Απογοήτευση και δυσαρέσκεια τρώνε, όπως το σαράκι, το ηθικό του Δυτικού Κόσμου, στην ΕΕ και στις ΗΠΑ. Φίλοι εμπειρογνώμονες μου λένε ότι Βρετανοί και Αμερικανοί, στελέχη δημόσιων υπηρεσιών ασφαλείας αλλά και μυστικών υπηρεσιών, θεωρούν σίγουρο ότι το BREXIT θα επικρατήσει, εκφράζοντας το αρνητικό κλίμα. Ο Τραμπ και ο Σάντερς προσωποποιούν την αντίδραση των Αμερικανών  για την ανικανότητα του συστήματος να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα.

Είναι η πρώτη φορά που οι οπαδοί και των δυο κομμάτων στις ΗΠΑ στρέφονται σε υποψήφιους μη αρεστούς στις κατεστημένες ηγεσίες. Ο Σάντερς ενόχλησε αρχικά αλλά φάνηκε πολύ γρήγορα ότι δεν μπορούσε να κερδίσει και με τη δήλωσή του ότι θα στηρίξει τη Χίλαρυ στοιχήθηκε στη γραμμή της κομματικής πειθαρχίας. Αγκάθι για την (υπερκομματική) πανίσχυρη άρχουσα ελίτ των ΗΠΑ είναι ο Τραμπ με τις δηλώσεις του ότι θα (επιδιώξει να) συνεννοηθεί με τον Πούτιν και ότι είναι λάθος η επιβολή της Δημοκρατίας με πολέμους, αμφισβητώντας την πεμπτουσία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Μιλώντας προ ημερών σε Ινστιτούτο της επιρροής Κίσσινγκερ  (επισκέφθηκε πρόσφατα τον Πούτιν) ο Τραμπ επέκρινε το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, μετά τον Άϊζενχάουερ, τη δεκαετία του 50. Παρατηρητές θυμίζουν ότι όσοι το επέκριναν ή διαφώνησαν σε επιμέρους πολιτικές του  (Κέννεντυ, Νίξον αλλά και Μπιλ Κλίντον) δολοφονήθηκαν, εκθρονίστηκαν ή συκοφαντήθηκαν. Ο Τραμπ έχει κάποια αναλογία με μερικούς πολιτικούς της παραδοσιακής ευρωπαϊκής Δεξιάς (πχ Μπερλουσκόνι) που διαβλέπουν και αντιδρούν στους κινδύνους που εγκυμονεί η πολιτική της παγκοσμιοποιημένης άρχουσας ελίτ και γι’ αυτό συκοφαντούνται συστηματικά. Οι ηγεσίες της παραδοσιακής  αριστεράς, αφομοιωμένες ή υποταγμένες στην κυρίαρχη ιδεολογία, συμπράττουν στις κατηγορίες που εκτοξεύει το Μητροπολιτικό Κέντρο, κοιμίζουν εαυτούς και  μας αποκοιμίζουν, και κατά περίπτωση συνεργάζονται ανοιχτά και ανερυθρίαστα μαζί του, από το Παρίσι και τη Ρώμη ως την Αθήνα και τη Μαδρίτη. Η παραδοσιακή αριστερά έχει εκφυλιστεί και αποδιοργανωθεί σε όλη την Ευρώπη. Αδυνατεί να συγκροτήσει και να ηγηθεί λαϊκού μπλοκ εξουσίας και τη μοναδική φορά που το κατάφερε, με τον ΣΥΡΙΖΑ, παραδόθηκε θέλοντας και μη. Θα δούμε το μέλλον συγγενικών δυνάμεων, Ισπανών κλπ.
Απορεί κανείς με τους, υποτίθεται μαρξιστές, οπαδούς της άποψης ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα αλλά διαλαλούν ότι ο φασισμός  επανεμφανίζεται-κατ’ εξαίρεση- και πάλι ως τραγωδία. Η κρίση τους αμφισβητείται επειδή όσα λένε δεν είναι παρά απλή επανάληψη όσων διοχετεύονται από τη Μητρόπολη του Δυτικού Κόσμου, τις ΗΠΑ αλλά και από το ευρωπαϊκό της παράρτημα, τις Βρυξέλλες. Πχ το ευρωιερατείο πρώτο κατάγγειλε τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Ούρμπαν ως σκληρό δεξιό, φασίστα, εκτός των δημοκρατικών προδιαγραφών (όπως τις ορίζουν οι Βρυξέλλες) και οι της υποτιθέμενης αριστεράς ακολούθησαν ως κολαούζοι. Ο Ούρμπαν είναι όντως δεξιός αλλά το ευρωιερατείο τον καταδικάζει επειδή δεν είναι υπάκουος, όχι επειδή είναι δεξιός. Το ευρωιερατείο καταδιώκει όποιον, δεξιό ή αριστερό, δεν προσαρμόζεται στη «νόρμα». Αυτό ακριβώς είναι ο φασισμός. «Ο Μεγάλος Αδελφός» είναι αυτός που μας βάζει «στον ίσιο δρόμο», το δρόμο που χάραξε αυτός για μας πριν από μας και χωρίς εμάς.
Από πού κι ως που οι Φίληδες και οι Ρεπούσηδες μιλάνε ως αυθεντίες της αριστεράς ενώ απλώς παπαγαλίζουν όσα εκπορεύονται από τα Μητροπολιτικά κέντρα των ΗΠΑ και των Βρυξελλών; Ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να επιβάλλουν ότι πρέπει να θεωρούνται ακροδεξιοί, ομοφοβικοί, ρατσιστές και φασίστες όσοι πχ δεν θεωρούν κανονική κατάσταση να μεγαλώνουν παιδιά ομόφυλα ζευγάρια, να μην ξεχωρίζουν «μπαμπά και μαμά», όσοι μπορεί να δέχονται την κάθε σεξουαλική προτίμηση ως υπόθεση ενηλίκων αλλά την απορρίπτουν ως «πολιτικά και ηθικά ορθό» και εμπεδωμένο κοινωνικό πρότυπο, όσοι αντιδρούν στη μαζική και ανεξέλεγκτη μετανάστευση και επικαλούνται, μεταξύ άλλων, θέματα ασφάλειας, αλλοτρίωσης, και απώλειας της εθνικής ταυτότητας και της Ιστορίας του τόπου τους κλπ, κλπ.;
 Και αντίστροφα: Γιατί να προκόψουν όσοι δεν τολμούν να καταγγείλουν τους εν λόγω, ότι δεν έχουν σχέση με την αριστερά, πλουραλιστική και πολύχρωμη αλλά όχι χωρίς σύνορα και όρια. Δεν είναι μόνο τα Μνημόνια υπόθεση της αριστεράς αλλά και η εθνική ανεξαρτησία, δεν είναι μόνο το οικονομικό μοντέλο αλλά και το κοινωνικό πρότυπο. Γι’ αυτό γίνεται τόσος λόγος για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Τα πρότυπα που προτείνουν αυτοί οι αποχαυνωμένοι επαρχιώτες, εντεταλμένοι της αυτοκρατορικής υπερατλαντικής Ρώμης, δεν τους περιλαμβάνουν σε οποιαδήποτε μορφής αριστερά θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Η Αριστερά, όπως και κάθε πολιτικός οργανισμός ή άτομο, αν δεν ορίσει τον εαυτό της, το Πιστεύω της, τις Αρχές της, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε στο παρόν ούτε στο μέλλον. Ιδού η Ρόδος.