του Σάββα Καλεντερίδη
Τη στιγμή που η Ευρώπη βαδίζει προς τις ευρωεκλογές και οι πολίτες των χωρών της Ευρώπης συζητούν, συνδιαλέγονται, προβληματίζονται και ανταλλάσσουν απόψεις για το μέλλον της γηραιάς ηπείρου, τη στιγμή που καταμετρώνται ήδη αρκετά ρεύματα ευρωσκεπτικισμού σ’ αυτήν την πιο κρίσιμη προεκλογική περίοδο, τη στιγμή που οι τέσσερις εκ των πέντε υποψηφίων για την εκλογή στη θέση του προέδρου της Κομισιόν συνδιαλέγονται μεταξύ τους αλλά και με το ευρωπαϊκό κοινό, προβάλλοντας τα επιχειρήματα της ομάδας που εκπροσωπούν αλλά και της χώρας από την οποία κατάγονται, η Ελλάδα είναι κυριολεκτικά απούσα.
Είναι απούσα από τον ευρωπαϊκό διάλογο, είναι απούσα από τις συζητήσεις που γίνονται και αφορούν το ίδιο το μέλλον της χώρας μας, ενώ ο κ. Τσίπρας, θέλοντας προφανώς να κρύψει τη γλωσσική -και όχι μόνο- ανεπάρκειά του, κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του, συνομιλώντας με τα απομεινάρια του υπαρκτού σοσιαλισμού ανά την Ευρώπη!

Ενώ θα περίμενε κανείς ότι τα κόμματα θα επιλέξουν την αφρόκρεμα της ελληνικής πολιτικής, φιλοσοφικής, καλλιτεχνικής και επιστημονικής διανόησης για τα ευρωψηφοδέλτιά τους, για να πάρουν σοβαρές και υψίστου κύρους προσωπικότητες τη σκυτάλη, να συζητήσουν με την ελληνική κοινωνία, να πάρουν και να μεταδώσουν προβληματισμούς για την πορεία της Ε.Ε. και της ίδιας της χώρας, η οποία ειδικά την περίοδο αυτή εξαρτάται από τις αποφάσεις και τις βουλές των χωρών της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών οργάνων, στην Ελλάδα για άλλη μια φορά παίζεται το θέατρο του παραλόγου. Είναι αυτό που λέει ο λαός μας «εδώ η χώρα καίγεται και η… Χάιδω χτενίζεται».

Ενώ θα περίμενε να ακούσει κανείς στις συζητήσεις που γίνονται κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου θέσεις, εισηγήσεις, προτάσεις και ενστάσεις για τον ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της Κομισιόν, του επιτρόπου Εξωτερικών και Αμυνας, την πολιτική της Ευρώπης για την αντιμετώπιση της κρίσης, της λαθραίας μετανάστευσης, της συνεχιζόμενης τουρκικής επιθετικότητας εναντίον της Κύπρου, την οποία αρνείται πεισμόνως να αναγνωρίσει, ενώ θέλει να γίνει μέλος της Ε.Ε., την αντιμετώπιση της ουκρανικής κρίσης και μιας σειράς από άλλα καυτά ζητήματα, στην Ελλάδα συζητάμε τη διαφορά που θα έχει το πρώτο από το δεύτερο κόμμα, για να οδηγηθούμε σε εκλογές και ανατροπή της κυβέρνησης.
Είναι σαν να τοποθετούμε τον εαυτό μας και την Ελλάδα στο κέντρο του κόσμου, βάζοντάς την ταυτοχρόνως στην άκρη -πιο άκρη δεν γίνεται- της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με άλλα λόγια, οδεύουμε προς τις ευρωεκλογές συζητώντας θέματα εσωτερικής πολιτικής, αγνοώντας τη σοβαρότητα των στιγμών που διέρχεται η χώρα, λησμονώντας ότι από την Ε.Ε. θα ζητήσουμε την όποια λύση στο μείζον πρόβλημα του χρέους, λύση που θα καθορίσει την πορεία της χώρας τουλάχιστον ως το 2050.

Και αν συζητούσαμε τα εσωτερικά ζητήματα με όρους εθνικού συμφέροντος, θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει αυτήν τη συμπεριφορά. Η περίπτωση της Σαμπιχά Σουλεϊμάν, όμως, μας έδειξε ότι μπορεί να υπάρχει κόμμα στο ελληνικό Κοινοβούλιο που να δείχνει τέτοια εχθρότητα προς τις υπηρεσίες του ελληνικού κράτους, από το οποίο χρηματοδοτείται, χαρακτηρίζοντας έγκλημα καθοσίωσης τη χρηματοδότηση από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών συλλόγου στον οποίο προΐσταται μια Τσιγγάνα, για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των συγχωριανών της, οι οποίοι είναι γνωστό σε όλους ότι πολιορκούνται από το τουρκικό προξενείο να υποκύψουν και να δηλώσουν «Τούρκοι» ενώ δεν είναι, φιλοξενώντας ταυτοχρόνως στις τάξεις του και στο ψηφοδέλτιό του άτομα που, αν δεν χρηματοδοτούνται, ακολουθούν πολιτική η οποία ταυτίζεται απολύτως με την πολιτική ενός ξένου κράτους, ενώ δηλώνουν «Τούρκοι», τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι είναι Πομάκοι.

Και για να μην αρχίσουν να ρίχνουν τα βέλη τους οι υβριστές της Σαμπιχά, που, ενώ οι ίδιοι είναι απολύτως κρατικοδίαιτοι, χρηματοδοτούνται μέσω των συλλόγων και των ΜΚΟ όπου οι ίδιοι συμμετέχουν από το ελληνικό κράτος και από ιδρύματα τύπου Σόρος, συκοφαντούν τη Σαμπιχά ως ακροδεξιά και όργανο του ελληνικού κράτους, να ενημερώσουμε τους αναγνώστες μας ότι, τη στιγμή που στην Τουρκία οι Πομάκοι ιδρύουν ελεύθερα συλλόγους και παλεύουν για τα δικαιώματά τους, στην Ελλάδα το τουρκικό προξενείο στην ουσία απαγορεύει να δηλώσεις Πομάκος. Οι δηλώσεις του καθηγητή πανεπιστημίου και υπ. ευρωβουλευτού κ. Χριστόπουλου «θέλουν να μας πουν ότι η μειονότητα δεν είναι ένα συμπαγές τουρκικό πράμα» και του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Ζεϊμπέκ «εμείς οι Τούρκοι δεν θέλουμε τη Σαμπιχά στο ευρωψηφοδέλτιο» τα λένε όλα.
 Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “δημοκρατία“