Οι Γερμανοί δεν είναι ούτε έξυπνοι, ούτε δημιουργικοί, ούτε εργατικοί
– ενώ έχει αποδειχθεί πολλές φορές, όπως στο πρόσφατο παράδειγμα της
Volkswagen (άρθρο) ότι, εξαπατούν τους πελάτες τους, καθώς επίσης την εφορία, όπου και με όποιον τρόπο μπορούν.

Εν τούτοις, η Γερμανία έχει αναδειχθεί στην ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, καθώς επίσης στον αδιαφιλονίκητο ηγεμόνα της Ευρωζώνης
– σε αυτόν που αποφασίζει για όλα τα υπόλοιπα κράτη, τιμωρώντας τα
παραδειγματικά όταν συμπεριφέρονται ανυπάκουα, όπως έχει συμβεί με την
Ελλάδα.
Οι βασικοί λόγοι της επιτυχίας των Γερμανών είναι αναμφίβολα η μεθοδικότητα τους, ακόμη και όταν εξαπατούν (μέσω του μισθολογικού dumping που υιοθέτησαν το 2000, εξαπάτησαν όλες τις χώρες του ευρώ),
το σταθερό επιχειρηματικό και φορολογικό πλαίσιο που διαθέτει η χώρα, η
επικέντρωση στην επιχειρηματικότητα και στον ιδιωτικό τομέα, καθώς
επίσης ο συγκαλυμμένος προστατευτισμός της οικονομίας τους – από το
εσωτερικό της οποίας εκδιώκονται έμμεσα οι ξένες επιχειρήσεις, εν μέρει
επειδή σαμποτάρονται από τους Πολίτες, χωρίς να τους υποδεικνύεται κάτι
τέτοιο από την κυβέρνηση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ αποτελεί ο αμερικανικός κολοσσός λιανικής, η «Wal-Mart Stores», η οποία τελικά αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τη Γερμανία, λόγω του ότι δεν κατάφερε να προσελκύσει τους καταναλωτές της – επειδή απέφευγαν σκόπιμα να αγοράσουν από τα καταστήματα της.
Σε πλήρη αντίθεση με τους Γερμανούς τώρα, οι Έλληνες είναι έξυπνοι,
δημιουργικοί και εργατικοί, ζώντας σε μία προικισμένη από το Θεό χώρα – οπότε δεν θα είχαν λόγο να εξαπατήσουν κανέναν για να επιτύχουν τους στόχους τους, εάν ήταν μεθοδικοί, εάν η Ελλάδα είχε ένα σταθερό πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας της (κανόνες
για όλους), εάν τα πάντα δεν περιστρέφονταν γύρω από μία πολύ συχνά
διεφθαρμένη πολιτική (ενώ ο επιχειρηματίας θεωρείται de facto
απατεώνας), καθώς επίσης εάν οι καταναλωτές προστάτευαν τις ελληνικές
εταιρείες, τόσο αγοράζοντας από αυτές, όσο και επιλέγοντας ελληνικά
προϊόντα.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα της χώρας μας, καθώς επίσης οι λύσεις του – οι πραγματικές «διαρθρωτικές αλλαγές» που απαιτούνται δηλαδή στην οικονομία, στην πολιτική και στην κοινωνία.
Εκτός αυτού, το πρόβλημα διευρύνεται λόγω της μη ύπαρξης ενός
αναπτυξιακού σχεδίου «ελληνικής ιδιοκτησίας» – το οποίο θα επέτρεπε να
αναζητηθούν οι κατάλληλοι τρόποι εξόδου της Ελλάδας από την κρίση, από
τα μνημόνια και από την πολιτική λιτότητας.
Χωρίς τις παραπάνω διαρθρωτικές αλλαγές, τις μεταρρυθμίσεις καλύτερα, καθώς επίσης χωρίς ένα τέτοιο ρεαλιστικό σχέδιο ανασυγκρότησης, είναι αδύνατον ποτέ να εξετασθεί οτιδήποτε άλλο – όπως, για παράδειγμα, οι ιδιωτικοποιήσεις που επιβάλλονται από τα μνημόνια, οι οποίες δεν θα ήταν καθόλου αρνητικές εάν
(α) το κράτος είχε τη δυνατότητα να λειτουργήσει σωστά, ως ο ρυθμιστής της επιχειρηματικής ζωής, συμμετέχοντας μόνο ως μέτοχος σε κάποιες, καθώς επίσης
(β) εάν επιλέγονταν Έλληνες
επιχειρηματίες, με την έννοια πως τα κέρδη τους δεν θα καταναλώνονταν
ή/και δεν επενδύονταν στο εξωτερικό, προκαλώντας
προβλήματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της χώρας (όπως συμβαίνει
σε άλλα κράτη που δραστηριοποιήθηκε το ΔΝΤ – Βραζιλία, Τουρκία κλπ.)
αλλά, κυρίως, εντός της Ελλάδας.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται οι επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων σε ξένους, όσον αφορά το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, στην πάμπλουτη Βραζιλία (αριστερή κάθετος) και στην Τουρκία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος) – σε δύο χώρες θύματα του ΔΝΤ, οι οποίες δεν θα μπορέσουν ποτέ να συνέλθουν πραγματικά.
.

.
Στο σημείο αυτό θα αναρωτιόταν ίσως κανείς, εάν μπορεί να
ανταπεξέλθει με αυτά που απαιτούνται για να «αναβιώσει» η ελληνική
οικονομία μία αριστερή κυβέρνηση. Η απάντηση είναι προφανώς θετική, αφού είναι η καταλληλότερη για να εξασφαλισθεί η δίκαιη αναδιανομή των εισοδημάτων,
μέσω της οποίας αυξάνεται γρηγορότερα το ΑΕΠ – αρκεί φυσικά να
λειτουργήσει έτσι ώστε να δημιουργηθούν εισοδήματα, πλούτος δηλαδή και
όχι να μοιράσει τη φτώχεια.
Εν τούτοις, όταν διαπιστώνεται πως η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας δεν έχει καμία πρόθεση για τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις, ενώ απλά αντικαθιστά την προηγούμενη οικονομική εξουσία με μια καινούργια, εγχώρια και ξένη,
ως συνήθως διαπλεκόμενη, τότε γίνεται κατανοητό ότι, οι ελπίδες για το
μέλλον της χώρας είναι ουτοπικές – πως παρά το ότι ακόμη μπορεί, δεν θα
τα καταφέρει.
.

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, τα γερμανικά ΜΜΕ άρχισαν ήδη να κατηγορούν την αμερικανική κυβέρνηση για το θέμα της VW,
ισχυριζόμενα πως προσπαθεί να αναδειχθεί στο δικαστή του πλανήτη,
επιβάλλοντας εξοντωτικά πρόστιμα στις επιχειρήσεις όποιων χωρών θέλει – όπως συνέβη στην περίπτωση της γαλλικής τράπεζας (ΒΝΡ), της ιαπωνικής Toyota κοκ.
Άλλα δε θεωρούν πως είχε άμεση σχέση με την τοποθέτηση νέων πυρηνικών
όπλων στην αμερικανική βάση της Γερμανίας, η οποία είναι η μεγαλύτερη
εκτός των Η.Π.Α. – με την έννοια πως η υπερδύναμη θέλησε να εκβιάσει τη Γερμανία, έτσι ώστε να μην το αρνηθεί φοβούμενη τις αντιδράσεις της Ρωσίας
(η οποία πράγματι δήλωσε πως θα κάνει το ίδιο στα σύνορα με την
Πολωνία, για να μην διαταραχθεί η στρατιωτική ισορροπία στην Ευρώπη).

Εν τούτοις, πιθανότερη φαίνεται η χρησιμοποίηση του σκανδάλου της VW
από τις Η.Π.Α., το οποίο έχει διευρυνθεί σε πολλές χώρες, από τη Μ.
Βρετανία έως την Αυστραλία (πηγή), ενώ παρομοιάζεται με το αντίστοιχο της ΒΡ (γράφημα) για να καμφθούν οι αντιρρήσεις της Γερμανίας σε τρία βασικά θέματα: στην
πολιτική λιτότητας, στα μείωση των υπερβολικά μεγάλων πλεονασμάτων της
στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, καθώς επίσης στη συμφωνία TTIP (άρθρο) – η οποία, όταν υπογραφεί, θα καταστήσει τους αμερικανικούς ομίλους (πολυεθνικές), πανίσχυρους στην Ευρώπη.
.

.

Ειδικά όσον αφορά τη σύμβαση ΤΤΙΡ, πολλοί άνθρωποι δεν κατανοούν ακόμη πόσο καταστροφική θα ήταν η υπογραφή της – αφού είναι εντελώς διαφορετική, από τις μέχρι σήμερα συμφωνίες ελευθέρου εμπορίου.
Αναλυτικότερα, με τις προηγούμενες
συμφωνίες αποφασιζόταν κυρίως η μείωση των δασμών, μέσω της οποίας τα
προϊόντα γίνονταν φθηνότερα για τους καταναλωτές – αφενός μεν λόγω της μικρότερης επιβάρυνσης τους, αφετέρου εξαιτίας του μεγαλύτερου ανταγωνισμού.
Σήμερα όμως, οι δασμοί μεταξύ των Η.Π.Α. και της Ευρώπης είναι πολύ
χαμηλοί – ενώ όσον αφορά την ΤΤΙΡ (υπερατλαντική), καθώς επίσης την ΤΡΡ
(υπέρειρηνική), το θέμα δεν είναι στην πραγματικότητα το εμπόριο, αλλά τα εξής:
(α)  Από τη μία πλευρά πρόκειται για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας – όπου, για παράδειγμα, η φαρμακευτική βιομηχανία έχει σκοπό να εκδιώξει τα γενόσημα από την αγορά.
(β)  Από την άλλη, ο στόχος είναι η προστασία των επενδύσεων
– κάτι που είναι αδιανόητο να επιτραπεί από τις κυβερνήσεις. Ενδιαφέρον
εδώ είναι το κατωτέρω παράδειγμα που χρησιμοποίησε πρόσφατα ο κ.
Stieglitz, να περιγράψει το είδος της προστασίας των επενδυτών.
Κατά τον ίδιο, στο παρελθόν δεν γνωρίζαμε πόσο επικίνδυνος ήταν ο ασβέστης – έως ότου ανακαλύψαμε πως σκοτώνει.
Σήμερα λοιπόν, οι κατασκευαστές ασβέστη είναι υποχρεωμένοι να
αποζημιώνουν εκείνους τους ανθρώπους, τη ζωή των οποίων κατέστρεψαν.
Σύμφωνα τώρα με τη λογική της προστασίας των επενδύσεων που προωθεί η ΤΤΙΡ, θα πρέπει να αποζημιώνουμε τους κατασκευαστές ασβέστη, έτσι ώστε να μην σκοτώνουν κανέναν άνθρωπο.
Με απλά λόγια, θα πρέπει τα κράτη να πληρώνουν στους κατασκευαστές
ασβέστη τα κέρδη που θα είχαν εάν συνέχιζαν να σκοτώνουν ανθρώπους – τα
διαφυγόντα τους έσοδα λοιπόν, από την απαγόρευση της παραγωγής ασβέστη.
Με ένα άλλο παράδειγμα, εάν επιτραπεί από την Ευρώπη η εξόρυξη
πετρελαίου με τη μέθοδο του σχιστόλιθου στις αμερικανικές εταιρείες και
αργότερα απαγορευθεί, επειδή θα έχει ανακαλυφθεί πως οι ζημίες που προκαλούνται στο περιβάλλον (υδροφόρος ορίζοντας) είναι τεράστιες,
τότε τα κράτη θα πρέπει να αποζημιώσουν τους επενδυτές για τα χαμένα
κέρδη τους, εάν συνέχιζαν την εξόρυξη πετρελαίου με την ίδια μέθοδο.
Εκτός αυτού, δεν θα επιτρέπεται η επανεθνικοποίηση εταιρειών του
δημοσίου που έχουν ιδιωτικοποιηθεί στο παρελθόν.
Περαιτέρω, οι υποστηρικτές της ΤΤΙΡ ισχυρίζονται πως εάν δεν την υπογράψει η Ευρώπη, θα χάσει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα
– πόσο μάλλον εάν δεν συμμετέχει στην αντίστοιχη των Η.Π.Α. με την Ασία
(ΤΡΡ, υπερειρηνική). Πρόκειται βέβαια για ανόητους ισχυρισμούς, επειδή
δεν πρόκειται να αυξηθεί σημαντικά ο όγκος του εμπορίου μεταξύ της
Ευρώπης, των Η.Π.Α. και της Ασίας, κλιμακώνοντας τους ρυθμούς ανάπτυξης –
ενώ η ΤΡΡ είναι επίσης μία κακή συμφωνία.
Αντίθετα, θα καταστραφούν θέσεις εργασίας γρηγορότερα, από ότι θα δημιουργηθούν καινούργιες
– ενώ η αμερικανική οικονομία δεν είναι καθόλου υγιής, όπως
παρουσιάζεται από τις χειραγωγημένες στατιστικές. Ειδικά στον τομέα της
ανεργίας, η οποία είναι μεν χαμηλή στις Η.Π.Α., αλλά δεν συμπεριλαμβάνει
τους μακροχρόνια ανέργους ή άλλου είδους ιδιαιτερότητες (ανάλυση).
Εν τούτοις, το σκάνδαλο που αφορά ολόκληρη τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία θα χρησιμοποιηθεί ασφαλώς ως μέσον πίεσης για την υπογραφή της ΤΤΙΡ, καθώς επίσης της ΤΡΡ από την Ευρώπη – οπότε θα επιβαρυνόταν, λόγω της γερμανικής απάτης, ολόκληρη η ήπειρος μας.
.

Έχοντας αναλύσει πώς θα μπορούσε να πιεσθεί η Γερμανία μέσω του
σκανδάλου της VW, έτσι ώστε να υπογράψει τις δύο συμφωνίες,
συμπαρασύροντας την Ευρώπη, επόμενο θέμα είναι τα υπερβολικά πλεονάσματα
της – τα οποία δεν χρησιμοποιεί όπως η Κίνα, στηρίζοντας μέσω αυτών την παγκόσμια ζήτηση αφού είναι μεγαλύτερα αλλά, αντίθετα, εις βάρος τόσο του πλανήτη, όσο και των εταίρων της στην Ευρωζώνη.
Ακόμη περισσότερο, με την πολιτική λιτότητας δεν ζημιώνει μόνο την
ΕΕ, αλλά ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία, αφαιρώντας τη ζήτηση που έχει
ανάγκη για να αναπτυχθεί – ενώ οδηγεί
στη διάλυση της Ευρωζώνης, το αργότερο όταν κάποια μεγάλη χώρα, όπως η
Ιταλία ή η Γαλλία, θα κατανοήσει πως οι προοπτικές για την οικονομία της
είναι καλύτερες, εάν υιοθετήσει ένα δικό της νόμισμα.
Φυσικά οι Η.Π.Α. αντιλαμβάνονται τις συνέπειες για τη δική τους
οικονομία – ενώ μάλλον δεν θέλουν να καταστραφεί το δημιούργημα τους, το
ευρώ (ανάλυση). Επομένως, θα κάνουν τα πάντα για να «πείσουν» τη Γερμανία να αλλάξει τακτική, τόσο όσον αφορά τα πλεονάσματα, όσο και την πολιτική λιτότητας
Το γεγονός αυτό ίσως ωφελήσει την Ελλάδα εάν εκμεταλλευθεί σωστά τη μεγάλη ευκαιρία που της προσφέρεται –
αφού όλοι γνωρίζουν πως η εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, χωρίς
αναπτυξιακά μέτρα και χωρίς διαγραφή μέρους του χρέους, θα την οδηγήσει
στην απόλυτη καταστροφή.
.

Όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές, η Γερμανία συνηθίζει να κερδίζει όλες τις μάχες, χάνοντας τελικά τον πόλεμο.
Με βάση όλα όσα συμβαίνουν λοιπόν, φαίνεται πως η ιστορία
επαναλαμβάνεται – αν και με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, επειδή οι
οικονομικοί πόλεμοι, στους οποίους οι Η.Π.Α. είναι αναμφίβολα εξαιρετικά
ισχυρές, ακολουθούν διαφορετικούς κανόνες.
Εν τούτοις, δεν μπορεί να αισθάνεται κανείς ικανοποιημένος από την έκβαση του πολέμου, γνωρίζοντας πως μία ισχυρή ευρωπαϊκή δύναμη θα αντικατασταθεί από τη δικτατορία των πολυεθνικών, μέσω της υπογραφής των δύο ανίερων συμβάσεων: της ΤΤΙΡ και της ΤΡΡ.
Επομένως, ακόμη και αν η έκβαση θα είναι ενδεχομένως θετική για την Ελλάδα ή/και για την υπόλοιπη Ευρωζώνη, το αντάλλαγμα είναι δυσανάλογο
– με απόλυτη υπευθυνότητα της γερμανικής κυβέρνησης η οποία, μετά από
δύο παγκοσμίους πολέμους, δεν έχει ακόμη καταλάβει πως υπάρχουν κάποια
όρια που δεν πρέπει να υπερβαίνει κανείς.