Το Μάιο 2017, ο Τιερί Μεϊσάν εξηγούσε στο RussiaTodayγιατί οι Νοτιοαμερικανικές ελίτ ακολουθούν λάθος πορεία ενώπιον του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Επέμενε για την αλλαγή παραδείγματος των σημερινών ένοπλων συγκρούσεων και την ανάγκη να επανεξετάσουμε ριζικά τον τρόπο να υπερασπιστεί η Πατρίδα.
Τιερί Μεϊσάν
Όταν η χώρα του δέχθηκε επίθεση από τους τζιχαντιστές, το 2011, ο πρόεδρος
Μπασάρ αλ Άσαντ αντέδρασε ενάντια στο ρεύμα: αντί να ενισχύει τις αρμοδιότητες
των υπηρεσιών ασφαλείας, τις μείωσε. Έξι χρόνια αργότερα, η χώρα του είναι στο σημείο να
βγει νικήτρια του μεγαλύτερου πολέμου μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Το ίδιο είδος
επίθεσης συμβαίνει στη Λατινική Αμερική, όπου δημιουργεί μια πολύ πιο κλασική
απάντηση. Ο Τιερί Μεϊσάν
εκθέτει εδώ τη διαφορά στην ανάλυση και τη στρατηγική των πρόεδρων Άσαντ
από τη μια πλευρά, Μαδούρο και Μοράλες από την άλλη. Δεν πρόκειται να
θέτει τους ηγέτες σε ανταγωνισμό, αλλά να καλέσει τον καθένα να εξέλθει από τις
πολιτικές κατηχήσεις και να λαμβάνει υπόψη την εμπειρία των πρόσφατων πολέμων.
Δίκτυο Βολταίρος | Δαμασκός (Συρία)| 16 Αυγούστου 2017
Η επιχείρηση αποσταθεροποίησης της Βενεζουέλας συνεχίζεται. Πρώτον, βίαιες
ομάδες, διαδηλώνοντας κατά της κυβέρνησης, σκότωναν περαστικούς, ακόμα και
πολίτες που ενώθηκαν μαζί τους. Σε δεύτερο στάδιο, οι μεγάλες εταιρείες διανομής
τροφίμων διοργάνωσαν ελλείψεις στα σούπερ μάρκετ. Στη συνέχεια,
μερικά μέλη των δυνάμεων ασφαλείας επιτέθηκαν σε υπουργεία, κάλεσαν για
εξέγερση και εισήλθαν στη παρανομία.
Ο διεθνής Τύπος συνεχίζει να αποδίδει τους νεκρούς στις διαδηλώσεις στο
«καθεστώς», ενώ πολλά βίντεο μαρτυρούν ότι σκόπιμα δολοφονήθηκαν από τους
ίδιους τους διαδηλωτές. Με βάση αυτών των ψευδών στοιχείων, αποκαλεί «δικτάτορα»,
τον πρόεδρο Νίκολας Μαδούρο, όπως έπραξε, πριν από έξι χρόνια, για τον Μουαμάρ
Καντάφι και τον Μπασάρ αλ Άσαντ.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν την Οργάνωση Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ)
κατά του προέδρου Μαδούρο με τον τρόπο που κάποτε χρησιμοποίησαν τον Αραβικό
Σύνδεσμο κατά του προέδρου Άσαντ. Το Καράκας, μη περιμένοντας να αποκλειστεί από τον
Οργανισμό κατήγγειλε τη μέθοδο, και αποχώρισε από μόνο του.
Η κυβέρνηση Μαδούρο, ωστόσο, μετρά δύο αποτυχίες στο ενεργητικό της:
·
ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος της δεν μετακινήθηκε προς τις κάλπες
στις βουλευτικές εκλογές το Δεκέμβριο 2015, αφήνοντας την αντιπολίτευση να αρπάξει
την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο.
·
Πιάστηκε αδιάβαστη σχετικά με τη κρίση των τροφίμων, ενώ παρόμοια κρίση είχε
ήδη οργανωθεί στο παρελθόν κατά του Αλιέντε στη Χιλή και στη Βενεζουέλα ενάντια
στον Τσάβες. Της πήρε αρκετές εβδομάδες για τη δημιουργία νέων οδών εφοδιασμού.
Κατά πάσα πιθανότητα, η σύγκρουση που ξεκίνησε στη Βενεζουέλα δεν θα
σταματήσει στα σύνορά της. Θα βάλει φωτιά σε όλο το βορειοδυτικό τμήμα της νοτιοαμερικανικής
ήπειρο και τη Καραϊβική.
Ένα ακόμη βήμα έγινε με τις στρατιωτικές προετοιμασίες κατά της Βενεζουέλας,
της Βολιβίας και του Εκουαδόρ, από το Μεξικό, την Κολομβία και τη βρετανική
Γουιάνα. Ο συντονισμός αυτός γίνεται από την ομάδα του πρώην Στρατηγικού Γραφείου
για την Παγκόσμια Δημοκρατία (OfficeofGlobalDemocracyStrategy)· μια μονάδα που
δημιουργήθηκε από τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον και συνέχισαν ο αντιπρόεδρος Ντικ
Τσένι και η κόρη του Liz. Η ύπαρξή της επιβεβαιώθηκε από τον Mike Pompeo, σημερινό διευθυντή της CIA. Γεγονός που οδήγησε στην αναφορά στον Τύπο, και μετά από τον πρόεδρο Τραμπ, για μια
στρατιωτική επιλογή των ΗΠΑ.
Για να σώσει τη χώρα του, η ομάδα του προέδρου Μαδούρο αρνήθηκε να
ακολουθήσει το παράδειγμα του προέδρου Άσαντ. Κατ’ εκείνη, η
κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η κυριότερη καπιταλιστική
δύναμη, θα επιτιθόταν στη Βενεζουέλα για να της κλέψει το πετρέλαιο, ακολουθώντας
ένα μοτίβο που επαναλήφθηκε πολλές φορές στο παρελθόν σε τρεις ηπείρους. Η
άποψη αυτή ενισχύεται και από μια πρόσφατη ομιλία του πρόεδρου της Βολιβίας,
Έβο Μοράλες.
Ας θυμηθούμε ότι το 2003 και το 2011, ο πρόεδρος Σαντάμ Χουσεΐν, ο οδηγός Μουαμάρ
Καντάφι και πολλοί σύμβουλοι του προέδρου Άσαντ έκαναν τον ίδιο συλλογισμό. Η άποψη τους ήταν
ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτίθονταν διαδοχικά στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, στη
συνέχεια στην Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και τη Συρία μόνο για να
ανατρέψουν τα καθεστώτα που αντιστέκονταν στον ιμπεριαλισμό τους και για να ελέγχουν
τα αποθέματα υδρογονανθράκων της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Πολλοί
αντι-ιμπεριαλιστικοί συγγραφείς συνεχίζουν και σήμερα αυτή την ανάλυση, για
παράδειγμα, προσπαθώντας να εξηγήσουν τον πόλεμο κατά της Συρίας λόγω της
διακοπής του σχεδίου του καταριανού αγωγού φυσικού αερίου.
Αλλά αυτό το σκεπτικό αποδείχθηκε λάθος. Οι Ηνωμένες
Πολιτείες δεν αναζητούσαν, ούτε την ανατροπή των προοδευτικών κυβερνήσεων
(Λιβύη και Συρία), ούτε να κλέψουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της
περιοχής, αλλά να καταστρέψουν τα Κράτη, να ξαναστείλουν τους πληθυσμούς σε
προϊστορικούς χρόνους, στην εποχή όπου «ο άνθρωπος ήταν ένας λύκος για τον
άνθρωπο».
Οι ανατροπές του Σαντάμ Χουσεΐν και του Μουαμάρ Καντάφι δεν αποκατάστησαν
την ειρήνη. Οι πόλεμοι συνεχίστηκαν παρά την εγκατάσταση μιας κυβέρνησης κατοχής στο
Ιράκ, και μετά, κυβερνήσεων στην περιοχή, που περιλάμβαναν συνεργάτες του
ιμπεριαλισμού που αντιστέκονται στην εθνική ανεξαρτησία. Εξακολουθούν ακόμα,
μαρτυρώντας ότι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο δεν ήθελαν να ανατρέψουν καθεστώτα,
ή να υπερασπιστούν τις δημοκρατίες, αλλά να συντρίψουν τους λαούς. Είναι μια βασική
διαπίστωση που ανατρέπει την κατανόηση μας του σύγχρονου ιμπεριαλισμού.
Αυτή η στρατηγική, ριζικά νέα, διδάχθηκε από τον Thomas PM Barnett από τις 11
Σεπτεμβρίου 2001. Αποκαλύφθηκε δημόσια και εκτίθηκε το Μάρτιο του 2003 -δηλαδή λίγο πριν από τον πόλεμο κατά του
Ιράκ- σε ένα άρθρο του Esquire, και μετά στο ομώνυμου
βιβλίο ThePentagon’sNewMap(Ο νέος χάρτης του Πενταγώνου), αλλά φαινόταν τόσο σκληρή που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να
εφαρμοστεί.
Πρόκειται, για τον ιμπεριαλισμό, να χωριστεί ο κόσμος στα δύο: από τη μια
πλευρά, μια σταθερή περιοχή που επωφελείται από το σύστημα, από την άλλη, ένα
φρικτό χάος, όπου κανείς δεν σκέφτεται πλέον να αντισταθεί, αλλά μόνο να
επιβιώσει· μια περιοχή από την οποία οι πολυεθνικές μπορούν να εξάγουν τις πρώτες ύλες
που χρειάζονται χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν.
Σύμφωνα με αυτό το χάρτη, που πάρθηκε από ένα PowerPointτου ThomasP. M. Barnett στη διάρκεια ενός συνεδρίου στο Πεντάγωνο το 2003, όλα τα Κράτη της
ροζ περιοχής πρέπει να καταστραφούν.Αυτό το σχέδιο δεν
έχει να κάνει με την ταξική πάλη σε εθνικό επίπεδο, ούτε με την εκμετάλλευση
των φυσικών πόρων.Μετά την ευρύτερη Μέση Ανατολή, οι στρατηγιστές των
ΗΠΑ ετοιμάζονται να μετατρέψουν σε ερείπια τα Βορειοδυτικά της Λατινικής
Αμερικής.
Από τον δέκατο έβδομο αιώνα και το βρετανικό εμφύλιο πόλεμο, η Δύση αναπτύχτηκε
με το φόβο του χάους. Ο Τόμας Χομπς μας δίδαξε να υπομείνουμε το λόγο του
Κράτους (raison d’État) παρά να διακινδυνεύσουμε να ξαναζήσουμε αυτό το
μαρτύριο. Η έννοια του χάους δεν μας επέστρεψε παρά μόνο από τον Leo Strauss, μετά τον Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτός ο φιλόσοφος, ο οποίος έχει εκπαιδεύσει προσωπικά πολλές
προσωπικότητες του Πενταγώνου, ήθελε να κατασκευάσει μια νέα μορφή εξουσίας βυθίζοντας ένα μέρος
του κόσμου στην κόλαση.
Η εμπειρία του τζιχαντισμού στην ευρύτερη Μέση Ανατολή μας έδειξε τι είναι
το χάος.
Αν και αντέδρασε όπως το περιμέναμε στα γεγονότα στην Νταράα
(Μάρτιος-Απρίλιος 2011), με την αποστολή του στρατού για την καταστολή των
τζιχαντιστών του τεμένους αλ-Ομάρι, ο πρόεδρος αλ Άσαντ ήταν ο πρώτος που κατάλαβε
αυτό που συνέβαινε. Μακριά από το να αυξήσει τις αρμοδιότητες των
δυνάμεων ασφαλείας για τη καταστολή της εξωτερικής επίθεσης, έδωσε στον Λαό τα
μέσα για να υπερασπιστεί τη χώρα.
Κατ ‘αρχάς, ανέστειλε τη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, διέλυσε τα ειδικά
δικαστήρια, απελευθέρωσε τις επικοινωνίες στο Διαδίκτυο, και απαγόρευσε τις
ένοπλες δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους, αν αυτά έθεταν αθώους σε
κίνδυνο.
Οι αποφάσεις αυτές κατά του ρεύματος είχαν σοβαρές συνέπειες. Για παράδειγμα, στη
διάρκεια μιας επίθεσης στρατιωτικής φάλαγγας στο Banias, οι στρατιώτες
απέφυγαν να χρησιμοποιούν τα όπλα τους ενώ βρίσκονταν σε αυτοάμυνα. Προτίμησαν
να ακρωτηριαστούν από τις βόμβες των επιτιθεμένων, και μερικές φορές να πεθάνουν,
παρά να πυροβολήσουν με κίνδυνο να πληγώσουν τους κατοίκους που τους παρακολούθαγαν
να σφάζονται χωρίς να επεμβαίνουν.
Όπως πολλοί εκείνη την εποχή, νόμιζα ότι ήταν ένας αδύναμος πρόεδρος και ότι
παραήταν πιστοί οι στρατιώτες, ότι η Συρία επρόκειτο να συνθλιβεί. Ωστόσο, έξι χρόνια
αργότερα, ο Μπασάρ αλ-Άσαντ και οι συριακοί στρατοί κερδίζουν το στοίχημά τους. Ενώ αρχικά, οι
στρατιώτες πολέμησαν μόνοι τους έναντι της ξένης επίθεσης, σιγά σιγά, κάθε
πολίτης εμπλάκηκε, ο καθένας από τη θέση του, για να υπερασπίζει τη χώρα. Όσοι δεν μπόρεσαν ή
δεν θέλησαν να αντισταθούν εξορίστηκαν. Βέβαια, οι Σύροι υπέφεραν πολύ, αλλά η Συρία είναι
η μόνη χώρα στον κόσμο, μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, η οποία αντιστάθηκε μέχρι ο
ιμπεριαλισμός να κουραστεί και να τα παρατήσει.
Δεύτερον, ενώπιον της εισβολής της μυριάδας των τζιχαντιστών από όλους τους
μουσουλμάνους, πληθυσμούς, από το Μαρόκο στην Κίνα, ο πρόεδρος αλ Άσαντ
αποφάσισε να εγκαταλείψει μέρος του εδάφους του για να σώσει το Λαό του.
Ο Συριακός Αραβικός Στρατός οπισθοδρόμησε στη «χρήσιμη Συρία», δηλαδή στις
πόλεις, αφήνοντας τις υπαίθρους και ερήμους στους εισβολείς. Ενώ η Δαμασκός
φρόντιζε χωρίς καμία διακοπή για την παροχή τροφίμων σε όλες τις περιοχές που έλεγχε. Σε αντίθεση με μια δημοφιλή
πεποίθηση στη Δύση, δεν υπήρξε πείνα παρά στις περιοχές που ελέγχονται από τους
τζιχαντιστές και ορισμένες πόλεις που πολιορκήθηκαν από αυτούς· οι «ξένοι αντάρτες»
(συγγνώμη για το οξύμωρο), που εφοδιαστήκαν από τις δυτικές «ανθρωπιστικές»
οργανώσεις, χρησιμοποιώντας τη διανομή δεμάτων με τρόφιμα για να υποτάξουν τους
πληθυσμούς που λιμοκτονούσαν.
Ο συριακός Λαός παρατήρησε ο ίδιος ότι μόνο η Δημοκρατία, και όχι οι
Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι τζιχαντιστές τους, τον έθραυε και τον προστάτευε
Τρίτον, ο πρόεδρος Άσαντ χάραξε, σε μια ομιλία του στις 12 Δεκεμβρίου του
2012, τον τρόπο με τον οποίο σχεδίαζε να ξανακτίσει τη πολιτική ενότητα της
χώρας. Ανέφερε την ανάγκη να συνταχτεί ένα νέο σύνταγμα και να το υποβάλει προς
έγκριση με ειδική πλειοψηφία του Λαού, στη συνέχεια να προχωρήσει με τη
δημοκρατική εκλογή όλων των θεσμικών υπευθύνων, συμπεριλαμβανομένου του
προέδρου, φυσικά.
Εκείνη την εποχή, οι Δυτικοί χλεύασαν τις αξιώσεις του προέδρου Άσαντ να
καλέσει για εκλογές στη μέση του πολέμου. Σήμερα, όλοι οι διπλωμάτες που εμπλέκονται στην
επίλυση της σύγκρουσης, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του ΟΗΕ, υποστηρίζουν
το σχέδιο Άσαντ.
Ενώ οι τζιχαντιστικοί κομάντο κυκλοφορούσαν σε όλη τη χώρα,
συμπεριλαμβανομένης και της Δαμασκού, και δολοφονούσαν πολιτικούς στα σπίτια
τους με τις οικογένειές τους, ο πρόεδρος Άσαντ ενθάρρυνε τους εθνικούς
αντιπάλους του να πάρουν το λόγο. Ο ίδιος εγγυήθηκε την ασφάλεια του φιλελευθέρου Hassan al-Νουρί και του
μαρξιστή Maher al-Hajjar για να πάρουν, επίσης, το ρίσκο να παρουσιαστούν στις
προεδρικές εκλογές του Ιουνίου 2014. Παρά την έκκληση για μποϊκοτάζ από τη
Μουσουλμανική Αδελφότητα και τις δυτικές κυβερνήσεις, παρά το τρόμο που
έσπειραν οι τζιχαντιστές, παρά την εξορία στο εξωτερικό εκατομμύριων πολιτών, το
73,42% των ψηφοφόρων απάντησαν με τη παρουσία τους.
Με τον ίδιο τρόπο, από τις αρχές του πολέμου, δημιούργησε ένα Υπουργείο
Εθνικής Συμφιλίωσης, γεγονός που δεν είχε συμβεί σε καμία χώρα υπό πόλεμο. Το εμπιστεύτηκε
στον πρόεδρο ενός συμμαχικού κόμματος, του SSNP, Αλί Χαϊντάρ. Ο τελευταίος διαπραγματεύτηκε
και σύναψε περισσότερες από χίλιες συμφωνίες για αμνηστία σε πολίτες που είχαν
πάρει τα όπλα εναντίον της Δημοκρατίας και την ένταξή τους στο κόρφο του Συριακού
Αραβικού Στρατού.
Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, ο πρόεδρος Άσαντ δεν χρησιμοποίησε ποτέ
βία εναντίον του ίδιου του Λαού του, παρότι λένε αυτοί που τον κατηγορούν δωρεάν
για γενικευμένα βασανιστήρια. Έτσι, εξακολουθεί να μην έχει θεσπίσει μια μαζική
επιστράτευση, ούτε την υποχρεωτική στράτευση. Είναι πάντα δυνατό
για έναν νεαρό άνδρα, να αποφύγει τη στρατιωτική θητεία. Διοικητικές
διαδικασίες επιτρέπουν σε κάθε αρσενικό πολίτη να ξεφύγει από την εθνική
υπηρεσία εάν δεν επιθυμεί να υπερασπιστεί τη χώρα του με τα όπλα στο χέρι. Μόνο εξόριστοι οι
οποίοι δεν είχαν την ευκαιρία να προβούν σε αυτές τις διαδικασίες μπορούν να
είναι παραβάτες αυτών των νόμων.
Για έξι χρόνια, ο πρόεδρος Άσαντ συνεχίζει με το ένα χέρι να απευθύνει
έκκληση προς τον λαό του, να του δώσει ευθύνες και, από το άλλο, να προσπαθήσει
να τον θρέψει και να τον προστατεύσει όσο μπορούσε. Πάντα ανέλαβε τον ρίσκο
να δώσει πριν να λαμβάνει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σήμερα έχει
κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού του και μπορεί να υπολογίζει στην ενεργό
υποστήριξη του.
Οι νοτιοαμερικανικές ελίτ κάνουν λάθος συνεχίζοντας τον αγώνα των
προηγούμενων δεκαετιών για μια πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου. Ο κύριος αγώνας δεν
είναι πλέον μεταξύ της πλειοψηφίας του λαού και μιας μικρής προνομιούχας τάξης. Η επιλογή που τέθηκε
στους λαούς της ευρύτερης Μέσης Ανατολής και στην οποία οι Νοτιαμερικανοί θα
πρέπει να απαντήσουν με τη σειρά τους, είναι να υπερασπιστούν την πατρίδα ή να
πεθάνουν.
Τα γεγονότα το αποδεικνύουν: ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός δεν σκοπεύει πλέον
με προτεραιότητα να αρπάξει τους φυσικούς πόρους. Κυριαρχεί τον κόσμο
και τον λεηλατεί αδίστακτα. Ως εκ τούτου, προσπαθεί από τούδε και στο εξής να
συντρίψει τους λαούς και να καταστρέψει τις κοινωνίες στις περιοχές στις οποίες
ήδη εκμεταλλεύεται τους πόρους.
Σε αυτή την Εποχή του Σιδήρου, μόνο η στρατηγική Άσαντ επιτρέπει να σταθεί κανείς
όρθιος και ελεύθερος.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ο Τζόνσον αναφέρει στα απομνημονεύματά του «Unleashed», που θα δημοσιευθούν στις 10 Οκτωβρίου: «Ο Μπίμπι (Νετανιάχου) πήγε εκεί για λίγο. Αυτό μπορεί να είναι τυχαίο, αλλά μου είπαν αργότερα ότι όταν σαρώθηκε για ασφάλεια, βρήκαν μια συσκευή ακρόασης στην τουαλέτα»
Ο πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Μπόρις Τζόνσον, έγραψε ότι εντοπίστηκε μια κατασκοπευτική συσκευή υποκλοπής στην τουαλέτα του, αφού ο Μπενιαμίν Νετανιάχου χρησιμοποίησε το ιδιωτικό μπάνιο στο βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών το 2017.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας The Telegraph, ο Τζόνσον, ο οποίος διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών το 2017, δήλωσε ότι ο Νετανιάχου ζήτησε να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα κατά τη συνάντησή του στο γραφείο του στο υπουργείο.
Ο Τζόνσον δήλωσε ότι αφού ο Νετανιάχου χρησιμοποίησε την τουαλέτα στο «μυστικό κτίριο του παραρτήματος», η ομάδα ασφαλείας έψαξε και βρήκε έναν ‘κοριό’- συσκευή ακρόασης.
Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο Τζόνσον αναφέρει στα απομνημονεύματά του «Unleashed», που θα δημοσιευθούν στις 10 Οκτωβρίου: «Ο Μπίμπι (Νετανιάχου) πήγε εκεί για λίγο. Αυτό μπορεί να είναι τυχαίο, αλλά μου είπαν αργότερα ότι όταν σαρώθηκε για ασφάλεια, βρήκαν μια συσκευή ακρόασης στην τουαλέτα», είπε.
Όταν ρωτήθηκε αν θα μπορούσε να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτόν τον ισχυρισμό, ο Τζόνσον είπε: «Νομίζω ότι όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζετε για αυτό το περιστατικό βρίσκονται στο βιβλίο», δήλωσε χαρακτηριστικά
Το βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον «Unleashed», το οποίο περιλαμβάνει τις αναμνήσεις του για το Brexit, τον χειρισμό της επιδημίας Covid-19 από την κυβέρνησή του και το κομματικό σκάνδαλο κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, θα κυκλοφορήσει στις 10 Οκτωβρίου.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Δεν συνεπλάκησαν με οιουσδήποτε στόχους τα βρετανικά αεροσκάφη
Η Βρετανία δήλωσε πως δύο μαχητικά αεροσκάφη της και ένα αεροσκάφος εναέριου ανεφοδιασμού έπαιξαν ρόλο χθες, Τρίτη, στις προσπάθειες να αποφευχθεί περαιτέρω κλιμάκωση στη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, όμως τα μαχητικά δεν συνεπλάκησαν με οιουσδήποτε στόχους.
«Δύο μαχητικά Typhoon της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας και ένα αεροσκάφος εναέριου ανεφοδιασμού Voyager έπαιξαν τον ρόλο τους στις προσπάθειες να αποφευχθεί περαιτέρω κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή, καταδεικνύοντας την ακλόνητη υποστήριξη του Ηνωμένου Βασιλείου στην ασφάλεια του Ισραήλ», ανέφερε το βρετανικό υπουργείο Άμυνας στο X.
«Λόγω της φύσης αυτής της επίθεσης, δεν συνεπλάκησαν με οιουσδήποτε στόχους, αλλά έπαιξαν έναν σημαντικό ρόλο στην ευρύτερη αποτροπή και στις προσπάθειες να αποφευχθεί περαιτέρω κλιμάκωση».
Το Ιράν εξαπέλυσε την Τρίτη ομοβρονία βαλλιστικών πυραύλων εναντίον του Ισραήλ σε αντίποινα για την εκστρατεία του Ισραήλ εναντίον της Χεζμπολάχ, συμμάχου της Τεχεράνης στον Λίβανο. Το Ισραήλ δεσμεύθηκε να δώσει μια «οδυνηρή απάντηση» στον εχθρό του.
Απαντώντας σε ερώτηση αν η Βρετανία είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει τον στρατό της προκειμένου να βοηθήσει το Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του, ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ δήλωσε την Τρίτη πως το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα.
Στο μεταξύ, ναυλωμένη πτήση που μεταφέρει Βρετανούς πολίτες από τον Λίβανο αναχώρησε από τη χώρα, όπως δήλωσε σήμερα ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Ντέιβιντ Λάμι, ο οποίος πρόσθεσε πως και άλλες πτήσεις προγραμματίζεται να αναχωρήσουν τις ερχόμενες ημέρες.
«Η πρώτη ναυλωμένη πτήση που μεταφέρει Βρετανούς πολίτες από τον Λίβανο έχει τώρα αναχωρήσει», ανέφερε ο Λάμι στο Χ.
«Έχουμε κάνει διευθετήσεις για άλλη μία πτήση αύριο, και για επιπλέον πτήσεις τις ερχόμενες ημέρες όσο υπάρχει ζήτηση και είναι ασφαλές να το κάνουμε», είπε.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Σχιζοφρένεια ομαδική και αθεράπευτη που βηματίζει την Κύπρο στην πλήρη τουρκοποίηση.
Γράφει η Φανούλα Αργυρού
Πρόεδρος φάσκει και αντιφάσκει όταν ισχυρίζεται από τη μια ότι δεν θα δεχθεί τη διχοτόμηση και ότι η εισβολή δεν μπορεί να παράγει δίκαιο. Το γεγονός ότι η Τουρκία αξιώνει σήμερα τα δύο κράτη, δεν σημαίνει πως η τουρκική λύση της ομοσπονδίας μπορεί να καθαγιαστεί. Από την άλλη, ο Πρόεδρος όταν αναφέρεται σε «μη δίκαιη λύση» λέει αλήθεια, που εκθέτει και τον ίδιο και τους προκατόχους του. Ποια είναι η αλήθεια; Ότι εφόσον η λύση δεν θα είναι δίκαιη, δεν θα είναι βιώσιμη και, ως εκ τούτου, για να είναι βιώσιμη θα είναι αυτή την οποία θα επιβάλει η Τουρκία. Είτε αυτή είναι η ομοσπονδία είτε είναι η συνομοσπονδία…»,έγραψε η «Σημερινή» στις 29.9.2024 «Βήματα στο κενό».
Και όπως ορθά πρόσθεσε: «…Σε αυτό το οποίο συζητά ο Πρόεδρος ως λύση, λαμβάνοντας τη σκυτάλη από τους προκατόχους του. Στη διζωνική, όπως τονίζει, δικοινοτική ομοσπονδία, η οποία αποτελεί τον γεωγραφικό, πληθυσμιακό και διοικητικό διαχωρισμό της Κύπρου. Είναι η τουρκική λύση όπως καθορίστηκε από το 1956 και τέθηκε επί τάπητος από τον Μπουλέντ Ετζεβίτ, στις 18 Ιουλίου του 1974, στο Λονδίνο, πριν από την εισβολή. Ήταν ο στόχος της εισβολής. Και κατοχυρώθηκε στο Κραν Μοντανά, προσφέροντας στην Τουρκία την ευκαιρία να προχωρήσει στην αξίωση των δύο κρατών..»
Ιδού λοιπόν για ακόμα μια φορά το ιστορικό της ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ κύριε Νίκο Χριστοδουλίδη.
Η τουρκική λύση καθορίστηκε από τις 19 Δεκεμβρίου 1956 με τη δήλωση του Υπ. Αποικιών Λένοξ Μπόιτ από το βήμα της Βουλής των Κοινοτήτων, αφού τα συμφώνησε στις 16 Δεκεμβρίου 1956 με τον Τούρκο πρωθυπουργό Α. Μεντερές στην Κωνσταντινούπολη. Ότι η διχοτόμηση δεν θα αποκλείεται σε τελική λύση του Κυπριακού προσφέροντας ξεχωριστή αυτοδιάθεση στην τουρκική μειονότητα στην Κύπρο του 18% και επισημοποιώντας τον διαιρετικό δικοινοτισμό. Αφού το εξασφάλισαν αυτό, οι Τούρκοι ενωρίς το 1957 απαίτησαν ΔΙΖΩΝΙΚΗ λύση, που οι Βρετανοί αναγνώρισαν ως ομοσπονδιακή/συνομοσπονδιακή λύση.
Και έτσι ξεκίνησαν στο Λονδίνο τη μελέτη ομοσπονδιακής λύσεως βάση των όσων απαιτούσε ο Δρ Νιχάτ Ερίμ. Και εφόσον δεν μπορούσαν να του δώσουν τη διχοτόμηση, λόγω της αμερικανικής και του ΝΑΤΟ απόρριψής της, μας έδωσαν το κατασκεύασμα Ζυρίχης και Λονδίνου ως αφετηρία για όσα ζητούσε ο Δρ Ερίμ…
Ο λόρδος Ράτκλιφ είχε απορρίψει τις διάφορες λύσεις «ομοσπονδιακής αυτό-κυβέρνησης» που του είχαν προτείνει η αποικιακή κυβέρνηση στην Κύπρο, και είχε πει ότι δεν πίστευε η Κύπρος μπορούσε να διοργανωθεί σε μια Ομοσπονδία. Δεν υπήρχαν δομές εδαφικού διαχωρισμού…Όταν καλέστηκε η αποικιακή διοίκηση να απαντήσει (εννοείται για τα δεύτερα σχέδια διχοτόμησης που της είχε ζητηθεί), έθεσε διστακτικά και πρόταση για «ομόσπονδη αυτό-κυβέρνηση» ως μια εναλλακτική «μέση λύση» μεταξύ διαρχικής διευθέτησης κάτω από βρετανική κυριαρχία και διχοτόμηση. Θεωρούσαν μια ομόσπονδη διευθέτηση θα βοηθούσε στη διαδικασία μετακίνησης πληθυσμού μεταξύ ελληνικής και τουρκικής περιοχής «πιο φθηνά και ανθρώπινα» από μια γρήγορη διχοτόμηση…
Αυτό το ξεκίνησαν οι Τούρκοι με το πρώτο πραξικόπημα το 1963/64 και το ολοκλήρωσαν με τις δύο τουρκικές βάρβαρες εισβολές το 1974…Και τώρα αναμένουν τον Χριστοδουλίδη να τα νομιμοποιήσει με «γενναίες» προσφορές…
Ιανουάριος 1964: Ο Ραούφ Ντενκτάς στη σύσκεψη στο Λονδίνο απαιτεί γεωγραφική ομοσπονδία με ανταλλαγή πληθυσμών.
9 Ιουνίου 1965: O κ. C.H.D. Everett από την βρετανική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, έγραψε στο Φόρεϊν Όφις : «…Εξάλλου, οι Τούρκοι πάντοτε το έκαναν ξεκάθαρο ότι η ομοσπονδία ήταν η λύση που προτιμούσαν…».
12 Ιανουαρίου 1965: O Τούρκος πρωθυπουργός Ισμέτ Ινονού σε μια τετρασέλιδη επιστολή του προς τον βρετανό πρωθυπουργό έλεγε:
«…Σε αυτή την κατάσταση, η υποστήριξη του Ηνωμένου Βασιλείου, των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων συμμάχων στις προτάσεις μας να κατορθώσουμε μια ομοσπονδία στην Κύπρου θα βοηθήσει πολύ τις πιθανότητες σύντομης λύσης…».
21 Ιανουαρίου 1965: Μήνυμα από τη βρετανική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον προς το Φόρεϊν Όφις έλεγε: «…Θα είναι εν πάση περίπτωση καλύτερα να αποφεύγεται συζήτηση με τους Τούρκους για τη θεωρητική αρχή ομοσπονδίας, την υλοποίηση της οποίας ακόμα δεν αποπειράθηκαν να καθορίσουν. ΄Ισως σταδιακά να γίνει κατορθωτός κάποιος τρόπος συμβιβαστικής διευθέτησης τον οποίο οι μεν Τούρκοι να ερμηνεύουν ως ομοσπονδία οι δε Έλληνες ως ενωμένο κράτος…»
Καταπληκτική εισήγηση. Την εισηγήθηκε στο Φόρεϊν Όφις μετά τις τουρκικές εισβολές και ο μ. Μιχαλάκης Τριανταφυλλίδης(15.10.1974) που διετέλεσε τόσο ως Γενικός Εισαγγελέας της Κυπριακής Δημοκρατίας όσο και πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου. Ακριβώς αυτό είναι που εμπεδώθηκε. Με Ελληνοκύπριους ηγέτες να ζουν στη ψευδαίσθηση ότι η αντιδημοκρατική, διαιρετική, ρατσιστική βρετανο-τουρκική δι-κοινοτική, δι-ζωνική ομοσπονδία προσφέρει … ενωμένο κράτος ενώ οι Τουρκοκύπριοι να την ερμηνεύουν με τη σωστή της ερμηνεία!
1965: Ο Γκάλο Πλάζα απορρίπτει την Ομοσπονδία
Στην έκθεση του το 1965 ο μεσολαβητής των Ηνωμένων Εθνών, κ. Galo Plaza έγραψε μεταξύ άλλων:
«… Συγκεκριμένα οι συζητήσεις για γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων κάτω από ένα ομοσπονδιακό σύστημα κυβέρνησης δεν με έχουν πείσει πως αναπόφευκτα δεν θα οδηγούν στη διχοτόμηση…».
2 Φεβρουαρίου 1965: Σε μνημόνιο που ετοίμασε για τον βρετανό πρωθυπουργό το τμήμα Σχεδιασμού του Φόρεϊν Όφις τόνιζε: «Εκείνο που οι Τούρκοι ζητούν με την Ομοσπονδία είναι στην κυριολεξία ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ… Η επιθυμία της τουρκικής κυβέρνησης για μια ομόσπονδη λύση (δηλαδή κυριολεκτικά διχοτόμηση) αναμένεται να συνεχιστεί…».
Μάρτιος 1965: «Η τουρκική κυβέρνηση ακόμα συνεχίζει να σκέφτεται για «ομοσπονδία» με γεωγραφικό διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων…».
Βρετανικά δημιουργήματα! 14 Σεπτεμβρίου 1965: Το Φόρεϊν Όφις απάντησε ως εξής στον τότε ΄Υπ. Αρμοστή Sir David Hunt ο οποίος ζήτησε από το Λονδίνο να προβεί σε αντιρρήσεις για λύση ομοσπονδίας εξηγώντας τις επιπτώσεις. «Η δυσκολία είναι πως ομοσπονδία είναι μια λέξη με πολλές ερμηνείες, και έχοντας υπόψη ότι η τουρκική κυβέρνηση συνεχίζει να τη θεωρεί ως την ιδανικότερη λύση για το κυπριακό πρόβλημα, οι κίνδυνοι να αμαυρώσουμε εμείς την ιδέα, όσο επιδέξια και να το κάνουμε, θα υπερτερεί των πλεονεκτημάτων.. Εκτός τούτου, οι περισσότερες ομοσπονδίες ανά τον κόσμο οι οποίες σήμερα ή στο πρόσφατο παρελθόν αντιμετωπίζουν προβλήματα είναι δικά μας δημιουργήματα…».
Το 1966: Oι Τουρκοκύπριοι προωθώντας ξεχωριστό κράτος, ξεκίνησαν να εκδίδουν τα δικά τους ξεχωριστά «κυβερνητικά λαχεία». Παράλληλα απαγορευόταν στους Τουρκοκύπριους να αγοράζουν λαχεία της Κυπριακής Δημοκρατίας. (Εφημερίδα «Μάχη» 7 Απριλίου, 1966 με φωτοαντίγραφο.
Ο χάρτης αυτός δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Σημερινή» 4.12.1983, βρέθηκε το 1967 σε εγκαταλελειμμένο τουρκικό σπίτι του χωριού Στρογγυλός της επαρχίας Αμμοχώστου και παραδόθηκε στις αρμόδιες αρχές της Δημοκρατίας. Αυτός που δημοσιεύθηκε ήταν φωτοτυπία.
4 Ιανουαρίου 1972: Ο Βρετανός ΄Υπ. Αρμοστής στη Λευκωσία Robert Edmonds , = ζητούσε δράση από το Λονδίνο γιατί ανησυχούσε, αλλά απορρίφθηκαν οι υποδείξεις και εκκλήσεις του. Αποκαλυπτικό το απόσπασμα που ακολουθεί. Δηλαδή την προειλημμένη απόφασή τους να ΜΗΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΥΧΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ! Που είχε παρθεί τον Δεκέμβριο του 1963 και εκτελέστηκε το 1974…
«… To Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας το έχει κάνει ξεκάθαρο στον ΄Υπ. Αρμοστή ότι έχει πολύ σοβαρές επιφυλάξεις για τις ιδέες του (Υπ. Αρμοστού). Πιστεύουν ότι τα συμφέροντά μας στην Κύπρο εξυπηρετούνται καλύτερα με το να συνεχίζουμε όσο πιο πολύ μπορούμε με τη σημερινή πολιτική, έχοντας κατά νουν πως ενόσω οι Κύπριοι είναι απασχολημένοι με τα ενδοκοινοτικά τους προβλήματα, μάλλον είναι απίθανο να γυρίσουν την προσοχή τους εναντίον των Κυρίαρχων Περιοχών των Βάσεων μας…Έστω και αν επέλθει κάποια κρίση, οποιαδήποτε επέμβαση από μέρους μας «να σταματήσουμε τους Τούρκους» (όπως το θέτει ο ΄Υπ. Αρμοστής) θα συνεπάγεται πολλούς θανάσιμους κινδύνους και μάλλον θα θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο τη δική μας θέση στην Κύπρο αλλά επίσης τα ευρύτερα συμφέροντα του ΝΑΤΟ…».
11 Φεβρουαρίου 1974: Το Φόρεϊν Όφις πληροφόρησε όλες τις διπλωματικές του αποστολές στο εξωτερικό ότι η ελληνική πρεσβεία ανησυχούσε ότι οι Τούρκοι επίσημα απαίτησαν «ομοσπονδία» επομένως οι συνομιλίες διακόπηκαν. Μετά την ελληνική πρεσβεία και η αμερικανική πρεσβεία στο Λονδίνο πληροφόρησε το Φόρεϊν Όφις ότι η κυπριακή κυβέρνηση είχε επίσης διαμαρτυρηθεί στους Αμερικανούς για το τουρκικό αίτημα. Ο Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα με οδηγίες ρώτησε την τουρκική κυβέρνηση και πήρε την εξής απάντηση: ο τουρκικός στόχος πάντα ήταν μια «ομόσπονδη λύση». Η τουρκική κυβέρνηση θεωρούσε ότι η όποια λύση πρέπει να αντανακλά στον δικοινοτικό χαρακτήρα της Κύπρου.
13 Φεβρουαρίου 1974: Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τουράν Γκιουνές εξήγησε στον βρετανό πρέσβη στην Άγκυρα ότι ένα «ομόσπονδο σύστημα» στην Κύπρο θεωρείτο από την Άγκυρα όχι ως μια συνταγματική διευθέτηση αλλά ως μια κατάσταση στην οποία η τουρκική κοινότητα ποτέ ξανά δεν θα θεωρηθεί ως μειονότητα αλλά ισότιμη με τους Έλληνες.
27 Φεβρουαρίου 1974: Η βρετανική Υπάτη Αρμοστεία στην Λευκωσία ανέφερε στο Λονδίνο ότι τα πράγματα στην Κύπρο χειροτέρευσαν λόγω της διαμάχης για την «ομοσπονδία» και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος σε τελευταία δήλωσή του σε Βέλγο δημοσιογράφο στις 20 Φεβρουαρίου είπε: « Οι τουρκικές απαιτήσεις θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε πολιτική και γεωγραφική διχοτόμηση». Ο βρετανός Ύπατος Αρμοστής πρόσθεσε, πως σε συζήτηση με τον Τούρκο συνταγματολόγο κ Ινχάν ο τελευταίος παραδέχθηκε ξεκάθαρα τον τουρκικό στόχο: ένα δικοινοτικό κράτος. Όμως δεν έχουν εμπιστοσύνη στις Συνθήκες του 1960.Επομένως ένα ομοσπονδιακό σύστημα, παραμένει η μόνη πρακτική λύση και παραδέχονται ότι μια ομοσπονδία δεν μπορεί να δουλέψει δίχως μια γεωγραφική βάση.
8 Απριλίου 1974: Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ετζεβίτ δήλωσε ότι η τουρκική κυβέρνηση θα κάνει ό,τι μπορεί να βρει μια ειρηνική και διαρκή λύση στα πλαίσια ενός ανεξάρτητου ομόσπονδου κράτους.
19 Ιουνίου 1974: Ο βρετανός Ύπατος Αρμοστής στη Λευκωσία Στίβεν Όλβερ έγραψε στο Λονδίνο ότι ο Ραούφ Ντενκτάς πάντα είχε βλέψεις για μια ανεξάρτητη αυτόνομη διοίκηση και δούλεψε σκληρά τα τελευταία έξι χρόνια για να το κατορθώσει.
4 Ιουλίου 1974: Ο Ντενκτάς διαβεβαίωσε τον βρετανό Ύπατο Αρμοστή ότι οι δύο συνταγματολόγοι είχαν κατορθώσει αρκετή πρόοδο. Η ελληνική πλευρά δέχθηκε την αρχή των ξεχωριστών δήμων. Το θέμα βρισκόταν υπό συζήτηση κάτω από τον τίτλο «περιοχή αυτονομίας».
10 Ιουλίου 1974: Η κυπριακή Υπάτη Αρμοστεία στο Λονδίνο παραδίδει στο Φόρεϊν Όφις Υπόμνημα με τίτλο «Ανεφάρμοστη η ομοσπονδία»…
17 Ιουλίου 1974: Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ετζεβίτ εξήγησε στους Βρετανούς το σχέδιό του και τις απαιτήσεις του για ομοσπονδιακή γεωγραφική λύση με δύο κοινότητες …
18 Ιουλίου 1974: Ο Ετζεβίτ επανέλαβε τα ίδια και στον Αμερικανό απεσταλμένο Τζ. Σίσκο που είχε φθάσει στο Λονδίνο, και του ζήτησε να μην κάνουν ότι και το 1964. Εξάλλου τα είχε συμφωνήσει όλα με τους Βρετανούς το προηγούμενο βράδυ.
Ακολούθησαν οι δύο τουρκικές εισβολές, και πριν ακόμα ολοκληρωθούν τα τουρκικά εγκλήματα (πριν ο αλέκτωρ κράξει τρεις) «ηγέτες» της Κύπρου είχαν προβεί σε απαράδεκτες παραχωρήσεις… Με το «παράδειγμά» τους να ακολούθησαν όλοι μέχρι σήμερα αντί να το ποδοπατήσουν απαιτώντας ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ…
Η τελευταία παράγραφος του άρθρου της «Σημερινής» συνοψίζει εύστοχα την κατάσταση.
«Οι ρητορείες του Προέδρου δεν αρκούν και δεν του προσφέρουν άλλοθι. Διότι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, με ή χωρίς λύση, η Κύπρος οδηγείται προς τη διχοτόμηση. Και ο Πρόεδρος δεν θα αποφύγει αυτό που επιδιώκει να αποφύγει. Δηλαδή, να μείνει στην Ιστορία ως Πρόεδρος της διχοτόμησης, κουβαλώντας στις πλάτες τους τις αμαρτίες των προκατόχων του αλλά και του ίδιου. Αντί να υιοθετήσει μια αποτρεπτική πολιτική απαλλαγής από τα τετελεσμένα της εισβολής και διάσωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, κινείται μεταξύ επικοινωνιακών τρικ και ακροβατισμών. Αυτοπαγιδεύεται. Κάνει βήματα στο κενό…».
Εν κατακλείδι, οι Βρετανοί ξεκίνησαν να μελετούν την ομοσπονδιακή λύση εντός του 1957. Για να την υιοθετήσουν όλες οι κυπριακές κυβερνήσεις από τον Μακάριο μέχρι το σημερινό Χριστοδουλίδη (με κάποια διαφοροποίηση από Σπ. Κυπριανού) προσπαθώντας με το έτσι θέλω να τη νομιμοποιήσουν!!!
Σχιζοφρένεια ομαδική και αθεράπευτη που βηματίζει την Κύπρο στην πλήρη τουρκοποίηση.
(Πηγές, Βρετανικό Εθνικό Αρχείο βιβλίο «Διζωνική vs Δημοκρατία 1955-2019» Λεμεσός).
Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
Το ξεκίνημα μελέτης ομοσπονδιακής λύσης στο Λονδίνο από το 1957
Οι εισηγήσεις της αποικιακής κυβέρνησης στη Κύπρο για ομοσπονδιακή αυτο-κυβέρνηση…
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.