Ακολουθήστε μας

Ελλάδα

Το τετράμηνο ναρκοπέδιο

Δημοσιεύτηκε

στις

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ

Ναρκοπεδιο

Η απόσυρση της απαίτησης ονομαστικής
διαγραφής του δημοσίου χρέους από την ελληνική κυβέρνηση, ίσως
αποδειχθεί το μοιραίο, κρίσιμο, ασυγχώρητο λάθος της – το οποίο
ευχόμαστε να μην οδηγήσει τη χώρα σε πολύ δύσβατα μονοπάτια

«Η Ελλάδα, εάν αναγκαζόταν σε μία
ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, καθώς επίσης στην έξοδο της από την Ευρωζώνη, θα
ήταν σίγουρα ο μεγάλος χαμένος του παιχνιδιού – από πάρα πολλές πλευρές, συμπεριλαμβανομένης της γεωπολιτικής.
Σε κάθε περίπτωση, πιθανολογούμε ότι θα βιώσουμε έναν αγώνα δρόμου σε
ένα τετράμηνο ναρκοπέδιο, μεταξύ της Ελλάδας και της Γερμανίας».

Ανάλυση

Κατ’ αρχήν, όταν μία χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας
αδυνατώντας να δανειστεί από τις αγορές, πόσο μάλλον όταν είναι
υπερχρεωμένη, με μεγάλο εξωτερικό δανεισμό και υψηλά ελλείμματα,
αναγκάζεται να καταφύγει στο ΔΝΤ για να αποφύγει τη χρεοκοπία – με αποτέλεσμα να της επιβάλλεται ένα τρομακτικό πρόγραμμα λιτότητας που ελάχιστα διαφέρει από το βομβαρδισμό της, όπως αυτός της πρώην Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ.
Ο λόγος τώρα, για τον οποίο δεν καταφεύγει στη στάση πληρωμών (ανάλυση), τα δυσμενή αποτελέσματα της οποίας δεν διαρκούν όσο η επώδυνη «διάσωση» της από τους συνδίκους του διαβόλου,
είναι η αδυναμία της να μειώσει τα ελλείμματα της – τις δημόσιες
δαπάνες της εν προκειμένω, οι οποίες θα απαιτούσαν άμεσα μέτρα, όπως
μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μειώσεις μισθών, κλείσιμο
ζημιογόνων κρατικών επιχειρήσεων κοκ.
Στο παράδειγμα της Ελλάδας του 2010, τα ελλείμματα της τάξης των 36
δις € θα απαιτούσαν περιορισμό των δημοσίων δαπανών άνω των 20 δις €,
αφαιρουμένων των τόκων, καθώς επίσης των χρεολυσίων – κάτι σχεδόν απίθανο να δρομολογηθεί, από τη μία ημέρα στην άλλη. Έτσι επιλέχθηκε η «λύση» του ΔΝΤ, αν και κατά πολλούς ήταν προσχεδιασμένη – με κριτήριο τις ενέργειες της τότε κυβέρνησης, όταν «υπεξαίρεσε δημαγωγικά» την εξουσία.
Περαιτέρω, η «εξυγίανση» μίας χώρας διαρκεί συνήθως τρία χρόνια – όπου στο πρώτο λαμβάνονται και εφαρμόζονται όλα τα μέτρα, στο δεύτερο ωριμάζουν (αποδίδουν), ενώ στο τρίτο επανέρχεται η ομαλότητα.
Εάν βέβαια δεν συμβεί κάτι τέτοιο, η χώρα θεωρείται καταδικασμένη να
χρεοκοπήσει – αφού εξαντλούνται όλες οι «ρεζέρβες» της, κυρίως δε η
«ανεκτικότητα» των Πολιτών της.
Από την άλλη πλευρά αρκετές χώρες, αφού επιτύχουν πρωτογενή (προ
τόκων) πλεονάσματα στον προϋπολογισμό τους (τα οποία ουσιαστικά τους
επιτρέπουν να ανταπεξέρχονται με τις υποχρεώσεις τους στο εσωτερικό, εάν
δεν πληρώνουν τοκοχρεολύσια), έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα από το ΔΝΤ επιλέγουν αμέσως μετά τη στάση πληρωμών – αφού διαφορετικά δεν υπάρχει τρόπος για να το διώξουν.
Αφού κηρύξουν λοιπόν πτώχευση, έρχονται σε επαφή με τους δανειστές
τους, για να διαπραγματευθούν τη διαγραφή ενός μεγάλου μέρους των
εξωτερικών χρεών τους, όπως στο σχετικά πρόσφατο παράδειγμα της Αργεντινής – επειδή, εάν δεν προηγηθεί η χρεοκοπία τους, οι δανειστές τους δεν συμφωνούν σχεδόν ποτέ με τη μείωση των απαιτήσεων τους.
Στην περίπτωση της Ελλάδας τώρα, όπου η δραστηριοποίηση του ΔΝΤ είχε ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, προκαλώντας της ζημίες που υπερβαίνουν το 1 τρις € (ανάλυση), ενώ μετά από πέντε χρόνια η οικονομία της βρίσκεται σε πολύ χειρότερο σημείο από το 2010,
η νέα κυβέρνηση της αναίρεσε την απαίτηση διαγραφής, την οποία είχε
δηλώσει προεκλογικά – χωρίς την οποία είναι απολύτως αδύνατη η εφαρμογή
του προγράμματος της.
Εάν δε επιλέξει την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους της, θα διαιωνίσει απλά το πρόβλημα – καταδικάζοντας τους Έλληνες σε σκλάβους χρέους, για τα επόμενα εκατό χρόνια (ανάλυση).  
Το γεγονός αυτό είναι προφανώς γνωστό τόσο στην ίδια, όσο και στη Γερμανία – οπότε απορεί κανείς σχετικά με το τι κρύβεται πίσω από την τετράμηνη παράταση του μνημονίου που ζήτησε και πήρε η Ελλάδα, τόσο από την πλευρά της ελληνικής, όσο και από αυτήν της γερμανικής κυβέρνησης.
Πόσο μάλλον όταν ο κατάλογος των
διαρθρωτικών αλλαγών που παρέδωσε η Ελλάδα, ενώ γράφτηκε από την ίδια
την Κομισιόν και όχι από τον υπουργό οικονομικών
(πηγή), είναι αφενός μεν ασαφής, αφετέρου ανεφάρμοστος – έχοντας όμως παραδόξως γίνει αποδεκτός από τη Γερμανία!
.

Η γερμανική πλευρά

Σύμφωνα τώρα με το γερμανικό ινστιτούτο οικονομικών ερευνών του Βερολίνου (DIW), ο κατάλογος των μέτρων είναι υπερβολικά φιλόδοξος, καθώς επίσης αδύνατον να εφαρμοσθεί μέσα σε τέσσερις μήνες. Για παράδειγμα η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, για την οποία ουσιαστικά υπάρχουν τρεις τρόποι:
.
(α)  Μέσω της φορολογικής συνείδησης των Πολιτών,
η οποία όμως απαιτεί χρόνο, ανάλογες υπηρεσίες εκ μέρους του δημοσίου,
καθώς επίσης την εμπιστοσύνη των κυβερνωμένων προς την Πολιτεία.
(β)  Με εκτεταμένους και αυστηρούς ελέγχους των φορολογουμένων,
οι οποίοι όμως θα προκαλούσουν την εχθρότητα των επιχειρήσεων – για
κάποιο χρονικό διάστημα δε το σταμάτημα των επενδύσεων, ενδεχομένως
ακόμη και την ανατροπή της κυβέρνησης.
(γ)  Μέσω της «απορύθμισης», καθώς επίσης της μείωσης των δημοσίων υπαλλήλων,
με την αντικατάσταση τους από αυτόματους μηχανισμούς – έτσι ώστε να
καταστεί αδύνατη η «διαπλοκή» (διαφθορά) του κράτους με τους
φορολογουμένους.
.
Το τελευταίο θα ήταν πιθανότατα αυτό που θα μπορούσε να έχει γρήγορο αποτέλεσμα. Εν τούτοις,  δεν συμφωνεί με το πρόγραμμα και με τη νοοτροπία της κυβέρνησης
οπότε μένουν οι πρώτοι δύο τρόποι, οι οποίοι είτε δεν θα αποδώσουν
βραχυπρόθεσμα, είτε θα επιδεινώσουν την ύφεση, είτε θα έχουν άλλου
είδους δυσμενή επακόλουθα.
Επομένως, δεν μπορεί να γίνεται πιστευτή η απόδοση των μέτρων από τη γερμανική κυβέρνηση. Πόσο
μάλλον όταν στον κατάλογο δεν υπάρχουν καθόλου αριθμοί – οι οποίοι θα
απεδείκνυαν, έστω στα χαρτιά, τα θετικά αποτελέσματα των αλλαγών που θα
δρομολογήσει η κυβέρνηση, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της.

Εύλογα λοιπόν υποπτεύεται κανείς πως κάτι άλλο κρύβεται πίσω από τη βιασύνη του κ. Σόιμπλε να περάσει η παράταση του μνημονίου εμπρόθεσμα από τη γερμανική βουλή
– ενώ δεν μπορεί να είναι κανείς καθόλου βέβαιος για την πληρωμή της
δόσης των περίπου 7 δις € στα τέλη του Απριλίου, αφού είναι συνήθης η
καθυστέρηση της εκ μέρους της Ευρώπης.
Ανάλογα ύποπτη είναι και η στάση του ΔΝΤ, το οποίο μάλλον δεν
συμφωνεί με τα μέτρα που κατέθεσε «καθ’ υπόδειξη» η ελληνική κυβέρνηση,
απλά και μόνο για να μην εκταμιεύσει τη δική του οφειλόμενη δόση
– ενδεχομένως προβλέποντας τη χρεοκοπία της Ελλάδας, στα τέλη Ιουνίου.
.

Η ΕΚΤ και οι ελληνικές τράπεζες

Είναι προφανές ότι, το αίτημα παράτασης του μνημονίου εκ μέρους της
Ελλάδας συνδέεται με την περαιτέρω παροχή ρευστότητας προς τις τράπεζες,
εκ μέρους της ΕΚΤ – χωρίς την οποία θα
χρεοκοπούσαν ακαριαία, έχοντας άδεια τα ταμεία τους, ενώ διατηρούνται
ακόμη ζωντανές μέσω του προγράμματος ELA και της Τράπεζας της Ελλάδος.
Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνεται η οικονομική κατάσταση των τεσσάρων μεγαλυτέρων:
.

Οικονομικά μεγέθη Εθνική Πειραιώς Άλφα Eurobank
Επισφάλειες* (τέλη 2013) 29,7% 41,4% 45,6% 31,8%
Προβλέψεις ως % των επισφαλειών 39,2% 43,7% 38,8% 46,5%
Μη καλυμμένες επισφάλειες** 13,8 δις € 17,7 δις € 17,5 δις € 9,1 δις €
Ίδια Κεφάλαια (CET 1) Μάρτιος 2014 9,5 δις € 8,9 δις € 8,8 δις € 6,5 δις €
Καθαρά Κεφάλαια (αφ. φορολογίας) 4,7 δις € 5,8 δις € 5,4 δις € 2,6 δις €

Πηγή: Fitch  Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
* Επί συνόλου δανείων  ** Προφανώς έχουν επιδεινωθεί από τα τέλη του 2013
.
Όπως διαπιστώνεται, η οικονομική κατάσταση των παραπάνω τραπεζών είναι απελπιστική – αφού οι μη καλυμμένες επισφάλειες τους είναι πολύ υψηλότερες από τα Ίδια Κεφάλαια τους, πόσο μάλλον από τα καθαρά. Είναι δε εντελώς ανόητες οι αναφορές σε «σεισάχθεια» – αφού οι τράπεζες θα χρεοκοπούσαν το επόμενο δευτερόλεπτο.
Εάν δε προσθέσει κανείς τις οφειλές τους στο σύστημα διακανονισμού της ΕΚΤ μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας (Target II), οι οποίες αυξήθηκαν ραγδαία τους τελευταίους μήνες λόγω των εκροών καταθέσεων (γράφημα), η εικόνα τους θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο.
 .
Ευρωζώνη-κεντρικές-τράπεζες-–-τα-υπόλοιπα-λογαριασμών-Target-II-στους-ισολογισμούς-των-εθνικών-κεντρικών-τραπεζών 2
 .
Η κατάσταση βέβαια των ιταλικών και ισπανικών τραπεζών είναι ακόμη χειρότερη σε απόλυτα μεγέθη – ενώ τα αρνητικά υπόλοιπα καλύπτονται ουσιαστικά από τη γερμανική κεντρική τράπεζα.
.

Η παράταση του μνημονίου

Περαιτέρω, η προηγούμενη τοποθέτηση της ελληνικής κυβέρνησης, σύμφωνα με την οποία δεν θα ζητούσε την παράταση του μνημονίου, είχε σαν αποτέλεσμα να σταματήσει η ΕΚΤ να δέχεται ως εγγύηση τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου – για τη χρηματοδότηση των τραπεζών, με επιτόκιο 0,05%.
Η απόφαση της ΕΚΤ αφορούσε ομόλογα αξίας 12 δις €, ενώ καθιστούσε
αδύνατη τη συνέχιση της έκδοσης ομολόγων εκ μέρους του δημοσίου.
Ταυτόχρονα, η χρηματοδότηση των τραπεζών μέσω του ELA (ανάλυση), με επιτόκιο της τάξης του 1,55%, επιβαρύνει σε ετήσια βάση τις ελληνικές τράπεζες με 1 δις € περίπου (στα 68,3 δις € που έχουν ήδη πάρει).
Επομένως, εάν η ΕΚΤ αναιρούσε την απαγόρευση της (μετά την υπογραφή
του μνημονίου από την Ελλάδα, την αποδοχή της Τρόικας κοκ.), οι ελληνικές τράπεζες θα μπορούσαν να αγοράσουν με τα χρήματα από τον ELA ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, να τα καταθέσουν ως εγγύηση και να αγοράσουν νέα ομόλογα
με αποτέλεσμα ουσιαστικά να ετίθετο σε λειτουργία η (παράνομη κατά τους
Γερμανούς) χρηματοδότηση του κράτους, μέσω της εκτύπωσης νέων χρημάτων,
με «συνεργό» την ΕΚΤ.
Σήμερα βέβαια τα δάνεια ELA χρησιμοποιούνται για άλλους σκοπούς – για τη διευκόλυνση των αναλήψεων των Ελλήνων, οι οποίες έχουν ενταθεί λόγω των φόβων της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, της χρεοκοπίας κοκ.
Συνεχίζοντας, ένα μεγάλο μέρος των αναλήψεων κατευθύνεται στη
Γερμανία, όπως φαίνεται από την αύξηση των «διαθεσίμων» της γερμανικής
κεντρικής τράπεζας στην ΕΚΤ (Target II), ύψους 55 δις € στα 515 δις €
(12%). Από την άλλη πλευρά, επειδή οι απαιτήσεις της γερμανικής κεντρικής τράπεζας απέναντι στην ΕΚΤ δεν είναι καλυμμένες με εγγυήσεις, εάν η Ελλάδα έφευγε από την Ευρωζώνη, η Γερμανία θα επιβαρυνόταν και με αυτές τις ζημίες.
Φυσικά θα ετίθετο παράλληλα σε αμφισβήτηση η αξιοπιστία της ΕΚΤ, λόγω του ότι χρηματοδοτεί τις ελληνικές τράπεζες, χωρίς να είναι φερέγγυες – με κριτήριο τις τεράστιες επισφάλειες τους.

Το γεγονός δε, σύμφωνα με το οποίο οι εταιρείες
αξιολόγησης θεωρούν ακόμη ως φερέγγυες τις ελληνικές τράπεζες οφείλεται
στην ΕΚΤ, η οποία τις τροφοδοτεί με ρευστότητα – αν και η ΕΚΤ ισχυρίζεται πως τις θεωρεί φερέγγυες, επειδή οι εταιρείες αξιολόγησης δεν έχουν κάνει το αντίθετο!
Πρόκειται φυσικά για ένα παιχνίδι εντυπώσεων, το οποίο όμως
επιβεβαιώνει πως το μέλλον των ελληνικών τραπεζών κρέμεται από μία πολύ
λεπτή κλωστή – η οποία θα μπορούσε να σπάσει ανά πάσα στιγμή.
Περαιτέρω,
εάν χρεοκοπούσαν οι ελληνικές τράπεζες, δεν θα μπορούσαν να πληρώσουν
τα δάνεια ELA, για τα οποία είναι υπεύθυνη η Τράπεζα της Ελλάδας – οπότε
θα έπρεπε να τα αποσβέσει (διαγράψει) από τα βιβλία της. Εάν δεν
έφταναν όμως τα Ίδια Κεφάλαια της (υπολογίζονται
στα 42 δις €, μαζί την ποσότητα χρημάτων που της ανήκει, με την έννοια
των τόκων από τα δάνεια που της επιτρέπει η παραπάνω ποσότητα
), θα έπρεπε να τα αυξήσει – όπου σε πρώτη προτεραιότητα θα έπρεπε να το κάνει το ελληνικό δημόσιο.
Εάν όμως δεν μπορούσε να παρέχει τα κεφάλαια το κράτος, θα ήταν υποχρεωμένο να επέμβει το ESM, οπότε όλοι οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι
γεγονός που αιτιολογεί την απαίτηση πολλών Γερμανών να μην επιτρέπεται η
χρηματοδότηση της Ελλάδας με το ELA, για ποσά που υπερβαίνουν τα 42 δις
€.
Συμπερασματικά λοιπόν, η απόφαση της
ελληνικής κυβέρνησης να υποταχθεί στο μνημόνιο, στην Τρόικα και στη
Γερμανία, ήταν μάλλον υποχρεωτική, εάν ήθελε να κερδίσει χρόνο
– ενδεχομένως με την πρόθεση να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις, για την εφαρμογή ενός δικού της σχεδίου Β (άρθρο).
Η Γερμανία φυσικά το υποψιάζεται, ακολουθώντας πιθανότατα ένα δικό της Σχέδιο Β – όπου όμως και τα δύο σχέδια φαίνεται να οδηγούν στη στάση πληρωμών, εάν όχι στην έξοδο από την Ευρωζώνη.
Ενδεχομένως δε να πρόκειται για την παραλλαγή της θεωρίας των παιγνίων, η οποία οδηγεί στη σύγκρουση τα δύο αυτοκίνητα που αλλάζουν μαζί πορεία, προς την ίδια κατεύθυνση όμως και την ίδια χρονική στιγμή (ανάλυση) – για το «ατύχημα», στο οποίο πολλοί αναφέρονται.
.

Επίλογος

Η ελληνική κυβέρνηση, εάν σταματούσε η παροχή ρευστότητας προς τις
τράπεζες εκ μέρους της ΕΚΤ, λόγω της μη υπογραφής του μνημονίου, θα
έπρεπε να επιβάλλει ελέγχους στη διακίνηση των κεφαλαίων – οι τράπεζες θα ήταν υποχρεωμένες να περιορίσουν τις αναλήψεις, να σταματήσουν την εκτέλεση εμβασμάτων κοκ. Θα ήταν λοιπόν πολύ πιθανόν να ξεσπάσουν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις – οι οποίες θα είχαν οδυνηρά επακόλουθα.
Στη συνέχεια, εάν η κυβέρνηση δεν άλλαζε απόφαση και δεν υποτασσόταν, θα κατέρρεαν οι τράπεζες – οπότε
η Τράπεζα της Ελλάδας θα έπρεπε να τυπώσει βιαστικά δραχμές, για να τις
διασώσει, διακινδυνεύοντας την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη
. Εκτός εάν ήταν έτοιμη για την εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος, στο οποίο έχει αναφερθεί άλλωστε και η Ιταλία – θεωρώντας το ως τον καταλληλότερο τρόπο, για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της.
Δεν είναι απίθανο λοιπόν να σχεδιάζει κάτι τέτοιο. Εναλλακτικά, την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, δημιουργώντας «πονηρά» τις κατάλληλες προϋποθέσεις
– μία έξοδος που θα συνοδευόταν από στάση πληρωμών, για να ακολουθήσει
μετά η διαπραγμάτευση για τη διαγραφή των δημοσίων χρεών.
Από την άλλη πλευρά η Γερμανία, η οποία γνωρίζει πως θα χάσει πολλά χρήματα από την Ελλάδα,
ίσως προσπαθεί αφενός μεν να μειώσει το ποσόν, «απεμπλέκοντας» εντελώς
τις τράπεζες της, αφετέρου να προετοιμάσει ψυχολογικά τις αγορές
– έτσι ώστε να μην διακινδυνεύσει την κατάρρευση του ευρώ και της Ευρωζώνης, όταν αποφασίσει να αναγκάσει την Ελλάδα να φύγει.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η συνεχής μείωση της έκθεσης των ξένων τραπεζών στην Ελλάδα – συνολικά, στο κράτος και στις ελληνικές τράπεζες.
 .
Ελλάδα – οι απαιτήσεις ξένων τραπεζών από την Ελλάδα (σε δις €).
 .
Δείχνοντας λοιπόν υπομονή η Γερμανία για τους επόμενους τέσσερις
μήνες, πιστεύει ίσως ότι τελικά θα τα καταφέρει – με «έπαθλο» την πλήρη
υποταγή όλων των άλλων χωρών της Ευρωζώνης, από τις οποίες θα κερδίσει διαχρονικά πολύ περισσότερα χρήματα, από αυτά που θα χάσει από την  Ελλάδα
(με τα πλεονάσματα του ισοζυγίου της, με τους χαμηλότερους τόκους που
πληρώνει, με τη διατήρηση του ευρώ σε ανταγωνιστικά χαμηλά επίπεδα
κοκ.).
Ολοκληρώνοντας, έχουμε την άποψη πως η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη – ενώ η
Ελλάδα, εάν αναγκαζόταν σε μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, καθώς επίσης στην
έξοδο της από την Ευρωζώνη, θα ήταν σίγουρα ο μεγάλος χαμένος του
παιχνιδιού
(από πάρα πολλές πλευρές, συμπεριλαμβανομένης της γεωπολιτικής).
Σε κάθε περίπτωση, πιθανολογούμε ότι θα βιώσουμε έναν «αγώνα δρόμου
σε ένα τετράμηνο ναρκοπέδιο», μεταξύ της Ελλάδας και της Γερμανίας.
Μπορεί φυσικά, ευχόμαστε και ελπίζουμε καλύτερα,  να κάνουμε λάθος
– τόσο όσον αφορά τις προθέσεις της Γερμανίας, όσο και αυτές της
Ελλάδας, κυρίως όμως αναφορικά με τη σύγκρουση που προβλέπεται.
Υστερόγραφο: Ελπίζουμε τα δάνεια της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (ESΜ, EKT, διακρατικά), να μην μπορούν να εκχωρηθούν σε τρίτους, όπως θεωρούν ορισμένοι ότι επιτρέπεται από τις δανειακές συμβάσεις – σε άλλα κράτη δηλαδή, τα οποία θα είχαν ίσως τη δυνατότητα να τα εισπράξουν με βίαιο τρόπο από την Ελλάδα.
Σωστό θα ήταν βέβαια να διαπιστωθεί, καθώς επίσης να προσεχθεί
ιδιαίτερα από την ελληνική κυβέρνηση, για να μη βρεθούμε προ απροόπτου –
εάν τυχόν υπάρξουν «επιπλοκές» τον Ιούνιο ή πιο πριν, ειδικά με τη
Γερμανία. Πόσο μάλλον αφού η Ελλάδα θα χρειαστεί αναμφίβολα και τρίτο πακέτο στήριξης από την Ευρωζώνη, ύψους τουλάχιστον 40 δις € – κάτι που υποθέτουμε πως πολύ δύσκολα θα γίνει αποδεκτό, αν και θα είναι απολύτως απαραίτητο για να μην χρεοκοπήσει η χώρα.
Πάντως, η απόσυρση της απαίτησης ονομαστικής διαγραφής χρέους από την ελληνική κυβέρνηση, ίσως αποδειχθεί το μοιραίο, κρίσιμο, ασυγχώρητο λάθος της – το οποίο ευχόμαστε να μην οδηγήσει τη χώρα σε πολύ δύσβατα μονοπάτια.
Βιβλιογραφία: WW, IFO, DIW
.

Black-Strip
Vassilis Viliardos
Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος,
πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο
του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά
χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας.
Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική
κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 5.000 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και
έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία,
καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Για το πλήρες βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, πατήστε εδώ.
( e-mail: viliardos@analyst.gr )

Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία
Black-Strip
.

© Copyright 2015 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.

Ελλάδα

H FIBRAN γιορτάζει τα 50 χρόνια της με νέες επενδύσεις 45 εκατ. ευρώ

Δημοσιεύτηκε

στις

Αύξηση κύκλου εργασιών και κερδοφορίας το 2023, παρά τις πιέσεις από τις τιμές ενέργειας

Nέες επενδύσεις στην Ελλάδα, συνολικού ύψους 45 εκατ. ευρώ, τρέχει από φέτος η ελληνική πολυεθνική βιομηχανία παραγωγής μονωτικών υλικών FIBRAN. Σε συνδυασμό με τις επενδύσεις που έχουν προηγηθεί ή τρέχουν επίσης επί του παρόντος στις μονάδες της στο εξωτερικό ο Όμιλος «τρέχει» και φέτος –χρονιά σημειωτέον κατά την οποία εορτάζει τα 50 χρόνια από την ίδρυσή της –  ανοδικά, έχοντας ξεπεράσει στη χρήση 2023 το «φράγμα» των 200 εκατ. ευρώ τζίρου.

Όπως επισημαίνει σχετικά στη «Ν» η Πρόεδρος και Διευθύνουσα Σύμβουλος της εταιρείας και του Ομίλου, Μαρία Δ. Αναστασιάδου Σαββαΐδου,  το επενδυτικό πρόγραμμα των 45 εκατ. ευρώ αφορά:

  • Νέα γραμμή εξηλασμένης πολυστερίνης στην έδρα της εταιρείας  στην Τερπνή Σερρών. Η νέα γραμμή θα παράγει προϊόντα μεγαλύτερου πάχους (20 cm) με τα καλύτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά και αναμένεται να ολοκληρωθεί τον Ιούλιο του 2025.
  • Επενδύσεις προσθήκης εξοπλισμού βελτίωσης ποιότητας και αυτοματισμού των παραγόμενων προϊόντων πετροβάμβακα τη μονάδα πετροβάμβακα της εταιρείας επίσης στην Τερπνή Σερρών.
  • Επενδύσεις στην ενέργεια για μετάβαση από την Μέση στην Υψηλή Τάση.
  • Νέες εγκαταστάσεις (αποθήκες κ.α.) στην Τερπνή.
  • Επενδύσεις σε ΑΠΕ στην Κεντρική Μακεδονία και
  • Νέα γραφεία Διοίκησης στην περιοχή της Θέρμης, στη Θεσσαλονίκη. Προβλέπεται μεταφορά της Διοίκησης σε αυτά σε ορίζοντα διετίας.

Έντονη εξωστρέφεια

Παράλληλα, ο Όμιλος επεκτείνει τις επενδύσεις του στην Ιταλία για τη βέλτιστη μακρόχρονη βιώσιμη αξιοποίηση των λατομείων στην Τοσκάνη και για βελτιστοποίηση του εξοπλισμού του εργοστασίου γύψου που εξαγόρασε μαζί με τα τρία λατομεία το 2021. Περαιτέρω, μάλιστα, όπως προσθέτει η κα.Αναστασιάδου Σαββαΐδου, ήδη εξετάζεται και μεσοπρόθεσμο επιχειρηματικό πλάνο επενδύσεων στα Βαλκάνια και την αφρικανική ήπειρο.

Συνολικά, επίσης, την προηγούμενη τριετία η FIBRAN ολοκλήρωσε επενδύσεις της τάξης των 100 εκατ. ευρώ που εκτός από τις προαναφερόμενες επενδύσεις στην Ιταλία αφορούσαν την αγορά εργοστασίου πετροβάμβακα στη Βουλγαρία και στην παραγωγή εξηλασμένης πολυστερίνης στη νέα της μονάδα παραγωγής στην Τσεχία, αμφότερα το 2022. Παράλληλα οι θυγατρικές εταιρείες του Ομίλου στη Σλοβενία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και τη Βουλγαρία παίζουν ενεργό ρόλο τόσο στην έρευνα και ανάπτυξη για την υιοθέτηση μοντέλων αειφορίας στη διαχείριση υλικών και στην εφαρμογή των συστημάτων μόνωσης και ξηράς δόμησης σε συνεργασία με τα κορυφαία πανεπιστημιακά ιδρύματα της Ευρώπης αλλά και ως ιδρυτικά μέλη ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών για τα δομικά υλικά και την κατασκευή.

Με εμπορική παρουσία σε 46 χώρες, εξαγωγές σε όλες τις ηπείρους και με παρουσία στα σημαντικότερα κατασκευαστικά έργα της Ευρώπης και του κόσμου, όπως προσθέτει η επικεφαλής της, κερδίζει την εμπιστοσύνη των κατασκευαστών, των επενδυτών και του μελετητικού κόσμου.

Εν κατακλείδι, η FIBRAN είναι ίσως ο μοναδικός όμιλος δομικών υλικών στην Ευρώπη που διαθέτει εργοστάσια με όλα τα μονωτικά υλικά (εξηλασμένη πολυστερίνη, πετροβάμβακα, διογκωμένη πολυστερίνη) και προϊόντα ξηράς δόμησης.  «Μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι δεν υπάρχουν κακά και καλά μονωτικά υλικά και το αποδεικνύουμε στην πράξη.  Αυτό που πρεσβεύουμε είναι ότι επιλέγουμε μονωτικά υλικά ανάλογα με τη χρήση της εφαρμογής, την τοποθεσία του κτιρίου, την ηλικία, τις περιβαλλοντικές και κλιματολογικές συνθήκες, τα ρίσκα και τους κινδύνους», σημειώνει η Πρόεδρος και CEO του Ομίλου.

Αξίζει, δε, να σημειωθεί ότι με το εργοστάσιο παραγωγής πετροβάμβακα στην Τερπνή, ένα από τα ελάχιστα που παράγουν με ηλεκτρικούς φούρνους σε όλο τον κόσμο,  και την πρόσφατη επένδυση στη Βουλγαρία η FIBRAN αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς πετροβάμβακα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Πάγιες αρχές του Ομίλου – και η πιο σημαντική παρακαταθήκη από τον ιδρυτή του, Δημήτρη Αναστασιάδη, όπως επισημαίνει η κα. Αναστασιάδου Σαββαΐδου, είναι το τετράπτυχο:

  • Σεμνότητα: Να μιλάνε οι πράξεις σου και όχι τα λόγια σου
  • Νοικοκυροσύνη: Να επενδύεις χωρίς εξαρτήσεις
  • Εξωστρέφεια: Δεν υπάρχουν σύνορα στη δράση αλλά ούτε και στα όνειρα
  • Ανθρωποκεντρικότητα: Ο κάθε άνθρωπος έχει ρίζες και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο είναι προϋπόθεση για να επιστρέφει στις ρίζες του.

Στην Ελλάδα, επίσης, η μητρική εταιρεία συμμετέχει διαχρονικά σε ερευνητικά προγράμματα με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και παράλληλα επενδύει σταθερά στο ανθρώπινο δυναμικό της που πλέον ξεπερνά τα 730 άτομα, όπως και στον κοινωνικό ιστό των περιοχών δραστηριοποίησης.

Σταθερά ανοδική πορεία

Με κύκλο εργασιών που ξεπέρασε το 2023 τα 200 εκατομμύρια ευρώ – συγκεκριμένα ανήλθε σε 200,723 εκατ. ευρώ, έναντι  199,976 εκατ. το 2022 – ο Όμιλος FIBRAN συνεχίζει κάθε χρόνο την ανοδική του πορεία.

Η ελληνική μητρική, με κύκλο εργασιών που ξεπέρασε τα 76 εκατομμύρια ευρώ – συγκεκριμένα ανήλθε σε 76,477 εκατ. ευρώ έναντι 72,786 εκατ. του 2022 – είχε την καλύτερη επίδοση στην ιστορία της. Σημειωτέον, δε, ότι το 2023 η ελληνική μητρική κατέγραψε κέρδη προ φόρων ύψους 9,710 εκατ. έναντι 4,074 εκατ. ευρώ του 2022 και μετά φόρων κέρδη ύψους 7,521 εκατ. ευρώ έναντι 2,526 εκατ. την προηγούμενη χρονιά, με το πολύ μεγάλο κόστος της ενέργειας και τις μειώσεις τιμών στις οποίες προέβη η εταιρεία να συμπιέζουν μάλιστα την κερδοφορία.
Αντίστοιχα, σε επίπεδο Ομίλου τα ενοποιημένα προ φόρων κέρδη ανήλθαν σε 15,736 εκατ. ευρώ έναντι 10,462 εκατ. του 2022 και τα ενοποιημένα μετά φόρων κέρδη σε 12,116 εκατ. έναντι 7,106 εκατ. ευρώ το 2022.

Το «ταξίδι» της FIBRAN ξεκίνησε από το όραμα του ιδρυτή της, αείμνηστου Δημήτρη Αναστασιάδη, για μια πρότυπη παραγωγική μονάδα μονωτικών υλικών σε μια μικρή επαρχιακή κωμόπολη και μια Ελλάδα της παραγωγής και της προκοπής, που παράγει με τις δυνάμεις της προϊόντα καλύτερα από τον διεθνή ανταγωνισμό.

Τα 50 χρόνια διαδρομής της FIBRAN εορτάστηκαν με μια λαμπερή εκδήλωση στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, παρουσία του Υπουργού Ανάπτυξης, Τάκη Θεοδωρικάκου και διακεκριμένων εκπροσώπων του ελληνικού «επιχειρείν».

Ναυτεμπορική

Συνέχεια ανάγνωσης

Ελλάδα

FSRU Αλεξανδρούπολης: Σε εμπορική λειτουργία ο Τερματικός Σταθμός LNG

Δημοσιεύτηκε

στις

Σε λειτουργία ο πρώτος υπεράκτιος σταθμός φυσικού αερίου στη χώρα

Ξεκινά η Εμπορική Λειτουργία του Τερματικού Σταθμού LNG Αλεξανδρούπολης, με στόχο και την ανάδειξη της πόλης σε μια νέα ενεργειακή πύλη για ολόκληρη την Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Η Gastrade, ανακοινώνει ότι θέτει σε εμπορική λειτουργία τον Τερματικό Σταθμό LNG Αλεξανδρούπολης. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα ενεργειακά έργα σε Ευρωπαϊκό, Περιφερειακό, Εθνικό και τοπικό επίπεδο, που σχεδιάστηκε, κατασκευάστηκε, ανήκει και θα λειτουργείται από την Gastrade. Ένα έργο-ορόσημο που οραματίστηκε πριν από 15 χρόνια ο Δημήτρης Κοπελούζος.

Αποτέλεσμα μεγάλων συνεργασιών, με πρωτοποριακή σύλληψη το έργο συμβάλλει στην ενεργειακή ασφάλεια και στη διαφοροποίηση των πηγών και των οδών προμήθειας ενέργειας της Νοτιοανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, αναβαθμίζοντας καθοριστικά τον ρόλο και τη σημασία της Ελλάδας στον σύγχρονο ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης, καθιστώντας την ενεργειακή πύλη  για εννέα και πλέον χώρες.

Από την Τελική Επενδυτική Απόφαση στην Έναρξη της Εμπορικής Λειτουργίας

Η υλοποίηση του έργου άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά με τη λήψη της Τελικής Επενδυτικής Απόφασης (FID) στις 27 Ιανουαρίου 2022 από τη Gastrade, Στη συνέχεια, οι χερσαίες και υπεράκτιες κατασκευαστικές εργασίες στην Αλεξανδρούπολη προχώρησαν ταχύτατα, ενώ τον Φεβρουάριο του 2023 ξεκίνησε η κατασκευή της πλωτής μονάδας αποθήκευσης και επαναεριοποίησης LNG (FSRU) στη Σιγκαπούρη. Το FSRU απέπλευσε από το ναυπηγείο Seatrium στις 26 Νοεμβρίου 2023, φτάνοντας στα νερά του Θρακικού Πελάγους στις 17 Δεκεμβρίου 2023, όπου και αγκυροβόλησε στη μόνιμη θέση του.

Με την επιτυχή ολοκλήρωση όλων των δοκιμών λειτουργίας και την έκδοση από το Υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος της άδειας Λειτουργίας του το περασμένο καλοκαίρι, το έργο τέθηκε σε λειτουργική ετοιμότητα επιτρέποντας επίσημα την έναρξη της εμπορικής λειτουργίας του Έργου.

Ο Τερματικός Σταθμός LNG Αλεξανδρούπολης αποτελείται εκτός από το FSRU, από  ένα υποθαλάσσιο και χερσαίο αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου, ο οποίος συνδέει το FSRU με το Ελληνικό Σύστημα Μεταφοράς («ΕΣΜΦΑ») και μέσω αυτού θα παραδίδει φυσικό αέριο εκτός από την Ελλάδα και στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Βόρεια Μακεδονία, τη Σερβία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία στα ανατολικά, καθώς και την Ουγγαρία και Σλοβακία στα δυτικά. Η Πλωτή Μονάδα, που ονομάστηκε «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΙΣ» προς τιμήν της πόλης και των κατοίκων της, που αγκάλιασαν το φιλόδοξο αυτό σχέδιο από την αρχή, διαθέτει τεχνολογία αιχμής, με μέγιστη δυναμικότητα επαναεριοποίησης 5,5 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων ετησίως.

Η επόμενη μέρα

Ήδη 14 ελληνικές και διεθνείς εταιρείες συμμετέχουν εμπορικά στο έργο δεσμεύοντας σχεδόν το σύνολο της δυναμικότητας του με χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον μέχρι το 2030. Ταυτόχρονα, η έναρξη της εμπορικής λειτουργίας του έργου, σηματοδοτεί την επέκταση της πρωτοβουλίας του Κάθετου Διαδρόμου, ενισχύοντας σημαντικά τη δυναμική του με στόχο τη δημιουργία ενός κόμβου συναλλαγών φυσικού αερίου στην Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Η ομάδα της Gastrade, μαζί με τους στρατηγικούς εταίρους και μετόχους της, Ελμίνα Κοπελούζου, Gaslog, ΔΕΠΑ Εμπορίας, Bulgartransgaz και ΔΕΣΦΑ, ευχαριστεί όλους τους φορείς που συνέβαλαν στην επιτυχή ολοκλήρωση αυτού του Εθνικού έργου και παραμένει αφοσιωμένη στη διασφάλιση ενός πιο βιώσιμου και ασφαλούς ενεργειακού μέλλοντος για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Gastrade Κωστής Σιφναίος ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Είμαστε όλες και όλοι, η ομάδα της Gastrade, πραγματικά υπερήφανοι και ενθουσιασμένοι που φθάσαμε στο τέλος της μεγάλης αυτής διαδρομής με επιτυχία και παραδίδουμε στη χώρα μας και σε όλη τη περιοχή γύρω μας ένα τόσο σημαντικό έργο. Το όραμά μας είναι να λειτουργήσει το έργο αυτό στην αγορά με τρόπο φιλικό για τη κοινωνία της Αλεξανδρούπολης, το περιβάλλον και τους πελάτες μας, προσφέροντας μια σταθερή και αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση για όλη την περιφέρειά μας. Θέλουμε να γίνουμε σημείο αναφοράς για τη ποιότητα των υπηρεσιών που θα προσφέρουμε».

«Χρειάστηκαν το όραμα ενός ανθρώπου, δεκαπέντε χρόνια προσπάθειας και δύο σχεδόν χρόνια εντατικής τεχνικής προετοιμασίας, ώστε η Ελλάδα, η Αλεξανδρούπολη, να αποκτήσουν ένα έργο τομή για τα ενεργειακά δεδομένα της ευρύτερης ευρωπαϊκής περιφέρειας. Ο Τερματικός Σταθμός LNG Αλεξανδρούπολης, είναι πολλά περισσότερα από ένα επιχειρηματικό έργο. Είναι μια απτή απόδειξη των δυνατοτήτων που έχουμε στην Ελλάδα να δημιουργούμε ευρωπαϊκές υποδομές που απαντούν σε προβλήματα των καιρών μας, δίνοντας ευκαιρίες και προοπτικές για ένα καλύτερο και βιώσιμο ενεργειακά μέλλον» τονίζει η ιδρύτρια μέτοχος της Εταιρείας κυρία Ελμίνα Κοπελούζου.

«Η GasLog είναι περήφανη για το γεγονός ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του έργου από την αρχή, τη μετατροπή ενός πλοίου μεταφοράς LNG σε FSRU, την παράδοση της πλωτής μονάδας στην Αλεξανδρούπολη και την επιτυχή έναρξη λειτουργίας του Τερματικού Σταθμού Αλεξανδρούπολης, συμβάλλοντας ως μέτοχος αλλά και ως φορέας λειτουργίας του FSRU, τηρώντας παράλληλα τη δέσμευσή μας για την παροχή αξιόπιστων και καινοτόμων υπηρεσιών LNG σε παγκόσμια κλίμακα», δήλωσε ο κος Paolo Enoizi, Διευθύνων Σύμβουλος της GasLog.

«Η σημερινή μέρα σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου κεφαλαίου στο ενεργειακό τοπίο της περιοχής μας. Ο Τερματικός Σταθμός LNG Αλεξανδρούπολης, σχεδιασμένος με όραμα στραμμένο προς το μέλλον, αντιπροσωπεύει μια απτή λύση στις πιεστικές προκλήσεις της ενεργειακής ασφάλειας και της διαφοροποίησης των πηγών εφοδιασμού στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Μέσω αυτού του έργου, διασφαλίζουμε πρόσβαση σε πιο αξιόπιστες και ποικίλες πηγές ενέργειας, δημιουργώντας νέες οικονομικές ευκαιρίες για την τοπική κοινότητα και ενισχύουμε τη γεωπολιτική θέση του έθνους μας. Είμαστε πολύ περήφανοι για την καθοριστική συμβολή της ΔΕΠΑ Εμπορίας στην επιτυχή υλοποίηση αυτής της στρατηγικής υποδομής, η οποία θα αποφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στις γειτονικές της χώρες», δήλωσε ο Κωνσταντίνος Ξιφαράς, Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΠΑ Εμπορίας.

«Η έναρξη της εμπορικής λειτουργίας του FSRU Αλεξανδρούπολης αποτελεί σημαντικό ορόσημο για τη διασφάλιση της διαφοροποίησης του χαρτοφυλακίου προμηθειών και για την  εξασφάλιση της ενεργειακής ασφάλειας όχι μόνο για τη Βουλγαρία, αλλά και για την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η απόφαση, που ελήφθη το 2020, από τη Βουλγαρία και την Bulgartransgaz να γίνουν μέτοχοι με μερίδιο 20% στην Gastrade A.E. αποδείχθηκε στρατηγική. Σήμερα, το FSRU Αλεξανδρούπολης είναι αναμφίβολα μια κρίσιμη υποδομή που εξασφαλίζει πρόσβαση σε προμήθειες φυσικού αερίου από ασφαλείς και αξιόπιστες πηγές, όπως οι ΗΠΑ, το Κατάρ, η Αίγυπτος κ.λπ. Ο αυξανόμενος ρόλος του LNG για την περιοχή και η παρουσία αυτής της νέας δυνατότητας αποθήκευσης και επαναεριοποίησης LNG είναι υψίστης σημασίας για τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης που στοχεύουν να διαφοροποιήσουν τον εφοδιασμό τους και να ανεξαρτητοποιηθούν από το ρωσικό φυσικό αέριο. Θα βελτιώσει επίσης την ρευστότητα και ολοκλήρωση της ενεργειακής αγοράς στην περιοχή μας,» σχολίασε ο Kiril Ravnachki, Εκτελεστικός Διευθυντής της Bulgartransgaz.

«Η έναρξη της εμπορικής λειτουργίας του Τερματικού Σταθμού LNG της Αλεξανδρούπολης (Alexandroupolis FSRU) αποτελεί ορόσημο, εδραιώνοντας την Ελλάδα ως βασική ενεργειακή πύλη για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και ευρύτερα. Ο νέος αυτός σταθμός εισαγωγής LNG, σε συνδυασμό με τον σταθμό LNG της Ρεβυθούσας και τις επενδύσεις του ΔΕΣΦΑ για την αύξηση της εξαγωγικής δυναμικότητας του ελληνικού δικτύου, καθώς και με πρωτοβουλίες όπως ο TAP, ο IGB και ο Κάθετος Διάδρομος, ενισχύουν περαιτέρω τις ενεργειακές υποδομές και τη διασυνδεσιμότητα της περιοχής,» πρόσθεσε η κυρία Maria Rita Galli, Διευθύνουσα Σύμβουλος του ΔΕΣΦΑ.

Nαυτεμπορική

Συνέχεια ανάγνωσης

Ελλάδα

Το παγκόσμιο συμφέρον, το συμφέρον τον αγορών και το συμφέρον της χώρας

Δημοσιεύτηκε

στις

Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης (Eurokinissi)

Μήπως αυτή η στρατηγική υπηρετεί τα συμφέροντα μιας μικρής ελίτ και τις προσωπικές φιλοδοξίες του Πρωθυπουργού για πλαισίωση του ιερατείου του Νταβός;

Χάρης Τοπαλίδης

Ήταν τελείως φυσικό, σε μια κοινωνία αποπροσανατολισμένη και προς ώρας γονατισμένη από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της φτωχοποίησης, του κορπορατισμού και της συρρίκνωσης της δημόσιας σφαίρας επικοινωνίας και γοητευμένης ταυτόχρονα από τις σειρήνες του life-style, να συμβεί και αυτό: Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης της να τοποθετηθεί στη Γ.Σ. του ΟΗΕ ότι: «το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών» και ταυτόχρονα να βραβευθεί στη ΝΥ από τον Α. Μπουρλά με το βραβείο «Global citizen 2024».

Σε ποίες συνθήκες της χώρας ή έστω της τρέχουσας διεθνούς συγκυρίας ανταποκρίνεται αυτή η στάση και η δραστηριότητα του πρώτου πολίτη της στο ανώτατο forum της διεθνούς σκηνής για την ετήσια παρουσίαση της πολιτικής και των θέσεων των κρατών στο διεθνές στερέωμα και τι υποδηλώνει για την ανταπόκρισή του ως Πρωθυπουργού σε αυτές;

Είναι σαφές ότι ο νεολογισμός του Πρωθυπουργού «παγκόσμιο συμφέρον» χρησιμοποιείται ως πολιτική έννοια και όχι ως κάτι ευρύτερο (π.χ. οικουμενικό συμφέρον που εμπλέκει ηθικές και αξιακές θεωρήσεις οικουμενικού χαρακτήρα). Οι πολιτικές οντότητες όμως που δραστηριοποιούνται στην παγκόσμια σκηνή, είναι τα κράτη τα οποία έχουν διαφορετικά και πολλές φορές αντιτιθέμενα συμφέροντα, όπως δείχνει η αιματοβαμμένη πορεία της Ιστορίας. Πώς είναι λοιπόν δυνατό να συγκεραστούν τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα σε ένα παγκόσμιο συμφέρον; Πως, με ποιες διαδικασίες θα γίνει επιτέλους ο συγκερασμός – μετά από τόσους αιώνες Ιστορίας – και με ποιά παγκόσμια ιεραρχική οργάνωση θα ασκηθεί η πολιτική του παγκοσμίου συμφέροντος; Ή μήπως ο νεολογισμός του Πρωθυπουργού διαπνέεται απλά από μια ρομαντική και ιδεαλιστική προσέγγιση άλλων εποχών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι που θεωρεί τον κοσμοπολιτισμό ως προϋπόθεση για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία και δεν μπορεί να κατηγορηθεί παρά μόνο για έλλειψη ρεαλισμού; Ή μήπως οι διεθνείς συνθήκες χαρακτηρίζονται σήμερα από μια ισορροπία στις διεθνείς σχέσεις, σταθερότητα στους διεθνείς συσχετισμούς, ευημερία στη διεθνή οικονομία και πνεύμα συνεργασίας στις διακρατικές σχέσεις που επιτρέπουν την πρωτοποριακά ρηξικέλευθη έστω προσέγγιση του παγκοσμίου συμφέροντος; Ή τέλος, μήπως παρά τη διεθνή και μάλιστα πολεμική αναταραχή που εξελίσσεται σήμερα γύρω της, η χώρα την οποία εκπροσωπεί, η Ελλάδα, απολαμβάνει υπό την ηγεσία του μια περίοδο δυναμισμού και σταθερότητας, έχοντας αντιμετωπίσει με επιτυχία τα χρόνια ζητήματα ανάπτυξης και τα προβλήματα εθνικής κυριαρχίας με τους γείτονές της και θέλει να αναβαθμίσει τη διεθνή της θέση εξάγοντας και προωθώντας την διεθνή αυτοπεποίθηση και τον κοσμοπολιτισμό που έχουν κατακτήσει οι πολίτες της;

Η προφανής ασυμβατότητα όλων των προηγούμενων ερωτημάτων, που θα μπορούσε να θέσει ένας καλόπιστος παρατηρητής, με τη ζέουσα πραγματικότητα που ζούμε σήμερα αποκαλύπτει για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα την πολιτική και ιδεολογική στράτευση και στόχευση της κυβέρνησης της ΝΔ και ταυτόχρονα ξεσκεπάζει τις αιτίες των κύριων παθογενειών της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ).

Η υπονόμευση της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας

Η παγκόσμια διακυβέρνηση με τη δημιουργία μιας υπερεθνικής δομής διακυβέρνησης συνιστά από τη δεκαετία του 1970 τον απώτατο διακηρυγμένο στόχο των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων της αγοράς. Με βάση το πρόταγμα τους, της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας και της ανεξαρτησίας από τις πολιτικές αποφάσεις, μια υπερεθνική δομή διακυβέρνησης εξασφαλίζει την αυτορρυθμιζόμενη λειτουργία των αγορών σε παγκόσμια κλίμακα σε ένα τέτοιο πλαίσιο.

Το επίπεδο της ρυθμιστικής εξουσίας που είναι ωστόσο δυνατό να θεσμοθετηθεί σε μια τέτοια κλίμακα, είναι μηδαμινό έως ελάχιστο, γιατί μια τέτοια δομή εξουσίας δεν θα διέθετε δημοκρατική νομιμοποίηση και η αντιπροσωπευτικότητά της θα εξαντλούνταν στον υφιστάμενο ηγεμονικό συσχετισμό μεταξύ αναπτυγμένων – αναπτυσσόμενων χωρών (Βορρά-Νότου).

Όπως έχει τεκμηριώσει εμφατικά ο Γερμανός φιλόσοφος J. Habermas, μια πολιτική ρυθμιστική υπερεθνική δομή δεν είναι εφικτή χωρίς τη διαμεσολάβηση μακροπρόθεσμων κοινωνικών και πολιτιστικών διεργασιών σύγκλισης ανάμεσα στα κράτη, που προϋποθέτουν άλλες πολιτικές από αυτές της πολεμικής σύγκρουσης και της μονοπολικής διάρθρωσης της παγκόσμιας ισχύος, που κυριαρχούν σήμερα.

Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, και καθώς οι πρόνοιες της δημοκρατίας και οι εγγυήσεις του κράτους Δικαίου είναι κατακτήσεις των λαών σε εθνική κλίμακα, η σύσταση μιας πολιτικής ρυθμιστικής υπερεθνικής δομής ομοσπονδιακού τύπου συνιστά κατάφωρη παραβίαση των αρχών της δημοκρατικής λειτουργίας και της εθνικής κυριαρχίας. Προοιωνίζεται περαιτέρω μια κοινωνία τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων, χωρίς συλλογικά δικαιώματα.

Τα συμφέροντα της χώρας

Τι σημαίνει, στο πλαίσιο αυτό, η τοποθέτηση του πρωθυπουργού στον ΟΗΕ και η βράβευσή του από το Atlantic Council ένα think tank των ΗΠΑ στενά συνδεδεμένο με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (Νταβός);

Είναι κατ’ αρχήν σαφές ότι ως παγκόσμιο συμφέρον εννοείται το συμφέρον της Δύσης. Επομένως, συμμερίζεται απολύτως την πολεμική ανάγκη το συμφέρον της Δύσης να καταστεί παγκόσμιο συμφέρον. Κατά δεύτερο λόγο, και καθώς τα εθνικά συμφέροντα δεν μπορούν να συγκεραστούν σε ένα παγκόσμιο, όπως ρητά αναγνωρίζει, το υπερεθνικό συμφέρον που επικαλείται είναι το συμφέρον των αγορών, που «διαπερνά τα εθνικά συμφέροντα», στο οποίο στρατεύεται. Τοποθετείται δηλαδή, ως εάν η στράτευση της χώρας στο Δυτικό στρατόπεδο και στα συμφέροντα των αγορών συνιστά τη θεμελιώδη πολιτική της χώρας για την ανάπτυξη και την ασφάλειά της στο νέο διεθνές περιβάλλον. Επιχειρείται δηλαδή ένα άλμα στη θέση της χώρας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας και στον διεθνή της προσανατολισμό, καθώς ταυτίζει τα συμφέροντά της αποκλειστικά με αυτά των αναπτυγμένων κεφαλαιοκρατικά χωρών του Βορρά. Εδώ εγείρονται τα ερωτήματα: (α) μήπως υπάρχουν εγγυήσεις για υποστήριξη από τις τελευταίες στα πεδία της ανάπτυξης και της ασφάλειας, που, παρά το γεγονός ότι αντιβαίνουν στην πρόσφατη εμπειρία μας, έχουν δοθεί αλλά δεν τις γνωρίζουμε; (β) μήπως έχει μειωθεί, χωρίς να ομολογείται, τόσο η ισχύς της χώρας ώστε να είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει εκούσια ή ακούσια τις προτεραιότητες του Βορρά (καμία άλλη χώρα του Ευρωπαϊκού Νότου δεν έχει υιοθετήσει τόσο εμφατικά την Ατζέντα του) ακόμη και αν αντίκεινται στα σαφώς διαφορετικής φύσης συμφέροντα της χώρας; (γ) καθώς η χώρα κάθε άλλο παρά παρουσιάζει συγκριτικό πλεονέκτημα σε κεφάλαια και χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, (το τραπεζικό της σύστημα δεν έχει καν ακόμη αποκτήσει την αυτονομία του από τα κεφάλαια των φορολογουμένων) πως εξηγείται η ταύτισή της με τα συμφέροντα των αυτορρυθμιζόμενων αγορών; (δ) ή μήπως αυτή η στρατηγική υπηρετεί τα συμφέροντα μιας μικρής ελίτ και τις προσωπικές φιλοδοξίες του Πρωθυπουργού για πλαισίωση του ιερατείου του Νταβός;

Ποια είναι όμως αυτή η Ατζέντα, σε τι αποσκοπεί και πως συνδέεται με τον φορέα της επιβράβευσης του Πρωθυπουργού στη Νέα Υόρκη; Πρόκειται για τη νεοφιλελεύθερη Ατζέντα της ψηφιακής και πράσινης μετάβασης, όπως έχει σχεδιαστεί από το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, για την παγκόσμια προώθηση της μονοπολικής ηγεμονίας τους στην εποχή που ανοίγεται μπροστά μας και διαδέχεται τον φιλελευθερισμό. Η Ατζέντα αυτή, αναδιαρθρώνοντας ριζικά τις σχέσεις κεφαλαίου εργασίας υπέρ του κεφαλαίου και τις σχέσεις Βορρά Νότου υπέρ του Βορρά, έχει διχάσει τις ΗΠΑ, αλλά είναι κυρίαρχη στα ΜΜΕ και στις τρέχουσες πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης.  Πώς αυτό; κύριος φορέας της προώθησής της στην Ευρώπη, με γόνιμα όπως φαίνεται αποτελέσματα, είναι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, στενά συνδεδεμένο με το Atlantic Council από το οποίο και εκπορεύθηκε, σε αναγνώριση των υπηρεσιών του Πρωθυπουργού, και η βράβευση του, ως παγκόσμιου Πολίτη το 2024.

Το καταληκτικό ερώτημα που εγείρεται είναι: πως είναι δυνατόν σήμερα, και η κυβέρνηση της ΝΔ και η αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) να αναγνωρίζουν τον ίδιο μέντορα της πολιτικής τους; Η ταύτιση με το  Πρόγραμμα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ προβάλλεται από μεν τη νεοφιλελεύθερη ΝΔ, ως τεκμήριο της προσχώρησής της στη νέα λεωφόρο της προόδου από δε την Αριστερά/Κεντροαριστερά, ως ανταπόκρισή της στην Ατζέντα της νέας Μέκκας του σοσιαλισμού και της προοδευτικότητας.

Υπηρετεί αυτή η Ατζέντα τα συμφέροντα της χώρας; Την απάντηση πρέπει να την αναζητήσουμε στην εκλογική καταβαράθρωση του πολιτικού συστήματος, στη διαρκώς συρρικνούμενη απήχηση της κυβέρνησης και στην καχεξία της Αντιπολίτευσης αλλά και στην τεράστια άνοδο της Ακροδεξιάς.

Πηγή: Έθνος

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή