Γράφει ο Μιχάλης Ψύλος, Ναυτεμπορική

Η αόριστη αντίδραση του Πούτιν ήταν αναμενόμενη. Μια κατηγορηματική άρνηση θα τον έκανε να μοιάζει με εμπόδιο στην ειρήνη, ακόμη και στα μάτια των υποστηρικτών του.

Αλλά και μια δέσμευση χωρίς τους δικούς του όρους, θα ερχόταν σε αντίθεση με την γραμμή της Μόσχας, εδώ και τρία χρόνια που ξεκίνησε ο πόλεμος: Ο Πούτιν ζητά μια διαρκή ειρήνη, μέσα από μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας στην Ευρώπη, για να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία. Μια «αρχιτεκτονική», που θα αποκλείει κατ` αρχήν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και της  Μόσχας.

Σε ποιες βάσεις θα πρέπει να βασίζεται αυτή η «αρχιτεκτονική»; Και τι είδους σχέσεις θα μπορούσε να σχεδιάσει μεταξύ Ρωσίας, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ευρώπης; Κατά συνέπεια, μια λύση, για να είναι οριστική, θα πρέπει να δημιουργεί ένα γεωπολιτικό πλαίσιο, αποδεκτό από τα δύο μέρη και τους συμμάχους τους.

Δεν είναι μόνο ζήτημα εδαφικών ζητημάτων, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να επιλυθούν. Πρέπει να εξισορροπηθούν δηλαδή , οι εγγυήσεις της Ουκρανίας για ασφάλεια με τις απαιτήσεις της Ρωσίας να μην συνεχίσει το ΝΑΤΟ να προωθεί τις θέσεις και τους πυραύλους του, ακόμη πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα.

Φυσικά, τις λεπτομέρειες γνωρίζει  μόνο ο ειδικός απεσταλμένος του προέδρου Τραμπ, Στιβ Γουίτκοφ που συναντήθηκε χθες με τον Πούτιν στο Κρεμλίνο. Ο Γουίτκοφ επέστρεψε στην Ουάσιγκτον για να ενημερώσει τον πρόεδρο Τραμπ.

Να σημειωθεί ότι δεν έχουν δημοσιοποιηθεί όλες οι πτυχές της συμφωνίας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ουκρανίας σχετικά με την εκεχειρία. Κατά συνέπεια, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν κάνουμε εκτιμήσεις για ένα γεγονός που μπορεί να υποστεί και ξαφνικές αλλαγές.

Αναμφίβολα, μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός θα ήταν καλό νέο. Ακόμη και για 30 μέρες. Θα μπορούσε να είναι ένα πρώτο βήμα για την αποκατάσταση μιας ελάχιστης έστω, αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο εμπόλεμων και την έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων.

Όπως λένε διπλωματικές πηγές στη Μόσχα, ο Πούτιν  θέλει να μάθει ποιος θα πρέπει να δώσει την εντολή για παύση των εχθροπραξιών και ποιος θα πρέπει να εντοπίσει τυχόν παραβιάσεις της εκεχειρίας. Θα υπάρξουν για παράδειγμα κοινές στρατιωτικές επιτροπές από προσωπικό των δύο εμπόλεμων κρατών; `Η από ουδέτερα όργανα που  θα αναφέρονται στις ανώτατες στρατιωτικές διοικήσεις. Διαφορετικά, θα ήταν αρκετός ένας μόνο πυροβολισμός, για να τεθούν τα πάντα υπό αμφισβήτηση.

Δύσκολη διαπραγμάτευση

Υπάρχει ανάγκη για ένα αμερόληπτο ειρηνευτικό σώμα. Κατά τη γνώμη της Ρωσίας, αυτό το «σώμα» δεν μπορεί να προέλθει από την Ευρώπη, την οποία θεωρεί «εχθρική δύναμη». Ποιος θα διαχειριστεί όμως όλες αυτές τις πτυχές;

Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό: Μια οριστική λύση θα πρέπει να συνδέεται με το διεθνές δίκαιο, το οποίο προβλέπει ότι οι εδαφικές κατακτήσεις μέσω της χρήσης βίας είναι παράνομες και δεν μπορούν να αναγνωριστούν από τα υπόλοιπα κράτη. Ο Πούτιν δεν θα κάνει πίσω σε ό,τι αφορά την Κριμαία και τις άλλες τέσσερις περιοχές της Ουκρανίας, που έχει κατακτήσει- Χερσώνα, Ζαπορίζια,  Ντόνετσκ και  Λούγκανσκ.

Η διαπραγμάτευση για οριστική λύση στο Ουκρανικό δεν θα είναι εύκολη. Όλα τα της συμφωνίας, δύσκολα, για να παραφράσουμε μια παλιά παροιμία της Εύβοιας, για τον γάμο.

Αλλά η κατάπαυση του πυρός είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί.

Πηγή: Naftemporiki

Κωνσταντίνος Γρίβας: Πιο σύνθετη η κατάσταση στη Ουκρανία, Γεωπολιτικός Ανασχηματισμός και η “5η φάλαγγα” στην Ελλάδα

Ο καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων και διδάσκων γεωπολιτική στο ΕΚΠΑ, Κωνσταντίνος Γρίβας σε μια συνολική αποτίμηση των παγκόσμιων εξελίξεων, του παγκόσμιου ανασχηματισμού, αλλά και τις τοποθετήσεις των παικτών ισχύος, δηλώνει επιφυλακτικός ως προς τις εξελίξεις στο πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας, αφού όπως λέει η κατάσταση είναι πιο σύνθετη από όσο εκτιμούν και στις ΗΠΑ, και στο Κίεβο, και στην Ε.Ε. αλλά και στη Μόσχα.

Μιλάει για την αταβιστική συμπεριφορά της Ε.Ε. έναντι της Ρωσίας με απόψεις περί σύγκρουσης μέχρι την Μόσχα, την ώρα που οι ΗΠΑ πρωταγωνιστούν σε ένα άλλο πεδίο αναθέρμανσης με πιο προωθημένες λογικές ενός “ψυχρού πολέμου” και τονίζει εμφατικά τον ρόλο που η Τουρκία διεκδικεί ακόμη και στην Ε.Ε., την ώρα που η Ελληνική πολιτική ελίτ, όπως λέει, ασκεί έναν αντιαμερικανισμό καρικατούρα από τα πάνω, ενάντια στις πολιτικές Τραμπ.

Υποστηρίζει ότι και στη Συρία από την μια η εξωτερική πολιτική της Ε. Ε. κυνικά αποδέχεται τους σχεδιασμούς της Τουρκίας, ενώ το ελληνικό ΥΠΕΞ με τις ανακοινώσεις του, αποτελεί υπόδειγμα ιστορικού λάθους. Κάνει λόγο για δεσπόζουσα αντίληψη μετατροπής της χώρας σε παρακολούθημα του νεοθωμανισμού μιλώντας ευθέως για πρακτικές “5ης φάλαγγας” στη δημόσια σφαίρα.

Εξηγεί ακόμη παραστατικά, πως ακόμη και η εμπειρία του πολεμικού μετώπου στην Ουκρανία, καταδεικνύει ότι με οικονομικές λύσεις το γεωγραφικό πλεονέκτημα των εκατοντάδων νησιών , νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο, θα μπορούσε να συγκροτήσει ένα αδιαπέραστο αμυντικό πλέγμα ισχύος.

Σημειώνει τέλος, πως ακόμη και η εναλλακτική του άξονα από Ινδία, μέσω Κύπρου και Ελλάδας σε Ευρώπη και ΗΠΑ, για την ώρα αντιμετωπίζεται με δισταγμό, αντί να μας οδηγήσει σε στρατηγικές επιλογές, που θα ενδυνάμωναν την λοιγκή και στις ΗΠΑ, για μια ουσιαστική δύναμης ανάσχεσης στη Μεσόγειο, αφού η αμερικανική διοίκηση στη λογική της έστω, δεν θα ήθελε μια περιφερειακή υπερδύναμη ως τέτοιο ρόλο της Τουρκίας , στη Μεσόγειο .

Οι Ραφαήλ Καλυβιώτης και Ανδρέας Μουτζουρούλιας αναλύουν το νέο τοπίο που αναδύεται στην Ευρώπη με την σύμπλευση Γερμανίας, Αγγλίας και Τουρκίας καθώς και τις εξελίξεις στην Συρία όπου οι Κούρδοι αποκτούν ημιαυτονομία ενώ άλλες μειονότητες βιώνουν τις σφαγές του καθεστώτος Αλ Γκολάνι την ώρα που η ΕΕ βγάζει κατάπτυστες ανακοινώσεις ενώ το Υπουργείο Εξωτερικών προβαίνει σε αδιανόητες ανακοινώσεις.