Ο τρόπος με τον οποίο μια κοινωνία και ένα έθνος αντιμετωπίζει ένα κορυφαίο ζήτημα, είχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί αυτό σχετίζεται με την πορεία που επιλέγει να έχει το έθνος αυτό στην ιστορία.
Στις αρχές της δεκαετίας του 20ού αιώνα, όταν εμφανίστηκε στον μακρυνό ορίζοντα το φάσμα της ολοκληρωτικής διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι οθωμανικές ελίτ στο κράτος και το στρατό άρχισαν να εξυφαίνουν το σχέδιο της «καθαρής Τουρκίας», δηλαδή της δημιουργίας ενός μουσουλμανικού εθνικού κράτους στα εδάφη της Ανατολής. Μόνο που υπήρχε ένα «πρόβλημα». Στα εδάφη της Ανατολής δεν κατοικούσαν μόνο μουσουλμάνοι και μόνο Τούρκοι. Οι Τούρκοι μάλιστα ήταν σχεδόν ισχνή μειοψηφεία, ανάμεσα σε Κούρδους, Αρμένιους, Έλληνες, Ασσύριους, Άραβες, Καυκάσιους και άλλες φυλές ων ουκ έστιν αριθμός!
Άρα, με κάποιον τρόπο θα έπρεπε να εξαλειφθούν από τα εδάφη της Ανατολίας σε πρώτη φάση οι χριστιανικοί πληθυσμοί και σε δεύτεροι φάση όλοι οι μουσουλμανικοί λαοί να περάσουν μέσα από την «πρέσσα» του τουρκικού σωβινισμού και να γίνουν όλοι «καλοί, εργατικοί και έξυπνοι Τούρκοι»!!!
Στα πλαίσια αυτής της «λογικής», που έγινε κανονικό σχέδιο επιχειρήσεων, όλες οι φάσεις του οποίου εξετάστηκαν με κάθε λεπτομέρεια στα συνέδρια των Νεοτούρκων που έγιναν στη Θεσσαλονίκη το 1908, 1909, 1910 και 1911 κεκλεισμένων των θυρών και τα πρακτικά τους σε μεγάλο βαθμό έχουν μείνει μυστικά μέχρι σήμερα, τελέστηκε η γενοκτονία των Αρμενίων, που ξεκίνησε με το προγκρόμ της 24ης Απριλίου 1914 και ολοκληρώθηκε με τις μαζικές σφαγές και τους αναγκαστικούς, με «τελικό» προορισμό την έρημο της Ντερ αλ Ζορ της σημερινής Συρίας, όπου χάθηκαν και οι τελευταίοι από το 1,5 εκατομμύριο Αρμενίων της Ανατολής. Το ίδιο διάστημα εξολοθρεύτηκαν 700 χιλιάδες Ασσύριοι, ενώ την προηγούμενη χρονιά είχε ξεκινήσει ο Μεγάλος Διωγμός των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας, που κατέληξε την εξολόθρευση περίπου δυο εκατομμυρίων Ελλήνων, τη γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολής.
Να υπογραμμίσουμε ότι όσα έγιναν στα εδάφη της Ανατολής με πρωταγωνιστές τους Νεοτούρκους, είχαν σχεδιαστεί «εν ψυχρώ» με κάθε λεπτομέρεια εν καιρώ ειρήνης προτού καν αρχίσουν πολεμικές επιχειρήσεις και για να καταστήσουν το λαό ενεργό συμμέτοχο και συνένοχο στο έγκλημα, είχαν επενδυθεί με θρησκευτικό μανδύα, είχαν ονομαστεί «τζιχάντ», δηλαδή ιερός πόλεμος εναντίον των απίστων. Τις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, στη φάση της εκτέλεσης του αποτρόπαιου σχεδίου της γςνοκοτνίας των χριστιανικών λαών της Ανατολής, έπαιξαν συμβουλευτικό ρόλο οι Γερμανοί, με τους οποίους η Τουρκία είχε συμμαχήσει.
Όλη αυτή η βάρβαρη, απεχθής και αποτρόπαια επιχείρηση, που καταπάτησε κάθε ένοια ανθρωπισμού και ανθρωπίνου διακιώματος, θα μπορούσε να περικλειστεί σε μια φράση που λέει ο λαός μας «ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα», αφού οι Τούρκοι, που ήταν εισβολείς στα εδάφη της Ανατολής, δεν αρκέστηκαν να εκδιώξουν αλλά εξολόθρευσαν δυο αυτόχθονες λαούς, τους Αρμενίους και τους Ασσυρίους και έναν λαό, τους Έλληνες, που είχαν παρουσία τριών χιλάδων ετών σ’ αυτά.
Επειδή σ’ αυτήν τη χώρα είμαστε αναγκασμένοι να μιλούμε και να γράφουμε για τα αυτονόητα, να σημειώσουμε ότι το τουρκικό κράτος και οι ελίτ της Τουκρίας, αμετανόητοι για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Νεότουρκοι, όχι μόνο αρνούνται πεισματικά να ανγνωρίσουν τη γενοκτονία των χριστιανών της Ανατολής, όχι μόνο επιτίθενται σε όποιον αγωνίζεται και επιδιώκει τη διεθνοποίηση και διεθνή αναγνώριση, αλλά συνεχίζουν την πολιτική των Νεοτούρκων με όχι και τόσο διαφορετικούς τρόπους και μέσα. Για να εξαλείψουν και τους τελευταίους Ασσύριους και τους Κούρδους Γεζιντί που κατοικούν στα εδάφη της Μεσοποταμίας (Ιράκ-Συρία), και να απομειώσουν την κουρδική απειλή, στηρίζουν με κάθε τρόπο τους τζιχαντιστές του λεγόμενου ισλαμικού κράτους, οι οποίοι καταστρέφουν ακόμα και μνημεία που θυμίζουν τους λαούς αυτούς, όπως πυρπόλησαν και έκαψαν οι Τούρκοι τη Σμύρνη, για να μη θυμίζει την ένδοξη ελληνική παρουσία στην περιοχή της Ιωνίας.
Για να γυρίσουμε στην αρχή του άρθρου μας, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, το κράτος και οι ελίτ, εν αντιθέσει με τους Αρμενίους, που ελίτ και λαός έθεσαν ως ιερό στόχο την αναγνώριση και τη διεθνοποίηση του ζητήματος της γενοκτονίας, αντιμετώπισαν την τέλεση των εγκλημάτων αλλά και -μετά την ολοκλήρωσή της- τη γενοκτονία ως πολιτικό ζήτημα και ως γεγονός, με τρόπο που συνάδει με τη λογική «σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω», γι’ αυτό συνεχίστηκαν οι σφαγές και η πολιτική της εθνοκάθαρσης στους Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, γι’ αυτό η εισβολή και κατοχή της Κύπρου και η εθνοκάθαρση των εγκλωβισμένων, γι’ αυτό ο εκτουρκισμός των Πομάκων και των Ρομά στη Θράκη, γι’ αυτό η επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο. Υπό αυτήν την έννοια, ο αγώνας για την αναγνώριση και διεθνοποίηση του ζητήματος της γενοκτονίας, δεν είναι υπόθεση των Ποντίων, των Μικρασιατών και κάποιων λίγων που αγνωνίζονται γι’ αυτό. Είναι υπόθεση όλων μας και φυσικά δεν έχει ως στόχο τον στιγματισμό των Τούρκων και τη διασπορά μίσους. Πολύ απλά, ο αγώνας είναι το μήνυμα που πρέπει να δώσουμε ως λαός για την αντιστροφή της καταστρφικής πορείας και προϋόθεση, θα λέγαμε θεμέλιος λίθος, για την τοποθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε μια υγιή βάση, που θα εξασφαλίζει την ομαλότητα και την ειρήνη στην περιοχή.
Για να μη συνεχιστεί λοιπόν η εθνική κατρακύλα, για να μην ξαναζήσουμε εθνικές τραγωδίες στο Αιγαίο και τη Θράκη αυτή τη φορά, για να ανακτήσει το πολιτικό σύστημα και οι ελίτ την εθνική και ηθική τους υπάσταση, ας πάψουν να δαιμονοποιούν και ας συνταχτούν με εκείνους που αγωνίζονται για την αναγνώριση της γενοκτονίας και ας διδαχτούν από τους αγώνες του αρμενικού λαού, μέρες που είναι!
κυριακάτικη δημοκρατία