Την πρόθεση του να δημοσιεύσει ποιος ευθύνεται για το ναυάγιο και τους λόγους που διεκόπη η διάσκεψη στο Κραν Μοντανά εξέφρασε ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης σε συνέντευξη στο ΡΙΚ. 

Αρχικά, ερωτηθείς εάν είναι εφικτός ο στόχος να επαναρχίσουν οι συνομιλίες εντός του συμφωνημένου πλαισίου, απάντησε ότι «αν λάβει κανείς υπόψη τις μέχρι στιγμής θέσεις του κ. Τατάρ και της Τουρκίας, θα μπορούσε να λεχθεί ότι μάλλον απαισιοδοξία επικρατεί παρά αισιοδοξία. Όμως ας κάνουμε υπομονή μέχρι τη Δευτέρα Τρίτη. Αυτό που γενικότερα αυτήν την ώρα προβληματίζει είναι η ευρύτερη διεθνής κατάσταση, η μεταβολή κάποιων δεδομένων με την εκλογή του προέδρου Τραμπ. Σήμερα διαπιστώνουμε να αμφισβητείται ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Να αμφισβητείται η διεθνής έννομη τάξη. Αυτό που θα έλεγα είναι ότι τουλάχιστον η δική μας πλευρά εκφράζει τις ορθές θέσεις όσον αφορά και τις προϋποθέσεις και τη βούληση για επανέναρξη του διαλόγου από εκεί, από εκεί όπου έχουν διακοπεί στο Κραν Μοντανά».

Σε ερώτηση εάν ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, κατά την άτυπη πενταμερή, θα θέσει εντός πλαισίου την Τουρκία, εάν προσπαθήσει να ξεφύγει, είπε ότι «αυτό προσδοκεί ο καθένας. Ο Γενικός Γραμματέας είναι δεσμευμένος από τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών κάθε του πρωτοβουλία να τείνει στην υλοποίηση είτε των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας είτε των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών. Σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν παρατηρήθηκε μια από πλευράς Γενικού Γραμματέα προσπάθεια μέσα από διπλωματική αβρότητα να χειριστεί τα θέματα, γεγονός, το οποίο δεν βοήθησε ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπόψη το Κραν Μοντανά, στο να διανύσουμε ή να καλύψουμε την απόσταση που, όπως και ο ίδιος καταγράφει στην έκθεση της 28ης του Σεπτέμβρη του 17, τη τελευταία απόσταση που ήταν, όπως λέγει το τελευταίο μίλι. Εν πάση περιπτώσει, ελπίζω να είναι πιο αποφασιστικός, έτσι ώστε να συνειδητοποιήσει και η Τουρκία ότι υποχρέωσή της είναι να ακολουθεί το διεθνές δίκαιο και ιδιαίτερα όταν ο κ. Ερντογάν κατ επανάληψη παραδίδει μαθήματα εις όσους συμπεριφέρονται κατά ανάλογο τρόπο με εκείνον της Τουρκίας το 1974. Ας ελπίσουμε ότι θα υπάρξει αποφασιστικότητα από πλευράς Γενικού Γραμματέα, αλλά και η ίδια αποφασιστικότητα από πλευράς Τουρκίας να εξομαλύνει επιτέλους και να φέρει ειρήνη πραγματικά στην περιοχή, υποβοηθώντας και τον εαυτό της».

Σε σχέση με το Ουκρανικό και το Κυπριακό, είπε ότι «ένα είναι εγγυητής να είναι ο εισβολέας, δηλαδή φανταστείτε τη Ρωσία να αναλάμβανε να εγγυηθεί την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και άλλο είναι να ζητάς κάτι που είχαμε προτείνει στο Κραν Μοντανά, τη συμμετοχή ξένων χωρών, ιδιαίτερα λαμβάνοντας υπ όψιν ότι είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα. Πολύ περισσότερο θα ήτο εύλογο η Ευρωπαϊκή Ένωση να εγγυηθεί την ασφάλεια και των Τουρκοκυπρίων και των Ελληνοκυπρίων. Η εμμονή της Τουρκίας στο Κραν Μοντανά ήταν ότι αν ονειρεύεστε ότι μπορεί ποτέ να καταργηθούν οι εγγυήσεις ή η παρουσία στρατευμάτων, αριθμού στρατευμάτων, ξυπνάτε από το όνειρο. Τι ήταν η ευελιξία τότε; Το βασικό ερώτημα ήταν ότι η Τουρκία εμφανίστηκε ως ευέλικτη. Πού εξαντλείται η ευελιξία της στη μετονομασία της Συνθήκης Εγγυήσεως σε συνθήκη εφαρμογής με μονομερές δικαίωμα επέμβασης; […] Το είχε τονίσει σε δημόσιες δηλώσεις ότι όσοι ονειρεύονται ότι μπορεί να υπάρξει χρόνος τερματισμού, τότε να ξυπνήσουν από το όνειρο. Κάτι ανάλογο είχε πει και στην τουρκική Εθνοσυνέλευση. Επομένως, είναι εντελώς διαφορετική η κατάσταση όπως εξελίσσεται στην Ουκρανία. Και βεβαίως το απαράδεκτο είναι ότι δυστυχώς η Ουκρανία θα πληρώσει τίμημα από την εισβολή. Δηλαδή φαίνεται ότι η ειρήνη θα επιτευχθεί με κόστος εις βάρος της Ουκρανίας».

Πρόσθεσε ότι «ήδη στις διαπραγματεύσεις, τις κατά καιρούς διαπραγματεύσεις, είχαμε αποδεχτεί ότι η λύση θα είναι διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία ή μια περιφέρεια όπως έχουν εξελιχθεί επί του εδάφους τα πράγματα. Θα είναι η τουρκοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία και η άλλη η ελληνική ελληνοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία. Επομένως, το εδαφικό, δηλαδή το ότι θα είναι σε δυο ξεχωριστές εδαφικές περιφέρειες, αμβλύνεται με την εφαρμογή των τεσσάρων βασικών ελευθεριών της Ευρωπαϊκής Ένωσης: ελεύθερη εγκατάσταση, διακίνηση, άσκηση επαγγέλματος και ούτω καθεξής. Και βεβαίως με μείωση του όγκου του εδάφους που κατέχει σήμερα η Τουρκία, όπως και την ίδια ώρα επιστροφή σημαντικού αριθμού προσφύγων είτε σε κοινότητες όπου θα επέστρεφαν και θα ζούσαν με τους Τουρκοκυπρίους, είτε σε περιοχές οι οποίες θα επιστρέφονται στην ελληνοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία».

Για την εκλογή Τραμπ είπε ότι «η Ελλάδα και η Κύπρος θεωρούνται στρατηγικοί εταίροι και συνεπώς θεωρώ ότι δεν θα ήτο το ίδιο εύκολο όπως με κάποια κράτη, με τα οποία απλούστατα τα υπέρτερα συμφέροντα, δηλαδή η αποκατάσταση σχέσεων Αμερικής Ρωσίας, που για στρατηγικούς λόγους της Αμερικής, της σημερινής κυβέρνησης της Αμερικής, μπορεί να παίρνονται τέτοιες ρηξικέλευθες αποφάσεις, οι οποίες οπωσδήποτε δημιουργούν μια ανησυχία όχι μόνο σε εμάς στην Κύπρο αλλά και στην Ευρώπη. Παρακολουθούμε τι γίνεται και η κάθε μέρα εξαγγελίες δημιουργούν και νέες ανησυχίες».

Επανερχόμενος στο θέμα του Κυπριακού, είπε ότι «έφτασαν στο σημείο να μου λένε ότι εισηγήθηκα δύο κράτη. Η θέση η δική μου, αν θέλετε, ήταν ότι όσο λιγότερες εξουσίες έχει η κεντρική κυβέρνηση, τόσο λιγότερους κινδύνους συγκρούσεων συμφερόντων θα έχουμε, όπως και στο θέμα της πολιτικής ισότητας η μία θετική ψήφος για κάθε απόφαση. Eίπε αυτό δεν συνάδει με την πολιτική ισότητα, αυτό είναι πολιτική ανισότητα, αλλά δεν αρνούμαι τη θετική ψήφο στους Τουρκοκύπριους εάν η πλειοψηφία των υπουργών που θα είναι Ελληνοκύπριοι εισηγηθεί οτιδήποτε που μπορεί να βλάπτει τα συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων, εκεί θα πρέπει να έχουν ασπίδα προστασίας. Ποια είναι η ασπίδα προστασίας; Είναι η θετική ψήφος. Δηλαδή, εάν δεν υπάρχει θετική ψήφος των Τουρκοκυπρίων, δεν μπορεί να ληφθεί απόφαση, η οποία να επηρεάζει αρνητικά. Και πάλι θα πρέπει να υπάρχει μηχανισμός. Όμως, όσο λιγότερες εξουσίες, διότι πήγαμε σε μια αυστηρή ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, ισχυρή κεντρική κυβέρνηση με τις αξιώσεις των Τουρκοκυπρίων δεν διασφαλίζει τη βιωσιμότητα του κράτους».

Ερωτηθείς για το ποιος φταίει για το Κραν Μοντανά, είπε ότι «υπάρχουν τα πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών, τα οποία διέρρευσα τον Οκτώβρη Νιόβρη του 21, τα οποία δημοσίευσε η κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος, αυτούσια δηλαδή, τα οποία δεν διέψευσαν τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία εντός των ημερών θα δημοσιεύσω και ποιος ευθύνεται και τους λόγους που διεκόπη. Ήμασταν κάτω από εκβιασμό και θα αποδειχθεί με πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών Άρθρων κατά τις διμερείς διαβουλεύσεις του κυρίου Τσαβούσογλου με τον κύριο Γκουτέρες».

Σε ερώτηση εάν τώρα απέκτησε τα πρακτικά, απάντησε ότι «τα είχα έκτοτε, αλλά ή θα κυβερνούσα ή θα ασχολούμουν με όσους προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αιτιολογήσουν τη στάση της Τουρκίας. Και λυπούμαι που το λέω, αλλά εφθάσαμεν εις το κατάντημα ό, τι λέει η Τουρκία για κάποιους, για πολύ ελάχιστους, να είναι θετικό και οτιδήποτε εύλογο προβάλλει η ελληνοκυπριακή κοινότητα να θεωρείται παράλογο. Για τα πάντα ευθύνεται η ελληνοκυπριακή πλευρά. Πιστώνεται η Τουρκία με αδιανόητα καλή πίστη που δεν την επιδεικνύει, που δεν την ψηλαφούμε. Έφτασε κάποιος συγγραφέας να γράφει στο βιβλίο του ότι το θέμα των εγγυήσεων και του μονομερούς δικαιώματος ήταν ήδη λυμένο. Έχω γραπτή εισήγηση του εν λόγω κυρίου, η οποία εστάλη τον Οκτώβρη του 16, προτού μεταβούμε στο Μοντ Πελεράν και εις το οποίον ήτο ένα είδος διαγγέλματος που θα έβαζε κάποιες ιδέες κάτω. Και όταν δείτε τι μου έγραφε για τις εγγυήσεις που δεν είχε αρχίσει ακόμα ο διάλογος για την κατάργησή τους, διερωτάσαι ποιος τον ενημέρωνε για να γνωρίζει τις προθέσεις της Τουρκίας».

Έκανε λόγο για απόλυτα καθαρή συνείδηση. «Αισθάνομαι ότι έπραξα το καθήκον μου απέναντι στον κυπριακό Ελληνισμό, αλλά και τους Τουρκοκύπριους. Μια μη βιώσιμη λύση θα ήταν σε βάρος και των δύο κοινοτήτων. Το έχω πει κατ επανάληψη ότι ή θα γεννάτο ένα βιώσιμο κράτος ή θα είχαμε πολύ χειρότερα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα από κάποιους ευσεβοποθισμούς, οι οποίοι ουδέποτε μελέτησαν τους στρατηγικούς στόχους, τους πραγματικούς στρατηγικούς στόχους της Τουρκίας».

Σε σχέση με τη δήλωση του Ανδρέας Μαυρογιάννη ότι «χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία επίλυσης του Κυπριακό» στο Κραν Μοντανά, δήλωσε ότι «ο εκβιασμός ήταν από πλευράς Τουρκίας όχι μία, κατ επανάληψη ο κύριος Τσαβούσογλου δήλωσε ότι αυτή είναι η τελευταία σύνοδος. Ή θα πρέπει να αποδεχτούν λέει επί λέξει ή στον Γενικό Γραμματέα τις αξιώσεις των Τουρκοκυπρίων και να ικανοποιηθεί το αίτημα της Τουρκίας για μετονομασία της Συνθήκης Εγγύησης με μονομερές δικαίωμα σε μετονομασία σε συνθήκη εφαρμογής, δηλαδή θα καλούσαμε τον παραβάτη να επιτηρεί την αποκατάσταση της παράβασης με μονομερές δικαίωμα. […] ήταν αξίωση της Τουρκίας ότι δεν θα συνεχιζόταν (η διάσκεψη) . Θα το δημοσιεύσω εντός των ημερών με δηλώσεις του κ. Τσαβούσογλου και από τα πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών. Παρακολουθώ να γράφεται και επειδή κάποια στιγμή ξέρετε, τώρα που έχω την άνεση του χρόνου, έχω και την ευχέρεια να ασχολούμαι με εκείνα με τα οποία όταν ήμουν στη διακυβέρνηση της χώρας δεν είχα τον χρόνο να ασχοληθώ και έλεγα ας τους να λένε. Ε, τώρα έφτασε η στιγμή να ακουστούν κάποιες αλήθειες και να σταματήσει ο καθένας να λέει ό, τι μπορεί να του προσφέρει η πνευματική του δυνατότητα».

Πηγή: Sigmalive

Φωτιές άναψε η δημόσια έκκληση Τραμπ στον Πούτιν να «χαρίσει τις ζωές» στους περικυκλωμένους Ουκρανούς του Κουρσκ, ύστερα από την τουλάχιστον μυστήρια επικοινωνία του με τον Ρώσο Πρόεδρο για τη φύση της οποίας ο Λευκός Οίκος προχώρησε σε διευκρινίσεις, μετά τη σύγχυση που προκάλεσε η ανάρτηση Τραμπ.

Η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Κάρολάιν Λέβιτ διευκρίνισε σε δημοσιογράφους ότι ο Τραμπ δεν συνομίλησε ο ίδιος με τον Πούτιν, αλλά μέσω του ειδικού απεσταλμένου των ΗΠΑ, Στιβ Γουίτκοφ.

Η σύγχυση προκλήθηκε από την ανάρτηση του Τραμπ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην οποία επιδοκίμαζε τις συζητήσεις που «είχε χθες» με τον Ρώσο ηγέτη, ενώ σε πρώτο πρόσωπο ανέφερε: «Ζήτησα αποφασιστικά από τον Πρόεδρο Πούτιν να…».

Προβληματισμό για τη στόχευσή του προκάλεσε επίσης ο δημόσιος ισχυρισμός Τραμπ ότι «χιλιάδες ουκρανικά στρατεύματα είναι πλήρως περικυκλωμένα από τον ρωσικό στρατό» στην περιοχή του Κουρσκ, κατάσταση για την οποία μάλιστα ο ίδιος ο Αμερικανός Πρόεδρος Τραμπ έγραψε ότι ζήτησε από τον Πούτιν να «χαρίσει τη ζωή» στους Ουκρανούς στρατιώτες.

Η είδηση περί περικύκλωσης διαψεύδεται από ουκρανικές πηγές και στρατιωτικούς αναλυτές που την περιγράφουν ως μη ακριβή, καθώς επίσης και από τον Ζελένκσι που παραδέχεται ωστόσο ότι η κατάσταση στο Κουρσκ είναι δύσκολη.

Ζητά παράδοση ο Πούτιν

Από την πλευρά του ο Βλ. Πούτιν δήλωσε ότι η Μόσχα «θα εγγυηθεί την ασφάλεια των Ουκρανών στρατιωτών που βρίσκονται στην περιοχή του Κουρσκ, εφόσον παραδοθούν».

Μιλώντας στο Συμβούλιο Ασφαλείας της Ρωσίας, ο Ρώσος Πρόεδρος τόνισε ότι οι ουκρανικές αρχές πρέπει να δώσουν εντολή στους στρατιώτες τους να καταθέσουν τα όπλα τους.

Σε ανάλογο μήκος κύματος, ο πρώην πρόεδρος της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ δήλωσε ότι τα ουκρανικά στρατεύματα που παραμένουν στην περιοχή Κουρσκ της Ρωσίας θα καταστραφούν «ανελέητα» εάν συνεχίσουν να πολεμούν.

Ο Μεντβέντεφ ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι η προσφορά Πούτιν για εγγύησης της ασφάλειάς τους ήταν μια ανθρώπινη χειρονομία, αλλά η ανατροπή για την Ουκρανία ήταν ότι «αν αρνηθούν να καταθέσουν τα όπλα, θα καταστραφούν όλοι μεθοδικά και ανελέητα».

Επιπλέον, είπε ότι οι επόμενες ώρες θα δείξουν ποια επιλογή θα κάνει το Κίεβο.

Η επίμαχη ανάρτηση Τραμπ

Στην ανάρτηση που προκάλεσε τις πυροδότησε του ο Τραμπ ανέφερε:

«Είχαμε πολύ καλές και παραγωγικές συζητήσεις με τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας χθες, και έχουμε μια πολύ καλή ευκαιρία αυτός ο φρικτός, αιματηρός πόλεμος να φτάσει επιτέλους στο τέλος του.

— ΑΛΛΑ, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΟΥΚΡΑΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΩΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΘΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΩΣΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ, ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΟΛΥ ΚΑΚΗ ΚΑΙ ΕΥΑΛΩΤΗ ΘΕΣΗ.

Ζήτησα αποφασιστικά από τον Πρόεδρο Πούτιν να σώσει τις ζωές τους. Αυτή θα ήταν μια φρικτή σφαγή, που δεν θα έχει ξανασυμβεί από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Θεός να τους έχει όλους καλά!!!».

Τα μηνύματα Γουίτκοφ

Προ της ανάρτησης Τραμπ πάντως, το Κρεμλίνο είχε ανακοινώσει πάντως ότι ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ για την Μέση Ανατολή Στιβ Γουίτκοφ συναντήθηκε αργά το βράδυ της Πέμπτης με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν.

Σύμφωνα με τον Πεσκόφ, στην εν λόγω συνάντηση, ο Πούτιν δήλωσε με έμφαση ότι η στάση του για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία είναι ευθυγραμμισμένη με αυτή του Ντόναλντ Τραμπ, αν και «χρειάζεται να γίνει ακόμη δουλειά» και από τις δύο πλευρές.

Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου ανέφερε επίσης ότι στη συνάντηση «δόθηκαν πρόσθετες πληροφορίες» από τον Γουίτκοφ και ότι ο Πούτιν του έδωσε με τη σειρά του «πληροφορίες και ένα πρόσθετο μήνυμα για τον πρόεδρο Τραμπ».

Υπενθυμίζεται ότι ο Ρώσος πρόεδρος δήλωσε χθες η Ρωσία συμφωνεί με την πρόταση για κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, μόνο εάν αυτή οδηγήσει σε μακροπρόθεσμη ειρήνη και εφόσον εξαλειφθούν οι ρίζες της σύγκρουσης. Ουσιαστικά όμως ούτε αποδέχθηκε ούτε απέρριψε την αμερικανική πρόταση. 

ΠΗΓΗ: Ναυτεμπορικη

Πηγή: Naftemporiki

Αν και οι τεκτονικές αλλαγές της ηγεσία Τραμπ διαμορφώνουν ένα διαφορετικό διεθνές περιβάλλον, το ελληνικό πολιτικό σύστημα παρακολουθεί με αμηχανία και αναλώνεται σε μικροκομματικές αντιπαραθέσεις, αδυνατώντας να συλλάβει τόσο την μεγάλη διεθνή εικόνα όσο και την μικρότερη εικόνα της χώρας.

Γράφει ο Σπύρος Γκουτζάνης, Ναυτεμπορική

Η ήττα της συλλογικής Δύσης στην Ουκρανία που επισφράγισε η ηγεσία Τραμπ, η αποκήρυξη του δικαιωματισμού και της woke ατζέντας, η επιστροφή σε εθνικές πολιτικές στο μεταναστευτικό, η εγκατάλειψη της κλιματικής αλλαγής που επιφέρει συνολικότερη αλλαγή στην ενεργειακή πολιτική με επιστροφή στους υδρογονάνθρακες, διαμορφώνουν ένα νέο διεθνές περιβάλλον που οι απολήξεις του φθάνουν στην εσωτερική πολιτική και επιβάλλουν επανατοποθέτηση της χώρας. Ιδιαίτερη πρόκληση για την Ελλάδα αποτελεί η ενδυνάμωση της Τουρκίας και η ενίσχυση του περιφερειακού της ρόλου που δεν αντιμετωπίζεται με την «υποχωρητική πολιτική» των ήρεμων νερών και επιφέρει την ανάγκη για αλλαγή δόγματος στα ελληνοτουρκικά.

Κατά την διάρκεια της τριήμερης συζήτησης στην Βουλή ο μόνος που άνοιξε την βεντάλια των θεμάτων ήταν ο Αντώνης Σαμαράς -ανεξάρτητα από την συμφωνία ή διαφωνία με τις θέσεις του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης περιορίστηκε να μιλήσει για την ανάγκη να διατηρηθεί η εσωτερική σταθερότητα σε μία συγκυρία διεθνούς αναταραχής, δίχως να δίνει κατεύθυνση για την χώρα. Η αντιπολίτευση δεν έθεσε καθόλου τα ζητήματα, πέρα από το δυστύχημα των Τεμπών σε όλες τις διαστάσεις του.

Είναι ιδιαίτερα δυσχερής η θέση στην οποία έχει περιέλθει ο πρωθυπουργός. Η ταύτιση με την προηγούμενη ηγεσία των ΗΠΑ και οι δημόσιες καταγγελίες περί «τραμπισμού» τον έχουν απομακρύνει από τη νέα ηγεσία. Η προθυμία του να ανακηρύξει ότι είμαστε σε «εμπόλεμη κατάσταση με την Ρωσία», τον έχει κάνει εχθρό της χώρας που τώρα κερδίζει τον πόλεμο. Αλλά ούτε και στην Ευρώπη είναι ανεβασμένες οι μετοχές του. Ο πρωθυπουργός αποκλείστηκε από από τρεις διεθνείς διασκέψεις -Παρίσι, Βερολίνο, Λονδίνο- για το Ουκρανικό παρότι η Ελλάδα είναι μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας και ήταν από τους πιο θερμούς υποστηρικτές της Ουκρανίας. Παρόλα αυτά εξακολουθεί να προβάλλει τις καλές του σχέσεις με τον Ζελένσκι, την ώρα που ο υπουργός των Εξωτερικών του συμφωνεί με την στάση της Ουάσιγκτον για την ειρήνευση στην Ουκρανία.

Η Αριστερά που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι άνευ όρων υπέρ της ειρήνης αναζητά προσχήματα για να στηρίζει την επικίνδυνη πολιτική του Ζελένσκι καταδικάζοντας τον Τραμπ για «φραστικές υπερβολές», παρότι ο Αμερικανός πρόεδρος έθεσε καθαρά τον κίνδυνο να εκτραπούν τα πράγματα σε μία πυρηνική αναμέτρηση. Την ίδια ώρα τάσσεται υπέρ της ανάπτυξης της αμυντικής ανεξαρτησίας της Ευρώπης ενώ καταδικάζει την αύξηση των αμυντικών δαπανών που θα επιφέρει περαιτέρω μείωση του κοινωνικού κράτους – λες και μπορεί να υπάρξει το ένα δίχως το άλλο.

Αποστάσεις Δένδια

Στα δυο θέματα που αποκτούν εμβληματική σημασία, στο Ουκρανικό και στο Συριακό, η ελληνική κυβέρνηση παρακολουθεί αμήχανη και ταλαντευόμενη ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες. Οι χθεσινές διαφορετικές τοποθετήσεις από τον υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Γεραπετρίτη και τον Νίκο Δένδια για τις εξελίξεις στην Συρία και τις σφαγές που διαπράττει το νέο ισλαμικό καθεστώτος, δείχνουν ασάφεια της κυβερνητικής γραμμής. Το υπουργείο Εξωτερικών που είχε σπεύσει να χαιρετίσει την πτώση του καθεστώτος Άσαντ δείχνει να είναι πιο κοντά στις Βρυξέλλες που ακόμη και τις σφαγές υποκριτικά τις αποδίδουν στα υπολείμματα του καθεστώτος Άσαντ και όχι στους Ισλαμιστές που καθοδηγούνται από την Τουρκία. Ο Νίκος Δένδιας πάλι ταυτίστηκε με την δήλωση του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκο Ρούμπιο σε απόσταση από την αρχική δήλωση Γεραπετρίτη, ο οποίος ακολούθως έσπευσε να υπαναχωρήσει μετά από επικοινωνία με τον Πατριάρχη Αντιοχείας.

Η διάσταση έρχεται σε μία συγκυρία που έχουν ανοίξει όλα τα σενάρια στο κυβερνητικό στρατόπεδο, από την αλλαγή πρωθυπουργού εν πλω – σενάριο στο οποίο παίζει το όνομα του Νίκου Δένδια ως βασικού δελφίνου- μέχρι τις πρόωρες εκλογές, όταν θα εξαντληθεί το επικοινωνιακό αποτύπωμα του ανασχηματισμού.

Ενώ το νέο διεθνές περιβάλλον επιβάλλει την επανατοποθέτηση της χώρας και αναγκαίες διορθώσεις, το ελληνικό πολιτικό σύστημα δίνει μάχες οπισθοφυλακών μένοντας στην προηγούμενη κατάσταση, που όμως αποδοκιμάζεται από τους λαούς των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Τα συλλαλητήρια αλλά και οι μετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν μεν κατακόρυφη πτώση της κυβέρνησης αλλά και συνολική δυσαρμονία του πολιτικού συστήματος με το εκλογικό σώμα διαμορφώνοντας συνθήκες πολιτικού αδιεξόδου.

Μέσα σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο αποκτά σημασία, η κινητικότητα του Αντώνη Σαμαρά ο οποίος μετά την ομιλία του στην Βουλή πήρε σαφή θέση κατά των σφαγών στην Σύρια συνδέοντας τες με την Άγκυρα και χαρακτηρίζοντάς τες «νεο οθωμανικής έμπνευσης». Φήμες και πληροφορίες στα δημοσιογραφικά και πολιτικά παρασκήνια αναφέρουν ότι ο Μεσσήνιος πολιτικός κινείται προς την δημιουργία νέου κόμματος που θα εκφράσει την «όλη Δεξιά παράταξη» την οποία  σταδιακά αφήνει εκτός πολιτικής ομπρέλας η ηγεσία Μητσοτάκη. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι εναρμονισμένος με τις αλλαγές που επιφέρει διεθνώς αλλά και στο εσωτερικό της χώρας η αλλαγή υποδείγματος από τον Ντόναλντ Τραμπ. Το εάν αυτό είναι αρκετό ή αποτιμηθεί θετικά από την ελληνική κοινωνία είναι άλλης τάξης ζήτημα.

Πηγή: Naftemporiki