Ενας βασικός λόγος της κατάντιας της όλης κοινωνίας μας είναι η
ωχρά σπειροχαίτη του δημοσίου βίου και λόγου, η «πολιτική ορθότητα». Την
επέβαλε με την πρόοδο του χρόνου η παρδαλή ανακυκλωμένη αριστεράντζα
των ανανεωτικών, «εκσυγχρονιστών», αριστεριστών, «αντεξουσιαστών» κ.λπ.
Ολοι αυτοί οι Χατζατζάρηδες, που ασέλγησαν πάνω στις λέξεις, στις
έννοιές τους, αυτοί που έκαναν την Παιδεία και την Τέχνη σαν τα μούτρα
τους, την τηλεόραση απόπατο, τη δημοσιογραφία κίτρινη και την οικονομία
«αεροπλανάκι» των μπετατζήδων – προμηθευτών – μιντιαρχών, που τόσο
πρόθυμα και ακριβοπληρωμένα υπηρέτησαν και υπηρετούν.

Με επίμονο, γκραμσικά μεθοδικό τρόπο αφαίρεσαν καθετί ρωμαλέο, υγιές
και ελληνοπρεπές από τον δημόσιο βίο, κατασυκοφαντώντας το Εθνος μας,
την Ιστορία του, τους ήρωες και τα σύμβολά του.

Επέδραμαν στις πανεπιστημιακές σχολές, ιδίως στα τμήματα Ιστορίας,
στα ΜΜΕ και όπου παράγεται δημόσιος λόγος. Τα δέκατα του πυρετού της
παρακμής κατέβασαν τη Γαλανόλευκη και ύψωσαν στους ιστούς τα λερά
κουρελόπανα των μηδενιστικών ιδεοληψιών τους. Επέβαλαν στα παιδιά μας
ιδέες προδοτικές, που παράγουν μόνο βάνδαλους, ημιμαθείς μπαμπουίνους
του μηδενισμού, πρεζόνια ή -στην καλύτερη περίπτωση- έναν άχρωμο πολτό.
Το έκαναν αυτό καθαιρώντας εγκληματικά το ενοχλητικό ηρωικό πρότυπο, το
οποίο στο κάτω κάτω παρήγαγε και τους πιο γενναίους της Αριστεράς στα
χρόνια της φωτιάς.

Δείτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τους βαρβαρισμούς που
«μουγκρίζουν» ασύντακτα και ανορθόγραφα τα προϊόντα των «αγωνιστών» που
εξευτέλισαν την Παιδεία. Πότε, άραγε, η ΟΛΜΕ απήργησε έστω για μία μέρα,
πότε έκανε έστω ημίωρη στάση εργασίας διαμαρτυρόμενη για τον
αφελληνισμό της Παιδείας, για τους «συνωστισμούς» και τα άλλα
νεοτεριστικά σκουπίδια; Ποτέ. Ούτε για δύο λεπτά. Γιατί τα επιθυμούσαν
οι ηγεσίες τους, τα ήθελαν διακαώς οι λύκοι που βάλαμε να φυλάξουν και
να διδάξουν τα πρόβατα. Και όταν πολλοί εκπαιδευτικοί, Ελληνες αληθινοί
δάσκαλοι στο φρόνημα και στην αποστολή -και είναι πλήθος- αντιδρούσαν,
τους λοιδορούσαν ως «ακροδεξιούς», «αντιδραστικούς», «φασίστες» και τις
γνωστές ψευτοπροοδευτικές τρίχες. Το Σύνταγμα λέει ότι σκοπός της
Παιδείας είναι η εθνική και θρησκευτική διάπλαση των Ελληνοπαίδων. Το
θυμάται κανείς; Τίποτα από τα δύο δεν γουστάρουν οι «φωταδιστές» του
μηδενιστικού διεθνισμού της πλάκας.

Πλην όμως, η κουνιστή φάλαγγα του μηδενισμού και της ανθελληνικής
ημιμάθειας δεν θα μπορούσε με τίποτα να τα κάνει όλα αυτά στον δημόσιο
βίο, αν η Δεξιά, η Κεντροδεξιά, πείτε την όπως θέλετε, δεν μέριαζε για
να διαβούν.

Τον Ιούλιο του 1974 στα απόνερα του τουρκικού αποβατικού στόλου δεν
πνίγηκε μόνο η τυχοδιωκτική εθνικοφροσύνη αυτών που εγκατέλειψαν
λιοντάρια σαν τον Παύλο Κουρούπη, τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες της
Κερύνειας, και τους συμμαχητές του. Τραυματίστηκε βαριά από ανάξιους η
τιμή του διαχρονικού Ελληνικού Εθνικού Κινήματος, η πατριωτική πολιτική
της Δεξιάς και του αληθινού Κέντρου της Ιστορίας. Ατιμάστηκε ο
εθνικισμός του Ιωνα Δραγούμη, των Λαϊκών και των Φιλελευθέρων, του
Βενιζέλου, του Παπαναστασίου και του Πλαστήρα, του Γεωργίου Παπανδρέου
και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Γεωργίου Γρίβα – Διγενή, που τίμησε
ο IRA και ο Φιντέλ Κάστρο και καθυβρίζουν οι «αγωνιστές» του Κολωνακίου
ή αγνοούν οι σαλονάτοι της ελαφρολαϊκής Δεξιάς. Πατώντας στην προδοσία
της Κύπρου και του τιτάνιου αγώνα των μαχητών της Εθνικής Φρουράς, της
ΕΛΔΥΚ και των εξ Ελλάδος Καταδρομέων, έκανε η αριστερή μύγα κώλο και
κόπρισε πάνω στην ίδια την ιδέα του Εθνους σε κάθε έκφανση της
κοινωνικής ζωής.

Η Δεξιά βυθίστηκε στην ενοχή και στα χρόνια που ακολούθησαν
απεκδυόταν τον εαυτό της, τις ιδέες και τους ήρωές της. Αναζητούσε την
αναγνώριση στα μάτια των μηδενιστών, φοβόταν να πει και να πράξει τα
αυτονόητα. Ετσι φτάσαμε στα φασιστοειδή γκέτο των πανεπιστημίων, των
καταλήψεων και των Εξαρχείων, με αποκορύφωμα τα «μαϊμού» Δεκεμβριανά,
στην αμφισβήτηση του μονοπωλίου του δημοκρατικού κράτους στη βία.

Ετσι εργοδοτήσαμε στα κέντρα χάραξης της εκπαιδευτικής πολιτικής, στα
κρατικά ΜΜΕ, σε «Ανεξάρτητες» Αρχές, ΜΚΟ, ΔΕΚΟ, υπουργεία και στα
πανεπιστήμια τους αποδομητές. Από εκ πεποιθήσεως έγιναν και κατ’
επάγγελμα. Αυτοί, υπό την ανοχή και ενοχή της Δεξιάς, έχτισαν τη
μεταπολιτευτική παράγκα, το πελατειακό κράτος-δεινόσαυρο, τον
μηδενιστικό συντεχνιακό συνδικαλισμό, την ανθελληνική Παιδεία, τα
ανθελληνικά ιδιωτικά ΜΜΕ, ένα ολόκληρο σύστημα εχθρικό στον ελληνικό
τρόπο, στη λογική και την αληθινή πρόοδο.

Αυτή η ενοχική Δεξιά, Κεντροδεξιά, όπως προτιμάτε, ως αντίληψη πρέπει
να πεθάνει, ήδη πεθαίνει, μαζί με τους αδικαιολόγητους δισταγμούς της
απέναντι σε μια προκατακλυσμιαία και βλαπτική Αριστερά. Στους κόλπους
της μπορεί να συγκεντρώσει Ελληνες από την άκρα Δεξιά ως τις παρυφές της
Αριστεράς.

Οι καιροί, η Πατρίδα ποτέ δεν είχαν μεγαλύτερη ανάγκη τις ρωμαλέες
ιδέες της παράταξης που έχτισε την Ελλάδα, την υπερασπίστηκε με αίμα.
Χωρίς όμως νόθευση από ανθρωποφαγικές αντιλήψεις που διασπούν την εθνική
και κοινωνική ενότητα, χωρίς τη διαβρωτική επίδραση ενός «μαρξισμού απ’
την ανάποδη», χωρίς να κοιτάμε δηλαδή την κοινωνία αφ’ υψηλού και από
την πλευρά των λίγων και προνομιούχων. Αυτή η γη δεν σηκώνει
παρφουμαρισμένους αριστοκράτες. Οι αληθινοί αριστοκράτες είναι οι
μαχητές του λαού μας στα πεδία των μαχών, στην επιστήμη, στην αληθινή
τέχνη, στη δουλειά. Μόνο έτσι θα είμαστε σταθερή και αδιαμφισβήτητη
πρωτοπορία, η ιστορική συνέχεια του διαχρονικού εθνικού μας κινήματος.
Παντού, πάντα και έναντι κάθε αντιπάλου των εθνικών συμφερόντων. Και ο
τρόπος ένας: Επίθεση, επίθεση, πάντα επίθεση.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Πηγή