Ακολουθήστε μας

Απόδημος Ελληνισμός

Κάποιοι δεν περιμένουν την Δικαίωση για τη Γενοκτονία να πέσει από τον ουρανό – Εύγε στους πρωταγωνιστές του Σικάγου

Δημοσιεύτηκε

7 έτη πριν

στις

Interview with Prof. Steven L. Jacobs by George N. Shirinian on the Occasion of the Recent Publication Genocideenocide in the Ottoman Empire: Armenians, Assyrians, and Greeks 1913-1923

Dr. Steven Leonard Jacobs holds the Aaron Aronov Endowed Chair of Judaic Studies and is Associate Professor of Religious StudiStudies at the University of Alabama-Tuscaloosa.Tuscaloosa.
An ordained rabbi, Professor Jacobs is a specialist on the Holocaust and Genocide, Biblical Studies, Jewish-Jewish Christian Relations, and is one of the foremost authorities on Raphael Lemkin (1900-1959),(1900 who coined the term “genocide” and devoted his life to the enactment of an international law on the punishment and prevention of genocide.
Among his numerous publications, he is the author of the chapterter entitled, “Lemkin on Three Genocides: Comparing His Writings on the Armenian, Assyrian, and Greekeek Genocides,” in the recently published book, Genocideenocide in the Ottoman Empire: Armenians, Assyrians, and Greeks 19131913-1923,, edited by George N. Shirinian (New York and Oxford: Berghahn Books, 20172017, published in association with Thehe Asia Minor and Pontos Hellenic Research Center and The Zoryan Institute).

Q. Your unique contribution to this new book is a comparative study of the writings of Raphael Lemkin on the Armenian, Assyrian, and Greek Genocides. Who was Raphael Lemkin, and why is what he wrote important?

A.Lemkin (1900-1959)1959) was a Polish-Polish Jewish lawyer who emigrated to the United States after the Nazi invasion of Poland in 1939.His initial concerns duringing his teenage years with the gross inhumanity of groups of people in power towardsto other groups having little or none led him to a concern with international criminal law. After arriving in the US, he taught law at both Duke University and Yale Universityy before joining the US Board of Economic Advisors in Washington, DC, and would later serve as an advisor to Justice Robert H. Jackson during the postpost-WWII International Military Tribunal at Nuremburg, Germany,, dealing with Nazi war criminalscriminals. He would devoteote the remaining thirteen years of his life to seeking the ultimately-successfulsuccessful ratification of the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide by the United Nations in December 1948. His coinage of the word “genocide” appeared in his magnum opus Axis Rule in Occupied Europe:Europe Laws of
Occupation, Analysis of Government, Proposals for Redress(Washington, DC: Carnegie
lysis
Government, Proposals for Redress(Washington, DC: Carnegie
Endowment for International Peace, 1944) specifically Chapter 9 (pgs. 79-94).ItIt is somewhat
Endowment for International Peace, 1944),
somewhat
ironic that this small chapter in this massive volume of almost 650 pages became his life’s work.
ironic that this small chapter
this massive volume
almost 650 pages became his life’s wor
wor
1|Page His voluminous writings, and even a television appearance, on the subject of genocide brought
the concept of mega-group murder to the attention of the world community of scholars,
intellectuals, and the wider public, and began a debate about its various permutations and
configurations which continues to this day. All this affirms him as the “Father of Genocide
Studies,” an outgrowth and expansion of the field of Holocaust Studies.
Q. Lemkin wrote at a time when the study of the Ottoman destruction of the Armenians, Assyrians, and Greeks was in its infancy. What sources did he use? Did he say anything that historians today find useful?
A. In addition to his 1944 text, Axis Rule in Occupied Europe, Lemkin also intended to publish a three-volume History of Genocide (Antiquity, Middle Ages, Modern Times), as well as a monograph, Introduction to the Study of Genocide. Neither was completed nor published. In 2012, it was my good fortune to edit, introduce, and bring to publication both sets of texts, even though incomplete, in one volume, titled Lemkin on Genocide (Lanham, MD: Lexington Books).
As to his use of sources, it is important to keep in mind that Lemkin was a master of many languages—Polish, Russian, French, German, Hebrew, Yiddish (and others!)—and was thus able to draw upon numerous publications in those languages which addressed the thirteen genocides included. Most of the sixty-three genocides reflected in his Outline were never addressed. An in-depth examination of more than 20,000 pages of his archives only barely hints at these other texts.
Lemkin left a substantial, untitled, 120-page monograph on the Armenian Genocide, along with a six-page summary, and the monograph has been published (Raphael Lemkin’s Dossier on the Armenian Genocide, Glendale, CA: Center for Armenian Remembrance, 2008).I have written several articles about Lemkin and the Armenian Genocide.
As regards the Assyrian Genocide, not one but two chapters—Chapter 2 (“Assyrian Invasions”) of Volume I, and Chapter 2(“Assyrians in Iraq”) of Volume III—are included among his papers. The latter constitutes a forty-two-page chapter in Lemkin on Genocide.
Most interesting of all, however, with regard to the Greek Genocide, five chapters are presented in the outline, more than any other case. These are titled, “Genocide in Ancient Greece”, “Genocide against the Greeks,” “Greeks under Franks, “Greeks in Exile from Turkish Occupation,” and “Genocide by the Greeks against the Turks.” Unfortunately, none of these is found among his papers. Instead, what we do have are a large text of so-called “Background” of fifty-seven pages and a later edited and slightly smaller version (fifty-five pages) entitled “Greeks in the Ottoman Empire,” the title of which is not listed in the outline. Three additional chapters in Volume III—“Bulgaria under the Turks,” “Genocide by the Janissaries,” and “Smyrna”—would have proven most helpful regarding his thinking about both the Ottoman Empire and the post-Ottoman Kemalist regime. But, alas, they, too, are not found among his papers, and, in all likelihood, were never written.One chapter that does exist is on the massacre of Greeks in Chios during the Greek War of Independence. It constitutes six pages in Lemkin on Genocide. I have also written separately on Lemkin and the Genocide of the Greeks.
2|Page To historians today, not only are his bibliographies of value in visiting the various genocides he examined, but his historical summaries, comments and critiques regarding victims, perpetrators, and bystanders enlarge the work beyond simply that of reporting the past. Moreover, Lemkin broadened his concerns to include the arenas of morality, ethics, and practical and political responsibilities, with which we continually wrestle today.
Q. Your new article deals with Lemkin’s writings on three cases of genocide. What benefits are there, generally, to taking a comparative approach?
A. In principle, comparative work begins with an open mind: bringing together two or more seemingly disparate cases, events, or people and looking not only for similarities but differences as well, and then expanding the search to include other scenarios as well. What can, ideally, result is a broadened perspective and understanding regarding those items under examination, and, further, their possible applicability as additional case studies are brought into the conversation.
It is important to keep in mind that comparison is not the only tool that scholars bring to the table. Vetting historical documents, knowledge of specific languages and how they were understood at the time of their use, interviewing witnesses to contemporary events (and vetting the accuracy of their memories) are also used to ascertain the most accurate and complete pictures of those things under investigation. All tools used by various disciplines in the “human sciences” (history, literature, psychology, sociology, religious & Judaic studies, etc.) have, over the generations, proven their value in examining the past, and even going so far as to proving their applicability to both the present and the future.
Q. In this specific case of Raphael Lemkin, what has a comparative approach revealed?
A. Strictly speaking, Lemkin was not a comparativist. He was of that “first” generation of historians, writers, and thinkers who saw as his task to “get the word out,” that is to say, present the evidence of those cases of genocide that were of importance to him—together with his own commentaries—and then let others expand the cases and draw further conclusions. His “mission,” if you will, was to get the world—at least the Western world—to view group murder in a whole new way, based on the reality that genocide has, historically, always been part of the human journey. His objective was to make others realize that it was not only the present moment (World War II and the Nazi murder of the Jews and its initial aftermath) that were genocidal, but, throughout human history, human power groups have engaged in genocide against non-power groups for a whole host of reasons (political, social, religious, economic, etc.).In doing so, Lemkin opened the door to this “darker side” of human history, and for that he is to be applauded.
Additionally, it must also be noted that Lemkin was not a classically-trained historian, but, rather, a lawyer who saw his stage as that of international law. Scholar that he was, he filtered his work through the lens of its practical applicability, understanding law and its prosecutorial opportunities as the appropriate arena where past crimes could be evaluated, current perpetrators could be punished, and, ideally, future cases of genocide could be prevented.
3|Page Q. Lemkin is famous for coining the word “genocide” and providing the first comprehensive definition of it. Did he doubt that the term applies equally to the Armenians, Assyrians, and Greeks?
A. Most assuredly he understood these three cases as genocide. Today, there are three sources of denial that they are genocide. One originates with the inheritor of the perpetrator Ottoman state, which seeks to evade any responsibility for past crimes, and those who support it for political or economic reasons. The second originates from what sociologists call “the competition of victims.” This refers to the tendency of some victim groups to want to make their genocide seem more important by denying status to others. The third originates with some genocide scholars, who are so caught up in narrowly defining what genocide is, that they lose sight of the impact on the survivors and their descendants.
It is part of the work of scholars to define and categorize the events they/we study, and to expand and/or contract these same definitions, further refining similarities and differences, as they/we apply them to specific case studies.In the process, however, we must never lose sight of our humanity.
Q. Is there any reason for anyone today to doubt that the term applies equally to the Armenians, Assyrians, and Greeks?
A.Not at all. My contribution to Genocide in the Ottoman Empire was to examine in depth, perhaps for the first time, Lemkin’s writings on these three genocides—Armenian, Assyrian, and Greek—what he wrote, what he saw as their similarities and differences, and fault not only the Turks but the Germans and British, as well, as uneven partners in these crimes. Certainly, Lemkin saw parallels between genocide in the Ottoman Empire and that in Nazi Germany.
For more information, please contact the Asia Minor and Pontos Hellenic Research Center, Tel: 312-964-5120, Email: info@hellenicresearchcenter.org

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Σχετικά θέματα
Συνέχεια ανάγνωσης

Video

Αυξάνεται η ανησυχία των Ελλήνων του Μονάχου

Δημοσιεύτηκε

4 μήνες πριν

στις

30 Μαΐου 2024

από τον

Έντονες είναι οι ανησυχίες των Ελλήνων του Μονάχου για το μέλλον του σχολικού κτιρίου το οποίο στεγάζει ένα Δημοτικό το ”Αριστοτέλης” και ένα Γυμνάσιο.

H αγωνία των γονέων του Mονάχου για το μέλλον του σχολικού κτιρίου το οποίο στεγάζει τα δύο σχολεία είναι μεγάλη, με αποτέλεσμα εδώ και αρκετούς μήνες να βρίσκονται στο σκοτάδι για το μέλλον των παιδιών τους στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση.

Η εκπομπή προσπάθησε να εκφράσει τις ανησυχίες των γονέων και των Ελλήνων της περιοχής για το τι πραγματικά συμβαίνει.

Μιλάνε στην εκπομπή:

Ο Αθανάσιος Κήπας, εκπρόσωπος τύπου του ευρωπαϊκού ιδρύματος ελληνισμού και μέλος της επιτροπής παιδείας, όπως και επίτιμο μέλος της συνομοσπονδίας γονέων και κηδεμόνων Βάδης Βυρτεμβέργης.

Ο Γκουδούλας Θωμάς, πρώην πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων Μονάχου και περιχώρων.

Παρεμβαίνει και ο Δημήτρης, τηλεθεατής από την Νυρεμβέργη για να εκφράσει και ο ίδιος την αγωνία του.

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Απόδημος Ελληνισμός

Συνεχίζεται η ανησυχία των Ελλήνων του Μονάχου! Κραυγή αγωνίας για τα σχολεία

Δημοσιεύτηκε

4 μήνες πριν

στις

29 Μαΐου 2024

από τον

Έντονες είναι οι ανησυχίες των Ελλήνων του Μονάχου για το μέλλον του σχολικού κτιρίου το οποίο στεγάζει ένα Δημοτικό το ”Αριστοτέλης” και ένα Γυμνάσιο.

H αγωνία των γονέων του Mονάχου για το μέλλον του σχολικού κτιρίου το οποίο στεγάζει τα δύο σχολεία είναι μεγάλη, με αποτέλεσμα εδώ και αρκετούς μήνες να βρίσκονται στο σκοτάδι για το μέλλον των παιδιών τους στην ελληνόγλωσση εκπαίδευση.

Η εκπομπή προσπάθησε να εκφράσει τις ανησυχίες των γονέων και των Ελλήνων της περιοχής για το τι πραγματικά συμβαίνει.

Μιλάνε στην εκπομπή:

  • Ο Αθανάσιος Κήπας, εκπρόσωπος τύπου του ευρωπαϊκού ιδρύματος ελληνισμού και μέλος της επιτροπής παιδείας, όπως και επίτιμο μέλος της συνομοσπονδίας γονέων και κηδεμόνων Βάδης Βυρτεμβέργης.
  • Ο Γκουδούλας Θωμάς, πρώην πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων Μονάχου και περιχώρων.
  • Παρεμβαίνει και ο Δημήτρης, τηλεθεατής από την Νυρεμβέργη για να εκφράσει και ο ίδιος την αγωνία του.

Έγγραφο που αναφέρει ο πρόξενος του Μονάχου ότι δεν θα υπογράψει καμία σύμβαση κατά την διάρκεια της θητείας του.

Και εδώ μπορείτε να δείτε τον σχεδιασμό της σχολικής ανάπτυξης των κτιρίων. Με κίτρινο χρώμα ο σχεδιασμός για το ελληνικό κτίριο. Η αποπεράτωσή του θα γίνει το 2034.

https://e-enimerosi.com/arthra-reportaz/kravgi-agonias-gia-ta-scholeia-sto-monacho/

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Απόδημος Ελληνισμός

Μιχάλης Ιγνατίου στη Hellas Journal: Ποιοί είναι οι 302 άρχοντες του Φαναρίου που έφερε ο Ελπιδοφόρος στην Ελλάδα και τί πρόσφεραν στον Ελληνισμό;

Δημοσιεύτηκε

4 μήνες πριν

στις

28 Μαΐου 2024

από τον

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ, Hellas Journal

Γιόμισαν τα κοινωνικά δίκτυα με φωτογραφίες του Ελπιδοφόρου -σας παρακαλώ μην ρωτάτε ποιος είναι ο εκκλησιαστικός αυτός …γίγαντας;- και των Αρχόντων του Οικουμενικού Πατριαρχείου που τον συνοδεύουν απ’ όλα τα μέρη της γης, ειδικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, για να λάβουν στο συνέδριο τους, που φέτος πραγματοποιείται στην Αθήνα.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής ζήτησε να γίνει αυτό το συνέδριο στην Αθήνα, μόνο για τους γνωστούς προσωπικούς του λόγους: Για να δηλώσει παρουσία για τον Θρόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, που τόσο πολύ επιθυμεί. Βιάζεται τόσο πολύ αυτός ο άνθρωπος…

Ελπίζει επίσης ότι θα μπορέσει να συναντήσει τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, Κυριάκο Μητσοτάκη, στο Μέγαρο Μαξίμου, για να στείλει το μήνυμα στους ομογενείς, που πολύ ορθά πιστεύουν ότι διαίρεσε την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής και ότι εργάζεται για να πάρει υπό τον έλεγχο του και την οργανωμένη Ομογένεια, που αγωνίζεται μέχρι σήμερα, μέρα και νύχτα, 50 χρόνια από την άνανδρη τουρκική εισβολή, για τα δίκαια της Κύπρου και της Ελλάδας.

  • Θυμίζουμε ότι ο Πρωθυπουργός, δια της υφυπουργού Εξωτερικών Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου, διεμήνυσε στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο ότι δεν θα ανεχθεί τη διάσπαση της Ελληνοαμερικανικής Κοινότητας.
  • Και η θέση του κ. Μητσοτάκη είναι απόλυτα ορθή. Η Ελλάδα και η Κύπρος χρειάζονται μία ισχυρή Ομογένεια που θα έχει δυνατό λόγο στα κέντρα των αποφάσεων στην Ουάσιγκτον.

Το σόι είναι αυτό το Τάγμα των αρχόντων; Διαβάζουμε τα εξής (ΕΔΩ):

Οι Άρχοντες του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι τιμώμενοι από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, οι οποίοι έχουν επιλεγεί μεταξύ των λαϊκών λόγω της υπηρεσίας σε εκείνα τα τμήματα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας υπό την ιδιαίτερη καθοδήγησή του.

Το Τάγμα τού Αγίου Ανδρέα, που αποτελείται από τους Άρχοντες που ζουν στην Αμερική, ιδρύθηκε το 1966 επί Πατριάρχη Αθηναγόρα, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος απένειμε την τιμή σε τριάντα μέλη της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής.

Ο πρώτος Μεγάλος Διοικητής τού Τάγματος ήταν ο Pierre De Mets. Ο σημερινός Μέγας Διοικητής είναι ο Αντώνιος Ι. Λιμπεράκης, ιατρός, ο οποίος ηγήθηκε τού Τάγματος για την υπεράσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας τού Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Με την εισαγωγή στο «Τάγμα τού Αγίου Ανδρέα», όπως ορίζονται ως ομάδα οι Άρχοντες της Αμερικής, ο τιμώμενος ορκίζεται «να υπερασπιστεί και να προωθήσει την ελληνορθόδοξη πίστη και παράδοση».

Αλλού διαβάζουμε τα εξής (ΕΔΩ):

Έκδικος, νομοφύλαξ, χαρτουλάριος, ρεφερενδάριος, σκευωφύλαξ, νομοδότης. Μερικά από τα 40 συνολικά τιμητικά εκκλησιαστικά παράσημα που απονέμονται από τον επικεφαλής της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε προσωπικότητες που υπηρετούν την Ορθοδοξία και προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.

Οι “Άρχοντες” του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποδέχονται τους τίτλους που διατηρούνται πέντε αιώνες μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Πρόκειται για ανθρώπους της διανόησης, της τέχνης και του επιχειρείν οι οποίοι συνεισφέρουν για το καλό της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας. 

Με χορηγίες που ξεκινούν από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και φθάνουν τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ οι άγνωστοι «φρουροί» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ενεργούν για την διατήρηση και διάδοση της Ορθοδοξίας. Τα τελευταία 24 χρόνια οι Άρχοντες έχουν δωρήσει περισσότερα από 53 εκατομμύρια δολάρια.

  • Οι λεγόμενοι Άρχοντες είναι πλούσιοι που στην πραγματικότητα «αγοράζουν» τον τίτλο. Ελπίζω να μην παρεξηγηθεί η λέξη αγοράζουν.
  • Ενννούμε ότι προσφέρουν χρήματα που έχουν κατάληξη το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και υποτίθεται ότι παλεύουν για να μπορεί ο εκάστοτε Πατριάρχης να ασκεί απρόσκοπτα τα καθήκοντά του χωρίς ενοχλήσεις από τους Τούρκους, που στην πραγματικότητα θέλουν να το κλείσουν.
  • Οι Αττίλες απλά ανέχονται το Πατριαρχείο. Για τη βοήθεια τους, λοιπόν, προς το Φανάρι γίνονται Άρχοντες.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο προστατεύεται υποτίθεται από τον εκάστοτε Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, ο οποίος, όμως, δεν κάνει απολύτως τίποτα όταν η κατοχική Τουρκία το απειλεί , και μετατρέπει ιστορικούς ναούς σε τζαμιά.

Οι Άρχοντες, λοιπόν, όπως διαδίδεται ασκούν πίεση στην Ουάσιγκτον στο όνομα του Φαναρίου. Όμως, ενώ διαμαρτύρονται, φροντίζουν να μην αγγίζουν την Τουρκία στις δημόσιες ανακοινώσεις τους. Είναι πολύ προσεκτικοί επειδή δήθεν δεν θέλουν να εξοργίσουν τους Τούρκους, οι οποίοι ξεσπούν στον κ. Βαρθολομαίο και του λένε ότι η Ομογένεια θέτει στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ τις τουρκικές απειλές.

Μερικές, αλλά λίγες, φορές καταφέρονται εναντίον της Τουρκίας, όπως έπραξε τις προάλλες ο επικεφαλής τους, ο Δρ. Αντώνιος Λυμπεράκης. Μίλησε για τη “δεινή θέση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και την άρνηση των θεσμικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων του από το τουρκικό κράτος”. Από ουσία μηδέν…

Κατά τα άλλα, ακούμε ευχολόγια. Δήλωσε σχετικά:

Αναμένουμε ότι θα υπάρχουν συνεχείς δυσκολίες από τις κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Τουρκίας (εννοεί απέναντι στο Φανάρι). Αλλά απέναντί τους, είμαστε αποφασιστικοί και χαρούμενοι στον Κύριο και θα παραμένουμε πάντα αισιόδοξοι ότι τελικά, το καλό θριαμβεύει έναντι του κακού.

Τι έχουν προσφέρει οι Άρχοντες στο Φανάρι σε επίπεδο προστασίας; Κατά τη γνώμη μας πολύ λίγα, ενώ  μπορούν να προσφέρουν πολλά. Για να καταλάβετε, οι πιο ισχυρές παρεμβάσεις για το Πατριαρχείο έγιναν από τον τότε πρόεδρο της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας, Ρόμπερτ Μενέντεζ, ο οποίος δεν έτυχε υποστήριξης στις εκλογές από τους Άρχοντες, προφανώς επειδή εθεωρείτο αντιτούρκος.

Γνωρίζω ότι οι Άρχοντες, που στην πλειοψηφία τους νιώθουν Αμερικανοί, δεν βοήθησαν ποτέ τον φιλέλληνα γερουσιαστή, ο οποίος αντιμετώπισε ένα βρώμικο πόλεμο από την Τουρκία και παλεύει στο δικαστήριο της Νέας Υόρκης για την αθωότητά του. Πιστεύει πως θα αθωωθεί και θα επιστρέψει θριαμβευτής. Μακάρι διότι τον χρειάζεται ο Ελληνισμός.

  • Εδώ πρέπει να υπογραμμίσω, ότι υπάρχουν μερικοί Άρχοντες, που βοήθησαν τον κ. Μενέντεζ. Είναι στην πλειοψηφία τους κυπριακής καταγωγής.

Επίσης, η μοναδική δήλωση ισχυρότατης υποστήριξης στον Οικουμενικό Πατριάρχη προήλθε από δική μου ερώτηση στη «ζωντανή» ενημέρωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Οι δήθεν φιλικοί δημοσιογράφοι προς το Φανάρι, δεν εμφανίστηκαν ποτέ στις επίσημες ενημερώσεις για να υποβάλουν ερωτήσεις με τις οποίες θα αντλείτο η αμερικανική υποστήριξη προς το Φανάρι. Κατοικοεδρεύουν στη …Νέα Υόρκη και στην Αθήνα!

Όταν κερδίσαμε εκείνη τη φοβερή δημόσια δήλωση για το Φανάρι, μου τηλεφώνησαν και με ευχαρίστησαν μόνο δύο άνθρωποι, που έχουν σχέση με τον κ. Βαρθολομαίο. Ο ένας μου μετέφερε τις ευχαριστίες του Πατριάρχη. Βεβαίως, απλά έκανα το δημοσιογραφικό μου καθήκον. Τίποτα άλλο…

Οι Άρχοντες είναι στην πλειοψηφία τους πλούσιοι ομογενείς, οι οποίοι κέρδισαν πολλά χρήματα με κόπο και ιδρώτα. Δυστυχώς το ενδιαφέρον τους είναι μόνο η Εκκλησία. ‘Επρεπε να είναι και η Ελλάδα και η Κύπρος.

  • Σήμερα Κυριακή, όπως διαβάζω στο επίσημο πρόγραμμα, θα κάνουν δέηση στον Μητροπολιτικό Ναό της Αθήνας για τα 50 χρόνια από τη βάρβαρη εισβολή του Αττίλα. Πως και το αποφάσισαν; Μιλάμε για μεγάλη …πρόοδο. Για να δούμε αν αναφερθεί ότι η εισβολή έγινε από την Τουρκία, που κατέχει μέχρι σήμερα το 40% της Μεγαλονήσου.

Δεν γνωρίζω πόσοι εκ των Αρχόντων νιώθουν Έλληνες και Κύπριοι. Μερικούς θα μπορούσα να μετρήσω στα δάκτυλα του ενός χεριού μου. Νιώθουν περισσότερο Αμερικανοί. Αυτή είναι η αλήθεια, η οποία πονάει όσους ομογενείς επιμένουν να ταυτίζονται με την Ελλάδα, την Κύπρο και τα προβλήματά που αντιμετωπίζουν από τις απειλές του τουρκικού Αττίλα.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Διαβάσαμε στα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης διθυραμβικά σχολιάκια για τον Ελπιδοφόρο. Προσέξτε συνάδελφοι διότι καρφώνεστε μόνοι σας. Διαβάσαμε για τον …φωτισμένο και …προοδευτικό Ιεράρχη, που δεν ΙΣΧΥΕΙ. Ότι κάνει είναι για να εξυπηρετηθεί ο σκοπός της αναρρίχησης στον Οικουμενικό Θρόνο. Διαβάσαμε για την δήθεν …ακομπλεξάριστη προσωπικότητα του κ. Ελπιδοφόρου, που δήθεν ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της Εκκλησίας της Ελλάδος σε πολλά θέματα. Ώπα συνάδελφοι! Ακομπλεξάριστος ο Αρχιεπίσκοπος; Διαβάσαμε ότι ο “Άγιος Αμερικής” μίλησε και στις …ψυχές των χιλιάδων Ελλαδιτών Ορθοδόξων. Μα είστε σοβαροί; Υπάρχει πραγματικός Έλληνας Ορθόδοξος που ακολουθεί τα κηρύγματα του Ελπιδοφόρου;

  • Πέραν ολίγων εξαιρέσεων, η μάζα των Αρχόντων δεν βοηθά τις οργανώσεις που μάχονται για τον Ελληνισμό στην Ουάσιγκτον.
  • Επαναλαμβάνω ότι είναι προσηλωμένοι μόνο στην Εκκλησία.

Είναι επιτυχημένοι επιχειρηματίες, είναι πολύ πλούσιοι, όπως προανέφερα. Απουσίαζαν όταν η Ελλάδα και η Κύπρος έπεσαν στα δίκτυα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και των Ευρωπαίων «εταίρων» μας, οι οποίοι οδήγησαν σε (σχεδόν) πτώχευση τους λαούς των δύο χωρών.

Αν υποβάλει κανείς το πρώτο ερώτημα που έρχεται στα χείλη των ανθρώπων όταν ακούνε γι’ αυτούς τους βαθύπλουτους Ελληνοαμερικανούς, η απάντηση δίνεται εύκολα. Είναι ένα ΟΧΙ.

Το ερώτημα είναι αυτό: Πόσοι επένδυσαν στην Ελλάδα; Δυσκολεύομαι να αναφέρω έστω και ένα όνομα.

Αλλά, για να είμαι δίκαιος καταγράφω και αυτό: Ακούνε πολλοί Ελληνοαμερικανοί ότι για να επενδύσουν πρέπει να δώσουν μίζες, και ακόμα …τρέχουν!!! Η διαφθορά κυριαρχεί στη χώρα, το ίδιο το κράτος είναι διεφθαρμένο… Και με αυτό το θέμα ΠΡΕΠΕΙ να ασχοληθεί ο ίδιος ο Πρωθυπουργός διότι χάνονται σημαντικές επενδύσεις.

  • Μερικοί εκ των ομογενών που αρνήθηκαν να δώσουν το “κατιτίς”, πολεμήθηκαν με άγριο τρόπο από το διεφθαρμένο σύστημα και χαρακτηρίστηκαν -αν είναι δυνατόν- …”λαθρέμποροι”. Με τα θέματα αυτά πρέπει να ασχοληθεί προσωπικά ο Πρωθυπουργός. Μπορεί να κερδίσει τους διεφθαρμένους, διότι κρατά και το μαχαίρι και το καρπούζι…

Αναφερόμενος στους Άρχοντες, θα υποστηρίξω ότι δεν προσπάθησαν καν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Αν μετρήσουμε τις περιουσίες τους, και τα χρήματα όλων, τα νούμερα ζαλίζουν. Οι επενδύσεις στη χώρα των προγόνων τους, δεν είναι στα ενδιαφέροντά τους… Κρίμα. Θα έπρεπε.

Αν πάμε στο Ισραήλ, και αν ασχοληθούμε με το Εβραϊκό Λόμπι, θα πάθουμε την πλάκα μας. Τα παιδιά των ΕβραιοΑμερικανών υπηρετούν στον ισραηλινό λαό. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει.

Ακόμα, προσφέρουν εκατομμύρια δολάρια για την Πατρίδα. Ανεξάρτητα από το όνομα του Πρωθυπουργού -τώρα είναι ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, αύριο θα είναι κάποιος άλλος- στέκονται δίπλα στο Εβραϊκό Κράτος.

Από τις 7 Οκτωβρίου του 2023, όταν το Ισραήλ δέχθηκε την επίθεση της Χαμάς, μέχρι σήμερα, έχουν μαζέψει πάνω από 200 εκατομμύρια τα οποία διατίθενται για την υποστήριξη της χώρας τους και να επηρεάσουν τις πολιτικές αποφάσεις της Ουάσιγκτον.

Οι δικοί μας αριθμοί είναι καταθλιπτικοί…

Δεν γνωρίζω αν ο Πρωθυπουργός θα παραβρεθεί και θα μιλήσει στο συνέδριο τους. Στο πρόγραμμα είδα ότι οι άρχοντες αναφέρουν το όνομα του. Αλλά, αν λάβει μέρος, πρέπει να τους μιλήσει με σκληρή γλώσσα. Καλά κάνουν και βοηθούν την Εκκλησία. Αλλά αν δεν σταθεί όρθια η Ελλάδα, θα πεθάνει και η Ορθοδοξία…

* Ο Μιχάλης Ιγνατίου είναι διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, και συγγραφέας. Είναι ο ιδρυτής της ιστοσελίδας Hellas Journal

https://hellasjournal.com/2024/05/kateftasan-stin-ellada-302-pamplouti-archontes-tou-fanariou-an-rotisete-poses-ependisis-ekanan-stin-ellada-i-apantisi-ine-ena-megalo-miden-video/

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή