Ακολουθήστε μας

Οικονομική Κρίση

Ένα καλό και κι ένα κακό σενάριο για την Ελλάδα

Δημοσιεύτηκε

στις

Χωρίς κέρδος …κέρατα;
του Σάββα Καλεντερίδη
Με την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και στην Ευρωζώνη, η Ελλάδα εκχώρησε κυριαρχικά της δικαιώματα στην Ε.Ε. Τα δικαιώματα αυτά σε γενικές γραμμές συνοψίζονται στα εξής: αποφάσισε την κατάργηση του εθνικού νομίσματος και αποδέχτηκε το κοινό νόμισμα, αποδέχτηκε την κατάργηση ελέγχου στα εσωτερικά σύνορα της Ε.Ε., που στην ουσία σημαίνει κατάργηση της διαφύλαξης των συνόρων, αποδέχτηκε την ισχύ του ευρωπαϊκού δικαίου, το οποίο μάλιστα υπερισχύει του εθνικού, όπως επίσης αποδέχτηκε την ευρωπαϊκή σημαία, η οποία κυματίζει δίπλα στην ελληνική.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων κατά κάποιον τρόπο εξισορροπείται με την παρουσία του Έλληνα Επιτρόπου στην Κομισιόν, η οποία είναι δυνατόν να εκληφθεί ως παρουσία ενός Έλληνα υπουργού στην ευρωπαϊκή κυβέρνηση, και με την παρουσία 21 -σε σύνολο 736- ευρωβουλευτών στο Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο νομοθετεί, παράγοντας ευρωπαϊκό δίκαιο που υπερισχύει του εθνικού.
Το θλιβερό είναι ότι η σύγχρονη ελληνική τραγωδία εκτυλίχθηκε αμέσως μετά την είσοδό μας στην ΕΟΚ, δηλαδή από το 1981 και εντεύθεν, όταν ο τυχοδιωκτικός λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με το πάθος της ηττημένης αριστεράς για εκδίκηση, αντί να οργανώσουν κατάλληλα το κράτος και την οικονομία, να αξιολογήσουν τα όποια πολιτικά και οικονομικά αγαθά της Ε.Ε. και να εξασφαλίσουν την κατά το δυνατόν ισχυρή εκπροσώπηση της Ελλάδος στις ευρωπαϊκές δομές, έστρωσαν το χαλί στους επιτήδειους κάθε χρώματος και κόμματος, οι οποίοι επί τριάντα χρόνια απογύμνωναν τους Έλληνες πολίτες από τα εθνικά τους ιδεώδη και στην κυριολεξία λεηλάτησαν τον εθνικό, ευρωπαϊκό και δανεικό πλούτο, καθιστώντας τη χώρα το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης.
Αυτή η Ελλάδα, απογυμνωμένη από εθνικά ιδανικά, με μια κοινωνία και ένα εσωτερικό μέτωπο διαλυμένο, με μια κυβέρνηση που επί δυο χρόνια ακολούθησε την πιο καταστροφική οικονομική πολιτική και διέσυρε παγκοσμίως την εικόνα της πιο πλούσιας και ένδοξης σε ιστορία χώρας του κόσμου, αποδέχτηκε τη «σωτήρια» συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Μια συμφωνία που έγινε αποδεκτή από την κυβέρνηση, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία συζήτηση στην κοινωνία και το ελληνικό κοινοβούλιο, τη στιγμή που η συμφωνία αυτή θα ορίσει την τύχη της χώρας και του έθνους σε έναν χρονικό ορίζοντα που εκτείνεται πολύ πέραν του 2020.
Με βάση το καλό, σωτήριο σενάριο, η Ελλάδα με το «κούρεμα» απαλλάσσεται από το βάρος 100 δισεκατομμυρίων ευρώ, η Ε.Ε. αναλαμβάνει την εξυπηρέτηση του εξωτερικού μας χρέους μέχρι το 2020, που τότε θα έχει κατέλθει στο 120% του ΑΕΠ.
Αυτά τα δέκα χρόνια θα πρέπει να εξυγιανθεί το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο με τη σειρά του θα προβεί στις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και την οικονομία, για να αρχίσει να παράγεται περισσότερος πλούτος από αυτόν που καταναλώνουμε, και μέσα από αυτήν τη διαδικασία να πετύχουμε την ανάπτυξη, την εξυπηρέτηση του χρέους και έτσι να διασφαλίσουμε τη θέση μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη.
Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι από όλες αυτές τις δοκιμασίες θα έχουν απομείνει Έλληνες στην Ελλάδα, αφού η οικονομική κρίση που βιώνουμε έχει ήδη πλήξει τον κοινωνικό ιστό και την κοινωνική συνοχή.
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η κατάσταση στη χώρα μας, αυτήν την κατάσταση έρχεται να διαχειριστεί η νέα κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία έχει ως κύριο έργο την επικύρωση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου και την ψήφιση των κύριων νόμων που αφορούν την εφαρμογή της.
Υπάρχουν όμως και μερικές άλλες πτυχές και απόψεις, ένα άλλο σενάριο, που αν μη τι άλλο, πρέπει να γνωρίζει ο ελληνικός λαός και να συναξιολογεί, μαζί με όσα του σερβίρονται για τη «σωτήρια» συμφωνία. Σύμφωνα λοιπόν με το άλλο σενάριο, με την επικύρωση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου και τις δεσμεύσεις που θα αναλάβει η χώρα, με τις αποφάσεις της τρικομματικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και την έγκριση της ευρύτατης πλειοψηφίας του ελληνικού κοινοβουλίου, σχεδόν το σύνολο του ελληνικού χρέους θα υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο, ενώ μέχρι σήμερα υπάγεται στο εθνικό μας δίκαιο. Επίσης, η Ελλάδα, σε περίπτωση αδυναμίας, θα αναλάβει την υποχρέωση αποπληρωμής του χρέους σε ευρώ, με εκχώρηση δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.
Τί σημαίνει αυτό; Ότι σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν πετύχει τους στόχους της συμφωνίας και οδηγηθεί στην έξοδο από το ευρώ ή διαλυθεί η ευρωζώνη και το ευρώ, η Ελλάδα, σε περίπτωση αδυναμίας (πτώχευσης), δεν θα μπορεί να ρυθμίσει η ίδια το νόμισμα με το οποίο θα αποπληρώσει το χρέος, όπως της δίνει το δικαίωμα η υπαγωγή του χρέους στο εθνικό δίκαιο. Έτσι, αν η Ελλάδα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βρεθεί εκτός ευρώ, με τις δεσμεύσεις που θα αναλάβει, θα υποχρεωθεί να αποπληρώσει το χρέος σε ευρώ. Σε περίπτωση δε αδυναμίας αποπληρωμής, οι δανειστές μας θα εκποιήσουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία, ποιος ξέρει με ποιούς όρους.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα, με την επικύρωση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, αναλαμβάνει τεράστιες δεσμεύσεις και, χωρίς να είναι εξασφαλισμένο κανένα αποτέλεσμα και η παραμονή στο ευρώ, υποθηκεύει σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και άρα το μέλλον της Πατρίδος και του Έθνους για περισσότερο από έναν αιώνα, αν υπάρχει Ελλάδα και ελληνικό έθνος κάτω από τέτοιες συνθήκες.
Όπως όλοι οι Έλληνες, ελπίζουμε και ευχόμαστε να πετύχει το πρώτο, σωτήριο σενάριο. Το γεγονός όμως ότι στην κυβέρνηση συμμετέχουν σε καίρια πόστα εκείνοι που δέχτηκαν και εφάρμοσαν το πρώτο μνημόνιο, το οποίο σημειωτέον συντάχτηκε στο ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου που συνέταξε και το εγκληματικό Σχέδιο Ανάν, επιβάλλεται να μας κάνει επιφυλακτικούς. Άλλωστε, πόσο τυχαίο μπορεί να είναι το γεγονός ότι εκείνη η ομάδα που επεδίωκε με πείσμα την κατάλυση του κυπριακού κράτους -απόπειρα που δεν πέτυχε επειδή μπήκε εμπόδιο στα σχέδιά τους ο Τάσος Παπαδόπουλος και ο κυπριακός λαός-, ανεξάρτητα με το τί επιδιώκει με τα μνημόνια, στην πράξη οδηγεί στην κατάλυση και την καταστροφή το ελληνικό κράτος;
Μήπως όλοι αυτοί, συνεπικουρούμενοι από τον όχι και τόσο άμωμο πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, καθιστώντας κατά κάποιο τρόπο συνένοχο τον Αντώνη Σαμαρά, για να πετύχουν το στόχο τους, επιδιώκουν να βγάλουν από τη μέση μια άλλη εκδοχή του Τάσου Παπαδόπουλου;
Λέμε, μήπως;
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

Οικονομική Κρίση

Ποιος πληρώνει για τη μείωση του χρέους…

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Μπορεί το ελληνικό χρέος τον τελευταίο χρόνο να ξεπέρασε τα 404 δισ. ευρώ από 365 δισ. ευρώ το 2019, αλλά η εξέλιξή του είναι θετική, καθώς ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώνεται.

Με βάση τα στοιχεία της Eurostat λοιπόν, το ελληνικό χρέος το 2022 μειώθηκε στο 171,% του ΑΕΠ όχι τόσο λόγω του ισχνού πλεονάσματος 0,1% έναντι προβλέψεων για έλλειμμα -1,6% αλλά λόγω της ισχυρής αύξησης του ΑΕΠ και του ακόμη ισχυρότερου πληθωρισμού.

Όπως είπαμε, το χρέος έχει σημασία ως ποσοστό του ΑΕΠ και όχι ως απόλυτος αριθμός… Είναι διαφορετικό π.χ.  να έχει  χρέος  100 χιλ. ευρώ κάποιος που έχει εισόδημα 100 χιλ. και πληρώνει τόκους 5-6 χιλ. ευρώ το χρόνο και κάποιος άλλος που έχει εισόδημα 10 χιλ. ευρώ και πληρώνει το ίδιο κόστος εξυπηρέτησης… Ο δεύτερος τελεί υπό χρεοκοπία γιατί τα 4-5 χιλιάρικα που του απομένουν δεν φτάνουν για να ζήσει…

Ο πληθωρισμός λοιπόν το 2022 έκλεισε στο 9,6% και το ΑΕΠ παρουσίασε αύξηση 5,9% έναντι αύξησης 8,4% που είχε εμφανίσει το 2021.

Καθώς η μεταβολή του ΑΕΠ υπολογίζεται σε αποπληθωρισμένες τιμές, η μεταβολή του ΑΕΠ και ο πληθωρισμός αθροίζουν μαζί για το 2022 μια μεταβολή 9,6% + 5,9% ίση με 15,5%.

Αυτή είναι περίπου και η μείωση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ καθώς το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους είναι στα χέρια των ευρωπαϊκών θεσμών με επιτόκιο περί το 1,5%.

Τουτέστιν ενώ το χρέος αυξήθηκε με 1,5% περίπου, το ΑΕΠ αυξήθηκε με πολλαπλάσιο ρυθμό και ο πληθωρισμός μείωσε την αγοραστική δύναμη στην οικονομία κατά 9,6%…

Όπως οι μη αδαείς  γνωρίζουν όμως στο σύμπαν που ζούμε δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα. Τούτο σημαίνει πως όταν υπάρχει μείωση χρέους κάποιος την πληρώνει.

Ας πάρουμε τα πράγματα την αρχή.

Ο κλασικός και προφανέστερος τρόπος να μειωθεί το δημόσιο χρέος είναι να μειωθούν οι δαπάνες του δημοσίου ή να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα και  να δημιουργηθεί πλεόνασμα με το οποίο θα αποπληρωθεί μέρος του αυτού…

Τουτέστιν, κάποιος που χρωστάει πρέπει να ξοδεύει λιγότερα για να πληρώνει το χρέος.

Αυτός είναι ο “ορθόδοξος” τρόπος…

Ένας άλλος τρόπος είναι να αυξηθεί το ΑΕΠ ταχύτερα από χρέος οπότε θα περισσέψουν λεφτά για την αποπληρωμή του χωρίς να χρειαστεί να μειωθούν οι δαπάνες. Ένας τρίτος τρόπος είναι η διάβρωση του χρέους μέσω του υψηλού πληθωρισμού.

Στην περίπτωση αυτή οι άνθρωποι δεν υπόκεινται μειώσεις των ονομαστικών μισθών και συντάξεων ή φορολόγηση των καταθέσεων αλλά μείωση της αγοραστικής δύναμης.

Μείωση της αγοραστική δύναμης σημαίνει πως κάποιος που παίρνει μεροκάματο π.χ. 50 ευρώ την ημέρα, με αυτά σήμερα μπορεί να αγοράσει ένα πεντόλιτρο ελαιόλαδο, ενώ το 2019 αγόραζε περίπου 2. Τα στοιχεία αυτά είναι πραγματικά από την αγορά.

Η αύξηση της τιμής του ελαιόλαδου είναι του μεγέθους που περιγράφουμε αλλά ένα σημαντικό μέρος της οφείλεται στην μείωση της παραγωγής στη Μεσόγειο φέτος και το υπόλοιπο στον υψηλό πληθωρισμό που συνεχίζεται απτόητος στα τρόφιμα.

Από τον υψηλό πληθωρισμό του 2022 έχασαν όλοι. Έχασαν οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι καταθέτες και οι περισσότερες οι επιχειρήσεις που δεν κατάφεραν να μετακυλήσουν την αύξηση του κόστους των πρώτων υλών…

Για τη συνέχεια  Capital

 

Συνέχεια ανάγνωσης

Video

Γιώργος Αδαλής: Κάποιοι έχουν βγει για κυνήγι

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Γιώργος Αδαλής: Κάποιοι έχουν βγει για κυνήγι

Ο οικονομέτρης – αναλυτής Γιώργος Αδαλής, εξηγεί γιατί τα επιφαινόμενα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ιδίως της Ευρώπης με αιχμή την Ελβετία και την Γερμανία, έχουν στη κορυφή των ζητημάτων τους το ενεργειακό, την απεξάρτηση από την Ρωσία και την σχέση με τα κεφάλαια και την εμπλοκή με ρωσικές εταιρίες, την ώρα που η πολιτική των επιτοκίων των κεντρικών τραπεζών, δεν φανερώνει διάθεση για ουσιαστικές παρεμβάσεις στις αλυσιδωτές κρίσεις.

Ο Γιώργος Αδαλής, παραθέτει θεατές αλλά και αθέατες πλευρές της κρίσης , διαφοροποιεί την προσέγγιση του για το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και τι στην Ευρώπη, ενώ επιμένει ότι το κρισιακό σπιράλ θα μας συνοδεύει για πολλά χρόνια ακόμη με πολλά μπρός και πίσω .

Συνέχεια ανάγνωσης

Ελλάδα

Το χρονικό από την ένταξη στα μνημόνια έως την έξοδο από την ενισχυμένη εποπτεία

Δημοσιεύτηκε

στις

Το χρονικό της καταστροφής της Ελλάδας από ανεύθυνους (;) πολιτικούς

Του Θάνου Τσίρου
thtsiros@naftemporiki.gr  

Το τέλος της ενισχυμένης εποπτείας είναι γεγονός. Από αύριο, ξεκινά μια νέα περίοδος για την Ελλάδα κατά την οποία η χώρα δεν θα υπόκειται σε τριμηνιαίους ελέγχους από τους θεσμούς όπως συμβαίνει ουσιαστικά από το 2010 μέχρι σήμερα. Αξίζει όμως να θυμηθούμε τα όσα περάσαμε για να φθάσουμε εδώ. 

Η μνημονιακή περιπέτεια της Ελλάδας, αν και τυπικά ξεκίνησε το 2010, είχε τις ρίζες της παλαιότερα, καθώς από το 2008 είχε ξεκινήσει η δραματική επιδείνωση των δεικτών της οικονομίας, με βασικότερους το δημοσιονομικό έλλειμμα, το δημόσιο χρέος και το εξωτερικό έλλειμμα.

2 Σεπτεμβρίου 2009:
Υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής εξαγγέλλει πρόωρες εκλογές για τις 4 Οκτωβρίου 2009,
τις οποίες κερδίζει το ΠΑΣΟΚ.

EUROKINISSI /ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΛΤΑΣ

20 Οκτωβρίου 2009:

Ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανακοινώνει στο ECOFIN ότι το έλλειμμα για το 2009 θα κυμανθεί, ως
ποσοστό του ΑΕΠ, στο 12,5% αντί του 6% που το υπολόγιζε η προηγούμενη κυβέρνηση.

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ

22 Οκτωβρίου 2009:

Ο οίκος Fitch υποβαθμίζει την Ελλάδα από το επίπεδο A στο Α- και ακολούθησε μπαράζ υποβαθμίσεων στο επόμενο διάστημα από όλους τους οίκους.

Μάρτιος 2010:

Επισκεπτόμενος την Αθήνα, ο επίτροπος Όλι Ρεν εύχεται στους Έλληνες «καλό κουράγιο», υπονοώντας το τι θα ακολουθήσει.

23 Απρίλιου 2010:

Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου, από το ακριτικό Καστελόριζο, ανακοινώνει την
προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης.

2 Μαΐου 2010:

Ανακοινώθηκε το πρώτο από τα μεγάλα πακέτα μέτρων του μνημονίου, ύψους 20 δισ. ευρώ, για το 2010 και 10 δισ.
ευρώ για τα επόμενα χρόνια.

6 Μαΐου 2010: Ψηφίζεται από τη Βουλή το μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ για τα
μέτρα που θα ληφθούν, προκειμένου να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός στήριξης.

8 Μαΐου 2010:

Υπογράφηκε η δανειακή σύμβαση (το πρώτο μνημόνιο) μεταξύ Ελλάδας και κρατών μελών της Ε.Ε. για δάνειο ύψους 80 δισ. ευρώ.

PHASMA/ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Η τρόικα στο Μαξίμου – Τόμσεν – Μαζούχ – Μορς

10 Μαΐου 2010:

Υπογράφηκε η αντίστοιχη σύμβαση μεταξύ Ελλάδας και ΔΝΤ για δάνειο ύψους 30 δισ. ευρώ.

31 Οκτωβρίου 2011:

Ο κ. Παπανδρέου ανακοινώνει την απόφασή του για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τα νέα μέτρα που ζητούν οι δα ειστές. Προκαλούνται ισχυρές αντιδράσεις και ανοίγει ο δρόμος για κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Λουκά Παπαδήμο.

11 Νοεμβρίου 2011:
Ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, την οποία στηρίζουν ΠΑΚΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ.

PHASMA/ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

12 Φεβρουαρίου 2012:

Η Βουλή ψήφισε με 199 ΝΑΙ το 2ο μνημόνιο, το οποίο προκαλεί νέες εσωκομματικές τριβές και διαγραφές βουλευτών.

9 Μαρτίου 2012:
Ολοκληρώθηκε το PSI, με τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα να φτάνει το 95,7%, να «κουρεύεται» χρέος 106 δισ. ευρώ, αλλά
το τελικό όφελος να είναι μόνο 53 δισ. ευρώ και να μη λύνεται το πρόβλημα του χρέους.

17 Ιουνίου 2012:
Διεξάγονται οι εκλογές οι οποίες οδήγησαν τελικά σε δημιουργία κυβέρνησης συνασπισμού με τη συμμετοχή της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Ο Αντώνης Σαμαράς ορκίζεται o πρωθυπουργός.

EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Φθινόπωρο 2014:
Η τρόικα ζητούσε πρόσθετα μέτρα από την κυβέρνηση, η οποία αρνείτο να τα λάβει και υπήρξε ρήξη.

Ιανουάριος 2015:

Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν άντεξε στις πιέσεις και προσέφυγε στις κάλπες, που ανέδειξαν πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, που
σχημάτισε κυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Η τρόικα πίεζε για τη λήψη πρόσθετων μέτρων και υπήρξε μεγάλη ρήξη με την ελληνική κυβέρνηση.

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΟΡΕΣΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

28 Ιουνίου 2015:

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοινώνει την επιβολή capital controls, εξαγγέλλει δημοψήφισμα για την αποδοχή ή μη των προτάσεων μεταρρυθμίσεων στις οποίες κατέληξε το Eurogroup.

5 Ιουλίου 2015:

Πραγματοποιείται δημοψήφισμα, με το 61% να ψηφίζει ΟΧΙ.

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΦΏΤΗΣ ΠΛΈΓΑΣ Γ.

8 Ιουλίου 2015:
Οι ελληνικές αρχές ζητούν πρόγραμμα στήριξης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.

12/13 Ιουλίου 2015:
Σε μια μαραθώνια Σύνοδο Κορυφής που διήρκεσε περισσότερο από 17 ώρες, οι ηγέτες των χωρών της Ευρωζώνης καταλήγουν σε συμφωνία επί της αρχής για ένα νέο πρόγραμμα στήριξης για την Ελλάδα, δηλαδή το τρίτο μνημόνιο.

EPA/OLIVIER HOSLET

20 Αυγούστου 2018:
Λήγει το τρίτο μνημόνιο και η Ελλάδα εξέρχεται της μνημονιακής εποπτείας και εισέρχεται στη «μεταμνημονιακή εποπτεία», η οποία θα διαρκέσει έως σήμερα, 20 Αυγούστου 2022. 

Ναυτεμπορικής

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή