Οι Κούρδοι του Ιράκ αποτελούν την πλειοψηφία των προσφύγων που επιθυμούν να περάσουν τα πολωνικά σύνορα από τη Λευκορωσία. Μια υπερεκπροσώπηση λόγω μερικών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης της αποσταθεροποίησης της περιοχής από την ίδια τη Δύση.
Η μεταναστευτική πίεση στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας δεν μειώνεται. Η πλειοψηφία αυτών των μεταναστών και προσφύγων που επιθυμούν να πάνε στη Γερμανία είναι κυρίως από το Ιρακινό Κουρδιστάν.
Σύμφωνα με τον Omid Mohammed, μέλος του ιρακινού κοινοβουλίου, οι κύριοι λόγοι αυτής της μαζικής μετανάστευσης είναι κοινωνικοοικονομικοί. Ειδικότερα, η αύξηση της ανεργίας στη χώρα, το τεράστιο χάσμα μεταξύ του βιοτικού επιπέδου της άρχουσας ελίτ και των υπολοίπων πολιτών της χώρας και η ανεξέλεγκτη φτώχεια στην περιοχή.
Μια πραγματικότητα που επιβεβαίωσε στο μικρόφωνο του Sputnik ο François-Xavier Gicquel, διευθυντής επιχειρήσεων του SOS Chrétiens d’Orient, ο οποίος παρέμεινε για πολλά χρόνια στο Ιρακινό Κουρδιστάν.
«Υπάρχουν μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Ειδικότερα λόγω των διευθετήσεων μεταξύ της κυβέρνησης της Βαγδάτης και αυτής του Ερμπίλ».
Κατ’ αρχήν, οι Κούρδοι του Ιράκ μεταφέρουν το πετρέλαιο που παράγεται στην πατρίδα τους στη Βαγδάτη και πληρώνουν στον κεντρικό κρατικό προϋπολογισμό μέρος των δικαιωμάτων διέλευσης για τον μαύρο χρυσό που διέρχεται από την επικράτειά τους. Σε αντάλλαγμα, το ιρακινό κράτος δίνει το 20% του προϋπολογισμού του στο Κουρδιστάν, που αντιπροσωπεύει το 20% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Ένα μάνα που χρησιμοποιείται κυρίως για την πληρωμή των δημοσίων υπαλλήλων, εξηγεί ο ανθρωπιστής.
Οι Κούρδοι μεταξύ σφύρας και άκμονος
Το πρόβλημα είναι ότι «η Βαγδάτη έχει συνειδητοποιήσει ότι η Ερμπίλ φούσκωνε τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων και ότι ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων του πετρελαίου δεν επιστρέφει στη Βαγδάτη, επειδή μοιράζεται μεταξύ των κουρδικών οικογενειών στην εξουσία».
«Ενώπιον αυτού του φαινομένου, η ιρακινή κυβέρνηση έκοψε τις βρύσες και τελικά είναι ο λαός του ιρακινού Κουρδιστάν πληρώνει για το μπρα-ντε-φερ μεταξύ Ερμπίλ και Βαγδάτης», δήλωσε ο διευθυντής των επιχειρήσεων του SOS Chrétiens d’Orient.
Έτσι, οι Κούρδοι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται με τον μισό μισθό τους που λαμβάνουν τον έναν στους τρεις μήνες. «Ωστόσο, ο πληθυσμός είναι κατά 50% δημόσιοι υπάλληλοι», διευκρινήει.
Στόχος των Τούρκων, αλλά όχι και μόνο
Ταυτόχρονα, μέρος του πληθυσμού του ιρακινού Κουρδιστάν που βρίσκεται κοντά στους κύκλους της εξουσίας «έχει πλουτίσει σημαντικά». Ένα φαινόμενο που δημιουργεί «μια σημαντική απογοήτευση στον κουρδικό πληθυσμό» και τον ωθεί μηχανικά στην έξοδο.
Η προοπτική να μπούνε στην Ευρωπαϊκή Ένωση τρέφει έτσι σε αυτούς τους υποψηφίους για έξοδο την προοπτική μιας αξιοπρεπούς ύπαρξης στην οποία δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στη πατρίδα τους. Ειδικά δεδομένου ότι σε αυτή την οικονομική επισφάλεια προστίθενται απειλές για την ασφάλεια, θυμίζει ο François-Xavier Gicquel:
«Οι κουρδικές περιοχές παραμένουν επηρεασμένες από τις συγκρούσεις, ιδιαίτερα στα τουρκικά σύνορα, επειδή οι μαχητές του PKK [κουρδική ένοπλη πολιτική οργάνωση που θεωρείται τρομοκρατική από πολλές χώρες], έρχονται και καταφεύγουν στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Αυτές οι περιοχές λοιπόν γίνονται συχνά στόχος του τουρκικού στρατού».
Χωρίς να ξεχνάμε την «απειλή του Ντάες* που εξακολουθεί να υπάρχει στα σύνορα του Ιρακινού Κουρδιστάν».
Ενώπιον αυτής της μαζικής μετανάστευσης, ο Καρίμ αλ-Νούρι, ιρακινός αναπληρωτής υπουργός Μετανάστευσης, εξήγησε ότι είχε συσταθεί ειδική επιτροπή για τη διερεύνηση της κρίσης. Στο μεταξύ, το υπουργείο είναι έτοιμο να διασφαλίσει την επιστροφή στο Ιράκ των προσφύγων που βρίσκονται στη Λευκορωσία.
Ο Ιρακινός αξιωματούχος, ωστόσο, θεωρεί υπεύθυνο το Μινσκ, εξηγώντας ότι το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η Λευκορωσία, λόγω των υποβαθμισμένων σχέσεών της με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ήθελε να δημιουργήσει εντάσεις στα σύνορα με την ΕΕ, γι’ αυτό και δόθηκε το πράσινο φως σε αυτή την εκστρατεία παράνομης μετανάστευσης.
Οι Ευρωπαίοι, «φταίνε οι ίδιοι»
Μια αμφισβητούμενη θέση κατά τον Majed Al-Qaisi στο μικρόφωνο του RT Arabic, έναν επιχειρηματία ιρακινής καταγωγής που ζει στο Μινσκ. Ο τελευταίος πιστεύει ότι η Λευκορωσία δεν είναι ένοχη για την τρέχουσα κρίση. Κατ’ αυτόν, την ευθύνη για αυτήν την κρίση, είπε, φέρουν οι δυτικές χώρες, οι οποίες «έχουν φέρει δεινά και καταστροφές στη Μέση Ανατολή και τώρα προστατεύονται με συρματοπλέγματα από ανθρώπους που τρέχουν προς το μέρος τους αναζητώντας προστασία».
Θέση που υπερασπίστηκε και ο ίδιος ο Ρώσος Πρόεδρος, ο οποίος εκτιμά ότι οι Ευρωπαίοι αρνούνται να αντιμετωπίσουν τις ευθύνες τους. «Είναι δικό τους λάθος. Πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά. Οι ίδιοι δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να φτάσουν χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες άτομα. Τώρα, ψάχνουν για ένοχους τους οποίους να κατηγορήσουν για αυτό που συμβαίνει», σφυροκόπησε ο Πούτιν.
Πράγματι, οι δυτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, που συχνά παραβλέπονται στην εξίσωση όταν συζητείται το τρέχον κύμα μετανάστευσης, έχουν κάποια ευθύνη. Το Ιράκ και η Συρία, από όπου προέρχονται οι περισσότεροι από αυτούς τους μετανάστες, έχουν αποσταθεροποιηθεί άμεσα για τους πρώτους και έμμεσα για τους δεύτερους από δυτικές στρατηγικές επιλογές. Στην περίπτωση του Ιράκ, με την επέμβαση των Αμερικανών και των συμμάχων τους – συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας – το 2003 κατά του Σαντάμ Χουσεΐν. Και στην περίπτωση της Συρίας, υποστηρίζοντας ισλαμιστικές ομάδες που ήταν πηγές αποσταθεροποίησης κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη χώρα.
