Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη  απειλή
για τη γερμανική κυβέρνηση, αφού θέτει σε κίνδυνο το μακροπρόθεσμο
προγραμματισμό της – δεύτερη η Ρωσία, η οποία αποτελεί το αντίπαλο δέος
της χώρας στην Ευρώπη, αν και δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί

«Στα τέλη του 19ου αιώνα, κατά την
εποχή της πρώτης παγκοσμιοποίησης (βιώνουμε τη δεύτερη σήμερα), η οποία
κατέληξε στον παγκόσμιο πόλεμο του 1914, γύρω από τη Γερμανία, σαν κεντρικό υποστύλωμα, συναθροίστηκε το υπόλοιπο του ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος – ενώ από την ευημερία και την επιχειρηματικότητα της Γερμανίας, εξαρτιόταν κυρίως η ευημερία των υπολοίπων χωρών της ηπείρου.

Η Γερμανία δεν τροφοδοτούσε μόνο το
εμπόριο των χωρών της Ευρώπης αλλά, επίσης, προμήθευε ένα μεγάλο μέρος
του απαιτούμενου για την ανάπτυξη τους κεφαλαίου. Μέσω του συστήματος δε της ειρηνικής διείσδυσης
(την οποία βιώνουμε ξανά σήμερα), έδινε στις χώρες αυτές όχι μόνο
κεφάλαιο, αλλά και κάτι που δεν είχαν λιγότερο ανάγκη – την οργάνωση.
Όλη η Ευρώπη, ανατολικά του Ρήνου,
περιήλθε κατ’ αυτόν τον τρόπο σε γερμανική βιομηχανική τροχιά – ενώ ο
οικονομικός βίος των χωρών της προσαρμόσθηκε αναλόγως, έως ότου ξέσπασε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, ο οποίος κατέστρεψε τα πάντα» (Keynes με παρεμβάσεις).

Το πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας
υπολογίζεται πως θα φτάσει στο 8,5% το 2015, από 7,5% το 2014 – ένα
τεράστιο ποσοστό για μία οικονομία με ΑΕΠ της τάξης των 3 τρις € (255
δις € πλεόνασμα το 2015!).

Εάν η χώρα δεν ήταν μέλος της Ευρωζώνης, τότε η συγκεκριμένη «διαστρέβλωση» θα εξισορροπούταν από την ισοτιμία του νομίσματος –
το οποίο θα ανατιμούταν, οπότε τα γερμανικά εμπορεύματα θα γινόταν
ακριβότερα στο εξωτερικό, οι εξαγωγές τους θα μειωνόταν και οι εισαγωγές
εύλογα θα αυξανόταν, αφού θα ήταν φθηνότερες.

Η Γερμανία έχει όμως ως νόμισμα της το ευρώ, το οποίο υποτιμάται
συνεχώς, λόγω της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, επίκεντρο της οποίας είναι η
Ελλάδα – καθώς επίσης εξ αιτίας των πακέτων ποσοτικής διευκόλυνσης της ΕΚΤ, με στόχο την καταπολέμηση της κρίσης. Ως εκ τούτου, συνεχίζουν να αυξάνονται τα πλεονάσματα της Γερμανίας, τα οποία πολύ σύντομα θα φτάσουν στο 10% – κάτι που δεν πέτυχε ποτέ ούτε η Ιαπωνία, ούτε η Κίνα στο παρελθόν, γνωρίζοντας πως είναι αντίθετο με τα συμφέροντα τους.

Είναι αντίθετο δε με τα συμφέροντα τους λόγω του ότι: (α)
δημιουργούνται εχθροί, επειδή το πλεόνασμα της μίας χώρας είναι το
έλλειμμα της άλλης, οπότε η πλεονασματικές χώρες ζουν ουσιαστικά εις βάρος των ελλειμματικών
(εισάγουν θέσεις εργασίας και πλούτο, εξάγοντας ανεργία και φτώχεια),
(β) οι εγχώριες επιχειρήσεις είναι υποχρεωμένες να επενδύουν στο
εξωτερικό τα πλεονάσματα τους.

Η βασική αιτία των υποχρεωτικών επενδύσεων στο εξωτερικό «πηγάζει»
από το αξίωμα της «διπλογραφικής λογιστικής», σύμφωνα με το οποίο το
ισοζύγιο δεν απεικονίζει μόνο τη διαφορά μεταξύ των εξαγωγών και των
εισαγωγών αλλά, επίσης, τα πλεονάσματα των αποταμιεύσεων έναντι των
επενδύσεων – όπου, επειδή οι αποταμιεύσεις και οι
επενδύσεις πρέπει στο τέλος να είναι ισοσκελισμένες μεταξύ τους, το
πλεόνασμα επενδύεται νομοτελειακά στο εξωτερικό.
Εν τούτοις η γερμανική κυβέρνηση, με την απίστευτα μεγάλη αλαζονεία
που τη χαρακτηρίζει, σε συνδυασμό με την πλήρη ανυπαρξία συναισθημάτων
αλληλεγγύης, αδιαφορεί για τα προβλήματα που δημιουργεί τόσο στην Ευρωζώνη, όσο και στον υπόλοιπο πλανήτη, από τα ελλείμματα που προκαλεί –
από τις ζημίες κατά κάποιον τρόπο που επιφέρει στις άλλες οικονομίες.
Θεωρεί δε πως μπορεί να τα λύσει, με στόχο να γίνει ξανά η μεγαλύτερη
δύναμη στον πλανήτη, με αυτοκρατορία της την Ευρώπη, ως εξής:
.

Οχυρωμένη στην Ευρωζώνη και απομυζώντας τους «εταίρους» της η Γερμανία, με τη βοήθεια της κρίσης χρέους, έχει κατ’ αρχήν εξασφαλίσει τη μη ανατίμηση του νομίσματος της, χωρίς να κατηγορείται από κανέναν
– κάτι που δεν μπορούσαν να κάνουν η Ιαπωνία ή η Κίνα στο διηνεκές,
επειδή θα ήταν υποχρεωμένες να διατηρούν τεχνητά υποτιμημένο το νόμισμα
τους, με αποτέλεσμα να γίνονται αντικείμενο επιθέσεων εκ μέρους όλων των
άλλων χωρών, ιδίως δε των Η.Π.Α. (η υπερδύναμη ουσιαστικά εξανάγκασε
την Ιαπωνία τη δεκαετία του 1980 να ανατιμήσει το νόμισμα της, χάνοντας
έκτοτε τη δυναμική στις εξαγωγές της).

Βοηθούμενη δε από τη σύγκρουση των Η.Π.Α. με τη Ρωσία, έχει επίσης εξασφαλίσει ένα πολύ χαμηλό ενεργειακό κόστος – αφού η έλλειψη ενέργειας είναι ένα από τα σημαντικότερα μειονεκτήματα της.
Το χαμηλό αυτό κόστος αυξάνει την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων της
τα οποία, σε συνδυασμό με το υποτιμημένο νόμισμα, τα πολύ χαμηλά
επιτόκια δανεισμού (επίσης λόγω της κρίσης χρέους), την υψηλή
παραγωγικότητα των εργαζομένων της κοκ., τα καθιστούν ασυναγώνιστα στις
διεθνείς αγορές.

Την ίδια στιγμή, κρυμμένη πίσω από τα 19 κράτη της Ευρωζώνης, τα
οποία διοικεί σχεδόν απολυταρχικά, επειδή την έχουν ανάγκη από πολλές
πλευρές, δεν γίνεται στόχος επιθέσεων εκ μέρους των Η.Π.Α. ή οποιασδήποτε άλλης χώρας
– οπότε έχει αποφύγει το πρόβλημα που αντιμετώπισε η Ιαπωνία στο
παρελθόν. Στον Πίνακα Ι που ακολουθεί φαίνονται οι εξαγωγές της
Γερμανίας το 2014 – συνολικά ύψους 1.133,6 δις € (1,13 τρις) ή 38% του
ΑΕΠ της.
.
Πίνακας Ι: Συνολικές εξαγωγές της Γερμανίας σε δις € το 2014

Πηγή: Statista
.

Οι δέκα χώρες τώρα, με τα μεγαλύτερα πλεονάσματα της Γερμανίας το 2013, άρα με τα ελλείμματα που τους προκαλεί, φαίνονται στον επόμενο Πίνακα ΙΙ.
.
Πίνακας ΙΙ: Οι χώρες με τα μεγαλύτερα πλεονάσματα της Γερμανίας το 2013, σε δις €

Πηγή: Bdi
Σημείωση Πίνακα: Η
Γερμανία προκαλεί ετήσια πάνω από 100 δις € ζημίες (ελλείμματα) στην ΕΕ,
σχεδόν 80 δις € στην Ευρωζώνη, καθώς επίσης ένα ανάλογο ποσόν στον
υπόλοιπο πλανήτη, με συνεχώς αυξανόμενο ρυθμό – θέτοντας σε τεράστιους
κινδύνους την παγκόσμια οικονομική ισορροπία, οπότε την ειρήνη.
.
Με δεδομένο τώρα το ότι, τα πλεονάσματα αυτά ήταν της τάξης των 200
δις € το 2013, οι παραπάνω χώρες αποτέλεσαν το 89% των συνολικών της
πλεονασμάτων. Η Γερμανία βέβαια οχυρώνεται και εδώ, κρύβεται καλύτερα πίσω από την ΕΕ και την Ευρωζώνη
– τα πλεονάσματα των οποίων είναι πολύ μικρότερα, ως σύνολο, οπότε δεν
τοποθετείται στο στόχαστρο των υπολοίπων χωρών του πλανήτη.
.

Εισαγωγικά, για να μπορέσει να μειώσει έντιμα μία χώρα τα πολύ υψηλά
πλεονάσματα της, υπάρχουν δύο μέθοδοι:
(α) να αυξήσει τις δημόσιες
δαπάνες της στην παιδεία, στην υγεία, στις υποδομές (οι οποίες είναι σε
πολύ κακή κατάσταση στη Γερμανία) κοκ.
(β) να αυξήσει τις αμοιβές των εργαζομένων της, οπότε τη ζήτηση και τις εισαγωγές
– όπου το κράτος ναι μεν δεν μπορεί να επιβάλλει αυξήσεις στον ιδιωτικό
τομέα, αλλά έχει τη δυνατότητα να το κάνει στο δημόσιο, το οποίο
συνήθως ακολουθείται από τις επιχειρήσεις.

Εν τούτοις, το «επιχειρηματικό λόμπι»
που διοικεί τη Γερμανία απαιτεί μείωση των μισθών, θέλοντας δήθεν να
δημιουργήσει κίνητρα για την αύξηση των εγχωρίων επενδύσεων – έτσι ώστε να μην διαφεύγουν τα πλεονάσματα στο εξωτερικό.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο όμως θα λειτουργούσε όπως η εσωτερική υποτίμηση
στην Ελλάδα ή σαν μία επί πλέον υποτίμηση του νομίσματος – θα μείωνε τις
εισαγωγές, θα αύξανε τις εξαγωγές ακόμη περισσότερο, οπότε θα
δημιουργούσε πολύ μεγαλύτερα πλεονάσματα, εντείνοντας τις ασυμμετρίες
εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση).

Από την άλλη πλευρά, το γερμανικό δημόσιο μειώνει σταθερά τις δαπάνες του, ενισχυόμενο και από τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού του
(σύντομα θα είναι αρνητικά, αφού θα συνεχιστεί σκόπιμα η κρίση των
υπολοίπων χωρών), οπότε αυξάνεται διαρκώς η ανταγωνιστικότητα της χώρας –
γεγονότα που επεξηγούν την επιμονή της κυβέρνησης στην πολιτική
λιτότητας, η οποία αποτελεί κυριολεκτικά την κινητήρια δύναμη, το
ελιξίριο της ανάπτυξης καλύτερα της Γερμανίας.

Επομένως, τα εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας θα συνεχίσουν να αυξάνονται, οπότε και οι επενδύσεις της στο εξωτερικό
– μέσω των οποίων διατηρούνται επίσης χαμηλές οι πιέσεις των
εργαζομένων για αύξηση των μισθών τους, αφού η ζήτηση στην εγχώρια αγορά
εργασίας διατηρείται σε ελεγχόμενα επίπεδα.

Στα πλαίσια αυτά, η χώρα χρειάζεται ένα ασφαλές επενδυτικό περιβάλλον, κυρίως εντός της Ευρώπης –
όπου να μπορεί να ιδρύει παραγωγικές βιομηχανίες ή επιχειρήσεις παροχής
υπηρεσιών, με φθηνό κόστος εγκατάστασης ή εξαγορών,  χωρίς να
διακινδυνεύει να χάσει τα χρήματα της.

Η δυνατότητα αυτή εξασφαλίζεται επίσης από την κρίση χρέους της Ευρωζώνης – επειδή οι περισσότερες χώρες της νομισματικής ένωσης έχουν ανάγκη από επενδύσεις.
Έχουν επίσης ανάγκη από χρήματα, οπότε υποχρεώνονται να ιδιωτικοποιούν
τις κερδοφόρες επιχειρήσεις του δημοσίου τους και να πουλούν τα πάγια
περιουσιακά τους στοιχεία σε πολύ χαμηλές τιμές – εφόσον βέβαια δεν
φέρνουν αντίρρηση στην πολιτική λιτότητας που τους επιβάλλεται.

Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται η Ελλάδα, η νέα κυβέρνηση της οποίας αρνείται πεισματικά να συνεχίσει την πολιτική των μνημονίων, γνωρίζοντας πως είναι καταστροφική για τη χώρα (ανάλυση), αντιδρώντας παράλληλα στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων
– επίσης πολύ σωστά, όσον αφορά τις κοινωφελείς, τις στρατηγικές, καθώς
επίσης τις μονοπωλιακές κερδοφόρες επιχειρήσεις, αφού πρέπει να ανήκουν
στο κράτος (ανάλυση).

Εκτός αυτού, απαιτεί τη διαγραφή των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών (άρθρο), θέτοντας σε κίνδυνο τα δάνεια που έχει δώσει η Γερμανία για να πετύχει τους στόχους της
– γεγονός που δεν θα ήταν ίσως τόσο απειλητικό, αφού η Ελλάδα θα
μπορούσε να οδηγηθεί στην έξοδο από την Ευρωζώνη και στο περιθώριο, εάν
δεν υπήρχε ο κίνδυνος να ακολουθήσουν το παράδειγμα της και άλλες χώρες.
Η Ισπανία άρχισε πρόσφατα να το αναφέρει, μέσω του «αδελφού κόμματος»
της ελληνικής κυβέρνησης, η Ιρλανδία επίσης, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο πως
θα τις μιμηθούν η Πορτογαλία και η Ιταλία.

Ως εκ τούτου, η Ελλάδα αποτελεί τον
«εχθρό νούμερο ένα» για τη γερμανική κυβέρνηση, αφού θέτει σε κίνδυνο το
μακροπρόθεσμο προγραμματισμό της, με στόχο την κατάκτηση της πρώτης
θέσης στον πλανήτη – αφού προηγουμένως θέσει υπό την
οικονομική κατοχή της ολόκληρη την Ευρώπη, μετατρέποντας τους εταίρους
της είτε σε αποικίες χρέους, είτε σε εξαρτημένους δορυφόρους. Τους
Πολίτες τους δε, όπως ακριβώς και τους ίδιους τους Γερμανούς σε σχέση με
την ελίτ της χώρας (άρθρο), σε σκλάβους χρέους – χωρίς καμία προοπτική απαλλαγής από τις αλυσίδες τους.

Ολοκληρώνοντας, ελπίζουμε να συνειδητοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση τι
ακριβώς διακυβεύεται, οπότε να μην περιμένει τη διάσωση της από τη
Γερμανία και την Τρόικα – αφού αναζητούν δυνατότητες για να την
αναγκάσουν να χρεοκοπήσει με έναν τρόπο που, αφενός
μεν να εξασφαλίζει την οικονομική κατοχή της πατρίδας μας από τρίτους,
αφετέρου να μην ανησυχήσει ούτε τις αγορές, ούτε τις άλλες χώρες.
Οφείλει δε να αναζητήσει συμμάχους αλλού και επειγόντως – αφού ευρίσκεται ήδη στην τελική ευθεία, ενώ είναι αδύνατον να μπορέσει να αντισταθεί με επιτυχία μόνη της.
.

Ο δεύτερος μεγάλος εχθρός τώρα της Γερμανίας είναι η Ρωσία, η οποία ήταν ουσιαστικά η αιτία τόσο του πρώτου, όσο και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου – επειδή αποτελεί το «αντίπαλο δέος» της στην Ευρώπη, τόσο από πληθυσμιακής, όσο και από στρατιωτικής πλευράς.
Εκτός αυτού, είναι ενεργειακά πανίσχυρη, ενώ από την ενέργεια της εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η Γερμανία – αν και προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί, μέσω των Η.Π.Α. και του σχιστολιθικού αερίου.

Ο τρόπος τώρα, με τον οποίο χειραγωγεί τις Η.Π.Α. (διαπιστώθηκε στο θέμα της Ουκρανίας – άρθρο) και τους δικούς της Πολίτες, είναι απίστευτος – όπως φαίνεται από το παράδειγμα της περιγραφής των εξοπλιστικών προγραμμάτων της Ρωσίας, από τα γερμανικά ΜΜΕ.

Στα πλαίσια αυτά (πηγή), παρουσιάστηκε το κατωτέρω γράφημα, από το οποίο συμπεραίνει ο κάθε ανυποψίαστος Πολίτης ότι, η Ρωσία είναι εκείνη η χώρα που αυξάνει όσο καμία άλλη τις δαπάνες της για πολεμικό εξοπλισμό – οπότε είναι επικίνδυνη για τους γείτονές της, ενώ θα έπρεπε να αυξήσει αντίστοιχα το ΝΑΤΟ τις δαπάνες του στην Ευρώπη.
.

Επεξήγηση γραφήματος:
Εξοπλιστικές δαπάνες στην Ανατολική Ευρώπη – σε εκ. $, επιλεγμένων
χωρών το 2013 (κόκκινη στήλη) και το 2014 (μαύρη στήλη). Ρωσία, Πολωνία,
Ουκρανία, Ρουμανία, Τσεχία, Σλοβακία, Βουλγαρία, Εσθονία, Λιθουανία,
Λετονία. Τιμές και συναλλαγματικές ισοτιμίες στα επίπεδα του 2011, σε
σταθερή βάση.
.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε πως η Ρωσία αύξησε τις δαπάνες της κατά 8,1%
σε σχέση με το προηγούμενο έτος, ενώ προγραμματίζει μία περαιτέρω
κλιμάκωση τους κατά 15% το 2015. Με βάση το συγκεκριμένο γράφημα λοιπόν,
η εικόνα της Ρωσίας για τους γείτονες της είναι τρομακτική, προκαλώντας το φόβο και την αποστροφή τους.
Περαιτέρω, εάν κοιτάξει κανείς τις δαπάνες όλων των χωρών του πλανήτη, στο γράφημα που δημοσίευσε η σουηδική αρχή (πηγή), στο παράρτημα της μελέτης της, θα «εισπράξει» μία εντελώς διαφορετική εικόνα – η οποία δεν έχει βέβαια απολύτως καμία σχέση με την προηγούμενη.
.

Εδώ παρουσιάζονται οι 15 χώρες με τις μεγαλύτερες δαπάνες εξοπλισμού στον πλανήτη – όπου πλέον οι δαπάνες της Ρωσίας, συγκριτικά με αυτές της Κίνας και ειδικά των Η.Π.Α., είναι πολύ πιο χαμηλές.
Εάν δε υπολογίσει κανείς συνολικά τις δαπάνες των χωρών του ΝΑΤΟ,
τότε θα οδηγηθεί σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα – αφού μόνο οι έξι
παραπάνω χώρες (Η.Π.Α., Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Ιταλία, Τουρκία),
από τα 28 μέλη της ατλαντικής στρατιωτικής συμμαχίας, δαπανούν το 46,5% του συνόλου στον πλανήτη, έναντι μόλις 4,8% της Ρωσίας.
Μόνο οι πέντε δε από αυτές, εκτός των Η.Π.Α., δαπανούν το 12,5% του
συνόλου – περισσότερα λοιπόν από την Κίνα, ενώ η Ρωσία δαπανά το 9% σε
σχέση με τις συνολικές δαπάνες των χωρών του ΝΑΤΟ.
Φαίνεται λοιπόν πόσο μεγάλη είναι η προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να τοποθετείται εναντίον της Ρωσίας – τυχόν συμμετοχή της οποίας στην ΕΕ αποτελεί «κόκκινο πανί» για τη Γερμανία, όσον αφορά τα σχέδια της για την περιοχή (ενώ θεωρεί επικίνδυνη την Ευρασιατική Ένωση, ως ανταγωνιστική «της δικής της» ΕΕ)
Δυστυχώς όμως, η Ρωσία αδυνατεί να χειρισθεί σωστά τα πλεονεκτήματα της – πόσο μάλλον να προσεγγίσει τις χώρες της Ευρώπης, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους με το σωστό τρόπο. Από την άλλη πλευρά, κάνει τεράστια σφάλματα στη διαχείριση της οικονομίας της (ανάλυση),
στηριζόμενη σχεδόν αποκλειστικά και μόνο στο πάμπλουτο υπέδαφος της –
με αποτέλεσμα, παρά τα 140 εκ. του πληθυσμού της, καθώς επίσης την
τεράστια έκταση που διαθέτει, να έχει μικρότερο ΑΕΠ από τη Γερμανία
(γράφημα – διακεκομμένη γραμμή και δεξιά στήλη η Ρωσία).
.

.
Όσον αφορά δε την εξωτερική της πολιτική, επιμένει δυστυχώς στις «γεωπολιτικές συνταγές» του παρελθόντος
– όπως επίσης στο στρατιωτικό σκέλος, ενώ δεν διαθέτει κανένα
«οικονομικό όπλο» (ισχυρό νόμισμα, επιβλητική κεντρική τράπεζα,
εταιρείες αξιολόγησης κοκ.), με αποτέλεσμα να δέχεται επιθέσεις, απέναντι στις οποίες αδυνατεί να αμυνθεί.
Εν τούτοις, είναι σε θέση να εξελιχθεί, ενώ έχει αρκετές δυνατότητες για να τα καταφέρει (άρθρο)
– γεγονός που γνωρίζει πολύ καλά η Γερμανία, ενώ ανησυχεί σε πολύ
μεγάλο βαθμό, όπως διαπιστώθηκε από τις αντιδράσεις της, όσον αφορά την
επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στη χώρα.
.

Επίλογος

Τεκμηριώθηκε σε κάποιο βαθμό από τα παραπάνω πως η Ελλάδα, κυρίως βέβαια η Ρωσία, αποτελούν τους μεγαλύτερους εχθρούς της Γερμανίας, όσον αφορά τα σχέδια της για την ηγεμονία τουλάχιστον της Ευρώπης – για την οικονομική κατοχή καλύτερα της ηπείρου μας, καθώς επίσης για την ανεξαρτητοποίηση της από τις Η.Π.Α.

Τόσο η μία χώρα όμως, όσο και η άλλη, δεν γνωρίζουν καθόλου τις δυνατότητες τους – είναι
βυθισμένες σε μεγάλα προβλήματα, ενώ η γερμανική κυβέρνηση δεν
πρόκειται να τους επιτρέψει σε καμία περίπτωση να τα καταφέρουν.

Εν τούτοις, πάντοτε υπάρχει η πιθανότητα να συμβεί το απροσδόκητο, ακριβώς εκείνη τη στιγμή που κανείς δεν το περιμένει – οπότε η Γερμανία δεν νοιώθει καθόλου ήσυχη και ασφαλής, με αναμενόμενη την κλιμάκωση των πάσης φύσεως πιέσεων της.
.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος,
πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο
του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά
χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας.
Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική
κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και
έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία,
καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

© Copyright 2015 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.