Ακολουθήστε μας

Άρης Πετάσης

Η ωριμότητα του πολιτικού κρίνεται μέσα από την διαχείριση της εκλογικής του ήττας

Δημοσιεύτηκε

4 μήνες πριν

στις

Η πολιτική ωριμότητα δεν συμβαδίζει κατ’ ανάγκη με τα χρόνια υπηρεσίας ή με την ηλικία

υπό Δρ. Άρη Πετάση*

 “Η πολιτική είναι μια ζούγκλα διχασμένη ανάμεσα στο να πράττεις το σωστό και στο να μείνεις στην εξουσία.” John F. Kennedy

Παράδειγμα πολιτικής ανωριμότητας. Αμέσως μετά τις τελευταίες Ευρωεκλογές με πλησίασε ‘έμπειρος’ Κύπριος πολιτικός πρώην βουλευτής που, παρεμπιπτόντως, απολαμβάνει σύνταξης ‘πρώην πολιτικού’ που του την παρέχει ο φορολογούμενος ψηφοφόρος.  Θα δούμε πιο κάτω πόσο σέβεται τον ψηφοφόρο.  Με κλαψιάρικο σχεδόν ύφος μου ανάφερε: «είδες την ανωριμότητα των ψηφοφόρων [δηλαδή, αυτών που του πληρώνουν την σύνταξη], που έδωσαν 19,3% σε ένα ‘άσχετο’  youtuber και που τον κατέστησαν τρίτο μεγαλύτερο κόμμα από μόνο του;» Αντί απάντησης του υπέβαλα την εξής ερώτηση: «δεν σε ενοχλεί το γεγονός πως 50% των ψηφοφόρων δεν είχαν καν πάει για να ψηφίσουν και που μαζί με το 19.3% του youtuber μας κάνουν σχεδόν 70%;  Όλοι αυτοί μαζί απαξίωσαν το πολιτικό κατεστημένο και το αγνόησαν.» Συνέχισα: «Στην Ελλάδα ή αποχή έφθασε το ρεκόρ του 60%–δεν σε ενοχλεί ούτε και αυτό;»  «Σου είπα μόλις τώρα πως χάλασε η κοινωνία μας και ψηφίζει ότι ανοησία φανταστείς» μου απάντησε, κάνοντας με να καταλάβω πως δεν μπορούσα να δώσω συνέχεια εφόσον το μόνο που έβλεπε ήταν ότι φταίνε οι άλλοι: οι κομματικοί ‘αποστάτες’, οι ‘ανεύθυνοι’ ψηφοφόροι, οι αχάριστοι και όχι η συνομοταξία των πολιτικών μέρος της οποίας είναι και ο ίδιος.               

Το θέμα, «άλλο εκλεγμένος πολιτικός και άλλο ηγέτης» το είχαμε αναπτύξει παλιά. Σχετικά, όμως, αναφέρω πως ένας τρόπος με τον οποίο μπορεί να διαπιστωθεί το κατά πόσο ο εκλεγμένος πολιτικός διαθέτει και τις αναγκαίες ηγετικές ικανότητες είναι η ωριμότητα με την οποία αντιλαμβάνεται και ακολούθως χειρίζεται την πολιτική του ήττα. Δηλαδή, κατά πόσο ενδιαφέρεται μόνο για να μην χάσει τα προνόμια και την ισχύ εξουσίας ή κατά πόσο ενδιαφέρεται για να βελτιωθεί ο ίδιος για το καλό του έθνους.  Οι Ευρωεκλογές που είχαμε πρόσφατα μας δίδαξαν πολλά σε ότι αφορά το επίπεδο της ωριμότητας όσων υπηρέτησαν ή υπηρετούν την πολιτική μέσω της κομματικής πολιτικής αλυσίδας σε Ελλάδα και Κύπρο.  Είδαμε πως μέσα σε μια μόνο νύκτα κατεδαφίστηκαν τα όνειρα και οι αυταπάτες των ‘μεγάλων’ κομμάτων και αυτών που τα διαχειρίζονται αλλά που είναι συγχυσμένοι και δεν μπορούν να ξεχωρίσουν μεταξύ του ‘πράττω το σωστό’ και του ‘πράττω για να μείνω ή να ανεβώ στην εξουσία.’                

Losing graciously. Η φράση losing graciously (δέχομαι την ήττα μου με μεγαλοψυχία) είναι μια μεστή και πλούσια σε έννοια φράση που αποδεικνύει το επίπεδο της ωριμότητας του πολιτικού.  To ‘χάνω με μεγαλοψυχία’ σημαίνει being a good loser (αποδέχομαι την ήττα μου σωστά και επιπλέον, με κάποια δόση χιούμορ και σέβομαι τον νικητή ή τους νικητές που με κέρδισαν.)  Στην παρούσα περίπτωση το losing graciously σημαίνει ‘σέβομαι όσους απείχαν από την ψηφοφορία η που ψήφισαν κάποιο για πλάκα. Αυτοί ήταν η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων (70% στην Κύπρο και 60% στην Ελλάδα) κατά τις τελευταίες Ευρωεκλογές.  Είναι από τα μηνύματα αυτών των ανθρώπων που πλειοψηφούν που θα μάθει ο ώριμος πολιτικός που υπέστη ήττα  εφόσον θέλει να βελτιωθεί προς όφελος της πατρίδας. Νοείται πως τα κεκτημένα του πολιτικού του τα δίνει ο χειμαζόμενος Έλληνας φορολογούμενος που πολλές φορές δεν μπορεί να βγάλει τον μήνα γιατί μεγάλο ποσοστό των χρημάτων του τα παίρνει το κράτος υπό μορφή έμμεσων και άμεσων φόρων για να καλύψει τα έξοδα όσων ζουν από τους φόρους των άλλων.               

‘Δεύτερης βαθμίδας’ εκλογές. Υπό το φως της ήττας του, ο ανώριμος πολιτικός προσποιείται πως στις Ευρωεκλογές τίποτα το άξιο λόγου δεν αποφασίστηκε. Φράσεις που ακούστηκαν όπως, «τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών δεν αντανακλούν την αποδοχή ή όχι της κυβερνητικής πολιτικής» αποτελούν παράδειγμα πολιτικής ανωριμότητας.  Εφόσον οι συγκεκριμένες εκλογές δεν είναι κάτι το σοβαρό γιατί τότε καλείτο ο ψηφοφόρος να ψηφίσει ‘υπέρ της σταθερότητας’ και ‘υπέρ της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας’ προς την οποία, παρεμπιπτόντως, ο Έλληνας φορολογούμενος χρωστά €400+ δις και δεν μπορεί να τα αποπληρώσει; Εάν πράγματι οι Ευρωεκλογές είναι ‘δεύτερης βαθμίδας’ πολιτική αναμέτρηση γιατί καλούντο οι ψηφοφόροι να προσέλθουν μαζικά στις κάλπες και γιατί δεν τους προειδοποίησε επαρκώς κάποιος  από την πολιτική ελίτ πως πρόκειται για δεύτερης βαθμίδας εκλογές και έτσι ας μην βιάζονται να προστρέξουν για να ψηφίσουν;                

Προκαλώντας τον πολίτη. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως η κάθε εκλογική αναμέτρηση  δίνει την δυνατότητα και την ευκαιρία στο ψηφοφόρο να εγκρίνει αλλά και να τιμωρήσει την κυβέρνηση και τα κόμματα ανάλογα με τις θέσεις που πήραν σε καίρια θέματα π.χ. εσωτερική-εξωτερική πολιτική και οικονομία: όπως ο νόμος για τον γάμο δύο ανδρών ή δύο γυναικών και η εκμίσθωση μητέρας για τεκνοποίηση χωρίς καμιά αίσθηση αγάπης προς το αδύναμο και χωρίς ισχύ νεογέννητο που θα βάλουν σε τροχιά περιπέτειας και οδύνης.  Στην περίπτωση μας οι εκλογείς κρίνουν πράξεις όπως η αποστολή από τα συστημικά κόμματα οπλισμού στην Ουκρανία αλλά  όχι στην Κύπρο των Ελλήνων που είναι ανοχύρωτη. Το κάνουν κατ’ εντολή των Αμερικάνων και μετά από πιέσεις του Γάλλου Μακρόν που επιδιώκει πάσει θυσία πόλεμο με την Ρωσία για εξιλέωση από την ταπεινωτική ήττα του Ναπολέοντα το 1812 στην Μόσχα και ας γίνει ο κόσμος όλος παρανάλωμα των πυρηνικών.  Μέχρι και φρεγάδα  έστειλε το ελληνικό κατεστημένο στην Ερυθρά θάλασσα αλλά όχι στην Κύπρο που είναι περικυκλωμένη από το τούρκικο ναυτικό.  Η αστική πολιτική ελίτ της Ελλάδας δεν κατάφερε να πείσει τον ψηφοφόρο πως είναι επωφελές για τον ελληνισμό η εμπλοκή μας σε πολέμους άλλων παρά τις πανωλεθρίες του παρελθόντος. Υπενθυμίζω πως το 1915 η τότε πολιτική ελίτ της Ελλάδος είχε στείλει οπλισμό στον Λίβανο κατ’ εντολή (πάλι!) του Γάλλου Georges-Picot  με τραγικά αποτελέσματα για τους εκεί Χριστιανούς.  Υπενθυμίζω και την Κριμαία το 1918 (τρία χρόνια μετά τον Λίβανο), όπου πάλι κατ’ εντολή Γάλλου, του Clemenceau αυτή την φορά, η Ελλάδα έστειλε στρατό στην Κριμαία για να ηττηθεί και να χάσουν την ζωή τους 398 Έλληνες στρατιώτες και να τραυματιστούν άλλοι 657—όλα αποτέλεσμα μιας ανώριμης και ανεύθυνη πολιτικής απόφασης.                

Αρχές δικαίου. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση οι ψηφοφόροι αξιολογούν και το πόσο εφαρμόζονται οι αρχές δικαίου όπως τις χάραξε ο Αριστοτέλης, δηλαδή ισότιμη αντιμετώπιση των πολιτών. Τα χρέη των μεγάλων ελληνικών κομμάτων ξεπερνούν το μισό δις Ευρώ χωρίς κανείς να τους απειλεί ούτε με πτώχευση ούτε με έξωση ή πλειστηριασμό και χωρίς προοπτική αποπληρωμής των χρεών. Αντίθετα, μια γριά με €1000 χρέους μπορεί να χάσει το σπίτι της στην βάση των νόμων που ψήφισε το πολιτικό κατεστημένο υπέρ των τραπεζών κατ’ εντολή της ΕΕ.  Αξιολογούν επίσης τις επιπτώσεις του νόμου-τρόμου για τους ελεύθερους επαγγελματίες καθώς και την φεουδαρχική και αλαζονική συμπεριφορά του πολιτικού κατεστημένου που επιμένει να πιστεύει πως όλοι τους χρωστάνε υπακοή και παροχή οικονομικής ευμάρειας!               

Νομιμοποίηση κυβέρνησης: Τώρα, πίσω στο μέγα θέμα της νομιμοποίηση της κυβέρνησης που συνολικά πήρε έγκριση μόνο από το 12-14% του συνόλου των ψηφοφόρων. Αυτός που διαθέτει ψηλό μέτρο ηθικής στάθμης γνωρίζει τι σημαίνει αυτό και γνωρίζει επίσης τι εξυπακούεται όταν το 86-88% των δυνητικών ψηφοφόρων δεν εκφράζουν έγκριση της κυβέρνηση.   Μπορεί βέβαια κάποιος να πει πως τέτοιες καταστάσεις ισχύουν και σε άλλες χώρες. Εδώ, βέβαια, μιλούμε για επίπεδο ηθικής στάθμης και όχι για διεθνείς πρακτικές. Εξ άλλου, η δημόσια/πολιτική αφορά την πρακτική της άσκησης ηθικών κρίσεων σχετικά με τα πολιτικά θέματα της χώρας.        

Είναι γνωστό το ρητό του Abraham Lincoln, ‘κυβέρνηση του λαού, από τον λαό, για τον λαό’. Πως δικαιολογείται αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα;  Πρώτα από όλα Δημοκρατία σημαίνει συμμετοχή της εκκλησίας του δήμου που καταλήγει σε  εκπροσώπηση (participation-representation). Εφόσον η συμμετοχή παύει να υπάρχει, παύει εν πολλοίς να υπάρχει και η εκπροσώπηση. Που πάει η συμμετοχική δημοκρατία όταν  οι πολίτες δεν συμμετέχουν ενεργά στις εκλογικές διαδικασίες και σχεδόν καθόλου στην διαμόρφωση και λήψη των αποφάσεων  που αφορούν δημόσιες πολιτικές και προγράμματα. Ιδιαίτερα όταν οι πρωτοβουλίες και αποφάσεις της κυβέρνησης δεν αντιπροσωπεύουν την βούληση του λαού, π.χ. απόφαση Πρεσπών με απόλυτη άρνηση του πολιτικού κατεστημένου για δημοψήφισμα επί ενός άκρως σοβαρού θέματος.                

O καλύτερος τρόπος για να έχει μια κυβέρνηση νομιμοποίηση δεν είναι το μάρκετινγκ. Ούτε το πως ξεγελάς τους ψηφοφόρους για να έλθουν στις κάλπες και να σε ψηφίσουν.  Κάτι τέτοιο δεν διασφαλίζει την καθολική και αγνή εμπλοκή των ψηφοφόρων—απλά, αποτελεί πρακτική των ανώριμων πολιτικών.  Οι ώριμοι πολιτικοί ενεργούν τόσο ορθά ώστε να κάνουν τους ψηφοφόρους τους να αγωνιούν πως θα τους χάσουν εάν δεν πάνε να τους ψηφίσουν. Η ωριμότητα των πολιτικών αποτελεί το εχέγγυο για εμπλοκή των ψηφοφόρων και την έλευση τους στις κάλπες μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία της εκκλησίας του δήμου όπου οι πολίτες τρέχουν μόνοι τους να εκφράσουν τις προτιμήσεις τους διαμορφώνοντας έτσι το μέλλον της χώρας τους. Η παλλαϊκή συμμετοχή σε μια δημοκρατία καθιερώνεται με ενάρετες πράξεις ώριμων πολιτικών και όχι με προσπάθειες παραπλάνησης του ψηφοφόρου για να έλθει να ψηφίσει ενώ δεν πιστεύει στο έργο της κυβέρνησης και των κομμάτων.  Αυτό το κακό φαίνεται, δυστυχώς, να είναι ευρέως διαδεδομένο. Φτάνει κάποιος να ψάξει στο διαδίκτυο κάτω από την φράση voter engagement για να δει και να φρίξει—εκεί θα βρει διάφορους τρόπους προσέλκυσης των ψηφοφόρων, π.χ. αποστολή απανωτών μηνυμάτων και ‘υπενθυμίσεων’ αλλά σχεδόν πουθενά δεν θα βρει την ουσία που είναι τα έργα και οι δυνατότητες των υποψηφίων. Για να απέχει τόσο έντονα και να μην ψηφίζει ο πολίτης ίσως να βλέπει πράγματα που τον απωθούν και τον εκνευρίζουν όπως για παράδειγμα: αλαζονεία, φεουδαρχισμό, αυταρχισμό και τεχνητή πολιτική αριστοκρατία όπου το στοιχείο της αρετής  φυλλοροεί. Αντί πολιτική ωριμότητα ο ψηφοφόρος ίσως να βλέπει να κυριαρχεί το  μάρκετινγκ, οι δημοσκόποι, οι πάσας λογής designer analysts, οι image makers, οι εμπειρογνώμονες (πολλοί από τους οποίους ούτε σχετική εμπειρία διαθέτουν αλλά ούτε και σωστή γνώμη εκφράζουν.)  Ο ψηφοφόρος αγωνία γιατί ίσως να μην βλέπει στους πολιτικούς: ουσία, ορθοπραξία, ψηλή πολιτική ηθική στάθμη και κυρίως ίσως να μην βλέπει πολιτική ωριμότητα.                 

Τελειώνω με το εξής: Εάν μια ζωή κάποιος κάνει το ίδιο λάθος και δεν εννοεί να αλλάξει απλά αποκτά εμπειρία στο να κάνει λάθη. Έτσι, δεν ωριμάζει.  Ο ώριμος πολιτικός βλέπει την ουσία και τις ψηλές ηθικές αρχές που ανυψώνουν το έθνος και το άτομο και όχι τα κενόδοξα, τα μάταια και τα πρόσκαιρα οφέλη της πολιτικής εξουσίας. 

 *συγγραφέας του Middle East in Turmoil: Foreign Interference & Poor Leadership (2021). Όλα τα βιβλία του συγγραφέα βρίσκονται στο Amazon.de και Amazon.com)

 

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Σχετικά θέματα
Συνέχεια ανάγνωσης

Άρης Πετάσης

«Ζούμε ξανά την Ανταλκίδειο Ειρήνη»!

Δημοσιεύτηκε

8 μήνες πριν

στις

19 Φεβρουαρίου 2024

από τον

Υφαίνεται μια νέα μορφή Ανταλκίδειας Ειρήνης που μας θυμίζει αυτή που Σπάρτη και Αθήνα είχαν κάνει όταν δέχτηκαν τον Πέρση Βασιλιά Αρταξέρξη Β’ ως ηγεμόνα της Ελλάδος (Ξενοφώντος:Hellenika V 1,31)  με υπογραφή υποταγής του σπαρτιάτη Ανταλκίδα.  Η συνθήκη προέβλεπε (κάτι που φαίνεται να γίνεται και τώρα):  1.) παράδοση της Κύπρου (και των τότε ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας) στους Πέρσες και 2.) αυτονομία των νησιών του Αιγαίου – αποστρατικοποίηση με σημερινή γλώσσα.  Εξαιρούνταν Λήμνος, Ίμβρος και Σκύρος που είχαν κληρουχίες της Αθήνας ώστε η τελευταία να δεχτεί πιο ενεργά την περσική υποταγή.  Η Αθηναϊκή πολιτική ελίτ του 386 π.χ. προχώρησε πιο πέρα δεχόμενη την συνθήκη ως πρόσταγμα.  Η επικυριαρχία των Περσών διήρκησε μέχρι τις ημέρες του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Ο Πλάτωνας θεώρησε την συνθήκη ως άκρως ατιμωτική για τους Έλληνες περιγράφοντας την ως αισχρό και ανόσιο έργο.  Στο γνωστό έργο Занимательная Греция ο Μιχαήλ Κασπάροφ αναφέρει: «Όπου απέτυχε ο Ξέρξης [στους περσικούς πολέμους του 5ου αιώνα] πέτυχε ο Αρταξέρξης. Ο Πέρσης βασιλιάς έδινε εντολές στην Ελλάδα σαν να ήταν δική του χώρα. Τα κατάφερε χωρίς καν να στείλει ένα στρατιώτη. Η συνθήκη έθεσε την Ελλάδα υπό περσική επικυριαρχία (suzerainty).» Ο ιστορικός και φιλόσοφος Will Durant χαρακτήρισε την συνθήκη ως «το πιο επαίσχυντο γεγονός της ελληνικής ιστορίας».  Οι δοξασμένες Σαλαμίνα του Θεμιστοκλή και Πλαταιές του Παυσανία τελικά έπεσαν –υποδουλώθηκαν με μια μόνο υπογραφή της τότε ελληνικής αστικής πολιτικής ελίτ.

Η ‘Τούρκικη Ειρήνη’ του σήμερα. 

Αναφέραμε πιο πάνω πως η Ανταλκίδειος Ειρήνη παρέδωσε την Κύπρο και την Μικρά Ασία στους Πέρσες και τα νησιά του Αιγαίου στην ‘αυτονομία.’ Κατά αναλογία τα ίδια έγιναν και τα τελευταία 100 χρόνια: α.) το 1974 η ελληνική αστική πολιτική ελίτ εγκατέλειψε την Κύπρο στο έλεος των Τούρκων σε ένα από τα πιο επαίσχυντα, (δανείζομαι την λέξη από τον Will Durant), γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.  Όχι μόνο την εγκατέλειψε αλλά και το ανακοίνωσε στην Τουρκία ανοικτά εκ των προτέρων, κατ’ ουσία λέγοντας της ‘είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις με την Κύπρο. Να είσαι βέβαιη πως εγώ δεν έχω καμιά πρόθεση να σώσω τους εκεί Έλληνες’ – τελικά οι Τούρκοι έκαναν τα αίσχιστα, β.) προηγουμένως, το 1959, η ίδια ακριβώς ελληνική πολιτική ελίτ του 1974 είχε υπογράψει την συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου που ενθάρρυνε τους Τούρκους να εισβάλουν στην Κύπρο.  Συν τοις άλλοις, το τότε ελληνικό κράτος αναλάμβανε ενυπογράφως και ρόλο εγγυητή(!) της Κύπρου πράγμα που αθέτησε το 1974 με το εξευτελιστικό πρόσχημα του, ‘η Κύπρος κείται μακράν’ – ως εάν να μην γνώριζε που κείται η Κύπρος όταν υπόγραφε ως εγγυήτρια(!)   Εάν η Ανταλκίδειος Ειρήνη θεωρείται «το πιο επαίσχυντο γεγονότος της ελληνικής ιστορίας» τότε η σύγχρονη εγκατάλειψη της Κύπρου και του ενός εκατομμυρίου Ελλήνων πρέπει να θεωρείται εθνικό κακούργημα.  Παραδόθηκαν στους Τούρκους αυτοί που ο πρώτος Άγγλος κυβερνήτης της Κύπρου  Sir Garnet Wolsey είχε χαρακτηρίσει «ως πολύ Έλληνες» και υιοθέτησε πολιτική για να τους αποπροσανατολίσει αποκαλώντας τους Χριστιανούς αλλά όχι Έλληνες.  Την τελευταία επαίσχυντη πράξη την είδαμε φέτος όταν η αστική πολιτική ελίτ στης Ελλάδος δεν εξάσκησε καμία απολύτως πίεση ώστε η πώληση των F-16 στην Τουρκία να συνδεθεί με την άρση της Τουρκικής κατοχής στην Κύπρο και την απόσυρση των εποίκων – καμιά απολύτως αναφορά για την Κύπρο ως εάν να μην υπάρχει κατοχή του βορείου τμήματος της. 

‘Αυτονόμηση’ των νησιών. 

Με την Ανταλκίδειο Ειρήνη τα νησιά του Αιγαίου είχαν ‘αυτονομηθεί’ και κατέστησαν βορά των Περσών.  Τώρα είδαμε τα Ίμια να έχουν ‘αυτονομηθεί’ μέσα από την αμερικανόπνευστη συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας που έθεσε τις νησίδες out of bounds για την Ελλάδα. Η αποστρατικοποίηση των ακριτικών νησιών, που πολλοί πιστεύουν πως σιγά-σιγά θα πραγματοποιηθεί, θα αποτελέσει αντίστοιχη Ανταλκίδειο ‘αυτονόμηση.’   Με μικρές εξαιρέσεις, η αστική πολιτική ελίτ της Ελλάδος στο σύνολο της φοβάται να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια αλλά ούτε έχει κηρύξει ΑΟΖ γιατί η Αμερική εντέλλει  ‘stop’ και η Τουρκία επισείει το cassus belli.  Ενώ, η υπό την προστασία της Τουρκίας γειτονική Λιβύη δημιούργησε συνορεύουσα ζώνη 12 ναυτικών μιλίων πέραν των χωρικών της υδάτων γιατί από παλιά διαθέτει χωρικά ύδατα 12 ναυτικών μιλίων και αποκλειστική αλιευτική ζώνη 62 ναυτικών μιλίων η ελληνική πολιτική ελίτ περιμένει ακόμα άδεια από το εξωτερικό …που δεν έρχεται.                                                

Διακήρυξη της Μαδρίτης.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα της Ανταλκίδειας Ειρήνης ήταν η επιστροφή των Περσών στην Μικρά Ασία και στο Αιγαίο—επέστρεψαν στους χώρους από όπου είχαν εκδιωχθεί από την Συμμαχία της Δήλου τον 5ο αιώνα και αφού είχαν εκδιωχθεί και από την Κύπρο πρώτα από τον Παυσανία και 28 χρόνια αργότερα από τον Κίμωνα—Για τους δύο αυτούς Έλληνες στρατηλάτες η Κύπρος δεν βρισκόταν μακριά στην εποχή των τριήρων του  5ου αιώνα π.χ. Για την σημερινή αστική πολιτική ελίτ του 20-21ου αιώνα μ.χ. και της εποχή των F-16 η Κύπρος κείται μακράν!  Με την διακήρυξη της Μαδρίτης η τότε ψευδοσοσιαλιστική αστική πολιτική ελίτ της Ελλάδος (η ίδια ακριβώς που συμφώνησε και την παράδοση των Ιμίων) αναγνώρισε δικαιώματα της Τουρκία  στο Αιγαίο φέρνοντας την πίσω ως είχε συμβεί και με τους Πέρσες. 

Επιτήρηση της συμφωνίας. 

Η Ανταλκίδειος Συνθήκη ανάφερε το εξής: «[…] οπότεροι δε ταύτην την ειρήνην μη δέχονται, τούτοις εγώ πολεμήσω μετά των ταύτα βουλομένων και πεζή και κατά θάλατταν και ναυσί και χρήμασιν.»  Εάν κρίνουμε από το τι συμβαίνει τώρα στην Κύπρο προφανώς θα είναι η Τουρκία που θα επιβάλει την ‘ειρήνην’ που υπογράφηκε στην Αθήνα το 2023. Θα το κάνει στα νησιά μέσω του cassus belli και με την κατοχή της Κύπρου πολεμώντας μας, εφόσον χρειαστεί, ‘πεζή και κατά θάλατταν και ναυσί και χρήμασιν’  ανάλογα με τις εξελίξεις. Στην Κύπρο η Τουρκία κυριολεκτικά κάνει ότι θέλει τώρα: δημιούργησε σωρεία στρατοπέδων, στρατιωτικό αεροδρόμιο στο Λευκόνοικο και ναύσταθμο στο Μπογάζι.  Με επίσημη επιστολή της προς τον ΟΗΕ η Τουρκία τώρα αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία επί των ανατολικών νησιών από Λήμνο μέχρι Καστελόριζο. Με αυτά τα δεδομένα σε Αιγαίο και Κύπρο αυτή στοχεύει στο να καταστεί κυρίαρχη στην Ανατολική Μεσόγειο.  Καλό, όμως, θα ήταν η ελληνική αστική πολιτική ελίτ να θυμάται αυτό που έγγραψε ο διανοητής Παναγιώτης  Κονδύλης: «καμία κυρίαρχη τάξη (δέστε ελληνική πολιτική ελίτ) δεν μπορεί να σταθεί στο εσωτερικό, αν δεν μπορεί να υπερασπίσει και να ενισχύσει τη θέση του έθνους μέσα στους εξωτερικούς αγώνες.»                                                                                          

Ακόμα μια διακήρυξη ‘φιλίας’.  Μόλις πρόσφατα η ελληνική αστική πολιτική ελίτ υπόγραψε την ‘Διακήρυξη [φιλίας] των Αθηνών’ με την Τουρκία αγνοώντας την κατοχή της Κύπρου από 40,000 τούρκικο στρατό και εκατοντάδες χιλιάδες έποικους.  Πουθενά στην Διακήρυξη δεν αναφέρεται η Κύπρος.  Είναι μυστήριο γιατί χρειαζόταν επαναβεβαίωση ‘φιλίας’ την στιγμή που βρίσκεται  εν ισχύι το πολύ  ισχυρότερο ‘Σύμφωνο Φιλίας’  του 1930 που υπόγραψε ο Βενιζέλος με τον Ινονού και που: α.) μετά από 25 χρόνια ‘φιλίας’ κατέληξε στο τούρκικο πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης το 1955 που ξεκλήρισε το εκεί Ελληνικό στοιχείο με παρουσία 3,500 ετών, και β.) και που μετά από 44 χρόνια ‘φιλίας’  η συμφωνία κατέληξε το 1974 στην τούρκικη εισβολή της Κύπρου και την κατοχή του 37% του εδάφους και το 55% των ακτογραμμών της. Αναφέρομαι στο πομπώδες σε τίτλο ‘Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας και Σταθερότητας, Διαλλαγής και Διαιτησίας’ του 1930. Αναπόφευκτα θα πρέπει να αγωνιούμε ως προς το  τι θα μας φέρει η καινούργια επιβεβαίωση ‘φιλίας’ του 2023 έχοντας υπόψη που κατάληξε η ‘φιλία’ του 1930.                                                                                                     

Κλείνοντας: Σε μια ενδιαφέρουσα συνάντηση που είχα με γόνο επιφανών ευρωπαίων φιλελλήνων του 1821, ρωτήθηκα: «Πως έχει πέσει η Ελλάδα σε τέτοια καταθλιπτική κατάσταση εξάρτησης και ανυποληψίας τα τελευταία 200 χρόνια; Ποιος θα φέρει πίσω την απαστράπτουσα αίγλη της Κλασσικής Ελλάδας;»  Του απάντησα: «Σίγουρα, όχι η ελληνική αστική πολιτική ελίτ γιατί αυτή, ουδέποτε κατάφερε να σώσει το έθνος – σώζει μόνο το κράτος για να φορολογεί και να περνά όμορφα η άρχουσα τάξη!»  Ακολούθως, συνέχισα λέγοντας, «Το έθνος ιστορικά σωζόταν από 3 δάσκαλους, μαζί με 3 παπάδες, 3 αξιωματικούς και τους απλούς πολίτες.» Του θύμισα πως το 2004 οι απλοί πολίτες, μαζί με τους παπάδες, τους δασκάλους της δημοτικής και μέσης, και επίλεκτους αξιωματικούς έσωσαν την Κύπρο από το Σχέδιο Ανάν που θα κατάστρεφε ολοκληρωτικά τον εκεί ελληνισμό του ενός εκατομμυρίου. «Αντιθέτως», συνέχισα, «στην πλειονότητα της η ελληνική αστική πολιτική ελίτ συντάχθηκε υποτακτικά με το τουρκόφιλο σχέδιο των Αγγλο-Αμερικάνων και απειλούσε τους Έλληνες της Κύπρου πως θα έπρεπε να ψηφιστεί το σχέδιο ‘ώστε να μην μείνει η Κύπρος μόνη’- ξεχνώντας πως η τελευταία φορά που η ταλαιπωρημένη μεγαλόνησος δεν ήταν μόνη  χρονολογείται στην προ Χριστού εποχή του Παυσανία και του Κίμωνα!»

*Συγγραφέας του βιβλίου, The Middle East in Turmoil: foreign intervention & poor leadership. (Amazon.com)

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Άρης Πετάσης

Άλλο εκλεγμένος [πολιτικός] αντιπρόσωπος και άλλο ηγέτης 

Δημοσιεύτηκε

1 έτος πριν

στις

19 Σεπτεμβρίου 2023

από τον

Προτιμότερο ένα μόνο γραμμάριο σοφίας παρά χίλια πανεπιστημιακής γνώσης

Δρα Άρη Πετάση*

               Το ερώτημα του κατά πόσο ο εκλεγμένος πολιτικός είναι  απλά αντιπρόσωπος αυτών που τον ψήφισαν ή είναι ο ηγέτης τους το απαντώ με σαφήνεια στο βιβλίο μου Leadership Triumphs & Failures (Amazon.de).  Ο εκλεγμένος πολιτικός απλά παραμένει αντιπρόσωπος και τίποτα άλλο μέχρι να αποδείξει πως έχει εξελιχθεί και σε ηγέτη. Ας δούμε πιο κάτω ορισμένα από τα στοιχεία που συνθέτουν το θέμα. ·         Χωρίς ηθικό υπόβαθρο ο εκλεγμένος πολιτικός είναι αδύνατο να εξελιχθεί σε ηγέτη. Στην πορεία εξέλιξης από εκλεγμένο πολιτικό αντιπρόσωπο σε ηγέτη απαιτείται πρώτα από όλα να διαθέτει ο αντιπρόσωπος υψηλό ηθικό υπόβαθρο.  Αυτό του επιτρέπει να εξυπηρετεί αληθινά την πατρίδα του  και όχι το δικό του συμφέρον ή τα συμφέροντα άλλων, κυρίως ξένων δυνάμεων. Δηλαδή,  θα πρέπει να υπηρετεί τίμια και χωρίς εκπτώσεις τις Ελληνικές αξίες και τις αρχές που κράτησαν τον Ελληνισμό εν ζωή δια μέσου των αιώνων. Για να εξελιχθούν σε ηγέτες οι εκλεγμένοι πολιτικοί θα πρέπει να είναι ‘άξιοι της προπατορικής αρετής’ που αναφέρει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στην Διακήρυξη του.·                   Ανεντιμότητα και εγωισμός πλήττουν την πορεία εξέλιξης του πολιτικού σε ηγέτη.   Από Αμερικάνικα στοιχεία του 2015, που δημοσίευσε το Pew Research, για το πως βλέπουν οι Αμερικάνοι πολίτες τους εκλεγμένους πολιτικούς αντιπροσώπους τους κρατούμε τα εξής: 1.) Το 16% των πολιτών πιστεύει πως αυτοί επηρεάζονται από «ιδικά συμφέροντα και από το χρήμα», 2.) Το 10% χαρακτηρίζει τους εκλεγμένους πολιτικούς ως «ψεύτες και ανέντιμους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η  καριέρα τους», 3.) Ο μέσος Αμερικανός πολίτης βλέπει τους εκλεγμένους πολιτικούς του «να είναι όσο έξυπνοι όσο είναι και αυτός» και τίποτα περισσότερο.  Όμως, τους θεωρεί «σημαντικά πιο ανέντιμους και εγωιστές από τον ίδιο, και με χαμηλότερο δείκτη πατριωτισμού», 4.) σε ερώτηση κατά πόσο η λέξη ‘τίμιος’ περιγράφει ικανοποιητικά τους πολιτικούς αντιπροσώπους τους το 69% απάντησε ‘όχι’, 5.) ένα 72% των ερωτηθέντων περιέγραψε τους αντιπροσώπους τους ως «εγωιστές/εγωλάτρες.»  Η όλη εικόνα καταδεικνύει την δυσκολία του να εξελιχθεί ο εκλεγμένος πολιτικός σε ηγέτη. Δεν έχω δει αντίστοιχη μελέτη για τους εκλεγμένους πολιτικούς αντιπροσώπους σε Ελλάδα-Κύπρο. Μια τέτοια μελέτη, όμως, θα ήταν πολύ  ενδιαφέρουσα ιδιαίτερα σε ότι αφορά τα στοιχεία, ‘εξάρτηση’ και ‘αξιοπρέπεια/δουλικότητα’.

  • Η δουλικότητα αποτελεί σοβαρότατο φραγμό για εξέλιξη του εκλεγμένου πολιτικού σε ηγέτη. Μόλις πριν λίγες μέρες είχα δει για πρώτη φορά στο YouTube μια από τις πιο συνταρακτικές εικόνες δουλοπρέπειας πολιτικών αντιπροσώπων που είχα δει ποτέ στην ζωή μου.  Ανατρίχιασα βλέποντας την συμπεριφορά μέρους της ελληνικής πολιτικής ελίτ προς τον πρέσβη της Αμερικής στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1950-1953 κ. Τζον Πιουριφόυ ενώ αυτός αποχωρούσε από την Ελλάδα με το τέλος της θητείας του.  Είδα σκηνές ντροπής και ευτελούς συμπεριφοράς που θα προκαλούσαν αποτροπιασμό στον Γιωργάκη Ολύμπιο και τους άλλους αγωνιστές μέσα από τον τάφο τους. Χωρίς καμιά ντροπή, μερικοί από αυτούς φιλούσαν το χέρι του πρέσβη καθώς όλοι έσκυβαν το κεφάλι όταν τους έκανε την τιμή να τους επιτρέψει χειραψία μαζί του.  Ακολούθως τον ανέβασαν στους ώμους τους για να τον μεταφέρουν στην σκάλα του αεροπλάνου του (ναι, το πήραν στο αεροπλάνο καβάλα στους ώμους τους).  Ενώ είχαν περάσει 130 τόσα χρόνια από το 1821 οι εικόνες θύμιζαν  την σκοτεινότερη περίοδο της Οθωμανοκρατίας.  Σίγουρα δεν θύμιζαν την δοξασμένη Κλασσική Ελλάδα.  
  • Η φυσική αριστοκρατία (natural aristocracy) βοηθά στην εξέλιξη του πολιτικού σε ηγέτη.

Μια από τις σημαντικές κληρονομιές που μας άφησε το 1813 ο λαμπρός Αμερικανός πρόεδρος Thomas Jefferson ήταν και η διαφοροποίηση που είχε κάνει μεταξύ: α.) της Φυσικής (natural) αριστοκρατίας δηλαδή, της πραγματικής/αυθεντικής πολιτικής ελίτ που αντλεί τη δύναμη της μέσα από την αρετή αλλά και μέσα από το ταλέντο και τις ικανότητες, και β.) της τεχνητής (artificial) αριστοκρατίας δηλαδή, της υποτιθέμενης πολιτικής ελίτ που αντλεί την δύναμη της μέσα από την κληρονομική της θέση,  καταγωγή και τον οικογενειακό πλούτο — όχι όμως μέσα από την αρετή.  

  • Σοφία και ευθυκρισία ως αναπόσπαστα στοιχεία για εξέλιξη σε ηγέτη.  Ο πολιτικός με ελλιπή σοφία είναι απόλυτος και μονομανής σε ότι αφορά την ορθότητα των αποφάσεων του — ακόμα και εάν τελικά οι αποφάσεις του προκαλέσουν δεινά στην χώρα.  Του λείπει η αναγκαία ευελιξία που αποτελεί ζωτικό στοιχείο της ηγεσίας καθώς και η κατανόηση του ευρύτερου χώρου.  Η σε ρυθμούς ρουτίνας επανάληψη του ‘ανήκουμε [μόνο] στην Δύση’, που μπορεί να ενθουσιάζει τους εκφραστές αυτής της θέσης, αποτελεί παράδειγμα μονομανίας. Με τον επιθετικό τρόπο, που εκφράζεται, όμως, δεικνύει και εχθρότητα ενάντια στο 85+% του πληθυσμού του πλανήτη που δεν ανήκει στην Δύση. Ταυτόχρονα αγνοεί την ευρύτερη δυναμική: δηλαδή την ραγδαίως ανερχόμενη οικονομική και στρατιωτική δύναμη της Ανατολής.  Δύσκολο  πράγμα η απόκτηση σοφίας όμως γιατί όπως μας λέγει ο Thomas Jefferson η σοφία κατοικεί μόνο μέσα σε όσους διαθέτουν καθαρό και ειρηνικό μυαλό.  Θα πρόσθετα και αμερόληπτο μυαλό.  Το καθαρό, το ειρηνικό και το αμερόληπτο του μυαλού είναι, όμως, δυσεύρετα χαρίσματα.  «Σε αυτόν που [είναι βέβαιος πως μέσα από τις αποφάσεις του] γνωρίζει όλες τις απαντήσεις  προφανώς δεν του έχουν υποβληθεί όλες οι ερωτήσεις» μας θυμίζει ο Κομφούκιος.  
  • Από μόνη της η πανεπιστημιακή γνώση δεν εξελίσσει τον εκλεγμένο πολιτικό σε ηγέτη. Ο Robert McNamara, (που διέθετε ένα από τους ψηλότερους δείκτες νοημοσύνης), Υπουργός Άμυνας της Αμερικής κατά την περίοδο του πολέμου του Βιετνάμ, θρηνώντας διερωτήθηκε πως ήταν δυνατό τόσοι και τόσοι σπουδασμένοι στα λαμπρότερα πανεπιστήμια της Αμερικής, να έχουν λάβει τόσο ανόητες (βλακώδεις) αποφάσεις υπέρ της συνέχισης του πολέμου στο Βιετνάμ;  Δηλαδή, διερωτώταν κατά πόσο η ακαδημαϊκή ευφυΐα (book smartness) κάποτε βρίσκεται σε διάσταση με την κοινή λογική που επικεντρώνεται στην ουσία μόνο.  Με δεδομένη τη περιπλοκή (και την παραξενιά) του ανθρώπινου εγκέφαλου δικαίως διερωτάται ο λαός κατά πόσο θα πρέπει πρώτα από όλα να ζητήσει προστασία ενάντια στις αποφάσεις των όσων εκλεγμένων δεν τα καταφέρνουν να εξελιχθούν σε ηγέτες. Κλείνω με μια ενοχλητική ερώτηση: μήπως τελικά ο μέσος πολίτης είναι ικανότερος από τους έμμισθους πολιτικούς που τον αντιπροσωπεύουν στο να αποφασίζει για τα μεγάλα εθνικά θέματα;  

*Scholar | Organisational Strategy

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Άρης Πετάσης

Ματαιοδοξία-ναρκισσισμός και ζοφερή αυταπάτη: παγίδα της ελληνικής Évolué ελίτ  

Δημοσιεύτηκε

1 έτος πριν

στις

28 Ιουνίου 2023

από τον

«βαρετή η εθνική αξιοπρέπεια»

Δρ. Άρης Πετάσης*

Αρκετά χρόνια πριν είχα λάβει πρόσκληση σε εκδήλωση πρεσβείας σημαντικής Δυτικής χώρας.  Γνώριζα τον πρέσβη μέσω της επαγγελματικής μου ενασχόλησης τον  οποίο και περιγράφω ως καλοπροαίρετο, ψηλής μόρφωσης και με εντυπωσιακή δυνατότητα να ακούει το αντίθετο από αυτό που ο ρόλος του του επέβαλλε να λέγει.

Κατά την δεξίωση, με ρώτησε πως πάω. Του είπα: “Όχι και τόσο καλά βλέποντας  τον δουλικό τρόπο και το σκύψιμο μερίδας της αστικής τάξης όταν σε χαιρετούσαν  στην είσοδο.”  Ο πρέσβης πήρε την παρατήρηση μου σαν αστείο και γέλασε.  Ακολούθως τον ρώτησα: ‘Γιατί δεν τους θύμισες πως ο Έλληνας, από χρέος στην ιστορία του, οφείλει πάντα να κρατά το κεφάλι του ψηλά;’  Το αναφέρω για να εξηγήσω την ροπή μέρους της αστικής τάξης για ‘εξέλιξη’  και ‘ενσωμάτωση’ στην Αγγλοσαξονική ελίτ.    

Η Δύση (γνωστή ως Collective West) διαιρείται σε δύο ξεχωριστές ομάδες: Στην κατηγορία ‘Α’ των Αγγλοσαξονικών χωρών του ΝΑΤΟ-ΕΕ, πολλές από τις  οποίες υπήρξαν αποικιοκρατικές, με ορισμένες, όπως την Βρετανία, να συνεχίζουν νέο-αποικιοκρατικές πρακτικές, και στην κατηγορία ‘Β’ όπου βρίσκονται οι υπόλοιπες χώρες.  Στην ‘B’ κατηγορία Δυτικών  χωρών ΝΑΤΟ-ΕΕ βρίσκονται χώρες όπως: Ελλάδα, Βουλγαρία,  Ρουμανία, κοκ τις ελίτ των οποίων η ‘Α’ κατηγορία θεωρεί μόνο κατά καιρούς ‘Ευρωπαϊκές’ και ανάλογα με την περίπτωση και τις ανάγκες ΝΑΤΟ-ΕΕ.  Μάταια κάθε προσπάθεια της ‘Β’ ελίτ να ανελιχθεί στην ‘Α’ κατηγορία.   Μπορεί’ να φθάσει μέχρι και τα προπύλαια αλλά όχι όμως να μπει στο στρατόπεδο της Αγγλοσαξονικού ελίτ.      

Το ‘Ανήκουμε στην Δύση’ (που ακουγόταν και παράξενα εφόσον οι ελεύθεροι Έλληνες δεν είναι ιδιοκτησία κανενός) και αργότερα  το ‘οφείλουμε να εξευρωπαϊστούμε’ (1996-2004) αποτελούσαν προσπάθεια της τότε ελληνικής πολιτικής ελίτ να εντυπωσιάσει την ελίτ της ‘Α’ με συνθήματα.  Με το ‘οφείλουμε  να εκσυγχρονιστούμε’ η ελληνική ελίτ καλούσε, τότε, τους Έλληνες που έχουν ιστορία 5,000 ετών, να υιοθετήσουν ‘Δυτικές πρακτικές και παραδόσεις’ ώστε μέλη αυτής της ελίτ να εισαχθούν εις τα ‘ άγια των αγίων’ της Αγγλοσαξονικής λέσχης.    Ακόμα και η σπουδή της τότε ελίτ  για να ενταχθεί η Ελλάδα το 2000 στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), πρόωρα και με ψευδής παραστάσεις, αποτελούσε προσπάθεια μελών της συγκεκριμένης ελληνικής πολιτικής ομάδας να σκαρφαλώσουν τα μέλη της στην ‘Α’ κατηγορία (το γνωστό, ‘we made it’!).   Μάταια όμως, γιατί η ‘Α’ είναι ερμητικά κλειστή για την ‘Β’.

Για να επιτευχθεί  κάποιας μορφής αποδοχή της ελληνικής πολιτικής ελίτ, ακόμα και να φθάσει στα προπύλαια της ‘Α’ κατηγορίας, θα πρέπει πρώτα να υπάρξει απόδειξη πως αυτή πέρασε τις εξετάσεις που, στο παρελθόν, έπρεπε να περάσουν οι τοπικές ελίτ των  πρώην αποικισμένων χωρών στην Ασία, Αφρική, Μέση Ανατολή αλλά και στην Κύπρο, κοκ.   Η ελίτ των γηγενών έπρεπε πρώτα να αποδείξει πως μπορούσε να συμπεριφερθεί ‘ευρωπαϊκά’:  ως Βέλγοι, Γάλλοι, Άγγλοι, κοκ και πως είχε ‘εξελιχθεί’ και αφομοιωθεί με τις ‘ανώτερες ευρωπαϊκές αξίες.’  Γι’ αυτό, στην αποικισμένη Κύπρο, όσοι από την αστική ελίτ ένοιωθαν αρκούντως ‘εξελιγμένοι’, ας πούμε σε επίπεδο χαμηλόβαθμου δημοσίου υπαλλήλου, αλλά Άγγλου, οδηγούσαν αγγλικής μάρκας αυτοκίνητο (π.χ. Humber), εκτός εργασίας φορούσαν και safari suit και τις Κυριακές κασμιρένιο κοστούμι made in England, έπαιζαν τένις στο field club (ιδρύθηκε από Βρετανούς το 1913) και έπαιρναν το τσάι τους στις πέντε το απόγευμα (high tea).  H πορεία των γηγενών ελίτ προς την ‘εξέλιξη’, στα γαλλικά αναφερόταν ως Évolué.                  

Στη σημερινή εποχή,  για να μπορέσει η ελληνική πολιτική ελίτ να φθάσεις στα προπύλαια του Αγγλοσαξονικού κλαμπ της κατηγορίας ‘Α’ υποχρεούται να αποδείξει πως έχει πετύχει στο Évolué με πράξεις, όπως: χορήγηση άδειας για εγκατάσταση πλήθους Νατοϊκών βάσεων στην ελληνική γη,  εκδίωξη από την Ελλάδα Ρώσσων διπλωματών, αρνητική ρητορική ενάντια στους Κινέζους, αποδοχή όσον ξενοκατευθυνόμενων ΜΚΟ επηρεάζουν και καθοδηγούν την πολιτική ελίτ, κοκ.

Με κριτήρια Évolué, ενέργειες όπως η υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών αποτελούν πιστοποιητικό με βαθμό άριστα.  Η ελληνική ελίτ που, μη κακόν, θα υπογράψει, στο μέλλον, τις ‘Πρέσπες του Αιγαίου’ θα τύχει δοξασίας ως πρωτεύσασα στο Évolué.  Για να συνεχίσει όμως να εισπράττει Αγγλοσαξονικές πιστωτικές μονάδες θα πρέπει και να αποδείξει πως έχει αποβάλει τον ‘εθνικισμό’.  Αυτό αποδεικνύεται με την αποδοχή του ΝΑΤΟ/ΕΕ σαν την νέα της πατρίδα απορρίπτοντας σιωπηρά την μάνα Ελλάδα.  Θα πρέπει, επίσης, να διαγράψει κάθε αναφορά σε αυτό που αναφέρει για τον πατριωτισμό ο Samuel Johnson στο έργο του, ‘Western Islands’: «καμιά αξία δεν έχει ο άνθρωπος του οποίου ο πατριωτισμός δεν διεγείρεται όταν αντικρίσει τον Μαραθώνα».   Στην πορεία προς τα προπύλαια της κατηγορίας ‘Α’, θα πρέπει να δώσει επιτυχώς εξετάσεις πως κατάργησε τα ορόσημα που έθεσαν στους σημερινούς Έλληνες οι ένδοξοι πρόγονοι τους.   Και τώρα στο πιο δύσκολο για ένα καθόλα ολοκληρωμένο Évolué: να δεχθεί η ελληνική ελίτ να μετατραπεί ο Παρθενώνας στην Ακρόπολη σε κτίριο των κεντρικών γραφείων ΝΑΤΟ-ΕΕ.   Θα πρέπει, επίσης, να αποδείξει πως ‘εκσυγχρονίστηκε’ σε σημείο που να μην πιστεύει στον θεσμό της οικογένειας, πατρίδας, θρησκείας και ελεύθερης έκφρασης και πως μπορεί να χρησιμοποιήσει πιστά το εγκεκριμένο από την Αγγλοσαξονική ελίτ γλωσσάριο.  Για παράδειγμα, να αναφέρει την τουρκική στρατιωτική κατοχή στην Κύπρο σαν ‘ειρηνική παρουσία τουρκικών στρατευμάτων’.   Θα πρέπει επίσης, για παράδειγμα, να τονίζει πως η καθόλα ευεργετική Ορθόδοξη άσκησης της νηστείας αποτελεί μορφή σκοταδισμού και οπισθοδρόμησης ή στην καλύτερη περίπτωση αποτελεί δίαιτα αποτοξίνωσης.  Μέσα σε αυτή την κατρακύλα προς τον ‘εκσυγχρονισμό’ και  το Évolué πρόσφατα ακούσαμε στην Κύπρο από επίσημα χείλη το απειλητικό «τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς τους»  που μας θύμισε πορεία πίσω προς στο παιδομάζωμα και τους  γενίτσαρους.                          

Πλέον επιρρεπείς για να μπουν σε πορεία Évolué και ‘εκσυγχρονισμού’, μας λέει ο Γάλλος ποιητής Aimé Césaire, είναι αυτοί στους οποίους «επιδέξια έχει εγχυθεί ο φόβος,  τα συμπλέγματα κατωτερότητας, ο τρόμος, η δουλοπρέπεια, η απόγνωση, και η ταπείνωση.»   Το υπέρμετρο ελληνικό οικονομικό χρέος, για παράδειγμα, αποτελεί ένα τέτοιο εργαλείο δημιουργίας συμπλέγματος κατωτερότητας—είναι γνωστό πως όποιος είναι βυθισμένος στα χρέη παύει να είναι ελεύθερος.  Ο Césaire θα μπορούσε να προσθέσει και την μωροφιλοδοξία, το κυνήγι κίβδηλων εγκωμίων από ξένους και τις ψευδαισθήσεις πως Νατοϊκοί στρατοί θα σώσουν τους Έλληνες, κοκ.         

Κατά την περίοδο του σχεδίου Ανάν το 2004 η Κύπρος σώθηκε από πολίτες που δεν έπασχαν από τα συμπλέγματα  που αναφέρει ο Césaire.  Εδώ μνημονεύω ιδιαιτέρως, τον εκλιπόντα Άντη Χριστοφορίδη.  Η Κύπρος σώθηκε από τους ταπεινούς και άσημους: τους αγρότες, τους τεχνίτες, τους επαγγελματίες, τους αρτοποιούς, τους κουρείς, κ.α.  Αντίθετα, πολλά μέλη της ‘εκσυγχρονισμένης’ αστικής τάξης συντάχθηκαν, τότε, με τον εμπνευστή του Σχεδίου Ανάν, Άγγλο διπλωμάτη που έφερε τίτλο Sir’ με την ψευδαίσθηση πως, μέσω ώσμωσης, το ‘Sir ‘του Άγγλου διπλωμάτη θα τους ανέβαζε κλάση.  Το μάταιο παιχνίδι της μωροφιλοδοξίας, η ζοφερή αυταπάτη περί εαυτού και ο ναρκισσισμός είχαν μετατραπεί τότε σε φονικά όπλα.                                                            

Παρόλα αυτά υπάρχει ελπίδα και φως. Σωρεία ερευνών δείχνουν τον Έλληνα να είναι πρώτος σε υπερηφάνεια για την καταβολή, έθνος , φυλή και ιστορία του.  «Οι Έλληνες είναι πιο περήφανοι για την ταυτότητα τους από τους ομολόγους τους στην ΕΕ» (πηγή: IPSOS).  Μια τελευταία δημοσκόπηση δείχνει τους κύπριους να πιστεύουν, σχεδόν καθολικά, στον γάμο και  στην οικογένεια απόλυτα, όπως εξάλλου πιστεύει και ο υπόλοιπος ελληνισμός.  Σε όλες τις δημοσκοπήσεις αποδεικνύεται πως ο Έλληνας δεν πάσχει από συμπλέγματα κατωτερότητας ούτε έχει ανάγκη από Évolué. Του είναι αρκετό το κλέος της ελληνικής καταγωγής τους. Κλείνοντας:  Μένουμε με την ελπίδα πως μια μέρα θα ξαναζήσουμε τον ανόθευτο ελιτισμό του Κίμωνα και του Αριστείδη και όχι αυτό του Évolué.

*Scholar | Organisational Strategy

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή