Ακολουθήστε μας

Αρμενία - Αρμενικό Ζήτημα

Σχόλιο του Αλέξανδρου στην ανάρτηση “Αγνωστη λέξη για τους πολιτικούς”

Δημοσιεύτηκε

στις

Ο αγράμματος υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης αρνείται τη γενοκτονία, ενώ οι Τούρκι διανοούμενοι την αναγνωρίζουν

Εδώ είναι ένα άρθρο του Foreign Affairs. Το περιοδικό αυτό, για να καταλάβετε τη σημασία του περιοδικού, δημοσίευσε το 1947 αν δεν κάνω λάθος ένα άρθρο πάνω ένα άρθρο του George F Kennan, πάνω στο όποιο βασίστηκε η Αμερικανική πολιτική κατά τη διάρκεια της περιόδου που αποκαλούμε ψυχρό πόλεμο. Ανεβάζω το άρθρο, και θα ήταν ευχής έργο αν το ανέβαζε ο ιστότοπος και αν δεν προλαβαίνετε θα προσπαθήσω να το μεταφράσω εγώ, γιατί μέσα εκεί αναφέρεται με τον πιο επίσημο τρόπο που με όμοιο του εγώ δεν το έχω ξαναδεί η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων από τους Τούρκους ενώ μετά συνεχίζει πως αν η Τουρκία συνεχίσει να ασκεί τέτοια πολιτική και στους Κούρδους η Ανατολία κινδυνεύει να διασπαστεί!
Νομίζω δεν χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο, νομίζω καταλαβαίνετε όλοι τι συμβαίνει στην Τουρκία! Τα παιχνίδια υψηλού ρίσκου εμπεριέχουν μεγάλα κέρδη και μεγάλες απώλειες…Αυτή η Τουρκία λοιπόν που ουσιαστικά καταρρέει με απόλυτη ευθύνη του φασιστικού καθεστώτος που την κυβερνά κάνει πλάκα στην ελληνική κυβέρνηση. Αναρωτιέμαι πραγματικά αν εκεί στην κυβέρνηση σκέφτονται περισσότερο από 4 ώρες μπροστά. Αν ο Τούρκος καταλάβει ότι χάνεται υπάρχει περίπτωση να προσπαθήσει να δημιουργήσει γενικότερο χάος; Υπάρχουν καλύτερες συνθήκες από το να στέλνει στην Ελλάδα άτομα που ελέγχει ώστε να κάνουν προβοκατόρικες ενέργειες;
Είμαστε παγιδευμένοι αυτή τη στιγμή όχι τόσο από την Αυστρία και τους όντως στενόμυαλους Ευρωπαίους αλλά πιο πολύ από μια απολύτως ιδεοληπτική κυβέρνηση η οποία δεν ξέρει ούτε τι λέει ούτε τι της γίνεται! Προσπαθούν να δικαιολογήσουν την υποταγή τους και την μοίρα τους παρουσιάζοντας τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Επιπλέον λένε τόσα ψέματα που πλέον τα ξεχνάνε και αυτοί ενώ βάζουν και κρατικές υπηρεσίες να ψεύδονται για χάρη τους έτσι ώστε όλος ο κρατικός μηχανισμός να χάνει και το παραμικρό εναπομείναν ψήγμα αξιοπιστίας για να κρατηθεί λίγες εβδομάδες στην εξουσία ο αρνητής της γενοκτονίας, η Γεροβασίλη, ο Καρανίκας ο Αλέξης και οι φοροδιαφεύγοντες φίλοι του. Κυκλοφορεί ελεύθερος και πυροβολεί τη χώρα ασύστολα ένας τύπος που το παίζει αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών ενώ ο υπουργός εξωτερικών που πίστευα ότι έχει λίγο αξιοπρέπεια πάνω του απλώς τρέχει να καλύψει την αριστερίστικη κυβέρνηση ακόμα και προς όφελος της Τουρκίας! Ποιος θα πιστέψει την ανακοίνωση του ΥΠΕΞ ότι απέρριψε τάχα τα τουρκικά αιτήματα όταν ψεύδονται για τη συμμετοχή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, όταν ψεύδονται για τον αριθμό των προσφύγων όταν έχουν πει τόσες χιλιάδες ψέματα για όλα τα ζητήματα όταν βγαίνει ο Μουζάλας και λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι όταν ο Καμμένος παραπληροφορεί προς όφελος της Τουρκίας δημοσίως για το που περιπολούν οι τουρκικές φρεγάτες; Μιλάμε για την μακράν ανηθικότερη των κυβερνήσεων. Είναι υποχρέωση του Προέδρου της Δημοκρατίας να απομακρύνει αυτή την κυβέρνηση, είναι υποχρέωση των κομμάτων της αντιπολίτευσης εφόσον υπάρχουν ελάχιστοι υπεύθυνοι άνθρωποι να ζητήσουν όλοι μαζί να αναλάβουν τα ηνία της χώρας, είναι υποχρέωση τέλος όλων των κρατικών λειτουργών από όλες τις υπηρεσίες δικαστικές και στρατιωτικές να απομακρύνουν τους ανίκανους της κυβέρνησης είναι έστω υποχρέωση όσων βρίσκονται στον Σύριζα και έχουν μια ελάχιστη συνείδηση να ανατρέψουν αυτό το έκτρωμα που ακρωτηριάζει την Ελλάδα εδαφικά και πολιτικά! Τα σύνορα πρέπει να κλείσουν με κάθε τρόπο πρέπει να γίνει διαχωρισμός μεταναστών προσφύγων και πρέπει όλοι οι μετανάστες να αποχωρήσουν άμεσα γιατί μάλλον όλοι αυτοί είναι οι μισθοφόροι που δραπετεύουν από την Συρία! Πριν η κατάσταση εκτραχυνθεί πριν φέρουν τον πόλεμο στις γειτονιές μας ας λύσουμε το πρόβλημα μόνοι μας! Να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες αλλά όχι να πέσουμε θύματα των εγκληματιών!

Turkey’s Decline

Ankara Must Learn From Its Past to Secure Its Future

In the aftermath of the Arab Spring in 2011, Ahmet Davutoglu, then
Turkish minister of foreign affairs and now prime minister, vowed that
Turkey would be the “game setter” of the Middle East. Today, such
notions of grandeur seem outrageous. After the bombing of a military convoy in Ankara on February 17,
which the Turkish government blamed on the Kurdish People’s Protection
Units, Davutoglu stated that the latest Kurdish territorial gains in
Syria against Islamic rebels such as al Nusra Front—what Turkey calls
“moderate” rebels—represent a threat to the “survival of the state” of
Turkey. Ankara has apparently felt this way for a while. Since last
year, the Turkish army has turned the Kurdish cities in Turkey’s
southeast into war zones in its effort to dislodge Kurdish militants
who have barricaded themselves in these areas. More recently, Turkey
has even started firing on Kurdish forces in northern Syria.
Understanding
Turkey’s fears—and its reaction to them—requires a look at the long
history of the territory that it covers. The Turkish republic,
established in 1923, was built on a weak foundation:
throughout its existence, its population has been divided ethnically
and along sectarian lines. When we study Anatolia, the peninsula that
covers 97 percent of Turkey, we see that it has been difficult to unite.
It took two millennia—from antiquity to the Byzantine era—before the
adoption of a common language: Greek. It took another thousand years
before the Hellenistic majority transformed into a Turkish one (in terms
of language) and adopted Islam as its religion. This process began in
1071 when Turkish tribes entered Anatolia after the Seljuk army defeated
the Byzantine army in the Battle of Manzikert. Over a few centuries
more, indigenous Christians gradually—but largely
superficially—converted to Islam, making Anatolia nominally majority
Muslim.

WikimediaA map showing Anatolia in 1654.

The ethnic groups and popular religious sects in
Anatolia resisted the attempts by successive states to impose
centralized control and cultural uniformity through orthodox religion.
Until the foundation of Turkey, there had been only two Anatolian states
that controlled most of the peninsula: the first was the Hittite Empire
in the second millennium BC, and the second was the Turkish Seljuk
sultanate from the eleventh to the thirteenth century. The latter
succeeded in winning over large parts of the Greek-speaking, Christian
peasant population because it did not impose an orthodox religion. That
is how the Byzantine Empire lost Anatolia. The principalities in
Anatolia also put up a fierce fight against the Ottomans,
who conquered the region in the fifteenth century. Still,
Anatolia continued to resist the empire’s centralization and
imposition of religious orthodoxy. In fact, the Ottoman Empire nearly
collapsed in the early seventeenth century after a particularly
aggressive series of popular uprisings in Anatolia. The revolts were
crushed, but the long-standing struggle between the Anatolian provinces
and Istanbul has never ended.
The transformation of Anatolia into
the heartland of a Turkish nation-state was even bloodier. At the
beginning of the twentieth century, a fifth of the population in
Anatolia—Armenians, Greeks, and Assyrians—remained Christian. The Ottoman Empire sanctioned genocide
against these groups and forced their migration to create a homogeneous
country. But even among those who were left, ethnic and religious
divisions remained. The Kurds and the Alevis, a heterodox Muslim
minority that has been oppressed for centuries, have resisted
assimilation.
The Turkish state, fearful of crumbling, sought to suppress its remaining ethnic minority, the Kurds, by either internally displacing or slaughtering them,
as it did in 1931 in Agri province and in 1937 and 1938 in Dersim
province. Not surprisingly, the brutal policy failed to bring about
national homogeneity. In the 1980s, after staging a coup to crush the
ascendant political left the military made a renewed effort to bolster
both Turkish nationalism and Sunni Islam as an antidote to leftist
ideas. The military regime made religious instruction compulsory and
built a mosque in nearly every village that did not already have one.
However, the combination of Turkish nationalism and Islamization was not
enough to check the rise of secular Kurdish nationalism, which became a
serious challenge after the Kurdistan Workers’ Party (PKK) began its
insurrection in 1984.
The moderate Islamist Justice and Development Party (AKP),
which came to power in 2002, appeared to be a unifying force for the
divided country, since the party appealed to both conservative Turks and
conservative Kurds. Its rise suggested that Turkish-Kurdish unity could
be secured on the basis of Sunni Islam. In 2012, shortly after the
Kurdish region in Syria known as Rojava declared autonomy, the Turkish
state began to conduct talks with Abdullah Ocalan,
the PKK’s imprisoned leader. These talks bore fruit in 2013, when
Ocalan called on his organization to end violence against the Turkish
state. By then, around 40,000 people, mostly Kurdish militants, had died
in the clashes between the Turkish state and the PKK. The government
hoped to secure the PKK’s disarmament without having to make any
significant concessions to the Kurds. It thought that the solution to
the Kurdish question was to emphasize that the Turks and the Kurds were
united by an Islamic “brotherhood.”

Umit Bektas / ReutersPrime
Minister Ahmet Davutoglu chats with Chief of Staff General Hulusi Akar
while standing near President Tayyip Erdogan, Ankara, Turkey, February
18, 2016.

Ocalan also evoked the unity of Turks and Kurds, who,
he said, had “been marching under the banner of Islam for a thousand
years.” Ocalan extended this vision of unity beyond Turkey’s borders,
arguing that Turks and Kurds were the “two fundamental strategic
elements of the Middle East,” who have a regional mission to unite
“Kurds, Turkomans, Assyrians, and Arabs” in Iraq and Syria who had
wrongly been separated from Turkey after the end of the Ottoman Empire
following World War I. In fact, Ocalan’s vision was very much in line
with Turkish goals. A former deputy head of Turkey’s National
Intelligence Agency had likewise stated that “Turkey’s settlement of the
Kurdish problem [could] bring about changes of the borders and of the
map in the region,” which implied that parts of Syria and Iraq,
populated by Kurds, might be incorporated into Turkey.

 

However, the Turkish state elite began to fear that with the new
assertiveness of the Kurds in Syria, the PKK was once again a threat.
Following the success of the pro-Kurdish Peoples’ Democratic Party in
the July 2015 parliamentary elections,
the Turkish regime broke off a two-and-a-half-year peace process with
the Kurds, and the war between Turkey and the PKK resumed.
The end
of this trial Turkish-Kurdish alliance has pushed the AKP closer to its
former adversary, the military, which had made its opposition to the
peace talks with the PKK well-known. (As late as 2014, it had threatened
that if the AKP crossed the military’s “redlines,” which it defined as
“the unity of the nation,” the military would “act accordingly.”)  Since
then, the government has adopted the Kurdish policy prescribed by the
generals. Last year, it transferred responsibility for “counterterrorism
efforts”—the AKP considers the Kurds a terrorist group—from the
civilian authorities to the armed forces. Nowadays, military commanders
and AKP officials speak the same language and pledge to make Turkey
exclusively Turkish. For example, President Recep Tayyip Erdogan
recently stated, “We are a nation who for a thousand years has always
paid the price for living on this land. We know very well that behind
what is currently happening is a settling of accounts in this geography
that has lasted thousand years.” In a separate statement, the chief of
the general staff, General Hulusi Akar, claimed that “Anatolia was
inscribed as a Turkish abode with the victory at the Battle of Manzikert
on August 26, 1071.” In yet another ethnically charged, defiant
proclamation, the country’s top general said that “Turkey is the
republic of Turks.”
It is time that the Turkish leaders end the
brutal crackdown on the Kurds and accommodate the Kurds’ demands for
local autonomy. The military will oppose this. However, the AKP could
overcome the opposition of the military and other hard-line nationalists
if it once again reached out to the constituencies—liberal Turks and
Kurds—that had helped to bring it to power. Turkey’s leaders must
realize that invoking Anatolia’s past means recognizing its history as
an ethnically diverse land. The victory in Manzikert that gave Turks an
entry into Anatolia did not turn it into a “Turkish abode,” as Turkish
nationalists claim. If Turkey looks to its past, it will realize that
insisting on imposing homogeneity will not only continue to divide the
country but break it in the process.

 https://www.foreignaffairs.com/articles/turkey/2016-03-02/turkeys-decline

Video

Η φωνή της Αρμενίας: Οι εξελίξεις επηρεάζουν την κοινή γνώμη

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Η φωνή της Αρμενίας – Παρουσιάζει η Λιάνα Μανουκιάν
Ελληνόφωνο δελτίο ειδήσεων με την υποστήριξη της Δημόσιας Ραδιοφωνίας της Αρμενίας
Ενημέρωση στις 3 Οκτωβρίου 2024

Συνέχεια ανάγνωσης

Video

Η φωνή της Αρμενίας: Γιατί οι ΗΠΑ “σπρώχνουν” τους Τούρκους στον Καύκασο;

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Η φωνή της Αρμενίας – Παρουσιάζει η Λιάνα Μανουκιάν
Ελληνόφωνο δελτίο ειδήσεων με την υποστήριξη της Δημόσιας Ραδιοφωνίας της Αρμενίας
Ενημέρωση στις 1 Οκτωβρίου 2024

Συνέχεια ανάγνωσης

Video

Η φωνή της Αρμενίας: Οι Ρώσοι θέλουν να κάνουν πραξικόπημα

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Η φωνή της Αρμενίας – Παρουσιάζει η Λιάνα Μανουκιάν
Ελληνόφωνο δελτίο ειδήσεων με την υποστήριξη της Δημόσιας Ραδιοφωνίας της Αρμενίας
Ενημέρωση στις 27 Σεπτεμβρίου 2024

Το ρεπορτάζ

Πριν από λίγες ημέρες, η Δικαστική Επιτροπή ανέφερε σχετικά με την αποκάλυψη υπόθεσης προετοιμασίας για την αποτροπή της εξουσίας από την Εθνική Ασφάλεια: 3 άτομα συνελήφθησαν και 4 καταζητούνται. Σύμφωνα με τις αρχές επιβολής του νόμου, οι κάτοικοι της Αρμενίας και του Ναγκόρνο-Καραμπάχ στρατολογήθηκαν έναντι μηνιαίας αμοιβής 220 χιλιάδων ρωσικών ρουβλίων ο καθένας και μεταφέρθηκαν στη Ρωσία για τρίμηνη εκπαίδευση και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έπρεπε να εξοικειωθούν με τα νέα βαρέα όπλα. Έπρεπε να κατακτήσουν τις δεξιότητες χρήσης τους και μετά την επιστροφή τους στην Αρμενία να εκτελέσουν τα καθήκοντα μάχης, καθώς και να μεταδώσουν τις γνώσεις που απέκτησαν σε άλλους. Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με την Δικαστική Επιτροπή, οι στρατολογηθέντες σε διάφορες ομάδες ταξίδεψαν στη ρωσική πόλη Ροστόφ επί του Ντον και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε άλλη τοποθεσία, όπου υποβλήθηκαν σε προκαταρκτικό έλεγχο. Μετά την αρχική επιθεώρηση, στάλθηκαν σε μια στρατιωτική βάση που ονομάζεται «Αρμπάτ», μετά την οποία εκπαιδεύτηκαν να πολεμήσουν με γνωστά όπλα σε κλειστό χώρο, μέσα στο κτίριο. Σύμφωνα με την επιτροπή, οι στρατευμένοι ενημερώθηκαν ότι ο σκοπός της άσκησης ήταν να επιστρέψουν στην Αρμενία και να ανατρέψουν τη σημερινή κυβέρνηση, ζητώντας έτσι την κάθαρση και τη σωτηρία της Αρμενίας. Σε αυτό το φόντο, ο Αρχιεπίσκοπος Μπαγκράτ Γκαλστανιάν και οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης δηλώνουν την πρόθεσή τους να κλιμακώσουν τον αγώνα της αντιπολίτευσης κατά του καθεστώτος από τις 2 Οκτωβρίου. Ο αναλυτής πολιτικών θεμάτων Στεπάν Γκριγκοριάν σχετικά με αν βλέπει κίνδυνο αποσταθεροποίησης στην Αρμενία είπε:

«Το Κρεμλίνο μισεί την κυβέρνηση του Πασινιάν, βοηθά το Αζερμπαϊτζάν να επιτεθεί στην Αρμενία και δημιουργεί μια ασταθής κατάσταση μέσω φιλορωσικών δυνάμεων. Δοκίμασαν όλες αυτές τις μεθόδους, είδαν ότι δεν αποδίδουν, τώρα κάνουν αποφασιστικά βήματα, αλλά αυτές οι μέθοδοι δεν πέτυχαν. Η Ρωσία είναι επίσης απασχολημένη με την Ουκρανία. Εκτός αυτού, η κοινωνία μας καταλαβαίνει πολύ καλά, και είναι αδύνατο να την νικήσουμε, ειδικά μετά τον αναγκαστικό εκτοπισμό του Αρτσάχ. Ο κόσμος δεν ακολουθεί την φιλορωσική αντιπολίτευση. Δεν μπορώ να πω για τον συγκεκριμένο ένοπλο σχηματισμό, πόσο σοβαρός είναι, δεν είμαι ειδικός σε αυτό. Αλλά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η Ρωσική Ομοσπονδία θέλει να κάνει πραξικόπημα στην Αρμενία, ακόμα με το ζόρι». Ο αναλυτής επέμεινε ότι η κυβέρνηση της Αρμενίας πρέπει να λάβει προληπτικά μέτρα.

«Η Ρωσική Ομοσπονδία θέλει να χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο που χρησιμοποιήθηκε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, όταν είπε στις πρώην αρχές του Ναγκόρνο-Καραμπάχ να ανατρέψουν τον Αραΐκ Αρουτιουνιάν και να φέρουν τον διάδοχό τους, υποσχόμενοι, ότι θα τον υποστηρίξουν. Ωστόσο, εξαπάτησαν και έφεραν τον διάδοχο αλλά δεν τον υποστήριξαν. Ο Αραΐκ Χαρουτιουνιάν δεν ήθελε να παραιτηθεί. Η κατοικία του Αρουτιουνιάν δέχτηκε πυροβολισμούς. Ο Αραΐκ Αρουτιουνιάν αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Τώρα με το ίδιο σενάριο θέλουν να κάνουν εδώ – στην Αρμενία.

Είμαι σίγουρος ότι μπορεί να γίνει απόπειρα πραξικοπήματος εκ μέρους της ΡΟ και αυτό δεν συζητιέται εδώ. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν θα πετύχουν αυτό που θέλουν. Προσπάθησαν να ενισχύσουν τεχνητά την πολιτική αντιπολίτευση, αλλά αυτό δεν λειτούργησε. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι οι φιλορώσοι μας οδηγούν στην καταστροφή, μας οδηγούν στο καθεστώς της επαρχίας, γι’ αυτό και ο αριθμός των υποστηρικτών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έχει αυξηθεί δραματικά», δήλωσε ο Στεπάν Γκριγκοριάν.

Στην απόπειρα ένοπλου πραξικοπήματος συμμετείχαν ρωσικές ειδικές υπηρεσίες

Αφού οι αρμενικές αρχές επιβολής του νόμου ανακοίνωσαν ότι ανακάλυψαν και απέτρεψαν μια απόπειρα ένοπλου πραξικοπήματος στην Αρμενία, υπήρξαν εικασίες ότι οι ρωσικές ειδικές υπηρεσίες συμμετείχαν στην προετοιμασία του.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή