της Ελίνας Γαληνού
Το εφικτό από το επιθυμητό, έχει πολλές φορές τεράστια διαφορά, ιδίως όταν δεν ορίζει κανείς μόνος του μια συγκεκριμένη κατάσταση. Παρ΄όλη την πολιτική αναστάτωση που επικρατεί εν όψει της τρόικα και των αδιάλλακτων τάσεών της, μερικά δεδομένα είναι σαφή…
Η συμπεριφορά των ξένων προς εμάς, καθίσταται ορισμένες φορές εξόφθαλμα προκλητική, όσο και αν προσπαθήσει κανείς να το δεί διαφορετικά. Ακόμα και αν πειστούμε ότι δεν πρέπει να τους βλέπουμε εχθρικά, είναι βέβαιο ότι μας φέρονται εχθρικά και ταπεινωτικά οι ίδιοι, χωρίς να δείχνουν την παραμικρή εκτίμηση και σεβασμό στις θυσίες που έχουμε υποστεί.
Αυτά όλα, θα μπορούσαν να δικαιώσουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό τα περί προκαταλήψεων εκ μέρους των ξένων εναντίον μας, ή την ύπαρξη οργανωμένων συμφερόντων η οποία περιλαμβάνει την ισοπέδωση της Ελλάδας. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε εμπλακεί σε δίχτυα σκληρών δανειστών με όρους που μας δεσμεύουν ανάλγητα. Ωστόσο, τα δάνεια φαίνεται ότι τα έχουμε λάβει και εκείνοι έχουν στα χέρια τους τις δικές μας υπογραφές, βάσει των οποίων αποδεχόμαστε τους όρους δανεισμού, έστω και αν αυτό έγινε με εξαιρετικά εκβιαστικό τρόπο. Υπάρχει όντως διαφορά μεταξύ του “είναι” και του ¨”φαίνεσθαι”, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, το παραστατικό έχει αφοπλιστική δύναμη..
Η πολιτική που ασκείται τώρα στην χώρα, προφανώς δεν είναι αρεστή στον λαό. Σε κανέναν δεν αρέσουν οι φοροκαταιγίδες, τα μέτρα λιτότητας και οι οδυνηρότατες παρενέργειές τους. Η αύξηση της ανεργίας, η ανθρωπιστική κρίση, η επίθεση κατά της ακίνητης περιουσίας, η αδυναμία των μέχρι χτές νοικοκυραίων να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους μια αξιοπρεπή διαβίωση, είναι οπωσδήποτε αρνητικότατοι δείκτες. Και δεν έχει άδικο κανένας εάν αγανακτήσει, ή εκσφενδονίσει πυρά εναντίον της κυβέρνησης, όταν τρέχει να συγκεντρώσει εναγωνίως τα χρήματα για να πληρώνει τους ατελείωτους λογαριασμούς που τον έχουν φορτώσει.
Η λύση ποιά θα είναι τελικά; Θα βγούμε ποτέ από το αδιέξοδο αυτό, ή θα παραμείνουμε εσαεί εγκλωβισμένοι, ν΄αργοπεθαίνουμε βλέποντας τους κόπους της ζωής μας και τα όνειρα των παιδιών μας να γίνονται κομμάτια; Προ αυτών των συναισθημάτων, η ιδέα καταφυγής σε μια λύση τύπου γόρδιου δεσμού, μοιάζει πολύ ελκυστική…Αλλωστε, οι επαναστάσεις γεννιούνται συνήθως μέσα από την αγανάκτηση και την μεγάλη καταπίεση και δεν νομίζω να υπάρχει κανένας Ελληνας αυτήν την εποχή, που να μη βράζει από θυμό.
Ολοι θα θέλαμε να ξημερώσει μια μέρα όπου αυτοί οι εφιάλτες που ζούμε σήμερα, να έχουν γίνει παρελθόν, σαν από θαύμα, αλλά και πόσα θαύματα μπορεί να περιμένει κανείς; Το θέμα όμως είναι ότι την άλλη μέρα θα την έχουμε μπροστά μας, ό,τι και να γίνει. Η πρόταση δυσπιστίας προς την κυβέρνηση εκ μέρους της αντιπολίτευσης, μπορεί να προβληθεί ως κίνηση θάρρους σ΄αυτή τη δεδομένη στιγμή, αλλά το θάρρος προυποθέτει ετοιμότητα. Οπότε, καθένας θα περίμενε να δεί ή ν΄ακούσει το επόμενο σχέδιο ποιό είναι; Αν είναι να σπάσουμε τα δεσμά με τους δανειστές, να ακυρώσουμε το Μνημόνιο και τους όρους-που είναι οπωσδήποτε επαχθέστατοι και ανάλγητοι-, ν΄αρχίσουμε από την αρχή ανεξάρτητοι και ελεύθεροι, επί ποιάς βάσης θα κινηθούμε; Και πώς θα αντιμετωπίσει η χώρα τους δανειστές μετά από μια π.χ μονομερή καταγγελία του Μνημονίου, όταν εκείνοι ενεργοποιήσουν το δικαίωμα κατάσχεσης επί όσων έχουν ενυπογράφως υποθηκευτεί; Διότι δεν υπάρχει περίπτωση οι δανειστές να μην επιδιώξουν άμεσα τη διασφάλιση των συμφερόντων τους, σε περίπτωση που ο δανειζόμενος αρνηθεί να τηρήσει τη συμφωνία, αλλά σκεφτείτε και τι δώρο θα τους γίνει αν φτάσουμε ως εκεί…
Δεν λέει κανείς ότι η θέση του δανειζόμενου στην οποία έχουμε βρεθεί, δεν είναι και δυσάρεστη και ταπεινωτική. Είναι όμως μια πραγματικότητα, την οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε με σύνεση και στρατηγική. Η προοπτική μιας σπασμωδικής κίνησης που ενδεχομένως θα δρούσε εν είδει βραχυκυκλώματος προς τους δανειστές, είναι κάτι που ακούγεται ασμένως, αλλά να σκεφτούμε κιόλας ότι οι δανειστές δεν περίμεναν εμάς να τους μάθουμε αυτά τα κόλπα. Αναμφίβολα είναι προετοιμασμένοι για κάθε τέτοια ενδεχόμενα, εφ΄όσον δεν είναι καινούριοι σ΄αυτές τις δουλιές, οπότε σίγουρα θα είναι έτοιμοι για την απάντηση της επομένης ημέρας και αυτό πρέπει να το γνωρίζει καλά όποιος σκοπεύει να τους εναντιωθεί. Από τη δική μας πλευρά, είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί πια η τακτική “στριμωχνόμαστε για το πρόγραμμα της τρόικα, αλλά η τρόικα κάθε φορά ζητάει κι΄αλλα…”, γιατί τα περιθώρια αντοχών έχουν εκλείψει. Απ΄όσους δηλώνουν όμως “σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαραλλέοι”, πόσο έτοιμοι είναι να προσφέρουν συγκεκριμένες εγγυήσεις όσον αφορά τον σχεδιασμό που έχουν κατά νού, ώστε να βγούμε από το αδιέξοδο; Γιατί αλίμονο εάν ο ελληνικός λαός πάνω στην απελπισία του, πιαστεί πάλι από τίποτα φρούδες ελπίδες…