Οσοι ψηφίσανε άλλους, τσαντισμένοι για τη στροφή του Αντώνη
Σαμαρά σε αυτό που θεώρησε μικρότερο κίνδυνο, τώρα καταλαβαίνουν. Είναι
σαν να κρατάς το τιμόνι και κάποιος άλλος να έχει το πόδι του στο φρένο.
Ενώ η χώρα πρέπει να τρέξει κατοστάρι σαν τον άνεμο, «πιο γρήγορα απ’
τη φθορά», κάθε τόσο κάποιοι μας αναγκάζουν να κάνουμε σημειωτόν.
Τη μια έχει η ΔΗ.ΜΑΡ. τα ψυχολογικά της για το αριστερό ονόρε της,
την άλλη ο Βενιζέλος, αυτοδιαλυόμενος, θέλει με θόρυβο να διεκδικήσει τη
μικρομέγαλη «ισοτιμία» του με το μποϊ του Σαμαρά.

Πώς θα γίνουν οι έρμες οι μεταρρυθμίσεις;

Θέλουν «διάλογο και συναίνεση» για να μην αλλάξει τίποτα. Να
σερνόμαστε πίσω από τα γεγονότα και να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις,
σαν τα αδέσποτα σκυλιά που κυνηγάνε αυτοκίνητα.

Αν συνεχιστεί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του πρωθυπουργού να
βρίσκει κοινά αποδεκτές λύσεις, γρήγορα θα έρθει κι άλλο αδιέξοδο.

Επειδή ξέρετε πόσο διπλωμάτης δεν είμαι, καθαρές κουβέντες. Η
συγκυβέρνηση ήταν σαν το μουρουνέλαιο, μια δυσάρεστη αναγκαιότητα. Ο
κεντροδεξιός ψηφοφόρος ακούει με συγκρατημένη οργή τις φλύαρες κι
αλαζονικές πομφόλυγες του Βενιζέλου, γιατί θυμάται. Οσο συμπαθής κι αν
είναι ο Φώτης Κουβέλης, για τον μέσο κεντροδεξιό η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι «το
κόμμα της Ρεπούση», με αρκετές αποδομητικές συμπτώσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Φάνηκε στο «αντιρατσιστικό», στον νόμο για τους ιμάμηδες, στη
λαθρολαγνεία τους.

Οποιος δεν ήρθε χτες στην Ελλάδα ξέρει: οι απώλειες της Ν.Δ. είναι
προς τα δεξιά της. Καμιά μεσαιοχωρίτικη διαχείριση δεν θα δελεάσει
αριστερίζοντες ψηφοφόρους. Διώχνει όμως δικούς μας.

Οι 400.000 ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής λένε οι δημοσκοπήσεις ότι ίσως
γίνουν 800.000. Δεν είναι μόνο προερχόμενοι από τη Ν.Δ. Ο ΣΥΡΙΖΑ
σφυρίζει κλέφτικα, αλλά έχει απώλειες 11% προς τον Ν. Μιχαλολιάκο. Ενα
άλλο μέρος ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΑΝ.ΕΛ.

Οι απλοί άνθρωποι που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, όπως σχεδόν όλοι οι
Ελληνες, είναι πατριώτες και θέλουν κοινωνική δικαιοσύνη. Κι εγώ
αρνούμαι να βρίζω πατριώτες. Αρνούμαι να παίξω «συνταγματικό τόξο» με
τον Σκουρλέτη, τον Ανδρέα Παπαδόπουλο και δεν ξέρω γω ποιον κοσμικό ή μη
«προοδευτικό», καθυβρίζοντας θυμωμένους κι αδικημένους Ελληνες.

Τι χρειάζεται λοιπόν; Ημίσεια κλίση «δεξιά» στα θέματα
λαθρομετανάστευσης, εγκληματικότητας και στα εθνικά. Και βάζω εισαγωγικά
στο «δεξιά», γιατί η ασφάλεια δεν είναι «δεξιά» ή «αριστερή». Είναι το
πρώτιστο δικαίωμα, βάση όλων των άλλων δικαιωμάτων, εθνική αναγκαιότητα.
Στη λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα γίνεται δουλειά, όμως
ακόμη ο λόγος κι οι πρακτικές μας έχουν τα βαρίδια της «πολιτικής
ορθότητας». Τι να γίνει; Ακόμη πιο σκληρά, ακόμη πιο δυνατά. Χωρίς
φιοριτούρες. Να το πω ωμά: είναι αδιανόητο το ότι ο κάθε Κόλα βλέπει
ακόμη τον ήλιο. Ο κάθε επίδοξος λαθραίος στα σύνορά μας να σκέφτεται με
τρόμο τον Στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας μας και να πηγαίνει παραδίπλα,
αν δεν είναι πράγματι διωκόμενος και σε απόλυτη ανάγκη ασύλου.

Περισσότερο από ποτέ αναδεικνύεται η έλλειψη ενός ημιστρατιωτικού
σώματος, της Χωροφυλακής, για την ελληνική ύπαιθρο, την οποία
λυμαίνονται πάσης φύσεως κατσαπλιάδες.

Ενα σώμα μάχιμων, που δεν θα περιμένουν την ώρα της μετάθεσης στην
Αθήνα. Θα αρχίζουν και θα τελειώνουν την καριέρα τους στην περιφέρεια,
οργώνοντας βουνά, λαγκάδια και νησιά, άγρυπνοι φύλακες των Ελλήνων, της
ζωής, της τιμής και της περιουσίας τους. Μια αυτοδύναμη κεντροδεξιά
κυβέρνηση πρέπει να ανασυγκροτήσει το Σώμα αυτό, αποδίδοντάς του πάλι
την πολεμική σημαία του. Η Χωροφυλακή εξάλειψε ξανά στο παρελθόν τη
ληστεία από την ύπαιθρο χώρα. Απώλεσε δε το ήμισυ της δυνάμεως της στη
Μικρά Ασία! Καταργήθηκε ανορθολογικά, πονηρή προσφορά του Ανδρέα
Παπανδρέου στο θυμικό της Αριστεράς.

Εκατοντάδες χιλιάδες, μαζί με τις οικογένειες τους, είναι τα στελέχη
των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Πολλοί φεύγουν κατά
κύματα προς τη Χρυσή Αυγή. Αιτία; Το οικονομικό επιτελείο έβαλε τους
μισθούς και τα παρεχόμενα μέσα για την αποστολή τους στο κρεβάτι του
Προκρούστη. Αυτοί, οι πιο περήφανοι απ’ όλους τους Ελληνες, έχουν
οδηγηθεί στην εξαθλίωση. Το μεγαλύτερο χτύπημα στο ηθικό τους είναι η
έλλειψη μέσων για την εκτέλεση της αποστολής τους. Είναι λοιπόν εθνικά
κατεπείγουσα η αναστροφή της κατάστασης, κυρίως δίνοντας το παράδειγμα.
Είναι απαράδεκτο να εξακολουθούν οι βουλευτές να παίρνουν 8.000 ευρώ τον
μήνα στο χέρι, η Βουλή να έχει 1.850 υπαλλήλους και να μισθοδοτούνται
στρατιές συμβούλων και εμμίσθων συνεργατών. Τσεκούρι τώρα. Κι ό,τι
εξοικονομηθεί να επιστραφεί ακριβοδίκαια στα ένοπλα στελέχη του σκληρού
πυρήνα του κράτους.

Και να τολμήσουμε με ατσάλινο χέρι τις μεταρρυθμίσεις που μέσα και
από την ανάπτυξη θα εξοικονομήσουν και δημιουργήσουν πόρους και για μια
ημίσεια κλίση «αριστερά» στα κοινωνικά ζητήματα. Θυμίζω ότι το κοινωνικό
κράτος είναι δικό μας έργο, κανενός άλλου.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
δημοκρατία