Είναι παλιό το «έργο». Από καταβολής της Αριστεράς, παγκοσμίως, ο βίαιος συκοφαντικός τρόπος αντιμετώπισης των αντιπάλων είναι «ψωμοτύρι» τους. Καταρχάς μεταξύ τους. Τα «γαλλικά» που λένε ο ένας στον άλλον όποτε συγκρούονται κάνουν τη θρυλική τάξη των καραγωγέων να μοιάζουν με.. ουρσουλίνες. Ακόμη και Κεφαλλονίτης λοστρόμος θα τα έχανε, για τους γνωρίζοντες, μπροστά στην υβριστική φαντασία των «προοδευτικών».
Το τι λένε οι σταλινικοί κατά των τροτσκιστών, οι κομμουνιστές κατά των ανανεωτικών, οι αντιεξουσιαστές κατά όλων και πάει λέγοντας είναι πιο βρόμικο κι από τις σκέψεις που κάνει την όγδοη ώρα εξέτασης μάρτυρας που ερωτάται από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Το ‘χουμε ξαναπεί, είναι ένα είδος ιεχωβάδων, που όμως πιστεύουν στη βία. Απόλυτοι, μανιχαϊστές, τυφλωμένοι, με φανατισμό. Ιδεοληπτικοί.
Κάποτε είχαν μόδα να βγάζουν ο ένας τον άλλο πράκτορα της Intelligence Service ή της «αστικοτσιφλικάδικης αντίδρασης». Η μισή ηγεσία της Αριστεράς το ‘χε κονομήσει το βρόμικο παράσημο από την άλλη μισή. Ούτε ο Σιάντος κι ο Ζαχαριάδης δεν γλίτωσαν. Τα λέγανε για τον Μπακιρτζή, κάπως έτσι «φάγανε» και τον δύστυχο Γιαννούλη στην άκρη στο μονοπάτι, τον ικανότερο στον ανταρτοπόλεμο τον σκότωσαν σαν σκυλί, αφού τον «λέρωσαν» με ψέματα. Ο Πλουμπίδης είχε ήδη τουφεκιστεί κι οι ίδιοι οι «σύντροφοι» του ρίχνανε το «πρακτοριλίκι» με το φτυάρι. Το τι λέγανε ο ένας για τον άλλον και το τι λένε ακόμη, όταν μαλώνουν για το γένος των αγγέλων, δεν λέγεται, καθ’ όσον είναι και γλωσσοπλάστες. Βαράνε τις λέξεις με το γουρνοτσάρουχο και φτιάχνουν κάτι εκτοπλάσματα που ξύνεις το κεφάλι σου. Κι όταν ξαναδιχάστηκαν το ’68, πήγε το μπινελίκι σύννεφο. Σε κάθε μεγάλη ή μικρή αλλαγή μέσα στην όποια μικρή ή μεγάλη σέχτα τους, γιατί σαν θρησκευτικές σέχτες είναι, παίζουνε πόλεμο με λάσπες και σβουνιές, αλλά κάποτε κόψανε και μερικά λαρύγγια μεταξύ τους, σε ζόρικες εποχές.
Στους αντιπάλους δεν θα μπορούσαν να επιδαψιλεύσουν λιγότερες «τιμές». Στη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου, κατηγορούσαν ως «μοναρχοφασίστες», «δωσίλογους» κ.λπ. τους πάντες πλην των ιδίων. Η ευγενέστερη φυσιογνωμία της Εθνικής Αντίστασης, ο Κώστας Περρίκος, πήγαινε στο εκτελεστικό απόσπασμα κι αυτοί λέγανε ότι ήταν πράκτορας της… Γκεστάπο και θα τον άφηναν ελεύθερο σε λίγο, γιατί η ΠΕΑΝ ήταν εθνική οργάνωση. Οι Γερμανοί τού παρουσίασαν όπλα για τη γενναιότητά του, πριν τον σκοτώσουν, κι οι «σύντροφοι» τον συκοφαντούσαν. Την προτομή του τη βανδάλισαν οι τσογλαναραίοι στα «μαϊμού» Δεκεμβριανά και η «Αυγή» έκανε και διθυραμβικό ημερολόγιο με την καφρίλα. Ομοιος στον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα. Διαχρονική ντροπή, αλλά όχι πια τυπωμένη σε ρουμανικο χαρτί του Τσαουσέσκου. Τέλειωσε. Τώρα παίρνουν απ’ αλλού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ-Βίλα Αμαλίας τηρεί αυτήν τη μακρά παράδοση της συκοφαντίας και των ύβρεων. Κρατάει από τα ιστορικά χαρακτηριστικά της Αριστεράς τα χειρότερα. Την εμπαθή λιβελογραφία, τις αστήρικτες συκοφαντίες, το βίαιο υβρεολόγιο.
Μόνο αυτά όμως, γιατί π.χ. η φρασεολογία του Αρη Βελουχιώτη για έθνος, φυλή, κλεφτουριά κ.λπ. θα τους σήκωνε την τρίχα ως… «χρυσαυγίτικη», θα πνίγονταν με τον ντεκαφεϊνέ εσπρέσο που πίνουν με το μικρό δαχτυλάκι τεντωμένο. Κρατούν, ως βρόμικη «κληρονομιά», το ενσυνείδητο ψεύδος χωρίς αναστολές.
Κάποτε, κάποιοι άλλοι αριστεροί, τυφλωμένοι από φανατισμό, βρίζανε την ηρωϊκή ΠΕΑΝ ως «γκεσταπίτικη», τους γενναίους μαχητές του Ιερού Λόχου και της Ταξιαρχίας του Ρίμινι ως «μοναρχοφασίστες», τον Ψαρρό και το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων ως «προδότες». Σήμερα, οι παρακμιακοί επίγονοι καθυβρίζουν συλλήβδην τον πρωθυπουργό, τη Ν.Δ. και σειρά στελεχών ως «ακροδεξιούς». Οποιος διαφωνεί με τις ιδεοληψίες τους διατυπώνει εθνικό λόγο και επιδιώκει το αυτονόητο, νόμο και τάξη, καταστολή της λαθρομετανάστευσης και της ανομίας της τρομοκρατίας και των καταλήψεων, ωρύονται ότι είναι «χρυσαυγίτης», «φασίστας» κ.λπ.
Εχω κι εγώ την τιμητική μου κι ευγνωμονώ όλους αυτούς τους εθελοντές κι άμισθους «χορηγούς επικοινωνίας» μου από τον Αλέξη ως τον δυσκοίλιο Πάνο, εμφανείς ή διαδικτυακά τρολ που υπογραμμίζουν με τις ύβρεις τους ότι δεν είμαι σαν τα μούτρα τους. Γιατί, αδέρφια, το πιο ύπουλο που θα μπορούσαν να μου πουν θα ήταν «μπράβο». Θα αναρωτιόμουν τι λάθος έκανα, θα μου ‘κοβαν την καλημέρα τόσοι αληθινοί φίλοι.
Τώρα όμως που θα συγκρουστεί η «Τσίπρας Α.Ε.» με τις εξαρχειώτικες τρελοσυνιστώσες και το Αριστερό Ρεύμα, στην προσπάθεια να γίνουν ένα, έστω φτωχομπινεδιάρικο, ΠΑΣΟΚ, θα δείτε τα ύστερα του κόσμου. Θα συγκρίνει ο Αλέξης αυτά που του ‘γραφα με αυτά που θα του λένε τα συντρόφια και θα με νιώθει σαν σταυραδέρφι του, έτοιμος να κλάψει στον ώμο μου…
δημοκρατία