Ακολουθήστε μας

Γενικά θέματα

Ανεπαισθήτως από την πολιτική φιλοσοφία στην πολιτική θεολογία διολισθαίνουμε έξω

Δημοσιεύτηκε

στις

Παναγιώτης Ήφαιστος 
Οι νεοέλληνες και οι εγχώριοι υβριστές τους
Σε στιγμές κρίσεων πληθαίνουν οι απελπισμένες, σπασμωδικές και ανορθολογικές φωνές. Η παρακμή συμβολίζεται από την κυριαρχία των ιδεολογημάτων και των φιλοσοφημάτων στις επιφυλλίδες.
Ιδεολογήματα και φιλοσοφήματα διατυπώνονται ακόμη και εκ μέρους πολιτικών φιλοσόφων που θα μπορούσαν να μιλήσουν πιο στέρεα. Η παρακμή κορυφώνεται όταν ο αλλοπρόσαλλος, επιφανειακός, ρηχός και ως εκ τούτου παρακμιακός λόγος πρυτανεύει.
Τίθεται το καίριο ερώτημα: Γιατί επιφανείς στοχαστές και λαμπρά μυαλά να μην μπορούν, τουλάχιστον, κάποια στιγμή να σκεφτούν την υστεροφημία τους, αλλά επίσης και τον έσχατο σκοπό της επιβίωσης της πατρίδας τους. Γιατί την εξυβρίζουν, γιατί κυριολεκτικά να την πατούν στο λαιμό και γιατί να την λοιδορούν!

Οι Έλληνες πολίτες είναι, δήθεν, ελληνώνυμοι διάβασα πρόσφατα. Η Ελλάδα είναι, δήθεν, ήδη εκτός του στίβου της ιστορίας. Οι  νεοέλληνες, αποφαίνονται οι εισαγγελείς των επιφυλλίδων, είναι, δήθεν, η τελευταία και χείριστη εκδοχή του ελληνισμού. «Ο ελληνισμός τελειώνει», κραυγάζει. Αιτία, τα οικονομικά προβλήματα και οι πολιτικές προεκτάσεις τους, τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι μόνο Ελληνικά αλλά της Ευρώπης όλης. 
Το στοχαστικό μπέρδεμα τέτοιων ασυναρτησιών, έχει και συνέχεια. Αναμιγνύονται άκριτα και γραμμικά διαφορετικές καταστάσεις ενώ αγνοείται κραυγαλέα η μεταβατική συγκυρία της Ευρώπης και η συνεπαγόμενη ρευστότητα των «κρατικών διοικητικών εποικοδομημάτων» των πλείστων κρατικών συστημάτων στην ΕΕ, αλλά και ευρύτερα.
Στις επιφυλλίδες και στο διαδίκτυο, όμως, αποφασίστηκε ότι οι Έλληνες είναι οι χείριστοι των χειρίστων. Περίπου δια βοής όπως στις αρένες της Ρώμης. Ενώ είμαστε ριγμένοι κάτω και τα κερδοσκοπικά θηρία μας κατασπαράζουν, αμετροεπείς εγχώριοι φιλοσοφικοί κράχτες προπετώς μας μαστιγώνουν και συνάμα μας βρίζουν.
Δεν λέμε πως η νεοελληνική πολιτεία είναι δίχως προβλήματα. Λέμε όμως ότι τα προβλήματα είναι πρωτίστως κρατικά και ότι στο επίπεδο της πολιτικής ανθρωπολογίας δεν έχουμε να ζηλέψουμε οτιδήποτε και από οποιονδήποτε. Από καταβολής του νεοελληνικού κράτους υπήρχε ζωντανή και συγκριτικά με άλλους ανθρωπολογικά μεστή κοινωνία.
Το κράτος ήταν το πρόβλημα. Ήταν ασθενές, δεν ανήκε στους Έλληνες, λαοπλάνοι υποσχέθηκαν να τους δώσουν και δεν το έπραξαν και σήμερα το ίδιο δειλό και ανεπαρκές κομματικό φάσμα μαζί με ξένους καβαλίκεψαν την κοινωνία. Που θα πάνε θα φύγουν. Αντοχή και ψυχραιμία χρειαζόμαστε. Αντί αυτού, αμετροεπείς εγχώριοι επιφυλλιδογράφοι μαστιγώνουν τον Έλληνα πολίτη! Γιατί κτυπούν το θύμα και όχι τον θύτη! Γιατί δεν προτιμούν να απολαύσουν την σύνταξή τους αντί να μετατρέπονται σε εγχώριους πνευματικούς πραιτοριανούς!
Θύτες και θύματα φιλοσοφικών εκτονώσεων
Οι δομές του νεοελληνικού κράτους όπως εξελίχθηκαν και ιδιαίτερα όπως διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια, εξαρτώνται από ξένες δυνάμεις (σε κάποιο μεγάλο βαθμό οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών δέχθηκαν την συρρίκνωση της εθνικής ανεξαρτησίας και ως προς κάποια ζητήματα και την εκμηδένισή της).
Συνεπαγόμενα εντάθηκε ένα ήδη υπαρκτό δημοκρατικό έλλειμμα το οποίο, όμως, δεν είναι μόνο των νεοελλήνων αλλά και κάθε συστήματος έμμεσης αντιπροσώπευσης (και όχι μόνο).
Είναι λοιπόν ένα πράγμα να εκτοξεύεται ο αφορισμός ότι ο ελληνισμός τελείωσε επειδή μια τέτοια φρικτή ύβρις ηδονίζει κάποιους επιφυλλιδογράφους και άλλο να γίνεται ψύχραιμη και στοχαστικά γόνιμη ανάλυση του τρόπου με τον οποίο θα μπορούσε η Ελληνική κοινωνία να ανασυγκροτηθεί δημοκρατικά και να κινηθεί ανοδικά.
Ποιο κακό στόμα τολμά να πει σοβαρά και να μην γελοιοποιηθεί ότι η αξίωση των Ελλήνων για εθνική ανεξαρτησία σίγησε;Για καμιά κοινωνία δεν μπορεί να ισχύσει αυτό και ένας πολιτικός επιστήμονας που λέει κάτι τέτοιο είναι ανιστόρητος και ασυγχώρητος.
Μήπως, ερωτάται ρητορικά, θα πρέπει να αρχίσουμε να πετάμε πέτρες για να ικανοποιήσουμε αμπελοφιλόσοφους-μαϊντανούς των επιφυλλίδων; Προϋποθέσεις εμφυλίου πολέμου δεν υπάρχουν και ούτε θα πρέπει να τις δημιουργήσουμε.
Ομαλή μετάβαση θέλουν οι Έλληνες και αυτή θα πρέπει να αναζητήσουν όλοι. Εκτός και εάν κάποιοι δεν το θέλουν. Εκτός και εάν βαθύτερα και υποσυνείδητα θέλουν την καταστροφή της Ελλάδας γιατί πάσχουν από σύνδρομα πατριδοκτονίας και εθνοκτονίας. 
Θλιβεροί λοιπόν οι αφορισμοί και εξαιρετικά απρόσεκτοι όσοι τους ξεφουρνίζουν εργολαβικά. Ιδιαίτερα όταν γράφονται από πολιτικούς στοχαστές οι οποίοι εάν διατηρούσαν την ψυχραιμία τους και εάν διατύπωναν τις θέσεις με λιγότερη εμπάθεια θα μπορούσαν να συμβάλουν στην έξοδο από την κρίση
Το αντίθετο συμβαίνει όμως. Εκμεταλλευόμενοι φιλοξενίες σε επιφυλλίδες και τηλεοπτικά πάνελ κατεστημένων επικοινωνιακών μέσων που ευνοούν το μαστίγωμα των Ελλήνων, για να έχουν θέση συμβατικής περιωπής απ’ όπου θα κραυγάζουν αυτάρεσκα, πουλούν την συνείδησή τους και εμπαθώς προσπαθούν να ταπεινώσουν τους πολίτες. Να τους εξουθενώσουν και να τους εξωθήσουν προς αυτό-εκπλήρωση της προφητείας τους για την ιστορική συντριβή των Ελλήνων. Γιατί το κάνουν αυτό; 
Επιπλέον, λύπη προκαλεί όταν μερικά θύματα της «φιλοσοφικής εκτόνωσης» σπεύδουν χαζοχαρούμενα να ξεφωνίσουν, «τι ωραία που τα λέει». Μιλώντας ολοένα και περισσότερο αφοριστικά, ρηχά και επίπεδα για την Ελληνική κοινωνία, δεν υπάρχει αμφιβολία προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα της επιστημονικής υστεροφημίας μερικών συμβατικά επιφανών στοχαστών.
Περιέργως, πάντως, οι εκτροχιασμοί των επιφυλλίδωνδιόλου τυχαία εκδηλώνονται και με αναιτιολόγητες φιλοσοφικές μεταλλάξεις, γεγονός που καθιστά κάποιους πολιτικούς στοχαστές σκιά κάποιων καλών στιγμών τους. Για να παραφράσω τον τίτλο του Γιώργου Καραμπελιά, για κάποιο περίεργο λόγο μέσα από τις μεταλλάξεις και τα αναιτιολόγητα πισωγυρίσματα έχουμε μια «προδοσία» των διανοουμένων. 
Βαθιά, σίγουρα, ένας οποιοσδήποτε στοχαστής κάτι λογικά θα πρέπει να νοιώθει. Μια ενοχή ή και μια θλίψη όταν τάχιστα διαψεύδεται και σπεύδει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Πώς να τα συμμαζέψει ένας μέγας εισαγγελέας της Ελληνικής κοινωνίας, όμως, όταν ο ίδιος βαρύνεται με το βαρύ και ασυγχώρητο αμάρτημα της αδικαιολόγητης αναγόρευσης ως «νοικοκυραίων» πρωθυπουργών της συμφοράς. Πρωθυπουργοί των οποίων οι αποφάσεις ήταν πολιτικοπνευματικά και πολιτικοοικονομικά καταστροφικές. Πώς να τα συμμαζέψει, όταν ο ίδιος απρόκλητα σπεύδει να εκθειάσει ως τους καταλληλότερους πρωθυπουργούς κάποιους γυαλιστερούς τεχνοκράτες μεταβατικών καταστάσεων οι οποίοι επιτάχυναν την διολίσθηση της χώρας στα χέρια των κερδοσκόπων και των διεθνικών τραπεζικών χρηματοοικονομικών θηρίων. Τέτοια πολιτικοστοχαστικά λάθη επιτάσσουν να πάει κανείς στο σπίτι του και να μην ξαναμιλήσει, όχι να συνεχίζει τις εισαγγελικές, αντί-επιστημονικές και ανθελληνικές ασυναρτησίες του.
Τα βαθύτερα επιστημονικά και επιστημολογικά αίτια της παρακμής κάποιων συμβατικά επιφανών πολιτικών στοχαστών
Αυτών λεχθέντων, καλά κάνουμε να εστιάσουμε την προσοχή όχι τόσο στις επιφυλλίδες και στα μπλοκ αλλά στις πηγές του προβλήματος. Στην ύπαρξη δηλαδή βαθύτερων επιστημολογικών στρεβλώσεων και φιλοσοφικών διαστροφών. Γιατί διαστροφή είναι η συνειδητή ή ανεπίγνωστη ιδεολογική αξίωση «κατασκευής ανθρώπων».
            Για όποιον ενδιαφέρεται, θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε τα βαθύτερα αίτια του «φιλοσοφικού» εκτροχιασμού τα οποία σε μεγάλο βαθμό σχετίζονται με την διάκριση γνωσιολογικής και οντολογικής ή ιδεολογικής και επιστημονικής ανάλυσης των ανθρωπίνων πραγμάτων.
            Με όλο τον προσήκοντα σεβασμό –και επειδή διαδοχικά και ανεξάρτητα των προσωπικών σχέσεων τυγχάνει να έχω και εγώ τιμήσει επιστημονικά πολλούς νεοέλληνες πολιτικούς στοχαστές– θα πρέπει να ασκείται αυστηρή κριτική όταν μυαλά υψηλών βαθμίδων όχι μόνο διολισθαίνουν σε μεταφυσικές ερμηνείες αλλά και όταν επιπλέον διολισθαίνουν μεγαλομανώς σε αφορισμούς εισαγγελικού χαρακτήρα. Ακόμη πιο αυστηρή απαιτείται να είναι η κριτική όταν αποδίδουν συλλογικές ευθύνες σε μια ολόκληρη κοινωνία. Ας το πούμε ξεκάθαρα: Η πρακτική απόδοσης συλλογικών ευθυνών είναι φασισμός.
            Η οντολογικά στερημένη γνωσιολογική προσέγγιση των κοινωνικοπολιτικών γεγονότων προκαλεί τύφλωση σε κάποιους πολιτικούς στοχαστές. Δεν βλέπουν το γεγονός ότι για όλες ανεξαιρέτως τις συγκροτημένες και διαμορφωμένες κοινωνίες –και η νεοελληνική εξ αντικειμένου ανήκει ως προς αυτό στις πιο υψηλές βαθμίδες!!– όταν αναφύονται προβλήματα όπως τα παρόντα το έλλειμμα δεν είναι ανθρωπολογικό αλλά πολιτικοθεσμικό και διπλωματικό.
            Τι αντίφαση εάν κανείς στηρίζεται στην «κοινωνία σχέσεων» ως τρόπο ανθρωπολογικής συγκρότησης και την ίδια στιγμή ισχυρίζεται για μια από τις πλέον συγκροτημένες και συνεκτικές κοινωνικές οντότητες του πλανήτη, την νεοελληνική, ότι είναι, δήθεν, ανθρωπολογικά ελλειμματική και ετοιμοθάνατη.
            Για να είμαστε τελείως σαφείς, όλες ανεξαιρέτως οι κοινωνίες, ανεξαρτήτως συγκυριακών προβλημάτων της καθεμιάς, διαθέτουν πολιτικές παραδόσεις. Οι δε ελληνικές πολιτικές παραδόσεις είναι από τις ισχυρότερες όλων. Μήπως υστερούμε των Γάλλων ή των Γερμανών όταν γνωρίζουμε τον τρόπο μετά-Μεσαιωνικής κοινωνικής και πολιτικής συγκρότησης του εξαθλιωμένου μετά-Μεσαιωνικού ανθρωπολογικού περιβάλλοντος των δουλοπαροίκων!
Όχι μόνο αυτό: Εξαρχής οι νεοέλληνες διάθεταν ανθρωπολογική υπόσταση, εκτός και εάν κανείς ισχυριστεί ότι οι Μακρυγιάννηδες και οι Κολοκοτρωναίοι αποτελούσαν φαντασίωση. Κάποιοι άθλιοι εθνομηδενιστές, βέβαια, αυτό ισχυρίζονται. Είναι ιλαροτραγικό,  όμως, ένας πολιτικός φιλόσοφος φαινομενικά να στρέφεται εναντίον των τελευταίων και ταυτόχρονα με τα αυθαίρετα λεγόμενά του να συνηγορεί με τα ιστοριογραφικά ανέκδοτά τους. Ή μήπως μωροφιλόδοξα θέλει αναγνώστες από όλες τις πλευρές;
Οι Έλληνες είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν (σίγουρα το θέλουν, ακόμη και οι μπερδεμένοι που ισχυρίζονται το αντίθετο) είναι φορείς της ισχυρότερης πολιτικής παράδοσης. Είναι φορείς της Ελληνικότητας. Του άξονα δηλαδή του ιστορικού γίγνεσθαι, της γένεσης και της ανάπτυξης του πολιτικού πολιτισμού. Αυτό έτσι είναι και δεν αλλάζει. Δεν μεγαλοπιανόμαστε ή κορδώνουμε. Μόνο δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που είμαστε ως κοινωνική οντότητα.
Ανθρωπολογία και πανίσχυρες πολιτικές παραδόσεις υπάρχουν. Κράτος δεν υπάρχει. 
Αυτό που πασίδηλα λείπει στους Έλληνες είναι μια δική τους κρατική υπόσταση. Μια κρατική δομή που να υποστασιοποιεί την κοινωνική οντότητα και τις πολιτικές της παραδόσεις. Τα θέσφατά μας: Την δημοκρατία την ροπή προς πολιτική ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία.
Εάν κάποιος θέλει να συνεισφέρει χωρίς να οχλαγωγείκαταχρώμενος τον επιστημονικό του τίτλο, καλά κάνει να μιλήσει για αυτό. Το πώς δηλαδή κατοχυρώνουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, το πώς επανιδρύουμε το κράτος δημοκρατικά για να κινείται με ροπή προς πολιτική ελευθερία και το πώς αποκτούμε κρατική ισχύ που θα μας κατοχυρώσει θέση και ρόλο στο ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.
Ανθρωπολογία και πανίσχυρες πολιτικές παραδόσεις υπάρχουν. Κράτος δεν υπάρχει.  Για να το πούμε διαφορετικά και σε αντίθεση με τους φιλοσόφους των επιφυλλίδων: Πώς μια ισχυρή και συνεκτική κοινωνία –η πιο συνεκτική μαζί με αυτή της Ιαπωνίας– αποκτά Πολιτεία η οποία θα ενσαρκώνει τις πολιτικές της παραδόσεις.
             Εν τέλει είναι υβριστικό να μιλά κανείς τόσο απαξιωτικά για μια οποιαδήποτε κοινωνία. Όλες οι κοινωνίες ακόμη και κάτω από τις χειρότερες δεσποτικές δομές διαιωνίστηκαν, αυτοσυγκροτήθηκαν και κάποια στιγμή αναδύθηκαν ζητώντας να γίνουν εντολείς του πολιτικού τους συστήματος και εθνικά ανεξάρτητες. Κανείς μπορεί να απαριθμήσει δεκάδες παραδείγματα μόνο τις δύο τελευταίες δεκαετίες και πολύ περισσότερα τους τελευταίους αιώνες. 
Γνωστικό έλλειμμα για τα τρία επίπεδα ανάλυσης: Άνθρωπος, κράτος, διεθνής πολιτική
Η οντολογικά στερημένη γνωσιολογική πολιτική θεωρία είναι η μια διάσταση των επιστημονικών στρεβλώσεων. Η άλλη είναι βαθύτερη και αφορά το κραυγαλέο έλλειμμα γνώσης ακόμη και επιφανών πολιτικών στοχαστών για τον τρόπο που συναρτώνται τα τρία επίπεδα ανάλυσης, δηλαδή ο άνθρωπος, το κράτος και το διεθνές σύστημα.
            Δεν αντιλέγω, το μπέρδεμα είναι μεγάλο και οι απόψεις απέραντα διαφοροποιημένες. Κύριος υπεύθυνος γι’ αυτό: Οι παρωχημένες πλέον διεθνιστικές ιδεολογίες, οι οποίες, τους δύο τελευταίους αιώνες και ενώ τα εθνοκράτη συγκροτούνταν και θεμελιώνονταν, τα (διεθνιστικά) δόγματά τους δρούσαν παράλληλα και τα ροκάνιζαν. Για να ακριβολογούμε, πολλοί πνευματικά ροκανισμένοι είναι ακόμη.
            Η Θουκυδίδεια όμως παράδοση των διεθνών σχέσεων, η μόνη βασικά επιστημονική, έχει από καιρό ξεδιαλύνει και καθαρίσει στοχαστικά το πεδίο. Ένας πολιτικός φιλόσοφος δεν έχει παρά να διαβάσει προσεκτικά είτε τον ίδιο τον Θουκυδίδη ο οποίος πρόσφερε μια Υποδειγματική ανάλυση του μορφικά πανομοιότυπου με το σημερινό κλασικού συστήματος, ή κάποιον σύγχρονο ταγό όπως ο KennethWaltz, o Edward H. Carr ή ο John Mearsheimer.
Αναμφίβολα, το διδασκόμενο σε όλα τα καλά πανεπιστήμια εμβληματικό κείμενο του Kenneth Waltz Ο άνθρωπος, το κράτος και ο πόλεμος (μεταφρασμένο στα ελληνικά από τις εκδ. Ποιότητα) δίνει μια σφαιρική εικόνα των τριών επιπέδων και του τρόπου που αυτά συνδέονται. Εάν κανείς δεν κατέχει αυτή την γνώση, παραμιλά. Καλύτερα να μην μιλά για να μη εκτίθεται.
            Εάν κανείς δεν γνωρίζει –και πολλοί πολιτικοί φιλόσοφοι δυστυχώς ως προς αυτό είναι κραυγαλέα αμαθείς, σίγουρα και όλοι οι ιδεολογικά σκεπτόμενοι, δηλαδή ατυχώς πάρα πολλοί τις διακρίσεις και τις συναρτήσεις των τριών επιπέδων ανάλυσης, η στοχαστική καταβαράθρωση και η εκπομπή ασυναρτησιών είναι βεβαία.
Για ένα στοιχειωδώς μορφωμένο πολιτικό επιστήμονα του διεθνούς συστήματος τα ελλείμματα στην κατανόηση της σύγχρονης κρατοκεντρικής διεθνούς πολιτικής  είναι ολοφάνερα. Ολοφάνερα όπως η μύγα μέσα στο γάλα: Με τον ένα ή άλλο τρόπο και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό –πάντοτε εν τούτοις επί της αρχής εξαιρετικά προβληματικό για ένα πολιτικό στοχαστή– υπάρχει έλλειμμα γνώσης για την κρατοκεντρική φυσιογνωμία του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, τις αφετηρίες του, την διαδρομή του, την σταθεροποίηση των μορφικών του χαρακτηριστικών και την τυπολογία των διπλωματικών του στάσεων όσον αφορά ζητήματα αυτοσυντήρησης-επιβίωσης.
Κυρίως, υπάρχει έλλειμμα γνώσης ότι η μοντερνιστική διεθνιστική αντίληψη (φιλελεύθερη, κομμουνιστική, φασιστική και κάθε απόχρωσή τους) είναι ένα γιγαντιαίο ψέμα.
Το γιατί μερικοί ενώ διαβάζουν τόσα άλλα γιατί δεν διαβάζουν ένα καλό κείμενο διεθνών σχέσεων όπως για παράδειγμα το προαναφερθέν έργο του Kenneth Waltz ή τουλάχιστον γιατί δεν διαβάζουν προσεκτικά τον Υποδειγματικό Θουκυδίδη, είναι ένα μεγάλο και για εμένα ανεξιχνίαστο μυστήριο. Τους βλέπεις να κραυγάζουν και πονά η ψυχή σου. Λυπάσαι τους αναγνώστες τους και τους ακροατές τους. Γι’ αυτό μερικές φορές υποστηρίζω ότι πρέπει να καταργηθούν τα πανεπιστήμια στα πεδία αυτά και ο καθείς να μιλά ασυνάρτητα, εάν πολύ το επιθυμεί, από την βεράντα του σπιτιού του. Όχι σπαταλώντας σπάνιους κοινωνικούς πόρους.
Έλλειμμα κατανόησης του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος
Τα κολλήματα των διανοουμένων από αμνημονεύτων χρόνων αφορούν μύχιες επιθυμείς και ψυχόρμητα  για τα οποία ούτε μπορώ να αναζητήσω ούτε θα ήθελα. Κρίνω μόνο από τα αποτελέσματα. Επειδή ακριβώς δίκη προθέσεων ποτέ δεν μπορούμε να κάνουμε –πώς να εισέλθουμε στην άβυσσο της ψυχής του ανθρώπου– το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διατυπώσουμε ερωτήματα και να αναζητήσουμε τα επιστημολογικά αίτια των γνωστικών ελλειμμάτων.
Κύριο πρόβλημα είναι η συχνή συνειδητή ή ανεπίγνωστη ιδεολογική προσέγγιση των πραγμάτων που παράγει φιλοσοφήματα και ιδεολογήματα τα οποία παραγνωρίζουν τα κοινωνικοοντολογικά και πολιτικοανθρωπολογικά γεγονότα και τις αντίστοιχες πολιτικές προϋποθέσεις του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος.
Εκεί που οι κοινωνίες κάνουν επαναστάσεις ελευθερίας και κερδίζουν τη εθνική τους ανεξαρτησία, κάποιοι παθαίνουν παράκρουση και περιέργως αποκτούν πολλούς οπαδούς: Θα ενώσουν τους Γιαπωνέζους με τους κινέζους, τους Άραβες με τους Σουηδούς, τους Έλληνες με τους Τούρκους, τους Αμερικανούς με τους Ρώσους, τους Ρώσους με τους Άραβες και τον καθένα με όλους τους υπόλοιπους. Παράνοια πλην μαζική και επαναλαμβανόμενη.
Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Ο πλανήτης δεν μπορεί να εξισωθεί πολιτικά και να εξομοιωθεί ανθρωπολογικά. Όσοι δεν το κατανοούν, και είναι πολύ και μάλιστα συμβατικά επιφανείς– πάσχουν από έλλειμμα γνώσης. Γνώσης των στοιχειωδών προϋποθέσεων του σύγχρονου Βεστφαλιανού διακρατικού συστήματος. Σε μερικές τουλάχιστον περιπτώσεις επιφανών πολιτικών φιλοσόφων (γνωστών στους πολλούς από τις επιφυλλίδες), μάλλον δεν οφείλεται σε ανικανότητα απόκτησης γνώσης. Οφείλεται νομίζω σε μια πολιτικοπνευματική και πολιτικοστοχαστική άρνηση να γίνει αποδεκτό ότι δεν υπάρχουν πλέον αυτοκρατορίες. Είναι νοσταλγοί ενός ανύπαρκτου κόσμου.
Μια δηλαδή άρνηση να κατανοηθεί το ιστορικό γίγνεσθαι όπως πραγματικά εξελίχθηκε. Ότι βασικά μετά το τέλος της Βυζαντινής Οικουμένης και την θεμελίωση του κρατοκεντρικού συστήματος στην Βεστφαλία το 1648, το σύγχρονο διεθνές σύστημα εδραίωσε κρατικές και ανθρωπολογικές δομές οι οποίες όχι μόνο είναι οντολογικά ριζωμένες αλλά επιπλέον ως προσέγγιση διεθνούς οργάνωσης επικυρώθηκε ηθικά και κοσμοθεωρητικά από όλες τις κοινωνίες στις υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου που διατυπώνονται στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ του 1945.
Η υποκειμενική στάθμιση και εκτίμηση των επιδόσεων του καθενός στην βάση δικών μας μύχιων επιθυμιών δεν ωφελεί. Το τι ισχύει για τον καθένα μας καταμαρτυρείται από το τι γράφουμε και το τι λέμε δημόσια. Το τι γράφουμε κρίνεται κατά περίπτωση και τα σφάλματα είναι διαφορετικών βαθμίδων ανάλογα με την επιστημονική επάρκεια του καθενός ή την ύπαρξη ανίατης ιδεολογικής επήρειας.
Παραμένει ως γεγονός ότι αυτοί που πάσχουν από παρακρούσεις παραβλέποντας τις κρατοκεντρικές προϋποθέσεις του σύγχρονου κόσμου δεν είναι μόνο οι διεθνιστές του συρμού ή οι μεταμφιεσμένοι κράχτες των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος. Είναι και παρανοϊκοί νοσταλγοί της … Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτοκρατορία να είναι και ότι νάναι. Διόλου τυχαία κάποιοι θαυμάζουν τον Νταβούτογλου.
Βαθειά πεπεισμένος ότι το κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα είναι οπτική απάτη, ένας «οποιοσδήποτε» πολιτικός στοχαστής, για παράδειγμα, «ίσως» σκεφτεί και να πει δημόσια πως ο Θεοκεντρικός Νταβούτογλου θα μπορούσε, δήθεν, να ξαναφέρει έστω και μερικώς τον χαμένο αυτοκρατορικό κόσμο των ονείρων του, των οραμάτων του και των φαντασιώσεών του. Και αρχίζει το «θάψιμο» των ελληνώνυμων νεοελλήνων. Ενταγμένοι εκεί, οι ποταποί ελληνώνυμοι νεοέλληνες, θα επιβιώσουν ανεπαισθήτως, ολίγον.
Όταν έτσι παραγνωριστούν οι προϋποθέσεις του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος από ένα πολιτικό στοχαστή το επιστημολογικό πλαίσιο πάνω στο οποίο δουλεύει διολισθαίνει μέσα στα άδυτα της πολιτικής θεολογίας. Διολισθαίνει από την πολιτική φιλοσοφία-πολιτική θεωρία στην στερημένη οντολογίας προ-πολιτική διατύπωση γενικών ιδεών ελάχιστα φιλοσοφικών και απελπιστικά μεταφυσικών. Πολιτικά δε, αναπόδραστα καταστροφικών.
Μάλιστα, εάν ήθελα να πάω πιο βαθειά θα έλεγα με νόημα πως συντριπτικά η πολιτική σκέψη των πλείστων νεοτερικών φιλοσόφων εμπίπτει ελάχιστα ή κατ’ εξαίρεση στην σφαίρα της πολιτικής φιλοσοφίας που ερμηνεύει και περιγράφει τις ανθρωπολογικές-οντολογικές προϋποθέσεις του καταμαρτυρούμενου ιστορικού πολιτικού γίγνεσθαι και κατά κανόνα διολισθαίνει στο ιδεατό πεδίο των ανθρωπολογικά και οντολογικά μη συναφών γενικών ιδεών του οποίου δεν υπήρξε ακόμη καταστατική ανθρωπολογική αφετηρία.
Εμείς πάντως, στις δημοσιεύσεις μας, προσπαθήσουμε να συμμαζέψουμε, κατά το δυνατό, αυτό το δύσκολο ζήτημα, με το να θεωρήσουμε την αξίωση πολιτικής κυριαρχίας ως καταστατικής σημασίας και προσδιοριστική των κοσμοθεωρητικών προσανατολισμών μιας κοινωνικής οντότητας. Πιο συγκεκριμένα, στον σύγχρονο κόσμο όταν κατακτηθεί η εθνική ανεξαρτησία μια κοινωνία αποκτά ένα στρατηγικού χαρακτήρα κοσμοθεωρητικό προσανατολισμό. Μήπως οι νεοέλληνες δεν διαθέτουν ένα τέτοιο κοσμοθεωρητικό προσανατολισμό. Ποιος αλήθεια μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο και να μην γελοιοποιηθεί. Είναι εν τέλει σωστό ένας πολιτικός φιλόσοφος να μεταχειρίζεται ένας πολιτικός φιλόσοφος μια κοινωνία ως και να είναι περίπου σκουπίδι, ανύπαρκτη και ανυπόστατη; Ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο ίδιος ευθύνεται βαθύτατα καθότι μαζί με άλλους αναδείκνυε ως «νοικοκύρηδες» πρωθυπουργούς της συμφοράς και ως εύτακτους «γυαλιστερούς» αντίστοιχους που άνοιξαν κερκόπορτες στους κερδοσκόπους; 
Πως όμως θα γλιτώσουμε από τους υβριστές της Ελληνικής κοινωνίας, ιδιαίτερα όσων κατέχουν θέση σε επιφυλλίδες δολοφονώντας μαζικά τον χαρακτήρα και τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της νεοελληνικής κοινωνίας! Θα έλεγα με άγρυπνο βλέμμα και αυστηρή κριτική των εκτροχιασμένων.
Εκτιμώ ότι το κύριο μέτρο στάθμισης και εκτίμησης της στοχαστικής παρουσίας ενός εκάστου και της κριτικής που πρέπει να γίνεται –και κυρίως της επιστημονικής του συνέπειας– είναι η επιστημολογική και μεθοδολογική του συνέπεια και κατά πόσο τον διασώζει ή τον ρίχνει «ανεπαισθήτως έξω» από τον αξιόπιστο πολιτικό στοχασμό. Γνωρίζω ότι για τον σημερινά οικονομικά εξοντωμένο Έλληνα αυτή η θέση ενδέχεται να φαντάζει εξωπραγματική. Εν τούτοις είναι ο μόνος τρόπος να αντικρουστούν οι χείμαρροι από τσαρλατανιές, ύβρεις και από τον εν γένει καταχρηστικό δημόσιο λόγο.
Εν τέλει: Ο πολίτης πρέπει να είναι προικισμένος με κοινή λογική και γι’ αυτό πιο μορφωμένος από τον κάθε επιστημονικά μεταμφιεσμένο τσαρλατάνο. Αυτός γνωρίζει την διαφορά μεταξύ άσπρου και μαύρου ο τσαρλατάνος όχι.
Η παθολογία της συμφοράς μας και δέκα βασικές θέσεις για την διεθνή πολιτική
Οι πολιτικοί φιλόσοφοι που επιτίθενται μανιωδώς κατά της Ελληνικής κοινωνίας δεν είναι μόνο μύωπες και λανθασμένοι όσον αφορά την ανθρωπολογική μας συγκρότηση. Είναι επίσης και παρωχημένοι και διεθνολογικά θεόστραβοι. Τι να πει κανείς, χαρακτηριστικά, όπως προανέφερα εάν κάποιος μπορεί να σκεφτεί τον Νταβούτογλου ως φορέα κοσμοθεωριών για Οικουμένη στην οποία οι χείριστοι νεοέλληνες θα προσαρμοστούν … ανεπαισθήτως μέσα.
Μετά-αποικιακά –ιδιαίτερα όπως κινούμαστε μεταψυχροπολεμικά βαθειά μέσα στον 21ο αιώνα– και επειδή  όπως οι κοινωνίες ολοένα και περισσότερο καταμαρτυρούμενα αξιώνουν αυτοδιάθεση σύμφωνα με την κοινωνική ετερότητά τους, η πολιτική φιλοσοφία λογικά θα επανέλθει σε οντολογικά συναφή πεδία.
Για να είμαστε πιο ακριβείς, αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τον επιζητούμενο τρόπο εξόδου των νεοελλήνων από το τέλμα που τους έριξε η κρίση, έγκλημα για το οποίο δεν ευθύνονται μόνο οι αμίμητοι πολιτικοί αλλά και οι επιστημονικοί γελωτοποιοί τους στις επιφυλλίδες και στα πάνελ.
Χωρίς μια θεωρία του κράτους για την Ελλάδα, τον κόσμο και την εκπλήρωση των εθνικών συμφερόντων διέξοδος και ανοδική πορεία δεν υπάρχει. Έχω την εντύπωση, πάντως, ότι μια τέτοια θεωρία του κράτους δεν θα παραχθεί από το παρακμασμένο συνονθύλευμα των επιστημονικών γελωτοποιών των πολιτικών της συμφοράς των τελευταίων δεκαετιών και από τους μαϊντανούς φιλοσόφους των κυριακάτικων επιφυλλίδων που αδιάντροπα υβρίζουν τους Έλληνες.
Συνοψίζω λοιπόν υποστηρίζοντας ότι δεν μας φτάνει η κρίση αλλά αναδείχθηκε και μια συνομοταξία λιγότερο ή περισσότερο επιφανών εγχώριων σχολιαστών οι οποίοι μας καθυβρίζουν και ροκανίζουν καθημερινά.
Με ανυπόστατους και γελοίους ισχυρισμούς για την εθνική μας υπόσταση και με εκτροχιασμούς που φτάνουν μέχρι και την φασιστική μέθοδο απόδοσης συλλογικών ευθυνών.
Θα πρέπει να αντισταθούμε με όλα μας τα μέσα κατά τέτοιων εκτροπών γιατί έτσι μόνο όταν επανακτήσουμε την εθνική ανεξαρτησία θα μπορέσουμε να κινηθούμε ανοδικά. Συνοψίζω λοιπόν κάποιες σημαντικές πτυχές που εκτιμώ ότι μας βλάπτουν αφάνταστα:
α) Υπάρχει μια υπέρμετρη κριτική κατά του οικείου κράτους με προεκτάσεις συλλογικής ευθύνης κατά της κοινωνίας. Έτσι, οι Έλληνες αφορίζονται, μεταξύ άλλων, ως ελληνώνυμοι, ως ήδη τοποθετημένοι εκτός ιστορίας ή ως φορείς μηδενικής ετερότητας και ιδιαιτερότητας. Φρικτό: Την στιγμή που η Ελληνική κοινωνία μαζί με πολλές άλλες κοινωνίες στενάζει κάτω από το ζυγό μιας τεχνόσφαιρας, εγχώριοι φορείς αυτόκλητων φιλοσόφων και «φιλοσόφων» σαδιστικά την μαστιγώνουν.
β) Μια υπέρμετρη παραγνώριση του γεγονότος ότι πολιτικοί, «ηγέτες», κοινωνία και πολίτες διαχρονικά και ανά πάσα στιγμή διαθέτουν ο καθείς ως άτομα ή ως ομάδες την δική τους ανθρωπολογική ετερότητα την οποία θα πρέπει να κρίνουμε σύμφωνα με τις εκάστοτε προϋποθέσεις της και όχι γραμμικά, μονοσήμαντα και συχνά στην βάση μεταφυσικά.
Πως είναι δυνατό ένας κονδυλοφόρος φιλόσοφος να αφορίζει μια ολόκληρη κοινωνική οντότητα λέγοντας ότι επειδή πάσχει οικονομικά εξατμίστηκαν οι μακραίωνες πολιτικές της παραδόσεις για τις οποίες πάλεψε πρόσφατα για να αποκτήσει εθνική ανεξαρτησία και οι οποίες τους δύο τελευταίους αιώνες αποτελούν άξονα των αξιώσεων εθνικής ανεξαρτησίας.
Όσοι έτσι εκτίθενται, εάν δεν είναι πολιτικοστοχαστικοί σαδιστές, συγχέουν την αδυναμία ενός κράτους με την ανυπαρξία κοινωνικού υποβάθρου. Κοινωνικό υπόβαθρο το οποίο εάν δεν βλέπουν είναι πολιτικοστοχαστιά θεόστραβοι. Εξάλλου, ακόμη και όλοι οι δάσκαλοι και όλοι οι πανεπιστημιακοί να διδάσκουν εθνομηδενιστικές ασυναρτησίες ή να βρίζουν την Ελληνική κοινωνία, αυτό το κοινωνικό υπόβαθρο από άποψη πολιτικών παραδόσεων θα είναι πανίσχυρο. Προγραμματικά και εξ ορισμού. Όσοι μείνουμε έτσι θα είμαστε: Φορείς της Ελληνικότητας ότι και να παθαίνουμε. Γιατί όσοι δεν πάσχουν από εσχατολογική μυωπία ή πνευματικά σαδιστικομαζοχιστικά σύνδρομα γνωρίζουν ότι στην Οδύσσεια των κρατών και των ανθρώπων υπάρχουν και κύκλωπες, και Λαιστρυγώνες, και τρικυμίες και τόσα άλλα. Η Ιθάκη είναι πάντα εκεί και ταξιδεύουμε.     
γ) Μια απελπιστικά λανθασμένη ονειροπόλα έξαρση εκθειαστικών σχολίων για αυτοκρατορικά συστήματα, παγκοσμιοποιήσεις, διεθνισμούς και κοσμοπολιτισμούς, τα οποία ούτε ιδανικά θεωρούνται ούτε ιδανικά θα μπορούσαν να είναι. Η ιστορία αυτό καταμαρτυρεί. Εξάλλου, ποιο είναι το μέτρο στάθμισης και ορισμού του ιδανικού; Δεν είναι η ίδια η κοινωνική οντότητα;
δ) Μια παραγνώριση των ενδοκρατικών προϋποθέσεων που θεμελιώνουν την κρατική ισχύ και μια ηχηρή υποτίμηση του ανελέητα καθοριστικού ρόλου της κρατικής ισχύος στο ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα. Έτσι, για παράδειγμα, προκαλούν απόγνωση και απελπισία απόψεις ακόμη και οξυδερκών ανθρώπων όταν την δεκαετία του 1990 μιλούσαν κυριολεκτικά περιπαικτικά για θέσεις που επισήμαναν την ανάγκη αποτρεπτικής στρατηγικής, την ανάγκη για έγνοια όσον αφορά τις ανακατανομές ισχύος και την ανάγκη για μέριμνα για στέρεες συμμαχίες με κριτήριο όχι θρησκείες και αισθητικούς παράγοντες αλλά τα εθνικά συμφέροντα όπως συγκροτούνται και εκδηλώνονται στο κρατοκεντρικό σύστημα. Είναι οι περίπου οι ίδιοι που τώρα προπετώς υβρίζουν την Ελληνική κοινωνία.
Κρατοκεντρικό σύστημα το οποίο όσο και να σιχαίνεται ένας πολιτικός θεολόγος νοσταλγός αυτοκρατορικών σχημάτωνείναι εκεί ολόρθο, ανελέητα ανταγωνιστικό και έτοιμο να τιμωρήσει κάθε απρόσεκτο. Θα είναι μαζί μας. Εξ ου και η ανάγκη οι πολιτικοί φιλόσοφοι να μην παραμιλούν αλλά να μελετήσουν και να σκεφτούν σωστά τα τρία επίπεδα ανάλυσης, δηλαδή του Ανθρώπου, του κράτους και του διεθνούς συστήματος, καθώς και του τρόπου που συνδέονται και συναρτώνται.
Καταληκτικά, παραθέτω τις δέκα ανελέητες αρχές για το τι ισχύει στην σύγχρονη διεθνή πολιτική. Να τις διαβάσουν οι συμβατικοί φιλόσοφοι που τώρα μαζοχιστικά απρόκλητα μαστιγώνουν την Ελληνική κοινωνία γιατί πριν μερικά χρόνια τόσο μύωπες ήταν διαβάζοντάς τα σε έξοχα βιβλία συναδέλφων σύγχυσαν την Θουκυδίδεια ισορροπία δυνάμεων (εκ της φύσεώς της αντί-ηγεμονική) με σαχλαμάρες του ασυνάρτητου εθνομηδενιστικού περίγυρου (με το οποίο αντιφατικά άλλοτε αντικρούουν και άλλοτε συμπλέουν). Σημασία έχει πάντως το τι θα ξέρει η Ελληνική κοινωνία μετά την κρίση. Για να μην είναι ευκολόπιστη και για να μην ξαναπέσει στα δίκτυα των τσαρλατάνων και των βαλτών αναλύσεων «soft power».   
Δέκα αρχές απόρροια της ανάλυσης του Kenneth Waltz
Από τον πρόλογο του Αθ. Πλατιά στην εισαγωγή του  έργου του K. WaltzΘεωρία διεθνούς πολιτικής (Εκδόσεις Ποιότητα 2010), σ. 10-12.
1. Η έλλειψη ρυθμιστικής εξουσίας στο διεθνές σύστημα παίζει καθοριστικό ρόλο στη συμπεριφορά των κρατών και στη σταθερότητα ή στην αστάθεια του διεθνούς συστήματος (άναρχο διεθνές σύστημα).
2. Καθώς απουσιάζει η υπερκρατική εξουσία, η οποία θα μπορούσε να ρυθμίζει τον ανταγωνισμό, οι σχέσεις των κρατών είναι κατά βάση ανταγωνιστικές και πολλές φορές συγκρουσιακές (ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα).
3. Τα κράτη σε ένα τέτοιο ανταγωνιστικό σύστημα πρέπει από μόνα τους να μεριμνήσουν για την ασφάλειά τους (αρχή της αυτοβοήθειας).
4. Τα κράτη στο άναρχο διεθνές σύστημα αναγκάζονται να λάβουν μέτρα, για να αυξήσουν την ασφάλειά τους. Τα μέτρα αυτά όμως μειώνουν την ασφάλεια των άλλων. Αυτό ανατροφοδοτεί την ανασφάλεια και τον ανταγωνισμό. Αυτό είναι το γνωστό «δίλημμα ασφάλειας».
5. Τα κράτη είναι οι βασικοί δρώντες στο διεθνές σύστημα άρα και η βασική μονάδα ανάλυσης των διεθνών σχέσεων (κρατικοκεντρικό διεθνές σύστημα). [οι διεθνικοί δρώντες είναι εγαλειακού χαρακτήρα μέσα στην στρατηγική των κρατών και οι διεθνείς θεσμοί εξ ορισμού και αναπόδραστα (λόγω υψηλών αρχών διεθνούς δικαίου, είναι εξαρτημένες μεταβλητές των κρατών και μάλιστα των ισχυρών]
6. Τα κράτη επειδή είναι «ευαίσθητα στο κόστος» έχουν κάθε λόγο να συμπεριφέρονται ορθολογικά. Τα λάθη τιμωρούνται (αρχή του ορθολογισμού).
7. Κυρίαρχος στόχος του κράτους είναι η κατοχύρωση της ασφάλειάς του, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας/αυτονομίας (βασικό εθνικό συμφέρον).
8. Τα κράτη επιδιώκουν να αποκτήσουν «ισχύ», η οποία είναι το κύριο «νόμισμα» στη διεθνή πολιτική (επιδίωξη ισχύος).
9. Σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα τα κράτη έχουν κίνητρο να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους (στρατηγική εξισορρόπησης), για να αυξήσουν την ασφάλειά τους.
10. Οι μεμονωμένες προσπάθειες που καταβάλλουν τα κράτη να εξισορροπήσουν τους αντιπάλους τους, συμβάλλουν στη δημιουργία ενός αυτορυθμιζόμενου συστήματος ισορροπίας δυνάμεων που με τη σειρά του δύναται να συμβάλλει στη διατήρηση της ειρήνης (αρχή της ισορροπίας ισχύος).
  
Π. Ήφαιστος –  P. Ifestos

Γενικά θέματα

Η Ελλάδα συνεχίζει ακάθεκτη στο Nations League! Νίκη και με Ιρλανδία με Μπακασέτα και Μάνταλο

Η Εθνική επικράτησε 2-0 έκανε το 4 στα 4 στο Nations League και συνέχισε να ηγείται της βαθμολογίας του 2ου Ομίλου.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Η Εθνική επικράτησε 2-0 έκανε το 4 στα 4 στο Nations League και συνέχισε να ηγείται της βαθμολογίας του 2ου Ομίλου.

Το νικηφόρο σερί συνεχίστηκε για την Ελλάδα στο Nations League. Μετά το ιστορικό διπλό στο Γουέμπλεϊ εναντίον της Αγγλίας, όπου η Εθνική έκανε κατάθεση ψυχής για τον χαμό του Τζορτζ Μπάλντοκ, επικράτησε 2-0 της Φινλανδίας, έκανε το 4 στα 4 και παρέμεινε στην κορυφή του ομίλου της. Το σκορ άνοιξε ο Τάσος Μπακασέτας, ο οποίος έκανε καταπληκτικό παιχνίδι και φυσικά αφιέρωσε το γκολ που σημείωσε στον αδικοχαμένο συμπαίκτη του και το τελικό αποτέλεσμα διαμόρφωσε ο Πέτρος Μάνταλος στην εκπνοή του αγώνα.

Σείστηκε το Καραϊσκάκη στον Εθνικό Ύμνο! Εκκωφαντική σιωπή για ΜπάλντοκΤο απόλυτο κοντράστ συνέβη πριν τη σέντρα της αναμέτρησης της Εθνικής με την Ιρλανδία, στο κατάμεστο Καραϊσκάκη, για την 4η αγωνιστική του Nations League. Το στάδιο σείστηκε κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Ελλάδας, με όλους τους παίκτες να ψέλνουν τον ύμνο εις την Ελευθερία σύσσωμοι. Στη συνέχεια η σιωπή στο Καραϊσκάκη στο ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Μπάλντοκ ήταν εκκφωφαντική. Όλο το γήπεδο μπήκε στο… mute προσφέροντας μια ανατριαχιαστική εικόνα στους τηλεοπτικούς δέκτες.

Μια αλλαγή σε σχέση με το έπος του Γούμπλεϊ

Με μία μόνο αλλαγή -και αυτή αναγκαστική- παρέταξε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς την Εθνική Ελλάδας σε σχέση με τις επιλογές του στον θρίαμβο του Γουέμπλεϊ. Συγκεκριμένα, ο Παντελής Χατζηδιάκος πήρε τη θέση του Κωνσταντίνου Κουλιεράκη, ο οποίος δεν ήταν διαθέσιμος λόγω τιμωρίας. Επίσης ο Γιάννης Κωνσταντέλιας ανέβασε πυρετό και έμεινε εκτός αποστολής. Έτσι η ενδεκάδα διαμορφώθηκε με τον Βλαχοδήμο στην εστία, τους Ρότα, Μαυροπάνο, Χατζηδιάκο και Γιαννούλη από δεξιά προς αριστερά στην άμυνα. Κουρμπέλης και Σιώπης ήταν το δίδυμο των ανασταλτικών μέσων. Ο Μπακασέτας έπαιξε μπροστά τους ως δεκάρι, από τις πτέρυγες εφορμούσαν Τζόλης και Μασούρας, με τον πρωταγωνιστή του Γουέμπλεϊ Παυλίδη να τοποθετείται στην αιχμή του δόρατος.

Επιθετικός μονόλογος στο πρώτο μέρος

Το πρώτο ημίχρονο ήταν ένας επιθετικός μονόλογος για την Εθνική Ελλάδας, η οποία μπήκε με φοβερή ενέργεια και εμφανίστηκε ψυχωμένη μετά το τεράσιο διπλό στην Αγγλία. Οι Ιρλανδοί όμως ήταν αυτοί που απείλησαν πρώτοι, χάνοντας τεράστια ευκαιρία στο 4′, όταν μετά από γέμισμα του Κουρμπέλη, η μπάλα κόντραρε στον Ρότα και έφτασε στον Φέργκιουσον που βρέθηκε ενώπιος ενωπίω με τον Βλαχοδήμο, αλλά ο Ρότα πρόλαβε και διόρθωσε βάζοντας κόντρα με αποτέλεσμα ο παίκτης των φιλοξενούμενων να στείλει τη μπάλα εκτός γηπέδου. Η Ελλάδα απάντησε τέσσερα λεπτά αργότερα 8′ σε μια συνεργασία Μπακασέτα-Παυλίδη με κέρδος ένα κόρνερ, ενώ κάτι παρόμοιο συνέβη και στο 11′ μετά από συνδυασμό του Μασούρα αυτήν τη φορά με τον MVP του Γουέμπλεϊ. Δύο λεπτά αργότερα ο Μασούρας είχε διπλή απόπειρα σε καλή θέση αλλά το σουτ του κόντραρε στα σώματα, ενώ στο 17′ η κεφαλιά του, ύστερα από γέμισμα του Τζόλη πέρασε άουτ.

Η Εθνική είχε πάρει φόρα και είχε αποκτήσει ενθουσιασμό, έχοντας καλή κυκλοφορία της μπάλας και δημιουργικότητα. Πριν τη συμπλήρωση του 20λεπτου έφτιαξε μία ακόμα μεγάλη στιγμή, με πρωταγωνιστές τον Μπακασέτα και τον Παυλίδη, οι οποίοι ωστόσο δεν κατάφεραν να νικήσουν τον Κέλεχερ. Η επόμενη αξιοπρόσεκτη προσπάθεια σημειώθηκε δέκα λεπτά μετά. Στο 29′ ο Τζόλης σέρβιρε στον Γιαννούλη που βρέθηκε σε θέση βολής, αλλά και πάλι ο Ιρλανδός τερματοφύλακας είχε απάντηση. Το ημίχρονο έκλεισε όπως ξεκίνησε, δηλαδή με φάση από πλευράς φιλοξενούμενων. Ο Ογκμπένε ελίχθηκε από δεξιά, άδειασε τον Μαυροπάνο, ήρθε όμως ο Χατζηδιάκος και έσωσε διώχνοντας κόρνερ.

«Χτύπησε» με Μπακασέτα

Ήταν ξεκάθαρο όμως, πως το γκολ αποτελούσε θέμα χρόνου για τους παίκτες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αυτό επιβεβαιώθηκε στην αρχή του δεύτερου ημιχρόνου. Ο Μπακασέτας προειδοποίησε στο 47′ και ένα λεπτό μετά μετά από συνεργασία με τον Τζόλη λίγο έξω από την περιοχή, έπιασε ένα άπιαστο σουτ, νικώντας αυτήν τη φορά τον Κέλεχερ για το 1-0 και πανηγύρισε δείχνοντας το μαύρο περιβραχιόνιο του πένθους για τον Μπάλντοκ.

Στη συνέχεια οι Ιρλανδοί βγήκαν μπροστά και δημιούργησαν δύσκολες στιγμές με Σμόντικς και Μπρέιντι, όπου Ρότα και Βλαχοδήμος αντίστοιχα έδειξαν αντανακλαστικά, με τον Έλληνα τερματοφύλακα να έχει μία ακόμα απόκρουση σε κεφαλιά του Τέιλορ στο 69′. Οι αλλαγές που έγιναν από τις δύο πλευρές έριξαν τον ρυθμό.

Η αλλαγή του Γιοβάνοβιτς καθάρισε το ματς

Στο τέλος της αναμέτρησης η Εθνική έδειξε χαρακτήρα! Παρέμεινε συγκεντρωμένη και εξουδετέρωσε τους κινδύνους που δημιουργήθηκαν, όπως το γυριστό σουτ του Τέιλορ που μπλόκαρε ο Βλαχοδήμος και στη συνέχεια «μίλησαν» οι αλλαγές του Γιοβάνοβιτς. Στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων, ο Πέλκας άσκησε πίεση, έκλεψε τη μπάλα σούταρε, αλλά η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα όμως ο Μάνταλος ήταν πιο τυχερός. Πάλι από προϊόν πίεσης και τραγικό λάθος του Κέλεχερ, ο παίκτης της ΑΕΚ έγινε αποδέκτης της μπάλας και πλάσαρε στην κενή εστία, για το τελικό 2-0.

Δείτε τα γκολ της αναμέτρησης στο Sportdog.gr

Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά θέματα

Ένας νέος συνεχίζει την παραδοσιακή τέχνη της ταπητουργίας στο ακριτικό Πλαίσιο Θεσπρωτίας

«Από παιδί έβλεπα τον παππού μου και τον πατέρα μου πάνω στα χαλιά… ήταν κάτι σαν παιγνίδι για μένα ,είχε “περάσει” στην καθημερινότητα μου…» λέει ο Βαγγέλης και παράλληλα μας δείχνει τα εξαιρετικά μάλλινα χαλιά, που ο ίδιος μαζί με τους γονείς, οι οποίοι τον στηρίζουν στην απόφαση του, σχεδιάζει και δημιουργεί.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Το Πλαίσιο είναι ένα ακριτικό, «ξεχασμένο» αρχοντοχώρι στην ελληνοαλβανική μεθόριο, με λιγοστούς κατοίκους κυρίως ηλικιωμένους. Διανύσαμε περίπου 20 χιλιόμετρα για να φτάσουμε από την Ηγουμενίτσα στο χωριό, με τη διαδρομή να αποκαλύπτει φυσικές ομορφιές, μια καταπράσινη φύση στο γαλάζιο φόντο του Ιονίου.

Φωτογραφία που δόθηκε στη δημοσιότητα το και εικονίζει το χωριό Πλαίσιο Θεσπρωτίας, την Τρίτη 01 Οκτωβρίου 2024. | ΑΠΕ

«Η επαρχία, πιστεύω, έχει πολλές ευκαιρίες για νέους. Το να μείνω στο χωριό και να εξελίξω με αγάπη, την παλιά τέχνη στην ταπητουργία του παππού μου, του πατέρα μου, ήταν απόφαση ζωής για εμένα» . Αυτά είναι τα λόγια του Βαγγέλη Νίνου, ενός νέου ανθρώπου που συναντήσαμε στο χωριό Πλαίσιο της Θεσπρωτίας.

Το Πλαίσιο είναι ένα ακριτικό, «ξεχασμένο» αρχοντοχώρι στην ελληνοαλβανική μεθόριο, με λιγοστούς κατοίκους κυρίως ηλικιωμένους. Διανύσαμε περίπου 20 χιλιόμετρα για να φτάσουμε από την Ηγουμενίτσα στο χωριό, με τη διαδρομή να αποκαλύπτει φυσικές ομορφιές, μια καταπράσινη φύση στο γαλάζιο φόντο του Ιονίου.

«Από παιδί έβλεπα τον παππού μου και τον πατέρα μου πάνω στα χαλιά… ήταν κάτι σαν παιγνίδι για μένα ,είχε “περάσει” στην καθημερινότητα μου…» λέει ο Βαγγέλης και παράλληλα μας δείχνει τα εξαιρετικά μάλλινα χαλιά, που ο ίδιος μαζί με τους γονείς, οι οποίοι τον στηρίζουν στην απόφαση του, σχεδιάζει και δημιουργεί.

Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και όταν αναζήτησε εργασία στην αγορά, τίποτε δεν τον ενθουσίαζε, όπως αναφέρει. «Τελειώνοντας τις σπουδές μου, κατάλαβα πως δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθώ να βρω δουλειά, σαν λογιστής ή να είμαι σερβιτόρος ή να δουλεύω σε κάποια εταιρεία στην Αθήνα και αποφάσισα να έρθω στο Πλαίσιο και να ασχοληθώ με την παλιά οικογενειακή τέχνη. Κατάλαβα, πως θα ήμουν πιο δημιουργικός στην οικογενειακή τέχνη».

Ο Βαγγέλης, πάντα θαύμαζε τους γονείς του, που από το 1980 πήραν τη σκυτάλη από τον παππού του, ο οποίος δεν άφησε το 1950 την τέχνη του χαλιού, να σβήσει στο χωριό και συνέχισε μόνος του, όταν «σίγησαν» οι αργαλειοί στα σπίτια. Ο παππούς Ιωάννης Νίνος, έφτιαχνε χαλιά από αγνά παρθένα μαλλιά, κυρίως κατσικόμαλο που είναι δύσκολο στη νηματοποίηση, με το βελόνι, μια ιδιαίτερη τεχνική και δημιουργούσε έργα τέχνης, που αντέχουν στον χρόνο. Οι γονείς του, εξέλιξαν την τέχνη και το 1982 τα χαλιά της οικογένειας, βραβεύτηκαν με το χρυσό μετάλλιο στη διεθνή έκθεση χειροτεχνημάτων στο Μόναχο.

«Ψάχνω και βρίσκω σχέδια του παππού, για να βγάλω μια ιδιαίτερη σειρά», λέει ο Βαγγέλης και δεν κρύβει την φιλοδοξία του, τον στόχο του, τα δικά του έργα να γίνουν η ελληνική πρόταση, στην παγκόσμια αγορά.

Ο Βαγγέλης Νίνος κατάφερε το 2015, υψηλή αξιολόγηση της μελέτης που συνέταξε στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ για την νεοφυή επιχειρηματικότητα, χρηματοδοτήθηκε και άλλαξε τον μικρό εργαστηριακό χώρο, της οικογένειας.

Με πολύ μεράκι και στόχους, ο νεαρός βιοτέχνης έδωσε πνοή στην παλιά Ταπητουργική Σχολή του χωριού που ήταν για χρόνια κλειστή, ένα εγκαταλειμμένο κτήριο που κατέρρεε χωρίς νερό, ρεύμα, κουφώματα.

Ο νεαρός ταπητουργός βλέπει το μέλλον στο Πλαίσιο, στην ελληνική περιφέρεια και μας επισημαίνει, πως πρέπει να σταματήσει η αστυφιλία και να δούνε οι νέοι, την προοπτική στον τόπο τους.  Σπίτια κλειστά, άνθρωποι σκορπισμένοι ανά την υφήλιο. «Το κράτος θα μπορούσε να βοηθήσει νέους, να υπάρξουν πρωτοβουλίες», λέει.

Το χωριό έχει τη δική του ιστορία στην Ταπητουργία. Την 10ετία του 1930 από τον Οργανισμό Ταπητουργίας που είχε έδρα στη Αθήνα, ιδρύθηκαν ταπητουργικές σχολές στην ελληνική περιφέρεια. Στο Πλαίσιο, δημιουργήθηκε Σχολή με εκπαιδευτή, έναν ειδικευμένο ταπητουργό πρόσφυγα, τον Ιωάννη Δανόπουλο. Οι νεαρές μάθαιναν την κατασκευή χαλιών με τους κόμπους και οι αργαλειοί μπήκαν σε όλα τα σπίτια. Παράλληλα, λειτουργούσε εκεί και Οικοκυρική Σχολή. Τα μαλλιά έφταναν από την Αθήνα στο Σκάλωμα Σαγιάδας 12 χιλιόμετρα από το χωριό με πλοίο από τον Πειραιά και τα μετέφεραν αγωγιάτες στο χωριό. Με τον ίδιο τρόπο, έστελναν τα χαλιά που ήταν παραγγελίες του Οργανισμού στην Αθήνα. Η λειτουργία της Σχολής σταμάτησε το 1939, ακολούθησε ο πόλεμος, όμως ο παππούς του Βαγγελη Νίνου, έδωσε συνέχεια στην τέχνη για να μη σβήσει.

Ο νεαρός ταπητουργός βλέπει το μέλλον στο Πλαίσιο, στην ελληνική περιφέρεια και μας επισημαίνει, πως πρέπει να σταματήσει η αστυφιλία και να δούνε οι νέοι, την προοπτική στον τόπο τους. Ειδικά για το χωριό του τονίζει, ότι «υπάρχει χώρος, να ζήσουν άλλα 2.000 άτομα όπως παλιά». Το Πλαίσιο, Πλεσίβιτσα παλιότερα, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τα πέτρινα αρχοντόσπιτα, ήταν κάποτε μια κωμόπολη που γνώρισε μέρες μεγάλη άνθησης. Σήμερα, είναι ένας χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός, στα «σύνορα» της λήθης. Σπίτια κλειστά, άνθρωποι σκορπισμένοι ανά την υφήλιο. «Το κράτος θα μπορούσε να βοηθήσει νέους, να υπάρξουν πρωτοβουλίες», συμπληρώνει.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ

Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά θέματα

Στο στόχαστρο ισραηλινού αεροπορικού βομβαρδισμού διοικητής της Χεζμπολάχ! Είχε άμεση διασύνδεση με Νασράλα

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Εβραϊκά και αραβικά Mέσα Eνημέρωσης αναφέρουν ότι στόχος της μεγάλης αεροπορικής επιδρομής του Ισραηλινού Στρατού σήμερα το απόγευμα στο κέντρο της Βηρυτού ήταν ο αρχηγός της Μονάδας Συνδέσμου και Συντονισμού της Χεζμπολάχ, Βαφίκ Σάφα.

Ο Σάφα επιβλήθηκε το 2019 από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, το οποίο τον περιέγραψε ως συνομιλητή της Χεζμπολάχ στις λιβανικές δυνάμεις ασφαλείας.

«Ως επικεφαλής του μηχανισμού ασφαλείας της Χεζμπολάχ, που συνδέεται άμεσα με τον Γενικό Γραμματέα Χασάν Νασράλα, ο Σάφα εκμεταλλεύτηκε τα λιμάνια και τα συνοριακά περάσματα του Λιβάνου για να διακινήσει λαθρεμπόριο και να διευκολύνει τα ταξίδια για λογαριασμό της Χεζμπολάχ, υπονομεύοντας την ασφάλεια και την ασφάλεια του λιβανικού λαού, ενώ επίσης αποστραγγίζοντας πολύτιμους εισαγωγικούς δασμούς και έσοδα από τη λιβανική κυβέρνηση», έγραψε τότε το υπουργείο Οικονομικών.

Πηγή ασφαλείας του Λιβάνου επιβεβαιώνει στο Reuters ότι το ισραηλινό χτύπημα στο κέντρο της Βηρυτού είχε στόχο τουλάχιστον ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της Χεζμπολάχ.

Αυτή είναι η τρίτη τέτοια επίθεση πέρα ​​από τα νότια προάστια της Βηρυτού από τότε που το Ισραήλ κλιμάκωσε την εκστρατεία του εναντίον της Χεζμπολάχ τον περασμένο μήνα.

Από την επίθεση τουλάχιστον 18 άνθρωποι σκοτώθηκαν και άλλοι 92 τραυματίστηκαν, σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας του Λιβάνου.

Σύμφωνα με τρεις πηγές ασφαλείας που μίλησαν στο Reuters, το υψηλόβαθμο στέλεχος της Χεζμπολάχ, Βαφίκ Σάφα επιβίωσε της ισραηλινής απόπειρας δολοφονίας. Νωρίτερα, λιβανέζικη πηγή ασφαλείας δήλωσε ότι το ισραηλινό χτύπημα στο κέντρο της Βηρυτού είχε στόχο τουλάχιστον έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο της Χεζμπολάχ.

Μια δημοσιογράφος του Γαλλικού Πρακτορείου είπε ότι άκουσε τρεις εκρήξεις και είδε πυκνό μαύρο καπνό να απλώνεται πάνω από την πόλη. Αυτόπτες μάρτυρες που μίλησαν στο πρακτορείο Reuters είπαν ότι ο ένας από τους βομβαρδισμούς έγινε δίπλα σε ένα πρατήριο καυσίμων. Μια μεγάλη πυρκαγιά μαινόταν στο βάθος ενώ οι διασώστες, με φακούς στα χέρια, αναζητούσαν επιζώντες στα χαλάσματα, σύμφωνα με τα πλάνα που μετέδωσε το κανάλι al-Manar της Χεζμπολάχ.

Δεν υπάρχει προς το παρόν κάποια ανακοίνωση του ισραηλινού στρατού για την επίθεση. Νωρίτερα εκδόθηκε νέα εντολή εκκένωσης για τα νότια προάστια της Βηρυτού, για συγκεκριμένα κτίρια.

Συνέχεια ανάγνωσης

ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή