Στις 6 Απριλίου τρέχοντος, με μεταχρονολογημένη ημερ. 17 Απριλίου, η έγκριτη επιθεώρηση London Review of Books φιλοξένησε εκτεταμένο ερευνητικό κείμενο του κατά παγκόσμια παραδοχή μοναδικού στο είδος τού ( και τελευταίου των Μοΐκανών) διερευνητικού αμερικανού δημοσιογράφου Seymour Hersh. Το κείμενο έφερε τον τίτλο “The Red Line and the Rat Line“, σε ελεύθερη μετάφραση “Η Κόκκινη Γραμμή και η Γραμμή του Ποντικού“. Στο κείμενο ο Hersh κάνει την συνταρακτική αποκάλυψη, με βάση την υπηρεσία πληροφοριών του αμερικανικού Πενταγώνου, Defense Intelligence Agency,  ότι η πολύκροτη επίθεση με χημικά όπλα στις 21 Αυγούστου σε προάστιο της Δαμασκού (συνοικία Ghouda) δέν έγινε από το καθεστώς Άσαντ, που κατηγορήθηκε επί τούτου, αλλά από την Τουρκία!
Και ότι το Πεντάγωνο, αφού διεπίστωσε τα πραγματικά γεγονότα, ενημέρωσε τον Πρόεδρο και τού εισηγήθηκε να μή διατάξει επίθεση κατά της Συρίας και γι’αυτό δεν εκδηλώθηκε αμερικανική επίθεση. Ταυτόχρονα, υπογραμμίζει ο Ηersh, παρέλυσε και “εγκλωβίστηκε” η αμερικανική κυβέρνηση από τον Ομπάμα και κάτω, διότι κανείς δεν αποτολμούσε να  αντιμετώπισει μετωπικά τους Τούρκους μην τυχών και, άκουσον άκουσον, “νευριάσουν” ο Ερτογάν και οι ισλαμοπασσάδες της συμμάχου και νατοϊκής Τουρκίας και εγκαταλείψουν την Δύση!

Ας λάβουμε  όμως τα πράγματα  από την αρχή . Η “Κόκκινη Γραμμή”στον  τίτλο του κειμένου αφορά στην  επίσημη τοποθέτηση του αμερικανού Προέδρου Ομπάμα , το  2012, ότι εάν στή Συρία το καθεστώς Άσαντ αποτολμήσει να χρησιμοποίησει
χημικά όπλα “κατά τού λαού του”, τότε θα έχει διαβεί μια “κόκκινη γραμμή”που αυτομάτως θα ενεργοποιούσε μαζική αμερικανική επέμβαση με στόχο την ανατροπή του.

Η “Γραμμή του Ποντικού”είναι από την εποχή του Β´ΠΠ ευρέως διαδεδομένη φράση για πολύμορφες κρατικές (υπόγειες, όπως υπόγεια λειτουργούν τα ποντίκια) μυστικές επιχειρήσεις σαμποτάζ αλλά και παραπλάνησης, που στοχεύουν άμεσα τον εχθρό ή, σε πιό εκλεπτυσμένο επίπεδο, στοχεύουν στην παραπληροφόρηση και παραπλάνηση όχι του εχθρού αλλά της κοινής γνώμης της δικής σου χώρας ή της λεγόμενης διεθνούς κοινότητος. Στη δεύτερη περίπτωση και εφόσον οι δράσεις αυτές έχουν στρατιωτική μορφή, ονομάζονται επίσης και “False flag operations”. Είναι, δηλαδή, υπόγειες επιχειρήσεις πού υλοποιεί ένα κράτος αποδίδοντάς τις στον αντίπαλο, με στόχο τον διεθνή στιγματισμό του ώστε ο αντίπαλος  ως “δράστης” να υποστεί τις όποιες συνέπειες και κυρώσεις είτε από το “θυματοποιημένο” και
αυτοαμυνόμενο” κράτος είτε από την διεθνή κοινότητα ως εντολοδόχου για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.

Αυτό που συνέβη στις 21 Αυγούστου στη συνοικία Ghouda ανήκει στη δεύτερη περίπτωση. Ήταν μια τουρκική τρομοκρατική επιδρομική επιχείρηση με χρήση διεθνώς απηγορευμένων χημικών όπλων με εκατοντάδες θύματα και, με άμεσο στόχο, όχι  βέβαια τον Άσαντ αλλά τον Ομπάμα.  Με την επίθεση οι Τούρκοι αποσκοπούσαν να ξεγελάσουν τον Ομπάμα ώστε ο τελευταίος να ξεπεράσει τους αυξανόμενους ενδοιασμούς του και να διατάξει αμερικανική επίθεση κατά της Συρίας  με στόχο την ανατροπή του Άσαντ,  κάτι που η Μεγάλη (Buyuk) Τουρκία , με τον μεγαλύτερο νατοϊκό στρατό στην Ευρώπη, προφανώς αδυνατούσε να πετύχει.

 Ο Hersh αποκαλύπτει επίσης ότι είχαν προηγηθεί δυό άλλες μικρότερης εκτάσεως τουρκικά οργανωμένες και και πάλι χημικές επιθέσεις, Μάρτιο και Απρίλιο, που και πάλι δεν έπεισαν τον Ομπάμα, κάτι  που εκνεύρισε μέγιστα τον Ερντογάν .  Κατά τον Hersh, στις αρχές 2012 ΗΠΑ , Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Κάταρ, συμφώνησαν να οργανώσουν την επιχείρηση “Rat Line”, τροφοδωτώνοντας τούς αντικαθεστωτικούς με όπλα, από την Λιβύη του ανατραπέντος Καντάφυ. Την επιχείρηση στην Λιβύη συντόνιζε η CIA στην πόλη Βεγκάζη, υπο την εποπτεία τού εκεί αμερικανού αλλά και του τούρκου πρέσβεως με τουρκικά πλοία να μεταφέρουν τα όπλα στην Τουρκία και από εκεί οδικώς στην Συρία. Ήταν στο αρχηγείο της επιχειρήσεως αυτής που επιτέθηκαν εξτρεμιστές ισλαμιστές στις 11 Σεπτ. 2012 και δολοφόνησαν, μεταξύ άλλων, τον αμερικανό πρέσβυ. Δέκα λεπτά πρίν την επίθεση είχε αποχωρήσει απο εκεί ο Τούρκος πρέσβυς  που συντόνιζε με τον αμερικανό την Rat Line!

Εν τω μεταξύ στον Λευκό Οίκο στις 16 Μαΐου έγινε μια πολύ σημαντική συνάντηση τις λεπτομέρειες  της οποίας  αποκαλύπτει ο Hersh. Συναντήθηκαν οι Πρόεδρος Ομπάμα, Αντιπρόεδος Μπαΐτεν και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Ντόνιλον, με τους Ερτογάν, Νταβούτογλου και τον Αργηγό της Τουρκικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, Φιντάν. Την συνάντηση εζήτησε επίμονα ο Ερντογάν για να πείσει τον Ομπάμα ότι ο Άσαντ χρησιμοποιήσε χημικά όπλα την Άνοιξη, ότι έτσι παραβίασε την “Κόκκινη Γραμμή” Ομπάμα, και έπρεπε η Αμερική να επιτεθεί. Ο Ομπάμα άκουγε, αλλά πονηρεμένος από τις δικές του υπηρεσίες δέν επείθετο. Όταν ο Ερντογάν ζητούσε επιμόνως να κάνει ενημέρωση ο αρχιπράκτοράς του, ο Ομπάμα τον έκοβε λέγοντας στον Φιντάν, “γνωρίζουμε τί κάνετε με τους εξτρεμιστές”. Τότε, κατά μαρτυρία που αποδίδεται στον Ντόνιλον, ένας εξαγριωμένος Ερντογάν άρχισε να κουνά το δάκτυλο του στον Ομπάμα φωνάζοντας ότι ο Άσαντ “παραβίασε τις κόκκινες γραμμές σου”. Κατά πηγή του Hersh, o Nτόνιλον είπε ότι ο Ερντογάν  κουνούσε το” γ….. του δάκτυλο κατά του Προέδρου μέσα στον Λευκό Οίκο”.

Η κουστωδία Ερντογάν απεχώρησε, και τον Αύγουστο οργάνωσε την μεγάλη επίθεση με  χημικά, η οποία είχε πάνω απο 1000 νεκρούς!

 Ο Ομπάμα απέφυγε την τουρκική παγίδα . Αλλά σε προπαγανδιστικό επίπεδο η κυβέρνησή του εξυπηρετείτο να κατηγορεί το Άσαντ και να “ποιεί τη νήσσαν” έναντι του νατοϊκού της συμμάχου και, με αμερικανική βούλα πλέον, κράτους-τρομοκράτη.  Γνωρίζαμε, παραδέχεται αμερικανός αξιωματούχος,   ότι οι Τούρκοι προσπάθησαν να σπρώξουν τον Πρόεδρο πέρα των “κόκκινων γραμμών” . Λειτουργήσαμε ανεύθυνα, συνέχισε. Αλλά, υπεγράμμισε, δεν μπορούσαμε να παραδεχθούμε λάθος. Και δεν μπορούσαμε αφού κατηγορούσαμε συνεχώς τον Άσαντ, να αρχίσουμε να λέμε δέν το έκανε αυτός, αλλά Ερντογάν!

Η πηγή του Hersh συνεχίζει με μιά καθόλα εκπληκτική παραδοχή που νοηματοδοτεί όλη την συμπλεγματική σχέση των ΗΠΑ  με την Τουρκία και ερμηνεύει, κατ’ εμέ τα πάντα στο κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά. Λέγει χαρακτηριστικώς: “εχουμε γ….Θα μπορούσαμε να βγούμε δημόσια, αν ήταν άλλος εκτός του Ερτογάν, αλλα η Τουρκία είναι ειδική περίπτωση (but Turkey is a special case). Είναι νατοϊκή μας σύμμαχος. Οι Τούρκοι δεν εμπιστεύονται τη Δύση. Δεν θα μας ανέχονται αν δεν εξυπηρετούμε τα συμφέροντά τους. Αν δημοσιοποιούσαμε τον ρόλο του Ερντογάν θα ήταν καταστροφικό.” Και ολοκληρώνει λέγοντας ότι αν τους καταγγέλλαμε θα μάς μισούσαν!

Είχε την περασμένη Κυριακή, 6/4, δημοσιευθεί στον Φιλελεύθερο κείμενο μου που έφερε τον τίτλο “Τουρκία: ´Ενα Κράτος Προβοκάτορας”. Εκεί έκαμα αναφορά στο διαχρονικό ρόλο και μεθοδεύσεις της Τουρκίας να κατασκευάζει διεθνείς προβοκάτσιες για να εξυπηρετεί τα κρατικά της συμφέροντα εις βάρος των γειτόνων της, ακόμη και των πολιτών της.  Και υπεστήριξα ότι το πρόβλημα της βίας  σε ένα κράτος όπως είναι η Τουρκία, δεν είναι περιστασιακό αλλά εγγενές και αποτελεί δομικό του χαρακτηριστικό. Εχρησιμοποίησα πολλά ιστορικά παραδείγματα με πιό πρόσφατο την βούληση των Τούρκων, σε ύψιστο κρατικό επίπεδο και με εντολή Ερντογάν, να οργανώσουν προβοκατόρικους βομβάρδισμούς κατά της Τουρκίας από τα εδάφη της Συρίας ως αφορμή για να της επιτεθούν “αμυνόμενοι”! Το γεγονός αυτό, που κατεγράφη και δημοσιοποιήθηκε, οι Τούρκοι από τον Πρόεδρο τους και κάτω παρεδέχθησαν δημόσια.

Ευτυχώς, που  ταυτοχρόνως με το κείμενό μου δημοσιεύθηκε και το αποκαλυπτικό κείμενο του αμερικανού δημοσιογράφου στην έγκριτη Λονδρέζικη επιθεώρηση. Ο Hersh προχώρησε την ιστορία πάρα πέρα, αποδεικνύοντας όχι μόνον τη προβοκατόρικη ροπή των ισλαμοπασσάδων αλλά και αυτή προς την κρατική τρομοκρατία , ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής. Όχι ότι εμείς δεν εγνωρίζαμε τέτοιες τουρκικές πολιτικές, που ο λαός μας έχει βιώσει στο πετσί του.

Όλα τα παραπάνω έρχονται σαν τροχοπέδη  για όλους τους μεταμοντέρνους νεοεποχίτες και “αποδομιστές”που έχουν, εδώ και δυό σχεδόν δεκαετίες,  αναλάβει εργολαβικά σε Αθήνα και Λευκωσία, να ελληνοποιήσουν την Τουρκική προπαγάνδα στο κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά, να εξαγνίσουν την Άγκυρα και να δημιουργήσουν, ειδικά στην Κύπρο, το αναγκαίο κλίμα για μια εκτρωματική λύση και με “εγγυητή”, μάλιστα, ένα κράτος- τρομοκράτη.

Έν πάση περιπτώσει το παρόν κείμενο όπως και άλλα δικά μου συναφή, απευθύνονται σε όλους εκείνους που δέν έχουν κάνει και αρνούνται πεισματικά να κάνουν το ταξίδι στα Σούσα. Απευθύνονται σε εκείνους που δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τα δημοκρατικά και πολιτικά τους δικαιώματα για να εξασφαλίσουν εφήμερη “ασφάλεια”, θέτοντας όμως το αναφαίρετο δικαίωμά τους στη ελευθερία και αξιοπρέπεια υπο την αίρεσιν ανελευθέρων  και φασιζουσών καθεστώτων.