Τέτοια δήλωση δεν
αποτελεί έκπληξη
από το στόμα του Τσάβες, αλλά είναι όμως συμπαθητική: μια από τις πρώτες
διπλωματικές προθέσεις του Ούγκο Τσάβες μετά την επανεκλογή του στην κορυφή του
κράτους της Βενεζουέλας ήταν για τη Συρία.
Μιλώντας στη
συνέντευξη τύπου εγκαινίων της νέας εντολής του, ο Τσάβες δήλωσε, ως συνήθως, με
τη παθιασμένη ειλικρίνεια του:
«Πώς να μην υποστηρίξω την κυβέρνηση του
προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ, αφού είναι η νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας ; ».
Και ο πρόεδρος της
Βενεζουέλας να συνεχίσει με ένα άλλο λογικό ερώτημα: «Ποιον να
υποστηρίξω; Τους τρομοκράτες, εκείνους που θέλουν ένα μεταβατικό
συμβούλιο, αυτούς που σκοτώνουν ανθρώπους από όλες τις πλευρές; ».
Ο Ούγκο Τσάβες έχοντας
την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, κατηγορεί τους Ευρωπαίους, γιατί για τους Αμερικανούς
οι θέσεις του είναι πάγιες: «Δεν ξέρω πώς τυχαίνει ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να
συνεδριάσουν με τους τρομοκράτες και να μη αναγνωρίζουν την νόμιμη κυβέρνηση. Εμείς,
φυσικά θα συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε τη νόμιμη κυβέρνηση και συνηγορούμε για
την ειρήνη στη Συρία».
Ο Τσάβες εξέφρασε
περαιτέρω την άποψη ότι αυτό που συμβαίνει στη Συρία ήταν «μια
προγραμματισμένη κρίση» κατά το πρότυπο που στοίχισε τη ζωή στον
Καντάφι. Και ο χρονοπρογραμματιστής Αρ. 1, είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, «ένας
από τους μεγαλύτερους υπεύθυνους για αυτή τη καταστροφή (της Συρίας)». Και
με άψογη λογική, ο Πρόεδρος εξέφρασε την ικανοποίησή του για τη σταθερή στάση
της Ρωσίας και της Κίνας για αυτή το ζήτημα.
Ένας «Viejo amigo»
(παλιός φίλος)…
Η φιλία μεταξύ της
Συρίας και ορισμένων χωρών της Λατινικής Αμερικής, πρώτα απ ‘όλα με τη Βενεζουέλα,
χρονολογείται πολύ πριν από την κρίση. Η πρώτη επίσκεψη του Τσάβες στη
Συρία έγινε το 2003, έτος που βλέπει και τον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα να προσγειωθεί
στη Δαμασκό. Ο Τσάβες επέστρεψε στη Συρία το 2006 και το 2009 ο Μπασάρ αλ Άσαντ
πήγε στην Ντόχα (!) για την δεύτερη συνάντηση κορυφής Νότια Αμερική / Αραβικά Κράτη
(ASPA). Το 2010, ο πρόεδρος της Συρίας κάνει περιοδεία στη Λατινική
Αμερική, καθώς επίσης και γίνεται η τρίτη επίσκεψη του προέδρου της Βενεζουέλας
στη Συρία.
Το 2011, επτά μήνες
μετά την έναρξη των ταραχών, μια παν-αμερικανική αντιπροσωπεία της
Μπολιβαριανής Συμμαχίας για την Αμερική (ALBA), φθάνει στη Δαμασκό για να
επαναβεβαιωθεί η υποστήριξη των «αντι-ιμπεριαλιστικών» (πιο συγκεκριμένα,
αντι- Ουάσιγκτον) χωρών της Λατινικής Αμερικής στη Συρία. Στις 5
Φεβρουαρίου 2012, η σύνοδος κορυφής της ALBA σε συνάντηση στο Καράκας
επαναβεβαιώνει την υποστήριξή της. Τον περασμένο Ιούλιο, μετά την επίθεση
που αποδεκάτισε τη συριακή κυβέρνηση στη Δαμασκό, ο Ούγκο Τσάβες στέλνει τα συλλυπητήρια
του στον Πρόεδρο της Συρίας.
Ζαν Λυκ, εσύ τι
πιστεύεις;
Προφανώς, ο άνθρωπος
που μόλις επανεκλεγεί πρόεδρος με το 55% των ψηφοφόρων της Βενεζουέλας δεν
είναι φίλος ή υποτελής της Χίλαρι Κλίντον, του Laurent Fabius ή του πρίγκιπα-υπουργού
Ben Jassem al-Thani (Κατάρ).
Και η φιλία του με τη
Συρία δεν είναι μόνο λεκτική: τον περασμένο Μάιο, για παράδειγμα, ένα φορτηγό
πλοίο της Βενεζουέλας παρέδωσε 35.000 τόνους μαζούτ στη Συρία, για να συμβάλει
στην αντιστάθμιση των διαφόρων δυτικών εμπάργκο.
Ένα δεύτερο πλοίο, με
το ίδιο φορτίο για τον ίδιο παραλήπτη, πρέπει να πήγε κατά τις εβδομάδες που
ακολούθησαν. Μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο Τσάβες θα προβεί σε άλλες «χειρονομίες» αλληλεγγύης
με μια χώρα που αντιμετωπίζει πολύ ξεκάθαρα, αν τα λόγια, ίδια τα πολιτικά, εξακολουθούν
να έχουν σημασία, ένα είδος ιμπεριαλιστικής επίθεσης, μεταμφιεσμένης ως συνήθως σε σταυροφορία του δίκιου και της ελευθερίας.
Ας ξαναγυρίσουμε από τα γενικά στο συγκεκριμένο, ήτοι από τη σύγκρουση στη Συρίας στη γαλλική
αριστερά: ο Ούγκο Τσάβες είναι αναμφισβήτητα ένα λαϊκό πρόσωπο και μια αναφορά στο
κινήματα «αριστερά της αριστεράς» και της αντι-παγκοσμιοποίησης.
Κάπου ακούσαμε
ότι ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν επανέλαβε πρόσφατα την υποστήριξή του στον Ούγκο Τσάβες με
την ευκαιρία της προεκλογικής
εκστρατείας στη Βενεζουέλα.
Μπολιβαριανός ο
Μελανσόν; Όχι, ακατάστατος και διφορούμενος, όπως όλη η λαϊκή γαλλική
αριστερά, διαιρεμένη μεταξύ της αντι-ιμπεριαλιστικής νοσταλγίας της και της
ευθυγράμμισής της με την αντι-φασιστική ρητορική και των δικαιωμάτων του
ανθρώπου που επιβάλλεται από τη σοσιαλδημοκρατική
αριστερά (χωρίς να αναφερθούμε στην αστικο-μποέμ (η του χαβιαριού) ακραία αριστερά
του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος), ρητορική που την αναγκάζει να καταδικάσει τον «δικτάτορα» Μπασάρ, ενώ εκδηλώνει
αντιρρήσεις για το ΝΑΤΟ και τις πετρομοναρχίες.
Οι φίλοι των θαυμασμών
μας δεν είναι κατ ‘ανάγκην και φίλοι μας.
Αλλά μια μέρα, θα πρέπει
αυτή η αριστερά, αν θέλει να επανακτήσει κάποια αξιοπιστία, να επιλέξει μεταξύ του
Ούγκο Τσάβες και του Μπερνάρ Κουσνέρ (Bernard Kouchner), για παράδειγμα…
var _wau = _wau || []; _wau.push([“small”, “wvg1ie6mi5ta”, “m3y”]);
(function() {var s=document.createElement(“script”); s.async=true;s.src=”http://widgets.amung.us/small.js”;
document.getElementsByTagName(“head”)[0].appendChild(s);})();
