Μία εκδοχή/περιδιάβαση

Όνειρο ήταν η «Ελλάδα των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών»: και δυστυχώς, στη περίπτωση οι Έλληνες αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

Είναι τώρα ένας αιώνας (συν δύο χρόνια) που η Τουρκία ενέταξε τη Σμύρνη, και τη μεγάλη περιοχή της στην ενδοχώρα, στον τουρκικό «κορμό» της, εξαφανίζοντας ό, τι ελάχιστο ελληνικό είχε απομείνει μετά την δολοφονική πυρκαγιά που κατάκαψε, οριστικά και αμετάκλητα (πλην ενδεχόμενο μελλοντικό κοσμογονικό γεγονός ακυρωτικό της τουρκικής παρουσίας) όχι μόνο υλικά ανθρώπους και περιουσίες, ιστορία και παράδοση, αλλά και όνειρα και προοπτικές, αφήνοντας άθικτα μόνο αισθήματα πόνου και απογοήτευσης.

Όταν το 1919 ο ελληνικός στρατός κατέβηκε στη προκυμαία της Σμύρνης – τότε το «Παρίσι της Ανατολής», αλλά μάλλον και περισσότερο – ήταν φυσιολογικό οι ελπίδες αναγέννησης της αρχαίας Ιωνίας να αναπτερωθούν, στον τοπικό ελληνικό πληθυσμό, αλλά και στον ίδιο τον ελλαδικό, οι οποίοι εκείνη την ελληνική απόβαση και κατοχή θεώρησαν – και με το δίκιο τους – ως απαρχή μιας νέας «ελληνικής ιστορίας» στα παράλια της Μικράς Ασίας.

Ήταν (ή μάλλον θα ήταν») η Ελλάδα «των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών» που η ελληνική πατριωτική πολιτική είχε ονειρευτεί να συγκροτήσει.

Και ήταν (ή μάλλον «θα ήταν») το μεγάλο κέρδος που οι φίλοι της και σύμμαχοι του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου έδιναν στην Ελλάδα, βέβαια με ορισμένους χρονικούς και γεωγραφικούς περιορισμούς και όρους, αλλά και ένα «δώρο» που, εάν η Ελλάδα χειριζόταν με σύνεση, σοφία, διαλλακτικότητα και δικαιοσύνη, θα μπορούσε αργότερα να μετασχηματιστεί και να είναι, και ιστορικά, η ονειρεμένη «Ελλάδα των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών».

Δεν αμφιβάλλουμε καθόλου πως οι Δυτικοί σύμμαχοι της Ελλάδας αποφασίζοντας τhν παραχώρηση στην Ελλάδα της Σμύρνης (της ελληνικής Ghiaùr Izmir) και ενός μεγάλου περιφερειακού όγκου ενδοχώρας (άλλη «ιστορία» η περίπτωση της Θράκης έως λίγα χιλιόμετρα από την Κωνσταντινούπολη), θέλησαν όχι μόνο να βραβεύσουν τους Έλληνες για την συμμετοχή τους στη νίκη στον πόλεμο, αλλά πολύ περισσότερο να τοποθετήσουν την Ελλάδα ως ένα ικανό ανάχωμα στον επεκτεινόμενο τουρκισμό γενικά, που ήδη προ πολλού έδινε άσχημα σημάδια αυταρχισμού, εγκληματικότητας, επεκτατισμού και αδιαλλαξίας/μισαλλοδοξίας προς ό, τι μη τουρκικό και μουσουλμανικό.

Ο χώρος που δόθηκε στην Ελλάδα δεν μπορούμε να μη παραδεχθούμε πως ήταν αρκετά ευρύς, τόσο ευρύς που μείωνε αρκετά την «διέξοδο» της Τουρκίας στο Αιγαίο, αν υπολογίσουμε επίσης και τη ζώνη ιταλικής επήρειας που άρχιζε από το Ρόδο και τελείωνε στην Αττάλεια, και επομένως και την παρουσία της σε σχέση με τα ελληνικά ανατολικά νησιά που γινόντουσαν πάλι και επιτέλους ελληνικά (Σαμοθράκη, Λήμνος, Λέσβος, Χίος, Σάμος, Ικαρία).

Με αυτόν τον τρόπο οι Ευρωπαίοι εμφανώς θέλησαν να ακρωτηριάσουν τη Τουρκία του Σουλτάνου και στη κρίσιμη περιοχή του Αιγαίου/Προποντίδα αφαιρώντας της ίσα-ίσα ένα κρίσιμο κεντρικό μέτωπο ακτών στο Αιγαίο, έτσι ώστε το υπόλοιπο μέρος των τουρκικών ακτών βόρεια να μη μπορεί να έχει καμία δυνατότητα άμεσης σύμπτυξης με το νότιο μέρος τουρκικών ακτών, στην ουσία μια καθοριστική λύση συνέχειας την τουρκικών ακτών, ενώ το βάθος της ελληνικής ενδοχώρας ήταν ικανό να διατηρήσει μια καλή συνοχή με το κεντρικό εθνικό ελληνικό κέντρο μέσω όλων των ελληνικών νησιών διάσπαρτων στη Αιγαίο.

Είπαμε «του Σουλτάνου», γιατί στη πραγματικότητα (κι αυτό ήταν εκείνο που «αναποδογύρισε» όλη την κατάσταση οδηγώντας τα τελικά στο δράμα του 2022) φαίνεται πως δεν υπολόγισαν την εξέλιξη της άκρως υπονομευτικής δράσης του Μουσταφά Κεμάλ, που δεν θα αργούσε να επιβληθεί και να αμφισβητήσει επί του εδάφους, έμπρακτα, τα δεδομένα των Σεβρών, και τελικά να τα ακυρώσει!

Πάντως το γεγονός είναι πως το 1919 δόθηκε στην Ελλάδα η μεγάλη ευκαιρία να αναβιώσει, έστω και εν μέρει, την εδαφική επικράτεια της Ιωνίας της αρχαίας δόξας. Μια τεράστια ευκαιρία την οποία όμως δυστυχώς οι Έλληνες σπατάλησαν, σκόρπισαν άνοα, αντί να εκμεταλλευτούν και ενδυναμώσουν διεθνώς.

Είναι αλήθεια πως τότε στη περιοχή υπήρχαν ήδη ορισμένα τουρκικά κύτταρα αντίθεσης προς τους Έλληνες, που έγιναν αντίστασης με τον ερχομό του ελληνικού στρατού που θεωρήθηκε προκλητικός, αν και επιβεβλημένος από τις «Μεγάλες Δυνάμεις».

Και εδώ ακριβώς βρισκόταν τότε το «τίμημα του παιχνιδιού»: που ήταν η ελληνική πολιτική σε σχέση με τον ντόπιο τουρκικό πληθυσμό, έστω κι αν στη Σμύρνη το ελληνικό στοιχείο υπερτερούσε, μαζί με το αρμένικο και το εβραϊκό.

Η ενδοχώρα όμως ήταν αρκετά, αν όχι πολύ διαφορετική. Μια ενδοχώρα την οποία η Έλληνες στρατιωτικοί διοικητές και η ελληνική πολιτική διοίκηση αμέλησαν εγκληματικά όχι να τιθασεύσουν με το ζόρι, αλλά να «εξημερώσουν», να πάρουν με το μέρος τους προς όφελος αμφοτέρων, προχωρώντας στην εφαρμογή μέτρων και συμπεριφορών ικανών ώστε οι ντόπιοι να θεωρηθούν όχι ως κατακτημένοι, «κατειλημμένοι», αλλά συμμετέχοντες, μαζί με τους Έλληνες, σε έναν ειρηνικό, παραγωγικό, πολιτισμένο και ευτυχή πολυπολιτισμικό κόσμο ισότητας και ισονομίας, με ελευθερίες και δυνατότητες για όλους, προσωπικής και συλλογικής εξέλιξης για ένα γενικευμένο κλίμα ευμάρειας.

Η εντύπωση (αλλά και η αλήθεια;) είναι πως οι Έλληνες αντί να προσπαθήσουν να «μαλακώσουν» την εχθρότητα των Τούρκων – κι όταν λέμε «Τούρκους» εννοούμε ειδικά τους προύχοντες και τους πολιτικά συμμετέχοντες στα κοινά που έχουν και την δυνατότητα να επηρεάσουν τη λαϊκή μάζα –, να προσελκύσουν τα αισθήματά τους με διπλωματία, υπομονή, επιμονή και λογική διαλλακτικότητα, όχι απομονώνοντάς τους αλλά κάνοντάς τους μέρος των εξελίξεων που δρομολογούνταν και συνάμα προσελκύοντας με κατάλληλα διοικητικά και νομικά μέτρα και τα κατώτερα στρώματα του λαού,

πολλά φαινόμενα δείχνουν πως άφησαν (ή δέχθηκαν) να εμπεδωθούν δύο τοίχοι, όπου ο καθένας των δύο κοινοτήτων έπεφτε στον τοίχο του άλλου από έλλειψη ελάχιστης κατανόησης, έλλειψη ικανότητας των Ελλήνων να «προσηλυτίσουν» τους Τούρκους πείθοντάς τους για μια ειλικρινή, ειρηνική συμβίωση με αναμφισβήτητα κέρδη για αμφότερους σε ανθρώπινο, αλλά και σε πολιτικο-κοινωνικό επίπεδο.

Κάτι που, με τον σωστό τρόπο και τις σωστές πολιτικο-διοιητικές διαδικασίες θα μπορούσε να αποτρέψει τους Τούρκους προύχοντες – πολύ περισσότερο «ευάλωτους» στη προπαγάνδα του Μουσταφά Κεμάλ από τον «μικρό λαό» που σίγουρα προ πολλού «τα είχε βρει» με τον αντίστοιχο ελληνικό «μικρό λαό» – από το να έχουν συνέχεια το βλέμμα τους στα τεκταινόμενα των Νεότουρκων στη Κωνσταντινούπολη θεωρώντας τα παραδείγματα προς μίμηση, όπερ και αυτομάτως συνέβαλε στη δημιουργία ενός συνεχώς τροφοδοτούμενου κλίματος ανθελληνικού φανατισμού.

Βέβαια, απ’ την άλλη, διαβάζομε πως ο Ύπατος Αρμοστής Αριστείδης Στεργιάδης κατηγορήθηκε για μια δήθεν φιλοτουρκική στάση του και για παράλληλη εχθρική τοποθέτησή του προς τους Έλληνες.

Αν ήταν πράγματι αυτή η συμπεριφορά του, χαμένος κόπος γιατί δεν νομίζουμε πως στέφτηκε ποτέ από επιτυχία αφού οι Τούρκοι παρέμειναν ως το τέλος σκληροί εχθροί των Ελλήνων και δεν φέρθηκαν ποτέ με κάποιο αίσθημα φιλίας προς αυτούς.

Αυτό κυρίως σημαίνει φανερά πως τα «μέτρα» που ο Στεργιάδης είχε πάρει υπέρ της οντότητας των Τούρκων υπήρξαν τελείως αναποτελεσματικά και ποτέ δεν εισχώρησαν βαθιά στη συνείδηση όχι μόνο των Τούρκων προυχόντων που έλαβαν προνόμια και αξιώματα, αλλά και στο λαϊκό τουρκικό στοιχείο.

Όπως και να’ ναι, η δυνατότητα οριστικής ελληνοποίησης της Σμύρνης και της ενδοχώρας υπήρξε στ’ αλήθεια εφικτή, με αδιάβλητες νομικές διαδικασίες υποκείμενες στον έλεγχο των «Μεγάλων Δυνάμεων».

Τώρα, είναι βέβαια πολύ πιθανόν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις στη περιοχή, τότε υπό ελληνική διοίκηση, να επιδεινώθηκαν ραγδαία εξαιτίας και δύο βασικών παραγόντων/γεγονότων που διέρρηξαν κάθε προσπάθεια εμπέδωσης μιας ελληνο-τουρκικής φιλίας και συμβίωσης.

Κατ’ αρχήν υπήρξε οπωσδήποτε το τεράστιο πολιτικό λάθος του Ελευθερίου Βενιζέλου να προκηρύξει εκλογές μέσα σε πολεμικό επιθετικό κλίμα και ταυτόχρονο πολιτικό διχαστικό πρόσημο. Ακόμη και τώρα διερωτόμαστε πώς σκέφτηκε να προχωρήσει σε αυτό το βήμα όταν έτσι όπως είχαν πάει έως τότε τα πράγματα για την Ελλάδα, τα πάντα ήταν ευνοϊκά ως προς τα αποκτηθέντα εδαφικά κέρδη και την υποστήριξη των Αγγλογάλλων και δεν υπήρχε κανένας λογικός λόγος να διακινδυνεύσει το οφέλιμο momentum.

Σαν να μην έφτανε το λάθος του Βενιζέλου που του στοίχησε την εξουσία, τον ίδιο μήνα Νοέμβριο ένα δεύτερο λάθος, αυτή τη φορά πάλι του ελληνικού λαού, επανέφερε θριαμβευτικά τον βασιλιά τον Κωνσταντίνο! Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η συμμαχία με Αγγλία και Γαλλία έπαψε ουσιαστικά να υφίσταται εξαιτίας αυτού της τεράστιας πολιτικής απερισκεψίας, αλλά και επίσης λόγω της εξίσου απερίσκεπτης ελληνικής προχώρησης πέρα της ορισθείσης γραμμής ελληνικής εδαφικής δικαιοδοσίας.

Η ήττα του Βενιζέλου, έστω και μόνο με 3% διαφορά, υπήρξε θα λέγαμε κοσμογονική για την Ελλάδα, αιτία καταστροφικών εθνικών συνεπειών και απολύτως ολέθρια για τον Ελληνισμό.

Έτσι η εύνοια και υποστήριξη των νικητών του Α’ παγκόσμιου πολέμου προς την νικήτρια Ελλάδα πέρασε προς την ηττημένη του πολέμου Τουρκία!

Ένα τρίτο μεγάλο σφάλμα των νέων κυβερνώντων στην Ελλάδα, άμεσο επακόλουθο της επαναφοράς του βασιλιά, υπήρξε και η τοποθέτησή τους υπό την αιγίδα του φιλογερμανού άνακτα. Ήταν κάτι σαν να έπεφτε η Ελλάδα αύτανδρη μέσα στη βαθιά καταστρεπτική παγίδα των Γερμανών (μην το ξεχνάμε: οι Γερμανοί υπήρξαν και είναι πάντα θα λέγαμε γονιδιακοί εχθροί των Ελλήνων!), εξ ορισμού φίλοι των Τούρκων (το είδαμε και πριν από το 1919, το βλέπουμε και τώρα, έναν αιώνα μετά!).

Μια παγίδα που έμελλε να καταστήσει την Ελλάδα έρμαιο των πάντων, δίχως καμία στήριξη, ούτε καν από τους ίδιους τους Γερμανούς μέσω του γερμανόφιλου βασιλιά!

Μέσα σε αυτόν τον πολιτικό κυκεώνα η Ελλάδα είχε αποφασίσει(!) να καταλάβει το 1/3 της Τουρκίας, ίσως και τη πρωτεύουσα Άγκυρα.

Καμία ανθρώπινη λογική δεν θα μπορούσε να συνηγορήσει υπέρ μιας «επιχείρησης» σαν κι αυτή. Και κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ πόση τρέλα «έκλεινε» μέσα του τα «σχέδιο» κατάκτησης αυτού του τουρκικού εδάφους.

Βέβαια, το ερώτημα είναι: ποιανού ιδέα ήταν η κατάκτηση της Τουρκίας; Ήταν αυτούσια των Ελλήνων κυβερνητών και των στρατιωτικών ηγεσιών βασισμένη στη ψευδαίσθηση της υποστήριξης των Αγγλογάλλων ή, μετά, των Γερμανών, που θα βοηθούσαν τον Έλληνα βασιλιά θιασώτη τους;

ή ήταν κρυφή γερμανική ιδέα μεταφυτευμένη στα εύθραυστα μυαλά των Ελλήνων κυβερνητών και μετά στα ελλιπή μυαλά του βασιλέα Κωνσταντίνου;

Πάντως δεν διαθέτουμε στοιχεία για γαλλική και προπαντός αγγλική «ιδέα», ενώ από ελληνική πλευρά η «επιχείρηση» σίγουρα μπορεί να χρεωθεί αρχικά στον Βενιζέλο (άλλο ένα λάθος του) και στη συνέχεια στους βασιλικούς επόμενους κυβερνώντες, που επέκτειναν κατά πολύ την βενιζελική τραγική παρεκτροπή.

Η ουσία υπήρξε μια, αλλά καταλυτική: οι Γερμανοί φίλοι του Έλληνα (!) βασιλιά ήταν και εκείνοι που μετά τη βοήθεια των ετών 1910-1916 στη Τουρκία, πάλι βοήθησαν (μαζί με Ρώσους και Ιταλούς, είναι αλήθεια) τους Τούρκους να νικήσουν και να διώξουν οριστικά τους Έλληνες από την χιλιόχρονη πατρίδα τους!

Φαντάζεται κανείς πώς θα ήταν η Ελλάδα – αλλά και όλος ο χώρος του Αιγαίου – εάν σήμερα η Σμύρνη και η ευρεία ενδοχώρα της ήταν ελληνικές; Μια υπολογίσιμη ελληνική enclave σε τουρκικό έδαφος; Και ποιο το Αιγαίο με τις ελληνικές ακτές της Μικράς Ασίας;

Οι διαφωνούντες θα αντιτείνουν πως για την φύλαξη μιας «κατοχής» αυτού του είδους θα χρειαζόταν την επέμβαση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στρατιωτών, με τους Τούρκους του Κεμάλ να πιέζουν με τον στρατό τους.

Επί τούτου αγνοείται όμως και ο παράγον «αγγλο-γαλλική υποστήριξη» και η μεσολαβητική δυνατότητα υπογραφής διεθνών συμβάσεων ειρήνης, εάν υπήρχε συνέχεια στη βενιζελική διακυβέρνηση και μη επάνοδος της «γερμανικής» μοναρχίας.

Τελικά, μετά από όλα ετούτα, φαίνεται πως υπήρξαν οι ίδιοι οι Έλληνες που κατάργησαν με τις πράξεις τους την Συνθήκη των Σεβρών πριν αυτή αυτοκαταργηθεί με την απραξία των άλλων και την καταργήσουν και οι Τούρκοι με τις νίκες τους.

Όνειρο ήταν η «Ελλάδα των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών»: και δυστυχώς, στη περίπτωση οι Έλληνες αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων.

Την «τιμή» πλήρωσαν τότε πάνω από 2.000.000 Έλληνες. Και ακόμα την πληρώνουν οι σημερινοί Έλληνες.

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ελληνιστής

…………………………………………………………………………

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Η Ιταλία είναι η χώρα όπου, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην Ευρώπη, οι πολίτες είναι «αφοσιωμένοι» στα μετρητά και περισσότερο αντιδρούν εναντίον του «πλαστικού» χρήματος και της «κάρτας»(πιστωτικής ή χρεωστικής).

Τόσο είναι αντίθετοι και αντιδρούν ώστε και η ίδια η Πρωθυπουργός Τζόρτζια Μεδλόνι να έχει αναγκαστεί να «ασπαστεί» (δεν ξέρουμε βέβαια κατά πόσο «ευχάριστα») την «ιδέα» τους και να υποστηρίζει και διεθνώς το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να συναλλάσσεται απρόσκοπτα με μετρητά και να μην έχει εμπιστοσύνη στη «κάρτα» και στις app.

Αυτό το θέμα της εμπιστοσύνης του πολίτη μας παραπέμπει άμεσα στο παράλληλο θέμα της δυσφορίας και υποψίας του πολίτη που μάλλον νιώθει πως κάρτα = έλεγχος και υποταγή, και καιρός είναι μια φορά τουλάχιστον, μέσα και μετά από τόσους ελέγχους που επιβάλλονται στους πολίτες, που τους δέχονται αδιαμαρτύρητα, να έχει κι αυτός το δικαίωμα να πει «όχι» σε έναν άλλο πρόσθετο έλεγχο που θέλουν να του φορτώσουν!

Η Ιταλία είναι η χώρα στην Ευρώπη όπου γίνονται οι λιγότερες ηλεκτρονικές πληρωμές τον χρόνο: μόνο 199 κατά κεφαλήν, έναντι των 424 στη Γαλλία, 350 στη Γερμανία, 290 στην Ισπανία, λ.χ.

Κάθε μέρα στην Ιταλία κινούνται σε μετρητά στα ΑΤΜ περίπου 1 δις ευρώ. Έτσι, το 2023 τα ευρώ σε μετρητά από τα ΑΤΜ ήταν 360 δις ενώ το 2022 ήταν 350 δις.

Βέβαια η είσπραξη μετρητών από τα ΑΤΜ σημαίνει και πληρωμές με μετρητά στην αγορά, και όχι με κάρτα ή app.

Στη πραγματικότητα όμως αυτό δεν πάει να πει ότι δεν γίνονται ή γίνονται λίγες ηλεκτρονικές πληρωμές ή πάντως κινήσεις χρημάτων, παράλληλα με τη χρήση των μετρητών. Το 2023 λ.χ. η σχετική κίνηση ανήλθε στο ποσό των 426 δις ευρώ, ενώ το 2022 ήταν 382 δις ευρώ, ένα ποσό καθόλου ευκαταφρόνητο.

Εξαιτίας αυτών των δύο αντιθέτων «επιδόσεων» φούντωσε και η anti-cash προπαγάνδα. Μια καλά λαδωμένη μηχανή μπήκε αμέσως σε λειτουργία με σκοπό να πετύχει δύο στόχους: απ’ τη μια πλευρά την δραστική μείωση των πληρωμών σε μετρητά (πολλά φαντάζουν τα 360 δις ευρώ!) κι απ΄ την άλλη η κατακόρυφη αύξηση των πληρωμών με κάρτα και app. (τα 426 δις πολύ λίγα φαίνονται!).

Οι προπαγανδιστές «το έριξαν» στη «φορολογική συνείδηση» των Ιταλών. Δεν είναι δυνατόν, λένε, η Ιταλία να είναι στη πρώτη θέση πληρωμών σε μετρητά, ενώ μεγάλη είναι και η φοροδιαφυγή.

Το «συμπέρασμα», επομένως, για τους προπαγανδιστές είναι: αυτό σημαίνει πως εμείς οι Ιταλοί προτιμούμε τα μετρητά για να αποφύγουμε την Εφορία! Οι εξυπνάκηδες!

Δηλαδή γι’ αυτούς η «εξήγηση» είναι: cash = φοροδιαφυγή. Ένας συλλογισμός πολύ απλοϊκός, σαν να θέλουμε να συμπεράνουμε πως τα πάντα εξαντλούνται στη μη έκδοση ταμειακής «πλαστικής» απόδειξης στο μπαρ ή στον μανάβη.

Σαν να μη γνωρίζουμε πως εκατοντάδες δις ευρώ κάθε χρόνο μεγάλες εταιρείες, πολύ συχνά ξένες πολυεθνικές στην αγορά μας αφαιρούν από την φορολογία κάτω απ’ τη μύτη της Εφορίας όταν τιμολογούν μέσω των ακροβατικών χρηματοπιστωτικών ελιγμών, τελικά έτσι μη πληρώνοντας ούτε ένα cent φόρο!

Το θέμα είναι το πώς φτάσαμε στο σημείο να κυνηγάμε τους απλούς πολίτες για τις καθημερινές μικρές τους συναλλαγές με λεφτά που κερδήθηκαν με ιδρώτα και κόπο και απ’ την άλλη να φερόμαστε με γάντια σε δικές μας μεγάλες ή όχι εταιρείες και προπαντός σε ξένες μεγαλόσχημες οικονομικές οντότητες οι οποίες βρήκαν στη χώρα μας τη μεγάλη διέξοδο πώλησης των προϊόντων και των υπηρεσιών τους χωρίς να αφήνουν καν χρήμα στη τοπική οικονομία!!

Απεναντίας, θα πρέπει να βραβευτούν οι Ιταλοί για τη μεγάλη χρήση μετρητών γιατί αυτή η συμπεριφορά τους αποδεικνύει σε όλο τον κόσμο πως είναι δυνατή, και πρέπει να υπάρχει, η αντίδραση σε ένα κράτος τύραννο με εμφανή την έλλειψη αξιοπιστίας σε όλους τους θεσμούς του!

Και το ερώτημα είναι ένα: εσείς θα είχατε εμπιστοσύνη μόνο στις ηλεκτρονικές πληρωμές, δηλαδή μέσω Τραπέζης, σε μια χώρα όπου οι Τράπεζες πολλαπλώς έδειξαν την αναξιοπιστία τους όντας σύμμαχοι σε κρατικές κλοπές μέσω συστημάτων τα οποία κανένας πολίτης δεν μπορεί να αποφύγει στα πλαίσια μιας νομολογίας ad hoc, εξυπηρετικής των κρατικών-τραπεζικών συμφερόντων;!

Η χρήση μετρητών ασφαλώς μπορεί θα θεωρηθεί και μια αντίδραση προς ένα κράτος σπάταλο.

Και τότε, υπ’ αυτή την άποψη, αδιαφιλονίκητη, πώς είναι δυνατόν ένα κράτος να απαιτεί να μάθει με ποιον τρόπο και πόσα οι πολίτες ξοδεύουν τα δικά τους λεφτά, κι απ’ την άλλη αυτό το ίδιο κράτος να μην κάνει το ίδιο γνωρίζοντας στους πολίτες του πώς ξοδεύει τα δικά τους λεφτά;;!!

Μιας και έχουμε πάρει σαν παράδειγμα την Ιταλία, μια πρόσφατη ΄ρευνα εκτίμησε τις σπατάλες της δημόσιας διοίκησης σε 180 δις ευρώ το χρόνο, ένα ποσό «καταιγιστικό», έχοντας υπόψη πως είναι το διπλό των μη εισπραχθέντων προσόδων εξαιτίας της φοροδιαφυγής!!

Και δεν είναι διόλου απίθανο και στα άλλα κράτη να εντοπιστεί μια ανάλογη κατάσταση. Και ξέρουμε τί εννοούμε.

Πάντως, λ.χ. για την Ιταλία το άνω δεδομένο σημαίνει πολύ απλά ότι εάν το κράτος ξόδευε με «καλά κριτήρια» τα λεφτά των φορολογουμένων, δηλαδή τα δικά μας λεφτά, θα μπορούσε να κλείσει τον ισολογισμό του ισοσκελισμένα και θα περίσσευαν 100 δις για κάποια μείωση φορολογίας ή επενδύσεις σε πιο παραγωγικούς τομείς.

Αντ’ αυτού τι παρατηρούμε το παρανοϊκό;

Βλέπουμε εκείνους που έρχονται και μας λένε πως «δεν φταίει» το «φτωχό κράτος που έχουμε, το οποίο αδυνατεί να παράγει κατάλληλες υπηρεσίες υγείας και παιδείας, π.χ. επειδή δήθεν «υπάρχουν οι κακοί φοροφυγάδες που αντί να πληρώνουν με κάρτα, συνεχίζουν να πληρώνουν με μετρητά!!

Ως συνήθως, τις αιτίες των κρατικών αδυναμιών τις «ρίχνουμε» στις πλάτες των πολιτών, ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν και μερικές ελεγκτικές υπηρεσίες που θα τιμωρούσαν του κρατικούς μηχανισμούς, δηλαδή τους ανθρώπους που τους διαχειρίζονται διασπαθίζοντας στο απυρόβλητο το δημόσιο χρήμα, που είναι χρήμα των πολιτών.

Δεν υπάρχουν όμως. Και πώς να υπάρχουν αφού το ίδιο το «κράτος –κλέφτης», όπως κάποτε ονόμαζαν την ιταλική κυβέρνηση, το ίδιο αυτό το κράτος μερίμνησε και πάντα μεριμνά να μην υπάρχουν;!

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

……………………………………………………………………………

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Ποιος μπορεί να καταλάβει και να εξηγήσει λογικά το σημερινό, τόσο φαινομενικά απύθμενο μένος των Ευρωπαίων κυβερνώντων κόντρα στους Ρώσους και τη Ρωσία;

Οι Δυτικοί ευρωπαίοι «βλέπουν» παντού το «χέρι της Ρωσίας», ρωσικές επεμβάσεις παντού, μια ρωσική «εκστρατεία» για να αποδιοργανώσει την ευρω-δυτική ασφάλεια. Και δεν μπορούν να διανοηθούν πως στις χώρες τους είναι δυνατόν και φυσικό να μπορεί να υπάρχει ένα διάχυτο αίσθημα αντίδρασης των ίδιων των πολιτών τους, αγανακτισμένων πλέον εναντίον της επικίνδυνης για όλο τον κόσμο πολεμοκαπηλίας των ηγετών τους που δεν παύει να ανάβει φωτιές με συνεχείς κλιμακώσεις επιθετικότητας στον πόλεμο στην Ουκρανία και δεν δείχνει καμία διάθεση να συζητήσει και συμβιβαστεί για την ειρήνη επιτέλους!

Του Κρεσέντζιο Σαντζίλιο

Πρόσφατα κάποιοι άφησαν τρία φέρετρα σκεπασμένα με τη γαλλική σημαία κοντά στον Πύργο του Άιφελ, μάλλον μια «επισήμανση» για το τί πρόκειται να συμβεί στους Γάλλους στην Ουκρανία.

Το «επεισόδιο» οι Δυτικοί το έχουν αποδώσει σε «ρωσική επέμβαση».

Κατά τα άλλα, ξεσπά πυρκαγιά σε κάποιες εγκαταστάσεις: είναι δολιοφθορά των Ρώσων! Γίνεται ένα δυστύχημα στον σιδηρόδρομο: οι Ρώσοι έκαναν σαμποτάζ! Άνθρωποι κάνουν φασαρίες και διαμαρτυρίες εναντίον της κυβέρνησης: είναι «βαλτοί» των Ρώσων για να αποσυντονίσουν το κράτος! Συμβαίνει μια έκρηξη κάπου: είναι οι Ρώσοι που έβαλαν βόμβα!

Οι Δυτικοί ευρωπαίοι «βλέπουν» παντού το «χέρι της Ρωσίας», ρωσικές επεμβάσεις παντού, μια ρωσική «εκστρατεία» για να αποδιοργανώσει την ευρω-δυτική ασφάλεια. Και δεν μπορούν να διανοηθούν πως στις χώρες τους είναι δυνατόν και φυσικό να μπορεί να υπάρχει ένα διάχυτο αίσθημα αντίδρασης των ίδιων των πολιτών τους, αγανακτισμένων πλέον εναντίον της επικίνδυνης για όλο τον κόσμο πολεμοκαπηλίας των ηγετών τους που δεν παύει να ανάβει φωτιές με συνεχείς κλιμακώσεις επιθετικότητας στον πόλεμο στην Ουκρανία και δεν δείχνει καμία διάθεση να συζητήσει και συμβιβαστεί για την ειρήνη επιτέλους!

Γιατί όμως;

Ποιος μπορεί να καταλάβει και να εξηγήσει λογικά το σημερινό, τόσο φαινομενικά απύθμενο μένος των Ευρωπαίων κυβερνώντων κόντρα στους Ρώσους και τη Ρωσία;

Και λέμε «κυβερνώντες» γιατί μόνο αυτή των λεγόμενων «κυβερνώντων» ελάχιστη δράκα ανθρώπων εκφράζεται με επαχθείς, καουμπόικους όρους πολέμου. Είναι αναμφισβήτητο πως εάν οι πολίτες των χωρών αυτών των «κυβερνώντων» μπορούσαν να εκφραστούν συνολικά και συλλογικά, τουλάχιστον το 70-80% θα απαιτούσε να γίνει ειρήνη! Γι’ αυτό και οι κυβερνώντες «αγνοούν» τα δημοψηφίσματα, δηλαδή αυτή την κστ εξοχήν «έκφραση του λαού».

Και αλήθεια. σε κανέναν δεν φαίνεται τουλάχιστον «παράξενο» αυτό το ξαφνικό δυτικό μένος (ειδικά σε Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία) εναντίον ό, τι είναι ρωσικό; Τόσο που κάθε τρεις και πέντε σκαρφίζονται νέες αντιρωσικές κυρώσεις, νέες εχθρικές συμπεριφορές. νέα νομικά τερτίπια για να βλάψουν τη Ρωσία!

Απ’ τη μια μεριά όλα αυτά δεν βρίσκουν κάποια προφανή εξήγηση, ας πούμε ως ένα είδος εκδίκησης για κάποια δεινά που δήθεν έχουν υποστεί, αν αναλογιστούμε νηφάλια ότι από το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου» και μετά η Ρωσία δεν είχε ποτέ κάποια απειλητική/επιθετική συμπεριφορά εναντίον της Γαλλίας, Γερμανίας, Αγγλίας, ποτέ δεν έκανε κάποια «κίνηση» κατάληψης εναντίον τους, πουθενά δεν τις «πλήγωσε», οικονομικά, πολιτικά, ούτε ακόμη περισσότερο εδαφικά, δεν κατέστρεψε ποτέ τίποτα δικό τους.

Απεναντίας, είναι αυτές οι χώρες που ποικιλοτρόπως έβλαψαν τη Ρωσία, κατ’ αρχήν με τη βασική αφερεγγυότητά τους και πιο πρόσφατα με τις αδιανόητες κυρώσεις τους.

Τότε, από πού πηγάζει αυτό το ξαφνικό, σαν άσβεστο μίσος των δυτικών ηγετών;

Απ’ τη άλλη, μας λένε: «υπερασπιζόμαστε την Ουκρανία γιατί μετά απ’ αυτήν η Ρωσία θα επιτεθεί σε εμάς!», στα χνάρια του ξεμωραμένου Αμερικανού Προέδρου (το βλέπουμε στην TV), απολύτως δογματική δήλωση δίχως καμία απόδειξη του εναντίον, απλά, έτσι, γιατί έτσι μας συμφέρει και δεν δίνουμε καμία σημασία αν εκείνο που λέμε δεν έχει κανένα αντίκρισμα ως προς την αλήθεια του.

Βεβαίως, σε αυτή τη περίπτωση «ξεχνούν» πάρα πολλά γεγονότα που προηγήθηκαν και αναδεικνύουν/αποδεικνύουν την δυτική προβοκατόρικη επιθετικότητα η οποία όμως γι’ αυτούς, of course, περνά απαρατήρητη και μη άξια λόγου.

Βεβαίως «ξεχνούν» και το πόσο διεφθαρμένη είναι η χώρα Ουκρανία και οι Ουκρανοί, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι: και τόσο το «ξεχνούν», που δέχονται τώρα και να τους βάλουν μέσα στην Κοινοτική «οικογένεια», μια χώρα με εγκεκριμένο και αποδεδειγμένο ναζιστικό παρελθόν και παρόν που, με την είσοδο της στην ΕΕ, το πιο πιθανόν είναι να κάνει μπάχαλο όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση(που μόνο «ένωση» δεν είναι!).

Και ακριβώς πάλι «ξεχνούν» πως αυτή την κατ’ εξοχήν «βολική» διεφθαρμένη χώρα επέλεξαν οι Αμερικανοί να χρησιμοποιήσουν για «να μπουν στο μάτι» των Ρώσων όσο πιο άμεσα γίνεται, γνωρίζοντας το ειδικό πολιτικο-ιστορικό καθεστώς που τους ενώνει με τους Ουκρανούς από τα χρόνια κιόλας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ακόμη πριν, προπαντός ως ένα είδος «πύλης της Ρωσίας», με όλα τα εκ των ουκ άνευ στοιχεία ασφάλειας και ανασφάλειας που αυτό συνεπάγεται.

Και «ξεχνούν» επίσης – και το ξέρουν πως ηθελημένα κάνουν ότι το ξεχνούν! – πως όλη η «ιστορία» είναι και ήταν πάντα για μία Ουκρανία ουδέτερη, χωρίς ξένες δυνάμεις στο έδαφός της, ένα τέταρτο τουλάχιστον του οποίου κατοικείται από ρωσόφωνους ή ρωσικής καταγωγής πληθυσμούς, οι οποίοι βέβαια δε «νιώθουν» Ουκρανοί!

Οι Δυτικοί γνωρίζουν πολύ καλά πως εάν δεν είχαν βάλει σκοπό, με προτροπή και βοήθεια των Αμερικανών πρωτεργατών, να αποσαθρώσουν και απομονώσουν τη Ρωσία και να την «στραγγαλίσουν» ως πληρεξούσιοι εκτελεστές της αλαζονικής αμερικανικής παντοκρατορίας– κανένας πόλεμος δεν θα γινόταν στην Ουκρανία με τη Ρωσία.

Και γνωρίζουν πολύ καλά πως εάν – με δικές τους υπόγειες επεμβάσεις και αμερικανική «υψηλή επίβλεψη» – δεν είχαν προκαλέσει τα γεγονότα του 2014 και το επόμενο ανελέητο κυνηγητό ρωσόφωνων εκ μέρους της Ουκρανίας, η Ρωσία δεν θα είχε κανένα λόγο να επιτεθεί για να βοηθήσει και απελευθερώσει τους καταπιεσμένους και κατακρεουργημένους συμπατριώτες της στο Ντονμπάς.

Και τέλος επίσης πολύ καλά γνωρίζουν πως η Ρωσία ποτέ δεν θα ανεχόταν – το έχει πει πολλές φορές αλλά οι Δυτικοί μέσα στην άκρατη αλαζονεία τους έκαναν πάντα το κουφό αυτί – την παρουσία αμερικανικών νατοϊκών στρατιωτικών πληθυσμών και εγκαταστάσεων στην Ουκρανία, με την οποία έχει απολύτως ειδικές ιστορικές σχέσεις, όπως όλοι ξέρουμε και καλό θα ήταν να ξέραμε.

Μολονότι τα ήξεραν όλα αυτά, αντί να φερθούν σοφά διατηρώντας καλές σχέσεις με τη Μόσχα αποκλειστικά για το δικό τους συμφέρον και όχι για το συμφέρον των Αμερικανών, στους οποίους ταιριάζει γάντι η προοπτική ενός νέου αιματοκυλίσματος στην Ευρώπη με τους τελείως ηλίθιους ευρωπαίους ηγετίσκους που βρίσκουν μπροστά τους(!),

υποτάχτηκαν εντελώς και χυδαία στα αμερικανικά σχέδια, έγιναν οι υποτακτικοί εκτελεστές της αμερικανικής πολεμοκάπηλης πολιτικής του γέρου-Μπάιντεν ή εκείνων που τον μανουβράρουν κατά βούληση, γέμισαν με ξαφνικό, προερχόμενο από το πουθενά, μίσος για τη Ρωσία και ό, τι είναι ρωσικό και εγκληματικά τραβούν το σχοινί με μια μετά την άλλη προβοκάτσια υπό αμερικανο-νατοϊκό ή γαλλικό ή αγγλικό ή γερμανικό πρόσημο, λανθασμένα πιστεύοντας πως οι Ρώσοι μπλοφάρουν και δεν θα αντιδράσουν με ακραία οπλικά μέσα εάν νιώσουν πως πολύ «στριμώχνονται» και ωθούνται στα άκρα.

Τελικά οι ευρω-δυτικοί ηγετίσκοι, με προεξάρχουσα την «σημαδεμένη» «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» κοινοτική πρόεδρο, είναι πραγματικά τόσο βλάκες και άνοες που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι έπεσαν αύτανδροι στην αμερικανική παγίδα που προβλέπει την οριστική απομάκρυνση της δυτικής Ευρώπης από τη Ρωσία και την οριστική εχθρότητα ανάμεσά τους –

εκκωφαντικά και θλιβερά τα πάντα εις βάρος των κρατών και λαών της Κοινότητας και τελικά ολόκληρης της Ευρώπης!

Ακριβώς ό, τι ανέκαθεν πρέσβευαν και ήθελαν με όλη τη ψυχή τους οι ΗΠΑ!

Ή μήπως μπορούμε να πούμε ακόμη, επιπλέον, ότι οι ως τώρα Κοινοτικοί άρχοντες και η σήμερα νεοεκλεγμένοι συνεχιστές τους βαδίζουν, με τις τραγικά αλλοπρόσαλλες αντικοινοτικές συμπεριφορές τους, σταθερά στο δρόμο της εσχάτης προδοσίας των λαών τους και των ιδανικών και προσδοκιών τους;

Και το μαφιόζικο χούι και στιλ των ταγών της κοινοτικής εξουσίας δεν το έχουμε δεόντως «απολαύσει» δυστυχώς αυτές τις μέρες στις πλειοψηφικές αλαζονείες των πολιτικών σχηματισμών με τη διαδικασία «μοιρασιάς» των αξιωμάτων;

Ό, τι πιο τραγικά απογοητευτικό και αποκρουστικό.

Εν πάση περιπτώσει, το ερώτημα παραμένει ακέραιο: πώς είναι δυνατόν αυτοί οι τρεις-τέσσερις ευρω-ατλαντικοί ηγετίσκοι της πεντάρας με τα παρανοϊκά, ξεφτιλισμένα νταϊλίκια τους να είναι τόσο ανόητοι – «χαμένα κορμιά» που λένε – ώστε να βλέπουν εκ του αποτελέσματος πόσο εχθρικές προς τα ίδια συμφέροντά όλων των χωρών της Κοινότητας είναι οι αποφάσεις που παίρνουν και να επιμένουν σε αυτές!

Ειλικρινά, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι φέρονται σαν τελείως μωροί που δεν βλέπουν εκείνο που είναι κάτω από τα μάτια ολονών μας.

Τότε;

Πραγματικά, διανοητικά είναι τόσο λειψοί ήγουν βλάκες και συνάμα αλαζόνες εγωιστές που δεν εννοούν να το δουν;

Αναμφίβολα τότε σε αμφότερες τις περιπτώσεις είναι εγκληματίες και επικίνδυνοι για την ανθρωπότητα και οι λαοί τους θα πρέπει το γρηγορότερο να αποφασίσουν τί θα κάνουν με δαύτους!

Παίζεται η μοίρα ολόκληρου του πλανήτη Γη.

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ελληνιστής

………………………………………………………………………..

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.