Τoυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δευτέρα, εφτά το πρωί. Διασχίζω βιαστικά στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής και σκέφτομαι τι θα γράψω. Το μάτι μου πιάνει στα γρήγορα την εικόνα στο παγκάκι, δυο ανθρώπους καθισμένους μαζί, ίσως ελπίζοντας ότι, παρέα, αντιστέκονται καλύτερα στη παγωνιά, βυθισμένοι στον ανήσυχο ύπνο τους. Το μνημόνιο εν δράσει, προλαβαίνω να σκεφτώ, προτού το βλέμμα αποτραβηχτεί εξίσου γρήγορα, αμήχανο μπρος στα συντρίμμια των Ελλήνων, τρομαγμένο από το φόβο ότι δεν αντικρίζει παρά το μέλλον μας.
Όμως αυτό είναι το μέλλον, αν αφήσουμε, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, τα πράγματα να εξελίσσονται έτσι. Δέκα εκατομμύρια ανθρωπάκια, σκέφτομαι, λίγο αυστηρός ίσως, αλλά οι συνθήκες τέτοιες είναι, βάλαμε το κεφάλι στην άμμο, περιμένοντας ένα θαύμα που μόνο εμείς θα μπορούσαμε να προκαλέσουμε,  επιδιδόμενοι σε προσωπικές, μα αδιέξοδες στρατηγικές  σωτηρίας. Οι επιβάτες του Τιτανικού δεν σώζονται με στουπί στα φινιστρίνια. Πρέπει να ανεβούνε στη γέφυρα, να πλακώσουν στο ξύλο το πλήρωμα, να αλλάξουν την πορεία του καραβιού.
Η αξιοπρέπεια, υπό διωγμόν στα ανώτερα, διευθυντικά στρώματα, τα έργα και τις ημέρες των οποίων παρακολουθούμε, πάλι άναυδοι, στη Μαφία του Θερμαϊκού, βρίσκει τώρα καταφύγιο στα έγκατά της κοινωνίας. Στον ζητιάνο της Αλεξάνδρας, που είδα τις προάλλες. Μια γυναίκα του άφησε ένα ευρώ κι αυτός άρχισε να φώναζει “Κυρία, κυρία”. Γύρισε με τα πολλά αυτή και της έδειξε τα πενήντα ευρώ που της είχαν πέσει.

Αγγλικό Δίκαιο και αξιοπρέπεια: η περίπτωση Χρήστου Ροζάκη
Μιας και μιλάμε για αξιοπρέπεια, τη στιγμή της σταύρωσης για τον ελληνικό λαό, έρχεται ένας ακαδημαϊκός, ο Χρήστος Ροζάκης, να βάλει το όποιο κύρος του στην υπηρεσία των ψευδών που διασπείρονται προς δικαιολόγηση της κυβέρνησης Παπαδήμου-Soros. Καρφώνει κι αυτός ένα καρφί στο σταυρό της Ελλάδας, για λογαριασμό μιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος, που επιδιώκει κοινωνικό ολοκαύτωμα στην Ευρώπη, τυφλή, όπως ο καρκίνος, στις αυτοκαταστροφικές συνέπειες της δράσης της.
Με το άρθρο του στο Βήμα ο δικαστής διεκδικεί θέση πειθήνιου μαθητή του Αίλιου Αριστείδη. Πρέπει το άρθρο να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες, να μάθουν τι ποιότητας είναι μια μερίδα του “πνευματικού κόσμου”. Λέει ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε το αγγλικό δίκαιο για τα ομόλογα. Ισχυριζόμενος, σε αντίθεση με όλους τους ειδικούς, νομικούς και οικονομολόγους, εδώ και διεθνώς, που τα έχουν άλλωστε επανειλημμένως πει ακόμα και στην εφημερίδα που φιλοξενεί τις απόψεις του, ότι το αγγλικό δίκαιο δεν είναι εξόχως φιλικό προς τον δανειστή και εχθρικό προς τον δανειζόμενο. Υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι με τη συμφωνία θα γλυτώσουν από τις κατασχέσεις η Ακρόπολη και άλλα μνημεία, τα μουσεία, τα νοσοκομεία και τα κτίσματα προ του 1453, κάτι που θεωρεί μεγάλη εθνική επιτυχία!
Προσπαθεί να υποστηρίξει ότι η πρόβλεψη για ελληνικά δικαστήρια αρμόδια, όχι για την εκδίκαση, αλλά για την εκτέλεση των δημευτικών αποφάσεων ελληνικής περιουσίας, έχει τάχα μου κάποια σημασία. Κοροϊδεύει δηλαδή αναίσχυντα τους αναγνώστες της εφημερίδας, γιατί δεν είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει ότι ο Πρωτοδίκης Αργοστολίου φερ’ ειπείν, δεν θα μπορέσει να αμφισβητήσει αύριο τη διεθνή νομιμότητα, σηκώνοντας επιτυχώς παγκόσμιο αντάρτικο εναντίον των μεγαλύτερων τραπεζών, αρνούμενος εκτέλεση δικαστικών αποφάσεων, για να κάνει κάτι που δεν τολμά ή δεν θέλει να κάνει τώρα, νομίμως, σε συμφωνία με το διεθνές δίκαιο, και με ουρανοκατέβατο σύμμαχο το ΔΝΤ και το Βερολίνο, η κυβέρνηση των φίλων του κ. Ροζάκη, όργανο του Τσαρλς Νταλάρα, απαιτώντας ή επιβάλλοντας ικανοποιητικό κούρεμα στο ελληνικό χρέος προς ιδιώτες.
Αφού κακοποιήσει την επιστήμη που υποτίθεται ότι διακονεί, ο αρθρογράφος μπαίνει στα χωράφια των οικονομικών που δεν κατέχει, εγκαταλείποντας κάθε επιστημονική δεοντολογία για να υιοθετήσει τη διανοητική άνεση συνηγόρου, που κινητοποιεί όποιο επιχείρημα τούρχεται στο μυαλό, για να υπερασπίσει έναν πελάτη, ανεξαρτήτως ενοχής ή αθωότητος – και ο πελάτης δεν είναι, εδώ, o ελληνικός λαός. Το βασικό κριτήριο για το αν είναι καλή μια συμφωνία αναδιάρθρωσης είναι αν αφήνει μια χώρα με βιώσιμο χρέος. Εδώ, ο κ. Ροζάκης υποστηρίζει αντίθετη άποψη από τον Ολιβιέ Μπλανσάρ και δεκάδες άλλους παγκόσμιας φήμης οικονομολόγους, περιλαμβανομένου του ίδιου του ΔΝΤ και της Γερμανίας, που υποστηρίζουν ότι η συγκεκριμένη συμφωνία που προτείνει ο Νταλάρα και αποδέχεται ασμένως ο Παπαδήμος, και όσοι τον στηρίζουν, δεν οδηγεί σε βιώσιμο χρέος. Αυτό που κάνει η πρόταση Νταλάρα, είναι ότι παίρνει από το παράθυρο, δια των επιτοκίων, ότι κληθούν να χάσουν, υποτίθεται, γιατί τόχασαν ήδη στην αγορά, οι τράπεζες, από την απομείωση της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Ταυτόχρονα, δένουν πισθάγκωνα την Ελλάδα, κατοχυρώνοντας, δια του αγγλικού δικαίου, τις απαιτήσεις τους από τη χώρα. Την οδηγούν στη χρεωκοπία και επιτρέπουν την αποβολή της από το ευρώ, χωρίς συνέπειες για τους δανειστές.
Οι αναγνώστες του Βήματος κινδυνεύουν να πάθουν σχιζοφρένεια αν μπουν στον κόπο να μελετήσουν όσα γράφει η εφημερίδα τους. Στη σελίδα 4, η εφημερίδα έχει μια μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία, που, παραδόξως (;), αποφεύγει να προβάλλει. Ανώτατος αξιωματούχος του Γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών αποκαλύπτει ότι, πρώτον, το Βερολίνο εκτιμά ότι είναι καλύτερο να παραμείνει το ελληνικό δίκαιο, δεύτερο, ότι το Βερολίνο δεν επιμένει σε αυτό, αφού δεν επιμένουν οι ’Ελληνες! Ο Νταλάρα άλλωστε δεν σταματάει να απονέμει, με δηλώσεις, εύσημα στην Αθήνα. Τι να πούμε; Οι κυβερνητικές πράξεις δεν επιδέχονται δημοσιογραφικό σχολιασμό. Μια ευνομούμενη χώρα θα έκλεινε προ πολλού στη φυλακή όσους διαπραγματεύονται κατά τέτοιο τρόπο τις τύχες ενός λαού, ενός έθνους, μιας χώρας. ‘Oπως εσείς, το λιγότερο που θα κάνατε, θα ήταν να παραπέμψετε στο Δικηγορικό Σύλλογο δικηγόρο που υποστηρίζει τα συμφέροντα του αντιδίκου σας ή στον Ιατρικό γιατρό που σας οδηγεί στο θάνατο με την αγωγή του.

Σημίτης και Προβόπουλος ανακτούν την όρασή τους, μόνο για το παρελθόν όμως!
O πρώην Πρωθυπουργός Σημίτης επέκρινε προ ημερών την πορεία στην οποία εισήλθε η χώρα με το Μνημόνιο. Προ ολίγων μηνών, ο ίδιος εκλαϊκευε με άρθρο του τη θεωρία ότι, αφού πρέπει να μείνουμε στην Ευρώπη, πρέπει να κάνουμε ότι μας λένε. Μορφή εξορθολογισμού της υποτέλειας που οδήγησε στο Μνημόνιο.
Ο κεντρικός τραπεζίτης Προβόπουλος δήλωσε ότι η πορεία της χώρας δεν ήταν αναπόφευκτη, όπως υποστηρίζουν για να τη δικαιολογήσουν οι αυτουργοί των μνημονίων. Σωστό, αλλά ένας από αυτούς που την έκαναν αναπόφευκτη ήταν ο ίδιος, υποστηρίζοντάς την. Ποια αξία έχουν οι θέσεις αυτών των ανθρώπων;
Εμείς, ο γράφων και τα Επίκαιρα, έντυπο που γνώρισε άγριο παρασκηνιακό κυνηγητό για τις απόψεις του, ιδίως από τότε που κυκλοφόρησε το ιστορικό τεύχος με τον τίτλο “Το Μνημόνιο της Ντροπής”, τάχουμε πει, γράψει και προβλέψει, πολύ καιρό τώρα και νοιώθουμε απολύτως και τραγικά επιβεβαιωμένοι. Επειδή χωρίς μνήμη δεν υπάρχει κρίση, ας μας επιτραπεί να υπενθυμίσουμε ένα μόνο άρθρο μας, δημοσιευμένο στο τεύχος της 10.2.2010 αυτού του περιοδικού, τρεις μήνες πριν από το μνημόνιο. Τότε, θυμίζουμε, όλος ο ελληνικός τύπος αναπαρήγαγε άκριτα τις κυβερνητικές βλακείες ότι ο Παπανδρέου απειλούσε την ΕΕ με προσφυγή στο ΔΝΤ, δηλαδή με αυτοκτονία για να μη τον σκοτώσουν, δασκαλεμένος από τον Σόρος και εμπιστευόμενος τον Στρως-Kαν. Ο γράφων, διαβλέποντας που πάει η κατάσταση, έγραφε επί λέξει:
“Η εμπειρία δεκαετιών επεμβάσεων του ΔΝΤ παγκοσμίως είναι πασίγνωστή. Παντού …το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή οικονομιών και κοινωνιών. Το Ταμείο δεν επεμβαίνει με επιδίωξη να σώσει τις χώρες, αλλά να σιγουρέψει την αποπληρωμή του χρέους. ‘Η, για να είμαστε ακριβέστεροι, να διατηρήσει σε κατάσταση μόνιμης χρέωσης τις χώρες”.
Αφού διατυπώναμε κατάλογο εναλλακτικών προτάσεων πολιτικής προς τον κ. Παπανδρέου, ζητώντας του μεταξύ άλλων να σταματήσει να επιτίθεται στη χώρα, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, θέταμε το ερώτημα αν μπορεί να τις εφαρμόσει και καταλήγαμε: “Αν όμως δεν τα κάνει αυτά, και ο ίδιος προσωπικά και η χώρα, θα πάθουν μεγάλες καταστροφές που θα τις θυμούνται πολλές γενηές και οι οποίες ενδεχομένως θα είναι ανεπίστρεπτες”.
Μια εβδομάδα αργότερα επανερχόμαστε (18.2.10), υπογραμμίζοντας ότι η υπαγωγή της Ελλάδας σε πρόγραμμα του ΔΝΤ θα προκαλέσει “σειρά οικονομικών και κοινωνικών καταστροφών”, θέτοντας σε “σοβαρό κίνδυνο την εθνική ασφάλεια του ελληνικού λαού σε Ελλάδα και Κύπρο”.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Σειρά άρθρων και του γράφοντος και άλλων συνεργατών του περιοδικού ακολούθησε, ιδίως μετά την υπογραφή του Μνημονίου, όλα τραγικά επιβεβαιωθέντα.
Σήμερα, βρισκόμαστε στο παρά πέντε μιας ιστορικής καταστροφής. Η Ελλάδα μπαίνει στον πέμπτο χρόνο ύφεσης, το χρέος εκτινάχθηκε στα ουράνια, το έλλειμμα δεν πέφτει κάτω από 10%, άνεργοι και άστεγοι συνωστίζονται στα συσσίτια, περίθαλψη, ασφάλιση και κράτος καταρρέουν, οι μισοί νέοι είναι άνεργοι, ο στόλος δεν έχει καύσιμα. Η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτοτροφοδοτούμενη, επιταχυνόμενη καθοδική τροχιά, δίνη θανάτου κατά την αυτοεκπληρούμενη προφητεία Σόρος. Τα κόμματα του “λαμογιστάν” επιδίδονται σε πολιτικάντικα παίγνια. Μια δοτή κυβέρνηση ετοιμάζεται να υπογράψει συμφωνίες που καθιστούν, κατά τρόπο ανεπίστρεπτο, την Ελλάδα ιδιοκτησία των πιστωτών της, καταλύοντας εμμέσως πλην σαφώς την ανεξαρτησία και κυριαρχία της, για να τη σπρώξουν με μεγαλύτερη άνεση στη χρεωκοπία και την αποβολή από την ευρωζώνη και ίσως να τη χρησιμοποιήσουν για τη διάλυση της ΕΕ.
Δεν έχουμε καμιά ανάγκη τους Προβόπουλο και Σημίτη να μας πουν για το Μνημόνιο. Τα ξέρουμε καλύτερα από αυτούς, τα προβλέψαμε έγκαιρα και ακριβώς. Αυτό που ο ελληνικός λαός έχει απελπιστικά ανάγκη, τώρα, και όχι αύριο, είναι να πουν καθαρά, κι αυτοί κι όλοι οι άλλοι, τι πρέπει να γίνει με το πακέτο “PSI, μνημόνιο, δανειακή”. Αλλοιώς, οι απόψεις τους δεν θα θεωρηθούν παρά γελοία και υποκριτική απόπειρα απόσεισης ευθυνών ενόψει επικείμενης συμφοράς. Αν δεν το πράξουν τώρα, αύριο θάναι αργά. Ο “ποντιοπιλατισμός” δεν βοήθησε ούτε τον Πόντιο Πιλάτο.
Επίκαιρα, 26.1.2012
Konstantakopoulos.blogspot.com