Παντελής Σαββίδης
Όσο και αν φαίνεται παράξενο, στην τουρκική κυβέρνηση, επί Ερντογάν, υπάρχει ένα «ελληνικό λόμπι» το οποίο, βεβαίως, μόνο για τα συμφέροντα της Ελλάδας δεν ενδιαφέρεται.
Αντιθέτως, υπάρχει και εξυπηρετεί τη βαλκανική και μειονοτική πολιτική του Τούρκου προέδρου.
Αρχής γενομένης από τον Μεχμέτ Μουεζίνογλου που γεννήθηκε στο χωριό Αρριανά της Ροδόπης και διατέλεσε υπουργός Υγείας σε κυβερνήσεις του Ερντογάν και καταλήγοντας στον Χασάν Τσαβούσογλου, σημερινό αντιπρόεδρο της τουρκικής κυβέρνησης, γεννημένο στα Δειλινά, χωριό επίσης κοντά στην Κομοτηνή, και επιφορτισμένο με την προώθηση των τουρκικών συμφερόντων στα Βαλκάνια, υπάρχουν αρκετοί δυτικοθρακιώτες Έλληνες τουρκικής καταγωγής που υπηρετούν σε τουρκικές κυβερνήσεις.
Ο Χαλίτ Ερέν, ο επικεφαλής του «Κέντρου ερευνών ισλαμικής ιστορίας, τέχνης και πολιτισμού» (IRCICA), ενός «Πνευματικού» Κέντρου το οποίο επιχειρεί εδώ και χρόνια με έδρα την Κωνσταντινούπολη να αναδείξει την «οθωμανική παράδοση» των Βαλκανίων (διοργανώνοντας μεταξύ άλλων διασκέψεις στα κατεχόμενα της Κύπρου, στα Σκόπια κ.α.), είναι ένας από αυτούς. Και ο γιος του Ιμπραχίμ Ερέν, νέος γενικός διευθυντής του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού δικτύου της Τουρκίας TRT, ένας άλλος.
Ένα ενδιαφέρον σχετικό κείμενο εμφανίστηκε τις τελευταίες ημέρες στην ιστοσελίδα του Μιχάλη Ιγνατίου και δείχνει τον μεθοδικό τρόπο, συνοδευόμενο και από το απαραίτητο οικονομικό δέλεαρ, με το οποίο η Τουρκία ασκεί τη βαλκανική της πολιτική.
Η Τουρκία είναι παρούσα στα Βαλκάνια αλλά οι Βαλκάνιοι την βλέπουν κυρίως ως οικονομική παρουσία.
Ακόμη και στο Σεράγεβο, που βρεθήκαμε πριν μερικά χρόνια για τις ανάγκες της εκπομπής της ΕΡΤ3 «Ανιχνεύσεις», όταν ρωτήσαμε αν και πόσο είναι επιθυμητή η τουρκική παρουσία, θεωρούσαν φυσιολογικό το τουρκικό ενδιαφέρον για οικονομικές επενδύσεις. Από τη συζήτηση προέκυψε πως θεωρούν, επίσης, αδιανόητη την στρατιωτική ή πολιτική επιβολή της.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα, που εγκατέλειψε τα πάντα σε ό,τι αφορά τα Βαλκάνια αφού την Αθήνα δεν την ενδιέφερε το «βαλκανικό παιχνίδι», άρα δεν είχε κανέναν λόγο να υποστηρίξει έναν ρόλο της Θεσσαλονίκης, η Τουρκία προσπαθεί να είναι παρούσα, κυρίως οικονομικά. Και η οικονομική της παρουσία, η οποία εντέχνως προβάλλεται και για την πολιτική της επιρροή, και αξιοσημείωτη είναι και αποδεκτή.
Η Ελλάδα είχε κάθε λόγο και κάθε δυνατότητα, μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Θεσσαλονίκης, και την απόφαση για τα δυτικά Βαλκάνια, να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην περιοχή. Η προσπάθεια όμως εγκαταλείφθηκε διότι το κυρίαρχο δόγμα άσκησης κάθε είδους ελληνικής πολιτικής είναι τα πάντα να ελέγχονται από την Αθήνα. Όταν για κάτι η Αθήνα δεν ενδιαφέρεται ή διαπιστώνει πως μπορεί να αναλάβει κάποιο ρόλο μια άλλη ελληνική πόλη η περιοχή, η προσπάθεια εγκαταλείπεται.
Ακόμη και στην ευαίσθητη περιοχή της Θράκης, το ενδιαφέρον του κέντρου εξαντλείτο στην εξυπηρέτηση οικονομικών παραγόντων της ελληνικής πρωτεύουσας που βρίσκονταν κοντά στις εκάστοτε κυβερνήσεις, έστω και αν αυτοί παραβίαζαν κάθε πρόβλεψη του νόμου.
«Ή εμείς ή τίποτε» είναι το αθηναϊκό δόγμα.
Φθάσαμε έτσι, σήμερα, καμιά από τις διασκέψεις που γίνονται για τα Βαλκάνια να μην περιλαμβάνει την Ελλάδα. Ούτε στην πρωτοβουλία που έχει αναλάβει η Αυστρία και η Γερμανία, ούτε στη «Χάρτα της Αδριατικής», που συνήλθε τις τελευταίες ημέρες παρουσία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, είναι παρούσα η Ελλάδα. Απλώς, δεν καλείται.
Και όμως, τα Βαλκάνια είναι μια περιοχή όπου τα κάθε είδους ελληνικά συμφέροντα, από γεωπολιτικά, πολιτικά, οικονομικά, ασφαλείας κτλ., είναι μείζονα.
Η Ελλάδα, μάλιστα, τη δεκαετία του 1990, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη, είχε αναλάβει σημαντικές πρωτοβουλίες, με τη βοήθεια και των ΗΠΑ και της ΕΕ για την ομαλή μετάβαση των Βαλκανίων από τη σοβιετική επιρροή στις οικονομίες της αγοράς και τα…
