ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Η ιστορική Αριστερά έχει πεθάνει. Το υποστηρίζω γραπτώς από το 2001 (« Η Παγκοσμιοποίηση και η Τρομοκρατία», εκδόσεις Λιβάνη). Και δεν υπάρχει Ανάσταση εκ νεκρών. Η Αριστερά θα γεννηθεί εκ νέου, όχι φυσικά με παρθενογένεση.
Θα γεννηθεί όμως από ανθρώπους που δεν είναι αναγκαίο να έχουν οργανική ή οργανωτική σχέση με την ιστορική Αριστερά, ίσως δεν θα έχουν ιστορίες να διηγηθούν γι’ αυτήν. Θα γεννηθεί από τις δικές τους σκέψεις και πράξεις. Θα γνωρίζουν, ασφαλώς, το παρελθόν αλλά θα το επικαλούνται όταν θέλουν και θα το χρησιμοποιούν όπως τους βολεύει. Όπως, δηλαδή, χρησιμοποιούμε εμείς τον Πλάτωνα, τον Απόστολο Παύλο ή τον Μαρξ. Η Ιστορία ως εργαλείο μνήμης για την διαμόρφωση του παρόντος. Σύμφωνα με τις ανάγκες μας. Όπως κάνει, δηλαδή, η κάθε εποχή για τους κορυφαίους του πνεύματος και της δράσης.
Να το πάρουμε είδηση: Οι νέες γενιές που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ (και μπορεί να τον ξαναψηφίσουν, μπορεί και όχι) δεν έχουν, οι περισσότεροι, καταγωγή, δεσμούς, σχέση με την ιστορική Αριστερά, τις θυσίες και τις αμαρτίες της. Όπως δεν έχουν και με τον ιστορικό φασισμό. Μεγάλωσαν εκτός πολιτικής, με αδιαφορία ή και απέχθεια για την πολιτική και τους πολιτικούς. Μεγάλωσαν χωρίς στέρεη ιστορική μνήμη- γενικεύω, αλλά εντός πραγματικότητας. Συνεπώς, όλα αυτά τα περί ρεφορμισμού, επανάστασης, σοσιαλισμού, είναι γι’ αυτούς «ηχηρά άνευ νοήματος». Ήρθαν στην Αριστερά από ανάγκη. Θα μείνουν, αν ο ΣΥΡΙΖΑ (αυτόν πρόσεξαν και δεν μπορεί να είναι τυχαίο) συνεχίσει να ανταποκρίνεται στην ανάγκη τους. Τα υπόλοιπα είναι απλές φλυαρίες. Θα πολιτικοποιηθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού αυτόν ακούνε. Θα τον εγκαταλείψουν αν πάψει να τους αρέσει, αν δεν τους προτείνει διέξοδο, με την όποια ιδεολογία. Αυτή είναι η  ωμή πραγματικότητα σήμερα. Αύριο η ζωή ίσως την αλλάξει. Τότε θα τα ξαναπούμε, για την ακρίβεια θα  ξαναμιλήσουν εκείνοι. Η Αριστερά εκ νέου, εκ βάθρων, από αγνώστους, όπως έως χθες ο Τσίπρας.
 Όσοι, λοιπόν, τρώγονται για την ενότητα της Αριστεράς και εννοούν την ενότητα των παλαιών, φθαρμένων, ηγεσιών των κομμάτων, ομάδων και γκρουπούσκουλων που την επικαλούνται, είναι απλώς εκτός τόπου και χρόνου. Η ενότητα υπάρχει περί τον ΣΥΡΙΖΑ, για την ακρίβεια υπάρχει συσπείρωση σε εκλογική μορφή, για την ώρα. Αν η πολιτική γραμμή ανταποκρίνεται στις ανάγκες, η συσπείρωση θα μετατρέπεται σε ενότητα. Όποιος κάνει ότι δεν βλέπει πως αυτή η (εύθραυστη) συσπείρωση υπάρχει και ότι υπάρχει γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα μείνει στο περιθώριο-αν δεν είναι ήδη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανταποκριθεί στις ανάγκες θα γυρίσει και αυτός στο περιθώριο. Ο Τσίπρας για την ώρα τα πάει καλά. Αυτό φαίνεται ότι ενοχλεί.
Η άλλη ωμή πραγματικότητα είναι το «διεθνές περιβάλλον».  Και εδώ τα πράγματα είναι, ας πούμε, «απλά». Ο καπιταλισμός νίκησε, είναι το μοναδικό παγκόσμιο σύστημα. Ο «σοσιαλισμός σε μια χώρα» μας τελείωσε, οριστικά. Αν κάποιοι ονειρεύονται σοσιαλισμό εν Ελλάδι, (σοσιαλιστικώς ανάδελφον) περνάμε στη χώρα των χαζών ανεκδότων. Αν μιλάμε για συμμαχίες των λαών, το μοναδικό σχόλιο είναι «προσοχή να μην ξυπνήσουμε το παιδί». Εκτός αν δεν καταλαβαίνουμε ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί αναζητούν λύσεις εντός του συστήματος, σήμερα. Όταν έρθει το αύριο, θα δούμε. Πάντως και στην Ελλάδα (το πρώτο και κορυφαίο θύμα) συντηρητικά ψήφισε ο κόσμος… Τους ίδιους έχουμε κυβέρνηση.
Λύση προδιαγεγραμμένη δεν υπάρχει διότι οι «αντικειμενικές συνθήκες» δεν το επιτρέπουν, ούτε οι υποκειμενικές. Όλα είναι ρευστά διότι η κρίση είναι δομική, ο καπιταλισμός αλλάζει, μπορεί να καταρρεύσει (όπως η ΕΣΣΔ), μπορεί να προκαλέσει παγκόσμια καταστροφή με πόλεμο, μπορεί να προκληθούν αυταρχισμοί, μπορεί οτιδήποτε. Μπορεί να προκύψουν και αριστερές λύσεις. Αρκεί να καταλάβουμε ότι είναι αριστερές, διότι αν τις αντιμετωπίσουμε όπως τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ θα μας πάρουν με τις πέτρες.
  Τα Μνημόνια είναι αιχμή του δόρατος, αυτά που οδήγησαν στη δυστυχία και ξύπνησαν, από ανάγκη, πολλούς. Αλλά όχι όλους, με το ζόρι τους κάπως περισσότερους, σύμφωνα με το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο μοναδικός στόχος που απομένει (αφού αποκλείονται άλλοι, σύμφωνα με τα προηγούμενα) είναι ένας: η ανατροπή του διεφθαρμένου, υποτελούς, καθεστώτος. Η ανατροπή της κυρίαρχης ελίτ. Αυτό είναι το διαχρονικό πρόβλημα από την Επανάσταση του 1821 ως σήμερα. Είναι πρόβλημα της χώρας, δηλαδή εθνικό, και πρόβλημα του λαού. Ενότητα εθνική και λαϊκή. Αν μιλάμε μόνο για τάξεις διχάζουμε. Αν απαλείφουμε το εθνικό (όπως κάτι θλιβεροί τύποι που λένε ότι κακώς πολεμήσαμε το 1940, αφού οι φασίστες ήθελαν απλώς (!) να περάσουν) τότε μένουνε χωρίς πατρίδα. Ερώτηση: γιατί οι απανταχού εργάτες, από τη Βενεζουέλα και την Κούβα, ως την Κίνα, τις ΗΠΑ ή τη Ρωσία, έχουν πατρίδα και νοιάζονται γι’ αυτήν και οι Έλληνες όχι;
Δυο λόγια και για την «άλλη» πλευρά-σε ένα άρθρο δεν γίνεται να χωρέσουν όλα. Η κυρίαρχη ελίτ της χώρας εξαντλεί ταχύτατα και τις τελευταίες της εφεδρείες, τις φθείρει ανεπανόρθωτα, υπονομεύει την ίδια την κυριαρχία της. Εμφανίζεται ανίκανη να υπερασπιστεί όσα η ίδια ανακοινώνει ότι θεωρεί αναγκαία. Η ανικανότητά της να δει το άμεσο και πολύ περισσότερο το μακροπρόθεσμο συμφέρον της είναι διαχρονική, πχ όταν κατηγορούσε τον κορυφαίο ηγέτη της, τον Κ. Καραμανλή, για «σοσιαλμανία». Δεν έχει, είναι προφανές, καμία ζωτική δύναμη αυτό-ανανέωσης. Τώρα αυτό την οδηγεί στο βάραθρο. Ούτε, όμως, η κοινωνία δείχνει να διαθέτει ισχυρά ανακλαστικά αντίδρασης. Γι’ αυτό όλοι μαζί, «μοιραίοι, δειλοί, άβουλοι, αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει.