Στο ταξίδι του πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον μπήκαν, φαίνεται, στο τραπέζι όλα τα θέματα που εκκρεμούν επί δεκαετίες, τα εθνικά, οικονομικά, έξοδος από τα Μνημόνια και φυσικά η παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Αποφασίστηκε οι ΗΠΑ (αλλά και η ΕΕ) να στηρίξουν τον πρωθυπουργό. Η αίσθηση αυτή προκύπτει από την ανάγνωση  του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου. Πχ οι εξαγγελίες του Υφ/γου παρά τω πρωθυπουργώ κ. Δ. Λιάκου ότι θα βελτιωθεί ο κατώτατος μισθός και  οι συντάξεις (αλλά οφείλουμε, είπε, να τηρήσουμε τις μνημονιακές υποχρεώσεις μας…) καταγράφονται από το ευρωιερατείο με ανεκτικότητα του τύπου «άστον να λέει». Η αισιοδοξία θα επικυρωθεί από την αποχώρηση του ΔΝΤ κατά τις 20 Ιανουαρίου, λένε πηγές.

ΗΠΑ και ΕΕ μοιράζουν επαίνους σε κυβέρνηση και πρωθυπουργό επειδή ετοιμάζονται πυρετωδώς για μια αποφασιστική, ίσως «τελική» σύγκρουση με τη Ρωσία και την Κίνα. Όχι αναγκαστικά μετωπική αλλά αλυσιδωτή και κλιμακούμενη ανά περιοχή. Οπότε είναι απαραίτητη η μέγιστη συνοχή του Δυτικού στρατοπέδου. Η ενότητα είναι η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση μήπως και διορθωθεί κάπως η προφανής στρατιωτική υστέρηση της Δύσης έναντι των αντιπάλων (Συρία). Υστέρηση τόσο εμφανής ώστε η Δύση δεν μπορεί να οργανώσει ούτε καν διαδηλώσεις της προκοπής π.χ. στο Ιράν, βυθίζοντας σε μελαγχολία επίδοξους  ανατροπείς. 
 Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, αρέσει δεν αρέσει. Δεν υπάρχει πολιτικός φορέας με υποψία ισχύος να προτείνει πειστικά κάτι άλλο για τη χώρα μας. Επομένως εκκρεμές είναι μόνο αν η Ελλάδα θα κερδίσει κάτι ή αν θα τα δώσει όλα τζάμπα, με ζημία. Το ζητούμενο είναι να «τοποθετηθεί» η Ελλάδα σε ένα πλαίσιο όπου όλοι, Σκόπια,  Αλβανία, Τουρκία και Κύπρος θα έχουν μια θέση αποδεκτή από τους άλλους και από τον επικυρίαρχο, τις ΗΠΑ. Για παράδειγμα: Σταμάτησαν ανεξήγητα οι φαινομενικά αναίτιες επιθέσεις  στους Έλληνες της μειονότητας στην Αλβανία. Λογική εικασία: οι Αλβανοί έλαβαν διαβεβαιώσεις  ότι δεν υπάρχουν προς εφαρμογή σκέψεις για αλυσιδωτές ανταλλαγές εδαφών στο τρίγωνο Ελλάδα-Τουρκία-Αλβανία, όπως διέδιδαν διάφοροι κύκλοι. 
Στο Σκοπιανό η κυβέρνηση με τη συναίνεση/ανοχή, επί της ουσίας, των υπολοίπων κομμάτων, βιάστηκε να αποδεχθεί συμβιβασμό, με αποτέλεσμα τα Σκόπια να επιμένουν στη σκληρή γραμμή. Έτσι ώστε ο Κοτζιάς αναγκάστηκε να δηλώσει ότι αν δεν υποχωρήσουν δεν θα μπουν στο ΝΑΤΟ/ΕΕ. Οι Σκοπιανοί θεωρούν μέγιστη παραχώρηση ότι δεν είναι οι μόνοι απόγονοι του Μεγαλέξανδρου αλλά κάποιο δικαίωμα έχουμε κι εμείς! Αντίστροφα εμείς (δήλωση Τσίπρα στο Βελιγράδι) τους αναγνωρίζουμε ως Μακεδόνες- απόγονους (έστω μπάσταρδους) του Μ. Αλέξανδρου! Ο κ. Κοτζιάς είναι, λένε φίλοι του, μοναχικός καβαλάρης σε ένα νοσηρό Αθηναϊκό περιβάλλον για τα εθνικά συμφέροντα. Μήπως είναι καλύτερα να ξεπεζέψει; Μήπως, πιο προσγειωμένος, ως πεζός, διασώσει κάτι από την Ιστορία μας; Τέλος, αν οι ΗΠΑ αδιαφορούσαν για το όνομα, γιατί δεν πιέζουν, από την εποχή του Τίτο, τους Σκοπιανούς, αλλά εμάς; 
 Στο Κυπριακό, ο ίδιος ο Ερντογάν έχει κάνει σαφές ότι η Τουρκία θα διεκδικήσει «παντί τρόπω» τα (παράνομα) συμφέροντά της στην κατεχόμενη Β. Κύπρο, στην ΑΟΖ. Ο Αναστασιάδης, ελάχιστες μέρες προ των εκλογών, επέλεξε να αναγνωρίσει δημοσίως τουρκικά δικαιώματα στην ΑΟΖ των κατεχόμενων. Ο κ. Αναστασιάδης έφερε προφανώς στο φως συζητήσεις στο παρασκήνιο και θέλει οι Κύπριοι να τον επανεκλέξουν γνωρίζοντας μεν την παραχώρηση της ΑΟΖ, χωρίς, όμως, να έχουν το χρόνο να αντιδράσουν. Την ίδια μέθοδο ακολούθησε η ελληνική κυβέρνηση με το δημοψήφισμα προσφεύγοντας αμέσως μετά σε εκλογές. Οι Έλληνες ήξεραν τι ψήφιζαν, είπε η κυβέρνηση. Εμείς φταίγαμε που οι κυβερνώντες μας εξαπάτησαν.
Στο θέμα της κυπριακής ΑΟΖ ο Ερντογάν οξύνει με δηλώσεις του την ατμόσφαιρα, οπότε ο κ. Βίτσας απάντησε ότι η Τουρκία θα υποστεί ήττα αν επιχειρήσει οτιδήποτε, ανοίγοντας χαραμάδα για θερμό επεισόδιο. Είναι πολύ λογικό ότι το θέμα της κυπριακής ΑΟΖ συζητήθηκε με τον Ερντογάν στην Αθήνα, επικυρώνοντας προηγούμενες επαφές του κ. Κοτζιά στην Τουρκία. Η ατμόσφαιρα κρίσης περί την κυπριακή ΑΟΖ (με πιθανή κορύφωση έως τα τέλη Μαρτίου) επαναλαμβάνει, ως πιστό αντίγραφο, την κρίση του Μαρτίου του 1987, όταν Ελλάδα και Τουρκία έδωσαν την εντύπωση ότι έφθασαν στα πρόθυρα πολέμου. 
Η κρίση, όμως, ήταν εν γνώσει όλων των πλευρών από καιρό. Συγκεκριμένα ο Κίσσινγκερ είχε υποδείξει, έξη μήνες πριν, στον Α. Παπανδρέου, το φθινόπωρο του 1986 στην Ουάσιγκτον, ότι μόνο η δημιουργία πολεμικής κρίσης θα φόβιζε την Κοινή Γνώμη ώστε να συγκατατεθεί σε επαφές των δυο πλευρών. 
Το σενάριο επαναλήφθηκε στα Ίμια (κακότεχνα) και τώρα πάμε για τρίτη επανάληψη. Ωστόσο την πρώτη φορά η απόπειρα απέτυχε επειδή ο κόσμος αντέδρασε σε οποιαδήποτε υποχώρηση και ο Α. Παπανδρέου υποχρεώθηκε σε αυτοκριτική εντός της Βουλής. 
Τη δεύτερη φορά ο Σημίτης παρέδωσε το πνεύμα και μας φόρτωσε τα Ίμια ως εκκρεμότητα.
Σε ένα- δυο μήνες θα ξέρουμε τα αποτελέσματα της τρίτης επανάληψης, αν υπάρξει. 
Κάθε σοβαρή κρίση είναι εργαλείο πολιτικής, μια γέφυρα που οδηγεί από μια κατάσταση σε μια άλλη. Η κρίση δεν συνεπάγεται, αναγκαστικά, σύγκρουση,  επισημαίνει απόστρατος ανώτατος αξιωματικός.   
Τώρα η προσοχή του κόσμου έχει στραφεί στο Σκοπιανό ενώ τα στρατηγικής σημασίας «κυπριακά» έχουν αφεθεί στο έλεος του Θεού. Αν πάθουμε ζημιά, η απάντηση στην ερώτηση «ίνα τι μας εγκατέλειπαν;» είναι αυτονόητη: Δεν προσέξαμε.