεγχο στη γεωπολιτική περιφέρεια.

Ο Ελληνισμός είναι πλήρως ικανός να αναπτύξει επαρκή αντίμετρα για να αποτρέψει και να νικήσει μια εκστρατεία εξαναγκασμού της Τουρκίας που στοχεύει την κυριαρχία μας μέσω άμεσης δράσης και στενού συντονισμό;

Ο φόβος ότι η Τουρκία θα προκαλέσει κρίση στην Ελλάδα και θα μας παρασύρει σε έναν μαζικό πόλεμο στο Αιγαίο ώθησε εδώ και πολλά χρόνια την αυξανόμενη εστίαση στην προετοιμασία για σύγκρουση. Η επέκταση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Τουρκίας και οι απειλές της Τουρκίας για ορόσημα όπως του αιώνα της Τουρκίας έχουν εντείνει αυτούς τους φόβους και έχουν πυροδοτήσει έντονες συζητήσεις σχετικά με τον πιθανό ρόλο και την ετοιμότητα του Ελληνισμού να αποτρέψει και να νικήσει σε μια κρίση.

Οι ανησυχίες σχετικά με την ικανότητα του Ελληνισμού να υπερασπιστεί ολιστικά στις θάλασσες του Αιγαίου και της Μεσογείου είναι έγκυρες και σημαντικές επειδή τα ελληνικά συμφέροντα θα πλήττονταν σοβαρά από την ενεργή αμφισβήτηση νήσων. Η θάλασσα είναι στρατηγικά ζωτικής σημασίας για την επιβίωση μας. 

Ωστόσο, ο Ελληνισμός εξακολουθεί να στερείται μιας σαφούς υψηλής στρατηγικής για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση διατυπώνει όλο και περισσότερο τη σημασία της διατήρησης αυτών. Ακόμη χειρότερα, οι συζητήσεις για την άμυνα της Ελλάδας έχουν επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στην αποτροπή ή την ήττα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σε μια πιθανή σύγκρουση ενώ έχουν αγνοήσει σε μεγάλο βαθμό το πιθανότερο σενάριο, στοιχεία του οποίου βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Μια εκστρατεία εξαναγκασμού της Τουρκίας που απέχει πολύ από την εισβολή, αλλά φέρνει ωστόσο τον Ελληνισμό υπό τον έλεγχο της Άγκυρας. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να πείσει την ηγέτιδα δύναμη της βορειοατλαντικής συμμαχίας ΗΠΑ και τους εταίρους στην ΕΕ να αποχωρήσουν από τη στενότερη εστίαση σε ένα μόνο επικίνδυνο σενάριο για να επανεκτιμήσουν την πλήρη απειλή που θέτει η Τουρκία και να αναπτύξουν ένα συνεκτικό σύνολο στρατηγικών για να νικήσουν όλες τις πτυχές αυτής της απειλής.

Οι στρατηγικές συζητήσεις στα διάφορα φόρα σχετικά με την άμυνα του Ελληνισμού επικεντρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό στον τρόπο αποτροπής της σύγκρουσης. Αυτές οι συζητήσεις έχουν γίνει ιδιαίτερα εμφανείς καθώς η τουρκικές διεκδικήσεις αυξάνονται και γίνονται όλο και πιο εμφανής. Η αποφασιστικότητα των πολιτών του Ελληνισμού να διατηρήσει την κυριαρχία του ενθαρρύνει τους ηγέτες της Άγκυρας να επιλέξουν όλο και πιο καταναγκαστικά μονοπάτια για να αποκτήσουν τον έλεγχο, μέχρι και τη σύγκρουση. Σε αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει πρέπει σίγουρα να προετοιμαστούμε για την πιθανότητα σύγκρουσης, αλλά πρέπει επίσης να προετοιμαστούμε για εναλλακτικές στρατηγικές υβριδικού πολέμου και εξαναγκασμού της Τουρκίας.

Η στρατηγική σχεδίαση της Τουρκίας, εδώ και καιρό, αναγνώρισε αυτό το σημαντικό κενό στη στρατηγική σκέψη του Ελληνισμού και προσπάθησε να εξετάσει εάν τέτοιες εξαναγκαστικές προσεγγίσεις ακόμη και βραχυπρόθεσμου πολέμου θα μπορούσαν να αναγκάσουν την Ελλάδα να υποχωρήσει στις απαιτήσεις της χωρίς σύγκρουση ή στρατιωτικό αποκλεισμό κάποιων νησιών. Έχουνε αναπτύξει μια ρεαλιστική προσέγγιση που θα μπορούσε να μας εξαναγκάσει σε μια πολιτική διευθέτηση ευνοϊκή για την Τουρκία χωρίς να εισβάλει και να καταλάβει ένα νησί. Αναφέρομαι σε αυτή την ολοκληρωμένη πολιτικο-στρατιωτική εκστρατεία ως τη βραχυπρόθεσμη πορεία εξαναγκασμού.

Η επιτυχία της πορείας δράσεως εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αποτυχία των στόχων της να αναγνωρίσουν την ύπαρξή της ως συνεκτικό εγχείρημα. Αυξάνοντας συνεχώς την πίεση και εντείνοντας τη βασική καταναγκαστική δραστηριότητα, η Τουρκία στοχεύει να αναβαθμίζει όλο και περισσότερο τις απαιτήσεις έως ότου οι κρίσιμοι τομείς της πολιτικής της Ελλάδας αποδεχτούν μια «ειρηνευτική διαδικασία» που προτείνει η Τουρκία ως προτιμότερη από τη συνεχιζόμενη αντίσταση.

Η πορεία δράσης τους επιτίθεται σε τρία κέντρα βάρους, που παρέχουν επί του παρόντος στην κυβέρνηση της Ελλάδας και στον λαό της τη δύναμη να αντισταθούν στον εξαναγκασμό της Τουρκίας.

Το πρώτο είναι η στρατηγική σχέση ΗΠΑ-Ελλάδας, η οποία περιλαμβάνει ολοκληρωμένη διμερή συνεργασία. Εκτελούν, επιχειρήσεις παραπληροφόρησης και απειλή για στρατιωτική κλιμάκωση για να πείσει τις ΗΠΑ ότι η συνεργασία τους με την Ελλάδα δημιουργεί περαιτέρω κλιμάκωση, ενώ η ειρήνη και η ευημερία είναι προ των πυλών εάν αυτή η εταιρική σχέση σταματήσει.

Το δεύτερο κέντρο βάρους είναι η ικανότητα της Ελληνικής κυβέρνησης να λειτουργεί και να παρέχει βασικές υπηρεσίες. Οικονομικός πόλεμος, κυβερνοπόλεμος, δολιοφθορά, αυστηρές (και ψευδο-νόμιμες) απαιτήσεις της Άγκυρας, ηλεκτρονικός πόλεμος και προπαγάνδα επικριτική για την κακοδιαχείριση της κυβέρνησης επιδιώκουν να μειώσουν δραστικά την αξιοπιστία και να διαβρώσουν τη νομιμότητα της Ελληνικής κυβέρνησης στα μάτια των δικών της ανθρώπων.

Τρίτον, οι εκτεταμένες και επίμονες μελέτες ινστιτούτων στρατηγικής (πχ ΕΛΙΑΜΕΠ) διαμορφώνουν γνωστικές και ψυχολογικές εκστρατείες στοχεύοντας να σπάσουν τη βούληση των Ελλήνων για αντίσταση εκφοβίζοντας τους υποστηρικτές της αντίστασης, σπέρνοντας αμφιβολίες και φόβο στον πληθυσμό και δημιουργώντας αιτήματα για ανταλλαγή πολιτικών παραχωρήσεων για ειρήνη.

Εάν η Άγκυρα επιτεθεί επιτυχώς σε καθένα από αυτά τα κέντρα βάρους, η αίσθηση της εγκατάλειψης μεταξύ του Ελληνικού λαού θα ήταν συντριπτική και η κυβέρνηση θα αναγκαζόταν να εξετάσει ένα νέο παράδειγμα για τις θαλάσσιες ζώνες ως εναλλακτική λύση. 

Πηγή: Militaire

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή