Θα μπορούσε να είναι η πιο πρωτότυπη και ευφυής τελετή έναρξης.

Είδαμε όμως ένα woke μανιφέστο, με τη love parade αισθητική σε υπερθετικό βαθμό, τόσο μονοπωλιακό, που ομοιάζει με κτηνώδες βασικό ένστικτο, αυτό του μαρκαρίσματος του animal territorium με το κατούρημα. Ό,τι είδαμε ήταν προπαγάνδιση της νέας κυρίαρχης ιδεολογίας, μία προσπάθεια εξαναγκασμού και επιβολής της ως γενικό πρότυπο. Ήταν επίδειξη δύναμης.

Δεν είναι απλώς μία άποψη, μία ιδεολογία, μία αισθητική προσέγγιση ή τεχνοτροπία, με την οποία μπορεί να συμφωνεί κανείς ή να διαφωνεί, αλλά τώρα πρέπει να την αφομοιώσετε όλοι, είναι η θέση όλων σας από εδώ και στο εξής. Όποιος δεν ακολουθήσει είναι «φασίστας», «ακροδεξιός», «συντηρητικός», «οπισθοδρομικός», «χριστιανοταλιμπάν» κοκ.

Αυτή είναι αρχή του ολοκληρωτισμού, σημείο ενός δυστοπικού κόσμου, η ομοιογενοποίηση της άποψης. Όλοι δηλαδή, οφείλουν να έχουν την ίδια θέση με την κυρίαρχη ιδεολογία και όποιος παρεκκλίνει, θα καθυβρίζεται και θα περιθωριοποιείται. Ο σεβασμός στη «διαφορετικότητα» είναι απλώς ένα σύνθημα φασιστικής ειρωνείας (αφορά πάντα στους άλλους).

Η woke δεν είναι μια συμπληρωματική ιδεολογία που φέρνει περισσότερα «δικαιώματα» στα ήδη υπάρχοντα, αλλά είναι αναθεωρητική ιδεολογία ολόκληρου του πολιτικού και κοινωνικού αξιακού συστήματος. Ο πραγματικός στρατηγικός στόχος της woke είναι η αναθεώρηση των αρχών του ουμανισμού (ή ανθρωπισμού) και η αντικατάστασή του με τον κόσμο της μετανεωτερικότητας και μετανθρωπισμού. Σε αυτόν, όχι πια μόνον ο άνθρωπος, αλλά ο άνθρωπος, τα ζώα και οι μηχανές (βλ. cyborg, ΑΙ-robots, τεχνητή νοημοσύνη) εξισώνονται ως ισότιμες οντότητες με ίσα δικαιώματα.

Μην εκπλαγείτε αν δείτε τηλεπερσόνες να συνεντευξιάζουν AI-robots στην TV και να τα φιλούν το χέρι με υποκλίσεις. Η ανθρωποποίηση των AI-robots είναι μέρος της αποδικαιωματοποίησης του ανθρώπου.

Κατ’επέκταση, η woke μεταστρέφει και τροποποιεί την αντίληψή περί δικαιωμάτων, για να τα αντικαταστήσει και να τα προσαρμόσει στο δικό της αξιακό σύστημα. Στο τέλος, καταστρατηγεί τα πραγματικά δικαιώματα, μέσω πληθώρας δικαιωματισμών, διότι και αυτά -εξ ορισμού- πρέπει να αναθεωρηθούν, εφόσον δικαίωμα είναι πια, ό,τι νομίζει η κάθε κοινωνική συντεχνία ότι είναι.

Δηλαδή, στον μέχρι σήμερα ουμανιστικό δυτικό κόσμο η έννοια του δικαιώματος ήταν συλλογική υπόθεση και ο καθορισμός του βρισκόταν στη δικαιοδοσία της κοινωνίας. Ό,τι αποφάσιζε η οργανωμένη κοινωνία ήταν δεσμευτικό για όλα τα άτομα ξεχωριστά. Στον μετανθρωπιστικό κόσμο αντιστρόφως, η έννοια του δικαιώματος μεταστρέφεται σε ατομική υπόθεση και γίνεται ζήτημα του «κοινωνικού αυτοπροσδιορισμού». Ό,τι αποφασίζει το άτομο (ή η «μειονότητα», βλ. παρακάτω), είναι δεσμευτικό για την κοινωνία!

Για τους παραπάνω λόγους είναι μία εξόχως διχαστική και συγκρουσιακή ιδεολογία. Δε μπορεί να σταθεί αυθυπόστατα, παρά μόνο ως ετεροπροσδιοριστική έννοια απέναντι σε αντιλήψεις, τις οποίες θεωρεί παγιωμένες και ξεπερασμένες. Παρότι δε, κατηγορεί πάντα για φοβικότητα, είναι η ίδια φοβική και εχθρική απέναντι σε οτιδήποτε βλέπει ως ανάχωμα στη διάδοσή της και το εξουδετερώνει με τα ίδια μέσα, τα οποία υποτίθεται αντιστρατεύεται, δηλαδή το bullying και την τρομοκρατία, η οποία παίρνει τέτοιες διαστάσεις, ώστε στο τέλος επιβάλει την αυτολογοκρισία. Φοβάσαι πια να μιλήσεις. Και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος, όχι μόνο να μη διαφωνείς, αλλά να σιωπήσεις.

Όταν π.χ. κατηγορούν τυφλά και συλλήβδην για ομοφοβία, αυτό το οποίο κάνουν, είναι ουσιαστικά η κάλυψη της δικής τους ετερφοβίας.

Αυτό που επίσης αναθεωρεί και αμφισβητεί η woke είναι η κάθετη ταξική διαβάθμιση, την οποία και οριζοντιοποιεί με τον νεωτερισμό της «διαφορετικότητας» και «συμπερίληψης». Αναθεωρείται δηλαδή η δομή της ταξικής πυραμίδας.

Οι όροι των νέων «δικαιωμάτων», δηλαδή το νέο κριτήριο των ανισοτήτων, δεν είναι πια οικονομικό και ταξικό, αλλά αυτό της «διαφορετικότητας». Στη woke δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, αλλά «διαφορετικός». Οι αγώνες του Λαού αποκοινωνικοποιούνται και ατομικοποιούνται ή συντεχνιοποιούνται.

Ο πολιτικός αναθεωρητισμός εδώ είναι προφανής. Καταλαβαίνετε ευκόλως την επικινδυνότητα ως μέσο καθυπόταξης των λαϊκών συμφερόντων από τις ελίτ. Το συγκλονιστικό οξύμωρο εδώ, είναι ότι με τη νέα πραγματικότητα, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, γίνεται μια επανάσταση από την παγκόσμια ελίτ!

Οι αγώνες του Λαού για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα ευτελίζονται. Αυτό που γινόταν κάποτε με σημαίες και με ταμπούρλα, με αίμα και δάκρυα σε μια ζωή που τραβούσε την ανηφόρα, γίνεται σήμερα με πολύχρωμα μεταξωτά φτερά εξωτικών πουλιών.

Η διαβάθμιση γίνεται πια οριζοντίως σε αυθαιρέτως αυτοαποκαλούμενες «μειονότητες». Εργατική ή μεσαία τάξη δεν υπάρχουν στη woke. Υπάρχουν μόνο «μειονοτικές» τάξεις, η οριοθέτηση των οποίων γίνεται με τέτοιο πονηρό τρόπο, ώστε οι παλλαϊκοί αγώνες για κοινωνική ελευθερία κατακερματίζονται και τελικά υπονομεύονται. Η έννοια της συλλογικότητας δεν έχει πια κοινωνικό, αλλά συντεχνιακό υπόβαθρο με ομάδες συμφερόντων που αντιλαμβάνονται την κοινωνική συνύπαρξη σε ανταγωνιστική σχέση και με κριτήρια παντελώς άσχετα με τα μεγάλα διακυβεύματα της σημερινής κοινωνίας (όπως π.χ. η μονοπώληση της σεξουαλικότητας).

Αυτός που πλήττεται είναι ο «μειονοτικός», όχι ο φτωχός. Μάλιστα στην αντίληψη του woke-νεοφεμινισμού, συλλήβδην όλες οι γυναίκες συνιστούν μειονότητα! Αυτό κι αν συνιστά αισχρή υπονόμευση της κοινωνικής μας συνοχής.

Δεν είναι τυχαίο, ότι ό,τι είδαμε στο Παρίσι «πατούσε» πάνω στην αποδόμηση με επίθεση κατά συγκεκριμένων ιστορικών, καλλιτεχνικών και θρησκευτικών αναφορών.

Το «βαθύ» πολιτικό μήνυμα, ως τεράστιο διακύβευμα της εποχής μας… και πάλι η σεξουαλικότητα!

Έργα τέχνης, όπως η Μόνα Λίζα, πεταμένα στον Σηκουάνα ως σκουπίδια, μπαλέτα με υβρίδια ανθρώπων και ζώων, η βιβλική φιγούρα του ρομποτικού καβαλάρη, η σεξουαλικοποιημένη παρωδία του Μυστικού Δείπνου, στην οποία μάλιστα ήταν κι ένα παιδάκι, το χρυσό βόδι της Παλαιάς Διαθήκης, απρόσωπα «πρόσωπα» με έναν/μία λαμπαδηδρόμο που δεν ήξερες αν είναι γυναίκα ή άνδρας, οι φωτιές στον «παλιό» κόσμο που καίγεται στο imagine του Τζων Λένον, δείχνουν ακριβώς αυτή τη διάθεση ρήξης, δηλαδή δείχνουν θέση μάχης, «ή εμείς ή εσείς».

Αποκλείουν κάθε έννοια συνύπαρξης, η έλευσή τους ενέχει την έννοια της αντικατάστασης και ουσιαστικά το κυρίαρχο μότο τους, αυτό της «συμπερίληψης» δεν είναι τίποτα άλλο παρά ταυτόχρονα και παντιέρα αποκλεισμού.

Οι φιλομόφυλοι δε θα βγουν κερδισμένοι από αυτό. Αντιθέτως, ως μέρος της ίδιας κοινωνίας θα χάσουν όσα και οι υπόλοιποι. Η διαφοροποίηση τους από τη woke-παράνοια θα ήταν πράξη αντίστασης ελεύθερων ανθρώπων.

Απλώς, εργαλειοποιούνται για την ώρα, χρησιμοποιούνται αισχρά και σύντομα θα καταλάβουν ότι βρέθηκαν παρορμητικά σε ένα βρόμικο παιχνίδι που διακυβεύει την Ελευθερία και Δημοκρατία όλων ανεξαιρέτως. Ο δίκαιος αγώνας των φιλομόφυλων για πραγματικά δικαιώματα, όπως ενάντια στο κοινωνικό στίγμα, στη χλεύη, στην περιθωριοποίηση, στο bullying, στην ανισότητα, στις διακρίσεις, φαλκιδεύεται ουσιαστικά και εξουδετερώνεται από την αντικατάστασή όλων των παραπάνω, από κοινωνικά διαλυτικούς, δικαιωματίστικους αντιπερισπασμούς, όπως, το «δικαίωμα» του άνδρα στη μητρότητα, τον κοινωνικό αυτοπροσδιορισμό του φύλου, τις πολυγονεϊκές «οικογένειες», τον αποχαρακτηρισμό των εννοιών «πατέρας», «μητέρα» με αντικατάστασή τους από γονέα Α και Β, τον αμέτρητο αριθμό των φύλων, την άδεια τοκετού και λοχείας κοκ.

Οι φιλομόφυλοι έχουν απλώς μια σεξουαλική ιδιότητα που δεν αφορά κανέναν άλλον ως αποκλειστικά προσωπική τους υπόθεση. Το ότι η woke τους θεωρεί «μειονότητα» με «ιδιαιτερότητα», αυτό από μόνο του συνιστά διάκριση.

Τα ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια αυνανισμού σε νηπιαγωγεία «για το δικαίωμα στην εξερεύνηση του σώματος», όπως είδαμε στη Γερμανία ή η παρέλαση ημίγυμνων ανήλικων κοριτσιών του Δημοτικού με ζαρτιέρες στην Ισπανία «για το δικαίωμα στην συμπερίληψη» είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Ο ολοκληρωτικός αναθεωρητισμός προϋποθέτει τον εκμαυλισμό.

Η ουμανιστική Ευρώπη ήταν κάποτε. To τράβηγμα στο καζανάκι από τον νεοφιλελευθερισμό της παγκοσμιοποίησης θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα ακούσετε.

Ανδρέας Τσιφτσιάν

Οικονομολόγος

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Για πρώτη φορά μετά από 1700 χρόνια, δε θα γίνει η χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία στους χριστιανικούς ναούς του Αρτσάχ, από την αρχαιότερη εκκλησία στον κόσμο. Ως γνωστόν, ο Λαός των Αρμενίων ήταν ο πρώτος που ασπάστηκε τον χριστιανισμό, ήδη το 301 μ.Χ.

Σχεδόν όλοι οι ναοί (και αυτό είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε σήμερα), βρίσκονται σε στάδιο μετασκευής σε τζαμιά (όπως για παράδειγμα, ο ναός Γαζαντσετσότς στο Σουσί, ο ναός της Αναλήψεως στο Μπερτσόρ κ.α.).

Κατασκευάζονται ήδη οι μιναρέδες, κατακλέβονται τα κειμήλια, καταστρέφονται τα Άγια των Αγίων και αφαιρείται η Αγία Τράπεζα.

Του χρόνου τέτοιον καιρό, αντί για χριστουγεννιάτικες ψαλμωδίες, θα ακούγονται οι κραυγές του χότζα, εκεί που κάποτε χτυπούσαν τα καμπαναριά.

Τα ίδια ξέρουμε κι από την Κύπρο άλλωστε: Σύμφωνα με στοιχεία, 77 εκκλησίες έχουν μετατραπεί σε τεμένη, 28 εκκλησίες χρησιμοποιούνται από τον τουρκικό στρατό ως αποθήκες και πολυβολεία, 15 εκκλησίες έχουν μετατραπεί σε στάβλους, 20 εκκλησίες έχουν μετατραπεί σε μπαράκια, καφετέριες, νυχτερινά κέντρα και καζίνα!

Ας μην πάμε όμως σε μέρη αλαργινά και σε «’ο,τι κείται μακράν». Στη γειτονιά μας, μια δρασκελιά δρόμος, μόλις πριν 5 μήνες, ο ορθόδοξος ναός του Αγίου Βουκόλου στη Σμύρνη:

Άρπαγες, σφετεριστές και καταπατητές θα μαγαρίσουν τώρα τα ιερά και τα όσια στο Αρτσάχ. Κοράκια που ζουν από την οσμή πτωμάτων, θα βεβηλώσουν ό,τι αγγίξουν.

Σιωπή από όλους.

Έτσι το θέλει η συστημική ελίτ, έτσι το θέλει και η ορθοπολιτική νομενκλατούρα. Έτσι το θέλει το διεθνές σύστημα εξουσίας, έτσι το θέλουν και οι a la carte ευαισθητούληδες, οι επαγγελματίες αγαπιστές, οι ειρηνολόγοι της «πνευματικής» θολοκουλτούρας που νοιάζεται μετά σπαραγμών και δακρίων για την ειρήνη -λέει- στον κόσμο.

Πεπλανημένοι ή μη, οι πιο αποτελεσματικοί υποστηρικτές του φασισμού είναι οι δήθεν αντιφασίστες. Οι επιλεκτικά εθελοτυφλούντες και εκλεκτικά πενθούντες.

Αυτοί που τάχα προειδοποιούν για το τέρας, είναι και αυτοί που το αφήνουν να φάει αχόρταγα, κοιτώντας αλλού. Σέβονται τις διατροφικές του συνήθειες, δεν ενοχλούνται από αυτές. Ξέρουν να σιωπούν, όταν δεν εξυπηρετούνται συγκεκριμένα πολιτικά αφηγήματα και δεν ικανοποιούνται ειδικότερα πολιτικά ιδεολογήματα: «Αμερικανικός ιμπεριαλισμός» π.χ. Πιασάρικο, αλλά δεν ταιριάζει στην περίπτωση του Αρτσάχ, «κολλάει» αλλού.

Μην έχετε αυταπάτες: μόνον η χαμένη επιβεβαίωση της ημετέρας ιδεολογίας είναι το κριτήριο της εκάστοτε διαμαρτυρίας.

Διαφορετικά, θα διαμαρτύρονταν και για τις επιθέσεις της Τουρκίας στη Συρία και στο Β. Ιράκ, οι οποίες συνεχίζονται απρόσκοπτα μέχρι σήμερα. 665 αεροπορικές επιθέσεις το 1ο εξάμηνο του έτους 2023. Θα διαμαρτύρονταν και για τις παράνομες καταπατήσεις γης των Ελλήνων της Χειμμάρας από το καθεστώς Ράμα σε συνεργασία με την αλβανική μαφία. Αλλά ο εθνικισμός είναι κακός μόνον όταν είναι ελληνικός. Ο ξένος μέλι έχει.

Αν ο πόλεμος είναι εθνικιστικός, τότε τους «ενοχλεί» (μη φανταστείτε βέβαια… πού και πού). Αν είναι τζιχαντιστικός, τότε κάνουν αβαβά, οι ορθοπολιτικοί προοδευτιστές, αυτοί που διαμαρτύρονται κραδαίνοντας στους δρόμους «παλαιστινιακές» σημαίες, αλλά που δεν κράτησαν ποτέ τη δική τους.

Αλίμονο, μη μας πουν και ισλαμοφοβικούς. Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Κατηγορούν για ισλαμοφοβία, οι χριστιανοφοβικοί.

«Αδέρφια του Αζερμπαϊτζάν: Ας είναι η ghazwa (στο Αρτσάχ) ευλογημένη». (Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν).

Αυτά τα Χριστούγεννα, θα είναι τα πρώτα που οι καμπάνες δε θα χτυπήσουν μετά από αιώνες, στη γη του Αρτσάχ. Αυτά τα Χριστούγεννα τα πνίγει η σιωπή, κάπου σε μια ξεχασμένη γωνιά του κόσμου. Μια σιωπή που σπάει μόνο σαν κυμβάλου αλαλαγμός από τα ξεφωνητά ξένων μιναρέδων.

Κι αν είναι ξεχασμένοι από όλους, τουλάχιστον ας μην είναι από αυτούς που, σε αντίσταση απέναντι τόσο στη συστημικη ελίτ, όσο και την ορθολοπιτική-woke ηγεμονία, θέλουν να λέγονται ακόμα δημοκράτες.

Χριστός ετέχθη!

Χρόνια πολλά σε όλους για τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων.

Ανδρέας Τσιφτσιάν
Οικονομολόγος

ΥΓ. Σύμφωνα με το Κοράνι, ο όρος «γκάζβα» σημαίνει μάχη ή επιδρομή εναντίον μη μουσουλμάνων για την επέκταση της μουσουλμανικής επικράτειας ή τον βίαιο προσηλυτισμό των μη μουσουλμάνων στο Ισλάμ.

www.prlogos.gr

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Black Friday,  black is the night on the mountains. (Aπό σκίτσο του Πέτρου Τσολάκη).

Μαύρη είν’ η νύχτα στα βουνά

Του Ανδρέα Τσιφτσιάν

Πέρασε κι αυτό, άλλη μια εβδομάδα  ξέφρενης αναπτυξιακής πορείας για την Ελλάδα. 

Τέτοια φαινόμενα καταναλωτικής κουλτούρας όπως η Βlack Friday, οφείλουν να αξιολογούνται στην οικονομία διαφορετικά, ως προς τον χρόνο και τον χώρο. Οικονομία είναι μεταξύ άλλων η επιστήμη της ανθρώπινης καταναλωτικής ψυχολογίας και συμπεριφοράς.

Στις ΗΠΑ, όπου γεννήθηκε η ιδέα, υπάρχει μία «ιδεολογία» υπερκατανάλωσης, μία συγκεκριμένη καταναλωτική κουλτούρα, η οποία είναι συν τοις άλλοις  η κινητήρια δύναμη της οικονομίας της. Μακροσκοπικά,  η κατανάλωση εκεί δεν σημαίνει κόστος, αλλά κέρδος:  «Καταναλώστε ό,τι παράγετε, γιατί αυτό είναι το εισόδημα στην τσέπη σας». Αθροιστικά, στο σύνολο της μακροοικονομίας, το έξοδο του ενός είναι το έσοδο για κάποιον άλλον.

Στο πλαίσιο αυτής της «ιδεολογίας» οι Αμερικάνοι εφηύραν έναν τρόπο να αυξήσουν τις πωλήσεις του λιανεμπορίου σε μία περίοδο του χρόνου, η οποία στατιστικά ήταν χαμηλή σε πωλήσεις. Η διαπίστωση των Αμερικάνων ήταν, ότι η κακή ψυχολογική διάθεση που προκαλείται από τον μουντό φθινοπωρινό καιρό  είχε  αρνητική επίδραση στις καταναλωτικές συνήθειες. Έκανε  τους καταναλωτές  πιο εσωστρεφείς και διστακτικούς στην καταναλωτική τους συμπεριφορά, εξαιτίας ενός φαινομένου που ονομάζεται  «November depression». 

Έτσι, ξεκίνησε  μία  συστηματική προσπάθεια για εισαγωγή καταναλωτικών προτύπων, που στόχο είχαν να κατευθύνουν  το ενδιαφέρον του καταναλωτή σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους, ώστε να τονωθεί η ζήτηση, ειδικά τότε, όταν αυτή αναμενόταν χαμηλή. Άλλαξε η  θερινή ώρα σε χειμερινή, ώστε, πέραν της εξοικονόμησης ενέργειας, ο κόσμος να έχει περισσότερο χρόνο να μένει έξω από το σπίτι και  επινοήθηκαν τρόποι δημιουργίας καταναλωτικών trends σε γιορτές, όπως για παράδειγμα το Thanksgiving ή το  Halloween.

Παρατήρησαν όμως ότι ο Νοέμβριος παρέμενε χαμηλός σε πωλήσεις. Δε θα άφηναν όμως τίποτα στην τύχη, ώστε να επιτρέψουν παραγωγή για δώδεκα  μήνες, αλλά κατανάλωση για έντεκα.   Έτσι λοιπόν επινόησαν  μεταξύ άλλων τη Cyber Monday και τέλος την Black Friday.

Για να έχει επιτυχία αυτό το εγχείρημα, ήξεραν, ότι έπρεπε να δώσουν βαρύτητα στην λεγόμενη  «ψυχολογία της αγέλης». Έπρεπε δηλαδή να δημιουργήσουν φρενίτιδα. Ίσως εδώ ταιριάζει το παράδειγμα του Καποδίστρια με τις πατάτες. Ουδείς τις έτρωγε μέχρι που έβαλε στρατιώτες να τις  φυλάνε. Ξαφνικά τότε, ο κόσμος τις βρήκε τόσο ενδιαφέρουσες που ήθελε  να τις δοκιμάσει. (Να λοιπόν που ο Καποδίστριας ήξερε από  μάρκετινγκ). Η Black Friday  έγινε λοιπόν κουλτούρα. Κάτι σαν εθνική εορτή. Εθνική καταναλωτική εορτή και διευρύνθηκε μάλιστα από μια μέρα σε μια εβδομάδα.

Υπήρχε μία συγκεκριμένη και καλά σχεδιασμένη οικονομική λογική και στρατηγική.

Στις ΗΠΑ βέβαια.

Σε αυτές τις οικονομίες «ατμομηχανές»  όμως, οι  καταναλωτές είναι ταυτόχρονα και οι παραγωγοί. Για  περιπτώσεις  σαν την Ελλάδα δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά την  εισαγωγή  της ψυχολογίας της αγέλης από μία παραγωγική σε μία καταναλωτική οικονομία. Στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να έχει  τα ίδια ευεργετικά οικονομικά αποτελέσματα, διότι οδηγεί τελικά σε  «εξαγωγή κερδών» ή αλλιώς,  εκροή κεφαλαίων.

Ήξεραν επίσης, ότι η καταναλωτική φρενίτιδα δε θα μειωνόταν  τον επόμενο μήνα, αν αυξανόταν τον Νοέμβριο, διότι στατιστικά και λόγω Χριστουγέννων, ο Δεκέμβριος είναι ένας από τους πιο «καταναλωτικούς» μήνες του χρόνου. Στην Ελλάδα βέβαια ό,τι αγοράσουμε στη συγκεκριμένη εβδομάδα, δε θα το αγοράσουμε τον επόμενο μήνα. Οι Αμερικάνοι αύξησαν την κατανάλωση του Νοεμβρίου (μια καλή ευκαιρία να φύγει το στοκ), αλλά χωρίς να μειώσουν την κατανάλωση στους άλλους μήνες.

Στη δική μας περίπτωση, παραδοσιακά,  αυτή η συμπεριφορά συνδυαζόταν με εσωτερικό τουρισμό («πού θα πας το τριήμερο;», επιστροφή στο χωριό το Πάσχα, κτλ.), δηλαδή η καταναλωτική συμπεριφορά εκφραζόταν με διαφορετικό τρόπο και εκτονωνόταν περισσότερο σε υπηρεσίες, παρά σε προϊόντα στα ράφια.

Ήταν μια λογική εξέλιξη της μακροοικονομίας, επειδή οι καταναλωτές δεν ήταν και οι  παραγωγοί προϊόντων (αλλά κυρίως παραγωγοί υπηρεσιών). Αυτή η συμπεριφορά όμως θα κινδυνέψει να αλλάξει, εξαιτίας της εισαγωγής και αντικατάστασης με ξένα καταναλωτικά πρότυπα σε  διαφορετική οικονομική διάρθρωση και δεδομένα: Οικονομική κρίση, ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το μέλλον, μειωμένα εισοδήματα, αρνητική αποταμίευση, μικρότερη συχνότητα αντικατάστασης αγαθών με καινούρια (στην Ελλάδα αγοράζουμε κάτι «για μια ζωή», στην προηγμένη Δύση, αγοράζουν μέχρι το επόμενο μοντέλο)  κοκ.

Παρενθετικά να πω, ότι το  ίδιο φαινόμενο παρατηρούμε και  με την πρακτική   «ανοιχτά τις Κυριακές». Θα είχε νόημα σε τουριστικές περιοχές που έτσι κι αλλιώς «δεν υπάρχουν Κυριακές». Αυτό που ξεχνούν οι «σοφοί» της (προφανώς κακώς εννοούμενης)  ανάπτυξης είναι ότι,  όταν αυξάνεται ο χρόνος εργασίας, μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος. Κι όταν μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος, μειώνεται ο καταναλωτικός χρόνος. Σε οικονομίες με μεγάλο βαθμό εσωστρέφειας όμως, η μείωση του καταναλωτικού χρόνου, θα ήταν γροθιά στο μαχαίρι, αντίθετη στην οικονομική της διάρθρωση.

Με την  στρατηγική  «ανοιχτά τις Κυριακές» η καταναλωτική δαπάνη δεν αυξάνεται σε βάθος χρόνου. Απλώς μοιράζεται σε περισσότερες μέρες. Είναι στρεβλή αντίληψη περί «ανάπτυξης» η περισσότερη εργασία στο λιανεμπόριο, η οποία  δεν αυξάνει την παραγωγικότητα, αλλά μειώνει επιπλέον και τον καταναλωτικό χρόνο των εργαζομένων ιδιωτικών υπαλλήλων. Είναι ένας από τους λόγους που μποϊκοτάρω προσωπικά αυτή την εξυπνάδα, άλλης μιας αναποτελεσματικής και φθηνής αντιγραφής. 

Μπορεί να παράγουμε όταν εργαζόμαστε, αλλά καταναλώνουμε όταν δεν εργαζόμαστε.

Ο χρόνος και η αποτελεσματικότητα εργασίας είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Έτσι, σε κράτη όπως οι ΗΠΑ, βαρύτητα δε δόθηκε μόνο στην πλευρά της προσφοράς, δηλαδή σε πιο αποδοτικές και σύγχρονες διαδικασίες παραγωγής στη βιομηχανία (εκπαιδευτικό επίπεδο, εξειδίκευση, αυτοματισμοί, επενδύσεις κοκ), αλλά και στην πλευρά της ζήτησης, δηλαδή στην  «παραγωγικότητα του ελεύθερου χρόνου».  Ο μη παραγωγικός χρόνος της ραστώνης και ξεκούρασης δεν έπρεπε να μειωθεί, αλλά να αποκτήσει οπωσδήποτε οικονομικά χαρακτηριστικά. Η «ξεκούραση» δηλαδή, θα έπρεπε να συνδυάζεται με κατανάλωση.

Στην Ελλάδα ξαφνικά, ο ελεύθερος χρόνος δαιμονοποιείται ως αντιαναπτυξιακός (θέλουν μάλιστα να κάνουν και τους επιστήμονες ντελιβεράδες) και προσπαθούμε να αντιγράψουμε πρακτικές βιομηχανίας στο λιανεμπόριο! Wannaby καπιταλιστές και πειθήνιοι καλοθελητές. Βάζουμε το κάρο μπροστά απ’το άλογο. Δεν υπάρχει δηλαδή ούτε ψήγμα  στρατηγικού μετασχηματισμού της ελληνικής οικονομίας, από καταναλωτική σε επιθετικά εξαγωγική και παραγωγική.

Όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει «αναπτυξιακά» κρεμαστάρια. Η ουτοπία μιας «Greek Friday» θα όφειλε όμως να είναι  το ζητούμενο για τους «σοφούς» της οικονομίας, η εικόνα δηλαδή στις ΗΠΑ, να περιμένουν καταναλωτές ολόκληρα μερόνυχτα έξω από τα μαγαζιά κι όταν ανοίξουν οι πόρτες, να γίνεται εισβολή, να μαλλιοτραβιούνται και να τσακώνονται μεταξύ τους, ποιος θα πρωτοαρπάξει τα prestigious ελληνικά προϊόντα. Αυτό θα όφειλαν να πετύχουν (αν μπορούν).

Είναι η λογική του ξένου copy right, το οποίο, επειδή πιστεύουμε, ότι έχει επιτυχία αλλού, θα έχει και σ’εμάς. Κακή ανάγνωση της οικονομικής θεωρίας και πραγματικότητας, νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία και φυσικά… αποπροσανατολισμός

Ανδρέας Τσιφτσιάν

Οικονομολόγος

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.