«Γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ Ἑλλάδα, στοὺς καιροὺς τοὺς ὕστατους, θέλει ἕναν Καιάδα, γκρεμοτσακίστε τους» (Ν. Γκάτσος)

Τὸ νεοελληνικὸ κράτος τὸ ἐλευθέρωσαν οἱ Ἕλληνες, ἀλλὰ τὸ ἔστησαν οἱ Βαυαροὶ καὶ τὸ κυβερνοῦν 10-15 οἰκογένειες, δυναστεῖες πολιτικῶν. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰ ἀναδείξει τὶς ἀρετὲς τοῦ λαοῦ, τὴν ἀντοχή, τὴν καρτερία, τὸ πνεῦμα θυσίας καὶ αὐταπάρνησης, ποὺ τὸ κράτησαν ὄρθιο στὰ χρόνια τῆς πολυαίωνης σκλαβιᾶς,

«φρόντισε» νὰ ἐκλύσει τὶς χειρότερες ροπές του καὶ νὰ ὑποσκάψει τὸν ἐσώτερο χαρακτήρα του, τὸ φιλότιμό του. Ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τοῦ ἐλεύθερου βίου του, οἱ δαίμονες τῆς πατρίδας, οἱ πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τὸν λαὸ σὲ κομματικὰ σουλτανάτα.

«Οἱ πολιτικοί μας καὶ οἱ ξένοι τρώγονταν καὶ καθένας κοίταζε νὰ περισκύση ἡ δική του φατρία. Ἄλλος τὸ ἤθελε Ἀγγλικόν, ἄλλος Ρούσικον, ἄλλος Γαλλικόν… τήραγαν νὰ πάρουν κάνα λεπτό, ὅτι εἰς τὴν Ἑλλάδα ηὔραν ἁλώνι ν’ ἁλωνίσουν». (Μακρυγιάννης, «Ἀπομνημονεύματα»).

Τὸ κράτος αὐτὸ τὸ ἀνέστησε τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ του, μὲ τοὺς πολέμους τοῦ ’12-’13, γιὰ νὰ ἔρθουν μετὰ οἱ ἄπληστες κομματικὲς συμμορίες, νὰ τὸ βυθίσουν στὸ Διχασμὸ καὶ νὰ τὸ ὁδηγήσουν στὸ μικρασιατικὸ σφαγεῖο. Τὸ κράτος αὐτὸ εἶδε τὸν ἀνθό του νὰ πολεμᾶ μὲ ἡρωισμὸ στὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Μακεδονίας αὐτοκρατορίες ὁλάκερες, γιὰ νὰ βρεθεῖ…

μετὰ ἀπὸ ἔξι χρόνια ἐμφυλίου αἱματοκυλίσματος, ντροπιασμένο, ἐρειπωμένο «παλιοψάθα τῶν ἐθνῶν». Γιατί; Γιὰ τὸ ποιὰ «φατρία θὰ περισκύση».

«Α, ναί, πόσες ἀνόητες μάχες, ἡρωισμοὶ καὶ θυσίες καὶ ἧττες κι ἄλλες μάχες, γιὰ πράγματα ποὺ κιόλας ἦταν ἀπὸ ἄλλους ἀποφασισμένα», θρηνεῖ ὁ Ρίτσος στὴν «Ἑλένη». Τὸ κράτος αὐτὸ ἐδίωξε τὰ καλύτερα παιδιά του στὰ ξένα καὶ στοίβαξε τὰ ὑπόλοιπα σὲ τρισάθλιες τερατουπόλεις, μεταβάλλοντάς τα σὲ κομματικὰ ὑποζύγια τυχοδιωκτῶν καὶ ἀπατεώνων. Τὸ κράτος αὐτὸ μὲ ἐκφυλιστικὴ ἀπάθεια καὶ δειλία ἀνέχτηκε ἕνα σφύζον καὶ θαυμαστὸ κομμάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ, νὰ ποδοπατεῖται καὶ νὰ δηώνεται ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τοῦ Ἀττίλα. Τὸ κράτος αὐτό, ἀντὶ νὰ συνέλθει ἀπὸ τὴν καταστροφή, ἐπανέφερε τοὺς ἴδιους «ἐθνοσωτῆρες» καὶ τὰ ἐκγονά τους γιὰ νὰ συνεχίσουν ἀπτόητοι τὸ ψεύτισμα τῶν ψυχῶν καὶ τὴν διάλυση τῆς πατρίδας. Καὶ βαπτίζει τοὺς διαγουμιστὲς τῆς Κύπρου φίλους καὶ τοὺς στηρίζει ἀναίσχυντα στὴν ἐπέλασή τους πρὸς τὴν Δύση. Τὸ κράτος αὐτὸ ἀνέχθηκε μία δράκα σλαβοτουρκόγυφτων νὰ μαγαρίζει τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας καὶ νὰ τοὺς ἐκλιπαρεῖ ψοφοδεῶς γιὰ συνεννόηση.

Τὸ κράτος αὐτὸ ἐπέτρεψε σὲ μία ὀλιγομελῆ, ἄνομη ὁμάδα καλαναρχῶν, νὰ μετατρέψει τὴ διασκέδαση καὶ τὴν ἐνημέρωσή του, σὲ διδασκαλεῖο ἠθικῆς παραλυσίας καὶ διαφθορᾶς. Τὴν παιδεία σὲ ἀναξιοκρατικὸ ἄντρο, μπουκώνοντας τὰ παιδιὰ μὲ ἄχρηστες γνώσεις καὶ γεμίζοντάς τα «μὲ μίαν ἀρρωστιάρικη ἀνησυχία, γιὰ τὸ πῶς θὰ βγάλουν τὸ ψωμὶ τους μονάχα». Καὶ ἐπιτρέπει νὰ κυκλοφοροῦν μὲς στὶς τάξεις βιβλία-προπαγανδιστικὰ σκουπίδια, πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνα ἀπὸ Τουρκοκρατίες.

Τὸ κράτος αὐτὸ καταμόλυνε ἀκόμα καὶ τὴν Δικαιοσύνη- «πράγμα πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον» κατὰ τὸν Πλάτωνα. Οἱ ἀνεπάγγελτοι, ἐπαγγελματίες πολιτικοί, ὅταν κρίνονται γιὰ ἀτασθαλίες παράγοντες τοῦ ἀντίπαλου κόμματος, ἐκθειάζουν τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Δικαιοσύνης. Ὅταν λογοδοτοῦν οἱ ἴδιοι προπηλακίζουν τὴ Δικαιοσύνη καὶ διαπομπεύουν τοὺς λειτουργούς της ἐκτοξεύοντας ὕβρεις καὶ ὀνειδισμούς. Τὸ κράτος αὐτὸ κομματικοποίησε τὶς «ἔνστολες» δυνάμεις τοῦ τόπου, διαβρώνοντας τὴν ἐπαγγελματική τους συνείδηση. Τὰ νέα ἰδεώδη τῶν στρατιωτικῶν εἶναι οἱ γρήγορες προαγωγὲς καὶ οἱ διοικήσεις. Τὸ κράτος αὐτὸ ἐμπορευματοποίησε τὸν ἔξοχο πολιτισμό μας. Ἡ ἑλληνικὴ μουσικὴ παράδοση ψυχομαχεῖ. Τὴν περιφρονοῦν οἱ Ἑλληνόπαιδες, τὴν μυκτηρίζουν, ὑποτονθορίζοντας (=μουρμουρίζοντας) τὶς «μουσικὲς δημιουργίες» τῶν διαφημιστικῶν. Κατάντησε τὴν νεολαία νευρόσπαστο, λικνιζόμενο στοὺς ρυθμοὺς τοῦ κάθε μασκαρά, ποὺ ὑποδύεται τὸν καλλιτέχνη. Τὸ ἀνίκανο κομματικὸ κράτος διέφθειρε τὴν γλώσσα μας – «ἐργαλεῖο μαγείας καὶ φορέα ἠθικῶν ἀξιῶν» (Ἐλύτης). Ἀπὸ τὸν 19ο αἵ. ἀκόμη ὁ συγγραφέας Χουρμούζης διεκτραγωδεῖ καὶ γράφει γιὰ τὰ ἐκτρώματα τῆς γλωσσικῆς ξενομανίας τῶν Ἑλλήνων: «Συμπεριφορὰ γελοιωδεστάτη… ξιπασμένων ὀψιπλούτων ἀηδεστάτη ἐπίδειξις! Πτωχοαλαζονεία ἀξία οἴκτου, γλώσσα παρδαλή!».

Τὸ κομματικὸ αὐτὸ κράτος νοικιάζει μισθοφόρους «ψευτοδιανοούμενους», γιὰ εὐνουχισμὸ τῆς κοινωνίας καὶ ἅλωση τῶν ψυχῶν. «Γνωρίζω μερικοὺς ὅπου σχεδὸν ἐντρέπονται νὰ λέγωσιν ὅτι εἶναι Ἕλληνες!», ἔγραφε συγγραφέας τοῦ 18ου αἵ.

Τὸ κράτος αὐτό, τὸ ψευτορωμαίικο, ἀνέχεται ἐδῶ καὶ δεκαετίες νὰ τὸ ἀπομυζοῦν τρεῖς-τέσσερις οἰκογένειες καὶ τὰ πορφυρογέννητα, πολλὲς φορὲς κνωδαλώδη, βλαστάρια τους, ὁμοὺ μὲ τὶς στρατιὲς τῶν κηφήνων, τῶν σφουγγοκωλάριων ποὺ τοὺς δορυφοροῦν. Καὶ ὅταν στέρεψε ἡ εὐρωπαϊκὴ θηλή, φόρτωσαν στὸν λαὸ τὶς μαγαρισιὲς καὶ τὶς ἀνομίες τους, ρίχνοντας τὸν βορὰ στὰ νύχια τῆς τοκογλυφικῆς κτηνωδίας.

«Στ’ ὄνομα τῆς ἀλήθειας, ἄς μου συγχωρεθεῖ ἡ σημερινὴ ὀργή, ὀργὴ ἱερὴ καὶ χίλες φορὲς δίκαιη. Χρόνια τώρα κάνω ὑπομονή, γιὰ νὰ ἀποθρασύνουνται ὁλοένα αὐτὰ τὰ φουσκωμένα χαρτοφάναρα. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἐκεινοῦ ποὺ δωρίζει σ’ αὐτὴ ἔργα τιμημένα, κανωμένα μὲ αἷμα καὶ μὲ ὑπομονή, ἔργα ποὺ τὰ κάνει μονάχα ἡ ἀγάπη. Δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα ἀπάνω στὴν Ἑλλάδα ὁ «γυμνοσάλιαγκας», ποὺ τὸν καθίζει στὴν «ἕδρα» κάποιος ἀσήμαντος πολιτικός. Αὐτὰ τὰ πρόσωπα ποὺ λέγω, τὰ πήρανε δὲν ξέρω ποιοὶ ἀπὸ τὶς ἐπαρχίες, κάτι δασκαλάκια φοβισμένα, καὶ τὰ θρονιάσανε στὰ ὑπουργεῖα, στὰ Πανεπιστήμια καὶ στ’ ἄλλα πόστα τῆς πολιτείας, καὶ γινήκανε, αὐτὰ τὰ ψοφήμια, θηρία ἀνήμερα, νὰ καταξεσκίσουν κάθε ἄξιον ἐργάτη….

Καθαρίστε ἀπὸ τὴν πνευματικὴ πανούκλα τὴ δυστυχισμένη τὴν Ἑλλάδα, γιὰ νὰ μπορέσουνε νὰ δουλέψουνε οἱ ἄξιοι δουλευτάδες…. Τὰ σκουλήκια ποὺ εἶπα, γιὰ νὰ σώσουνε τὴν τιποτένια ὕπαρξή τους, δὲν ἀφήνουνε καμμιὰ ἄξια ψυχὴ νὰ ὀρθοποδήσει, ἀπὸ συμφέρον κι ἀπὸ φθόνο. Ὅλοι τοῦτοι οἱ πνευματικοὶ σαλταδόροι ἔχουνε πιάσει τὰ πόστα, ὅλα τὰ πόστα, κι ἡ δύναμή τους εἶναι ἱερὴ συμμαχία ποὺ ἔχουνε κάνει μεταξύ τους, ἐνῶ ὁ καθένας εἶναι σὰν μιὰ μυτζήθρα, ποὺ παριστάνει τὸ κάστρο. Ἀλλὰ εἶναι δεμένοι μεταξύ τους, ὅπως εἶναι οἱ κάμπιες κολλημένες ἡ μία στὸν πισινό της ἄλλης. Μόλις τὶς χωρίσει κανένας ψοφᾶνε. Ἔτσι πρέπει νὰ γίνει καὶ μὲ τὶς ἀνθρωποκάμπιες ποὺ μαραζώνουνε τὸ πνευματικὸ ὁλόδροσο δέντρο τῆς φυλῆς μας.

Τίμια ἀδέρφια μου, Ἕλληνες καθαρογεννημένοι, ξεριζῶστε αὐτὰ τὰ φαρμακερὰ βρωμοχόρταρα!» (Φώτης Κόντογλου, «Μυστικὰ Ἄνθη», σελ. 338, ἔκδ. «Ἀστὴρ»)

Πηγή