Ακολουθήστε μας

Γενικά θέματα

Ριζική λύση ή χρεοκοπία

Δημοσιεύτηκε

στις

Ελλάδα-και-χρεοκοπία 
Βασίλης Βιλιάρδος
Το
πρόβλημα της Ελλάδας πρέπει να λυθεί τώρα, πριν ακόμη χαθεί η
εμπιστοσύνη των Ελλήνων και σε αυτήν την κυβέρνηση – με αποτέλεσμα να
βυθιστεί η πατρίδα μας σε μία καταστροφική πολιτική και κοινωνική κρίση,
με τρομακτικά επακόλουθα

«Ο ορισμός της ανοησίας, η ομοιόμορφη αντιμετώπιση του προβλήματος του δημοσίου χρέους εν προκειμένω, είναι, κατά τον Αϊνστάιν, το να επαναλαμβάνει κανείς το ίδιο πείραμα, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα».

Ανάλυση 

Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας έχει αναμφίβολα αναλάβει μία πολύ δύσκολη αποστολή, διαθέτοντας ελάχιστες εμπειρίες
ενώ είναι η πρώτη στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, η οποία θέλει να
εφαρμόσει ακριβώς εκείνη την πολιτική, για την οποία ψηφίσθηκε από τους
Έλληνες Πολίτες.
Με απλά λόγια, σε αντίθεση με όλες τις
κυβερνήσεις του παρελθόντος, οι οποίες άλλα υπόσχονταν προεκλογικά και
άλλα εφάρμοζαν στη συνέχεια, θεωρώντας προφανώς ότι γνώριζαν οι ίδιες
καλύτερα πώς θα έπρεπε να ενεργούν, η καινούργια ηγεσία πιστεύει πως οι Πολίτες ξέρουν καλύτερα τι θέλουν – ενώ αυτή είναι υποχρεωμένη να αναζητήσει τους τρόπους, με τους οποίους θα πραγματοποιήσει τη βούληση τους.
Ακριβώς για το λόγο αυτό στηρίζεται ήδη
από περισσότερους Έλληνες, κυρίως από τους νέους, συγκριτικά με αυτούς
που την εξέλεξαν, διαφόρων πολιτικών ιδεολογιών – ενώ ενισχύεται επίσης
από Πολίτες άλλων χωρών. Η αιτία είναι το ότι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι διακρίνουν στο «πρόσωπο» της μία μοναδική ευκαιρία, για να αντιπαρατεθούν με τοχρηματοπιστωτικό κτήνος
– το οποίο υπηρετούν πιστά οι διάφοροι πολιτικοί ηγέτες, επιτρέποντας
του να «απομυζά» αχόρταγα τα μεσαία και χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα
των περισσοτέρων δυτικών κοινωνιών.
Με δεδομένο δε το ότι, είναι πρόθυμη να
αγωνισθεί για να πετύχει το στόχο της, όπως έχει τεκμηριωθεί από τις
πρόσφατες αντιπαραθέσεις της με το «ευρωπαϊκό ιερατείο», οφείλει να
ενισχυθεί από όλους μας. Η δύναμη της
άλλωστε μπορεί να προέλθει μόνο από τους Πολίτες όλων εκείνων των χωρών
που υποφέρουν κάτω από τη «μπότα» της ελίτ και της πρωσικής κυβέρνησης
της Γερμανίας –
όχι μόνο από τους Έλληνες, οι οποίοι είναι πολύ λίγοι για να στηρίξουν μία τέτοια προσπάθεια.
Σε κάθε περίπτωση, το έργο που έχει επωμισθεί, ελπίζοντας να μην υποχωρήσει συμβιβαζόμενη, είναι κυριολεκτικά «τιτάνιο»
– πάρα πολύ δύσκολο στην εφαρμογή του, επειδή απειλεί το «ελιξίριο της
ζωής» του χρηματοπιστωτικού θηρίου: το χρέος και τούς τόκους. Ειδικότερα
τα εξής:
.
(α) Διαγραφή χρέους: Όταν η κυβέρνηση απαιτεί την ονομαστική  διαγραφή του δημοσίου χρέους (η οποία γνωρίζουμε πως είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, αν και απολύτως αναγκαία, όπως θα τεκμηριώσουμε στη συνέχεια),
τότε γίνεται αυτόματα εχθρός του διεθνούς κεφαλαίου – ενώ, ζητώντας
μηδενικά επιτόκια, τοποθετείται στο στόχαστρο των τοκογλύφων.
Στο σημείο αυτό οφείλει να αναφέρει
κανείς πως όλες εκείνες οι δικαιολογίες, σύμφωνα με τις οποίες είναι
αδύνατη η ονομαστική διαγραφή χρέους, είναι απολύτως έωλες – αφού, ακόμη
και στην περίπτωση που δεν θα ήταν δυνατή η ψήφιση μίας τέτοιας
απόφασης από τα κοινοβούλια των κρατών-δανειστών, η ΕΚΤ θα μπορούσε να αγοράσει εύκολα το 50% του ελληνικού χρέους, παγώνοντας το άτοκα (ανάλυση).
Προφανώς το άτοκο πάγωμα χρεών ισοδυναμεί με εκτύπωση νέων χρημάτων – τα οποία όμως, στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν ελάχιστα (160 δις €), με δεδομένο το πολύ μικρό μέγεθος της ελληνικής οικονομίας
– «σταγόνα στον ωκεανό» κυριολεκτικά, κρίνοντας από τους τεράστιους
όγκους χρημάτων, με τους οποίους οι κεντρικές τράπεζες έχουν πλημμυρίσει
τις αγορές, προς όφελος των διεθνών ελίτ.
Σχετικά δε με το εάν το δικαιούται η χώρα μας ή όχι, έχουμε ήδη αναφερθεί (ανάλυση),
ενώ φυσικά δεν πρόκειται να επικρίνουμε την κυβέρνηση, εάν δεν τα
καταφέρει, υποχρεούμενη να συμβιβαστεί με τη λύση της επιμήκυνσης – αφού
γνωρίζουμε τις τεράστιες αντιδράσεις που θα αντιμετωπίσει. Είναι λυπηρό βέβαια να υιοθετεί μία αντίθετη στάση η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση – όταν είναι απαραίτητη η ενίσχυση της κυβέρνησης από όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα.
(β) Εκδίωξη των εισβολέων:
Όταν η νέα ηγεσία απαιτεί την εκδίωξη της Τρόικας, έρχεται σε αντίθεση
με το ΔΝΤ, το οποίο είναι πολύ πιο επικίνδυνο από τη Μαφία, καθώς επίσης
με τη Γερμανία – με εκείνη τη χώρα δηλαδή που τρέφεταικυριολεκτικά από την κρίση, καθώς επίσης από τους εταίρους της στην Ευρωζώνη, ακριβώς επειδή ευρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας.
Το ποσοστό των εξαγωγών στο ΑΕΠ της
(γράφημα, περί το 50%), καθώς επίσης τα τεράστια εμπορικά της
πλεονάσματα (άνω των 200 δις € ετησίως), τεκμηριώνουν τη θέση μας – όπως
και το ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ στην Ελλάδα να τα θέσει σε κίνδυνο, επιστρατεύοντας όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση της.
Γερμανία-οικονομία-–-η-εξέλιξη-στις-εξαγωγές-της-χώρας-ως-ποσοστό-επί-του-ΑΕΠ.
Επομένως, η Ελλάδα δεν θα καταφέρει εύκολα να διώξει τους εισβολείς – ενώ θα μπορούσε τότε μόνο να το επιδιώξει, όταν θα είχε τη δυνατότητα να προσφύγει στις αγορές, για να εξοφλεί τις υποχρεώσεις της.
Αυτό με τη σειρά του θα ήταν τότε μόνο δυνατόν, εάν η Ελλάδα διέγραφε
τουλάχιστον το 50% του χρέους της, επιμηκύνοντας την πληρωμή του
υπολοίπου με ρήτρα εξαγωγών – γεγονός που επεξηγεί, μεταξύ άλλων, τη
σημερινή θέση μας, όσον αφορά την ανάγκη διαγραφής.
Με δεδομένο όμως το ότι, έχει
επιστρατευθεί ένας ακόμη «σκοτεινός» οργανισμός, η Lazard (έχει ιδρυθεί
από τα ομώνυμα γάλλο-εβραϊκής καταγωγής αδέλφια), ελπίζουμε εν αγνοία του πρωθυπουργού όσον αφορά το πραγματικό αντικείμενο της,
γίνεται ακόμη πιο δύσκολο το εγχείρημα – ενώ η δήλωση του υπουργείου
οικονομικών, σύμφωνα με την οποία η επενδυτική εταιρεία δεν αμείβεται
για τις υπηρεσίες της (πηγή), είναι πολύ ανησυχητική.
Σημειώνουμε εδώ πως, σύμφωνα με διαδόσεις, οι οποίες όμως θα μπορούσε να είναι θεωρίες συνομωσίας, μεγάλος μέτοχος στον οίκο Lazard είναι η οικογένεια Rothschild – όπως λέγεται και για την Τράπεζα της Ελλάδος.
(γ)  Ιδιωτικοποιήσεις:
Η κυβέρνηση θα δυσκολευθεί επίσης να τηρήσει την τρίτη επιθυμία των
Ελλήνων – τη μη ιδιωτικοποίηση δηλαδή των κοινωφελών, των μονοπωλιακών
κερδοφόρων, καθώς επίσης των στρατηγικών επιχειρήσεων του δημοσίου. Η
αιτία είναι οι εκβιασμοί που θα ασκηθούν – με απειλές που θα αφορούν το σταμάτημα της παροχής ρευστότητας στις τράπεζες, τη χρεοκοπία της χώρας λόγω της μη έγκρισης των δανείων που έχει υποσχεθεί η Τρόικα, τη στέρηση των δημοσίων εσόδων κοκ.
Ενδεχομένως δε θα
υποχρεωθεί να αποκρατικοποιήσει τις υπόλοιπες επιχειρήσεις, όπως και
την ακίνητη περιουσία του κράτους, στις σημερινές τιμές εκποίησης

– ως αποτέλεσμα της κρίσης, στην οποία βυθίστηκε η Ελλάδα (μεταξύ άλλων
σκόπιμα, με στόχο ακριβώς την κατάρρευση των τιμών των περιουσιακών της
στοιχείων, έτσι ώστε να αγορασθούν πάμφθηνα από τους εντολείς του ΔΝΤ
και από τη Γερμανία).
(δ)  Το ιδιωτικό χρέος:
Κατ’ αρχήν θεωρούμε αδύνατη τη διαγραφή των ιδιωτικών χρεών
(σεισάχθεια), την οποία έχει υποσχεθεί καλοπροαίρετα η κυβέρνηση – επειδή οι τράπεζες θα χρειαζόταν κεφάλαια, τα οποία δεν διαθέτουν, για να μην χρεοκοπήσουν.
Ακριβώς για το λόγο αυτό, προτείναμε τη μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου
αποπληρωμής με πολύ χαμηλά επιτόκια – έτσι ώστε να είναι δυνατή η
εξόφληση των «κόκκινων δανείων», σε μακροπρόθεσμο διάστημα.
Περαιτέρω, δεν είναι απίθανο να τοποθετηθεί εδώ μία παγίδα, με την έννοια πως η Τρόικα θα μπορούσε να προτείνει τηναπ’ ευθείας μετοχική ιδιοκτησία των ελληνικών τραπεζών, από το ευρωπαϊκό ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας – με το «δόλωμα» της μη επιβάρυνσης του ελληνικού δημοσίου χρέους, όπως συμβαίνει με τη μεσολάβηση του ΤΧΣ.
Εάν η κυβέρνηση πέσει στην παγίδα, τότε
όλες οι υποθήκες που έχουν οι τράπεζες, για την εγγύηση των δανείων που
παρέχουν στα νοικοκυριά και στις επιχειρήσεις, καθώς επίσης τα ομόλογα
του ελληνικού δημοσίου, θα μεταφερθούν αμέσως στην Ευρώπη – η οποία τότε, έχοντας στην ιδιοκτησία της τις ελληνικές τράπεζες, θα μπορεί να κάνει ότι θέλει, χωρίς να ρωτάει κανέναν.
(ε)  Οι ισοσκελισμένοι δημοσιονομικοί προϋπολογισμοί: Εάν η Τρόικα αποδεχθεί την πρόταση της κυβέρνησης, τότε θα είναι σαν η τελευταία να «σκάβει τον τάφο της» – αφού δεν πρόκειται να τα καταφέρει γρήγορα, λόγω των υψηλών προσδοκιών που έχει δημιουργήσει στους Έλληνες όσον αφορά τις αυξήσεις των μισθών, τη χαμηλότερη φορολόγηση, την κλιμάκωση των κοινωνικών δαπανών κοκ.
Εκτός αυτού, η μείωση των εσόδων, η οποία υπερέβη το 1 δις € μόνο τον Ιανουάριο, θα δημιουργήσει ένα μεγάλο κενό στον προϋπολογισμό
– κάτι που είναι γνωστό στους δανειστές, οι οποίοι θα το
χρησιμοποιήσουν ασφαλώς εναντίον μας. Στα πλαίσια αυτά, η διαπραγμάτευση
για τη μείωση της απαίτησης πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 4,5% από
τους δανειστές στο 1,5% δεν έχει κανένα νόημα – αφού δεν πρόκειται να
επιτευχθεί.
Με δεδομένη δε την αδυναμία της Ελλάδας
να δανειστεί από τις αγορές, καθώς επίσης την απροθυμία της Ευρώπης να
της παρέχει νέα δανεικά, παράλληλα με τις ανάγκες εσόδων για την
εξυπηρέτηση του χρέους και την επιβάρυνση του ELA, η χώρα μας θα χρεοκοπούσε εσωτερικά (ανάλυση). Σε μία τέτοια περίπτωση θα ακολουθούσαν κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, η κυβέρνηση θα ανατρεπόταν και θα επιβαλλόταν το προηγούμενο καθεστώς – πολύ πιο αυστηρό όμως, με αποτέλεσμα να λεηλατηθεί κυριολεκτικά η Ελλάδα.
Όλα τα παραπάνω, καθώς επίσης πολλά άλλα,
τα οποία δεν είναι της παρούσης, καθιστούν απαραίτητη την ονομαστική
διαγραφή του χρέους – η οποία είναι μεν πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, προϋποθέτοντας ενδεχομένως τη σύγκρουση με τους δανειστές μας (ανάλυση),
αλλά απολύτως απαραίτητη για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Αυτός ακριβώς
είναι ο λόγος, για τον οποίο την υποστηρίζουμε πλέον – σε καμία
περίπτωση η «στείρα κριτική» μίας κυβέρνησης, η οποία μόλις ανέλαβε την
εξουσία, στην πιο δύσκολη χρονική στιγμή για τη χώρα μας.
Στα πλαίσια αυτά, επειδή η κυβέρνηση
χρειάζεται επιχειρήματα για να το προσπαθήσει, ενώ οι δανειστές έχουν
σίγουρα τα δικά τους για να το αρνηθούν, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε τα υπέρ και τα κατά της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής – ο οποίος θεωρούμε ότι θα μας προσφερθεί, για να αποφευχθεί η διαγραφή.
.

Τα υπέρ της επιμήκυνσης (κατά της διαγραφής)

Εισαγωγικά, τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας θα είχε καταστροφικά επακόλουθα τόσο για την Ευρώπη, όσο και για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα
– αφού θα προκαλούσε μία τεράστια κρίση εμπιστοσύνης στους διεθνείς
επενδυτές, με δυσμενείς συνέπειες κυρίως για τα κρατικά ομόλογα.
Το ίδιο θα συνέβαινε και με το ευρώ, εάν
υποχρεωνόταν η Ελλάδα να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, μεταξύ άλλων επειδή
είναι συνδεδεμένα μαζί του 26,45 τρις $ σε παράγωγα (άρθρο) – ενώ καμία νομισματική ζώνη μέχρι σήμερα δεν έχει επιβιώσει, όταν μία χώρα επέλεγε την έξοδο της ή υποχρεωνόταν να το κάνει.
Εκτός αυτού, θεωρείται πως η Ευρωζώνη είναι πολύ δύσκολο να διαλυθεί,
επειδή το κόστος ενός τέτοιου ενδεχομένου είναι ανυπολόγιστο – ειδικά
για τις χώρες που την αποτελούν.
Περαιτέρω, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, παρά το ότι αυξήθηκε ξανά στο 185% του ΑΕΠ, θεωρείται από ορισμένους βιώσιμο, επειδή αυτό που προέχει είναι η εξυπηρέτηση του και όχι το απόλυτο ύψος του – επομένως οι δόσεις αποπληρωμής και τα επιτόκια, με τα οποία επιβαρύνεται η Ελλάδα.
Χρησιμοποιείται δε το
παράδειγμα, σύμφωνα με το οποίο εάν χρωστάει κανείς 50.000 € και πρέπει
να πληρώνει κάθε μήνα τόκους 1.000 €, τότε είναι αδύνατον να τα
καταφέρει, οπότε είναι μη βιώσιμο – ενώ όταν πληρώνει τόκους 100 € το χρέος του, ακόμη και αν είναι διπλάσιο (100.000 €), είναι βιώσιμο (κάτι ανάλογο ισχύει και με τις δόσεις).
Στα πλαίσια αυτά, επειδή τα επιτόκια της Ελλάδας με το PSI μειώθηκαν στο 2% περίπου κατά μέσον όρο, ενώ οι δόσεις αποπληρωμής επιμηκύνθηκαν, φτάνοντας έως το 2057,
η εξυπηρέτηση του χρέους της θεωρείται εφικτή – ενώ η επιβάρυνση των
δαπανών του προϋπολογισμού της με τόκους, έχει περιορισθεί σημαντικά
(στα 5 δις € περίπου ή στο 2,5% του ΑΕΠ).
Ουσιαστικά λοιπόν η
Ελλάδα πληρώνει λιγότερα για την εξυπηρέτηση του χρέους της σε όρους
ΑΕΠ, από την Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία

(γράφημα), οι οποίες δεν απαιτούν διαγραφή του χρέους – οπότε δεν έχει
δίκιο, όταν ισχυρίζεται πως το χρέος της δεν είναι βιώσιμο (πηγή).
Ευρωζώνη-οικονομία-–-το-ποσοστό-των-τόκων-ως-προς-το-ΑΕΠ-της-κάθε-χώρας.
Από οικονομικής πλευράς
λοιπόν η Ελλάδα δεν χρειάζεται διαγραφή του χρέους της – ενώ από
πολιτικής, δεν είναι καθόλου έξυπνο να το απαιτεί, ερχόμενη σε
αντιπαράθεση με όλους τους εταίρους της. Επομένως, η ιδανικότερη λύση θα ήταν μία ακόμη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, εκ μέρους των κρατών της Ευρωζώνης – ενώ στον τομέα των επιτοκίων τα περιθώρια είναι ελάχιστα, αφού τα διακρατικά είναι ήδη της τάξης του 0,85%.
Ολοκληρώνοντας, από την παραπάνω (λανθασμένη) οπτική γωνία, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η ονομαστική μείωση του χρέους, αλλά η αυστηρή πολιτική λιτότητας που της επιβάλλεται από την Τρόικα.
Μία ελάφρυνση της συγκεκριμένης πολιτικής, σε συνδυασμό με μία ακόμη επιμήκυνση του χρέους, θα
επέτρεπε στην ελληνική κυβέρνηση να αυξήσει τις κοινωνικές δαπάνες της,
αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά την ανθρωπιστική κρίση
– ενώ τα επί πλέον αυτά χρήματα θα αναθέρμαιναν την οικονομία της, η οποία χρειάζεται επειγόντως ενίσχυση.

Τα υπέρ της διαγραφής (κατά της επιμήκυνσης)

Υπάρχουν προφανώς κράτη, τα οποία επιβιώνουν με πολύ υψηλό δημόσιο χρέος, όπως η Ιαπωνία (230%). Εν τούτοις, η χώρα αυτή έχει τη νομισματική της κυριαρχία, η κεντρική της τράπεζα αγοράζει το χρέος, το οποίο είναι κατά 90% εσωτερικό, με μηδενικά σχεδόν επιτόκια, ενώ διαθέτει έναν αρκετά ανταγωνιστικό παραγωγικό μηχανισμό, με σημαντικές εξαγωγές.
Η Ελλάδα δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω,
ευρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα», ενώ κυριολεκτικά καταστράφηκε τα
τελευταία πέντε χρόνια, με ευθύνη της Τρόικας. Παράλληλα, ανήκει σε μία ασύμμετρη νομισματική ένωση, η οποίααπομυζείται από τη Γερμανία – αφού τα πλεονάσματα της προκαλούν τα ελλείμματα των εταίρων της, οπότε την υπερχρέωση τους.
Ταυτόχρονα, έχει αποκοπεί από τις αγορές, με ευθύνη επίσης της Ευρωζώνης, η οποία δεν τήρησε την υπόσχεση της του 2012, για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων της, εάν «παρήγαγε» πρωτογενές πλεόνασμα – το οποίο κατάφερε ήδη το 2013.
Όλα τα παραπάνω διαφοροποιούν την Ελλάδα
από την Ιαπωνία, περιορίζουν δραματικά τα επιχειρήματα υπέρ της
επιμήκυνσης του χρέους, ενώ η αδυναμία της να προσφύγει στις αγορές την καθιστά μη συγκρίσιμη με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης.
Δεν φαίνεται δε σε μεσοπρόθεσμο χρονικό διάστημα να τα καταφέρνει,
επειδή οι δυνατότητες εξυπηρέτησης του χρέους της, ακόμη και με μία
ενδεχόμενη ανάπτυξη της οικονομίας της, δεν πρόκειται να πείσουν τις
αγορές να τη χρηματοδοτήσουν – επειδή η απόφαση τους αυτή στηρίζεται
κυρίως στο κατά πόσο θεωρούν μία χώρα φερέγγυα ή μη.
Με τα κριτήρια των επενδυτών η
Ελλάδα, με δημόσιο χρέος της τάξης του 185%, καθώς επίσης με όλα τα
προηγούμενα δυσμενή χαρακτηριστικά, δεν είναι απλά μη φερέγγυα, αλλά προ
πολλού χρεοκοπημένη
– απόλυτα εξαρτημένη από τα δάνεια
της Τρόικας. Το επίπεδο δε του δημοσίου χρέους της είναι τόσο μεγάλο,
ώστε δεν επιτρέπει καμία ελπίδα ανάπτυξης – χωρίς την οποία η χώρα είναι
καταδικασμένη.
Σε κάθε περίπτωση, με βάση την ιστορική
εμπειρία, σχεδόν καμία ανεπτυγμένη χώρα της Δύσης δεν κατάφερε να
ξεφύγει από την παγίδα ενός τόσο υψηλού  χρέους. Άλλωστε, εάν η επιμήκυνση ήταν αρκετή, η Γερμανία δεν θα απαιτούσε την ονομαστική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της το 1953 – χωρίς την οποία δεν θα είχε ανακάμψει ποτέ.
Φυσικά θα μπορούσε κανείς να καθυστερήσει τη χρεοκοπία για μερικά χρόνια ακόμη – όμως, η Ελλάδα θα δημιουργούσε ακόμη περισσότερα χρέη και η Ευρώπη θα συνέχιζε να την δανείζει, εις βάρος των δικών της Πολιτών.
Αυτό σημαίνει φυσικά πως η χώρα μας θα βρισκόταν συνεχώς σε σύγκρουση
με τους εταίρους της, οι οποίοι θα την κατηγορούσαν πως είναι ανίκανη
και θέλει μόνο να δανείζεται – όπως συμβαίνει τα τελευταία πέντε σχεδόν
χρόνια.
Παράλληλα, οι
Έλληνες θα κατηγορούσαν τους δανειστές τους για την εμπλοκή τους στα
εσωτερικά της χώρας τους, ενοχοποιώντας και «καθαιρώντας» τις
κυβερνήσεις τους
– όπως συνέβη πρόσφατα. Όλα αυτά θα
συνέχιζαν να επιβαρύνουν τους Έλληνες φορολογουμένους, να
«αναζωπυρώνουν» την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, να προκαλούν διακρατικές
αντιπαραθέσεις, να καθιστούν όλο και πιο πιθανές τις τραπεζικές
επιθέσεις, να επιδεινώνουν την ύφεση κοκ.
Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα έπρεπε να διαγραφεί το χρέος – με το ποσόν της διαγραφής να γίνεται τόσο μεγαλύτερο, όσο περισσότερο αργεί. 
Επομένως, δεν υπάρχει κανένας λόγος να καθυστερεί με επιμηκύνσεις,
καθώς επίσης με άλλα τεχνάσματα, τα οποία απλά επιδεινώνουν το πρόβλημα
και εξαντλούν ή/και εξαθλιώνουν τους Έλληνες . Τέλος, εάν αυτό δεν είναι
πολιτικά έξυπνο σήμερα, γιατί θα είναι μετά από δύο ή τρία χρόνια, όταν
θα καταστεί πλέον αναγκαίο;
Φυσικά η Ελλάδα θα πρέπει από μόνη της να αποφασίσει και να διενεργήσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, με κέντρο βάρους την αύξηση της παραγωγικότητας, καθώς επίσης της ανταγωνιστικότητας της
– τα βασικά της μειονεκτήματα. Παράλληλα πρέπει να καταπολεμήσει με
επιτυχία τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τον κρατισμό, τη νόμιμη και παράνομη
φοροδιαφυγή – όπου όμως δεν «κρατάει τα σκήπτρα», όπως δυστυχώς
ισχυρίζονται οι ίδιοι οι Έλληνες.Υπάρχουν πολλές άλλες χώρες, οι οποίες την ξεπερνούν, όπως η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο ή το Βέλγιο – χωρίς να εξαιρούμε την πρωτεύουσα των διαφθορέων, τη Γερμανία (ανάλυση).
Όσον αφορά τώρα την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, οι οποίες κατάφεραν να ξεφύγουν από τα μνημόνια, η μεν πρώτη μπήκε στην κρίση με δημόσιο χρέος στο 68,3% του ΑΕΠ της (2008), έχοντας κυριολεκτικά λεηλατηθεί από την Τρόικα (άρθρο), ενώ η δεύτερη με 25%
(2008) – έχοντας διατηρήσει τα φορολογικά της προνόμια, λόγω των οποίων
έχουν εγκατασταθεί εκεί πολλές ξένες επιχειρήσεις. Επομένως, δεν
υπάρχει σύγκριση.
Ολοκληρώνοντας, υπάρχουν σήμερα πολλοί
καλοί λόγοι, για να διαγραφεί το χρέος, με έναν οποιονδήποτε τρόπο που
θα επέτρεπε στην Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές – αφού αυτό είναι το
βασικό κριτήριο. Ένας από αυτούς είναι η καινούργια κυβέρνηση, η οποία έχει την απαιτούμενη εμπιστοσύνη των Πολιτών, για μία καινούργια αρχή
ένα σημαντικό χαρτί που θα ήταν εγκληματικό να «καεί». Πόσο μάλλον όταν
η Ευρώπη είναι σε θέση να διαγράψει το χρέος, χωρίς να έχει μεγάλη
οικονομική επιβάρυνση.

.

Επίλογος

Κατά την άποψη μας, η οποία δεν θεωρούμε φυσικά πως είναι υποχρεωτικά σωστή, το πρόβλημα της Ελλάδας πρέπει να λυθεί τώρα (άρθρο) – πριν ακόμη χαθεί η εμπιστοσύνη των Ελλήνων και σε αυτήν την κυβέρνηση,
με αποτέλεσμα να βυθιστεί η χώρα μας σε μία εντελώς καταστροφική
πολιτική και κοινωνική κρίση, με τρομακτικά επακόλουθα ειδικά για εμάς
(επίσης για την Ευρωζώνη, την ΕΕ και την παγκόσμια οικονομία).
Η λύση δε πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μην εμφανιστεί ξανά το πρόβλημα – ενώ είμαστε σίγουροι πως πρόκειται για την τελευταία μας ευκαιρία. Προφανώς, δεν πρέπει να εκβιάσουμε κανέναν – θα ήταν άλλωστε αναποτελεσματικό και ανόητο.
Αντίθετα, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τα πάντα για να πείσουμε, στηριζόμενοι κυρίως στους Πολίτες των άλλων χωρών,
οι οποίοι διαισθάνονται πλέον πως έχουμε δίκιο – κρίνοντας από το
γεγονός ότι, ακόμη και το 51% των Γερμανών σήμερα είναι υπέρ της
παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, όταν ελάχιστοι σχετικά το
επιθυμούσαν στο παρελθόν.
Εάν βέβαια παρ’ ελπίδα δεν συμφωνήσει η κυβέρνηση της Γερμανίας, επιμένοντας στη «σκληρή» γραμμή, τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη χρεοκοπία εντός του ευρώ (άρθρο)
– η οποία θα ήταν μεν εξαιρετικά επώδυνη, αλλά η μοναδική μας έντιμη
και ορθολογική εναλλακτική λύση, υπό τις παρούσες προϋποθέσεις.
Ευχόμαστε προφανώς να μην συμβεί, αφού θα ήταν υπερβολικά άδικο, μετά από τόσες προσπάθειες και θυσίες.Οφείλουμε όμως να πάρουμε το ρίσκο, εάν δεν θέλουμε να παραμείνουμε αποικία των δανειστών και σκλάβοιχρέους του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου.

.

Υστερόγραφο:
Θα μπορούσε να ισχυρισθεί η Ευρώπη ότι, θα έπρεπε προηγουμένως να
προσφέρουμε εμείς «δείγματα γραφής» – να καταπολεμήσουμε δηλαδή τη
φοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο κοκ., έτσι ώστε να ακολουθήσει η διαγραφή
χρέους. Θα ήταν όμως σαν να ήθελε κανείς πρώτα να βγάλει κέρδη από μία επιχείρηση και μετά να επενδύσει – κάτι που είναι φυσικά ανέφικτο.
Περαιτέρω, πριν από κάθε τι άλλο θα έπρεπε να εξοφληθεί το ΔΝΤ και να φύγει από την Ευρωζώνη
– αφού διαφορετικά δεν θα αποφύγουμε τη λεηλασία τόσο εμείς, όσο και
πολλές άλλες χώρες. Τέλος, εύλογα πολλοί Έλληνες, συντηρητικοί και
ηλικιωμένοι κυρίως, φοβούνται τις αλλαγές και τους κινδύνους – δυστυχώς
όμως, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει πραγματικά, εάν δεν πάρει κανείς το
ρίσκο, το οποίο είναι προτιμότερο από τον αργό θάνατο που μας περιμένει,
εάν δεν το τολμήσουμε.

.

Black-Strip

Vassilis ViliardosΟ κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος,
πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο
του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά
χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας.
Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική
κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 5.000 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και
έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία,
καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
ΒιογραφικόΓια το πλήρες βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα, πατήστε εδώ.

( e-mail: viliardos@analyst.gr )

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr/2015/02/14/riziki-lisi-i-xreokopia/

Γενικά θέματα

Δυσοίωνα μηνύματα για τη λειψυδρία! Αντιμέτωποι με δυσμενείς καταστάσεις – Συναγερμός για να προστατευθούν ζωές

Η κλιματική αλλαγή καθιστά πιο ακανόνιστο τον κύκλο του νερού, προειδοποίησε ο ΟΗΕ.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Νερό: Έκθεση του ΟΗΕ εκπέμπει SOS για την ξηρασία παγκοσμίως λόγω της κλιματικής αλλαγής αλλά και άλλων σημαντικών παραγόντων. 

Αυτή τη στιγμή 3,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν ανεπαρκή πρόσβαση στο νερό τουλάχιστον ένα μήνα το χρόνο και ο αριθμός τους αναμένεται ότι μέχρι το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 5 δισεκατομμύρια

Οι έντονες ξηρασίες και οι ακραίες πλημμύρες, που όσο περνάει ο καιρός γίνονται και περισσότερες, αποτελούν μια «πρόγευση» των επερχόμενων εξελίξεων, καθώς η κλιματική αλλαγή καθιστά πιο ακανόνιστο τον κύκλο του νερού, προειδοποίησε ο ΟΗΕ.

Τα ποτάμια κατέγραψαν πέρυσι ένα επίπεδο ξηρασίας άνευ προηγουμένου εδώ και 33 χρόνια, σύμφωνα με νέα έκθεση του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού (ΠΜΟ, WMO, OMM), μια υπηρεσία του ΟΗΕ.

«Στο πλαίσιο της κλιματικής αλλαγής, το νερό μας δίνει μια πρόγευση των επερχόμενων εξελίξεων», εκφράζει την ανησυχία της σε ανακοίνωση η γενική γραμματέας του ΠΜΟ Σελέστ Σάουλο. «Τα σημάδια συναγερμού πολλαπλασιάζονται: παρακολουθούμε ένα παροξυσμό ακραίων βροχοπτώσεων, πλημμυρών και ξηρασιών, που επιβαρύνουν πολύ τις ζωές, τα οικοσυστήματα και τις οικονομίες», παρατηρεί.

Αντιμέτωποι με δυσμενείς καταστάσεις

Καθώς η χρονιά 2023 ήταν η πιο ζεστή που έχει καταγραφεί ποτέ, οι αυξημένες θερμοκρασίες και η γενικευμένη εξασθένηση των βροχοπτώσεων συνέβαλαν σε παρατεταμένες ξηρασίες.

Οι πλημμύρες ωστόσο πολλαπλασιάστηκαν: τα ακραία υδρολογικά φαινόμενα ευνοήθηκαν όχι μόνο από φυσικούς κλιματικούς παράγοντες, κυρίως τη μετάβαση από τις συνθήκες Λα Νίνια σε ένα επεισόδιο Ελ Νίνιο στα μέσα του 2023, αλλά επίσης από την ανθρώπινης προέλευσης κλιματική αλλαγή, αναφέρει ο ΠΜΟ.

«Η άνοδος της θερμοκρασίας επιτάχυνε τον υδρολογικό κύκλο, ο οποίος έγινε επίσης πιο ακανόνιστος και λιγότερο προβλέψιμος», εξηγεί η Σάουλο.

Οι συνέπειες είναι πολλαπλές: «Μια πιο ζεστή ατμόσφαιρα που μπορεί να περιέχει περισσότερη υγρασία, η άνοδος της θερμοκρασίας του κλίματος αυξάνει τον κίνδυνο ισχυρών βροχοπτώσεων» ενώ «παραλλήλως η επιτάχυνση της εξάτμισης και της ξήρανσης των εδαφών επιδεινώνει τις ξηρασίες».

Κατά συνέπεια, «βρισκόμαστε αντιμέτωποι με όλο και πιο δύσκολες καταστάσεις, όπου το νερό είναι είτε υπερβολικά άφθονο είτε ανεπαρκές».

Αυτή τη στιγμή 3,6 δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν ανεπαρκή πρόσβαση στο νερό τουλάχιστον ένα μήνα το χρόνο και ο αριθμός τους αναμένεται ότι μέχρι το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 5 δισεκατομμύρια, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Η έκθεση δείχνει ότι τα ύδατα περίπου του 50% των ποταμών του πλανήτη ήταν πέρυσι λιγότερα από το κανονικό.

Οι παγετώνες βρίσκονται επίσης στη γραμμή του μετώπου της ανόδου της θερμοκρασίας του κλίματος: σύμφωνα με προκαταρκτικά δεδομένα για την περίοδο από το Σεπτέμβριο 2022 ως τον Αύγουστο 2023, έχασαν πάνω από 600 γιγατόνους νερού, απώλεια που είναι η χειρότερη σε 50 χρόνια παρατηρήσεων.

«Το λιώσιμο των πάγων και των παγετώνων απειλεί τη μακροπρόθεσμη υδροδοτική ασφάλεια εκατομμυρίων ανθρώπων. Εντούτοις δεν λαμβάνουμε τα επείγοντα μέτρα που επιβάλλονται», κρούει τον κώδωνα του κινδύνου η γενική γραμματέας του ΠΜΟ.

Συναγερμός για να προστατευθούν ζωές

Ο οργανισμός ζητάει να κηρυχθεί από νωρίς συναγερμός για όλους ώστε να προστατευθούν οι ζωές και τα μέσα επιβίωσης που συνδέονται με το νερό και καλεί να βελτιωθούν οι γνώσεις και ο διαμοιρασμός των δεδομένων για τις πηγές νερού.

«Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ένα πρόβλημα, αν δεν μετρήσουμε την έκτασή του», υπογραμμίζει η Σάουλο.

Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά θέματα

Γιάννος Χαραλαμπίδης στη Σημερινή: Μήλον της Έριδος η Κύπρος για την ασφάλεια Τουρκίας – Ισραήλ

Τα «Ταϊφούν» περιπολούν για την ασφάλεια του Ισραήλ και αναχαιτίζουν πυραύλους του Ιράν από τον τουρκικό εναέριο χώρο στην περιοχή της Αλεξανδρέττας και στη Συρία, όπου υπάρχουν στόχοι της Χεζμπολάχ

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

ΠΗΓΗ: ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Η Μέση Ανατολή είναι στις φλόγες και, μετά την επίθεση των Ιρανών με βαλλιστικούς πυραύλους σε βάρος του Ισραήλ, ξεκίνησε επίθεση των Ισραηλινών στον Βόρειο Λίβανο, ενώ αναμένονται και τα αντίποινα σε βάρος της Τεχεράνης.

Γράφει ο Γιάννος Χαραλαμπίδης

Τα «Ταϊφούν» περιπολούν για την ασφάλεια του Ισραήλ και αναχαιτίζουν πυραύλους του Ιράν από τον τουρκικό εναέριο χώρο στην περιοχή της Αλεξανδρέττας και στη Συρία, όπου υπάρχουν στόχοι της Χεζμπολάχ

Τουρκία και Ακρωτήρι

Η Τουρκία επιχαίρει από την κατατριβή του Ισραήλ και του Ιράν. Μπορεί μεν ο Ερντογάν να χαρακτηρίζει τον Νετανιάχου ως εγκληματία πολέμου, αλλά συνεργάζεται με τους Βρετανούς και δη με τα μαχητικά «Ταϊφούν», που επιχειρούν από τις Βάσεις Ακρωτηρίου και:

1) Περιπολούν από τον κόλπο της Αλεξανδρέττας εντός του τουρκικού εναέριου χώρου, με την άδεια της Άγκυρας, προς τη Συρία, όπου υπάρχουν στόχοι της Χεζμπολάχ, καθώς και προς το Ιράκ. 2) Συμμετέχουν στις αναχαιτίσεις των ιρανικών πυραύλων και drones στις επιθέσεις, που δέχεται το Ισραήλ από το Ιράν και συλλέγουν πληροφορίες. 3) Καμιά αμφιβολία δεν υπάρχει για τη συνεργασία των Βάσεων με τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις όταν ενεργούν τα «Ταϊφούν» είτε για επιτήρηση είτε για να προστατεύσουν με οποιονδήποτε τρόπο το Ισραήλ. Ή για να στραφούν σε βάρος της Χεζμπολάχ.

Τόσο οι Βάσεις Ακρωτηρίου όσο και του Αγίου Νικολάου είναι στρατηγικής σημασίας, διότι από τις μεν πρώτες, εκτός των άλλων, ενεργούν ακόμη τα θρυλικά κατασκοπευτικά U2 ως συμπληρωματικά των δορυφόρων, στις δε δεύτερες υπάρχει το Έχελον ως κέντρο συλλογής και επεξεργασίας πληροφοριών. Εκ των πραγμάτων, η Κύπρος, λόγω Βάσεων, τελεί υπό καθεστώς απειλής. Χωρίς να διαθέτει αξιόπιστη εναέρια αποτροπή, αφού οι ρωσικοί TOR-M1 και BUK μερικώς μπορούν να επιχειρήσουν. Ακόμη και αν στραφούν για ν’ αποκρούσουν την ιρανική απειλή ή αυτήν της Χεσμπολάχ, δεν θα μπορούν να καλύπτουν την όποια τουρκική επί της οποίας είναι προσαρμοσμένα τα συστήματα αυτά. Λόγω του κενού που υπάρχει στην αεράμυνα είχε κλείσει η αγορά του αντιαεροπορικού συστήματος BARAK με πυραύλους 35, 70 και 150 χιλιομέτρων. Η κυπριακή Κυβέρνηση αγόρασε το BARAK με πυραύλους των 70 χιλιομέτρων. Με τον πόλεμο στη Γάζα και στον Λίβανο, η παράδοση του συστήματος δεν είναι βέβαιο εάν θα καθυστερήσει ή όχι. Ούτως ή άλλως, η Κυπριακή Δημοκρατία μετά την άρση του εμπάργκο στο στρατιωτικό υλικό από τις ΗΠΑ θα ήταν δυνατό να ζητήσει ακόμη και «Πάτριοτ» ή άλλα σχετικά οπλικά συστήματα αεράμυνας από ευρωπαϊκά κράτη. Επί του παρόντος, τόσο η αεράμυνα των Βάσεων όσο και της Κύπρου ολόκληρης στηρίζεται στον πολεμικό στόλο των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, που βρίσκονται στ’ ανοιχτά της Κύπρου. Ως εκ τούτου, θα ήταν μέγα πλήγμα εάν επέτρεπαν ή στη Χεζμπολάχ ή στο Ιράν να κτυπήσει τις Βρετανικές Βάσεις. Εκ των πραγμάτων, η Κύπρος λόγω Βάσεων καλύπτεται, όπως είχαμε ήδη γράψει από την αρχή της κρίσης, κάτω από την Ατσάλινη Αεράμυνα των ΗΠΑ.

Το μήλον της Έριδος

Η Τουρκία δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενη στις συγκρούσεις στη Γάζα και στον Λίβανο, όμως υπάρχει μια πολεμική ρητορική που εγείρει το εξής ερώτημα: Μπορεί ή όχι η Τουρκία να κτυπήσει το Ισραήλ, όπως αρχικά απειλούσε ο Τούρκος Πρόεδρος, ο οποίος, όμως, μετά τις τελευταίες εξελίξεις, εμφανίζεται ως να τελεί υπό την απειλή του «σιωνιστικού επεκτατισμού», όπως ισχυρίζεται;

Σε αυτό το παιχνίδι, η Κύπρος καθίσταται γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό μήλον της Έριδος, αφού:

1) Αποτελεί το νότιο τμήμα της νήσου, τη μοναδική έξοδο, που διαθέτει το Ισραήλ, λόγω της έλλειψης στρατηγικού βάθους, που είναι περικυκλωμένο από τους Άραβες και την Τουρκία. Άρα ο άξονας προς τη Σούδα μέσω Κύπρου είναι ζωτικός χώρος όχι μόνο για το Ισραήλ, αλλά και για τις ΗΠΑ και τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους τους. Απόδειξη τούτου συνιστά η συγκέντρωση του 6ου στόλου ως αποτέλεσμα της κρίσης στη Μέση Ανατολή.

2) Αποτελεί ασπίδα και εμφανίζεται ως το αβύθιστο για την Τουρκία αεροπλανοφόρο, καθώς και αναπόσπαστο τμήμα της «Γαλάζιας Πατρίδας».

3) Αποτελεί ασπίδα για την Τουρκία από επιθέσεις που θα ήταν δυνατό να δεχτεί μέσω Κύπρου, εξ ου και η άρνησή της να δεχθεί την παρουσία ελληνικού στρατού και οι διαμαρτυρίες για την όποια στρατιωτική συνεργασία της Κύπρου με το Ισραήλ. Είναι όμως και για το Ισραήλ ασπίδα.

Γιατί;

Διότι, ουδόλως θα ήθελε το Ισραήλ:

Α) Να πέσει η Κύπρος στον πλήρη έλεγχο της Τουρκίας και δη μέσω μιας ομοσπονδιακής ή συνομοσπονδιακής λύσης, με τον πλήρη γεωπολιτικό έλεγχο του νησιού από την Άγκυρα.

Β) Να εγκατασταθούν στην Κύπρο τουρκικά πυραυλικά συστήματα, που θα στοχεύουν το Ισραήλ.

Τα πλεονεκτήματα του Ισραήλ

Το ερώτημα εάν μπορεί να κτυπήσει και να κάνει πόλεμο η Τουρκία με το Ισραήλ απαντάται ως εξής: Η Άγκυρα έχει τη δυνατότητα: 1) Να διενεργήσει επίθεση με την αεροπορία της ή με τη συσσώρευση στόλου. 2) Να κτυπήσει με πυραύλους και δη «Ταϊφούν» με βεληνεκές της τάξης των 600 χιλιομέτρων, όταν αυτά θα είναι επιχειρησιακά διαθέσιμα (αυτά εισήλθαν ήδη σε γραμμή παραγωγής από τον Μάιο του 2023 ).

Όμως η οποιαδήποτε τουρκική επίθεση: Α) Βρίσκεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, που θέτουν υπό την προστασία τους και τον 6ο Στόλο το Ισραήλ, οπότε δεν θα επιτρέψουν στην Τουρκία μια τέτοια δράση. Β) Οτιδήποτε διενεργηθεί από αέρος, είτε είναι από μαχητικά είτε από πυραυλικά συστήματα, θα ήταν δυνατό να αντιμετωπιστεί επιτυχώς από το Ισραήλ είτε με τους arrow και με το “iron dome” είτε με τα πλοία των συμμαχικών δυνάμεων και δη των ΗΠΑ, καθώς και με την ισραηλινή αεροπορία, η οποία υπερτερεί της τουρκικής.

Πύραυλοι και Τεχνητή Νοημοσύνη

Από την άλλη πλευρά το Ισραήλ υπερέχει στην αεροπορία και στα πυραυλικά συστήματα. Στην αεροπορία, εκτός των F-15 και F-16, διαθέτει και τα F-35, οπότε μπορεί να δράσει αναλόγως και με βάθος πυρός. Συν του ότι: i) Τα ισραηλινά F-35 είναι τα μόνα των οποίων οι υπολογιστές και λοιπά συστήματα δεν βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο των ΗΠΑ. ii) Η Τουρκία έχει πρόβλημα με την αεράμυνά της επί του παρόντος. Εξ ου και η αγορά των S-400, χωρίς όμως να παρέχει πλήρη κάλυψη, καθώς και η απόφαση που λήφθηκε στις 6.8.2024 για την κατασκευή του τουρκικού “iron dome”. iii) Το Ισραήλ διαθέτει αριθμό επιθετικών πυραύλων μέσου και μακρούς βεληνεκούς, από τους LORA με βεληνεκές 280 χιλιόμετρα ώς τους Jericho – 3 (Ιεριχώ) με βεληνεκές μεταξύ των 4,800 χλμ και 6,500 χιλιομέτρων. iv) Καμιά αμφιβολία δεν υπάρχει ότι το Ισραήλ υπερέχει στους τομείς του κυβερνοχώρου και της Τεχνητής Νοημοσύνης (πάσης φύσεως drones).

Ζώνες ασφαλείας και περιφερειακές δυνάμεις

Υπό αυτές τις συνθήκες και λαμβανομένου υπόψη ότι οι δυο χώρες δεν έχουν σύνορα, το πλεονέκτημα ανήκει στο Ισραήλ. Και όχι στην Τουρκία, η οποία στηρίζει τόσο τη Χαμάς όσο και τη Χεζμπολάχ, διότι θέλει την κατατριβή του Ισραήλ. Η Άγκυρα βολεύεται από το οπλοστάσιο και δη τους πυραύλους της Χεζμπολάχ, των οποίων το βεληνεκές καλύπτει και την Κύπρο. Εξ ου και οι απειλές του μ. Χασάν Νασράλα, ότι η Κύπρος ήταν εν δυνάμει στόχος λόγω των στρατιωτικών της σχέσεων με το Ισραήλ. Ήταν μια απειλή «made in Turkey», στη λογική του “proxy war”. Η εξουδετέρωση του οπλοστασίου της Χεσμπολάχ από το Ισραήλ είναι προς όφελος της Κύπρου, αλλά όχι προς όφελος του Ιράν και της Τουρκίας, η οποία δεν θέλει την εδραίωση του Ισραήλ στην περιοχή και την εξάλειψη των τρομοκρατικών απειλών. Δεν θα ήθελε να δει ούτε τον τερματισμό της σύγκρουσης μεταξύ Ιράν και Ισραήλ, διότι η κατατριβή των δυο χωρών, που συνιστούν περιφερειακές δυνάμεις, είναι για ευνόητους λόγους προς όφελος της Άγκυρας, η οποία εδραιώνεται και στην περιοχή της Συρίας, χωρίς ταυτοχρόνως να επιθυμεί τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας στον Βόρειο Λίβανο. Πώς όμως θα ασκήσει κριτική στο Ισραήλ, όταν κατέχει την Κύπρο και όταν έχει ήδη υπό κατοχή τμήμα της Συρίας στη λογική της ζώνης ασφαλείας;

Οι θαλάσσιες οδοί…

Η Τουρκία ελέγχει την περιοχή από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα στην πρακτική της τουρκικής λίμνης ως τμήμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» με μια σειρά από ναυτικές και αεροπορικές Βάσεις στα παράλιά της (Ντάλαμα, Μερσίνα, Άδανα, κ.λπ) και την Κύπρο ως αβύθιστο αεροπλανοφόρο. Η Καρπασία και η Αμμόχωστος έχουν ιδιαίτερη σημασία για τις θαλάσσιες οδούς και δη εκείνες προς την Αλεξανδρέττα, που προτού καταλήξουν εκεί αποκλίνουν προς Ισραήλ, Λίβανο και Συρία. Η Τουρκία θα ήθελε να έχει πρόσβαση στη θάλασσα και μέσω Συρίας, ενώ, ταυτοχρόνως, ουδόλως θα επιθυμούσε τη ζώνη ασφαλείας του Ισραήλ, διότι διευρύνει τον έλεγχο παράλιων περιοχών και ενισχύει τον έλεγχο της θαλάσσιας οδού προς την Αλεξανδρέττα. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο Ερντογάν εμφανίζεται ως να είναι απειλούμενος από το Ισραήλ, λόγω της εισόδου του στον Λίβανο. Η Τουρκία επιδιώκει τον έλεγχο των θαλασσίων οδών από και προς το Σουέζ και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι επεκτείνει τη λεγόμενη ΑΟΖ του ψευδοκράτους προς τις νότιες θάλασσες, καθώς και προς τη γραμμή Κρήτη, Κάρπαθος και Ρόδος, όπου βρίσκονται οι πύλες του Αιγαίου.

 

χαρτης 1 .jpg

 

Ο χάρτης δείχνει τα θαλάσσια δρομολόγια από το Σουέζ προς διάφορες κατευθύνσεις στην Ανατολική Μεσόγειο είτε προς Κύπρο είτε προς Αιγαίο είτε προς άλλες χώρες της περιοχής και δη προς την Αλεξανδρέττα. Η Τουρκία στοχεύει στον πλήρη έλεγχο των οδών αυτών. Θεωρεί την Κύπρο δεδομένη και σημαντικό τον έλεγχο των πυλών του Αιγαίου, όπως και της Κύπρου καθώς και της Καρπασίας. Πολύ, δε, θα ήθελε η Τουρκία να βγει μέσω Συρίας στη θάλασσα. Καθόλου δεν επιθυμούσε τη δημιουργία κουρδικής περιοχής με πρόσβαση στη θάλασσα. Στην παρούσα φάση η Άγκυρα δεν θα ήθελε να δει την ενίσχυση του Ισραήλ στην περιοχή και δη μέσω της αύξησης ενός παράλιου τμήματος του Λιβάνου, που θα εμπίπτει σε αυτό που ονομάζει ζώνη ασφαλείας με βάθος ώς 50 χιλιόμετρα.

 

Maritime Map 03 ΟΚΤ 2024.jpg

 

Ο χάρτης αποτυπώνει τη νέα διάταξη των ναυτικών αμερικανικών δυνάμεων και των λοιπών συμμαχικών στην περιοχή του Περσικού Κόλπου, στα στενά του Ορμούζ, στην Ερυθρά θάλασσα και στην Ανατολική Μεσόγειο. Εκ των πραγμάτων, οι Βρετανικές Βάσεις είναι εν δυνάμει στόχος για το Ιράν και τη Χεζμπολάχ. Και, λόγω των κενών της κυπριακής αεράμυνας, ο στόλος των ΗΠΑ είναι αυτός που προσφέρει ατσάλινο θόλο για την αναχαίτιση ενδεχόμενης επίθεσης είτε με πυραύλους είτε με drones.

 

XARTHS 1.jpg

 

Ο χάρτης αυτός αποτυπώνει τη ζώνη ασφαλείας που επιδιώκει να δημιουργήσει στον Λίβανο για να περιορίσει την απειλή της Χεζμπολάχ. Πρόκειται για τα όρια που τελούν κάτω από τον έλεγχο της UNIFIL, η οποία, όμως, αδυνατεί να βάλει χαλινάρι στη Χεζμπολάχ. Οι εντολές της UNIFIL από το Συμβούλιο Ασφαλείας έχουν, μεταξύ άλλων, ως στόχο να βοηθήσουν: α) στην κατάπαυση του πυρός, στην επιστροφή των Λιβανέζων στα σπίτια τους που είχαν αναγκαστεί να φύγουν λόγω εχθροπραξιών και β) τον νόμιμο στρατό του Λιβάνου να ανακτήσει τον έλεγχο της κατάστασης μετά την αποχώρηση των Ισραηλινών και όχι να επιτρέπει την κυριαρχία της Χεζμπολάχ.

 

FLIGHT RADAR.jpg

 

Οι δυο φωτογραφίες, ημερομηνίας 2/10/2024 από το flightradar24, απεικονίζουν πώς ο Ερντογάν, ενώ από τη μια πυροβολεί φραστικά το Ισραήλ, στην πράξη κάνει πλάτες στις Βρετανικές Βάσεις, που βρίσκονται στην Κύπρο, των οποίων τα αεροσκάφη (Eurofighter Typhoon) αναλαμβάνουν την ασφάλεια της περιοχής, επιχειρώντας από τον τουρκικό εναέριο χώρο για την αναχαίτιση ιρανικών πυραύλων. Μάλιστα, η δεύτερη δείχνει πώς βρετανικό αεροσκάφος ανεφοδιασμού (KC2 Voyager) βρίσκεται εντός του τουρκικού εναέριου χώρου. Για ποιο λόγο άραγε;

 

*Δρ των Διεθνών Σχέσεων

ΠΗΓΗ: Σημερινή

Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά θέματα

Reuters: Το Ιράν προσλαμβάνει τρομοκράτες για χτυπήμα σε Ευρώπη και ΗΠΑ! Η αποτροπή χτυπήματος στην Ελλάδα

Την υπόθεση της απόπειρας τρομοκρατικού χτυπήματος στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2023 επαναφέρει με νέο δημοσίευμά του το Reuters.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Στα τέλη του περσινού Μαρτίου ύστερα από συνεργασία της ΕΥΠ με τη Μοσάντ είχαν συλληφθεί δύο Πακιστανοί, που φέρεται να σχεδίαζαν τρομοκρατική επίθεση σε εβραϊκό εστιατόριο- συναγωγή στο κέντρο της Αθήνας.

Την υπόθεση της απόπειρας τρομοκρατικού χτυπήματος στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2023 επαναφέρει με νέο δημοσίευμά του το Reuters. Το ειδησεογραφικό πρακτορείο σε ένα αναλυτικό ρεπορτάζ περιγράφει το πώς το Ιράν προσλαμβάνει τρομοκράτες για πλήγματα σε Ευρώπη και ΗΠΑ.

Στα τέλη του περσινού Μαρτίου ύστερα από συνεργασία της ΕΥΠ με τη Μοσάντ είχαν συλληφθεί δύο Πακιστανοί, που φέρεται να σχεδίαζαν τρομοκρατική επίθεση σε εβραϊκό εστιατόριο- συναγωγή στο κέντρο της Αθήνας.

Υπήρχε μάλιστα η πληροφορία ότι οι δύο άνδρες θα πληρώνονταν με 16.000 ευρώ για κάθε νεκρό, γι’ αυτό και σχεδίαζαν μαζικό χτύπημα.

«Καθώς η σύγκρουση Ιράν-Ισραήλ εντείνεται, η Τεχεράνη ταράζει τη Δύση με ένα κύμα απόπειρων χτυπημάτων και απαγωγών εναντίον στόχων στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες», αναφέρει το Reuters.

Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν αναφέρει μια απότομη αύξηση τέτοιων συνωμοσιών που συνδέονται με την Ισλαμική Δημοκρατία. Από το 2020, υπήρξαν τουλάχιστον 33 απόπειρες δολοφονίας ή απαγωγής στη Δύση, στις οποίες οι τοπικές ή ισραηλινές αρχές ισχυρίζονται ότι συνδέεται με το Ιράν, διαπίστωσε το Reuters εξετάζοντας δικαστικά έγγραφα και επίσημες ανακοινώσεις.

Μεταξύ των πρόσφατων φερόμενων στόχων: ένα κτίριο που στεγάζει ένα εβραϊκό κέντρο και ένα εστιατόριο kosher στο κέντρο της Αθήνας. Από το κρησφύγετό του στο Ιράν, ένας Πακιστανός ονόματι Σαγιέντ Φαχάρ Αμπάς στρατολόγησε έναν παλιό γνώριμο που ζούσε στην Ελλάδα και τον οδήγησε να επιτεθεί στον χώρο, ισχυρίζονται οι ερευνητές σε έγγραφα που υποβλήθηκαν στις δικαστικές αρχές της υπόθεσης και τα οποία περιήλθαν στην κατοχή του Reuters. Ο Αμπάς είπε στην επαφή του ότι εργαζόταν για μια ομάδα που θα πλήρωνε περίπου 15.000 ευρώ ανά φόνο.

Σε μια ανταλλαγή WhatsApp τον Ιανουάριο του 2023 που περιγράφεται λεπτομερώς στα έγγραφα, οι δύο άνδρες συζήτησαν εάν θα χρησιμοποιήσουν εκρηκτικά ή εμπρησμό στην επίθεση. Ο Αμπάς τόνισε την ανάγκη παροχής αποδείξεων για απώλειες μετά το πλήγμα. «Υπάρχουν μυστικές υπηρεσίες», είπε, χωρίς να κατονομάσει. «Κάντε τη δουλειά με τρόπο που δεν αφήνει κανένα περιθώριο».

Τα έγγραφα που δεν είχαν αναφερθεί προηγουμένως περιλαμβάνουν εκατοντάδες σελίδες αποδεικτικών στοιχείων που συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια της προανακριτικής έρευνας στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένων καταθέσεων μαρτύρων, αστυνομικών καταθέσεων και λεπτομερειών μηνυμάτων WhatsApp.

Οι ελληνικές αρχές συνέλαβαν τον Σιέντ Ιρτάζα Χάιντερ και έναν άλλο Πακιστανό πέρυσι, λέγοντας ότι η αστυνομία βοήθησε στην εξάρθρωση ενός τρομοκρατικού δικτύου που κατευθυνόταν από το εξωτερικό και είχε σκοπό να προκαλέσει «ανθρώπινη απώλεια». Οι δύο άνδρες αντιμετωπίζουν κατηγορίες για τρομοκρατία. Αρνούνται τις κατηγορίες.

Ο Χάιντερ, ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος από την προφυλάκιση αυτή την άνοιξη με περιορισμούς, λέει ότι είναι αθώος. Σε συνέντευξή του, ο 28χρονος είπε στο Reuters ότι έστειλε στον Αμπάς εικόνες του κτιρίου αλλά εμπόδισε σκόπιμα να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε επίθεση, ελπίζοντας να πληρωθεί χωρίς να βλάψει κανέναν.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή